Kijk nog eens 052

Tags

fotooo, Kijk nog eens

In Sachsenhausen stond ooit een concentratiekamp. Een van de bekendste gedetineerden daar was Martin Niemöller. Hij was een geestelijke die in opstand kwam tegen de Nazi’s. Hij overleefde de oorlog. In het tegenwoordige museum hangt deze quote van hem. Uitleg overbodig.

If it walks like a duck

Tags

in het nieuws, massamoord, politiek, Verenigde Staten, wapenbezit, wapenlobby, wapens

De discussie is weer opgelaaid. Zoals die bij elk vergelijkbaar incident oplaait. Niet dat er ooit iets veranderd in de VS. Daarvoor is de wapenlobby te machtig. De eerste blog over de massamoord deze week ging meteen vol in de aanval. Dit was voor de voorstanders van Gun Control waarschijnlijk een geweldige aanleiding om nog maar weer eens te klagen, maar eigenlijk ging dit incident over ‘the right to defend’ yourself.

Knap hoe je zo overtuigd van jezelf kunt zijn, hoe je nog steeds denkt dat meer wapenincidenten (het woord is een slechte beschrijving van het drama voor honderden families) als dit kunnen voorkomen. Juist in de VS komt men vaak met de uitdrukking: “If it walks like a duck, quacks like a duck..”De conclusie lijkt me zo langzamerhand toch wel pijnlijk duidelijk aan hetworden.

In het land waar de gewone burger eenvoudig aan wapens kan komen, komen drama’s als deze elk jaar voor. Niet in Canada of Engeland, landen met dezelfde taal. Niet in Zweden of Zwitserland, landen met een gelijkwaardig welvaartniveau. Niet in Nigeria of Nicaruagua, waar wapens ook met niet al te veel moeite te verkrijgen zijn. Dit is een probleem van de Verenigde Staten. En zo lang er in de VS nog altijd miljoenen gewone burgers zijn die Charlton Heston steunen en liever zelf met een wapen op zak lopen om zich te verdedigen, dan te vertrouwen op een strenge wet die wapens voor iedereen verbiedt, zullen drama’s als dit blijven gebeuren. Maar klaag dan niet achteraf. Ga dan niet vertellen dat het een eenzame gek was. Denk niet dat je niets had kunnen doen. Accepteer dat er elk jaar idioten ziekenhuizen, restaurants en scholen blijven binnenlopen om wild om zich heen te schieten zonder enige aanleiding.

Zodra het in een Amerikaanse school gevaarlijker blijkt dan in de straten van Beiroet of Bagdad, misschien dat het dan zo langzamerhand begint door te dringen in de trage geesten die het land besturen, dat ze al jaren op de verkeerde weg zijn.

Kijk nog eens 051

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Een winteravondwandeling in Oostenrijk. We hebben al veel te veel regen gehad, dit lijkt haast niet meer op de wintersport die we kenden van vroeger. De verwarming van de aarde gaat door, zo lijkt het tenminste in het groene dorp, het is nog maar februari.

Ineens zie ik een appel hangen in de boom. Het is te donker om te zien of ik een foto kan maken. Ik zoom op goed geluk en druk dan af. Met wat mazzel heb je soms een mooie foto.

Statistieken

Tags

stats, zoektermen

Google heeft een hele leuke service. Eindeloze statistieken voor de liefhebbers. En daar ben ik er een van. Google vertelt mij dat jullie, bezoekers, allemaal via de meest onzinnige trefwoorden naar mijn site komen. Dat de meerderheid binnen tien seconden ook weer verdwenen is. Dat er iemand deze week meer dan een half uur op mijn blog heeft zitten lezen. Dat ik met advertenties op mijn site extreem weinig (lees: niks) zou verdienen.

Maar hoe iemand die op zoek is naar bordelen op Tenerife nou bij mij terecht is gekomen? Ik kan me niet herinneren daar ooit iets over te hebben geschreven. En voor de duidelijkheid: ik was vorige maand weliswaar 48 uur op het eiland, maar toen was ik te druk om zelfs maar te zien waar het bordeel was…

Ik ben nu al benieuwd naar de zoekwoorden van volgende week.

De Muur 13

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, De Muur, Duitsland, lezen, wielerboek, wielrennen

De Muur 13 (07-011)

Ondertitel van deze aflevering wielerverhalen is: Der Kurt, Der Didi, Der Jan, Der Jens, Das Kraftwerk, Der Tour.

