Columnisten op de bank

Tags

boeken, column, Eurosport, fictie, Frank Heinen, Thijs Zonneveld, wielrennen

“Ze zeggen dat jij ze kent”, hoor ik als ik de keuken inloop. Ik heb een rondje gefietst, zoals wel vaker na het eten. Even frisse lucht, een podcast luisteren, wat beweging na een dag thuiswerken.

Ik loop door en zie ze samen op de bank zitten. “Ze kwamen vlak na elkaar binnenvallen”, klinkt het nog achter me. Ze kijken nauwelijks op als ik de kamer in kom. Ze hebben elkaar gevonden, lijkt het. De televisie staat aan. Eurosport, de zoveelste herhaling van een koers die toen al niet erg boeiend was.

Tijdens de eerste reclamebreak kijken ze me aan. “Het ging niet meer bij mij”, zegt Thijs. “Die Valverde nam het huishouden over. Bleef maar hangen bij mij op de bank. Vrouw en kinderen waren al gevlucht, ik kon er ook niet meer tegen.”. Naast hem knikt Frank. “Bij mij niets anders. Christiano kwam voor de zoveelste keer binnen. Volgens mij heeft hij de huissleutel al gedupliceerd. De Vriendin stelde een ultimatum. ‘Hij eruit of ik er uit’, ik was haar voor. Ik ga zelf wel.”

Suus zit tussen ze in, haar vaste plek. Koptelefoon en iPad, deken over haar heen, in haar eigen wereldje. Trekt zich niets aan van het onverwachte bezoek. De reclame is afgelopen en de aandacht van de columnisten is weer bij het scherm, voordat ik een vraag kan stellen. In de keuken hoor ik gemopper, ik doe net of ik het niet hoor. Die koers is eigenlijk best interessant. Baskenland? Toscane? Vlaanderen? Het regent in ieder geval. “Waaiers…”, klinkt er hoopvol naast me.

Een half uur later wordt Suus naar bed gebracht. Ook de vriendin blijft boven, geen goed teken. Ik zit met de twee heren in de kamer, ze lijken niet van plan weg te gaan. Na de Ronde van het Baskenland en de Waalse Pijl, zitten we nu naar de 19e etappe van de Tour te kijken. Welk jaar? Geen idee. Als Valverde door het beeld fietst, schrikt er iemand naast me.

“Wat is het wachtwoord voor de Wi-Fi?”, klinkt het uit twee kelen tegelijk. Alle drie moeten we lachen, om het toeval van dezelfde gedachte op het zelfde moment. Ik loop naar het kantoor om het briefje met het wachtwoord te zoeken, Thijs kijkt in de koelkast. “Achter staat nog een koelkast”, wijs ik hem. “Daar staat fris, bier, wat je maar zoekt.” Hij keert even later terug met twee blikjes Radler, gooit er een naar Frank en gaat weer zitten. “Jij redt je zelf wel, toch?”, roept hij naar mij.

Om half twaalf besloot ik om naar bed te gaan. “Op zolder staat nog een logeerbed, daar zou je met z’n tweeën in kunnen gaan liggen”, zijn mijn laatste woorden. Gelukkig slaapt mijn vriendin al, ik heb geen idee hoe ik dit uit moet leggen.

De volgende ochtend wil ik aan het werk gaan, maar de heren zitten al in mijn kantoor. Frank op de computer, Thijs op mijn laptop. “Deadlines”, mompelen ze allebei. Gelukkig moet Suus weer naar school, dan kan ik haar laptop gebruiken aan de keukentafel. Daar liggen twee gesigneerde boeken voor me. “Daar ben je toch zo gek op”, hoor ik vanuit het kantoor. Dat hebben ze goed onthouden. Van beiden bestelde ik ooit rechtstreeks een boek, gesigneerd vind ik een mooie aanwinst voor mijn collectie. Die van Thijs had ik al, alleen nog niet gesigneerd. De nieuwste van Frank stond al op mijn verlanglijstje. Mooi.

