Midden in het bos

Tags

Buurse, fotooo, Hans van der Meer, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 99

Een uitwedstrijd, zondagochtend vroeg. Onderweg komen we langs dit stukje bos. Er staan een heleboel fietsen. Er wordt gevoetbald. Geen wedstrijd zoals wij, iets verderop in Buurse, maar gewoon een partijtje. Omdat het kan. Op een mooi veldje.

Onlangs kwam ik er langs, eindelijk de kans om een paar foto’s te maken.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Advertenties

GFC – FC Twente, afgelopen dinsdag

Tags

FC Twente, GFC, Goor, voetbal, voetbalwedstrijd

Vorig jaar was het onze Tourtoto, dit jaar de Diploma-uitreiking. Ik kon er dus weer niet bij zijn. Maar het was weer een mooie avond, de eerste wedstrijd van het seizoen voor de club uit Enschede. Mocht het faillissement daadwerkelijk aangevraagd worden, misschien wel de laatste wedstrijd ooit.

Vorig jaar een eredivisionist tegen een club die zich net handhaafde in de vierde klasse. Dit jaar een eerstedivisionist tegen een team dat de derde klasse net misliep. Het maakte voor de uitslag niets uit.

Mooier was de sfeerimpressie op de ochtend voor de wedstrijd:

Trots op mijn club. Ook al werd het 0-10.

Eduardo Sacheri – Papeles en el viento

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Eduardo Sacheri, lezen, voetbal, vrienden

Eduardo Sacheri – Papeles en el viento

Ietwat optimistisch nam ik dit boek mee, toen ik afgelopen winter op stagebezoek mocht naar twee Canarische eilanden. Meteen al in februari aan mijn zelfopgelegde verplichting van een Spaans boek per jaar voldoen, genoeg reistijd op vliegvelden en in havens, zou een eitje moeten zijn.

Sacheri is een van mijn favoriete schrijvers, een Argentijn die ik per ongeluk ontdekte, die schitterend kan vertellen over voetbal, maar net zo goed een leuk verhaal kan schrijven waarin de sport niet voorkomt. Maar Argentijnse schrijvers worden niet vaak vertaald in Nederland, zelfs in Spanje kom ik zijn boeken zelden tegen in boekhandels (en ik kijk meestal wel even). Het internet blijkt een oplossing. Een Canadees afgeschreven bibliotheekboek, wie zegt dat globalisering slecht is.

Bij mij stond het boek op de plank buitenlandse voetbalboeken, maar gaandeweg het verhaal begreep ik dat voetbal, ook in dit boek, niet meer dan een kapstok is. Een voormalig voetbaltalent werkt als agent, heeft een belang in een jeugdinternational als hij komt te overlijden. Zijn vrienden en zijn broer proberen de jeugdige voetballer te verpatsen, zodat ze voor het dochtertje van hun overleden vriend een goede toekomst kunnen regelen.

Het boek leest eenvoudig, korte hoofdstukken. Moest ook wel, anders was ik er niet doorheen gekomen. Het verhaal heeft twee lijnen. De actualiteit, waarin ze een voor hun onbekende speler van het derde niveau moeten zien te verkopen, maar tegelijkertijd het verhaal van de vriendschap. Want dat is natuurlijk waar het in dit verhaal om draait. Hoe werden ze vrienden, wie betekende wat voor de ander, maar vooral hoe ga je om met het verdriet van de dood. Dit blijkt voor eenieder anders te zijn, wat ook weer nieuwe problemen met zich meebrengt.

Sacheri schrijft prachtige boeken, zou veel meer vertaald moeten worden in andere talen, verdient een veel groter publiek. Tot die tijd speur ik het internet wel af op zoek naar een nieuw onbekend boek van hem dat zonder al te veel verzendkosten naar Nederland komt. Ook leuk. Niet zo leuk als zijn boeken zelf overigens.

