30 zaterdag nov 2013
Posted in Fotooo, Goorse vragen
Tags
Ik heb er erg weinig kijk op, ik zie dat er wel wat verschillen zijn. Maar concurreren de buren nu met elkaar of versterken ze elkaar alleen maar?
Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.
28 donderdag nov 2013
Posted in Suus schrijft
Ik ben aan het spelen met mijn vriendinnetje Nova. We zijn al in de grote speeltuin geweest. En ook in het kleine speeltuintje, met de kleine glijbaan. We hadden al een fruit gehad thuis, dus konden we voor een snoepje beter naar oma gaan. Die woont vlak bij. De auto staat er niet, maar ik kan wel bij de bel. Gewoon aan de deurkruk hangen en dan kun je er bij.
Niemand doet open. Even door het raam kijken. Ik zie niemand. Kom maar Nova, we gaan achterom. Gelukkig de poort is los. De achterdeur ook. Ik zie niemand. Misschien in de slaapkamer? Nee. Boven? Onder aan de trap schreeuw ik heel hard: “Oooomaaaa”, maar ik hoor niets. Ze zijn er niet denk ik.
Maar ik weet precies waar de snoepjes staan. Moet je wel even het krukje gebruiken in de keuken. Daarmee kun je op het aanrecht klimmen en dan kun je bij de kast. We nemen er twee. Mag vast wel van oma. Ik zet de snoepjes terug in de kast. Zullen we nog even spelen?
Even later komt mama kijken. Nova en ik zitten lekker te spelen. Ik doe de deur open voor mama, die vraagt waar oma en opa zijn. Weet ik ook niet. We moeten weer weg van mama.
Toen we de andere keer naar oma gingen, vroeg oma of ik een snoepje had gehad. Ik heb nee gezegd. Oma zei dat er dan inbrekers waren geweest. “Denk ik ook”, heb ik maar gezegd. Zou oma echt die paar snoepjes missen?
26 dinsdag nov 2013
Posted in Boekbesprekingen 2013, Wielerboeken
Jan Schouwenaar – Vals plat
Tijdens de Tour maar eens een verhaal over wielrennen lezen. Dus geen biografie of wedstrijdverhalen, maar gewoon iemand die een roman zag in de sport die van list en bedrog aan elkaar hangt. De heer Schouwenaar lijkt zich daarbij flink te hebben laten inspireren door het leven van Johan van der Velde. De belangrijkste bijrol wordt namelijk gespeeld door Marco Morsink, een voormalig wielrenner die aan lager wal is geraakt. Belangrijkste wapenfeit was een overwinning in de zwaarste etappe van de Giro.
Hoofdpersoon Hans Schreuder is advocaat die graag op de fiets zit, maar nooit echt het talent had om meer te doen dan mee te fietsen. De advocaat moet de renner helpen als die de wet niet precies volgt. Het lijkt een dagdroom van de schrijver zelf. Advocaat en wielrenner volgens de achterflap. Ik gok dat hij een rustig moment in zijn kantoor zat en het verhaal van de Brabander vernam. “Wat zou ik doen?”, schoot er door zijn hoofd. Dezelfde avond zat hij achter de tekstverwerker, een paar weken later lag dit verhaal er.
Literaire thriller, volgens dezelfde achterkant. Ik zal niet opnieuw ingaan op de onmogelijkheid van die combinatie, maar mijn perceptie was het een noch het ander, laat staan beide. Spannend werd het nauwelijks, voor enige diepgang moet je ver zoeken. Kortom het viel me allemaal flink tegen. “Ook de lezer die weinig affiniteit met de wielersport heeft, zal dit boek al snel niet meer kunnen wegleggen”, is de laatste aanbeveling. Weer ben ik het er niet mee eens. Iemand die niets heeft met de wielersport neemt het boek niet eens in de handen, de voorkant met een wielrennen schrikt ze al af. Een ding klopt. Snel. Het boekje is niet al te dik, de stijl is simpel, het leest dus snel. Je bent er wel snel doorheen. En dan leg je het weg.
