Het cafe in plaats van de concertzaal. Eigenlijk sneu, wanneer je als artiest na zoveel jaar het Burgerweeshuis nog niet vol speelt. Maar voor Meindert Talma maakt dat niets uit. Sterker nog, hij maakt zijn eigen gebrek aan succes tot gimmick. Zijn inspiratie komt uit zijn eigen carrière. Eind vorig jaar verscheen zijn tweede boek ‘Je denkt dat het komt’ van zijn trilogie over zijn loopbaan als artiest. Een soort artistieke autobiografie.
En dus treedt hij dan ook op. En dan pas zie je hoe goed hij eigenlijk is. Sterker nog, ik weet niet eens wat hij is. Een zingende schrijver of een schrijvende zanger. Zeg het maar. Het maakt ook niet uit, hij zorgt er voor dat een vol cafe (beter dan een halve zaal) zich vermaakt. Dat er aan de bar gefluisterd wordt om een bestelling te plaatsen.
Een mislukte deelname aan 2 voor 12, de recensies over zijn vreemde zangstijl, vreemde dames, de piratenzender, 8mm speelfilms; alles komt voorbij. Elk nummer heeft een verhaal, elk verhaal wordt ondersteund door foto’s of video’s. Multimediaal, maar toch ook wel weer heikneuterig. Droog praat de lange zanger alles aan elkaar. Een prachtige avond. Zij die er bij waren zullen het bevestigen. Maar Nederlands onbekendste popster blijft voorlopig zijn geuzennaam eer aan doen.
Een bezoekje aan het bevrijdingsfestival in mei doen we al jaren. Maar dit jaar was er de afsluiter: Manu Chao. En laat mijn dochter die avond ineens een grote fan worden…
Dat ze het vol zou houden wist ik wel. Ze lijkt op haar vader, uren later naar bed is geen probleem. Maar of ze anderhalf uur zou luisteren, ik was er bang voor. Ze had al gespeeld, in de zweefmolen gezeten, een suikerspin gehad, nu was het haar beurt om aan te passen.
Het liep anders. Ze vond het mooi. Erg mooi. Ze deed mee. Vol enthousiasme. We hadden een mooie plek in het midden van het veld, redelijk zicht op het podium. Er stond een hek, waar ik achter stond. Zij kon er bovenop zitten, zo nu en dan even staan. En ze vond het geweldig. Ook al kende ze niets, ze danste, ze sprong en ze zong zelfs mee.
Nu is de muziek van Manu Chao natuurlijk ook erg aanstekelijk, zitten er vele momenten in dat ‘whoohoho’ en ‘yoyoyo’ meegeschreeuwd kunnen worden, maar zelfs ‘por la carretera’ klonk uit haar keel. Zo halverwege het concert hing ze tegen me aan, ze draaide iets en fluisterde in mijn oor dat we echt familie waren. Net als opa, ook al is die overleden. Even later staat ze weer op en zingt weer mee. Ik voel me gelukkig, trots, vol liefde, wat kun je nog meer wensen als vader? Zonder probleem doet ze mee tot kwart over elf de laatste toegift ook is afgelopen.
Een dag later wil ze de CD van haar vader lenen. Want K3 is dan wel leuk, maar Manu Chao is nu echt haar favoriete muziek.
Dat ze het vol zou houden wist ik wel. Ze lijkt op haar vader, uren later naar bed is geen probleem. Maar of ze anderhalf uur zou luisteren, ik was er bang voor. Ze had al gespeeld, in de zweefmolen gezeten, een suikerspin gehad, nu was het haar beurt om aan te passen.
Het liep anders. Ze vond het mooi. Erg mooi. Ze deed mee. Vol enthousiasme. We hadden een mooie plek in het midden van het veld, redelijk zicht op het podium. Er stond een hek, waar ik achter stond. Zij kon er bovenop zitten, zo nu en dan even staan. En ze vond het geweldig. Ook al kende ze niets, ze danste, ze sprong en ze zong zelfs mee.