Het is duidelijk, Duitsers staan centraal in deze aflevering van De Muur. En er is natuurlijk genoeg over Duitse wielrenners te schrijven. Didi Thurau die in zijn eerste Tour namens de Post brigade de wereld op zijn kop zet, maar later in zijn carrière de luxe van het leven niet aan kan. Jan Ullrich, voorbestemd om het onbreekbare record van 5 Tourzeges te verbreken, die na 1 zege al uitgekakt bleek. Jens Voigt, een sympathieke aanvaller die door Marije Randewijk prachtig wordt neergezet. Kraftwerk, de progressieve alternatieve computer band die al in de jaren zeventig populair waren over de wereld en in 1983 een nummer schreven voor de Tour dat een kwart eeuw later nog steeds gedraaid wordt (Mijn verhaal over dat lied). Kurt Stöpel is de onbekende in dit rijtje. Bart Jungmann ging grondig te werken vertelde over deze vergeten renner die de Tour misschien wel had kunnenwinnen. Een mooi verhaal, met de prachtige tragiek die alleen de wielersport zo boeiend maakt.

Buiten de genoemde namen om schrijft Mart Smeets mooie woorden over zijn ARD-collega Herbert Watterot, onderwijl diens ZDF-collega’s een aantal stoten onder de bekende gordel uitdelend. Huisdichter Cornelis kiest ook Jan Ullrich voor een mooi gedicht. Bert Wagendorp, opgegroeid vlakbij de Duitse grens heeft een mooie jeugdherinnering, die prachtig aansluit bij het thema.

Maar dan zijn er de verhalen over Lance Armstrong, Thomas Dekker en Hector Martin. De column van Jeroen Wielaert en een gedicht van Alex Roeka. Leuk om te lezen, maar wat doen die in dit themanummer? Waren er niet meer verhalen binnen het thema te verzinnen? Ik kan er zo een aantal bedenken. Vertaal een verhaal van Rolf Gölz, ooit profrenner en tegenwoordig journalist. Ik kom de naam Rudi Altig slechts zijdelings tegen. Vraag Bram Tankink over de Ronde van Duitsland. Elke wielerliefhebber heeft een zwak voor Erik Zabel. Ex-Ossies Uwe Ampler en Olaf Ludwig hebben toch ook een verhaal? Verklaar voor mijn part de populariteit van de zesdaagse in Duitsland. Leg een link tussen baanwielrennen en bratwurst, maak er wat van.

Helaas koos de redactie voor deze onelegante oplossing, een themanummer dat geen themanummer is. Jammer.

Nummer: 07-011
Titel: De Muur 13
Auteur:  Diversen (o.a. Daniel Coyle, Kees Engelhart, Philip Hoorne, Herman Chevrolet e.a.)
Taal: Nederlands
Jaar: 2006
# Pagina’s:  128 (1609)
Categorie:  Sport (Wielrennen)
ISBN:  90-204-0560-8

Groeten uit de Dominicaanse Republiek (3)

Tags

baseball, column, Dominicaanse Republiek, GFC, Goal, honkbal, Licey, Santo Domingo, supporters

De derde en laatste keer dat ik hier een honkbalwedstrijdbezocht, vergeet ik niet snel. Samen met Monchi, een van de kelners in het hotel, bezocht ik de laatste wedstrijd van de play-offs. De wedstrijd was goed, maar wat mij het meest bij bleef was de thuisreis.

Het supportersvervoer in het betaalde voetbal gaat eigenlijk vrij vreemd. Als de heren supporters maar vaak genoeg problemen hebben, komen ze in aanmerking voor de “titel” risicosupporter en kunnen voor een sterk gereduceerd tarief een zogenaamd combikaartje kopen. Hiervoor krijgen ze dan een treinreis, vervoer van station naar stadion, entree en de terugreis. Het enige wat nog ontbreekt, is dat de NS ze een maaltijd aanbieden in een van de stationsrestauraties (die toch door hen gesloopt worden) na weer een verloren risicowedstrijd.

In dit land moeten de supporters na een honkbalwedstrijd zelf zien dat ze thuis komen. Ze hebben geluk dat er in de stad nog extra bussen rijden na de wedstrijden, die meestal ’s avonds gespeeld worden.