Citaat: “Hij deed tegenwoordig trouwens wel de deur op slot. Laatst was er iemand binnengelopen; hij had zich toen behoorlijk opgelaten gevoeld in zijn fietsuitrusting. Dat moest niet nog eens gebeuren. Maar goed; met vijf keer per week een half uurtje zonnebank had hij wel de zekerheid dat hij, als in april de wedstrijden weer begonnen, met gebronsde benen aan de start stond.” (p.66)
Nummer: 13-043
Titel: Vals plat
Auteur: Jan Schouwenaar
Taal: Nederlands
Jaar: 2002
# Pagina’s: 158 (7439)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 90-806204-4-0
Meer:
Website
Wielersportboeken
24 zondag nov 2013
Posted in Voetbal column
Wat bezielt Ronald Koeman? Er moest iemand komen om Martine Bijl op te volgen. Ik snap dat de firma Hak dacht aan de oernederlandse blozende wangen van Ronald Koeman. Wat ik niet snap is waarom de trainer ja zei.
Valt er iets te verdienen, iets te winnen? Financieel hoeft Koeman zich nergens meer zorgen over te maken. Zelfs het nageslacht zal comfortabel kunnen leven zonder enige eigen inkomsten. Dus een paar centen kan nooit de reden zijn.
Zijn de reclamespotjes grappig? Is er een komisch talent opgestaan? Dacht het niet. De woordgrap kool-goal is zo oud als het spelletje zelf, daarbij is de Groninger geen geboren acteur. Een mooie pot is toch een vrij treurige vervolgopmerking. En dat dan ook nog zelf vrijwillig op twitter promoten.
Kortom ik kan geen enkele reden bedenken waarom hij mee doet aan de hemeltergend slechte reclame. VI ook niet: kijk zelf
Kan iemand mij verlichten?
23 zaterdag nov 2013
Posted in Fotooo, Goorse vragen
Tags
Geef het maar toe. Het paaltje staat toch al weer recht. Wie was het?
Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.
21 donderdag nov 2013
Posted in Gerbie kijkt YouTube, Muziek
Gerbie kijkt YouTube 108
Op mijn werk surf ik op rustige momenten wel eens naar YouTube, zoekend naar een leuk achtergrondmuziekje waarbij ik kan werken. Natuurlijk keer je dan snel terug naar de muziek uit je jeugd. Zo kwam ik bij onderstaand concert van U2 uit, mijn favoriete band begin jaren tachtig. Prachtige onstuimige rock die ik woord voor woord kan meezingen.
Maar er is meer. Normaal kijk ik slechts kort naar de meestal nutteloze opmerkingen onder het filmpje, maar nu trok er eentje mijn aandacht. Iemand reageert op een beschuldiging. Ze moet een paar jaar ouder zijn dan ik ben, Angeline, tenslotte stond ze in 1983 al op het podium met Bono te dansen, ik mocht in 1985 pas voor het eerst naar een concert.
Het moet voor haar vreemd zijn geweest om meer dan een kwart eeuw na dato de beelden terug te zien op YouTube. Hier kiest Bono haar uit om de twist met hem te doen. En dan ben je dertig jaar later ineens een ‘easy lay’. Het mooie is dat ze zelf reageert, de makkelijke sneer simpel weerlegt. En ze vindt Bono nog steeds leuk. Ik geloof het meteen.
20 woensdag nov 2013
Posted in Boekbesprekingen 2013, Wielerboeken
Mart Smeets – Rond de 40
Tijdens de Tour lees je Mart Smeets. Al een aantal jaren is dit een automatisme. In 2013 dus het Tourboek van 2012. Elke Tour die hij volgde sinds 1973 staat er in. Het is ook meer een plakboek dan een leesboek. Vaste structuur per jaar, kantlijn met feitjes, de top tien aan het eind van het hoofdstuk, aan het begin de statistieken. Veel foto’s, erg veel foto’s, dit boek lijkt op niets wat Smeets eerder gedaan heeft.
Daardoor is het een monumentaal boek geworden, maar tegelijkertijd een minder interessant boek. Ander formaat, het zou zelfs een koffietafelboek genoemd kunnen worden. Maar om te lezen, kies ik toch voor zijn stukjes, zelfs zijn fictie is boeiender. 7 pagina’s tekst per Tour is soms veel, vaak ook weinig. Alles moet er in. Dan krijg je slechts een paar observaties waar Smeets normaal gesproken juist sterk in is. Dan komt de mening van de auteur steeds meer op de achtergrond. Maar goed, de titel zegt al een hoop. Het gaat om veertig keer de grootste wielerronde volgen, al geloof ik dat het aantal boeken dat hij heeft gepubliceerd dat aantal al lang gepasseerd is.
