Wie fietst, komt vooruit

Tags

column, fietsen, Mart Smeets

Oneindig Noord-Holland. Gepubliceerd op 30 maart 2012

Er zijn een paar dingen die je als kind leert en daarna nooit meer afleert. Fietsen is er zo een. Schaatsen een ander. In beide bezigheden weet de gemiddelde Nederlander zich te redden. We fietsen om van a naar b te komen. We fietsen hard, op het gemak en in een groep. We fietsen, in het buitenland, tegen bergen op en verbinden daar een heldenstatus aan. Kortom, we fietsen. 

In 1971 reden 120 mensen de Ronde van Noord Holland. Blijkbaar hadden we toen andere dingen te doen. Verleden jaar waren dat immers al 7.000 mensen geworden. Vaderlanders die inzagen dat een dagje fietsen goed is voor een heleboel zaken: gezondheid, sociaal gedrag, ontspanning, het dienen van een goed doel, het leren waarderen van de eigen omgeving en het versterken van iets dat we nog in rudimentaire vorm herkennen: uithoudingsvermogen.

 Gemak maakt lui, staat er op een tegeltje en dat is waar. Fietsen maakt de mens wakker en vraagt aanpassing in de golf van digitale automatismen; je moet trappen, sturen, denken, kijken, opletten, genieten, een beetje pijn lijden en vooral voortgaan.

In de komende weken zal ik wat gaan verhalen over fietsen in Noord-Holland, waar ‘we’ altijd wind tegen hebben. Fysiek ja, mentaal echter niet. Wie fietst, komt vooruit, zei mijn opa altijd en ik begreep hem. Ik zal schrijven over de provincie waar wij wonen, over prijzen die te winnen zijn in een tijd dat er over van alles geklaagd wordt. Dan kunnen we met fietsen de neuzen dezelfde kant opkrijgen en samen iets leuks doen. Simpel: door het fietsen door je eigen provincie.

Themaweek 58: DeMart

Advertenties

Goorse vragen (deel 33)

Tags

Diepenheimseweg, fietsen, fotooo, Goor, Goorse vragen

Het is niet zo heel vreemd dat je onderaan de kanaalbrug een behoorlijke snelheid hebt, ook met de fiets. Toch mag je er maar 30km/u, dat is algemeen bekend en velen hebben al proefondervindelijk uitgevonden dat men regelmatig staat te flitsen.

Maar is er al eens een fietser bekeurd die te hard ging op de Diepenheimseweg?

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.

Hoe nobel is het iets voor een goed doel te doen?

Tags

fietsen, goede doel, in het nieuws, lopen, Peter

Bron: http://www.cbf.nl

Terwijl de samenleving verhardt, de politiek meedoet via asociale maatregelen, lijkt het wel of de Nederlander zijn geweten afkoopt door steeds meer aan goede doelen te doneren, elk jaar weer. Het KWF pakt het meest.

Ook zie je steeds meer mensen die zich laten sponsoren voor een buitengewone sportprestatie. Vroeger was het nog wel eens zo dat mensen zelf besloten dat ze een marathon wilden lopen, een berg opfietsen of een ontzettend eind te schaatsen, tegenwoordig word je overspoeld met mensen die zich pas omkleden nadat ze voor duizenden euri op papier hebben staan.

Erg populair is het om zes keer tegen de Alpe D’Huez te fietsen. Nu lijkt me een keer al een beste prestatie, maar goed, dat is voor een goed doel blijkbaar niet genoeg. Alpe D’Huzes is zo populair dat je ingeloot moet worden om mee te mogen doen.

Maar de goede doelen komen dichtbij. Zo is er de elastiekenkoers. Ik kan er niet te veel over zeggen, ik heb nog geen van de organisatoren gesproken. Nu hoeft dat ook niet perse, maar er zijn velen die zich geschoffeerd voelen omdat ze gepasseerd zijn. En terecht, in mijn ogen. En als ik de deelnemerslijst zie, kan ik maar een conclusie trekken. Peter zou zich rot lachen als hij wist hoeveel ‘roomsen’ er in zijn naam voor het goede doel fietsen.

Meer sympathie heb ik voor de zusjes De Vries. Zij zeggen gewoon hoe het is. Eerst wil je zelf lopen, dan pas koppel je er een goed doel aan. Ik hoop dat ze veel binnen halen voor het goede doel. Maar nog meer hoop ik dat ze plezier gaan beleven aan het lopen van de New York Marathon.

Zelf ben ik door een vrienden overgehaald om ook eens tegen een berg op te fietsen. Gelukkig zaten we al snel op een lijn. Geen training, geen speciale kleding en zeker geen goed doel. Gewoon met een aantal vrienden een berg uitzoeken, huurfietsje regelen, naar boven zien te komen en het dan op een zuipen zetten. Omdat het kan. En goede doelen krijgen op andere momenten wel mijn tijd, aandacht of geld.