Mijn vriendin ontbijt even later zwijgend, pakt de autosleutels en rijdt weg. Ik lees mijn mail, heb een aantal online lessen en bereid wat voor. Zwijgend eten we een paar boterhammen tussen de middag. Ik durf niet te vragen hoe lang ze denken te blijven…

Nooit meer die ogen

Tags

fictie, ogen

Deel 4,

vervolg op deel 1 (Die ogen), deel 2 (Weer die ogen) en deel 3 (Nog steeds die ogen.

Bron: rohitsaxenaspeaks.blogspot.nl

Hij kan maar nauwelijks wennen aan het leven dat hij al jaren ondergaat. Want zo voelt het deze dagen. Hij gaat naar zijn werk, slaapt, droomt (over die ogen natuurlijk) en gaat weer naar zijn werk. Het is meer vegeteren dan leven. Maar hij weet ook dat alles zo verder zal gaan. Al weken ziet hij haar niet meer. Ze is verdwenen. Zoals ze er op een dag was in de file, zo was ze ook weer verdwenen. Nieuwe baan? Verhuisd? Andere auto? Hij heeft nog indringend in heel wat spiegels gekeken, maar nooit zag hij ze meer, die ogen. Verbaasde blikken, opgestoken middenvingers en vele ogen die niet op de hare leken, maar nooit meer haar ogen.

Elf keer in totaal had hij achter haar gereden. Na de zevende keer had hij het opgegeven. Nooit zou hij haar zien, nooit zou hij meer zien dan die ogen. De tiende keer was zijn kans. Er zat een gat, hij had er in kunnen duiken. Hij deed het niet.

Bang. Wat had hij kunnen bereiken? Ze zou hem kunnen negeren. Ze zou lelijk kunnen zijn. Ze zou hem kunnen uitlachen. Veilig bleef hij achter haar rijden, wetende dat hij nooit zou weten wat er gebeurt zou zijn als. Als wat?

Maar hij had nu wel mooi voor eeuwig dat beeld van die ogen in zijn hoofd. Die ogen die werelden voor hem openden. Die ogen, die ongeëvenaard mooi waren. Die ogen die zijn file draaglijk maakten. Die ogen, die hem door een lange werkdag heen hielpen. Die ogen…

Nooit zou hij ze meer zien. Behalve soms in zijn dromen. Dan werd hij weer wakker met die grijns op zijn gezicht. Zijn vrouw vroeg allang niet meer waarom. Het zou zijn geheimpje zijn. Zijn walhalla. Zijn droom. Voor eeuwig. Die ogen.

Nog steeds die ogen

Tags

fictie, ogen

Deel 3, vervolg op deel 1 (Die ogen) en deel 2 (Weer die ogen).

Bron: rohitsaxenaspeaks.blogspot.nl

Hij heeft moeite zijn ogen op de weg te houden. Keer op keer kijkt hij opzij. Parijs nog 137 kilometer staat er boven de weg. Ze zit naast hem. Zijn auto staat bij een tankstation en samen zijn ze verder gereden. Lang leve de Europese unie, geen grenscontroles, op weg naar de stad van de liefde.

Die ochtend lukte het hem eindelijk om naast haar te geraken in de file. Niet alleen haar ogen waren mooi, dat verbaasde hem niets overigens. Wel dat ze ook naar hem bleef kijken. Toen hij eindelijk het briefje met zijn mobiele nummer er op geschreven, dat al weken naast hem lag op de passagiersstoel voor het geval dat, omhoog kon houden, duurde het geen tien seconden of het ding begon te trillen. Zij had hands free. Hij niet, maar een bekeuring kon hem op dat moment geen ene moer schelen. Al snel spraken ze af bij het tankstation na zijn afslag. Snel belde hij zijn werk dat hij ziek was, hopelijk hoorden ze niet dat hij in zijn auto zat.

Bij het tankstation wist hij eerst niet wat hij moest zeggen. Gelukkig nam zij het initiatief en voordat hun kartonnen bekertje donker vocht dat voor koffie door moest gaan leeg was, besloten ze er samen van door te gaan. Naar Parijs nog wel. Zelfs in zijn stoutste dromen had hij dat niet verwacht.

