Hard Gras 52 – Magie op links, de erfenis van Piet Keizer

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, Hard Gras, Henk Spaan, Jan Mulder, lezen, linksbuiten, Piet Keizer, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 52 – Magie oplinks, de erfenis van Piet Keizer (07-042)

Een boek over linksbuitens, dat het 52 afleveringen heeft moeten duren voor Hard Gras eindelijk op het idee kwam. De linksbuiten, de meest interessante man op en naast het veld. Jammer dat, voor ongetwijfeld marketingtechnische redenen, Ryan Babel op de voorpagina staat. Niet dat ik wat tegen de voormalige Ajacied heb, sterker nog, ik vind hem zwaar onderschat, maar hij is geen linksbuiten. Hij is een spits die per ongeluk op die plek terecht is gekomen.

Nog een misser: De inhoudsopgave is verdwenen. Maar goed, wel erg leuk: De opstelling van de FC Marx. Alleen linkspoten, al is een linkspoot natuurlijk nog geen linksbuiten. Over welke linksbuitens gaat het hier dan wel: Anduele Pryor, Pierre Vermeulen, Yassine Abdellaoui, Stanley Brard, Jorgen Kristensen, Remy van de Kerkckhove, Robbie Rensenbrink, Rob de Wit en natuurlijk Piet Keizer. Over deze laatste verscheen ooit een gedichtenbundel: Elf gedichten voor Piet Keizer. Het hele boekje is herdrukt in deze aflevering van Hard Gras. Jan Mulder doet a la Spaan een poging een lijst te maken van de beste linksbuitens ooit. Hij komt uit op Rensenbrink. De discussie lijkt daarmee geopend.

Mijn favoriet: Hugo Borst over vader en zoon De Wit.

Nummer: 07-042
Titel: Hard Gras 52, Magie op links
Auteur:  Diversen (o.a. Hugo Borst, Chris van Nijnatten, Jan Mulder, Henk Spaan, Arthur van denBoogaard e.a.)
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s:  111 (6941)
Categorie:  Sport (voetbal)
ISBN:  978-90-468-0177-2

Advertenties

Goedemiddag, kan ik u helpen?

Tags

bereikbaarheid, mobiel, onderwijs, school, telefoon

* Goedemiddag ROC …, kan ik u helpen?

* Goedemiddag, ik wil graag spreken met de heer X

* Een momentje, ik verbind u door

Tot hier gaat het nog redelijk. Het duurde een beetje lang voor er werd opgenomen, maar er gaat niet echt iets mis. Maar goed, we zijn nog maar net begonnen.

* Secretariaat afdeling …, goedemiddag

* Goedemiddag, ik wil graag spreken met de heer X

* Maar u bent bij het secretariaat, ik verbind u door met de docentenwerkruimte

Even wachten, de telefoon gaat over, maar niemand neemt op. Na een tijdje hoor je een bekende stem.

*  Goedemiddag ROC …, kan ik u helpen?

* Ik begrijp dat ik terug bij de receptie ben. Ik ben nog steeds op zoek naar de heer X

Deze cyclus begint weer helemaal opnieuw.

Uitzondering? Dacht het niet. Er zijn gevallen bekend van mensen die 12 minuten werden doorverbonden, voor iemand daadwerkelijk met ze praatte. Nog veel vaker bereik je niemand.

Nu is het ook logisch dat ik niet continu bereikbaar ben. Mijn belangrijkste taak is lesgeven, daarvoor ben ik ook docent geworden. Ik wil helemaal niet bereikbaar zijn. Dat is ook de reden dat ik geen mobiele telefoon heb, en het mobieltje dat school voor mij heeft aangeschaft in de la ligt tot het gebruikt wordt tijdens excursies, werkweken of momenten dat het mij uitkomt.

Nu is het andere uiterste onbereikbaar zijn. Buiten de lessen om is het best handig dat ouders of stagebedrijven mij kunnen bellen. In ons vorige gebouw hadden we daarvoor een kantoor. Een bureau voor een fulltimer (ik dus) en gedeelde bureaus voor parttimers. Best handig. Je komt ’s ochtends binnen, zet je tas er neer, pakt je boek, geeft les, keert terug naar je bureau, checkt je mail, pakt het volgende boek, enzovoort.

In het nieuwe gebouw hebben we flexplekken. Voor 80 collegae staan er dus 20 bureaus. En 20 computers en liefst 8 telefoons. Die zijn nooit allemaal tegelijk in gebruik, dus ergens is de berekening wel goed geweest. Meer zijn er niet nodig.

Maar een rinkelende telefoon is wel een hinderlijke onderbreking van je werk, dus als je geen telefoon verwacht, neem je de telefoon niet op. Waarom zou je ook? Met liefst 80 docenten die een ruimte delen is de kans dat het voor jou is minder dan anderhalf procent. In het begin ben je sociaal. Je neemt boodschappen aan voor collegae, maar na een ochtend secretaresse spelen in plaats van toetsen maken, leer je dat wel snel af. En dus geldt weer eens: Gedeelde verantwoordelijkheid is geen verantwoordelijkheid.

