Oranje in 2010, Januari (deel 8)

Tags

Bert van Marwijk, Nederlands elftal, Oranje, voetbal, WK 2010, Zuid Afrika

In januari een aantal transfers, het WK werpt zijn schaduw vooruit. Van Nistelrooy wil met het ook op het WK spelen en gaat dat doen in Hamburg. Over Huntelaar vele speculaties, maar voorlopig speelt hij nog steeds in Milaan. Beter gezegd, zit hij in Milaan in de dug-out koud te worden. Slory lijkt na zijn transfer zijn laatste kansen te verspelen.

Dankzij het feit dat Stekelenburg papa werd, mocht Kenneth Vermeer weer eens keepen. Hij deed dit geweldig tegen AZ. Heeft Van Marwijk het lef om de reservekeeper van Ajax mee te nemen, omdat hij op dit moment eigenlijk niet alleen de tweede keeper van Ajax is, maar ook de tweede keeper van Nederland? Zou een stunt zijn, maar tegelijkertijd geen vreemde. Vermeer is gewend op de bank te zitten, kent Stekelenburg goed en die twee kunnen elkaar versterken.

Op het middenveld lijkt de poule nog steeds het diepst. Speelde Van der Vaart eindelijk een paar weken achter elkaar, raakt hij weer geblesseerd. En de discussie in Hard Gras tussen Spaan en Borst is leuk, de eerste zou Sneijder niet meenemen, in het groepsbelang. De rode kaart die de kleine Interista vlak daarna opliep, lijkt Spaans gelijk te bevestigen.

Achterin een nieuwe naam. Jos Hooiveld. Bewierookt in Scandinavie, onbekend in Nederland. Maar wel mooi een transfer naar Celtic. Dan moet je toch wel wat kunnen. Is hij minder dan Loovens of Ooijer?

Doel: (3/6)
Maarten Stekelenburg (90)
Michel Vorm (80)
Piet Velthuizen (60)
Edwin van de Sar (50)
Kenneth Vermeer (10)
Tim Krul (10)

Verdediging: (7/16)
Joris Mathijsen (90)
John Heitinga (90)
Gregory van der Wiel (90)

André Ooijer (80)
Giovanni van Bronckhorst (80)
Edson Braafheid (60)
Urby Emmanuelson (50)
Glen Loovens (30)
Khalid Boulahrouz (20)
Ron Vlaar (30)
Royston Drenthe (20)
Ronnie Stam (20)
Hedwiges Maduro (10)
Douglas (10)
Jos Hooiveld (10)
Jeffrey Bruma (10)

Middenveld: (7/15)
Mark van Bommel (90)
Wesley Sneijder (90)
Demy de Zeeuw (90)
Nigel de Jong (90)
Orlando Engelaar (60)
Rafael van der Vaart (60)
Ibrahim Afellay (50)
Stijn Schaars (40)
Wout Brama (30)
Otman Bakkal (30)
Clarence Seedorf (20)
David Mendes da Silva (20)
Ismael Aisatti (10)
Leroy Fer (10)
Georginho Wijnaldum (10)


Aanval: (6/11)
Robin van Persie (90)
Dirk Kuijt (90)
Arjen Robben (90)
Eljero Elia (90)
Ryan Babel (60)
Klaas-Jan Huntelaar (60)
Ruud van Nistelrooij (60)
Jan Vennegoor of Hesselink (20)
Danny Koevermans (20)
Jermain Lens (10)
Ricky van Wolfswinkel (10)

Gerbie’s oranjeselectie. Elke maand een inschatting van de kansen van diverse spelers om de selectie voor Zuid Afrika te halen. De persoonlijke voorkeur van de schrijver doet er dus niet toe. De kansen zijn in procenten uitgedrukt. Voor 23 plaatsen kan er dus ook maar 2300 procent worden verdeeld over vele kanshebbers. Januari: 48 spelers genoemd.

Kiekeboe!

