Sneller dan Daphne

Tags

liefde, papa gerbie, Suus, vakantie

Aan de noordkant moet ik het station verlaten, zegt het appje me, twee minuten voor we er zijn. Ik ken de weg nog niet zo goed, moet even kijken welke zijde de noordzijde is, maar loop al snel buiten. Bij de parkeerplaats zie ik dat ze me gespot heeft. En ze rent.

Ze rent alsof er niets anders op de wereld is. Ze rent langs anderen, ontwijkt tegenliggers en komt op me af. Anderhalve dag geleden ging ze van huis, een paar daagjes extra vakantie. Ik kon niet mee, ik had nog mijn werk en een vergadering. Maar de urgentie waarmee ze mijn kant op rent, doet vermoeden dat ik jaren van huis ben geweest.

Haar krullen wapperen in de wind, vol overtuiging rent ze op me af. Als in een film waarin de hele wereld stilstaat en alleen wij tweeën nog bestaan. Ze hangt in de bocht als Daphne Schippers die een 200 meter loopt. In mijn beleving gaat ze sneller. Geen seconde houdt ze in, zelfs niet nu ze vlak bij me is. De onvermijdelijke botsing gaat over in een knuffel. “Papa”, mompelt ze, maar ze is te druk met knuffelen om te praten.

Onvoorwaardelijke liefde, mijn kleine meisje geeft het me, een mooier cadeau bestaat niet. Gelukkiger dan op dat moment kun je je niet voelen. Mijn meisje en ik, een lange warme knuffel. Naast me zie ik een wat oudere man vertederd opzij kijken. Als de knuffel is afgelopen begint ze te vertellen wat ze me allemaal nog moet laten zien en wat ze de afgelopen twee dagen al heeft gedaan. Een spraakwaterval. Ik luister. Het leven is mooi met mijn dochter aan mijn hand.

Wat ben ik trots vader te mogen zijn.

Advertenties

Stoplicht

Tags

Italië, reizen, stoplicht, Suus, vakantie

Ze is zeven en heeft verkeersregels geleerd op school. Met haar op de fiets steek ik over waar het hoort, niet waar het kan, zoals ik gewend ben. Nu slaat de twijfel echter toe. In de brandende zon staan we te wachten tot we de drukke weg kunnen oversteken. Het stoplicht werkt niet echt mee. Sterker nog, alle kanten zijn al twee keer aan de beurt geweest, maar ondanks het ingedrukte knopje, blijft ons mannetje op rood. Ook na de derde keer rood komen alleen de zijwegen aan de beurt, niet wij. Het verkeer raast weer voort.

De bushalte die we moeten hebben, staat aan de overkant. We hebben geen keus. Als de bus nu komt, staan wij aan de verkeerde kant van de weg. Diverse mensen die na ons bij het stoplicht kwamen, zijn al overgestoken. Zitten in de bus is straks een illusie. In het kader van opvoeden blijven we staan bij het rode stoplicht. Ik weet dat het werkt, maar waarom het voor ons nu niet op groen springt, is me een raadsel.

Als er weer anderen oversteken, geef ik het op. Nog even vertel ik haar dat dit normaal nooit mag, maar dat we nu, omdat het stoplicht het niet goed doet, voor een keer door rood lopen. Ze begrijpt het. Vijf minuten later is de bus er. Volgens mij is het stoplicht nog niet op groen geweest.

Themaweek 9: Italië

Mijn dochter houdt van Manu Chao

Tags

bevrijdingspop, concert, Manu Chao, muziek, papa gerbie, Suus, Zwolle

Dat ze het vol zou houden wist ik wel. Ze lijkt op haar vader, uren later naar bed is geen probleem. Maar of ze anderhalf uur zou luisteren, ik was er bang voor. Ze had al gespeeld, in de zweefmolen gezeten, een suikerspin gehad, nu was het haar beurt om aan te passen.