Gelukkig zijn er mensen die nadenken in onze organisatie. We maken gewoon een telefoonlijst en zetten die op de website. Wie dus wil kan mijn naam vinden met een doorkiesnummer erachter. Helaas is er niet echt nagedacht. Het nummer achter mijn naam is van een toestel in een praktijklokaal. Daar heb ik elke week 2 uur les. De andere 39 uur die ik elke week moet werken, ben ik daar dus niet. De kans om mij daar te treffen is dus nu iets groter: Ongeveer twee en een half procent.

Dat nummer uit die lijst halen, kan of mag niet zo maar, want we moeten de schijn ophouden dat we simpel bereikbaar zijn. Niet dus. Totaal onbereikbaar. Het gebouw is gewoon te groot. Hoe dan ook: het scheelt me wel elke week wat tijd, in vergelijking met ons vorig gebouw. Maar of het nu een vooruitgang is…

Freek in Deamnter

Tags

cabaret, Deventer, Freek de Jonge, theater

 

Ze komt van een andere trap als ik. We zien elkaar in de smalle foyer. Het is er erg druk. Ze wil naar me toe komen, maar vanwege de drukte lukt dat even niet. Achter haar drukt iemand. “Mag ik er even langs?” klinkt het. “We moeten allemaal wachten”, reageert ze assertief. De vrouw achter haar worstelt zich er toch langs en gaat op zoek naar haar man.

“Zag je niet wie er achter je stond?” vroeg ik. Dat had ze niet gezien. En zelfs toen ze er langs liep herkende ze haar nog niet. “Daar heb je net twee uur naar zitten kijken”, lachte ik. “Weet je hoe ver we van het podium zaten?”, daar had ze gelijk in. En dat haar ogen tussendoor zelfs nog even dichtzaten, laat ik (nog) even onvermeld.

Hella vertelde even later aan de verkoper van de CD’s hoe zeer niet langs had gekund en hoe degene die haar weg blokkeerde had gereageerd.“Ach, kon zij ook niet weten”, sprak ze vergoelijkend. Freek was ondertussen druk aan het signeren. Ik had de CD al aangeschaft en stond in de rij, die redelijk beschaafd stond te wachten, slechts een enkeling vond het nodig voor te dringen. Hij vroeg iedereen naar de naam, en schreef boven zijn handtekening dan voor wie de CD was. Ik wist dit natuurlijk al. Er staan zeker 5 gesigneerde boeken van Freek in mijn boekenkast. Toch wilde ik deze CD ook gesigneerd hebben

Tegen de tijd dat ik aan de beurt was, begon hij al meteen te signeren. Ietwat geïrriteerd (zo leek het) keek hij op, toen ik mijn naam niet tegen zijn achterhoofd wilde vertellen. “Gerben”, vertelde ik even later zijn vragende ogen. “Voor Gerben”, schreef Freek, over de tekst van het CD-boekje.

Twintig jaar geleden zag ik hem voor het eerst, samen met mijn moeder, in Hengelo. In de loop der jaren volgden voorstellingen in Leeuwarden, Amsterdam, Almelo, Apeldoorn, weer Almelo en nu in Deventer. In Almelo kreeg ik al eens een flesje water van hem, toen ik in de pauze als een van de weinigen in de zaal bleef zitten. Blijkbaar vond hij het zielig, die eenzame fan op de eerste rij, die in het schemerduister van de zaal een boek zat te lezen. Toen ik na de voorstelling geen boek kocht (ik had ze allemaal al), maar een oud boek tevoorschijn toverde, keek hij even vreemd naar wie ervoor hem stond. Zoals hij nu dus ook keek, naar de fan die hem, als was het maar een seconde of twee, had laten wachten.

Hella stond er bij en hoefde niet te signeren. De stapels boeken van haar bleven onaangetast op de balie liggen. Fans voelen blijkbaar niet zoveel loyaliteit dat ze ook haar boek massaal aanschaften.

Godfried Bomans – Wonderlijke nachten

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, Godfried Bomans, kinderboek, lezen

Godfried Bomans – Wonderlijke nachten (07-040)

Bomans wordt over het algemeen gezien als een van de betere Nederlandse schrijvers. Toch heb ik niet al te veel van hem gelezen, ik herinner me de Pa Pinkelman verhalen die ik als kind las, maar eigenlijk niet meer.

Dit is ook een kinderboek van Bomans, ook niet verkeerd overigens. Leuk voorleesmateriaal, voor niet al te jonge kinderen dan. Simon beleeft elke nacht geweldige avonturen, aan de hand van een kabouter die hem naar allerlei plekken brengt, zelfs naar China waar hij de keizer opvolgt.

Leuke verhalen, tien nachten avonturen, tien hoofdstukken, niets mis mee.

Nummer: 07-040
Titel: Wonderlijke nachten
Auteur: Godfried Bomans
Taal: Nederlands
Jaar: 1962
# Pagina’s: 192 (6252)
Categorie: Kinderboeken
ISBN: n.v.t.