Tags

baby, kiekeboe, Suus

Toen ik net had leren lachen vond ik het vooral grappig als iemand nieste. Vooral mama doet dat heel leuk. En toen ze door had dat ik dat moest lachen, deed ze nog heel vaak ‘Hatsjie’. Komisch hoor.

Maar zoals het gaat in het leven, humor ontwikkel je, dus nu vind ik verstoppertje spelen het allerleukst. Gelukkig heb je er niet zo veel voor nodig. Je neemt een doekje (en die liggen in het hele huis), doet dat over je hoofd en je bent al verstopt. Ik zie dan even niets, maar moet al lachen van de voorpret. Als ik dan het doekje van mijn hoofd trek, zegt papa of mama ‘Kiekeboe’ en dan lig ik echt helemaal dubbel van het lachen.

Vaak speel ik het spel met papa op de bank, nadat ik een flesje heb gedronken. Als ik ben geweest dan geef ik het doekje aan papa en die doet het dan ook over zijn hoofd. Ik hoor hem dan wel praten (“Waar is papa?”), maar ik zie hem niet. Gelukkig weet ik dan dat hij onder het doekje zit, ik kruip langs hem heen of over hem langs en dan pak ik het doekje af. Kiekeboe!

Kiekeboe kun je overal spelen, daarom is het ook zo leuk. Met een slabbetje na het eten, of gewoon achter de bank. Ik verstop me dan achter de zijkant en kijk om het hoekje heen, prachtig. Je moet die gezichten van papa en mama eens zien, helemaal verbaasd. Of soms kruip ik onder de tafel door en verschijn ik ineens aan de andere kant. Lachen!

Ik denk dat ik nog heel vaak kiekeboe blijf spelen, ik vind het echt een leuk spelletje.

Arraial, Brazilie

Tags

Brazilië, fotooo, Kijk nog eens, openbaar vervoer, reizen

Kijk nog eens 126

Recycling?

Harry Mulisch – De elementen

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, Harry Mulisch, lezen

Harry Mulisch – De elementen

Dunnetje van de ongekroonde koning van de Nederlandstalige literatuur. Leuk voor tussendoor in de kerstvakantie.

De vorm valt als eerste op. Geschreven in de tweede persoon, niet echt gebruikelijk, daardoor opvallend. Het verhaal is niet bijzonder, maar leuk genoeg om door te lezen. Ergens halverwege het laatste hoofdstuk heb ik ineens door hoe het gaat eindigen. Van Mulisch verwacht ik dan de brille om een ander, beter eind te schrijven.

Helaas, het kwam niet. Ik kende het einde. Een wereldberoemd broodje aap verhaal, een vertaalde urban legend. En dat Mulisch dat dan als uitgangspunt kiest voor een novelle valt me gewoon van hem tegen.

Quote: “Zij is de vrouw van een van je grootste klanten, algemeen op een miljoen per week geschat, eigenaar van een farmaceutische multinational en nog een onbekend aantal andere ondernemingen, want de rijken zijn altijd nog rijker.” (blz. 35)

Nummer: 09-066
Titel: De elementen
Auteur: Harry Mulisch
Taal: Nederlands
Jaar: 1982
# Pagina’s: 96 (13689)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-01-55592-6

Rondje door Santo Domingo

Tags

Dominicaanse Republiek, Gerbie on tour, reizen, Santo Domingo

Aangeleerd door de Dominicanen zelf noem ik het land vaak naar de hoofdstad, die dan weer Capital heet en verder geen naam heeft. Voor ik na een dikke maand het land weer achter me laat, maak ik nog een keer een rondje door het land. De route over het water van Sabana la Mar naar Samana had ik nog niet eerder gemaakt. Erg mooie natuur gezien onderweg, voor ik er uberhaupt was, de boottocht was ook de moeite.

 

Ook deze keer weer problemen met de vlucht. Flinke vertraging en zo vertrek ik ’s middags vanuit Boca Chica naar het vliegveld en wordt er ’s avonds weer in een hotel teruggebracht om midden in de nacht weer een keer terug te keren richting vliegveld. De volgende keer gaat de reis dus verder vanaf Miami.