En nu moesten ze nog een uur flink doortuffen en ze waren in Parijs. Wanneer zou zijn vrouw het door hebben? Al vanaf de Belgische grens was hij aan het piekeren welke smoes hij kon bedenken dat hij niet thuis zou komen vanavond. Een zakenreis zou ze nooit geloven, daarvoor was zijn baan te onbeduidend. Een oude vriend tegengekomen? Waar dan? Hij had echt geen idee. Naast hem leek zij gelukkig te zijn. Haar ogen waren nog mooier dan hij kon zien in de achteruitkijkspiegel. Als hij die ogen ziet, begint hij vanzelf te glimlachen. Te grijnzen.

“Waar denk je aan? Waarom lach je?”, hij voelt een elleboog in zijn zij. Zijn vrouw kijkt hem vragend aan, de wekker is nog niet afgegaan, maar zij is al wakker. Een droom. Het was maar een droom. En zijn die bedrog of zijn die er om waar te maken? “Ik denk dat ik gedroomd heb”, zegt hij. Maar hij zegt er niet bij waarover. Dat durft hij niet. Zoveel lef heeft hij niet. Zelfs in zijn dromen denkt hij in clichés. Alsof er geen andere steden zijn dan Parijs. Te vaak naar Youp van ’t Hek geluisterd. Alsof zij zo mee zou gaan.

Zo meteen in de file maar eerst weer eens een poging doen haar te treffen..

(wordt vervolgd)

Weer die ogen

Tags

auto, fictie, file, ogen

Vervolg op: Die ogen

Bron: rohitsaxenaspeaks.blogspot.nl

Iedereen had het door. Er was iets aan de hand. Zijn vrouw vroeg zich af of het goed met hem ging. Zijn baas had hem op zijn kantoor ontboden. Verder dan ‘moe’ kwam zijn verklaring niet. Gelukkig werd dat door beiden geaccepteerd. Zijn baas stelde nog voor om een paar dagen thuis te blijven, hij zou hem wel ziek melden. Bijna te snel wimpelde hij het aanbod af. Dan zou hij die ogen zeker niet zien.

Maar nu zit hij aan zijn bureau. Hij kijkt langs zijn scherm naar buiten. Naar de autobaan in de verte. Vanochtend had hij ze weer gezien. Die ogen. Hij weet het zeker nu. Hij is verliefd. Maar hij weet nog steeds niet op wie. Twee keer was het hem vorige week gelukt om haar te zien in de file. Maar steeds kwam hij niet verder dan achter haar. De nummerplaat heeft hij genoteerd. Hij weet het merk van de blauwe auto. Een Suzuki. Via internet heeft hij opgezocht hoe oud haar auto is, hoeveel het ding waard is. Maar hij wil geen informatie over haar auto, hij wil weten wie zij is. Wat ze doet. Waarom ze zo lang en doordringend naar hem kijkt. Waar ze woont. Hoe oud ze is. Hij wordt er gek van, niets weet hij.

Toen hij vanochtend weer achter haar zat, probeerde hij contact te maken via haar achteruitkijkspiegel. Ze had gelachen, tenminste zo leek het. En met een knipoog had ze afscheid genomen, wetende dat hij toch niet het lef had om voorbij zijn afrit te rijden. Hij zag haar langzaam rechtdoor rijden, terwijl hij weer naar zijn kantoor reed. Dat kantoor waar hij steeds meer een hekel aan had, dat kantoor waar hij..

“Wakker worden”, schreeuwt zijn overbuurvrouw, “ik vraag je al drie keer of je koffie wil? Waar zit jij met je gedachten?”. Hij mompelt sorry en slaat de koffie af. Begint snel op zijn computer te rammelen, alsof hij druk aan het werk is. De realiteit is dat hij al dagen niets meer heeft gedaan tijdens zijn aanwezigheid op kantoor. Een dezer dagen valt hij door de mand en kan hij zich er niet meer met een smoesje vanaf maken. Maar wat hij ook doet, hij ziet alleen die ogen voor zich. Die donkere ogen waar hij in kan verdrinken, die hem bekijken in haar achteruitkijkspiegel. Die ogen waar hij zo verliefd op is. Eens zal hij toch de kans hebben om naast haar te rijden in die file. Eens moet hij contact met haar kunnen krijgen. Maar dan. Wat kan hij in gebarentaal tegen haar zeggen? Moet hij zijn mobiele nummer op een briefje schrijven en dat omhoog houden? Haar uitnodigen voor een kop koffie bij de Shell? Kan hij de liefde aan iemand verklaren in een file, de eerste keer dat ze elkaar echt ‘zien’?