Kijk nog eens 066

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Murano, Italië

Hlotse, Lesotho

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Lesotho, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereldwordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Kijk nog eens 065

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Net buiten Willemstad, op de weg naar Jan Thielsbaai, stond dit restaurant. Elke dag weer als we er langs kwamen, fascineerde dit bord. Ik hou wel van onconventionele reclame. En eerlijk is eerlijk, dit bord fascineert. Uiteindelijk heb ik het op de foto gezet. Er niet gegeten. Dat dan weer niet.

Tranen

Tags

Italië, Lombardije, Paolo Bettini, tranen, wielrennen

Dit weekend werd de laatste wielerwedstrijd van het jaar gereden. Tenminste, de laatste die er echt toe deed. De Giro de Lombardia. Bij Holland Sport vanavond een item over het juichen van wielrenners. De mooiste, daar was bijna iedereen het wel over eens, was Paolo Bettini.

We gaan een jaar terug. Bettini was net wereldkampioen. Eindelijk. Een grote renner die bijna alles al gewonnen had, maar niet die koers. Vorig jaar in Salzburg won hij eindelijk. Een week later verongelukte zijn broer Sauro. Weer een week later werd er in Lombardije gereden en ging hij in de aanval. Hij won, maar liet zijn emoties de laatste meters de vrije loop. Emoties tonen, zoals eigenlijk alleen Italiaanse sporters dat zo mooi kunnen. Nog elke keer als ik de beelden zie, komen de tranen bij mij op. Vanavond weer toen ik Holland Sport keek. Als ik het filmpje van deze ooggetuige zie, maar vooral bij onderstaand filmpje. Met mooie klassieke muziek, omdat elk commentaar overbodig is. Kijk en huil mee.

Roos bewondert bouwvakkers

Tags

bouwvakkers, Gerbie kijkt YouTube, muziek, Roosbeef, YouTube

Gerbie kijkt YouTube 006

Een alternatief muziekprogramma van de VPRO kwam voorbij. Eigenlijk wilde ik alleen teletekst lezen. Maar tussen alle experimentele jazz en zwaar klassieke muziek hoorde ik ineens een mooie stem. Wat heet. Een erg mooie stem. Teletekst ging af en ik keek naar een jong meisje achter een piano. Roos. En Roos zong een geweldig nummer over haar ouderlijk huis.

Zoekend op YouTube kom je gelukkig een aantal filmpjes tegen. Roos Reebergen heet ze. Haar band heet Roosbeef. En ze is de moeite van het beluisteren meer dan waard.

Ooit zo’n mooi nummer gehoord over bouwvakkers? Jammer dat die zelf liever naar geheime zenders luisteren dan naar deze muziek.

Goal, December 1998

Tags

column, commentaar, GFC, Goal, Hugo Walker, voetbal

Hugo Walker bij andere sporten

of: hoe zelfs kunstschaatsen leuk kan worden

Hugo bij het kunstschaatsen:

Dubbelen Loeoeoeoeoeoeoeots!!

Gaatie springen, denk ik!

Komt die pirouette!

Rietbergeeeeeeeeeeeeeeeeeeer!!Tjoh!!!

En hij valt………is dat nu nodig???

Hugo bij het langebaan schaatsen:

Komt die tussentijijijijijijijd………Nou, dat had toch wat beter gekund.

Zjannie Romme, goeie schaatser is dat toch!

En dan houdt Njos ermeeeee ooooop!

Starter……(?) toch, dat is toch met twee maten meten!

Startje goed, heb je een goede openingstijd

Tijd voor een wissel, zou je zo zeggen

Gaat ie vallen, denk ik…nee

Hugo bij het driebanden:

De witte gaat tegen de rodeeeeeee… nee eromheen

Via de band lijkt mij de beste oplossing…maar zo is het ook niet slecht!

En dan houden we ermee op hier in Sint Willebrord

Had in feite via rood moeten spelen natuurlijk

Gaan we kijken of’ ie een goeie stoot in huis heeft… Heeft ie!

Trekballetjeuuuuh!

Wil die bal dun raken, raakt ‘m verkeerd.

Via de rode bal, is dat wel verstandig jongen?

Komt die kloooooooosssss!

Driebandertje denk ik…

Blomdahl…zelf afmaken

Goede carambole van die 65 jarige ervaren Belg… Raymond Ceulemans, daar hebt’ u em.

Hugo bij het tennis:

En dan houdt Sampras ermee op hier op Wimbledon

3‑0 in sets. Vindt het enigzins geflatteerd

Tijd voor nieuwe ballen zou je zeggen

U en ik kunnen toch zien dat die bal in is

Snelle loper is dat toch, die Chang

Referee, die bal is in natuurlijk

Boogballetjeuuuh!

Had in feite moeten smashen natuurlijk

Dan staat Haarhuis verkeerd opgesteld, jammer is dat.

Die smash hadden u en ik nog gemaakt

Tarango jongen, doe dat nou niet!