Die avond nemen we de bus, in dit geval een oude afgeschreven Amerikaanse schoolbus, die al compleet vol is als wij er aankomen. Vol betekent 3 supporters op een bankje waar normaal 2 kinderen zitten, en daarbij natuurlijk het hele gangpad gevuld. We kunnen er nog net in via de achteringang en staan dus nog op het trapje als de bus vertrekt. Na de winst, en dus nog een beslissingswedstrijd (die ze overigens verloren) voor een plaats in de finale van de play off’s, zit de stemming er goed in. Er worden namen van spelers gescandeerd, en het “Licey, campeon” is niet van de lucht. De bus maakt ondertussen steeds meer snelheid en we hebben moeite om staan te blijven, gelukkig is er geen ruimte om te vallen.

De cobrador (een soort conducteur) komt langs en int het geld. 2 pesos (30 cent), het vaste tarief voor een ritje binnen de stad, ongeacht de afstand. Nadat de eerste supporters uitstappen, staan we ineens wat langer stil. We zijn namelijk aan het tanken. En iedereen blijft rustig zitten (of staan). Nadat ik in “Tussen het tuig” van Bill Bufford gelezen had over de niet echt geslaagde combinatie hooligans en tankstations verbaast me dit ten zeerste.

Na het oponthoud heeft de chauffeur er echt zin in. Hij geeft meer gas, en we worden heen en weer geslingerd door de bus. Waar de buschauffeur normaal om de kuilen (rijkelijk aanwezig) heen rijdt, lijkt deze ze juist op te zoeken. Het vloeken en schelden begint. Maar terwijl ik verwacht dat ze de bus compleet slopen, ook al valt er weinig te slopen, blijft het rustig. Wel schreeuwt men zo hard, dat de chauffeur niet hoort dat er mensen uit willen. Hij voelt zich echter Ayrton Senna, vliegt door een oprit en kan nog juist het reclamebord aan het eind daarvan ontwijken. Eindelijk heeft hij door dat er mensen uit willen. Hij stopt, en ik zie in de stroom die nu uitstapt Monchi en haast me ook uit de bus.

Buiten wacht Monchi me op, en lachend meldt hij dat die chauffeur behoorlijk dronken is. Ik denk even aan de voetbalsupporters in Nederland. Zou dit dan de oplossing zijn… Ik lach maar met hem mee en ben blij dat ik heelhuids uit deze bus ben gekomen. De personeelsbus van het hotel komt 10 minuten later hier voorbij. Voor Dominicaanse begrippen, is de thuisreis verder vrij rustig.

Kijk nog eens 050

Tags

fotooo, Kijk nog eens

In Amsterdam is een fiets noodzakelijk. Het parkeren is iets minder simpel. Gelukkig heeft de gemeente deze stelling gebouwd, vanuit het water een mooi zicht.

De rijdende rechter 018

Tags

auto, Rijdende Rechter

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Op de fiets lijkt het alsof er veel minder verkeersregels geldig zijn. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Datum: 5-3-2007
Tijd: 16.30 uur
Plaats: Almelo, Rondweg
Dader: Grijze Hyundai Getz (49-PL-BR)
Situatie: De rondweg is altijd druk in de spits. Minstens 6 stoplichten die allemaal hun naam eer aandoen. En dan rijdt deze idioot daar ook nog tussen. Voorsorteer vakken zijn er namelijk gemaakt om te gebruiken. Dus wanneer je links af wil, dan ga je op de linkse strook staan, wil je rechtdoor, dan sta je op de middelste strook, wil je naar rechts, dan sta je rechts. Vrij simpel allemaal.

Niet iedereen begrijpt dat, waarschijnlijk. En we twijfelen allemaal wel eens over de te volgen weg. Maar het verkeer is geen plek om te filosoferen. Of je gaat naar links, of je gaat recht door. Maar wanneer je zoals onze vriend in de grijze auto precies midden op de streep gaat rijden en je doet dat ook nog eens met een vaartje van 30 km/u terwijl iedereen met 80 km door wil rijden en wel weet waar ze moeten voorsorteren, dan ben je een gevaar op de weg. Dus moet je je vrouw leren kaartlezen, een TomTom aanschaffen of gewoon een keuze maken en op de volgende parkeerplaats de wegenkaart erbij pakken. Maar niet het verkeer tegenhouden! En zeker niet als ik daardoor niet door het volgende verkeerslicht kom te staan, dat dus voor de tweede keer op rood springt voor ik er door kan.