Citaat: “Sos medico o sos que, pedazo de hijo de puta? ¿No te das cuenta de que el Mono esta enfermo, pelotudo? ¿Que tiene miedo de morirse? ¿O a vos te chupa un huevo? ¡Ni lo miraste, pelotudo, ni lo miraste! ¡No nos dijiste una mierda! ¿No te diste cuenta de que te quería preguntar? ¿No te diste cuenta, imbécil? ¿Vos que? ¿Vos no… vos nunca tuviste miedo? ¿Estas vivo, forro, o que? (…) Por que no te dedicas a otra cosa? Hacete bancario, pedazo de forro! Hacete astronauta! ¿Pero medico? ¡Tratas con gente, sorete! Tratas…” (p.149)

Nummer: 18-013
Titel: Papeles en el viento
Auteur: Eduardo Sacheri
Taal: Spaans
Jaar: 2011
# Pagina’s: 419 (3339)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-607-11-1547-8

Meer:
IMDB
Wikipedia (Papeles en el viento)
Wikipedia (Eduardo Sacheri)

Meer Sacheri op gerbie.nl
Ser feliz era esto
La pregunta de sus ojos
Lo raro empezo despues
Esperandolo a Tito

Einde van Voetblah

Tags

blog, fcblogbroeders, voetbal, voetbalblog, voetblah

Op dit blog schreef ik al vaker over de Blogbroeders. We vonden elkaar in onze liefde voor voetbal, maar de waan van de dag ging aan de meesten van ons voorbij. We speelden samen een potje tegen de pers, we organiseerden een alternatieve WK-pool en we bezochten wedstrijden die anderen links lieten liggen. Mooi gezelschap. We zijn niet zo actief, maar we bestaan nog wel, zo nu en dan laten we nog wel eens wat van ons horen.

De site die centraal stond was Voetblah. Blog met een knipoog, maar tegelijkertijd bepalend in voetballand. Vooraanstaande columnisten en journalisten schreven voor de site. Van de kantlijn naar agenda bepalend. Maar onlangs maakten ze bekend er mee te stoppen. Meer van hetzelfde was hun angst. In mijn ogen onterecht, maar ja, verder dan een gastbijdrage ben ik niet gekomen.

Met trots kan ik dan ook melden dat ik liefst drie keer op de site mocht schrijven. Over Ryan Giggs, Lionel Messi en de mooiste wedstrijd die ik zelf mocht spelen.

Deze dagen duiken diverse scribenten in het archief. Daar hoef ik niet aan mee te doen, er komen genoeg mooie blogjes voorbij. Maar voor de zekerheid wil ik toch nog een enkele keer het allermooiste verhaal in de tien jaar van het bestaan in het zonnetje zetten. Omdat het ons bloggers zo prachtig typeert. Omdat we allemaal begrijpen wat ze bedoelt. Omdat het woord voetbal er niet eens in voorkomt. Omdat het stil makend mooi was. Annemarie Postma schreef het.

Heren (en dame) van Voetblah: Bedankt. En we blijven elkaar nog wel tegenkomen, dat kan niet anders.

Fusine in Valromana

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Italië, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 97

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

De optocht van 1982

Tags

fotooo, GFC, Goor, optocht, Schoolfeest, voetbal

Nog een paar weken en het is weer tijd voor de optocht van het Schoolfeest. 36 jaar geleden deed ik mee. GFC bestond toen 75 jaar. Het thema was ’75 jaar Toonaangevend’, onze voortrekker die dag kon zijn eigen naam nog stiekem even verwerken in ons thema.

Mijn team was uitgekozen om naast de wagen te lopen. Voor mij de huidige voorzitter van het Schoolfeest. Voor degenen die hem nog niet zo lang kennen, het bewijs dat hij vroeger flink wat haar had. Ik kan me de route niet herinneren, maar als ik deze foto zie, lijkt het er op dat we de Schoolstraat van de andere kant ingingen. Of zie ik iets verkeerd?