Sampras is in feite ook de betere van de twee…laat‑ie hier zien

 

Hugo bij het wielrennen:

Komt die sprint

Moet er overheen gaan…doet dat ook

Gaan we kijken of Museeuw een goede demarrage in huis heeft…. Heeft ieeeee!

Tijd voor een nieuwe band, zou je zo zeggen

Gaat ie vallen denk ik….

Steels jongen, laat die bidon toch liggen…

Er op en eroveeeeeeeeer!

Mooi werk hoor, van die 73 jarige ervaren dame.. Jeannie Longo, daar hebt u ‘r

Gaat voor het bergklassement!

Virenque…goede klimmer is dat toch

En dan houden we ermee op hier in Roubaix

Ga je eerder over de streep win je zo’n etappe

Schitterende sprint, en mag ie juichen?

Hugo bij de Formule 1:

Jongens, roken tijdens een pits stop….dat kan toch eigenlijk niet

Komt dat groene liiiiicht…..Ja..

Zonder brandstof…Had in feite een ronde eerder de pits in gemoeten

En dan houdt Verstappen er alweer mee op hier in Brazilië

Tijd voor een bandenwissel zou ik zo zeggen

Schumachertje, Schumachertje…. zelfs u en ik hadden Villeneuve zien aankomen

Mooi geblokt is die vlag toch…..Hier ziet u hem

Schumacher toch…dat heeft die jongen toch niet nodig

Verstappen wil links passeren…….Grindbak,…tjonge

Velleneueueueueueueueve…….Pole

Inhalen. Gaat ie halen denk ik…Neee

Geef je gas dan ga je hard

Tijd voor nieuwe banden zou je zo zeggen

Hugo bij het schaken:

D2‑D4…Goede opening is dat toch!

Loek van Wely mijn favoriet

Goede zet van die 47‑jarige Amsterdamse grootmeester… Jan Timman daar zit ie…

Had in feite Pf3 moeten spelen…

Komt die zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeettt!

Schaakmat denk ik… nee! Schaak! Nou, komt Karpov goed weg

En dan houden we ermee op hier in Wijk aan Zee

In feite technisch goede schaker is dat toch

Had in feite die loper moeten slaan… Maar dit is natuurlijk ook niet slecht!

Remise…vind het ietwat geflatteerd

Nou, die zet moeten we straks tijdens de analyse nog maar een keer bekijken…

Sla je die koning, dan heb je gewonnen…

Gaan we kijken of ie ook kan slaaaaaannnnn… kan ie!

 

Hugo bij het WK‑hockey:

De Nooijeeeeer… en dan zijn we wereldkampioen!

Strafcorneeeeeeeeer…Nee, was net buiten de cirkel

En dan houden we ermee op hier in Nieuw Galgenwaard

Mooie pass van die 27‑jarige ervaren Australische… Annan, daar hebt u d’r…

Loomaaaaaaaannnnns…fantastische sleeppush! Man, wat doe je dat toch goed!

Scheidsrechter Deo toch, dat kan toch niet!

Nederland‑Duitsland1‑5… vind ’t ietwat geflatteerd.

Gaan we kijken of ie ook een backhand heeft… heeft ie!

Jansen…Jansen… JANSEEEEEEEEEEEN! Prima redding!

Nou, daar had ‘ie een stafcorner voor mogen geven!

Kan goed pushen, laat dat zien!

Benefit of the hindsight: achteraf is het altijd makkelijk. Een slechte maand gok ik, want deze uitspraken zijn elders op het web nog steeds te vinden. Een selectie maken voor het clubblad was wel eenvoudig. Aan de andere kant: ze blijven leuk, ook nu, 8 jaar later nog steeds.

Olympisch dagboek, deel 31

Tags

Olympisch Dagboek, Olympische Spelen, schrijven, Sydney, Sydney 2000, volleybal

Dinsdag 19 september 2000,

Een mooi stukje televisie deze ochtend. Een zwemmer uit Equatorial Guinea moet zijn heat van de honderd meter vrije slag helemaal alleen afleggen, zijn twee tegenstanders zijn gediskwalificeerd. Pas een half jaar geleden leerde hij zwemmen, vandaag doet hij 1 minuut en 52 seconden over de afstand, die hij nog nooit eerder in zijn leven zwom. Meer dan een minuut achter de snelste tijden, een paar seconden langzamer dan de tijd die Pieter van den Hoogeband voor de dubbele afstand gebruikte.

Die avond heb ik een slechte plek in het Entertainmentcenter. De eerste twee bezoekjes zat ik behoorlijk hoog, vandaag zit ik niet alleen hoger dan ooit tevoren, ook zit ik tegen een zijmuur aan. De enige stoel in de hal zonder zijleuning, ik heb de indruk dat hij er nog maar net bij inpaste. Van hier uit is geen scorebord te zien, zit je ver schuin achter het veld en is genieten van deze wedstrijd erg moeilijk. Deze sessie is compleet uitverkocht, maar als gebruikelijk zijn er weer meerdere lege plekken. Terwijl Floris ergens schuin tegenover me moest zitten, kreeg Karin geen kaartje meer, zelfs de zwarthandelaren hadden niets in de aanbieding.