Nu is de muziek van Manu Chao natuurlijk ook erg aanstekelijk, zitten er vele momenten in dat ‘whoohoho’ en ‘yoyoyo’ meegeschreeuwd kunnen worden, maar zelfs ‘por la carretera’ klonk uit haar keel. Zo halverwege het concert hing ze tegen me aan, ze draaide iets en fluisterde in mijn oor dat we echt familie waren. Net als opa, ook al is die overleden. Even later staat ze weer op en zingt weer mee. Ik voel me gelukkig, trots, vol liefde, wat kun je nog meer wensen als vader? Zonder probleem doet ze mee tot kwart over elf de laatste toegift ook is afgelopen.
Een dag later wil ze de CD van haar vader lenen. Want K3 is dan wel leuk, maar Manu Chao is nu echt haar favoriete muziek.
Bevrijdingsfestival. Al vele jaren gaan we er heen. Wageningen is toch de leukste. Podiums her en der in de stad. Vele verschillende thematische line-ups. Goed publiek. Alleen even de oud-strijders ontlopen die daar ook elk jaar zijn en dan gaat het goed.
Voor de tweede keer besluiten we dus naar Gelderland te gaan op 5 mei. Veel kleine stukjes gezien van leuke muzikanten, maar slechts een band in zijn geheel. Knarsetand. Was me al aangeraden door experts. Ze waren zelfs al bij DWDD geweest, maar je kunt pas echt oordelen als je een band live ziet.
Ik was al snel onder de indruk. Tien maal sterk op het podium, een blazerssectie als in een Ska-band, een zangeres die op een Jazz-festival net zo goed uit de voeten zou kunnen als op het Latin podium drie straten verderop, achter de knoppen iemand die de nummers ineens van tempo laat veranderen, die Reggae doet overgaan in Drum ‘n Bass en dat binnen een paar seconden, een ritmesectie die zich dienstbaar opstelt en anderen laat uitblinken, geweldig hoe dit bij elkaar is gevonden. En dan staat daar iemand tussen met een matje dat in Gelsenkirchen modern was. In 1983. Het ziet er niet uit. Doet hij ook nog eens zo’n speelgoedorgeltje om zijn nek, alsof hij de toetsenist van een Neue Deutsche Welle-band is.
En toch is dat de man waarom het draait. De man die het allemaal bedacht. Het zolderkamertjesgenie. De Spinvis, de Kyteman uit Markvelde. Markvelde of all places. En dan nu de Nederlandse muziekwereld veroveren. Zo maar, op je 21e. Geweldig, een diepe buiging voor Martijn Holtslag.
In een mijn eentje achter in het publiek staand, begon ik te filosoferen waarom ik onder de indruk was. Wat was de overeenkomst tussen Mano Negra in de Oosterpoort, Kyteman in de HMH, U2 in de Munsterlandhalle, Gotcha in Deventer, Urban Dance Squad in Tivoli en de muziek waar ik naar stond te luisteren? Waar verschilde het van Coldplay op Pinkpop, U2 in de Kuip, Lenny Kravitz in Arnhem, Bob Dylan op Werchter en Dinosaur Jr in Paradiso?
Passie, energie en plezier. De drie ingrediënten die een concert de moeite waard maken. Passie: Straal uit dat je het leuk vindt, dat je achter je muziek staat. Dat het je eigen keuze is, niet van de producer of manager. Energie: Geef alles. Geen automatische piloot, daar prikt het publiek snel doorheen. Plezier: Geniet van het moment, waardeer de kans die je krijgt, wees blij dat je op een podium mag doen waar je plezier in hebt.
Knarsetand slaagde met vlag en wimpel. 30 mei aanstaande (morgen dus!) komt het album uit. In het Burgerweeshuis te Deventer kun je er bij zijn.