View Gerbie on tour in a larger map

Deze keer nog een klein verhaaltje over een spelletje dat we vroeger allemaal wel eens gespeeld hebben.

Domino

Dominicanen nemen het spelletje, dat in Europa eigenlijk alleen door kinderen gespeeld wordt, behoorlijk serieus. Het is er bijna een denksport, het wordt op allerlei plekken gespeeld.

Een spelletje dat zo simpel lijkt, maar waar een hoop tactiek bij komt kijken. Het wordt altijd gespeeld op een groot vierkant bord. Het bord heeft een opstaande rand, zodat de spelers hun zeven stenen rechtop kunnen zetten. Meestal zitten er op de vier hoeken gaten, zodat er een glas of beker inpast. Dorst tijdens het spelen is geen aanbeveling. Het bord ligt op schoot van de vier spelers, of de ietwat luxere versie: op een standaard of een tafel.

In het hele land speelt men het spel, de grondregels zijn ook overal gelijk, maar de puntentelling blijkt te verschillen. Ook de manier waarop men speelt verschilt per dorp, heb ik me laten vertellen. Ik vergelijk het dus maar met klaverjassen in Nederland, waar ook verschillende varianten (Amsterdams, Rotterdams) voorkomen.

De meest ruwe versie wordt gespeeld in Boca Chica en Andres. Dit zijn de werkers van de luxe hotels die in hun vrije tijd spelen. Het koppel dat verliest (je speelt samen met de speler tegenover je) betaalt de volgende fles rum. Dat is niet al te duur, voor een gulden of vijf heb je al een fles van goede kwaliteit. De puntentelling is scherp. Voor het minste of geringste worden er 25 bijgeschreven, er moet zo snel mogelijk richting de 200 gegaan worden, dat is gunstig gezien de drank die er op het spel staat.

De stenen worden dan ook met een klap op tafel gelegd, passen of een beurt overslaan is twee keer kort kloppen op de tafel. Het spel speelt zich meestal af vlak voor een ‘colmado’, de buurtwinkel waar van alles te koop is, het bier altijd koud staat (desnoods via een generator, de stroom valt nog wel eens uit) en de radio minimaal op acht staat. Men discussieert er fanatiek, de stenen vliegen soms heen en weer na een iets te heftige klap op het speelbord.
In Barahona trof ik een beschaafdere versie aan. In het park op zondagmiddag, twee oude mannetjes en twee iets jongere tegenstanders. Ze nodigen me uit op om de score bij te houden. Ze hebben een scorebord gemaakt met gaten in een plank geboord waarnaast de nummers staan, een kurk geeft de tientallen aan, de eenheden zonder kurk. Ik werd zelfs uitgenodigd mee te spelen, maar besloot toe te kijken. Hier werden de stenen netjes neergelegd, men converseerde rustig met elkaar, het voorbij laten gaan van een beurt werd met een zachte vingertip op de tafel aangegeven.

Een speler die iets te enthousiast tikte werd meteen terecht gewezen. Op een humoristische manier, maar hij moest het wel even weten. Een andere toeschouwer werd gevraagd om even een steen voor de druktemaker op te rapen, zodat hij zich beter hoorbaar kon maken. De 25 punten strafregels kende men hier niet. Na de 200 gepasseerd te zijn werden de omstanders uitgenodigd om aan tafel plaats te nemen, de spelers keken dan zelf wel een ronde toe. De winnaars kregen lof, eer en felicitaties, voor drank waren andere momenten.

In de hoofdstad Santo Domingo treft men alle invloeden aan en is het spel vaak een mengeling van de voornoemde twee extremen. Maar boven alles neemt men het spelletje extreem serieus. Pas op met denigrerende opmerkingen, voor je het weet zit je zelf aan tafel. De ervaring van jaren lang niet spelen breekt je gegarandeerd op, meestal zijn het juist de oudere ervaren spelers die winnen.