Na de eerste set verhuis ik een stukje naar beneden, ik zag een aantal lege stoelen en plof neer. Een stuk beter. Halverwege de tweede set komen de eigenaars van deze kaartjes alsnog opdagen. Ik irriteer me kapot aan mensen die dermate laat verschijnen. Iets te laat kan altijd gebeuren, de omstandigheden kunnen tegenwerken, maar halverwege de tweede set? Niet dat ik iets te zeggen heb, ik zit op een verkeerde plek, dus ik heb geen enkel recht hier te gaan zitten. Het is echter een ‘blessing in disguise’, want ik kan nu nog verder naar beneden verhuizen, waar aan het gangpad nog een lege plek was. Nu zit ik redelijk. Tweede rij van het goedkope vak, ik kan het scorebord tenminste zien en kan eindelijk genieten van het spel.

Nederland heeft overigens geen enkele moeite met de thuisploeg. Ze spelen ze helemaal weg, geen enkele set wordt het zelfs maar spannend. De 3-0 overwinning is niet meer dan logisch. Australië heeft op dit niveau niets te zoeken en Nederland zou met een gunstige tegenstander in de kwartfinale wel eens een stuk dichter bij een finale kunnen komen, dan dat ze een paar maanden geleden hadden durven dromen. Zelfs de enige Australiër die zo nu en dan wat laat zien is een Nederlander. Hidde van Beest kan zijn nieuwe vaderland echter niet in de buurt van zijn ouders’ vaderland brengen.

De tweede wedstrijd vandaag is veel mooier. Joegoslavië wil zich na de nederlaag tegen Rusland revancheren. Italië, de grote favoriet voor olympisch goud en ook nog eens wereldkampioen, is de tegenstander vandaag. Het wordt een adembenemend mooie wedstrijd, pure propaganda voor de sport. Gisteren was Cuba tegen Rusland al prachtig, deze wedstrijd is daar toch echt de overtreffende trap van. De Italianen komen in de vierde set terug van een 21-17 achterstand totdat de stand 25-25 is. De Joegoslaven hebben dan meerdere setpoints, Italië tussendoor het eerste matchpoint. De Oost-Europeanen winnen uiteindelijk met 33-31 en alles komt op de vijfde set aan nu.

Woorden schieten me gewoon te kort hoe zeer ik zit te genieten van deze wedstrijd. Deze keer is het Italië die een voorsprong uit handen geeft. 13-10. Twee punten van de overwinning af en dan toch nog niet winnen. Vanaf 15-15 is elk punt een matchpoint, of het wegwerken daarvan. Beide teams krijgen meerdere matchpoints. De spanning is voelbaar, heet het dan in het betere cliché, maar het is de enige manier om de sfeer hier te beschrijven, iedereen zit te genieten. Uiteindelijk winnen de Azurri toch nog, 22-20 is de eindstand in deze laatste set.

Ik ben echt blij dat ik dit heb mogen zien. Twee geweldige teams, ongelofelijke rally’s, een enthousiast publiek en spanning tot de allerlaatste bal de grond eindelijk raakt. Na deze wedstrijd weet ik zeker dat er weinig sporten zo mooi zijn om te kijken, als volleybal op dit niveau. En ik heb er toch al redelijk wat gezien denk ik.

Hein de Kort – Dirk & Desiree 11, Mag dit?

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, Dirk & Desiree, Hein de Kort, lezen

Hein de Kort – Dirk & Desiree 11, Mag dit? (07-036)

Op zijn minst een boek per jaar van Hein de Kort. Dirk & Desiree blijven leuk, zeker nu ik de Nieuwe Revu de laatste jaren bijna niet meer lees en de strips dus helemaal nieuw voor me blijken. Aan de andere kant, deel 11, echt nieuw wordt het nooit meer. Gewoon leuk. En snel gelezen tussendoor, dat is dan wel weer jammer.

 

Nummer: 07-036
Titel: Dirk & Desiree, Mag dit? (deel 11)
Auteur: Hein de Kort
Taal: Nederlands
Jaar: 2002
# Pagina’s: 47 (5631)
Categorie: Humor
ISBN: 90-5425-547-1

Tolerant? Wie dan?

Tags

Frans Bauer, in het nieuws, Jeroen van Merwijk, tolerantie, volkslied

NOS bericht

Niet gezien deze week, maar wel daarna in het nieuws en inde kranten. Ons nieuwe volkslied. Ik zag vanavond in DWDD dat het eigenlijk een oud liedje is, niet relevant, maar wel grappig. Frans Bauer won, al zou dat weleens te maken kunnen hebben met het feit dat vele Nederlanders fan van de sympathieke (tenminste dat wordt altijd over hem beweerd) ex-woonwagenbewoner zijn.