Het liep anders. Ze vond het mooi. Erg mooi. Ze deed mee. Vol enthousiasme. We hadden een mooie plek in het midden van het veld, redelijk zicht op het podium. Er stond een hek, waar ik achter stond. Zij kon er bovenop zitten, zo nu en dan even staan. En ze vond het geweldig. Ook al kende ze niets, ze danste, ze sprong en ze zong zelfs mee.

Nu is de muziek van Manu Chao natuurlijk ook erg aanstekelijk, zitten er vele momenten in dat ‘whoohoho’ en ‘yoyoyo’ meegeschreeuwd kunnen worden, maar zelfs ‘por la carretera’ klonk uit haar keel. Zo halverwege het concert hing ze tegen me aan, ze draaide iets en fluisterde in mijn oor dat we echt familie waren. Net als opa, ook al is die overleden. Even later staat ze weer op en zingt weer mee. Ik voel me gelukkig, trots, vol liefde, wat kun je nog meer wensen als vader? Zonder probleem doet ze mee tot kwart over elf de laatste toegift ook is afgelopen.

Een dag later wil ze de CD van haar vader lenen. Want K3 is dan wel leuk, maar Manu Chao is nu echt haar favoriete muziek.

Al weer een briefje op de deur

Tags

papa gerbie, Suus

Een paar maanden geleden schreef ik al over een briefje op de deur. Een post-it, bleef niet lang hangen. En na een paar dagen verdween het richting oud papier.

Vorige week ineens een nieuwe versie. En de toon is iets strenger. Slaan? En dat is ook nog eens onvermijdelijk? Gelukkig eindigt het briefje op een stuk vriendelijker wijze.

Het briefje op de deur

Tags

lifeblog, papa gerbie, Suus

Weer zo’n verhaal dat zichzelf schrijft. Je loopt de trap op, kijkt tegen de deur aan en ziet een post-it. Leest met aandacht de tekst van je dochter. Prachtig beginnend handschrift. Heerlijk hoe de gedachtegang van haar helemaal te volgen is. Het lege briefje er naast, als een soort gastenboek. En papa die er zich gelukkig nog helemaal niets van hoeft aan te trekken.

Zeven jaar vroeger dan verwacht

Als vader weet je dat het moment komt dat je niet meer welkom bent op de kamer van je dochter. Toch schrok ik deze week nog wel even behoorlijk toen ik dit briefje op de deur zag hangen.

Eerlijk gezegd had ik het pas over een jaar of zeven verwacht. Of totdat ze genoeg schrijfuren heeft gemaakt om het in ieder geval zonder spelfouten te schrijven. Gelukkig heeft ze me er nog niet op gewezen. Gisteravond kreeg ik nog een paar heerlijke knuffels voordat ze ging slapen.

Themaweek 1. 2015 in 1 week

Zeven jaar vroeger dan verwacht

Tags

lifeblog, papa gerbie, Suus

Als vader weet je dat het moment komt dat je niet meer welkom bent op de kamer van je dochter. Toch schrok ik deze week nog wel even behoorlijk toen ik dit briefje op de deur zag hangen.

Eerlijk gezegd had ik het pas over een jaar of zeven verwacht. Of totdat ze genoeg schrijfuren heeft gemaakt om het in ieder geval zonder spelfouten te schrijven. Gelukkig heeft ze me er nog niet op gewezen. Gisteravond kreeg ik nog een paar heerlijke knuffels voordat ze ging slapen.

Privé kapster

Tags

kapster, lifeblog, Suus

Oorspronkelijk: 27 april 2011

Vanmorgen stond ze boven aan de trap te schreeuwen. “Papa, kom maar boven”. Ze had een tube gel in de handen. Ik heb sinds kort een privé kapster.

Degenen die mij kennen weten dat ik niet echt veel tijd aan mijn kapsel besteed. Het zit in mijn ogen al snel redelijk. Na een douche ’s ochtends, of de avond er voor, is het meestal even een beetje gel, wat door mijn haar heen smeren en ik kan de weg op.