Hard Gras 118 – Hakim Ziyech Simply the best

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 118 – Hakim Ziyech Simply the best

In het seizoen dat Ziyech de beste speler van de Eredivisie is, maar ook wordt uitgefloten door zijn eigen fans, kiest Hard Gras zonder twijfel de kant van de voetballer. Sam Planting mag het titelverhaal, het openingsverhaal schrijven. Van den Boogaard mocht Nick Hornby spreken, de schrijver van het beroemdste voetbalboek ooit. Melle Mare mocht een reconstructie maken van een vreemde dag in Deventer. Een oefenwedstrijd van Ajax bij Go Ahead was de aanleiding voor een aantal idioten om in de binnenstad een flinke matpartij te organiseren.

Een portret van een bijzondere voormalig voetballer is erg interessant, Bjorn van der Doelen was een aardige subtopper, maar blijkt als muzikant in zijn nieuwe leven een prachtig filosoof. De voetballerij mocht willen dat er meer zulke spelers rondliepen.

Mooi nummer, meerdere mooie verhalen.

Citaat: “Maar zulke kampioenswedstrijden zijn toch eindelijk ‘n schande voor ons voetbal. Wij zouden het willen uitschreeuwen: houdt op met je W-formatie tot in het bespottelijke, met je drie backs en je voorhoede van drie man, die zuiver op avontuur uit is: leer weer begrijpen dat de techniek de basis van het spel is en dat niet voor niets een voorhoede uit vijf spelers bestaat.” (p.64)

Nummer: 18-009
Titel: Hard Gras 118
Ondertitel: Hakim Ziyech Simply the best
Auteur: Diversen (Sam Planting, Arthur van den Boogaard, Melle Mare, Frank Heinen, Daan Heerma van Voss, Henk Mees, Wiep Idzenga, Thomas Heerma van Voss, Roman Helinski en David Winner)
Taal: Nederland
Jaar: 2018
# Pagina’s: 127 (2516)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-4259-2

Meer:
117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Friedrich Christian Delius – Der Sonntag, an dem ich Weltmeister wurde

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Duitsland, Friedrich Christian Delius, lezen, voetbal, voetbalboek, WK 1954

Friedrich Christian Delius – Der Sonntag, an dem ich Weltmeister wurde

Een dunnetje, ik had niet zo’n zin in een dikke Duitse pil. En omdat Arthur van den Boogaard deze had aanbevolen in Hard Gras, een paar afleveringen geleden, heb ik Delius opgezocht afgelopen december, tijdens mijn jaarlijkse bezoekje aan de boekhandels van Munster.

Het lijkt een voetbalboek, het gaat tenslotte om de dag dat Duitsland wereldkampioen werd in 1954. Een belangrijk moment in de geschiedenis. Een dag die veel meer was dan een voetbaltitel die behaald werd. Negen jaar na het verlies van de Tweede Wereldoorlog kwam in West-Duitsland het besef dat het niet minderwaardig was, dat ze weer werden geaccepteerd, dat ze geen losers waren.

Delius beschrijft deze dag prachtig. Het zou autobiografisch kunnen zijn, waarschijnlijk is dat grotendeels ook zo, maar het maakt voor het verhaal niets uit. Hij is elf. De leeftijd waarop voetbal extreem belangrijk is. Hij leeft dus toe naar de finale. Het boek beschrijft zijn dag. Daarom is het ook geen voetbalboek, maar speelt voetbal wel een belangrijke rol. Die dag duurt hem veel te lang, erg begrijpelijk. Hij heeft allerlei verplichtingen, terwijl hij maar een ding wil: naar het radioverslag luisteren.

Ook dat zal voor de jeugd tegenwoordig een openbaring zijn, mochten ze dit boek ooit lezen. Televisie bestaat pas een ruime halve eeuw, de radio was vroeger een belangrijke informatiebron. Alles stond in het teken van de finale, het moment waarop hij naar de radio mag luisteren.