In het korte fragmentje in het journaal viel mij een ding op. Wanneer je een volkslied schrijft omdat het oude achterhaald is, dan neem ik aan dat de bedoeling is, dat het lied iets zegt over het huidige Nederland. De allereerste regel is dan meteen al de grootste mispeer.

“Land van tolerantie en het grootste hart”

Over welk land gaat dit? Toch niet over het Nederland waarin ik de laatste zes jaar heb gewoond. Ik heb met veel plezier een deel van de aarde bezocht, vooral het vorige decennium. Ik had nooit last van heimwee, voelde me ook niet ‘typisch Nederlands’, geen goede ambassadeur van mijn land dus. Maar ik was wel altijd trots op ons sociale stelsel, op de sfeer inAmsterdam, op ons politiek systeem. Ik was zelfs trots op Janmaat. Ik woonde in een land dat een extreem rechtse politicus in de Tweede Kamer had, maar wel een van de onschadelijke soort. Te dom om populair te worden

Die trots is ondertussen langzaam maar zeker overgegaan in schaamte. Ik woon in een land waar de meest intolerante politici van Europa niet alleen veel stemmen krijgen (Wilders, Verdonk), maar waar ze ook nog eens ongelimiteerd ruimte krijgen in de pers. In mijn land is integreren ineens niet meer genoeg, assimileren is het minimum (al weet 90% van de bevolking het verschil niet). In mijn land stemde 1,6 miljoen mensen een paar jaar geleden op een lijk, om een signaal naar de politiek te maken.

Religie voedt intolerantie, met moslimettertjes die homo’sin elkaar slaan, tegelijkertijd worden posters van een half naakte achterkant van een jongedame verboden door extreem Christelijke bestuurders. Onder het mom van godsdienst bedenken twee van de drie regeringspartijen keer op keer absurde maatregelen.

Ik woon in een intolerant land, dat vluchtelingen een generaal pardon belooft, maar de regeling zo maakt dat wanneer men toch niet in aanmerking komt, je meteen gedeporteerd wordt, niet echt een gok die veel illegalen zullen durven nemen. Er worden vluchtelingen teruggestuurd naar landen waar zelfs zwaar beveiligde soldaten niet heen gaan.

Mijn regering stuurt uit mijn naam soldaten onder valse voorwendselen naar een land waar wij nooit iets mee te maken hebben gehad. Het heet een opbouwmissie, maar na jaren wordt er nog steeds alleen maar gevochten. Maar zo lang we onze grote Amerikaanse vrienden blindelings volgen, is onze regering tevreden.

Nederland, waar ‘ik’ allang veel belangrijker is dan ‘wij’. Waar solidariteit pas begint als men zelf geraakt wordt. Nederland, een intolerant land zonder zelfkennis. Men kiest voor een nieuw volkslied waaruit een chronisch gebrek aan zelfkennis spreekt.

Als gezegd, ik heb de uitzending niet gezien. En ik geef toe, ik ben bevooroordeeld, omdat Jeroen van Merwijk zulke geweldige teksten schrijft. Maar zijn tekst is volgens mij niet alleen beter, maar zeker ook meer van toepassing op het land waarin ik leef.

“Er is een land van geen belang
Dat naar zijn navel staart
En alles gaat zijn loden gang
Niets is de moeite waard

Er is een land dat altijd zeurt
En steeds op zeker speelt
Een land waar nooit echt iets gebeurt
Een land dat zich verveelt

Vervelië…”

Mijn eerste stakingsdag

Tags

MBO, onderwijs, school, staken

Succes volgens De Pers

De uitleg vanochtend van De Volkskrant

Elsevier

Roc van Twente website

Voor het eerst in mijn leven heb ik officieel gestaakt. De estafettestaking in het MBO begon vandaag in Twente, mijn ROC dus. En om eerlijk te zijn, ik heb getwijfeld. Het zal wel aan mij liggen, maar ik ben niet zo van de massa. Wel van de solidariteit, niet van de gekleurde petjes en T-shirts. Sterker nog, ik vind de plannen waartegen we staken niet eens zo slecht.

Daarbij kwam dat ik vandaag geen lessen had, wie merkt er dan dat ik staak? Ik heb naast mijn lesgevende taak namelijk nog een aantal andere taken. En daar gaat het bij deze staking juist om. Want volgens de MBO-raad kan elke docent eenvoudig meer werken. En dan hebben we het niet over een beetje extra, maar over bijna 50%. Toen ik het voorstel hoorde, moest ik eerst lachen. Dit kon toch niet serieus zijn?

In het kort komt het op de volgende getallen neer: Op dit moment werk ik 1659 uur per jaar. Daarvan sta ik, op papier, 823 uur voor de klas. Daarnaast krijg ik de helft van de tijd extra om die lessen voor te bereiden, toetsen te maken, toetsen en werkstukken na te kijken en andere lesgerelateerde dingen. Blijft er nog zo’n 400 uur over voor de rest. Deskundigheidsbevordering (ik moet op de hoogte blijven van het vak dat ik geef bijvoorbeeld), vergaderen (en daar is men gek op in het onderwijs), ouderavonden, werkweken en allerlei andere niet lesgerelateerde zaken. En die laatste uren zijn het zwaarst. Want dat red ik nooit. Bij een falende cijferregistratie, een lek absentiesysteem, overbelasting van de roostermaakster (en dus beroerde roosters) en een onwetend management, kost mij dit vaak veel en veel meer tijd.