Vreemde titel als je meteen daarna toch gaat beschrijven wat je hebt gezien. Maar het is zo lastig om in woorden te vatten hoe goed The Kyteman Orchestra was afgelopen vrijdag in Enschede. Het woord uniek komt te vaak voor in recensies, of het nu om boeken, films of muziek gaat, binnen een paar maanden is het al weer vergeten of verbeterd. In dit geval heb ik echt iets unieks gezien. The Jam Sessions zorgen er namelijk voor dat je echt iets eenmaligs ziet. Aan het begin van de avond weten zelfs de muzikanten niet wat er gaat gebeuren. Wel dat ze gaan improviseren.
Colin Benders, de genius achter dit verhaal, deed nog een poging om tussendoor even wat uit te leggen. “Drie kwart van ons weet ook niet waar het heen gaat”, het was bijna niet te geloven. In het publiek zag ik een geoliede machine, een orkest van 21 rasmuzikanten die vele stijlen door elkaar gooiden. Zo maar wat namen die door mijn hoofd schoten tijdens de avond: Focus, Deep Purple, Vivaldi, Miles Davis, Coldplay, Bach, Queen, Orff, Gangstarr, Frank Zappa en dan ben ik niet eens een muziekkenner, mis ik vast nog een hoop.
Het was klassiek met pop, jazz met hiphop, het was onbeschrijflijk. Muziekstukken van twintig minuten die op meerdere punten afgelopen leken te zijn laaiden aan de andere kant van het podium weer op. Strijkers namen melodielijnen over van blazers, solisten trokken ineens het hele stuk naar zich toe, rappers bedachten soms een tekst die zou kunnen passen bij de muziek van dat moment.
Ongelooflijk jaloers was ik op de muzikanten op het podium. Dat je zo goed bent dat je inspeelt op een ander en in de tussentijd gewoon een volle zaal op apegapen legt. Dat je met klanken humor de zaal in kunt schieten. Dat je ooit begon op tubales, wetende dat de lokale fanfare je einddoel was, om dan ineens jaren later op de poppodia van Nederland te staan.
En voor deze verzameling muzikale talenten staat een bescheiden trompettist, die slechts twee keer zijn eigen instrument bespeelde. Die zich bijna geneert als hij uitlegt wat ze aan het doen zijn. Die vol overgave het orkest op onorthodoxe manier aanstuurt, die zonder twijfel wordt gezien als de leider van het geheel. Een muzikaal talent zoals ik er geen een ken. Als leek zou het zo maar kunnen dat hij er alleen maar zich staat uit te sloven en dat de muzikanten hun eigen gang gaan, maar alles wijst er op dat ze naar hem luisteren. Hoe daar dan zulke geweldige muziek uit kan komen, ik heb geen idee, maar ik ben blij dat ik er getuige van mocht zijn.
Een ding weet ik zeker. Doordat ze elke avond alleen maar improviseren, heb ik iets gezien dat niemand ooit weer zal zien. Daarom ben ik trots dat ik het mocht zien.
Mano Negra zag ik een aantal keer. Maar dat is ondertussen twee decennia geleden. Manu Chao blijft een held. En die kwam in Rotterdam. Tot mijn grote verbazing kregen we de auto niet vol. Maar met zijn drieën zagen we een geweldig concert. Manu light, slechts met zijn vieren op het podium.
Prachtige set, mooie nummers, maar vooral erg veel sfeer. Publiek dat vanaf de eerste minuut gegrepen werd. Geen wanklank, geen vervelende festivalgangers, geen dronken dropjes. Hier en daar werd er het een en ander door de tabak gedraaid. Blikjes bier werden verhandeld, maar vooral genoten tienduizenden van een band die plezier had aan spelen.
Bartjan filmde een van de mooiste nummers:
Op twitter kwam een schitterende Luchtfoto langs. En zelf kwam ik niet verder dan dit:
En voor iedereen die niet meeging: Jullie hadden ongelijk!
Het hoogtepunt van de 2013 versie van Jannarok was in mijn ogen het optreden van Skunkfunk. Een geweldige enthousiaste groep jongens die meerdere muziekstijlen weten samen te brengen en het publiek al snel meekregen.