Delius beschrijft prachtig het gevoelsleven van het jongetje. Het jochie dat niet kan wachten tot het begint. De domineeszoon die Fritz Walter adoreert, niet God. Delius geeft een prachtig tijdsbeeld van zijn jeugd in Hessen, van het naoorlogse Duitsland, van de grens die ineens dwars door zijn land liep en er voordien nooit was, van een land dat zijn wonden nog aan het likken is. Erg leuk verhaal.

Citaat: “Ich fuhlte mich in diesem Chor geborgen, hielt den Kopf gesenkt, war lieb oder wollte lieb sein, und als mir bei die Kraft und die Herrlichkeit Fritz Walter und die deutschen Fussballer einfielen, schickte ich eine schnelle Bitte um den Sieg zum Himmel, Amen.” (p.54)

Nummer: 18-005
Titel: Der Sonttag, an dem ich Weltmeister wurde
Auteur: Friedrich Christian Delius
Taal: Duits
Jaar: 1994
# Pagina’s: 128 (1697)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-3-499-26685-0

Meer:
Hard Gras 112
Wikipedia
Lezen voor de lijst
Volkskrant
FC Delius (Biografie)
Sonntag

Oranje in 2020 (deel 1, mei 2018)

Tags

EK 2020, Nederlands elftal, Oranje, Ronald Koeman, voetbal

Komende zomer kijken we naar andere landen die het WK mogen spelen. Maar voor het EK in 2020 zijn er meerdere kansen om ons te kwalificeren. Naast de reguliere kwalificatie is er ook nog het nieuwe (onzinnige) toernooi: The Nations League. Een herkansing voor vele landen. Uiteindelijk mogen 24 landen in 12 landen strijden om de titel. Daar zou Nederland zich zo maar eens bij kunnen voegen.

Maar welke spelers gaan dat dan realiseren? Ronald Koeman heeft een hint gegeven, zijn voorselectie van 33 spelers hebben op dit moment een streepje voor. Maar er zijn natuurlijk spelers die geblesseerd waren, die tijdelijk uit vorm waren en velen die over twee jaar verder zijn dan vandaag. De lijst kandidaten telt dus (volgens mij) liefst 81 namen. De komende oefenwedstrijden en de Nations League zullen meer duidelijkheid geven. Mei 2020 blijven er 23 over. Zouden ze allemaal in deze eerste versie van deze lijst staan?

Als altijd: Praat mee! Discussieer!

Doel
Jasper Cillessen 90
Jeroen Zoet 90
Sergio Padt 40
Marco Bizot 40
Kenneth Vermeer 20
Michel Vorm 10
Justin Bijlow 10

Verdediging
Virgil van Dijk 90
Matthijs de Ligt 90
Stefan de Vrij 80
Nathan Aké 70
Daley Blind 70
Timothy Fosy-Mensah 50
Kenny Tete 40
Patrick van Aanholt 30
Philippe Sandler 30
Karim Rekik 10
Daryl Janmaat 10
Timo Letschert 10
Rick Karsdorp 10
Wesley Hoedt 10
Rick van Drongelen 10
Denzel Dumfries 10
Bruno Martins Indi 10
Justin Hoogma 10
Erik Pieters 10
Terence Kongolo 10
Jeffrey Bruma 10
Jetro Willems 10
Joshua Brenet 10
Joël Veltman 10
Nick Viergever 10
Stefano Denswill 10
Daley Sinkgraven 10
Sven van Beek 10
Mike van der Hoorn 10
Jerry St. Juste 10
Armando Obispo 10
Juan Castillo 10
Per Schuurs 10
Leon Bergsma 10