(wordt vervolgd)

Die ogen

Tags

auto, fictie, file, ogen

Een normale dag, zoals zo vaak. File. Hij wist precies waar hij kan aansluiten, hij weet precies hoe lang het gaat duren. Hij kent ook de anderen in de file. De manager, die zich nog zit te scheren. De secretaresse, met haar iPad op schoot. De viezeriken, die duidelijk zichtbaar pornoblaadjes zitten te lezen. Elke dag weer. Die licht gekleurde man (hij heeft zo’n hekel aan het woord allochtoon) met zijn koffie van het vorige benzinestation. Maar nu zit hij achter een auto die hij nog niet kent. En even gaat er een rilling over zijn rug. Wat overkomt hem? Ze kijkt naar hem in de achteruitkijkspiegel. Heel groot kan ze niet zijn, hij ziet nog net het donkere haar. Opgestoken. Ietwat ouderwets. Maar die ogen!

Bron: rohitsaxenaspeaks.blogspot.nl

Even twijfelde hij, maar hij weet het zeker. Hij wil haar zien. Ze keek lang en nadrukkelijk naar hem, via de achteruitkijkspiegel. Wat heeft ze mooie ogen. Is het mogelijk verliefd te worden op iemand, waarvan je alleen maar ogen gezien hebt? Zo ja, dan verklaart het wel zijn onrust. Zijn maag. Zijn hoofd. Donkere ogen, bijna zwart en ze keken hem aan. Ze weet dat ze een voorsprong heeft. Zij zag hem, hij ziet haar nauwelijks. Hij lacht naar haar. Snel werpt hij een blik in zijn eigen spiegel, hoe ziet hij er uit? In zijn eigen spiegel ziet hij die aso weer, waar hij vorige week al mot mee had. Nu zit hij ook weer driftig te claxonneren. Hij heeft inderdaad een gaatje laten vallen, snel trekt hij op, maar hij is al te laat. Er schuift iemand tussen.

Shit, hij heeft nog maar anderhalve kilometer. Kan hij nog naast haar komen? Hij schiet in het minieme gaatje dat de auto links van hem laat en probeert in te lopen. Maar ja, in de file lukt dat natuurlijk niet. Hij kijkt schuin naar voren en ziet haar auto. Een blauwe, niet al te groot. Voor het eerst in zijn leven betreurt hij het dat hij geen verstand van auto’s heeft. Welk merk zou het zijn? Zou hij haar morgen weer herkennen? Kan hij haar nummerplaat noteren? Het begint met een 4, daarna is het niet meer zichtbaar.

Hij ziet zijn afrit al. Zal hij doorrijden? Ze rijdt nu drie auto’s voor hem, maakt geen aanstalten de snelweg te verlaten. Hoe kan hij op zijn werk verklaren dat hij veel te laat is. De file als excuus kan niet, iedere dag staat hij daar precies 14 minuten in. Hij slaat af. Zal hij ze ooit weer zien, die ogen?

(wordt vervolgd)

Onaantastbaar

Tags

reizen, Spanje, toeristen

Ineens was ze er. Niemand wist waar ze vandaan kwam. Waarom ze juist hier wilde wonen, in dit dorpje op het Spaanse platteland waar de jeugd het liefst zo snel mogelijk wegvluchtte zodra het de kans kreeg. Door die vergrijzing, de crisis en de afwezigheid van toeristische trekpleisters had ze die boerderij net buiten het dorp goedkoop verkregen, dat was duidelijk.

Ze had er een goedlopende ‘bed & breakfast’ van weten te maken. En ineens waren er toeristen in het dorp. Die kwamen er voorheen nooit. Ze bleven soms kort, soms langer. Maar waar de doorsnee toerist, zeker in Spanje, overloopt van onwetendheid en onbeschoftheid, deden deze gasten hun best om geen aanstoot te geven. Ze probeerden wat woordjes Spaans, respecteerden de lokale bevolking en werden al snel geaccepteerd. Alsof ze ze had voorgeselecteerd; misschien wel opgevoed.