Qua enthousiasme scoort trompetist Luuk het hoogst, maar de prestatie van de dag werd geleverd door rapper Tijmen die freestyle rappend doorging op alles wat hem werd voorgeschoteld door het inventieve publiek. Indrukwekkend.
Overdonderend is het woord. “Preaching to the choir”, prachtig eerste nummer. Meteen de zaal (tot en met de trap volstaand, goed dat er geen brandweercontrole was) achteroverslaand. De Carmina Burana, maar dan beter. Daarna een schitterend afwisselend concert. Rustig, bijna intiem. Dan weer bombastisch, druk. “Day One”, zonder woorden toch een heel verhaal vertellen. “Angry at the world”, een echte protestsong, maar niet een die bij het kampvuur zo even nagespeeld gaat worden. “On s’en fout”, waarin nog maar eens bewezen wordt dat Frans een erg geschikte taal is voor een rapper. “The mushroom cloud”, gemaakt om dagelijks op de radio gedraaid te worden.
In het midden een jam, die bijna geheel georchestreerd lijkt te zijn. Vele nummers met een opbouw van minuten, zonder dat het ook maar een seconde saai wordt. En dan die uitbarsting, met dat koor achter de band. Die muzikanten, waarvan je vermoedt dat ze zo ontzettend trots zijn dat ze onderdeel uit mogen maken van een stukje muziekgeschiedenis. Als je al die keuze maakt voor de tuba bij de plaatselijke muziekschool, dan verwacht je dat je elke maand ergens een optocht mag lopen, achteraan, met een paar uit de maat lopende dansmarietjes er voor, ook nog eens in de regen. En dan sta je tien jaar later gewoon op diverse grote festivals omdat een muzikaal genie je nodig heeft in zijn orkest. De violisten die zo veel plezier uitstralen, mee swingen als ze even niet spelen. De rappers die een veel minder prominente rol hebben gekregen toen het HipHopOrkest werd opgeheven, maar desalniettemin zich vol geven, in “Truth or Dare” helemaal op hun plaats.
En als afsluiter “While I was away”, ook weer zo’n klassieker. En dan ook nog een toegift. Hoofdrol voor Colin zelf, terwijl het improviseren lijkt, maar ook weer niet. Ik weet het echt niet. Wel weet ik dat ik onder de indruk was.
Verlegen nam Colin mijn complimenten in ontvangst na de tijd, terwijl hij een CD signeerde. Hij stak zijn hand uit, alsof hij mij wilde bedanken. De Nederlandse muziekwereld moet hem dankbaar zijn.
O ja, ook leuk op Crossing Border: James Fearnley, Dancing Dollekamp en Brandt Brauer Frick Ensemble.
Paar daagjes weggeweest. Kon dus ook niet naar Pinkpop. Mis dus mijn favoriet Herbert Grönemeyer, maar ook het orkest van Kyteman. En dat vind ik wel erg jammer. Zestig man op een podium, nog nooit vertoond. Ik had er graag naar staan kijken. Bewonderen. Genieten. Ondergaan.
Zoals de laatste jaren gebruikelijk fietsten we ook dit jaar op Hemelvaartsdag weer naar ’t Stedeke, waar elk jaar Jannarok op het programma staat.
Vooral erg gezellig, goed gezelschap en geweldige sfeer, daarnaast muziek, waarvan je nooit weet of het de moeite waard is of niet. Dit jaar hadden we het allemaal. Naast de bovengenoemde drie attracties ook nog eens mooi weer én goede muziek. En ook al vond ik de nieuwste versie van de band rondom neef Andre, Dancing Dollekamp (inclusief de legendarische DJ DNA) erg leuk, het hoogtepunt bleek toch het optreden van de Amsterdam Faya All Stars, een prachtige skaband die het publiek zonder uitzondering in beweging kreeg.