(Boca Chica, 13 januari 2000)

Lijkt ze op Vicky Pollard?

Gerbie kijkt YouTube 046

Ik heb helemaal niets met alle talentenjachten op de televisie. Uiteindelijk, ziet de cynicus in mij, zijn ze alleen bedoelt om de kijker een poot uit te draaien. Slechts de eerste voorronden kunnen mij verleiden over mijn krant te kijken. Hopeloze figuren, kansloze nitwits en van enige zelfkennis gespeende over het paard getilde moederskindjes denken het via een programma als dit te gaan maken. Beroemdheid is alles, inhoud of talent is daar niet voor nodig.

Ik heb dan ook geen enkel medelijden met al die kandidaten die door de juryleden soms hard worden afgeserveerd. Moet je daar maar niet gaan staan. Het wordt zelfs grappig als ze gaan reageren en de juryleden proberen af te zeiken.

In Engeland, net als in Nederland, zijn die eerste ronden het vermakelijkst. En juryvoorzitter Simon Comwell zorgt er voor dat Henk Jan Smits een softie lijkt. In het onderstaande fragment komt hij ineens een fictief karakter tegen, tenminste zo lijkt het. Zelf heeft ze de gelijkenis nog niet door…

Hard Gras 68. Geen knikker

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, Hard Gras, lezen, Simon Kuper, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 68. Geen knikker

Het titelverhaal is een stukje uit het nieuwe boek van Simon Kuper, geschreven in samenwerking met Stefan Szymanski. De simpele conclusie dat dure spitsen niet scoren is de titel van hun boek. Het blijkt zo te zijn.

Mijn favoriete verhaal is deze aflevering geschreven door Sanne Terlingen (familie van?) die in Ghana het lokale voetbal bestudeerde en als een goed chronologe daarover een prachtig stuk schreef.

Sneu voor Sulejmani overigens dat hij op deze voorkant staat. Wel terecht trouwens.

Quote: “Ik ga achter Martijn staan. We zijn allemaal begin twintig en de kans op nog een keer zo’n wedstrijdje tegen een Spaanse provincieclub in een redelijk vol stadion lijkt me te verwaarlozen.” (blz. 36)

Nummer: 09-065
Titel: Hard Gras 68. Geen knikker
Auteur: Diversen (o.a. David Peace, Bas Hakker, Thomas Rijman,
Wiep Idzenga en Raymond Cuijpers)
Taal: Nederlands
Jaar: 2009
# Pagina’s: 112 (13593)
Categorie: Sport (Voetbal)
ISBN: 978-90-468-0616-6

Lopen

Tags

column, GFC, Goal, hardlopen, Jan Schutteloop

Goal, Januari 2006

Elke voetballer heeft een haat-liefdeverhouding met lopen. Het is noodzakelijk om het spelletje goed te kunnen spelen, maar het liefst speelt de normale voetballer vanuit stilstand. Wandeltempo mag ook. In de voorbereiding is lopen altijd een vast onderdeel. Coopertest, rondjes lopen op het motorcrossparcours op de Herikerberg, het zijn niet favoriete herinneringen van de meeste GFC-ers.

Zelf had ik al snel in de jeugd door dat ik weinig aanleg heb voor het lopen als zelfstandige sport. Met een bal aan de voet was ik nog wel redelijk snel, maar zonder bal van pion naar pion versloeg men mij al snel. En dan heb ik het nog niet over het ‘rondje klooster/leao’ dat onder jeugdleiders toen populair was.

Vanaf A1 was deelname aan de Jan Schutteloop verplicht. Sterker nog, 10 kilometer was gewenst. Ik herinner me mijn eerste 10km. Geen flauw idee welk tempo ik moest lopen, kwam ik mezelf na 3km al tegen. Hens en Gijs haalden me even later in en vertelden me dat ik hun tempo maar moest volgen. Geen schijn van kans. Guus Velders liep harder dan de meeste selectiespelers. Een jaar later onder Ouwe Roelink kan ik me nog herinneren dat ik ergens achter op het Zeldam van plan was een stuk te wandelen, tot ik de trainer naast zijn auto zag staan, een paar honderd meter verderop. Dus maar weer verder sjokken.