Over haar afkomst deden de gekste verhalen de ronde. Haar Spaans was vloeiend, maar het accent kon men niet thuisbrengen. Zuid Amerikaans werd gezegd. Nederlands, wist een ander zeker. Zigeunerbloed, zei een afgunstige. Zelf liet ze weinig los. Ze sprak het nooit hardop uit, maar ze voelde zich wereldburger. Haar reiservaring was in haar blik te lezen.

In het dorp was er afgunst. Vooral de dames waren jaloers. Zonder uitzondering waren al hun mannen onder de indruk van de schoonheid van de nieuwste bewoonster van het dorp. De loodgieter, de timmerman, de elektricien, allemaal waren ze trots dat ze hadden mogen helpen bij de verbouwing van het oude pand dat nu het mooiste huis van het dorp was geworden. Haar leeftijd bleef ook een raadsel. De mannen zeiden begin dertig, hun vrouwen gokten op midden veertig. Vijftig durfde een enkeling uit te spreken. Haar dochter van tien was geen bewijs. Maar dat ze met afstand de mooiste vrouw van het dorp en de verre omgeving was, werd door niemand betwist.

Al snel gaf ze een dag in de week les op de school van het dorp. Dat kon ze blijkbaar ook. De directeur kon zo zijn andere werk doen en ook de kinderen sloten haar in hun hart. Ze leek gelukkig in haar huisje. Een paar kippen, een koe, wat katten, wat geitjes en een moestuin waardoor ze bijna zelfvoorzienend was. Zo nu en dan wat gasten voor de inkomsten, haar leven werd geen sleur.

Een man in haar leven konden de dorpsgenoten niet ontdekken. Ze speculeerden natuurlijk wel, welke van die toeristen zou haar minnaar zijn? Toch moet er ooit een vader zijn geweest, een dochter krijg je niet alleen. Ze leken tevreden, moeder en dochter, met hun leven. Soms waren ze een tijdje weg. Niemand wist waarheen. Familiebezoek, gokte men. Maar niemand wist of ze nog familie hadden.

En zo werd ze oud in dat kleine Spaanse dorpje. Geluk zit in kleine dingen.

Pogo tijdens crematie

Tags

crematie, muziek, pogo, punkrock

 

Ze zingen allemaal mee. Hij had het zo gewild. Zijn enige ballad. Vandaag wel heel erg van toepassing. Het refrein klinkt hard, iedereen kent de tekst uit het hoofd. Het lijkt wel een feesttent.

Als de tijd is gekomen
Dan kan ik alleen maar dromen
Dat ik als zanger op het podium mag staan
Met al die legenden die me voor zijn gegaan

De familie zit op de eerste rij. Was nog wel even een gepuzzel. Wie zit er naast wie? Maar het is ze gelukt, zonder al te veel vertraging, zonder woorden. De rest van de zaal zat al vol natuurlijk. Zijn vriendin zit nu naast zijn tweede vrouw. Daarnaast de familie en de derde vrouw. Aan de andere kant de vrienden en zijn eerste vrouw. De rij er achter de verre familie, soms erg letterlijk als het om neef Hendrik (tegenwoordig Henry) uit Canada gaat, samen met de buren. Want ook al past het niet bij zijn imago, een gewoon rijtjeshuis in een Vinexwijk betekent dat je buren hebt, waar je minimaal een keer per jaar mee moet praten, tijdens het verplichte buurtfeest.

Op de derde rij de B- en C-sterren. Zij hopen in beeld te komen, op de foto, een interview met de regionale omroep. Een crematie is een gelegenheid als elke ander om publiciteit te scoren. Er wordt al gesproken over een cover ter ere van, misschien voor een goed doel, maar al te veel kunnen ze niet praten, want in hun nek hijgend zitten de fanatieke fans. Zij die vanochtend al in alle vroegte bij het crematorium stonden omdat ze een goede plek wilden hebben. Die met afschuw zagen dat allerlei nepvrienden een gereserveerde plek kregen, terwijl ze zelf niet dichter bij konden komen dan de vierde rij.

Vanaf de zesde rij wordt het onduidelijker. Vage kennissen, de slijter, fans, wat pers, iemand met een bord waarop ‘warum?’ geschreven staat, de vriendin waarvan niet bekend was dat ze ook de sponde deelde met de overledene en wat oude klasgenoten.