Middenveld
Giorgino Wijnaldum 90
Donny van de Beek 90
Kevin Strootman 80
Tonny Vilhena 80
Davy Pröpper 50
Marco van Ginkel 50
Frenkie de Jong 40
Jorrit Hendrix 20
Riechedly Bazoer 10
Guus Til 10
Hans Hateboer 10
Leroy Fer 10
Bart Ramselaar 10
Marten de Roon 10
Carel Eiting 10
Jens Toornstra 10
Davy Klaassen 10
Ruud Vormer 10

Aanval
Memphis Depay 90
Ryan Babel 70
Quincy Promes 70
Steven Berghuis 60
Justin Kluivert 50
Luuk de Jong 30
Wout Weghorst 30
Eljero Elia 30
Vincent Janssen 30
Jurgen Locadia 20
Luciano Narsingh 10
Sam Lammers 10
Oussama Idrissi 10
Jeremain Lens 10
Richairo Zivkovic 10
Steven Bergwijn 10
Rajiv van la Parra 10
Tahith Chong 10
Jean-Paul Boëtius 10
Che Nunnely 10
Arjen Robben 10
Bas Dost 10

Voor de duidelijkheid: Dit is niet mijn persoonlijke voorkeur, maar een inschatting (in percenten) van de kans dat de bewuste speler bij het volgende grote toernooi aanwezig is.

Jaartje eerste divisie

Tags

column, degradatie, FC Twente, supporters, voetbal

Morgen voorlopig de laatste eredivisiewedstrijd van FC Twente. Er is de hele week veel over geschreven, vele meningen zijn gegeven. Opvallend is het leedvermaak in het hele land. Daarmee samenhangend het klaaggezang van vele FCT supporters. “Wij tegen de rest”, klonk het twee jaar geleden al, toen de club na veel moeite een verplichte degradatie kon omzetten in nog een boete.

Natuurlijk ken ik tientallen, misschien wel honderden goede supporters. Voor hen is het jammer dat de club degradeert. Opvallend genoeg hoor ik daar ook vele relativerende stemmen, acceptatie. Maar er is ook een schreeuwende minderheid die denkt namens alle supporters te spreken. Het foto bij dit blogje vond ik op Twitter. Iemand had een minuut of vijf gezocht. Er is vast meer te vinden. Jarenlang pretendeerde een harde kern supporters, vooral Vak P, dat de club heel wat voorstelde. Rivaliteiten werden bedacht. Met Groningen. Heracles. Vitesse. Zelfs Ajax was een rivaal, toen ze ineens meededen om het kampioenschap. Ook in Twente waren er zogenaamde supporters die het ineens over 020 hadden. Die groep nam iedereen de maat, zie de foto. Maar het geheugen van voetbalsupporters is groot, vele clubs weten nog wat er gebeurde. Clubs weten ondertussen waarom hun ster niet naar een topclub ging, maar naar een subtopper met ambitie. Supporters vergeten zes punten in mindering niet, zeker niet als dat de zwaarst mogelijke straf blijkt. En dus zijn juist deze supporters met hun grote bek de oorzaak van de Twente-haat in voetballand. Zij zijn degenen die denken dat wanneer ze geen eigen supportershome hebben met drank en drugs, de club niet meer kan voetballen. Zij denken dat de hele wereld tegen hun is. Hopelijk worden zij nu ook wakker.

Voor al die goede supporters hoop ik dat de club volgend jaar een geweldig seizoen hebben. Boven in meedoen, cultclubs bezoeken, even terug naar de basis. Misschien wel een feest volgend jaar rond deze tijd. Voor die foute supporters hoop ik dat de club volgend jaar in elkaar stort met een halve begroting, dat ze net als de Eagles na de degradatie niet eens de play-offs halen. Dat ze echt voelen dat de wereld niet om hen draait. Dat ze in Amsterdam en Rotterdam echt niet wakker liggen van een eredivisie zonder FC Twente.

Voor mij een kleine bijkomstigheid. Voor een thuiswedstrijd van de club, moet ik voor 16 uur mijn werk verlaten. Dit seizoen slechts sporadisch, komend seizoen op vrijdag en maandag regelmatig neem ik aan. Mooi op tijd thuis. Elk nadeel hep zijn voordeel.