Het lijstje geboren per jaar (kantlijn) wordt steeds korter, het lijstje overledenen daarentegen langer. En ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe Smeets deze lijstjes heeft samengesteld. Nutteloos detail, maar wel een waarin ik geïnteresseerd ben. Ik zie de schrijver gebogen over zijn laptop, kijkend naar Wikipedia, waar dit soort heerlijke trivialiteiten eindeloos te vinden zijn. 1991 bijvoorbeeld. Waarom halen Jerson Cabral en Hege Bokko de laatste versie en niet Virgil van Dijk, Jeffrey Gouweleeuw of Gaite Jansen? Zou het zijn om toch nog een kleine foto van de knappe Noorse schaatsster er aan toe te kunnen voegen?
En dan die kampioenen in de kantlijn, niet alle jaren, maar vaak wel. De overledenen die op een gegeven moment alleen nog maar uit de sport komen. Inconsequent, irritant, slordig. Al vaker is het mij opgevallen dat een goede redacteur voor de boeken van Smeets geen overbodige luxe zou zijn. Kritisch kijken of er geen taalfouten instaan, of alles klopt (Ferguson zit geloof ik op 45 fouten volgens factcheckers) en of het consequent is.
Dat gezegd hebbende, ik blijf een fan, niet tegen beter weten in, niet door dik en dun, maar gewoon een liefhebber van alles wat hij schrijft. Zonder uitzondering.
Citaat: “De Tour volgen is in zekere zin een ziekte. Steeds was daar die terugkerende vraag: wat doe ik hier? En steeds weer moest ik het juiste antwoord schuldig blijven, maar dat had ik ook als ik in Italië of Spanje op een hoge berg volkomen vast stond in het verkeer. Als ons vliegtuig net vertrokken was omdat de renners die dag wat langzaam gereden hadden. Als ik ergens in de vochtige mist, in een kleine halfopen cabine in een microfoon zat te babbelen en de levensloop van twee Spanjaarden, een Rus en een Belg zat voor te dragen.” (p.8)
Nummer: 13-042
Titel: Rond de 40
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 304 (7281)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-90-4681-331-7
Meer:
De afrekening
Dagboek van een sportboek
Geel
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Netwerk
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Sportzomerdagboek
Sterren
De tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Vuur
Wereldtour
Zomeravondvertellingen
19 dinsdag nov 2013
Posted in Boekennieuws
Tags
Al tijden stond het op mijn verlanglijstje. En de Achterhoek is niet eens zo ver weg. Vorige week kwam het ineens goed uit. Intratuin had koopzondag, kerstmarkt en kinderactiviteiten en dus mocht ik in mijn eentje een middag door het centrum van Bredevoort dwalen. En dat is niet alleen een erg mooi klein plaatsje, maar vooral ook sinds 1993 de Nationale Boekenstad. En weliswaar zijn niet alle van de twintig antiquariaten op zondagmiddag geopend, er zijn er genoeg wel open op een rustige herfstmiddag.
Om te zeggen dat ik onder de indruk was, is een understatement. Vooraf had ik een erg klein dorp verwacht, niet terecht. Niet dat het groot is, maar in het centrumpje zaten de boekhandels her en der, niet op een rijtje naast elkaar. Elke boekhandel heeft vooral tweedehandsboeken, vaak met een eigen specialisme. Maar daarnaast staan er diverse boekenkasten bij mensen naast de voordeur, meestal met erg goedkope boeken. Volledig gebaseerd op het vertrouwen dat boekenlezers eerlijke mensen zijn. Meestal kosten de buitenstaande boeken een of twee euro, deponeer in de brievenbus maar wat je moet betalen.
Mijn plan was om vooral te kijken en slechts wat pareltjes te kopen, maar hoe verder de middag vorderde, hoe moeilijker ik me aan mijn plan hield. De eigenaresse van Waldo stopt er binnenkort mee, alle boeken mochten weg voor de helft van de prijs. En die was al niet te hoog. En de laatste buitenkast bleek een aantal geweldige boeken te hebben voor slechts een euro.
Voor de prijs van twee ingebonden nieuwe boeken kwam ik dus thuis met een plastic tas vol, liefst 24 titels. 3 cadeau’s en 21 voor mijn eigen collectie, een aantal schitterende aanwinsten. Uit zelfbescherming heb ik al aangekondigd dat ik voorlopig niet weer naar dit prachtige stadje terugkeer.
