Strand of Oaks, Hengelo 20 mei 2019

Tags

concert, concertrecensie, Metropool, muziek, Strand of Oaks

Soms moet je iemand vertrouwen. Soms moet je een gokje nemen. Dus werd de vergadering verzet en ging ik mee naar een band waar ik nog nooit een enkele noot van hoorde. Op maandagavond.

Maandag was altijd de avond van de reisleiding, ooit. De rest van de week was je druk, bezig, bezet, maandag kwamen we elkaar tegen in de kroeg. Maandag is ook een bijzondere avond om naar een concert te gaan. Het publiek is anders dan in het weekend. De typisch Nederlandse ziekte, onder buitenlandse artiesten al bekend onder de naam Dutch Disease, om dwars door de muziek te praten en de band als achtergrond te beschouwen, blijkt op maandagavond niet te heersen. Zelfs het niet al te boeiende voorprogramma kreeg de aandacht van het publiek, zelfs al kwam het niet voor hem. Compliment.

Het hoofdprogramma weet de zaal vrij snel te raken, al was daar die ene grijze joeler aan de bar niet voor nodig, dat voel je als band. En al kende ik geen nummer, ik luisterde geboeid. Vlagen Green on Red hoorde ik terug. Soms een beetje I am Kloot, maar vooral genoot ik van de band, hun samenspel. Er stond een mooie verzameling muzikanten op het podium. Linksvoor de toetsenist met een baard als Tom Hanks in Castaway. Midvoor zanger Timothy Showalter, de tweelingbroer van de zanger van de Spitfires. Rechtsvoor de gitarist, een wandelende pleidooi voor het basisinkomen. Daarachter een bassist die blij lijkt mee te mogen spelen en een drummer, die, als vele drummers, in een eigen wereld lijkt te leven. Gezamenlijk spelen ze boeiende nummers, maar vooral ook laten ze elkaar excelleren.

Mijn verbazing is groot wanneer drie van de bandleden Nederlanders blijken te zijn. Ingehuurd voor deze tour dus, maar ze lijken al jaren samen te spelen. Ook wanneer de microfoon niet voor hun hoofd zweeft, zie ik ze delen van de liedjes meezingen. De gitarist wordt door Tim aangekondigd als een 21-jarige boerenzoon en reïncarnatie van Jimi Hendrix. Lijkt me overdreven, maar dat de jongeman talent heeft is duidelijk.

En zo wordt de zaal anderhalf uur meegesleurd door afwisselende rockmuziek, dan weer rustig en ingetogen, dan weer raggend en beukend. Ik heb me kostelijk vermaakt. Een mooie maandagavond.

Rick de Leeuw, Hengelo 10 mei 2019

Tags

concert, concertrecensie, Metropool, muziek, Rick de Leeuw, Tröckener Kecks

Vele Kecks-shirts zie ik om me heen. De mijne liggen nog in de kast. Niet aan gedacht. Het voorprogramma, Blind Surfer, deed het leuk, maar de zaal wacht op een jeugdheld. De gemiddelde leeftijd is navenant hoog. Gelukkig heeft De Leeuw, tegenwoordig woonachtig in Vlaanderen, het gemiddelde weten te drukken door enkele zeer jonge bandleden te rekruteren. Zes man sterk, goed ingespeeld, maar zonder uitzondering niet meer dan begeleiders. Deze avond draait om De Leeuw. Na vele jaren heeft de zanger besloten toch weer op de rockpodia te willen staan. Na de Kecks leek hij een andere richting te hebben gekozen, maar blijkbaar begon het weer te jeuken.

Een mooie afwisseling volgt. Nieuwe nummers, oude Kecks hits en een aantal bijzonder gekozen covers. Zijn motoriek is niet veranderd, de Kecks fans, het grootste deel van het publiek, herkennen hun oude held. Die held die ook nog precies zo klinkt als voorheen. Hij is wat grijzer, zijn zelfvertrouwen is zo mogelijk nog groter dan voorheen.