Vitesse verslaan

Tags

GFC, Goor, krant, voetbal, wedstrijdverslag

Morgen hoopt FC Twente dat een overwinning op Vitesse nut heeft. Bijna 110 jaar geleden speelde ook GFC tegen Vitesse. Alleen die club kwam uit Enschede, bestaat al lang niet meer. Wel mooi is het taalgebruik van het verslag.

Verboden te voetballen

Tags

Buje, fotooo, Hans van der Meer, Kroatië, reizen, vakantie, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 96

Mooi klein bergdorpje, binnenland Istrië, Buje. De invloed van Italië is merkbaar, vele borden zijn tweetalig. Al is de toelichting niet echt nodig, het bord geeft duidelijk aan dat je niet mag voetballen op het kerkhof.

Toch is het lastig voor de jongens in het dorp. Geen meter is er vlak. Het kerkplein en het kerkhof zijn de enige twee plekken in het dorp waar hoogteverschil absent is. Maar bij de kerk worden ze steeds weggestuurd, dat kan niet anders. Op het kerkhof is het rustiger. Daar kun je nog lekker voetballen.

Aan het schaarse gras is te zien dat ze hier vaker spelen. Aan de zijkant tegen de kapel de grafstenen die het niet hebben overleefd. Een mooi beeld op een zomeravond.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Mart Smeets – Nostalgie

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, lezen, Mart Smeets, sportboek, voetbal, wielrennen

Mart Smeets – Nostalgie

Het jaar waarin Mart Smeets voor het laatst een klus had bij de NOS, het boek heet niet voor niets nostalgie. Er was al een boek minder, deze kwam natuurlijk aan het eind van het jaar uit, net voor de cadeaumaand. Voor mij niet nodig, ik koop ze toch wel, mijn collectie is nog steeds compleet.

De verzameling columns wordt aangevuld met een aantal langere verhalen. De columns zijn leuk, goed, vaak interessant en een enkele keer herhalend. Kan gebeuren. De lange verhalen maken het boek. Over het EK waar Nederland niet bij was, had Smeets wat mij betreft niet hoeven schrijven. Hij haalt wat stats erbij, beschouwt vanaf de zijkant, geeft zelf meerdere keren aan dat het niet zijn sport is, het verhaal is dus ook het minpunt van dit boek.

Twee andere lange verhalen daarentegen maken dit boek absoluut de moeite waard. Het eerst gaat over Daphne Schippers. Terecht relativeert hij de hosanna stemming die om de sprintster hing en die omsloeg toen ze geen goud won in Rio. Alsof goud winnen zomaar even te doen is. En dan ook nog eens in een sport met moordende concurrentie, waar het niveau extreem hoog is. Schippers deed het goed, won niet, was teleurgesteld, dat mag, Smeets zet het in het juiste perspectief. Iets dat vele journalisten niet lukt, veel nationalistische Nederlanders nog minder.

Het tweede lange verhaal dat erg leuk was ging over het EK Honkbal in Nederland. Hij mag, kort na de Olympische Spelen dagelijks verslag doen voor Ziggo. Dat is een hele opgave, aangezien de zender weinig kennis van de sport heeft. Smeets wel, maar kan het niet alleen. In korte tijd moet hij veel filmpjes met uitleg opnemen voor de dode momenten in de wedstrijd (en die zijn er geregeld bij honkbal), regelt ook nog eens een deskundige, zoon Tjerk, en als dan zijn dochter Nynke ook nog eens aan het productieteam wordt toegevoegd, werken driemaal Smeets aan een bijzonder toernooi. Helaas heb ik die zender niet en was ik ook op vakantie, maar het had me geweldig geleken om het EK op die manier te kunnen volgen.

Benieuwd hoe lang Smeets nog doorgaat met het jaarlijks een boek uitbrengen. Wat mij betreft mag dat best nog een paar jaar duren.