Toen ik voor het eerst stopte, 21 jaar oud, besloot ik in Leeuwarden toch maar eens wat voor mezelf te lopen. Ik kon in het weekend in Goor het voorbeeld zien hoe je er uit gaat zien als je na jaren sporten ineens niets meer doet. Ik liep een rondje over de Bonkevaart naar Lekkum, via Snakkerburen terug naar Leeuwarden. Net geen 5km en elke week iets sneller. Toen mijn tijd onder de 20 minuten lag, werd het tijd voor een grotere ronde. De derde keer dat ik die grote ronde liep, kreeg ik last van mijn knie en dat was het eind van mijn vrijwillige loopcarrière.

Een paar jaar geleden deed ik voor het eerst vrijwillig mee met de Jan Schutteloop. Als je wat ouder wordt, valt het lopen blijkbaar ook wel mee. Ik liep zelfs weer voor me zelf vrijwillig. Een rondje langs het kanaal en dan weer terug naar Goor. Was de haat omgedraaid in liefde? Nee, zo ver gaat het niet. Maar lopen is een manier om wat te doen als er niet gevoetbald wordt (kerst, zomer).

Vorig jaar liet ik me door een collega strikken om mee te doen in Enschede. Met een groepje collegae trainden we om de vrijdag op een echte atletiekbaan, met een echte trainer. Het was leuk. Veel intervaltraining, waar ik als voetballer natuurlijk vooraan liep. Kwamen we echter voorbij de 2km dan zakte ik langzaam naar achteren. In Enschede liep ik voorzichtig en versnelde de tweede ronde, waarbij ik velen inhaalde en toch nog ruim binnen het uur door de finish kwam.

Dit jaar zag ik tijdens de Jan Schutteloop ineens kansen. Tussen vele jeugdspelers en een aantal niet GFC-ers zag ik maar 2 senioren staan die de 10km liepen. Het brons lonkte naar me. Helaas zat het er niet in. Tom kwam er nog bij en Erwin haalde me na 4km in, 2km later moest ik hem laten lopen.

Lopen. Echt leuk zal het nooit worden. Goed zal ik er ook nooit in worden. En zo lang het lichaam het nog wil, is voetballen leuker. Zelfs als je net als Hens en Frits op maandag niet meer normaal kunt lopen. Als ik zo ver ben, zal ik nog eens nadenken over die halve marathon. Eerder niet.

Gooien

Tags

baby, gooien, Suus

Een van de leukste dingen als je zo klein bent als ik, is dingen weggooien. Je kunt van alles doen, want als ze boos worden doe je óf net alsof je het niet begrijpt óf je lacht een keer lief en ze worden toch niet boos.

In de kamer gooi ik het liefst alles wat op tafel staat op de grond. De onderzetters, de kranten van papa, speelgoed of de bloemengieter uit de vensterbank, alles kan naar de grond. Vanuit de box kun je ook heel goed dingen op de grond gooien. Als het tussen de spijlen door past tenminste. Zo niet, dan kan ik altijd nog opstaan en iets over de rand gooien.

Ook leuk is om tijdens het eten dingen weg te gooien. Meestal heb ik mijn eten allang op als papa en mama nog steeds aan het eten zijn. Maar dan laten ze me wel in die vervelende stoel zitten. Ik kan geen kant op! Als zoethoudertje proberen ze dan een stuk speelgoed of een boekje voor me neer te leggen. Alsof ik zo simpel om te kopen ben. Niets daarvan, weggooien met die zooi.

Eigenlijk is er altijd wel wat om te gooien. Een speentje vanuit het bed tussen de spijlen door, de fles, zodra ik geen zin meer heb ik drinken of een knuffel die in de weg ligt.