Gelukkig kiest hij goede Kecks nummers, niet alleen de voordehandliggende hits. Voor in de zaal zie ik veertigers die een voorzichtige pogo proberen, onwennig, dit deden ze al decennia niet meer. Ooit, tijdens de afscheidstournee, hoorde ik het mooie citaat ‘Rot op joh, ik sta hier mijn jeugd af te sluiten’. Jeugd is hier niet meer, maar velen voelen zich nog wel even jong. André van Duin, Lou Reed en Armand, je kunt slechtere covers kiezen.

De Leeuw is ondertussen op tour. Hij is nadrukkelijk op zoek naar publiek. Na het concert is hij erg blij fans te spreken, hij bedankt ze persoonlijk voor hun komst. Het lijkt een vorm van nederigheid. Niet misplaatst overigens, de kleine zaal van de Metropool was redelijk vol, maar niet uitverkocht. Gaat hem zien!

Je denkt dat het komt..

Tags

Burgerweeshuis, Deventer, Meindert Talma

Het cafe in plaats van de concertzaal. Eigenlijk sneu, wanneer je als artiest na zoveel jaar het Burgerweeshuis nog niet vol speelt. Maar voor Meindert Talma maakt dat niets uit. Sterker nog, hij maakt zijn eigen gebrek aan succes tot gimmick. Zijn inspiratie komt uit zijn eigen carrière. Eind vorig jaar verscheen zijn tweede boek ‘Je denkt dat het komt’ van zijn trilogie over zijn loopbaan als artiest. Een soort artistieke autobiografie.

En dus treedt hij dan ook op. En dan pas zie je hoe goed hij eigenlijk is. Sterker nog, ik weet niet eens wat hij is. Een zingende schrijver of een schrijvende zanger. Zeg het maar. Het maakt ook niet uit, hij zorgt er voor dat een vol cafe (beter dan een halve zaal) zich vermaakt. Dat er aan de bar gefluisterd wordt om een bestelling te plaatsen.

Een mislukte deelname aan 2 voor 12, de recensies over zijn vreemde zangstijl, vreemde dames, de piratenzender, 8mm speelfilms; alles komt voorbij. Elk nummer heeft een verhaal, elk verhaal wordt ondersteund door foto’s of video’s. Multimediaal, maar toch ook wel weer heikneuterig. Droog praat de lange zanger alles aan elkaar. Een prachtige avond. Zij die er bij waren zullen het bevestigen. Maar Nederlands onbekendste popster blijft voorlopig zijn geuzennaam eer aan doen.

Suus hartje Manu Chao

Tags

bevrijdingspop, Manu Chao, Suus, themaweek

Een bezoekje aan het bevrijdingsfestival in mei doen we al jaren. Maar dit jaar was er de afsluiter: Manu Chao. En laat mijn dochter die avond ineens een grote fan worden…

Dat ze het vol zou houden wist ik wel. Ze lijkt op haar vader, uren later naar bed is geen probleem. Maar of ze anderhalf uur zou luisteren, ik was er bang voor. Ze had al gespeeld, in de zweefmolen gezeten, een suikerspin gehad, nu was het haar beurt om aan te passen.

Het liep anders. Ze vond het mooi. Erg mooi. Ze deed mee. Vol enthousiasme. We hadden een mooie plek in het midden van het veld, redelijk zicht op het podium. Er stond een hek, waar ik achter stond. Zij kon er bovenop zitten, zo nu en dan even staan. En ze vond het geweldig. Ook al kende ze niets, ze danste, ze sprong en ze zong zelfs mee.

Nu is de muziek van Manu Chao natuurlijk ook erg aanstekelijk, zitten er vele momenten in dat ‘whoohoho’ en ‘yoyoyo’ meegeschreeuwd kunnen worden, maar zelfs ‘por la carretera’ klonk uit haar keel. Zo halverwege het concert hing ze tegen me aan, ze draaide iets en fluisterde in mijn oor dat we echt familie waren. Net als opa, ook al is die overleden. Even later staat ze weer op en zingt weer mee. Ik voel me gelukkig, trots, vol liefde, wat kun je nog meer wensen als vader? Zonder probleem doet ze mee tot kwart over elf de laatste toegift ook is afgelopen.

Een dag later wil ze de CD van haar vader lenen. Want K3 is dan wel leuk, maar Manu Chao is nu echt haar favoriete muziek.