Citaat: “…staande voor een radio- en televisiezaak in de binnenstad van Marseille. Naast me stond een Nederlands echtpaar. De man had me gevraagd of ‘ik die kermis niet miste’ en ik had geantwoord ‘soms wel en soms niet’, waarna hij naar de televisiebeelden had geknikt en gevraagd: ‘Wie wint er nu?’ Ik had gezegd: ‘Matthews.’ Licht lachend was hij weggelopen met de woorden: ‘Ik heb het al die jaren van je aangenomen, dat zal ik nu ook maar doen.’ “ (p.114)

Nummer: 17-065
Titel: Nostalgie
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 255 (15816)
Categorie: Sport
ISBN: 978-94-6297-054-0

Meer:
Aan de meet
De afrekening
Commentator
Dagboek van een sportgek
Het Dream Team
Geel
Gepakt
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Netwerk
Niets is wat het lijkt
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Rond de 40
Sportzomerdagboek
Sterren
Thuis in de Tour
De Tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Wereldtour
Zomeravondvertellingen

Intrinsieke motivatie

Tags

column, GFC, Goal, Goor, Martijn Koster, voetbal

Goal, Februari 2014

Mijn eerste team als jeugdleider vergeet ik niet snel. Alles zat er in. De praatjesmaker. De klavertjesvierzoeker. De balletjeswachter. De dromer. Een talentje. Een goaltjesdief. En een ietwat fors uitgevallen jongeman die uit zichzelf achterin bleef hangen. Zijn vader zei dat het geen opdracht was. Ook wij, leiders, hadden het hem nooit gevraagd. Op zijn zesde zag hij blijkbaar een verdediger in zichzelf.

Een decennium later belt Eddy Gruppen en vraagt op ik voor de klas wil staan. Een week later begon mijn allereerste les. Eigenlijk had ik geen idee waar ik aan begon. Hij zat ook in die klas. Een paar maanden later moest ik voor het vak kostprijsberekening Excel uitleggen. Meerdere jaren buitenland betekende dat ik dat programma niet kende, maar mijn verouderde kennis van Lotus 1-2-3 zou me er wel doorheen helpen. Dacht ik. Ik leg een kwartiertje uit hoe een spreadsheet werkt en zet de klas aan het werk. Hij komt even later bij me langs en legt uit hoe het veel simpeler kan. Hij had gelijk.

Nog een decennium later ben ik het derde beland. We trainen regelmatig met het vierde en vijfde. In dat laatste elftal zit een ietwat fors uitgevallen verdediger die veel van computers weet en er zelfs zijn werk van heeft gemaakt. Elke donderdag is hij er. Ik leer een lesje in nederigheid. Hij weet dat hij nooit een goede voetballer zal worden, hij is ook op een leeftijd dat hij doorheeft dat hij nooit hoger zal spelen. En toch loopt hij elke donderdagavond de longen uit zijn lijf. Hij rent achter onmogelijke passes aan. Hij probeert ervaren aanvallers in de weg te lopen. Hij doet altijd, zonder uitzondering, zijn uiterste best.

Vol bewondering zie ik hem soms voorbij draven op zo’n training. Een avond waarop ik niet zo veel zin heb, veel balletjes breed geef of wacht op een momentje dat ik even lekker kan pingelen, waarna ik weer een kwartiertje rust neem. Hij niet. Hij gaat door. Tot het bittere einde. Zijn shirt een slag donkerder van het zweet. Voluit sprintend achter iemand aan die twintig kilo lichter is. Geen talent, maar niet gehinderd door die wetenschap.

Vorig seizoen was er een training dat zijn teamgenoten vertelden dat hij gescoord had de zondag er voor. Hoe zeer ik het hem ook gun, ik kon en kan me er niets bij voorstellen. Maar het zal wel kloppen, ze zeiden het niet zomaar. Jammer dat ik het niet gezien heb.