Go Ahead Eagles. Mooie club

Tags

Adelaarshorst, Ajax, column, Deventer, fietsen, Go Ahead Eagles, voetbal

Op 23 augustus 1980 zat ik in de Adelaarshorst. Ik ben opgegroeid als Ajax-fan, mijn favoriete club kwam in Deventer op bezoek. Mijn vader nam mij mee naar een ‘echte’ voetbalwedstrijd. Het was de debuutwedstrijd van zowel Wim Kieft als Frank Rijkaard. Ik kan me van de wedstrijd eigenlijk niets herinneren, ik was te klein om dat te onthouden.

Ruim 6 jaar later, 5 april 1987, was ik oud genoeg om zelf naar een wedstrijd te gaan. Ik denk dat het de eerste keer was dat ik alleen mocht. Op de fiets. Eerst naar Holten, om een klasgenoot op te halen, ook een Ajax-fan, net als ondergetekende, dan door naar Deventer, een fietstocht van twee uur.

Bij Gerard thuis kwam ik er achter dat hij op zijn vader leek. Wij noemden hem in de klas al ‘De Neus’, een eretitel die bij hem thuis alleen door senior gedragen mocht worden. Ik was vroeg, een lange fietstocht was het tenslotte en te laat komen was geen optie. Maar ik moest wel wachten tot de familie de groentesoep ophad. Daarna mochten we vertrekken.

In Deventer zetten we de fiets neer bij een oom van Gerard, die zelf al in het stadion was, we zagen niemand in ieder geval. Die oom had ook kaartjes geregeld. We stonden schuin achter een goal, geen beste plek, maar wel een mooi stadion. Het werd een vervelende middag. Het grote Ajax, dat een dikke maand later de Europacup 2 zou gaan winnen, had er geen zin. Al na drie minuten kwam Ajax voor, maar het inspireerde ze niet tot grote daden. De verwende voetballers (Rijkaard, Bosman, Blind, Wouters e.a.) hadden hun hoofd niet bij deze wedstrijd. Een magere 1-1 en een saaie wedstrijd was een domper op de fietstocht. Ondanks dit onverwachte punt degradeerden de Deventenaren dat seizoen.

Ik ben in al die jaren maar een paar keer in de Adelaarshorst geweest, maar het stadion stijgt elke keer weer in mijn achting. Net als Engelse stadions gewoon midden in een woonwijk, waar je tussen wat huizen door ineens bij de poort staat. Prachtig. Voetbal als deel van de samenleving en niet als multinational met een winst- en verliesrekening die aan het eind van het seizoen belangrijker blijkt dan de stand op de ranglijst.

Een mooi verhaal (of het klopt weet ik niet, maar dat maakt ook niet veel uit) vind ik over John Linford die in zijn stamkroeg vertelde waar hij een contract had getekend. “Go Ahead Eagles” , waarop al zijn vrienden spontaan met een fictieve basketbal begonnen te stuiteren. Dit was geen naam van een voetbalclub was de boodschap. Het was Barry Hughes, die pas in 1971 de toevoeging Eagles bedacht.

De Eagles hebben het niet makkelijk gehad. In 1996 degradeerden ze weer naar de eerste divisie en een aantal maal stond de club op instorten. Gelukkig doen ze het de laatste jaren weer wat beter en zijn ze blijven spelen in dat prachtige stadion. Ik zit er vanavond niet, maar ben dus wel getuige geweest van de laatste keer dat Go Ahead niet van Ajax verloor. Als ik geen Ajax-fan zou zijn, dan had ik de club een bekerfinale gegund. Nu gun ik ze een eervolle nederlaag na een prachtige ‘cup-run’.

Fietsen met Moeskops

Tags

fietsen, Moeskops, onderwijs, school, werkweek, wielrennen

Knechten voor Moeskops is natuurlijk geen schande. Hoeveel mensen krijgen überhaupt te fietsen met Moeskops? Dat ik dan niet de kopman ben, is niet meer dan logisch. Eerst sta ik mijn regenjack af. Het is weliswaar droog, maar de wind snijdt meer dan gedacht en het jasje is een goede bescherming tegen de wind. Op de tweede klim moet ik zelfs drukken. Ik laat me afzakken tot het eind van de groep en duw. Het kost mij al mijn snelheid, ik sta bijna stil en moet een extra inspanning doen om weer op gang te komen. Vlak na de klim zijn we weer bij de rest van de groep.

Aan het begin van het schooljaar kijk ik meestal op de lijst van de nieuwe klassen, op zoek naar bekende namen. Leerlingen wier ouders ik ken, of waarvan ik broers of zussen eerder heb lesgegeven. Namen uit mijn geboortedorp. Een Spaanstalige naam, wetende dat ik mijn langzaam wegzakkende Spaans zo nu en dan een beetje kan oefenen. Haar naam viel me meteen op natuurlijk. De naam Moeskops valt natuurlijk op als wielerliefhebber, daarbij komt de naam niet echt vaak voor. De vraag in de eerste les, meestal een rondje voorstellen, was dan ook voor de handliggend. `Familie van?` Ze moest even nadenken. `De wielrenner´, voeg ik toe. Ze wist het antwoord niet. ´Heel ver geloof ik`, mompelde ze. Waren mijn leerlingen altijd maar zo rustig als tijdens de eerste les, wanneer ze nog moeten wennen aan de nieuwe school, wanneer ze nog weten hoe streng (of niet) die man voor de klas is. Ik begrijp eigenlijk wel dat ze niet meteen haar hele familiestamboom in de eerste les wil uitleggen.