Zoals u ziet speelt de zoon van Ben Cramer, gehuld in een pak dat een Latijns Amerikaanse dictator niet zou hebben misstaan, op de toetsen. Een kleine teleurstelling voor ons, nadat wij achter de schermen hem hadden zien lopen en automatisch concludeerden dat hij de zanger zou zijn. De blazers bepaalden de sfeer echter, het publiek reageerde als gehoopt en de laatste buitenband voordat het festival binnen verder zou gaan, bleek een hit in Diepenheim.
Twee concerten in twee dagen. Bijzonder, zeker als je al maanden geen optreden bezocht hebt. Maar toevallig kwamen twee van mijn favorieten op opeenvolgende dagen naar het oosten des landes.
Dat bleek voor Roosbeef nog niet zo eenvoudig op de vrijdag van de eerste serieuze sneeuwval. Liefst vier uur hadden ze nodig om van Utrecht naar Hengelo te reizen. Leuk filmpje maakten ze zelf er over:
Met het toepasselijke nummer ‘Sneeuw’ van hun nieuwe CD had de clip meteen een geschikte soundtrack. Ze begonnen iets te laat, iedere bezoeker moest zich registreren bij de ingang, de 100.000ste concertganger zou na de tijd een geweldige prijs winnen: levenslang gratis naar Metropool. Ik won niet, maar het concert van Roos en haar mannen was genoeg prijs.
Veel kende ik nog niet van haar nieuwste CD, maar dat bleek geen probleem om een prachtig optreden te volgen. De voor mij onbekende nummers bleken iets ruiger dan ik me van haar vorige CD herinnerde, een enkele keer leek het wel dat Sonic Youth het podium had overgenomen, maar zonder uitzondering paste het, deed het de sfeer geen geweld aan. Nieuwe arrangementen voor wat oudere titels, waaronder een prachtige kale, ingetogen ‘Onder invloed’, maakten de show af. Vol enthousiasme sloot ik dan ook aan in de rij om ‘Omdat ik het wil’ aan te schaffen en te laten signeren.
Een dag later was een dorp verderop nog zo’n eigenzinnig figuur te zien. De rij buiten de Atak was lang, het voorprogramma Lola Kite (klonk goed trouwens) was al lang begonnen toen ik eindelijk binnen was. Bij min 12 buiten staan was niet echt een leuk begin van de avond. Maar nadat kleine Groenteman de zaal al had opgewarmd, was de komst van Spinvis en zijn band zo overweldigend dat het publiek het automatisch warm kreeg.
Het begon al met de prachtige zang van Saartje van Camp, celliste van de band, waarna De Jong zelf meerdere prachtige nummers ten gehore bracht. Al snel leek de hele zaal verkocht, alles wat ze deden werd gewaardeerd, geen nummer was mis.
Voor mij was het verrassend dat er vrij veel oud werk gespeeld werd, ik had meer recente titels verwacht, maar juist de afwisseling deed het erg goed. Met meerdere multi-instrumentalisten op het podium werd elk nieuw nummer weer een verrassingstocht door de wonderlijke wereld van het zolderkamertje in Nieuwegein waar ongetwijfeld nog veel meer moois vandaan komt de komende jaren.
Het laatste nummer van de set ‘Kom terug’ heeft alles in zich om een moderne klassieker te worden, kan nu al getipt worden als VPRO’s 3voor12 nummer van het jaar 2012. “Reis ver. Drink wijn. Denk na. Lach hard. Duik diep. Kom terug.” Ook de band zelf leek overtuigd van de kracht van het nummer. Het enthousiasme van met name Saartje werkte aanstekelijk en de zaal reageerde dan ook navenant. Het ingetogen gezicht van De Jong zelf toonde toch ook sporen van emotie, zijn ogen bewezen dat ook hij stond te genieten.
Na een mooie toegift ging ook hier weer een volle zaal tevreden naar huis.