Sinds dit seizoen zitten we in een team. Nog niet al te vaak stonden we gezamenlijk binnen de lijnen. Ik miste een paar wedstrijden. Hij wat meer. Het hele elftal begreep zijn redenen. Nu hij als jonge vader ook van zijn dochter kan genieten, hoop ik dat hij weer wat meer tijd kan maken om te voetballen. Want hij maakt zijn uren wel op het voetbalveld. Bestuursfunctie. Vaak trainen. Meespelen. Als zijn voetbalkwaliteiten net zo groot waren als zijn motivatie, zou hij na zijn dertigste, alsnog gescout worden door FC Twente.

Ik hoop dat ik hem nog vele donderdagavonden zie draven.

Hard Gras 117 – Vrouwennummer

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek, vrouwen

Hard Gras 117 – Vrouwennummer

Natuurlijk is voetbal een mannenbolwerk. Maar nu het afgelopen decennium steeds meer meisjes en vrouwen gingen voetballen, komen er ook steeds meer vrouwen terecht in andere functies. Zaakwaarnemers, journalist, grensrechter, scheidsrechter, management. En natuurlijk schrijven ook steeds meer vrouwen over voetbal. Voor Hard Gras was het blijkbaar tijd voor een specifiek vrouwennummer.

Nu denk ik dat het een leuk gebaar is, maar in Hard Gras stonden al veel vaker verhalen door vrouwen. Niet voor niets ontdekte ik Janneke van der Horst, Annemarie Postma (die schittert door afwezigheid in deze uitgave) en Carolina Trujillo via HG. Op dit blog kon je al veel complimenten lezen aan het adres van deze schrijvende vrouwen.

Maar goed, een compleet themanummer dus. Tijd om nieuwe namen te ontdekken. Ik moet eerlijk zeggen dat het me niet allemaal meeviel. Je hoeft als vrouw niet per se over vrouwenvoetbal te schrijven. Je verhaal moet iets toevoegen, meer dan het feit dat. Het openingsverhaal doet dat. Priya Ramesh laat meteen zien wat ik bedoel. Prachtig beschreven ervaringen in de Sunday League door de jongste schrijver van dit nummer. Ze schreef dan ook al vanaf haar 17e voor de Guardian, zal geen toeval zijn.

Ander hoogtepunt is het portret van een collega-schrijver door Stephanie Hoogenberk. Zij heeft perfect begrepen hoe voetbal op laag niveau, waarop het merendeel van Nederland elk weekend voetbalt, in elkaar steekt. Het lukt haar daar een mooi ironisch verhaal van te maken, zonder dat het er te dik bovenop ligt.

Carolina Trujillo gebruikt haar verhaal om afscheid te nemen van de Nederlandstalige fictie. Of dat an sich ook fictie is, is nog af te wachten. Zou in ieder geval doodzonde zijn. Haar verhalen in Hard Gras las ik al jaren met erg veel plezier.

Leuk experiment HG, maar vanaf nu gewoon de dames regelmatig vragen voor de reguliere nummers. Er is genoeg talent.

Citaat: “Hij zegt dat hij het tot zijn zeventigste wil blijven doen. Vorig jaar hadden ze een begrafenis van een van de jongens van de veteranen, dat krijg je dan ook. Maar dat is toch ook hoe Jan het voor zich ziet. En dat zijn zoon dan veertig is en bij Heren 1 voetbalt. Dat zou wel mooi zijn.” (p.63)

Nummer: 17-062
Titel: Hard Gras 117. Vrouwennummer
Auteur: Diversen (Priya Ramesh, Emma Curvers, Janneke van der Horst, Anna Enquist, Nathalie Huigsloot, Stephanie Hoogenberk, Rosa van Gool, Eva Maria Staal, Esther Gerritsen, Melle Mare en Carolina Trujillo)
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 127 (14859)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-3884-7

Meer:
116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1