Voorbeeldfunctie

Tags

column, GFC, Goor, maatschappij, politiek, voetbal, voorbeeldfunctie

Goal, maart 2017

De voetballerij is een conservatieve maatschappij. Angst voor verandering is alom aanwezig, vasthouden aan oude tradities is normaal. Voor een club die al bijna 110 jaar oud is, misschien ook wel logisch. Maar voetbal is veel meer.

Onlangs zagen we in De Wereld Draait Door een discussie over een gekleurde regering. Lodewijk Asscher reageerde dat in de politiek blijkbaar nog niet kon, wat in het voetbalteam van zijn zoontje wel normaal is: verschillende culturen die met elkaar samen werken. Volgens mij gaat het verder. Of je nu voor of tegen de multiculturele samenleving bent, meer of minder vluchtelingen wil opnemen, feit blijft dat er in Nederland velen wonen die roots elders hebben. Vluchtelingen van over de hele wereld, gastarbeiders uit Spanje, Italië, Turkije en Marokko, of nog langer terug de Hugenoten, de Portugese Joden. In het voetbal kom je ze allemaal tegen. In de politiek of in de top van vele bedrijven niet.

Het gaat verder. Dankzij voetbal leren kinderen beter met elkaar omgaan. Winnen én verliezen. Wat doe je bij tegenslag? Tactiek. Plannen. Vrienden maken. Regels. Gezond bezig zijn. Nakomen van verplichtingen. Teamgeest. Voetbal is zo veel meer dan een spelletje van 22 individuen die achter een bal aanrennen.

Dankzij voetbal heb ik in mijn leven zo ongeveer elk dorp in Twente en de Achterhoek leren kennen. Ik denk niet dat ik ooit in Tilligte, Langeveen, Noordijk of Rekken zou zijn geweest, als ik er niet toevallig een wedstrijd had moeten spelen. Maar behalve dat het handig is wanneer je de weg een beetje kent, gaat ook deze kennis verder. Dankzij de voetbalclub, leer je de wereld kennen. Omdat je de clubs leert kennen op en naast het veld, krijg je kennis over de wijk of het dorp waar de club vandaan komt. Clubs verhuizen naar nieuwe buurten en bloeien op (ATC, Tubantia) of blijven achter en verpauperen met de wijk (Dolphia, Phenix). Je kent de religieuze achtergrond van een bepaald dorp dankzij de zaterdagclubs of het veld achter de kerk waar je op zondagochtend speelt. De club als spiegel van de samenleving.

Een voetbalelftal is bijna altijd een doorsnee van de bevolking. Weliswaar zijn er clubs voor specifieke doelgroepen (Barbaros, Drienerlo), maar de meeste clubs accepteren iedereen die zich aanmeldt. In een doorsnee team op zondagochtend zie je dat leeftijdsverschillen van meer dan een kwart eeuw helemaal niet vreemd zijn. Hoog- en laagopgeleid spelen samen, voetbalintelligentie is vaak wat anders dan geleerd zijn. In de kantine worden politieke discussies afgewisseld met dubieuze filmpjes op de mobieltjes. Lief en leed wordt gedeeld.

Voetbal is zo veel meer. De KNVB heeft meer dan een miljoen leden, de groei zit de laatste jaren vooral bij de meisjes en dames. Waar vele, vooral oudere mannen, voetbal als mannensport ziet, bewijzen vele meidenteams, ook bij GFC dat die tijd niet meer bestaat. Emancipatie ten top. Integratie gaat ook een stuk eenvoudiger dankzij voetbal. Menig anderstalige jeugdspeler loopt al op een voetbalveld, terwijl de taal nog een probleem vormt. Vrijwilligerswerk wordt bij voetbalclubs als iets vanzelfsprekends gezien, een feit dat elders in de maatschappij gewenst is, maar dat nog niet is.

Kortom, een voetballer is sociaal vaardig, doet wat voor een ander, is tolerant en geëmancipeerd, geschikt als ouder, leidinggevende en politicus. Een modelburger dus. Zouden niet-voetballers dit allemaal wel beseffen?