Veel nationalisme ziet er niet in me, maar ik vind wel dat we trots mogen zijn op twee geweldige en eigenzinnige artiesten die gelukkig nog niet ten onder zijn gegaan in de Tros-ifisering van de muziekwereld. Koester ze. Geniet er van. Ga ze zien!
Ik geef het toe, ik ken de moderne muziek niet meer zo goed als tien jaar geleden. Laat staan in vergelijking met twintig jaar geleden. Maar toen ik afgelopen zaterdag om half negen werd gebeld met de vraag of ik meeging naar Pinkpop, twijfelde ik niet lang. Een dagje met oude vrienden op pad, altijd goed. Pinkpop meepikken, nog beter.
Kaartjes her en der in den lande oppikken (marktplaats) leverde al veel hilariteit op. Zeker in Nijmegen waar iemand met pet en zonnebril bij een garage stond te wachten. Als figurant in een film waarin hij zwarthandelaar moet spelen was hij onovertroffen. Het kaartje bleek echter gewoon geldig.
Het verkeer zorgde er voor dat we De Staat misten, slechts de helft van de Manic Street Preachers zagen, maar we waren er en het was gezellig. Simple Plan bleek een grappig bandje, met een irritante neiging het publiek tot klappen te dwingen. Het eten bleek schandalig duur, maar de zon scheen en we zaten in het gras toen op het podium Elbow zich meldde.
Positieve recensies had ik al wel gelezen, nu hoorde ik ze voor het eerst. Lef, was mijn eerste gedachte, toen ik de violen en cello’s op het podium zag. Breekbare, gevoelige muziek. Niet echt passend bij een festival, vond ik. Ik had het mis. De hele week heb ik op YouTube gezocht naar meer van deze band. Hoogtepunt: een uur lang live voor de BBC met Concert Orchestra. Kippenvel.
Maar zelf zag ik vorige week dus onder andere dit:
In de tent was Selah Sue in topvorm en het enthousiasme steeg zienderogen gaandeweg haar uur. Niet mijn muziek, maar betoverend om te zien. De afsluiter Coldplay was leuk. Niet meer dan dat. Leuk ze een keer gezien te hebben, maar niet bijzonder. Martin en cachotten kregen het publiek niet echt mee, ondanks dat recensies her en der ons anders willen doen geloven.
De volgende twee dagen zag ik op televisie en via het web nog het een en ander, ik had de Kaiser Chiefs graag gezien. De Foo Fighters waren erg populair gezien de vele onderbrekingen van de stream. Maar mijn ontdekking (ik weet, ik ben laat, maar beter laat dan nooit) van deze editie was Elbow. Wat een geweldige muziek!
Ik ben gek op vreemde combinaties als het op muziek aankomt. Het aantal muziekstijlen dat verwerkt zit in de nummers van Mano Negra is mij nooit helemaal duidelijk geworden. Ik luisterde niet naar rap, totdat Guru besloot om door jazzmuziek heen zijn teksten te declameren, hij noemde het Jazzmattaz. En dichterbij huis was ik erg onder de indruk van Kyteman’s hiphoporchestra.
In dat lijstje mag wat mij betreft nu ook Klassiek Raggen genoemd worden. Afgelopen donderdag was ik een van de bezoekers van Luxor in Arnhem waar het festival De geest moet waaien werd geopend met een aantal jongelui die poxebzie voorlazen, waarna Bob Fosko het overnam. Eerst als dichter, daarna als hoofdact van de avond samen met het Kollektief Roest & Wrakhout.
Tien klassiek geschoolde musici die de oude nummers van de Raggende Manne hadden omgeschreven naar klassieke muziek. Maar tegelijkertijd staat daar dan toch ineens die dwaas, weliswaar in pak met stropdas, die zijn teksten uitkraamt. Die teksten vol frustratie en kwaadheid, waarmee eind jaren tachtig en begin jaren negentig de Raggende Manne Nederland veroverden.