Themaweek 26: 2016 in 1 week

Mijn dochter houdt van Manu Chao

Tags

bevrijdingspop, concert, Manu Chao, muziek, papa gerbie, Suus, Zwolle

Dat ze het vol zou houden wist ik wel. Ze lijkt op haar vader, uren later naar bed is geen probleem. Maar of ze anderhalf uur zou luisteren, ik was er bang voor. Ze had al gespeeld, in de zweefmolen gezeten, een suikerspin gehad, nu was het haar beurt om aan te passen.

Het liep anders. Ze vond het mooi. Erg mooi. Ze deed mee. Vol enthousiasme. We hadden een mooie plek in het midden van het veld, redelijk zicht op het podium. Er stond een hek, waar ik achter stond. Zij kon er bovenop zitten, zo nu en dan even staan. En ze vond het geweldig. Ook al kende ze niets, ze danste, ze sprong en ze zong zelfs mee.

Nu is de muziek van Manu Chao natuurlijk ook erg aanstekelijk, zitten er vele momenten in dat ‘whoohoho’ en ‘yoyoyo’ meegeschreeuwd kunnen worden, maar zelfs ‘por la carretera’ klonk uit haar keel. Zo halverwege het concert hing ze tegen me aan, ze draaide iets en fluisterde in mijn oor dat we echt familie waren. Net als opa, ook al is die overleden. Even later staat ze weer op en zingt weer mee. Ik voel me gelukkig, trots, vol liefde, wat kun je nog meer wensen als vader? Zonder probleem doet ze mee tot kwart over elf de laatste toegift ook is afgelopen.

Een dag later wil ze de CD van haar vader lenen. Want K3 is dan wel leuk, maar Manu Chao is nu echt haar favoriete muziek.

Energie op het podium

Tags

bevrijdingspop, concertrecensie, Knarsetand, muziek, Wageningen

Bevrijdingsfestival. Al vele jaren gaan we er heen. Wageningen is toch de leukste. Podiums her en der in de stad. Vele verschillende thematische line-ups. Goed publiek. Alleen even de oud-strijders ontlopen die daar ook elk jaar zijn en dan gaat het goed.

Voor de tweede keer besluiten we dus naar Gelderland te gaan op 5 mei. Veel kleine stukjes gezien van leuke muzikanten, maar slechts een band in zijn geheel. Knarsetand. Was me al aangeraden door experts. Ze waren zelfs al bij DWDD geweest, maar je kunt pas echt oordelen als je een band live ziet.

Ik was al snel onder de indruk. Tien maal sterk op het podium, een blazerssectie als in een Ska-band, een zangeres die op een Jazz-festival net zo goed uit de voeten zou kunnen als op het Latin podium drie straten verderop, achter de knoppen iemand die de nummers ineens van tempo laat veranderen, die Reggae doet overgaan in Drum ‘n Bass en dat binnen een paar seconden, een ritmesectie die zich dienstbaar opstelt en anderen laat uitblinken, geweldig hoe dit bij elkaar is gevonden. En dan staat daar iemand tussen met een matje dat in Gelsenkirchen modern was. In 1983. Het ziet er niet uit. Doet hij ook nog eens zo’n speelgoedorgeltje om zijn nek, alsof hij de toetsenist van een Neue Deutsche Welle-band is.

En toch is dat de man waarom het draait. De man die het allemaal bedacht. Het zolderkamertjesgenie. De Spinvis, de Kyteman uit Markvelde. Markvelde of all places. En dan nu de Nederlandse muziekwereld veroveren. Zo maar, op je 21e. Geweldig, een diepe buiging voor Martijn Holtslag.

In een mijn eentje achter in het publiek staand, begon ik te filosoferen waarom ik onder de indruk was. Wat was de overeenkomst tussen Mano Negra in de Oosterpoort, Kyteman in de HMH, U2 in de Munsterlandhalle, Gotcha in Deventer, Urban Dance Squad in Tivoli en de muziek waar ik naar stond te luisteren? Waar verschilde het van Coldplay op Pinkpop, U2 in de Kuip, Lenny Kravitz in Arnhem, Bob Dylan op Werchter en Dinosaur Jr in Paradiso?