Sinds een tijdje niet meer. Ze zit op het aankleedkussen als ik even langs de spiegel kom en de gelpot pak. “Suus helpen?”, klonk het laatst. Ik bukte mijn hoofd even naar haar toe, zij wreef me door de haren en glunderde. Ze had geholpen.

Dat wil ze de laatste tijd vaak. Helpen. Het geeft haar het gevoel er bij te horen. Dat ze al groot is. Gisteren was ik laat. Ik wilde even snel wat gel in mijn haar doen en vertrekken. Ik had even buiten haar gerekend. Ze wilde weer helpen. Ik bukte, maar het was niet goed genoeg. “Die!”, zei ze dwingend en wees naar de pot gel. Ik gaf haar een beetje gel op haar handje en ze smeerde het in mijn haar. Een schitterend vader-dochter moment.

Vanochtend bepaalde zij al het moment dat ik mijn haar ging doen. Ik denk dat een nieuwe gewoonte is begonnen en ik er de komende tijd aan vast zit. Dus mocht u mij tegenkomen en mijn haar zit niet zoals het hoort, lach me gerust uit of doe alsof er niets aan de hand is. Maar bedenk wel: ik heb de allerliefste privé kapster in de hele wereld.

Zomerthemaweek 5: Uit de oude doos

Zo verliefd

Tags

aap, Apenheul, herfst, papa gerbie, Suus, vakantie

In de auto zingt ze mee. Niet alleen met haar favoriete liedjes, maar ook met de andere nummers van het Klein Orkest op dezelfde CD. Gezellig. Op de parkeerplaats pakt ze mijn hand. Samen lopen we naar de ingang. Dat is een stuk verder dan we dachten, maar ik beloof een snoepje als we er zijn, de benen doen ineens niet meer zeer. Al snel zien we de eerste aapjes. Op een kinderwagen, in de bomen, overal om ons heen. En twee struisvogels die gewoon tussen de mensen door lopen. Het is allemaal leuk, nieuw, bijzonder. Geboeid kijkt ze rond.

Als het iets begint te druppelen, zoeken we een plekje op een terras. De boterham met worst vindt ze niet lekker. Zegt ze. Maar ze eet ‘m wel op. Dan heb ik straks die lekkere met hagelslag. Prachtige logica. We gaan samen op de foto en posten die meteen op Facebook, dan kan mama het ook zien.

De lunch van de gorilla’s zien we vanaf een tribune. Ze moet lachen om die gekke mensapen. Die hangen op de kop, slaan zichzelf op de borst en vangen de aangegooide stukjes wortel achteloos met één hand op. Het gezeur om een ijsje duurt maar heel kort. We hebben gewoon een heerlijke dag met elkaar. Ze houdt mijn hand vast, is verlegen als er mensen bij zijn, maar ook wel weer vrij genoeg om anderen te vertellen waar ze moeten kijken, waar zij de aapjes al ontdekt heeft. Hoe verder we lopen, hoe meer ze op zoek gaat naar speeltoestellen. Klimmen als een aapje, in plaats van aapjes kijken. Ze glundert (papa, kijk!) als ze heel hoog klimt. Ze is groot en stoer als ze van de hoge glijbaan gaat, maar klein en bang als er een makak langs komt rennen. En ik ben trots op haar.

Aan het eind van de middag nog een keer in de draaimolen. Een ijsje, ze is tevreden. In de auto weer meezingen. Even later meldt ze trots dat ze niet meer in het stoeltje zit, maar nog wel de gordel om heeft. Het duurt niet lang of ze ligt in droomland. Heerlijk gestrekt na een prachtige dag. De herfstvakantie is net begonnen, maar kan voor mij niet meer kapot. En ik kan het niet beter onder woorden brengen, maar ik ben zo ontzettend verliefd op mijn eigen dochter.