 Straf: Een cursus kaartlezen volgen en pas het rijbewijs terugkrijgen zodra het examen (hoe kom ik van Almelo naar Wladiwostock met de auto?) foutloos is gemaakt.

Moresnet

Tags

België, Moresnet, vierlandenpunt, Wikipedia

Ineens staat er een prachtige link op de voorpagina van WikiPedia. Neutraal Moresnet heeft meer dan 100 jaar bestaan. Een neutraal land, grenzend aan de Vaalserberg, destijds dus een vierlandenpunt, tegenwoordig het drielandenpunt.

344 hectare, niet echt een groot land (ongeveer twee keer Monaco), ook niet echt dichtbevolkt: 2572 in 1858. Het land heeft ook een eigen website: Moresnet.nl waarop het volkslied, geschiedenis, foto’s en veel meer informatie te vinden is.

In de eerste wereldoorlog kwam er een eind aan het neutrale landje. De Pruisen vielen er binnen en de onafhankelijkheid was afgelopen. Na de oorlog werd in het verdrag van Versailles bepaald dat Moresnet vanaf dat moment bij België zou gaan horen.

De zinkmijn, belangrijkste bron van inkomsten in de negentiende eeuw was al in 1885 gesloten. De mijn was uitgeput.

De taal Esperanto werd in het mini-staatje erg veel gesproken. Voor vele Esperantisten was het een ideealbeeld dat er ooit een land zou zijn dat Esperanto als officiele voertaal zou hebben. De gesprekken werden al gevoerd, maar de eerste Wereldoorlog gooide roet in het eten.

De rijdende rechter 017

Tags

auto, Rijdende Rechter

De rijdende rechter 017

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Ik rij harder sinds ik weet dat bepaalde flitspalen zijn weggehaald. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Datum: 22-2-2007
Tijd: 17.10 uur
Plaats: Almelo, Windmolenbroekseweg
Dader: Witte Ford Escort 1.6 (XZ-94-XT)
Situatie: Het is weekend, ik wil naar huis, er staat nog genoeg op het programma. Ik rij gewoon op de voorrangsweg en zie in een zijstraat een witte auto staat, die even later met gevaar voor eigen leven de weg opschiet. Ik moet behoorlijk remmen om niet in zijn zijkant te rijden of er achter op te  schieten.

Als de chauffeur nou haast had, kan ik het me nog voorstellen (dat is iets anders dan goedkeuren), maar optrekken voorbij de 40 km/u is er niet bij. Daardoor heb ik wel tijd om eens goed in de auto te kijken. Ik zie een kinderzitje dat ik bijna had geraakt als ik niet snel genoeg had geremd. Zijn manoeuvre wordt er alleen maar onbegrijpelijker door. Een paar kilometer rij ik door de stad achter deze joker. Geen moment gebruikt hij zijn richtingaanwijzer.

Straf: Een maand vrijwilligerswerk op de kinderafdeling van een groot ziekenhuis

Groeten uit de Dominicaanse Republiek (2)

Tags

baseball, column, Dominicaanse Republiek, GFC, Goal, honkbal, Licey, reizen, Santo Domingo

De vorige keer heb ik al uitgelegd hoe belangrijk base­ball in dit land is. Dus is een bezoek aan een wedstrijd logisch. Begin dit jaar bezocht ik dan ook een wedstrijd samen met een collega in de hoofdstad Santo Domingo.

Het betrof een thuiswedstrijd van de favorieten voor de titel Licey, in de play-offs die net begonnen waren, en waarin Licey tot op dat moment bovenaan stonden. De club heeft vele Dominicaanse sterren uit de Amerikaanse compe­titie in de gelederen, die hier komen overwinteren. Het zijn niet de allergrootsten (Juan Guzman, die met de Blue Jay’s de Worldseries won, zit op de bank, maar speelt niet) die hier spelen, maar het niveau is behoorlijk hoog. Niet alleen de wedstrijd was aardig om te zien, het publiek is minstens zo leuk om te bekijken. En aangezien honkbal vele dode momenten kent, had ik uitgebreid de tijd om rond te kijken.