Later in het jaar geef ik aan haar mentor aan dat ze een niveau hoger zou kunnen, ik verwerk de cijfers, maar zie vooral dat zij lijdt onder het gedrag van haar klasgenoten en ze zou beter tot haar recht komen in een andere klas. Ze is een leuke leerling in de klas, nooit druk, wel altijd vriendelijk. En de beroemde wielrenner was een neef van haar opa. Ik moet even denken wat haar relatie met de sterke grote man was. Achteroudoom? Bestaat zoiets eigenlijk wel?

In het voorjaar gaan we met de groep van de opleiding recreatie naar Tsjechië. Omdat ik het jaar ervoor nog voetbalde en de gymleraar naar Italië gaat met een andere groep word ik toegevoegd aan de begeleiding. Voor een survival is een fitte docent nodig, schijnt de achterliggende gedachte te zijn. Naast klimmen, abseilen, puzzeltochten, een dropping, raften, boogschieten en een oriëntatietocht staat er ook mountainbiken op het programma. De groep wordt opgedeeld in twee gedeelten. De twee dames docenten fietsen met de trage groep mee, ik fiets met de snelle groep. Natuurlijk is mijn fiets de enige die niet goed is, het zadel zakt elke keer weg en ik moet van fiets verwisselen. Al snel fietsen we over de grote weg naar het bos, instructeur voorop, drie fanatieke jonge voetballers vlak achter hem en de rest er achteraan. Ik probeer achteraan de groep bij elkaar te houden, al valt dat niet mee. Wel een mooi gezicht. 12 helmpjes voor me, allemaal een inspanning leverend, iets wat ik op school niet zo vaak zie.

Op de eerste bult wordt het verschil wel duidelijk. Vooraf was ik bang dat mijn conditie niet veel zou voorstellen, die paar extra kilo´s die ik mee moet sjouwen zouden ook geen voordeel zijn. Hier zie ik dat een wedstrijdje per 2 weken op zondagochtend tussen bierbuiken en grijze koppen genoeg is om hier bij de beteren te horen. In de afdaling probeer ik iedereen weer bij elkaar te krijgen, ik fiets langs de groep om de instructeur wat af te stoppen, hij ziet niet dat achter in een aantal dames bij het minste of geringste hoogteverschil achterblijven. Ik draai terug om weer achter de groep aan te sluiten, net als we aan de tweede klim beginnen. De klim is niet zwaar, niet stijl, maar wel een stuk langer. En helemaal achteraan de groep lijdt de achterkleinnicht van de man die in de 238 pagina´s (6e druk,1981) van het schitterende boek ´Te midden der kampioenen´ van de legendarische Joris van den Bergh beschreven wordt.

Ik praat haar moed in, probeer het tempo voor haar te maken en zie dat het niet veel helpt. Ik druk haar een paar meter en geef haar een flinke zet, zodat ik zelf bijna stil kom te staan. Voor ons is de kop al over de top en verdwijnt uit zicht. Slechts een paar van de langzamere jongens zijn nog zichtbaar, maar hebben toch al een flinke voorsprong. Een klasgenote rijdt nog vlak voor ons. In de verte achter ons zie ik de langzame groep over de top van het eerste bultje komen. Ik bewonder haar moed om met de snelste groep mee te gaan en blijf bij haar tot de top van de klim. Dan laat ik me even gaan en sprint naar de kop, waar ondertussen de eerste drie al staan te wachten bij de zijweg die we het bos in nemen.

Het is heerlijk lenteweer, maar de resten sneeuw van de laatste stuiptrekkingen van de winter liggen nog op de paden die we nu nemen. Een extra handicap, maar wel een die past bij mountainbiken. Bij de eerste stop haken er twee af, ze wachten op de andere groep. Bij de volgende stop haakt ook de hoofdrolspeelster af. Ze heeft het lang geprobeerd, maar durft blijkbaar niet langer door de paden, die ondertussen van asfalt zijn overgegaan naar zand, te racen. Op een klimmetje waar de gesmolten sneeuw het zand wel heel zacht maakt, lukt het mij voor het eerst niet om van achteruit de kop weer in te halen. Ook aan mijn snel herwonnen zelfvertrouwen zit een grens. Ik geniet van de natuur, voor iemand die liever in de stad op zoek gaat naar een boekhandel toch wel raar.

Terug bij de bus is het heerlijk grasligweer. Als de tweede groep de fietsen ook heeft teruggebracht, krijg ik mijn jasje terug. Ze bedankt me hartelijk, met een vriendelijke lach. Later hoor ik haar het woord ´lief´ uiten tegen een klasgenote. Uit de flarden die ik mee krijg, concludeer ik dat het haast wel over mij moet gaan. Eigenlijk moet ik dat niet horen. Wil ze vast ook niet. Zoiets zeg je niet over een docent die bijna twee keer zo oud is.