Boven kom ik ook steeds meer tegen om te gooien. Dat aankleedkussen is het ergste. Elke dag weer, keer op keer, nemen ze me daarmee naar toe. En dan verwachten ze ook nog dat ik stil blijf liggen. Hallo, ik slaap 2 keer per dag en daarbij ook nog een hele nacht, waarom moet ik dan stil liggen omdat het papa en mama toevallig uitkomt?

Ik pak dan gewoon alles wat binnen handbereik ligt. Eerst de speeltjes waarmee ze me rustig proberen te houden, zoals het konijntje waar muziek uitkomt, het eendje, een ring met lawaai of badspeeltjes. Als die allemaal op de grond liggen of in bad (ligt er aan welke kant ik opgooi), dan begin ik aan alles wat naast het aankleedkussen ligt. Luiers, shampoo, zeep, gel, borstels, kammetje, je wil niet weten hoeveel troep er naast dat kussen ligt. Kan allemaal op de grond gegooid worden.

Tegen de tijd dat mijn luier verschoond is en ik aangekleed, ziet de badkamer eruit alsof we in Bagdad wonen. Dat vind ik dan weer grappig.

Suzanne Vermeer – All-inclusive

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, lezen, Suzanne Vermeer

“Vanwege de gevoelige informatie in All-inclusive schrijft zij onder een pseudoniem.” Het staat achterop. Dus heet Suzanne eigenlijk geen Suzanne. Nu lijkt het me voor een goede journalist niet een zware uitdaging om er achter te komen wie Suzanne is. Tenslotte staat er dat ze in Barcelona woont, Spaans heeft gestudeerd en de enige gevoelige informatie die ze zou kunnen weten is van achter de schermen bij de hotels en touroperators. In dit geval doet ze wel een heel magere poging om haar bron te verbergen. Halverwege het boek gaat het ineens over TOI, een Duitse touroperator die ook nog diverse andere dingen doet. We kunnen er dus rustig vanuitgaan dat Suzanne die geen Suzanne heet als standplaatshostess voor Arke en/of Holland International aan een Spaanse costa heeft gewerkt.

De vraag is waarom Suzanne dit boek geschreven heeft. Nu durf ik ook wel te beweren dat ik meer informatie heb dan de doorsnee lezer. Al in 1992 kwam ik All-inclusive resorts tegen, in de Dominicaanse Republiek was dat toen al een groeiende bedrijfstak. Later heb ik ook nog voor Touroperators in diverse landen gezeten, ik denk niet dat ik overdrijf dat er voor mij geen nieuws in het boek stond.

Erger nog, hoe erg ik ook tegen het All-inclusive systeem ben (andere discussie), dit boek lijkt een vervelende afrekening van een gefrustreerde hostess die mee hoeft moeten doen aan wat zij zelf beschouwde als een ‘cover up’. Er gaan namelijk wel eens dingen mis op reis. Daarmee vertel ik niemand wat nieuws. Maar wanneer iemand te veel zuipt en dan gaat zwemmen, dan zou je wel eens kunnen verdrinken. Ik heb het zien gebeuren met Dominicanen tijdens hun vrije paasdagen. Omdat het drinken toevallig al vooraf betaald is, wil dat niet zeggen dat het de schuld van het hotel is, wanneer dat in een AI-resort gebeurt.

Net zoals er dingen mis kunnen gaan met kinderen. In mijn laatste winterseizoen in Oostenrijk viel er een leerling van een balkon, zo dronken was hij. Mijn collega die de groep begeleidde had een heel zware week. Maar noch zij, noch het hotel kon daar iets aan doen. Hij had zelf gedronken. Kleine kinderen verdrinken. Hoe erg dat ook is, hoe levensverwoestend voor de ouders, het gebeurt elk jaar. Ook daar kun je geen hotel de schuld van geven.