Lingo

Tags

papa gerbie, Suus

Papa, ik wil dit niet kijken. Ik wil Lingo kijken.

 

Lingo is er niet meer op schatje.

 

Waarom dan niet, ik vind Lingo zoo leuk.

 

De baas van de televisie heeft dat besloten.

 

Dan kunnen ze toch een andere baas kiezen?

Lekker slapen

Tags

Barcelona, kleuter, reizen, slapen, Suus, vakantie

Kwart over twee. Net geen 48 uur van huis geweest. Kapot. Heel even zitten, teletekst lezen en door naar bed. Vlak voor half drie nog even een kamer verderop kijken. Ze ligt heerlijk te slapen. Maar als ze doorheeft dat ik er ben, vraagt ze meteen of haar muziekje aan mag. Anders kan ze niet slapen. Natuurlijk doe ik dat voor haar. Nog een kus en ik kan naar bed.

Net voor ik de deur sluit, hoor ik een stemmetje uit het bed. “Was het een leuke vakantie papa?” Ze slaapt al weer als ik wil antwoorden. Maar beter kun je niet gaan slapen na zo’n uitstapje.

’s Ochtends vroeg

Tags

kleuter, Suus, wakker

– Wie is daar?
– Ik
– Wat doe je papa?
– Papa is net onder de douche geweest
– Midden in de nacht?
– Het is al ochtend meisje
– Zo snel? De nacht ging echt snel. Mag ik nog even slapen?
– Nog vijf minuutjes

Ontbijt

Tags

ontbijt, papa gerbie, Suus

bron: kaartje2go.nl

Het zag er niet uit. Twee ongelijke plakken ontbijtkoek. Allebei schuin afgesneden, waardoor het eerste plakje aan een kant veel te dik was terwijl het ander zo dun afloopt dat het bijna niet meer vast te houden is. Ook de boter lijkt er per ongeluk tegen aan gevallen. Dan weer dik, dan weer dun, aan zijkanten en op het plankje waar de ontbijtkoek op ligt.

Maar zodra ik dat glunderende gezichtje er achter zag, was het goed. “Omdat papa op vakantie is als het moederdag is”, geeft ze als toelichting. Had ze dus goed onthouden. Toen ze vanochtend naar beneden mocht en papa en mama nog even konden blijven liggen, bedacht ze dat een ontbijt op bed er altijd hoort bij moederdag. Die dag kon ze alvast naar voren halen.

“Met mijn eigen mes gesneden”, vertelde ze trots. Ik ben minstens zo trots. Ze had ook een scherp mes uit de la kunnen halen, maar ze pakte het kindermes waarmee snijden zo goed als onmogelijk is. Het verklaart de vorm van de plakjes. Het eerste ontbijt op bed. Wat is mijn dochter al groot. Dat de keuken een puinhoop bleek te zijn, was geen enkel probleem.

Zelf schrijven

Tags

kleuter, schrijven, Suus

Letters vind ze het leukst als ze staan op de smarties die bij een toetje horen. Chocola aan de binnenkant, aan de buitenkant een letter om mee te puzzelen. De G en de P zijn voor mij, de Y voor mama, pech, daar zijn er niet veel van, maar de W wordt ook als M gezien, dus dat compenseert dan weer. De andere 22 letters zijn voor haarzelf. Al is het leuk om de letters van vriendinnetjes, oma’s en opa’s en andere familieleden te vinden.

De S van Suus is natuurlijk haar favoriet. Vooral in Sinterklaastijd een voordeel. Die S van chocola kom je overal tegen. Suus en Sinterklaas. Zelfde. Ze glundert helemaal als ze de conclusie heeft getrokken.