Anton Slotboom – Wij, Spartanen

Tags

Anton Slotboom, boeken, boeken 2022, boekrecensie, lezen, Sparta, voetbal, voetbalboek

Blij ben ik dat ik op de mailinglijst van Just Publishers sta. En dus mailde Odette mij een digitaal exemplaar van dit boek, dat ik anders misschien wel had laten liggen in de winkel. Niet elk voetbalboek is leuk.

Sparta is een club die door velen als sympathiek wordt gezien, dus wilde ik het wel proberen. Slotboom ging op zoek naar de ziel van de club. De motivatie van supporters. En schreef een boek dat ik een stuk leuker vond na lezing. Want ook al is Sparta de kapstok voor alle verhalen, dit boek had voor vele andere clubs ook geschreven kunnen worden. Waarom vereenzelvig je je met een club? Wat is clubgevoel? Hoe kijkt een bezoeker tegen je club aan? Wat doet geschiedenis met een club? Heel veel goede vragen, die vele fans zichzelf waarschijnlijk nooit stellen. Slotboom wel.

En dus gaat hij op zoek naar antwoorden. En die vraagt hij aan insiders, maar ook aan buitenstaanders. Nico Dijkshoorn, Dick Jol, Willem Vissers en anderen ze komen allemaal aan het woord. Maar ook de usual suspects Deelder, Sparta Piet, Breuer, Bok de Korver en Hugo Borst ontbreken niet.

Slotboom schrijft al vele jaren over zijn favoriete club, hij kan dus uit zijn eigen archief putten voor stukken die passen binnen deze zoektocht. En geen moment ziet het er uit als een bijeengeraapt geheel, het klopt gewoon allemaal.

En dus kan ik aan het eind alleen maar concluderen dat ik Slotboom een groot compliment moet geven. Hij heeft een heel leesbaar boek geschreven, vanuit clubliefde, maar zonder oogkleppen. Voor iedereen die van voetbal houdt, die het spelletje leuker vindt dan de laatste uitslag van je favoriete club, is dit boek een aanrader!

Citaat: “DNA draag je dus met je mee. Kijk maar eens naar Feyenoord: al sinds hun eerste stadion De Kromme Zandweg in de jaren dertig van de vorige eeuw te klein werd verklaard, gaat het daar altijd om de begrippen ‘meer’ en ‘groter’. Dat zit daar in het DNA. Ons DNA is anders. Gelukkig maar. Het voetbal wordt een stuk mooier van al die verschillen.” (p.278)

Nummer:            22-018

Titel:                   Wij, Spartanen

Ondertitel:          Winnen, verliezen en leven op het kasteel

Auteur:               Anton Slotboom

Taal:                   Nederlands

Jaar:                   2022

# Pagina’s:          288 (4518)

Categorie:           Voetbal

ISBN:                 978-90-8975-6749

Meer:

Anton Slotboom, Roger Rossmeisl, Herman Starink en Menno Pot – Kampioenen ’14 – ‘18

Anton Slotboom

Just Publishers

Lingsfort

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Lingsfort, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Stagebezoek, de toeristische route terug. En dan in het bos dit veld zien. Moest wel even over een hekje klimmen om dichtbij te komen. Geen probleem.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Büch over voetbal

Tags

Boudewijn Büch, Gerbie kijkt YouTube, Oceanië, voetbal, WK Voetbal

Van Boudewijn Büch was veel bekend, maar niet dat hij van voetbal hield. Toch zijn er nog beelden waar hij de kwalificatie voor het WK voetbal in Oceanië bespreekt. Met een voorspelling van de bondscoach.

Hoe veel Jan Tiemans zijn er?

Tags

column, GFC, Goor, Jan Tieman, voetbal

Goal, December 2016

Zoals wel vaker kom je tot een helder inzicht na een hoop drank. Bij mij was dat het geval op de zaterdag van Schoolfeest. ’s Ochtends op tijd bij de Tapperij, ’s avonds nog even een rondje door de tent op weg naar huis. Ik kwam Jan Tieman tegen. Op zich niet bijzonder, dat je in de tent iemand tegen komt die je kent. Maar ik had hem ’s ochtends ook al gezien. Nu ben ik zelf ook de jongste niet meer, maar Jan is 83. Die kan het toch niet net zo lang volhouden als anderen die de helft van zijn leeftijd zijn? Of zelfs een kwart?