Dit boek kwam ik tegen op het forum van BookCrossing waar het werd ‘aangeprezen’ als extreem slecht. Ik heb geprobeerd om het zo open mogelijk te lezen, om het boek een kans te geven. Het duurde niet lang. Gekunstelde zinnen, rare gedachtekronkels, vreemde overgangen, het boek wilde maar niet vlotten. Op de voorkant staat ‘een jonge moeder ontdekt de schokkende waarheid over het all-inclusive systeem’. Dit kun je gerust misleidend noemen. Er is geen waarheid. Zeker niet in dit boek. Net zoals de betiteling ‘literaire thriller’ hier zeker niet klopt. Nu heb ik ook al eens eerder verteld dat een literaire thriller wat mij betreft een contradictio in terminis is (andere discussie), in dit geval is het geen van beide. Een thriller vereist namelijk enige spanning, in dit boek ontbreekt die door de krakkemikkige manier van schrijven, door de voorspelbare karakters en door het gebrek aan verhaal. Ook literair lijkt mij niet van toepassing. Daarvoor zou er toch enige diepgang moeten zitten in het verhaal, zouden er mooie taalkundige vondsten in kunnen zitten. Helaas, niets van dit alles.

Volgens mij is Vermeer het prototype van het oprukkende verschijnsel marketing in de boekenwereld. Na het succes van andere (aantrekkelijke) dames in het voornoemde bedachte genre, is elke uitgever op zoek naar een lekker wijf dat een spannend verhaal kan schrijven. Dat wil echter niet zeggen dat elk boek dat op die manier aan de man/vrouw gebracht wordt, het papier waard is waarop het is gedrukt.

Hoe fout het all-inclusive systeem in mijn ogen ook is, hoe sneu het ook is voor ouders die hun kind op welke manier dan ook verloren hebben, het laatste wat ik iemand zou aanraden is dit boek lezen. Helaas moet ook ik constateren, net als de lezers voor me, dat dit geen goed boek is.

Quote: “’Kijk,’ ging Sander verder. ‘Die reis naar Gambia was voor ons een tussendoortje. We wilden de zon opzoeken, en dan kom je in de winter algauw op dat soort plekken terecht. Ik bedoel, de Canarische eilanden en Florida kan ik zo langzamerhand wel uittekenen.’” (blz. 34)

Nummer: 09-064
Titel: All-inclusive
Auteur: Suzanne Vermeer
Taal: Nederlands
Jaar: 2006
# Pagina’s: 288 (13481)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-229-9329-3

Privatisering werkt niet

Tags

in het nieuws, nutsbedrijven, openbaar vervoer, privatisering

Vorige week heb ik het genoegen mogen smaken twee keer de trein van en naar mijn werk te nemen. Drie van de vier keer ging het mis. Er zullen vast wel goede redenen voor zijn, maar uiteindelijk falen de NS en/of ProRail gewoon genadeloos.

Twintig jaar geleden ging ik elk weekend van Leeuwarden naar Goor en weer terug. In vier jaar tijd sloeg ik slechts een enkel weekend over, maar in die vier jaar waren het aantal vertragingen op de vingers van 1 hand te tellen. Twee keer overstappen, het maakte niets uit, slechts een keer per jaar ging er iets mis, maar zelfs dan was de vertraging beperkt. Of er nu bladeren op de rails lagen, twintig graden vroor of een hittegolf was, de treinen liepen en bijna altijd op tijd.

Sindsdien is er veel gebeurd in Nederland. In navolging van het Verenigd Koninkrijk hebben wij alles wat in staatshanden hoort verkwanseld aan de heilige markt. Maar marktdenken betekent automatisch dat de klant geen koning meer is, maar dat er winst gemaakt moet worden. En omdat er nog steeds geen concurrentie is (een paar onrendabele trajecten aan anderen uitbesteden is geen concurrentie in mijn ogen), kun je al snel besparen op loketmedewerkers, onderhoud, materiaal en weet ik waar nog meer niet op. Jarenlang heb ik de trein verdedigd, zelfs toen ik autobezitter werd, vertelde ik iedereen dat de trein geweldig was.