17 zondag nov 2013
Posted in Fotooo, Van der Meest
Tags
fcblogbroeders, fotooo, Fuerteventura, Hans van der Meer, reizen, Spanje, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto
Van der Meest, deel 58
De club is al verhuisd. Union Deportiva Pajara speelt ondertussen in een ander stadion. Het Estadio Benito Alonso staat dus eigenlijk leeg. Misschien is het wel te huur. Komt er een nieuwe club. Het zou jammer zijn als de investering van de jaren negentig nutteloos blijkt te zijn. Maar ja, ver van zelfs het dichtstbijzijnde dorpje is het ook een stadion dat weinig publiek zal trekken. En veel inwoners heeft het eiland toch al niet.
Van der Meest, een serie foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Ode aan fotograaf Hans van der Meer.
16 zaterdag nov 2013
Posted in Fotooo, Goorse vragen
Tags
fotooo, Goor, Goorse vragen, NS, openbaar vervoer, politiek, trein
Waarom moet de NS kaartjes verkopen, terwijl ze zelf al jaren niet meer in Goor komt? Waarom moeten Goorse treinreizigers met een OV-chipkaart twee keer een instaptarief betalen? Welke politicus zorgt er nu eens voor dat het OV in Nederland fatsoenlijk geregeld wordt?
Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.
14 donderdag nov 2013
Posted in Gerbie's Recensies Televisie, In memoriam
Tags
boeken, Leopold von Sacher - Masoch, lezen, Lou Reed, Mad Cow Theatre, muziek, Orlando, SM, Velvet Underground, Venus in furs
Drie keer raak. Zo heb je het er nooit over, dan komt het drie keer in een korte tijd langs. Eerst was er het toneelstuk. Ken en Debbie namen me mee. Klein theater in Downtown Orlando. Meer dan dertig pretparken, maar gelukkig ook nog wel een aantal cultuurliefhebbers. Mad Cow is nog kleiner dan de Reggehof. En dan zaten we ook nog eens in de kleine zaal. Een stuk of vijftig bezoekers, die Piper Rae Patterson zagen schitteren. Na de tijd werd al gefluisterd dat het niet lang kon duren voor Broadway haar weg zou lokken uit Orlando.
Het toneelstuk was natuurlijk gebaseerd op het boek Venus in Furs van Leopold von Sacher-Masoch. Ik las het 12 jaar geleden, toen mijn boekverslagen nog erg kort waren. De naamgever voor Sadisme, Masochisme en alle spelletjes die de twee verbinden. Zeg maar 50 tinten met een zweepje maar dan anderhalve eeuw eerder. En iets zwaardere literatuur.
Onvermijdelijk was de muziek van de Velvet Underground aan het begin van de voorstelling. Een van mijn favoriete bands. Vorige week kwam er een einde aan het leven van Lou Reed. Een muzikale held van me. En terwijl ik zijn maat John Cale twee keer live heb gezien, heb ik helaas nooit een concert van hem mogen aanschouwen. Het zal dus ook niet meer gebeuren.
Drie keer Venus in Furs in korte tijd, het leven zit vol dwarsverbanden.
P.s.: Recensie toneelstuk in de Orlando Sentinel
P.p.s.: Laurie Anderson schrijft over Lou Reed in Rolling Stone. Woorden schieten te kort.
P.p.p.s.: Het toneelstuk is al verfilmd door Roman Polanski
P.p.p.p.s.: Boek zelf kopen?
12 dinsdag nov 2013
Posted in Boekbesprekingen 2013, Wielerboeken
Tags
biografie, boeken, boeken 2013, boekrecensie, David Millar, doping, lezen, wielerboek, wielrennen
David Millar – Racing through the dark
In een sport heb je altijd favorieten. Sporters die je liever ziet, anderen die je het liefst ziet wieberen. David Millar had vanaf het begin mijn sympathie. Goede tijdrijder, wereldburger, mooie stylist, eigenzinnig. Precies wat ik waardeer in een renner. Natuurlijk was de schok groot toen ook hij werd gepakt door de Franse politie met EPO. De cynicus in mij wist heus wel dat het in de jaren negentig onmogelijk was in de buurt van het podium te komen als je niet tot aan je oren vol zat met diverse chemicaliën, de naïeve fan in mij hoopte dat een aantal renners (Jalabert, Bettini, Millar) de uitzondering waren op deze regel.