Het meest opvallende was dat de bezoekers van de uitclub, wel bij elkaar zaten, maar niet afgesloten werden. En van een agressieve sfeer was zeker geen sprake.

Fanatiek was het hele publiek, maar ondanks de alcohol die rijkelijk verkocht wordt (Dominicaanse rum is goedko­per dan water) loopt het geen moment uit de hand. Verder wordt er van alles te koop aangeboden van snoep, via pizza en kip, tot zelfs schoenen en gesigneerde baseballs.

Deze wedstrijd begint goed voor de thuisploeg, maar een 5-0 voorsprong wordt toch nog uit handen gegeven, en de uitploeg slaat in de laatste inning de 6^e en beslissende run binnen, waarna het kleine groepje meegereisde suppor­ters van de uitclub uit hun dak gaan.

En was deze wedstrijd al spannend, de 2^e wedstrijd was nog beter. 3 wedstrijden voor het eind van de play-offs moet Licey van directe concurrent Azugareros winnen, om de finale nog te bereiken. Na een ietwat vervelend begin loopt Licey uit naar een 8-0 voorsprong in de 3^e inning. Maar dan beginnen de Azugareros del Este…

En de wedstrijd duurt lang, maar verveeld geen moment. En dat het publiek meeleeft is duidelijk. Offerman (in de V.S. goed voor ruim 1 miljoen dollar per jaar) wordt na 2 fouten door zijn eigen publiek uitgefloten, maar komt er nog genadig van af vergeleken met de coach. Want door de vele pitcherwisselingen geeft hij de bezoekers feitelijk de gelegenheid terug te komen in de wedstrijd, die in de 8^e inning weer volledig open is als het 8-8 wordt. Een rij voor me wordt gewed, en halve maandlonen worden er door­heen gejaagd. De verkopers vergeten even dat ze hun waar kwijt moeten.

Ende wedstrijd duurt lang, er zijn zelfs extra innings nodig. Maar na ruim 4½ uur scoren de bezoekers in de 12^e inning de 11-10 en winnen de wedstrijd, tot groot onge­noegen van het publiek. Mopperend verlaat men het stadi­on, en vooral de coach moet het ontgelden. Iedereen weet hoe ze hadden kunnen winnen, de overeenkomst met voetbal wordt me weer duidelijk. Had Nederland ook niet zo’n 14 miljoen bondscoaches met evenveel opstellingen voor het Nederlands elftal? Maar ook nu loopt het niet uit de hand. Men fluit, en vloekt behoorlijk, maar geen agressie.

De kans op de finale is nu behoorlijk klein geworden, en dat is voor velen een ramp. En ook mijn collega die zelf wat lager speelt, maar natuurlijk ook Liceyista is, baalt behoorlijk. Maar als buitenstaander heb ik een schitte­rende wedstrijd gezien.

Beha

Tags

bh, onderwijs, school, studenten

Het is toetsweek, dus wat rustiger op school. Ik zit in een lokaal na te kijken, als er wat leerlingen van een andere afdeling vragen of ze even mogen bellen. Ze zijn bezig met het organiseren van hun werkweek, dus is het prima dat ze daar even voor bellen. Voor ik het weet zit het lokaal halfvol met klasgenoten van de bellers die ook van alles moeten doen op de computers. Ik ga maar gewoon verder met het nakijkwerk en laat ze hun gang gaan.

Op een gegeven moment kijk ik opzij en zie een erg blote rug. Een van de heren tilt het shirtje van een van de jongedames op en begeeft zich met zijn handen onder haar shirt. Ze schijnt er geen probleem mee te hebben, want ze vertelt net over de beha van anderhalve euro die ze gisteren heeft gekocht. Aan het bureau ernaast wordt gewoon verder gewerkt en ook verder schijnt niemand het te zien of te willen zien, dus ik negeer het ook maar.

Toch is het een vreemde situatie. Of hij bezig is met het onderzoeken hoe een beha van anderhalve euro voelt of haar een rugmassage geeft, ik weet het niet, maar ongewild kijk ik toch iets vaker op en zie minutenlang zijn handen niet, haar rug wel. Zij werkt ondertussen wel verder op haar computer, ik neem maar aan dat hij haar niet te veel afleidt, dus ik zeg nog steeds niets.

Even later meldden ze zich bijna allemaal af en is het klaslokaal weer bijna leeg. Ik kan weer rustig nakijken.