Passie, energie en plezier. De drie ingrediënten die een concert de moeite waard maken. Passie: Straal uit dat je het leuk vindt, dat je achter je muziek staat. Dat het je eigen keuze is, niet van de producer of manager. Energie: Geef alles. Geen automatische piloot, daar prikt het publiek snel doorheen. Plezier: Geniet van het moment, waardeer de kans die je krijgt, wees blij dat je op een podium mag doen waar je plezier in hebt.

Knarsetand slaagde met vlag en wimpel. 30 mei aanstaande (morgen dus!) komt het album uit. In het Burgerweeshuis te Deventer kun je er bij zijn.

Onbeschrijflijk mooi

Tags

concert, concertrecensie, kunst, Kyteman, muziek

Vreemde titel als je meteen daarna toch gaat beschrijven wat je hebt gezien. Maar het is zo lastig om in woorden te vatten hoe goed The Kyteman Orchestra was afgelopen vrijdag in Enschede. Het woord uniek komt te vaak voor in recensies, of het nu om boeken, films of muziek gaat, binnen een paar maanden is het al weer vergeten of verbeterd. In dit geval heb ik echt iets unieks gezien. The Jam Sessions zorgen er namelijk voor dat je echt iets eenmaligs ziet. Aan het begin van de avond weten zelfs de muzikanten niet wat er gaat gebeuren. Wel dat ze gaan improviseren.

Colin Benders, de genius achter dit verhaal, deed nog een poging om tussendoor even wat uit te leggen. “Drie kwart van ons weet ook niet waar het heen gaat”, het was bijna niet te geloven. In het publiek zag ik een geoliede machine, een orkest van 21 rasmuzikanten die vele stijlen door elkaar gooiden. Zo maar wat namen die door mijn hoofd schoten tijdens de avond: Focus, Deep Purple, Vivaldi, Miles Davis, Coldplay, Bach, Queen, Orff, Gangstarr, Frank Zappa en dan ben ik niet eens een muziekkenner, mis ik vast nog een hoop.

Het was klassiek met pop, jazz met hiphop, het was onbeschrijflijk. Muziekstukken van twintig minuten die op meerdere punten afgelopen leken te zijn laaiden aan de andere kant van het podium weer op. Strijkers namen melodielijnen over van blazers, solisten trokken ineens het hele stuk naar zich toe, rappers bedachten soms een tekst die zou kunnen passen bij de muziek van dat moment.

Ongelooflijk jaloers was ik op de muzikanten op het podium. Dat je zo goed bent dat je inspeelt op een ander en in de tussentijd gewoon een volle zaal op apegapen legt. Dat je met klanken humor de zaal in kunt schieten. Dat je ooit begon op tubales, wetende dat de lokale fanfare je einddoel was, om dan ineens jaren later op de poppodia van Nederland te staan.

En voor deze verzameling muzikale talenten staat een bescheiden trompettist, die slechts twee keer zijn eigen instrument bespeelde. Die zich bijna geneert als hij uitlegt wat ze aan het doen zijn. Die vol overgave het orkest op onorthodoxe manier aanstuurt, die zonder twijfel wordt gezien als de leider van het geheel. Een muzikaal talent zoals ik er geen een ken. Als leek zou het zo maar kunnen dat hij er alleen maar zich staat uit te sloven en dat de muzikanten hun eigen gang gaan, maar alles wijst er op dat ze naar hem luisteren. Hoe daar dan zulke geweldige muziek uit kan komen, ik heb geen idee, maar ik ben blij dat ik er getuige van mocht zijn.

Een ding weet ik zeker. Doordat ze elke avond alleen maar improviseren, heb ik iets gezien dat niemand ooit weer zal zien. Daarom ben ik trots dat ik het mocht zien.

Meer Kyteman op gerbie.nl:
Crossing Border (15-12-2012)
Pinkpop 2012
HMH Amsterdam (november 2009)
Wat een talent> (maart 2009)

Manu Chao in Rotterdam

Tags

concert, concertrecensie, Manu Chao, muziek, Rotterdam, zomerfestival

Mano Negra zag ik een aantal keer. Maar dat is ondertussen twee decennia geleden. Manu Chao blijft een held. En die kwam in Rotterdam. Tot mijn grote verbazing kregen we de auto niet vol. Maar met zijn drieën zagen we een geweldig concert. Manu light, slechts met zijn vieren op het podium.