Met terugwerkende kracht viel het me op dat ik Jan wel erg vaak zag. Op het voetbalveld bij het eerste, hij mist geen wedstrijd. Maar ook ’s ochtends bij het vierde, zelfs bij een uitwedstrijd. Let op, we hebben het over een uitwedstrijd van het vierde van GFC. Daar waar zelfs de reserves soms niet eens weten wat er in het veld gebeurt. Dan staat hij gewoon te kijken in Almelo of Markelo, in de motregen, op een bijveld. En hij weet ook altijd hoe het tweede het heeft gemaakt. Op een en dezelfde ochtend! Als ik een krantje ging halen bij Bruna of als ik Suus ophaalde bij de gymnastiek, ik kwam Jan tegen. Op straat. Op weg naar mijn werk. In het café. Dat kan toch niet, zo vaak iemand tegen komen, laat staan iemand van boven de tachtig. Als je wilde weten hoe de verbouwing van de kleedkamers ging, Jan wist het. Hij was er net geweest. Maar volgens mijn schoonvader ook in de kantine van Twenthe, tijdens de nacompetitie. Het is gewoon onmogelijk.

Onlangs haalde BNN het nieuws doordat ze in Korea een hond gekloond hadden. Jaren geleden hadden we al het schaap Dolly. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat de wetenschap een stuk verder is dan ze ons verteld.  Ira Levin schreef er ooit al een mooie thriller over, ‘The boys from Brasil’. De schrijver had een vooruitziende blik. Ze hebben een mens gekloond. Jan Tieman. Er zijn drie Jan Tiemans. Een die op zondagochtend naar het voetbalveld gaat, de andere gaat ’s middags naar het eerste. De derde heeft het weekend vrij en is door de week bij de Rellie, bij het biljarten en in de zaak van zijn zoon. Elke dag twee keer overleggen wie waar naar toe gaat, wat er gebeurt is, zodat ze altijd op de hoogte zijn.

Bij de Rellie schijnt hij de bijnaam Disco-Opa te hebben. Ik begrijp het nu. In een gezelschap van legendarische drinkers, is het de oudste die alle jeugd onder de tafel drinkt. Logisch, in het relatief oud uitziende omhulsel zit een vers gekloond lichaam. Een lever waarop George Best jaloers zou zijn geweest. Tuurlijk houdt hij dat vol.

En bij GFC zien we de andere kloon. Jeugdteams, lagere elftallen, het eerste, de kantine, de commissies, Jan ziet het, spreekt iedereen en mist niets. En de oorspronkelijke 83-jarige man die normaal gesproken in een bejaardenhuis zou zitten, zit thuis, ergens in een klein kamertje in de zijstraat van de Kerkstraat en coördineert de twee kloons. Hij blijft zo perfect op de hoogte van alles wat er speelt, Jan Tieman weet meer dan Goors Nieuws.

Hopelijk doorkruis ik nu geen wetenschappelijk experiment met deze column. Graag spreek ik met u af dat de volgende keer dat u Jan Tieman ziet, net doet of u dit niet hebt gelezen. Laat hem (of een van zijn kloons) in de waan dat we van niets weten. Hoop ik dat we hem nog jaren tegenkomen.

Varese

Tags

voetbal, fotooo, Hans van der Meer, Van der Meest, voetbalfoto, Frankrijk, Vareze

Vanaf de camping was het niet zo ver lopen naar het dorp. Veel was er niet te zien. Wel vond ik de fusieclub aan de rand van het dorp. Twee clubs uit twee kleine dorpjes zijn noodgedwongen gefuseerd, als ik het logo juist interpreteer. Beiden vierden een jubileum en werden daarna opgeheven. Het complex was vrij toegankelijk.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Marcel van Roosmalen – Schijt

Tags

boeken, boeken 2021, boekrecensie, lezen, Marcel van Roosmalen, themaweek, Theo Janssen, Vitesse, voetbal, voetbalboek

Drie Hard Gras specials schreef hij over Vitesse. Bio’s over Theo Bos en Theo Janssen. En veel andere boeken, ontelbaar veel columns, Van Roosmalen produceert erg veel. En de kwaliteit is bijna altijd hoog. Ik heb dan ook vele boeken van hem in de kast staan, maar heb het oeuvre niet compleet. Bijna niet te doen.