Na de meezinger en de zalvende woorden klinkt zijn hit. Hij wou het zelf zo. De familie had nog aangedrongen om het niet te doen, maar zijn vriendin wist zeker dat hij het zo gewild zou hebben. En al snel staan de ramen te schudden in de sponningen en klinken er beugelflesjes die open gaan. Vooral de vierde en vijfde rij had op dit moment gewacht. “Willem & de Knalpotten” zongen “In de hemel is geen bier..”, in zijn kist zou Willem dit zeker gewaardeerd hebben.

De familie kijkt wat vreemd naar achteren waar velen opstaan. Ze zijn gekleed alsof ze nog in de jaren tachtig leven. Punkrock is niet dood. Okay, Willem wel, maar zijn muziek leeft voort. De beugelflesjes zijn niet de eerste van de dag. De sfeer slaat om. Er is te weinig ruimte op de rijen vlak achter de familie, lijkt het. Wil daar nu iemand er uit, of krijgt hij een aanval? Die meneer die als een lijk zo wit aan de zijkant stond, omdat hij weigerde op de achterste rij te gaan zitten, komt ook tot leven.

En ineens is daar de moshpit. Nog nooit vertoond. Tussen de kist en de eerste rij ontstaat een springende massa van lichamen die ongecontroleerd door elkaar heen springen, tegen elkaar heen, luid de muziek meeblerend, zonder enig oog voor het verdriet van de naasten. Eentje stoot er tegen de kist aan, een foto valt om, een bloemenkrans wordt verstampt, Willem stoïcijns doorzingend van CD, niet wetend dat hij op zijn eigen crematie zou zingen. En zo was zijn dood toch nog landelijk nieuws. De eerste pogo op een crematie ooit.

Kamperen

Tags

Frankrijk, kamperen, reizen

– Waar zijn jullie geweest?

– Frankrijk

– En waar precies?

– Tussen Caen en de kust van Normandië

– Hoe heette dat dorpje dan?

– Daar was geen dorp

– O, jullie stonden op de camping?

– Nee

– ??

– We hebben de caravan bij mensen in de tuin gehad

– Lekker goedkoop, vrienden van jullie?

– Nee

– Zoiets als kamperen bij de boer dus?

– Ja, daar zou je het mee kunnen vergelijken

– En wat kostte dat dan, als ik vragen mag?

– Niets

– Niets?

– We hebben de caravan daar gewoon neergezet. We hadden geen zin meer om te rijden, die mensen hadden ruimte genoeg in de tuin leek het, dus zijn we daar gebleven.

– Wat vonden die mensen daar dan van?

– Weet ik niet

– Hoezo, weet ik niet?

– Ik spreek toch geen Frans.

– Dus je hebt die mensen wel gesproken?

– Ze kwamen hun huis wel uit, maar ik begreep niets van wat ze zeiden, dus zijn we maar doorgegaan met barbecuen.

– Zullen die mensen blij mee zijn geweest!?

– Geen idee, ik heb ze niet weer gezien.

– En daar zijn jullie de hele vakantie gebleven?

– Ja, de volle twee weken

– Nog naar het strand geweest of mooie dorpjes gezien neem ik aan?

– Ben je gek, en dan terugkomen en de caravan verdwenen? Nee, daar kijkt deze jongen wel voor uit.

– En boodschappen dan?

– Hadden we meegenomen. Gewoon hier bij de Aldi alles gehaald, vlees uit blik. Ik heb een heerlijk gehaktballetje gegeten in Frankrijk hoor.

– Dus je hebt gewoon twee weken bij die lui in de tuin gezeten?

– Ja. Maar we hadden niet zo veel last van ze hoor. Ze gingen op tijd naar bed.

– Leuke vakantie

– Niks mis mee. Even helemaal tot rust komen. En we zijn toch maar mooi in Frankrijk geweest.

– Volgend jaar weer?

– Weet ik nog niet. We hebben wel toen we weg gingen nog even bij de keuken aangeklopt met onze agenda er bij, maar ze deden niet open. Ik neem aan dat ze het goed vinden.