Net als destijds mag Fosko op doktersadvies niet te veel concerten geven, ik ben dan ook erg blij dat ik de gelegenheid om de veertien nummers te zien afgelopen donderdag. Van de klassiekers ‘Het rijdt niet’ en ‘Naar vore’, via de covers ‘Telkens weer’ (Willeke Alberti) en ‘De fles’ (Jan Boezeroen) tot de hits ‘Nee ’s niks’, deze keer nog korter dan het origineel, maar daarvoor wel twee keer en ‘Poep in je hoofd’ bekend uit de Jiskefet aflevering.
Nee ’s niks (eigen opname, excuses voor de kwaliteit):
Wat vooral opviel was het plezier dat de muzikanten beleefden aan deze voorstelling. Violen die als gitaar werden gebruikt, meezingende instrumentalisten, het straalde er van af. Dit was niet een subsidieslurpend experiment, hier waren 11 mensen bezig een mooie avond te maken. En dat er dan ook nog eens publiek bij stond, ach mooi, maar eigenlijk bijzaak. Van gevoelige nummers, waar ingetogen gespeeld werd tot letterlijk raggen met klassieke instrumenten, het was allemaal raak.
Toegift: Bonnetje
Na de tweede toegift, ‘Bonnetje’, was het afgelopen. Het was mooi. Nee, erg mooi. Ik heb een prachtige avond gehad en zit tevreden in de trein na te genieten.
En dan nog eentje die ik elders vond van dezelfde avond, met goed geluid voor de verandering:
Twee jaar geleden zag ik het fenomeen Kyteman voor het eerst live met zijn hiphoporchestra. Dit was op 5 mei 2009, tijdens het bevrijdingsfestival te Zwolle (Eigen beelden van Sorry). Mooie ontdekking. Negentien jaar geleden ging ik in Leeuwarden om de Tröckener Kecks te zien en een Dominicaanse band, uit het land waar ik een paar maand later naar toe ging en ontdekte ik en passant Wiegel’s Wjukkelmasine (Yn de rein). Het was de eerste keer dat het bevrijdingsfestival in Friesland werd georganiseerd overigens.
Ondertussen heeft elke provincie zijn eigen festival. Dit jaar besloten we naar Wageningen te rijden. Liefst 16 podia waren her en der in de universiteitsstad geplaatst. Daar tussendoor kwam ook nog eens het defilé. Onmogelijk alles te zien, zeker ook omdat een tweejarige medereizigster het programma van de dag al dan niet direct bepaalde.
Van de muziek heb ik dus eigenlijk weinig meegekregen. Een foute rapper, twee keer deathmetal, Wieteke van Dordt, elektronische herrie, nog geen reden om even te blijven staan. Een simpel bluesbandje was de eerste leuke stop.
Uiteindelijk was op de markt de band Handsome Poets erg leuk. Ik kende ze nog niet, al kende ik achteraf wel enkele nummers, 3FM heeft een van hun nummers grijs gedraaid. Het paste thematisch perfect bij het bevrijdingsfestival: Dance (the war is over):
Op de weg terug naar de auto bleek mijn dochter de muziek van Harry Slinger ook erg leuk te vinden. Terwijl haar ouders nog buiten de tent vol grijze koppen stonden te kijken, wurmde ze zich een weg naar de dansvloer voor bij het podium en danste alsof ze de muziek nog van vroeger kende. Prachtig beeld.
Dit jaar geen ontdekking gedaan die ik over twintig jaar nog beluister. Maar wel een mooie dag gehad. Minstens zo belangrijk.
Het cafe in plaats van de concertzaal. Eigenlijk sneu, wanneer je als artiest na zoveel jaar het Burgerweeshuis nog niet vol speelt. Maar voor Meindert Talma maakt dat niets uit. Sterker nog, hij maakt zijn eigen gebrek aan succes tot gimmick. Zijn inspiratie komt uit zijn eigen carrière. Eind vorig jaar verscheen zijn tweede boek ‘Je denkt dat het komt’ van zijn trilogie over zijn loopbaan als artiest. Een soort artistieke autobiografie.