Deze titel had ik overgeslagen, niet alles over de Arnhemse voetbalclub is de moeite waard. Met als uitgever Voetbal International heb ik de indruk dat dit boekje een soort van opdracht is geweest. De borrel na een uitzending waar hij te gast was:

‘Zeg Marcel, kun je voor ons niet een boekje over Vitesse schrijven?’

‘Heb ik al drie keer gedaan voor Hard Gras, wie zit daar nu nog op te wachten?’

‘Dat bepalen wij wel, wij gaan over de marketing. Je hebt vast nog wel het een en ander op de harde schijf staan.’

‘Tuurlijk, genoeg over geschreven, tientallen columns de laatste jaren.’

‘Zie je wel, printen, kaftje eromheen en klaar.’

‘Dat is wel heel simpel, lijkt wel oplichten van het publiek.’

‘Onzin jonge, dit is wat het volk wil. Maar ze weten het alleen nog niet. We leggen het boekje een maandje voor ons op tafel en we verkopen er duizenden. Zie ik ze bij Hard Gras nog niet doen.’

‘Maar dan wil ik ook nieuwe dingen doen, een thema voor het boek hebben.’

‘Doe nou niet zo moeilijk joh, voor jou is het toch ook cashen als we er flink wat verkopen?’

‘Nee, dan kan ik mezelf niet meer aankijken en kom ik er bij Vitesse niet meer in. Ik wil nieuwe dingen schrijven.’

‘Je doet maar jongen, als het over een half jaar maar af is.’

Kan nooit bewijzen dat het zo gegaan is, maar het vermoeden is niet vreemd. Fragmenten uit alle drie de Hard Gras specials, oude columns, stukken uit de biografie van Theo Bos, het raamwerk was al snel klaar. Tussendoor een paar keer naar Arnhem en dan zien dat het ineens het laatste seizoen van Theo Janssen blijkt te zijn en dat ook Ester Bal tijdens dat jaar werd ontslagen. Daar is je haakje.

En nog steeds las ik het met plezier, maar de urgentie is er af. De verhalen ken ik deels al. Sommige verhalen zijn overbodig. De klasse van Van Roosmalen is dan natuurlijk dat er niet per se wat hoeft te gebeuren om een leuk verhaal te schrijven. Hij kan ook van een nietszeggende ontmoeting een boeiend stuk maken, een matige wedstrijd door randverschijnselen onvergetelijk en een enkel citaat gebruiken om een bladzijde vol te schrijven.

Dan helpt het ook nog dat het bestuurlijk een zootje is bij de club, dat Janssen door zijn blessure veel tijd doorbrengt met de schrijver en tot de conclusie komt dat hij klaar is met topvoetbal. En zo hebben ze allemaal hun zin. VI met een goed verkopend boek, Van Roosmalen met toch nog iets meer inhoud en Janssen die de titel levert. De lezer mag niet klagen, hij kocht dit boek vrijwillig en heeft genoeg vermaak voor zijn geld.

Citaat: “De afdeling persvoorlichting van de club had de opdracht gekregen om een verhoging in elkaar te knutselen en daarvoor vijftig stoelen neer te zetten. En Ferrer had om microfoons gevraagd, zodat hij voor de mensen achterin ook goed was te verstaan. Die microfoons stonden er, zonder snoer, dat wel. Met z’n vieren keken we naar de Spaanse trainer achter een lange tafel op die verhoging, die vanwege zijn bleke gelaat ‘de spitsmuis’ werd genoemd. Naast hem zijn assistenten in trainingspak. Nadat we elkaar zwijgend hadden aangekeken, zei Ferrer: ‘I am waiting for the press.’ Omdat niemand wat zei, verklapte ik het maar: ‘Mister Ferrer, we are the press.’ Dat was de eerste tegenvaller.” (p.179/180)

Nummer:              21-065

Titel:                     Schijt

Auteur:                 Marcel van Roosmalen

Taal:                     Nederlands

Jaar:                     2014

# Pagina’s:           271 (14378)

Categorie:            Voetbal

ISBN:                   978-90-6797-092-1

Meer:

Roosmalen, Marcel van – Geef me nog twee dagen (Hard Gras 78)
Roosmalen, Marcel van – Gelukkig is het weer voorbij
Roosmalen, Marcel van – Gras groeit niet sneller door aan de sprietjes te trekken
Roosmalen, Marcel van – Je hebt het niet van mij (Hard Gras 48)
Roosmalen, Marcel van – Het is nooit leuk als je tegen een boom rijdt
Roosmalen, Marcel van – Het jaar van de adelaar (Hard Gras 66)
Roosmalen, Marcel van & Jan Dirk van der Burg – Nederland onder het systeemplafond
Roosmalen, Marcel van – Op campagne met Oranje
Roosmalen, Marcel van – Op pad met Pim
Roosmalen, Marcel van – De Pimmels
Roosmalen, Marcel van – Theo Janssen. Op pad met de dikke prins
Roosmalen, Marcel van & Michel van Egmond – Van Didi tot Kaka (Hard Gras 60)

Themaweek 133: Sportboeken

Jimmy Greaves – A funny thing happened on my way to Spurs

Tags

biografie, boeken, boeken 2021, boekrecensie, Jimmy Greaves, lezen, themaweek, voetbal, voetbalboek

Een van de laatste keren dat ik bij Kruimeltje binnenliep (al wist ik dat toen niet, dat mijn favoriete tweedehandsboekenzaak er mee zou ophouden), kocht ik een boek van een Engelse voetballer waar ik wel eens van had gehoord.

Greaves was begin jaren zestig een van de beste aanvallers in Engeland. Van Chelsea, via Milan belandde hij bij de club van zijn dromen: Tottenham. Later was hij de spits van het Engelse team dat wereldkampioen werd, al verloor hij zijn basisplek door een blessure en speelde de finale niet.

Dit boek is een voorloper van vele boeken, vooral in Engeland, waarin de speler zijn verhaal aan een ghostwriter vertelt, een manier om bekendheid uit te buiten. Greaves is daar tijdens, maar zeker ook na zijn loopbaan, een expert in geworden.

Het boek vertelt ook veel over de tijd, begin jaren zestig, over de Britse cultuur, over het voetbal in die tijd. Het is dus zowel een tijdsbeeld als een antropologische bron van informatie.

Greaves zelf komt er in dit boek niet zo heel goed uit, zeker zijn tijd in Italië was geen succes, maar wanneer je noch de taal spreekt, noch je interesseert voor de lokale cultuur, dan is de kans dat je als voetballer slaagt niet zo heel groot. Met de ogen van nu, vooral zijn schuld, maar waarschijnlijk waren de Britten in die tijd een stuk milder voor hun voetbalheld, misschien tegenwoordig nog steeds. De flink veranderde Premiership van het laatste decennium zou deze mening misschien kunnen bijstellen.

Al met al zeker geen goed boek, maar wel een erg interessant boek om te lezen en te hebben.

Citaat: “Whenever I got the ball in Italy I had four men on me. You couldn’t even walk about without falling over somebody. I enjoyed it immensely! The only way this type of play could get into England would ben through an influx of foreign players and coaches. It hasn’t happened so far. We must make sure it doesn’t in the future.” (p.102/103)

Nummer:              21-057

Titel:                     A funny thing happened on my way to Spurs

Auteur:                 Jimmy Greaves

Taal:                     Engels UK

Jaar:                     1963

# Pagina’s:           151 (12331)

Categorie:            Voetbal

ISBN:                   nvt

Themaweek 133: Sportboeken

Michel Doodeman – Doorspelen

Tags

boeken, boeken 2021, boekrecensie, eredivisie, lezen, Michel Doodeman, themaweek, voetbal, voetbalboek

Steeds vaker koop ik een boek niet meer bij de boekhandel. BOL vermijd ik tegenwoordig ook liever, nadat ik las over hun personeelsbeleid, het misbruik van hun machtspositie. Maar dankzij social media kun je boeken steeds vaker bij de schrijver zelf bestellen. Michel Doodeman kende ik van Twitter en van zijn verhalen voor Vice-sports. Hij deed wat velen zich voornamen in de eerste lockdown. Hij koos een onderwerp, deed flink wat research en schreef een boek. Ik ben jaloers. Het werkt zo simpel, gewoon een kwestie van motivatie en doorzetten.