De NS kan wel claimen dat het ruim boven de 80% punctualiteit scoort, dat betekent bij twee keer overstappen al snel dat je minder dan de helft kans hebt om op tijd ergens te komen. De economische crisis gecombineerd met de realisatie dat we iets aan het milieu moeten doen, zou een geweldig uitgangspunt moeten zijn voor de nationalisatie van het Openbaar Vervoer. Terugkopen, flink in investeren en publieksvriendelijk maken, alleen dan is er een kans dat mensen de file verlaten en gewoon in de trein (of bus, metro, tram) gaan zitten. En dat zou volgens mij uiteindelijk de heilige economie ook weer geld moeten kunnen opleveren. Maar zoals altijd, de kost gaat voor de baat uit.

Mijn treinkaartje naar mijn werk en naar huis kost me ongeveer drie keer wat het me zou kosten als ik met de auto zou gaan. Het is dus niet echt aanlokkend. Ik zal het principe van openbaar vervoer blijven verdedigen. Maar met deze prijzen, daarnaast de beroerde service en de bijna-garantie dat ik te laat kom, zo lang de NS op deze manier presteert, krijgen ze mij voorlopig niet de trein meer in.

En als we dan toch aan het nationaliseren zijn: koop de energiebedrijven terug. Ik wil via mijn gasfornuis niet meebetalen aan het salaris van de spits van Vitesse of het snabbeltje van Frans Bauer. Het gas dat ik gebruik wordt er niet anders van. Al die overbodige kosten betaal ik uiteindelijk ook zelf.

Verjaardag

Tags

baby, Suus, verjaardag

Vlaggetjes door de hele kamer. Dat was het eerste dat ik zag. Mooi, waar ik ook keek, er hingen vlaggetjes. Het moest wel een bijzondere dag zijn. Vrijdag in de crèche hadden ze ook al voor me gezongen en mocht ik trakteren. Er moet iets aan de hand zijn? Opa en oma waren er al snel, dat was gezellig. Mama probeerde me weer iets op het hoofd te zetten, maar ik hou niet van mutsen en hoedjes. Ook niet de muts van de crèche. Dat weet ze toch?

Ik kreeg argwaan toen ze voor me op tafel een stukje taart neerzetten. Voorzichtig pakte ik een beetje slagroom. Ik at het chocolaatje op en nam nog wat slagroom. Normaal krijg ik dan meteen commentaar. Ik mag nooit met de vingers eten, niet eens een beetje knoeien en nu staat papa achter een camera en duwt mama het taartje nog dichterbij. Wat is er aan de hand vandaag? Ik vind het niet erg hoor, duik met mijn gezicht richting taartje en zit onder de slagroom. Iedereen lacht. Ik ook. Dit is leuk. Ik grijp vol in het taartje en smeer overal slagroom op. Heerlijk.

Dan is er ineens een nieuw karretje. Met een pop erin nog wel. Ook leuk, kan ik mooi mee stappen. ’s Middags is er nog meer bezoek. Het wordt zelfs druk, het hele huis is vol. Allemaal willen ze me kussen en ik krijg heel veel cadeautjes. Wat is er gebeurt? Maar ik vind het geweldig. Vooral omdat al mijn neefjes en nichtjes er zijn en nog meer andere kindjes. Gezellig met zijn allen spelen. En iedereen is vrolijk, iedereen lacht. Ik hoef niet eens voor de tweede keer naar bed, ik zeg maar niets, misschien hebben papa en mama het niet door, ze lijken wel erg druk.

Zelfs als ik per ongeluk een glas op de grond gooi is niemand boos, dit is wel een heel bijzondere dag. En elke keer als er iemand weggaat, dan komt er weer iemand anders bij. Nog meer knuffels, kussen en cadeautjes. Wat een dag. Als het al donker is en ik moe ben krijg ik eten en een fles, dan kan ik het weer even volhouden. Chipjes zijn ook lekker trouwens.

’s Avonds hoef ik pas laat naar bed, het is al bijna negen uur. Beneden zitten bijna geen mensen meer. Maar ik vond het een prachtige dag. Ik hoop dat ik binnenkort weer jarig ben.