Millar pakte, werd gepakt, bekende, zat zijn schorsing uit en kwam terug. En schreef een boek over zijn leven. Zoals ik ongetwijfeld eerder heb verteld ben ik geen liefhebber van biografieën van sporters, zeker niet als deze nog steeds sporten. Het incomplete verhaal dus. Maar er is altijd een uitzondering. En toen ik diverse positieve recensies las over dit boek, besloot ik maar eens mijn eigen scepsis te laten varen. Als zelfs Mart Smeets het een goed boek vind, moet het wel de moeite zijn. Al kan het natuurlijk ook te maken hebben met het voorwoord dat de voormalige basketballer schreef voor de Nederlandse vertaling.
Eigenwijs als altijd wil ik liever een origineel lezen als de vertaling, dus mis ik dat voorwoord van Smeets. Maar al snel werd ik het verhaal ingetrokken, een beetje het verhaal dat je verwacht. Een jongetje dat verliefd werd op de fiets, talent bleek te hebben, door derden werd aangemoedigd om er serieus werk van te maken, aan het puberen sloeg, maar dankzij het wielrennen toch een volwassen man werd.
Dan begint het leven pas. In je eentje in Frankrijk, van koers naar koers levend in een wereld die zo anders is als Groot-Brittannië of Singapore. Het is interessant om te lezen over hoe je een plek moet veroveren in het peloton. Om achter de schermen te kijken bij een bekende profploeg en het amateurisme daarvan te zien. Om van binnenuit te begrijpen hoe het wereldje in elkaar steekt.
En Millar wordt beter. Heeft een hekel aan injecties, zelfs toegestane vitaminen wil hij niet innemen. En dan ineens, een zwakke dag en hij laat zich ompraten. Natuurlijk wist hij precies wie er in het peloton nam, wie er dealde en wie er nog een enkel principe overhad. Ik vond het erg lastig om te begrijpen waarom hij na een slechte touretappe ineens zo ver was om ook gebruiker te worden. Welk schakeltje in zijn hoofd ging om? Waar was de principiële intelligente renner gebleven?
Daarna krijgen we het standaard verhaal van de ellende, het diepe dal, de geldverslindende procedures, de depressies en de drank, kortom alles wat je verwacht van een boek waarvan je vooraf al weet waarover het zal gaan. En als een born-again Christian is Millar na zijn comeback ineens de stem van het peloton, de anti-dope voortrekker. De oudere renner die jongere renners probeert te helpen, die uit ervaring praat. Maar nergens lees ik over het gebrek aan geloofwaardigheid na zijn terugkeer in het peloton. Want waarom zou je als jonge renner iets aannemen van iemand die net terug is van een schorsing? Waarom zou je je eigen moment van glorie opofferen omdat een ander spijt heeft van zijn fout?
Helaas geeft dit boek op dat soort vragen geen antwoorden. Terwijl zijn openhartigheid alom geprezen wordt, zie ik de echte vragen niet beantwoord worden. Ik zie een intelligente renner met gevoel voor humor die het beste voor heeft met de wereld, maar eerst gigantisch zijn hoofd moest stoten voor hij het evangelie kon en wilde prediken. Dus ondanks dat dit een goed boek was, ondanks dat ik het met plezier las, viel het me toch een beetje tegen.
Een seconde heb ik overwogen om het boek onder zijn neus te drukken toen ik het bij me had tijdens de eerste Pyreneeënetappe in de afgelopen Tour de France. Leek me wel grappig. Hij zou toch op achterstand langs kwamen was de terechte inschatting. Maar de euforie van het moment maakt dat je je helemaal niet bezighoudt met wielerboeken of handtekeningen, maar gewoon elke renner aanmoedigt op weg naar boven. Die dag zal ik ongetwijfeld enkele dopinggebruikers hebben toegejuicht. Mijn dag was onvergetelijk. Zoals elke bergetappe in de Tour dat was. Daar heeft dit boek geen enkele invloed op gehad. Wel heb ik het met plezier gelezen, tijdens de uren dat ik daar zat te wachten. Ook wat waard.