Prachtige set, mooie nummers, maar vooral erg veel sfeer. Publiek dat vanaf de eerste minuut gegrepen werd. Geen wanklank, geen vervelende festivalgangers, geen dronken dropjes. Hier en daar werd er het een en ander door de tabak gedraaid. Blikjes bier werden verhandeld, maar vooral genoten tienduizenden van een band die plezier had aan spelen.

Bartjan filmde een van de mooiste nummers:

Op twitter kwam een schitterende Luchtfoto langs. En zelf kwam ik niet verder dan dit:

En voor iedereen die niet meeging: Jullie hadden ongelijk!

De ontdekking van Jannarok 2013: Skunkfunk

Tags

concert, concertrecensie, Diepenheim, Jannarok, muziek

Het hoogtepunt van de 2013 versie van Jannarok was in mijn ogen het optreden van Skunkfunk. Een geweldige enthousiaste groep jongens die meerdere muziekstijlen weten samen te brengen en het publiek al snel meekregen.

Qua enthousiasme scoort trompetist Luuk het hoogst, maar de prestatie van de dag werd geleverd door rapper Tijmen die freestyle rappend doorging op alles wat hem werd voorgeschoteld door het inventieve publiek. Indrukwekkend.

Meer Skunkfunk via: Facebook en hun eigen site.

Kyteman Orchestra @ Crossing Border Enschede, 15 november 2012

Tags

concert, concertrecensie, Enschede, Kyteman, muziek

Overdonderend is het woord. “Preaching to the choir”, prachtig eerste nummer. Meteen de zaal (tot en met de trap volstaand, goed dat er geen brandweercontrole was) achteroverslaand. De Carmina Burana, maar dan beter. Daarna een schitterend afwisselend concert. Rustig, bijna intiem. Dan weer bombastisch, druk. “Day One”, zonder woorden toch een heel verhaal vertellen. “Angry at the world”, een echte protestsong, maar niet een die bij het kampvuur zo even nagespeeld gaat worden. “On s’en fout”, waarin nog maar eens bewezen wordt dat Frans een erg geschikte taal is voor een rapper. “The mushroom cloud”, gemaakt om dagelijks op de radio gedraaid te worden.

In het midden een jam, die bijna geheel georchestreerd lijkt te zijn. Vele nummers met een opbouw van minuten, zonder dat het ook maar een seconde saai wordt. En dan die uitbarsting, met dat koor achter de band. Die muzikanten, waarvan je vermoedt dat ze zo ontzettend trots zijn dat ze onderdeel uit mogen maken van een stukje muziekgeschiedenis. Als je al die keuze maakt voor de tuba bij de plaatselijke muziekschool, dan verwacht je dat je elke maand ergens een optocht mag lopen, achteraan, met een paar uit de maat lopende dansmarietjes er voor, ook nog eens in de regen. En dan sta je tien jaar later gewoon op diverse grote festivals omdat een muzikaal genie je nodig heeft in zijn orkest. De violisten die zo veel plezier uitstralen, mee swingen als ze even niet spelen. De rappers die een veel minder prominente rol hebben gekregen toen het HipHopOrkest werd opgeheven, maar desalniettemin zich vol geven, in “Truth or Dare” helemaal op hun plaats.

En als afsluiter “While I was away”, ook weer zo’n klassieker. En dan ook nog een toegift. Hoofdrol voor Colin zelf, terwijl het improviseren lijkt, maar ook weer niet. Ik weet het echt niet. Wel weet ik dat ik onder de indruk was.

Verlegen nam Colin mijn complimenten in ontvangst na de tijd, terwijl hij een CD signeerde. Hij stak zijn hand uit, alsof hij mij wilde bedanken. De Nederlandse muziekwereld moet hem dankbaar zijn.

O ja, ook leuk op Crossing Border: James Fearnley, Dancing Dollekamp en Brandt Brauer Frick Ensemble.