Paar voorbeeldjes: 1. Ik heb de afgelopen 5 jaar al minstens 5 roostermakers en –maaksters uitgelegd hoe onze afdeling werkt en daarvoor de gegevens op drie verschillende manieren moeten aanleveren.

2. Omdat vorig schooljaar pas na 10 maanden een cijferlijst werd geproduceerd, die ook nog eens niet klopte, ben ik sinds het begin van het schooljaar al vele middagen druk met het opzetten van een schaduwadministratie.

3. Voor de diploma-uitreiking van afgelopen dinsdag, moet je met een collega twee middagen op zoek naar oude cijfers, terwijl er maar 9 studenten geslaagd waren. En dan hebben we het nog niet over de tijd die ik kwijt was aan het uitschrijven van deze studenten.

En zo kan ik nog wel een aantal voorbeelden noemen.

Het nieuwe voorstel is dat ik 1200 uur per jaar voor de klas sta. Eerste reactie: Geen probleem, ik ben niet voor niets ooit docent geworden. De voor- en nazorg is dan echter verdwenen. Dus ik moet, terwijl ik een vol klaslokaal heb, mijn voorbereiding nog doen. Maar vooral blijft er geen tijd meer over voor alles wat om de les gebeurt. En ik heb ondertussen lang genoeg in het onderwijs gewerkt om te weten dat degenen die dat moeten doen, het zeker niet zullen doen.

Als ik dus 30 uur per week les geef en met mij al mijn collegae, dan is het binnen de kortste keren een chaos. De MBO-raad heeft volgens mij een beeld van de docent die overkomt met dat van de gemiddelde bewust onwetende burger: De docent geeft een paar uurtjes les, zit om drie uur in zijn achtertuin en heeft 12 weken vakantie per jaar.

De realiteit is, op de uitzonderingen na, dat de meeste docenten elke week weer onbetaalde overuren maken, in de korte vakanties bij moeten komen van de zware lesweken, maar tegelijkertijd bezig is met lessen ontwikkelen, werkstukken nakijken en toetsen maken. Geen volledige werkweek, maar wel werk in je vrije tijd. En volgens de MBO-raad kan ik veel meer doen.

Het lijkt mij een goed idee. Als zij er voor zorgen dat de organisatie eindelijk een keer fatsoenlijk werkt, zonder bureaucratie en incompetente mensen, dan ga ik 1200 uur per schooljaar lesgeven. Met alle plezier. Maar omdat het vertrouwen wederzijds blijkbaar ontbreekt, is staken de enige oplossing. Dat ik, als niet-lid van de bond, daardoor een dag salaris inlever, geen probleem. Om geld is het mij, net als vele docenten, niet te doen. Wel wil ik serieus genomen worden. Het voorstel voor de nieuwe CAO doet dat niet. Dus hoop ik dat de komende weken vele ROC’s gaan staken. Meer dan 600 van mijn collegae hebben het vandaag voorgedaan.

Henk Sprenger – Kick Wilstra de wonder midvoor

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, kinderboek, lezen, stripboek, voetbal, voetbalboek

Henk Sprenger – Kick Wilstra de wonder midvoor (07-035)

Een jaar of acht, negen moet ik geweest zijn, toen ik op zolder kleine vergeelde, boekjes vond. Dun papier, nauwelijks dikker dan kranten, scheurtjes er in, soms zonder omslag. Maar al snel had ik door dat de boekjes erg boeiend waren. Een stripverhaal over een voetballer, en niet zomaar een voetballer, die Kick Wilstra moest wel erg goed zijn.

Ik zocht verder op zolder en vond een hele serie. Net niet compleet, maar toch genoeg om keer op keer te lezen. Kick Wilstra was beter dan Rob van de Rovers, Roel Dijkstra en Ronnie Hansen samen. Hij was bovendien (jaren vijftig!) een goed mens. In die tijd belangrijk, profvoetbal bestond nog niet toen deze serie in de kranten verscheen als feuilleton.

Bijna dertig jaar later kom ik in het stripmuseum in Groningen een heruitgave tegen. Gewoon op stripformaat. Drie kleine boekjes samen in een kaft. Natuurlijk kocht ik het boek. Jeugdsentiment, zonder dat de boekjes uit mijn eigen jeugd kwamen.

Met veel plezier las ik weer over de doorbraak van Kick vanuit de junioren van Victoria, via een jeugdtour door Engeland naar het eerste elftal. En zoals het in een goed jongensboek gaat, haalt Kick natuurlijk ook het Nederlands elftal. Later wanneer hij als ingenieur in Brazilië werkt, moet Kick tussen zijn werk door ook nog even meedoen in het Nederlands elftal dat natuurlijk met blessures kampte en hem hard nodig had.