Citaat: “I had done well – bloody well – as a clean rider. I had stood my ground, doen my bit, but now it was out of my hands. The team needed me to accept my obligations, and now it all made sense. The tired young dreamer had been waiting for this moment. The background white noise of the struggle to fight doping finally subsided. I opened my mind and let it in.” (p.155)
Nummer: 10-041
Titel: Racing through the dark
Auteur: David Millar
Taal: Engels (UK)
Jaar: 2011
# Pagina’s: 367 (6977)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-1-4091-2038-4
Meer:
Recensies (engels):
Guardian
Telegraph
Velominati
Over Millar:
Wikipedia
Twitter
Film
Recensies (nederlands):
Wielertaal
Boeklog
Nos
10 zondag nov 2013
Posted in Goal Columns
Goal, januari 2010
Een druilerige avond, eind oktober 1998. Al wekenlang is het zo slecht weer dat het altijd twijfelachtig is of we kunnen trainen. De alternatieven zijn echter beperkt. Een partijtje op een slecht verlichte, hobbelige parkeerplaats of weer de loopschoenen aan voor nog een rondje Zeldam. Geen aantrekkelijke opties. Dus lopen we op hoop van zegen richting het trainingsveld.
De oefenhoek is uitgesloten. Hoeven we niet eens te kijken, als gebruikelijk is het daar een grote watervlakte. Bovenop is het ook niet best. Sneeuw en modder wisselen elkaar af. Als we een voorzichtig rondje warm lopen komt het water naast onze schoenen steeds omhoog.
De verste hoek lijkt redelijk, nauwelijks plassen te zien en ook de sneeuw is er verdwenen. De grond is er niet bevroren zoals bij de sporthal. Verre van ideaal, maar als eerste elftal word je toch geacht zo nu en dan te trainen, is de algemene gedachte. Laten we maar een partijtje spelen.
Er worden er twee aangewezen die mogen kiezen. Net als vroeger op school, maar vooral op straat en op veldjes. De twee sterksten poten en kiezen een partij. De goeien gaan het eerst, dan de vriendjes en dan blijven er nog een paar over.
Het is een harde manier. De overblijvers waren altijd dezelfden. Nutteloos, onsportief, sta-in-de-weg. Je speelde liever zonder ze, dan met hen erbij. Het interesseerde niemand wat ze er zelf van vonden, hoe graag ze zelf ook eens als eerste gekozen zouden willen worden. Al is het maar eens in hun leven. The law of the jungle vertaald naar een trapveldje.
Terug naar de natte en koude dinsdagavond. Romano en Simon zijn gekozen. Dat is normaal. De rest volgt, er staan er steeds minder om me heen. Zelfs Freddy verdwijnt naar de overkant. Wie kiest nou een keeper terwijl er nog spelers zijn? Het zal toch niet? De een na laatste is half geblesseerd. Toch gebeurt het: ik word als laatste gekozen.
Een virtuele klap recht in mijn gezicht. Dit is mijn hele leven nog nooit gebeurd. Ik loop naar de kant die mij er bij krijgt. Teddy heeft het door en complimenteert me indirect door iets jennend te roepen dat me dat niet vaak zal zijn overkomen. Kuper lacht.
De afgelopen maanden was dit minder vreemd geweest. In de voorbereiding, toen ik voor het eerst sinds drie jaar weer tegen een bal trapte. Aan het begin van de competitie, toen ik werd opgesteld, in het veld liep, maar nauwelijks een bijdrage leverde. Maar niet nu. Niet na afgelopen zondag in Wierden waar ik eindelijk lekker speelde. Waar ik kansen creëerde, doelpunten voorbereidde en volgens velen de beste man van het veld was.
Eigenlijk had ik geen zin in trainen. Een rondje rennen over het Zeldam was goed geweest. Mijn avond is verpest. We winnen het partijtje en ik word topscorer die avond. Ik was bij alle goals betrokken. Het hielp niets. Er was ook niemand die het merkte.
09 zaterdag nov 2013
Posted in Fotooo, Goorse vragen
Tags
Vroeger mochten bepaalde lettercombinaties niet als kenteken. Misschien bestaat dat nog wel. Maar in een tijd waarin politieke partijen sneller opgericht worden en ten onder gaan dan de levensduur van een gemiddelde auto, is het onmogelijk bij te houden.
Zou een Wilders-aanhanger graag in deze auto rijden? Of andersom, zou je balen van je nummerbord als je met deze lettercombinatie voorop de wereld tegemoet rijdt?
Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.