Nu ze naar school gaat, maakt ze vorderingen. Niet dat ze al leert schrijven op school, dat duurt nog wel even, maar ze is nieuwsgierig en dus pikt ze dingen op. Ze kan haar eigen naam al met het toetsenbord tikken, sinds kort ook schrijven. De S ging eerst vaak in spiegelbeeld, maar ondertussen heeft ze het door. Alleen het streepje aan de U is nog een beetje lastig. Die U ziet er dan ook wel een beetje uit als een Y. Of als getekende tieten. Of als een wijnglas. Maakt niet uit wat je er in ziet.

Papa is erg trots dat ze haar naam al kan schrijven. Dat kunnen de Kimberleys, Roxannes en Devenys van vier vast nog niet. Lekker puh!

Associëren

Tags

Gangnam style, kleuter, Korea, muziek, Suus

Ik denk dat ze het woord niet kent. Maar ze verbaast me regelmatig. Vorige week, ’s ochtends, voor school. Televisie staat aan, ik sta in de keuken brood te smeren. Ze pakt de afstandbediening. Blijkbaar is ze Buurman en Buurman zat, normaal vind ze dat leuk. De zender gaat van Nederland 3 naar RTL4, het nieuws. Ik hoor iets over Noord Korea, weet niet precies waar het nieuws over gaat. Het duurt maar een paar seconden, het volgende onderwerp begint. Ineens hoor ik haar: “Gangnam Style!”, ik kijk achterom en zie dat ze voor de bank staat en naar de televisie wijst.

Ik volg haar associatie niet zo snel, maar begrijp ineens dat ze Koreanen in beeld had en dat meteen verbond met het clipje dat ze wel eens kijkt via YouTube, terwijl ze het dansje probeert mee te doen.

Vaak ben ik trots, soms ben ik verbaasd. Nu heb ik geen idee hoe ik moet reageren. Wat een associatief vermogen. Zelf lijkt ze het erg normaal te vinden, negeert mijn verbazing en zapt verder.

Pesten kan ook leuk zijn

Tags

kaarten, pesten, peuter, Suus

Bron: bouncy.nl

Veel in het nieuws de laatste tijd. Net op het moment dat mijn dochter de smaak te pakken krijgt. Tot grote vreugde van haar grootouders, allemaal gek op kaarten. En ze vindt het erg leuk. Pesten.

Vele potjes achter elkaar kan ze spelen. En wil ze spelen. Nog voor er een boterham is gesmeerd ’s ochtends : “Papa, zullen we pesten?” en nog voor er een antwoord komt, zoekt ze de kaarten op. Ze begint ook vast met delen.

Schudden is niet nodig, ze weet precies welke kaarten ze wil hebben. Dus tegen de tijd dat ik met ons beider ontbijt bij de tafel komt, zit ze glunderend te wachten met zeven kaarten open voor haar en zeven kaarten bedekt aan mijn kant van de tafel. Mijn zevental is meestal willekeurig gekozen. Die van haar niet. Een paar tweeën, wat zevens, een boer en standaard, zonder enige uitzondering, twee jokers. Want ze weet perfect welke kaarten je moet hebben om goed te kunnen pesten.

Ook het kaarten zelf heeft ze redelijk onder de knie en zoals dat gaat bij een geluksspel win je net zo vaak als je verliest. Ze heeft slechts een probleempje. Ze houdt te veel van de pestkaarten. Het komt dus voor dat ze met een joker als laatste kaart kan winnen, maar toch maar een kaart koopt. “ik bewaar het pietje (joker bedoelt ze) tot papa laatste kaart heeft, dan moet hij vijf kopen”. Het pesten is dus leuker dan het winnen. En daardoor verliest ze iets vaker.

Het heeft haar enthousiasme nog niet aangetast. Hele dagen wil ze wel kaarten. Haar grootouders waren vorige week helemaal verbaasd. Er was geschud en gedeeld. Ze zag dat neef Gijs net voor haar een joker had gekregen. Ze wist ook de consequentie. Er zou een moment komen dat ze er vijf zou moeten kopen. Ze twijfelde geen seconde. “Zullen we nu een keer andersom gaan?”