Leuke ouderwetse verhalen. De vervolgbundels zijn ook heruitgegeven. Volgende keer in Groningen weet ik waar ik moet zijn.

 

Nummer: 07-035
Titel: Kick Wilstra. De wonder-midvoor
Auteur:  Henk Sprenger
Taal: Nederlands
Jaar: 2003 (orig. 1949-1959)
# Pagina’s:  48 (5584)
Categorie:  Sport (voetbal)
ISBN:  90-73836-75-1

Kijk nog eens 064

Tags

fotooo, Kijk nog eens

In Maseru loopt men, net als elders in Lesotho, meestal met een deken om. Het is er ook fris in augustus. Winter, hoogvlakte. Het inkomen van deze man bestaat uit drie onderdelen. Je mag zijn telefoon gebruiken om te bellen (kleine accu onder de tafel). Helaas was bellen naar Europa niet mogelijk. Als je een eigen telefoon hebt (de mobiel is er ook populair), dan koop je beltegoed bij hem. Tenslotte zijn er nog lolly’s te koop.

Op de foto gaat hij voor niets. Sterker nog, hij vraagt om op de foto te mogen. Net als de eigenaar van het tafeltje er naast en de eigenaar van het eerste winkeltje daar weer naast.

Goor

Tags

Goor, in het nieuws

Mijn woonplaats is de laatste tijd onderwerp van discussie. Niet alleen op de site van Goor: Goors Nieuws, maar ook elders. De aandacht voor Bert Haanstra is natuurlijk terecht. Het festival ter zijner ere begon natuurlijk ook in Goor.

Maar tegelijkertijd schreef Martin Bril een column die deze week in de Volkskrant verscheen. Niet elke Goorenaar zag de schoonheid van zijn woorden. Misschien waren ze ook wel niet zo bedoeld. Volgens mij heeft hij die column precies twee jaar geleden geschreven, maar verscheen die pas nu. Twee jaar geleden trad hij namelijk op in de Reggehof, ik was getuige en kocht een boek van hem, gesigneerd natuurlijk.

Als reactie op de column van Martin Bril, bedacht Wim de Bie dat hij die leegte van dat enorme plein ook wilde zien. Dus twee dagen na de column arriveerde hij ook in Goor. Zijn bevindigen staan op Bieslog sinds afgelopen vrijdag. Hij is positiever dan Bril. Maar in Goor hebben nog niet velen dit gelezen volgens mij.

Kan ook te maken hebben met het feest van GFC dit weekend. Mijn voetbalclubje bestaat namelijk 100 jaar vandaag. En is dus nu koninklijk. Een impressie van dat feest vind u op de foto’s. Grappig is het bezoek van Wim de Bie wel. Tenslotte was hij al eens eerder hier. Daar schreef ik vorige week net over hier op dit web-log. Samen met Kees van Kooten is zijn bezoekje in de jaren zeventig terug te vinden op YouTube.

Het is me het weekje wel voor een dorp dat eigenlijk gebouwd is om een tochtig plein. Een plein dat eens per jaar een weekend het leven bepaalt in het dorp met stadsrechten. Maar dat grote gemeentehuis is volgens mij wel het enige gemeentehuis ter wereld met een bierdoorgang.

Ik voel me hier wel thuis, geloof ik.

Tompoes

Tags

tompoes, tompouce, Wikipedia

De WikiPedia raakt vol. Onderwerpen waar niets over geschreven staat, bestaan bijna niet meer. De kracht van de massa zorgt voor een prachtig naslagwerk. Aan de andere kant vraag je je wel af wie al die mensen zijn die de moeite nemen om hele artikelen te schrijven over dingen die nooit iemand zal lezen. Zo is er een prachtig stuk geschreven over de Tompoes. We kennen hem allemaal. Niemand verwart hem met het bijna gelijknamige stripfiguur.

Iedereen kent het bijna oneetbare gebakje. Maar om daar nou een stuk met liefst vijf subhoofdjes over te schrijven, ik vind het ietwat overdreven. Op 4 oktober 2005 werd het eerste stukje verwerkt. Tientallen malen werd het stukje gecorrigeerd, werd er tekst toegevoegd, op 21 september 2007 kwam de laatste kleine bewerking op de WikiPedia terecht en sindsdien staat de tekst zoals die nu te lezen is.

Liefst zes alinea’s gaan over hoe je een tompoes eet. Leuk. Soms is het nutteloze juist het leukste om te lezen. “Een andere manier om het glazuur en de room van de tompoes te eten, is om de onderste laag bladerdeeg eraf te halen en eerst op te eten. Na dit saaie gedeelte kunt u, ook met de handen, de bovenste glazuur en de room makkelijk eten.”

De titel ‘De tompoes als metafoor’ kan zo gebruikt worden als romantitel. Geweldige kop. Als dat geen aandacht trekt, dan weet ik het ook niet meer. Welke auteur gaat de uitdaging aan?