18 maandag mrt 2019
Posted in Boekennieuws, Z.K.V.
21 donderdag apr 2016
Posted in Z.K.V.
Tags
Bron: renmamaren.com
Bijna boven aan de trap komt ze me tegemoet. Ze heeft overduidelijk moeite met de fiets die ze in een geultje naast de trap meesleept. Eigenlijk is het tegenhoudt, de fiets wil harder dan zij kan. Twee fietszitjes zitten er op de fiets. Zwaar dus. Als ik haar probeer aan te kijken, lijkt ze me heel jong. Zeer jong voor twee kinderen.
Zal ik haar helpen? Een minuutje later op het werk is geen ramp. Toch twijfel ik. Haar hoofddoekje is een indicatie dat ze niet zit te wachten op een man die haar zo maar aanspreekt. Ik heb maar een paar tiende om te beslissen, dan is ze me voorbij. Dan zie ik de reden dat de fiets haar bijna te veel wordt. Ze is druk op haar mobiel. Ze appt. Ik loop door.
23 vrijdag jan 2015
Ze is dertien. Ze kan natuurlijk ook twaalf of veertien zijn, maar alles in haar schreeuwt dertien. Elke dag kom ik haar tegen. Meerdere keren. Bijna altijd op dezelfde plek. Boven aan de trap, net niet in de trapopening, dan zou ze elke keer in de weg lopen. Ze staat daar omdat de wifi nog net tot daar reikt. Altijd in dezelfde houding. Hoofd naar beneden, ogen op het schermpje gericht. Dag in, dag uit. Als ik terug kom van het ontbijt. Als ik ’s middags even wat op mijn kamer moet brengen. Als ik op zoek ga naar mijn avondeten. Ik ben benieuwd hoe ze haar vakantie vond.
12 vrijdag dec 2014
Hij zet zijn bordje schuin tegenover me, mompelt iets en loopt weer weg. Twee minuten later zet zijn vrouw, tenminste ik vermoed dat ze dat is, ook een bordje neer. Recht tegenover me. Ook zij mompelt iets. Russisch denk ik.
Ben ik aan hun tafel gaan zitten? Verwisselen ze me met iemand? Ik koos tien minuten geleden bewust voor deze tafel, wilde geen gedekte tafel van vier bezet houden in mijn eentje. Gewoon rustig alleen ontbijten, even mijn mail checken en aan het werk.
Ze keren een paar minuten later terug en beginnen aan hun ontbijt. Ze doen geen poging om contact met me te zoeken. Waarom gingen ze niet aan een lege tafel zitten? Zijn er genoeg van. In stilte eten we alle drie ons ontbijt. Na acht ongemakkelijke minuten ben ik klaar en sta op. Ik wens ze in het Engels een goede dag en loop weg.
Geen reactie.
23 woensdag mei 2012
Posted in Gerbie's Lifeblog, Z.K.V.
Er zijn drie parkeerplaatsen vrij, maar toch parkeert ze de auto vlak voor de deur van het kinderdagverblijf. Ze rijdt nog iets naar achteren om ‘m goed te zetten, ik slinger er om heen, op de fiets, met mijn paraplu en stop onder het afdakje.
“Dat was heel gevaarlijk”, begint ze als ze uitstapt. “Ik zag je niet in mijn spiegel”. Een halve seconde ben ik verbaasd. Ze klinkt echt verontwaardigd. Alsof ik het gevaar veroorzaakte door achter haar auto langs te fietsen. Voordat ze uitstapte zat ik te overwegen of ik wel of niet iets moet zeggen van de plek die zij uitkiest om haar auto neer te zetten. Ze maakt het me wel heel eenvoudig nu. “Juist daarom hebben ze daar parkeerplaatsen aangelegd”, en ik wijs naar de straat, een meter of vijf achter haar. “Dit is makkelijker”, antwoordt ze, alsof het heel normaal is om met je auto tot aan de voordeur te rijden.
Ondertussen herken ik haar als moeder van een dochter bij mijn dochter in de groep. Ik ga de discussie maar niet meer aan. Wel een leuk detail. Zelfs voor de anderhalve meter tussen haar auto en de overkapping pakte ze een paraplu.
02 woensdag mei 2012
Zelfs na zeven mixjes met rum voel ik me redelijk nuchter in de trein. Mijn reisgezelschap heeft de ogen dicht. Vijftien bier valt blijkbaar iets zwaarder. Allebei slapen ze als kleine kinderen. Mijn boek heb ik uit. Boekje is eerder van toepassing, het paste zo mooi in de binnenzak van mijn jas. Buiten is het donker. Het gesprek achter ons is doodgevallen. Slechts het gesuis van de intercity doorbreekt de stilte.
De jonge voetballer (als ik de tas onder zijn voeten (nummer 18) goed beoordeel) naast ons is twee stations geleden uitgestapt. Met de koptelefoon over zijn capuchon zag hij er vreemd uit. Waarom je een capuchon ophoudt terwijl je binnen zit, blijf ik me afvragen. Volgens mij hoor je de muziek ook slechter als je je capuchon ophoudt. Een ding is wel zeker. Koude oren krijg je niet zo snel.
11 woensdag apr 2012
Posted in Z.K.V.
Ik zag hem eerst niet, donkere hoek, mijn ogen waren nog niet gewend aan het licht binnen. Maar leunen op het sigarettenapparaat, zonder iets te kopen, is niet een gebruikelijke pose in een kroeg. Het tweede wat me opviel was zijn te moderne bril. Die paste niet bij zijn hoofd. Hij keek langs me heen, pas even later begreep ik waarheen.
Achter me op de hoek werd een klassieke scène nagespeeld. Aan de hoek van de bar hing hij, zij stond er naast en gaf hem de wind van voren. Of in goed Twents: “he krig ’n board d’r of”. Waar het over ging kon ik niet verstaan, maar dat ze boos was, was overduidelijk. Hij wist zich overduidelijk geen houding te geven en keek schuldbewust naar het halfvolle glas (al leek het voor hem half leeg) voor zich. Toen ze boos de kroeg uitliep duurde het even voor hij weer participeerde in het leven. Schaapachtig lachend maakte hij wat schampere opmerkingen naar de barman en anderen in de omgeving.
De man bij het sigarettenapparaat zag dat de kust weer veilig was en vervoegde zich weer bij zijn drinkebroer. Hij had even afstand genomen. Letterlijk.
29 donderdag mrt 2012
Tags
Hij keek vragend opzij, twijfelde tussen zure haring of rolmops. Hij zag het verschil niet. Ik legde hem het verschil uit. “Als ik een augurk wil, dan kan ik die toch zelf wel pakken?”, bleek hij oprecht verbaasd en koos voor de zure haring. De tweede pot stond ver naar achteren. Hij probeerde er bij te komen. “Moet ik van vrouw kopen”, gevolgd door “ik ben wel lang, maar kan er maar net bij”. Ik vertelde hem dat ik als kind rolmops als een traktatie beschouwde.
Het bleek de start voor zijn levensverhaal. Hij vertelde liever dan dat hij luisterde. “Mijn vader was 206cm. Dat was heel bijzonder toen in Turkije. Van mijn broers was ik de kleinste, ik ben toch 1 meter 85. Zelfs mijn oudste zus is groter dan ik. Ze is nu 79 jaar en 1 meter 89. Voor een meisje erg lang. Allemaal lang vroeger. Zeven jongens en vijf meisjes.” Uit beleefdheid bleef ik staan, maar hij was uitgepraat. Zonder te groeten vervolgden we beiden onze rit door verschillende gangpaden.