En dat boek bestelde ik dus rechtstreeks bij hem, kwam gesigneerd (juich) in mijn bus en ik las het vrij kort daarna. 34 verhalen over een bijzonder voetbalseizoen. Juiste aantal hoofdstukken natuurlijk, al is het een keuze. Niet elke speeldag wordt besproken, de eredivisie 2010-2011 is de kapstok, maar vooral zijn het veel prachtige verhalen. Verhalen die we anders niet hadden geweten. Wel hadden kunnen weten, als we net als Doodeman de archieven waren ingedoken, maar wij zaten gewoon netflix uit te spelen, achterstallige kranten en tijdschriften te lezen (schuldig) en onze kinderen te vermaken.

Gelukkig wel tijd gemaakt om dit pareltje te lezen. Prachtige verhalen, die allemaal op zich zouden kunnen staan, die gebundeld inderdaad het bewijs zijn dat het bewuste seizoen bijzonder was. En dus lezen we over een Japanse vleugelspeler die in Rotterdam tijdelijk een cultheld werd. Een Belg die onder in de eredivisie zo vaak scoorde dat hij topscorer werd. Kijken Nigerianen naar een stream van een wedstrijd van VVV. Zijn er minibiografieën van Suarez, Nesu en Leonardo. Er zijn gewoon te veel goede verhalen om na te vertellen. Koop het boek zelf maar.

Citaat: “Een bestaan als koffiehandelaar leek op dat moment realistischer dan het bereiken van de top. Alles veranderde toen hij een oude bekende trof, een vriendin van Tik Koeman, de zoon van Feyenoordtrainer Ronald Koeman. Pelle gooide zijn charmes in de strijd en vroeg haar of ze via Koeman jr. eens kon doorgeven dat hij wel openstond voor een transfer naar Feyenoord. De rest is, en ook dat is schaamteloos cliché, geschiedenis.” (p.170)

Nummer:              21-063

Titel:                     Doorspelen

Ondertitel:           Een kroniek van cultvoetbal in de eredivisie

Auteur:                 Michel Doodeman

Taal:                     Nederlands

Jaar:                     2021

# Pagina’s:           304 (13425)

Categorie:            Voetbal

ISBN:                   978-90-37719-0

Themaweek 133: Sportboeken

Marco Magielse – Final whistle

Tags

boeken, lezen, boekrecensie, voetbal, voetbalboek, voetbalfoto, themaweek, boeken 2021, Marco Magielse

Zijn shirt mocht ik aan, de eerste helft in Wageningen. In de tweede helft zat ik op de bank, zag ik hoe hij scoorde. We hebben dus niet samengespeeld, maar we hoorden wel bij hetzelfde clubje Blogbroeders. Sindsdien volg ik hem natuurlijk met iets meer interesse op social media en in voetbalbladen. Dit boek, door Staantribune uitgegeven, moest natuurlijk in mijn collectie.

Schitterende foto’s van mooie Britse voetbalstadions. Nauwelijks te beschrijven, laten we het erop houden dat Magielse van traditionele beelden houdt. Oude tribunes, publiek dat hem niet ziet omdat ze hun ogen richting veld hebben, beelden vanaf de straat naast het stadion, vreettentjes, staantribunes, het schetst een beeld van iemand die weinig op het veld ziet, omdat hij altijd oog heeft voor details, details naast het veld.

En dat is niet erg, dat is juist mooi. Een actiefoto kom ik de uren na de wedstrijd zelf wel tegen, maar het beeld van een oud stadion van een Engelse derdeklasser, daarvoor moet je oog hebben. Magielse heeft dat.

De opvolger met velden bij onze zuiderburen heb ik al aangeschaft, zal ik komend jaar vast ook geheel lezen (bekijken).

Citaat: “Sinds de jaren negentig zijn in de bakermat van het voetbal veel authentieke stadions gesloopt en vervangen door kille LEGO-bakken op nog killere industrieterreinen. Vooruitgang noemen ze dat. De nieuwbouw moet vaak zo goedkoop mogelijk waardoor de nieuwe generatie stadions meestal het aanzien niet waard is.” (p.5 / uit het voorwoord door Joris van de Wier)

Nummer:              21-053

Titel:                     Final whistle

Ondertitel:           21 classic British football grounds

Auteur:                 Marco Magielse

Taal:                     Engels / Nederlands

Jaar:                     2020

# Pagina’s:           304 (11610)

Categorie:            Voetbal

ISBN:                   978-90-823758-9-3

Themaweek 133: Sportboeken