Universiteit van de straat

Tags

Italië, Napels, Napoli, reizen, wiskunde

Aan zelfvertrouwen ontbreekt het hem niet. Hij vindt dat hij na Pytagoras en Einstein komt. Nu is het ook vrij indrukwekkend. Magische vierkanten noemt hij het. Noem een getal en hij tekent een vierkant met daarin flink wat getallen die alle kanten op opgeteld precies dat getal vormen. Een soort sudoku in het kwadraat zeg maar. En hij schrijft de getallen net zo snel op als hij denkt, geen twijfel, geen seconde.

Hij mocht het op televisie laten zien. En al spreek je geen woord Italiaans, dan nog is snel te zien wat hij doet. En het is ongelooflijk.

Een maandje geleden liep ik met een groepje leerlingen door de straten van Napels. En daar stond Giuseppe. Hij liet zijn magische vierkanten zien. A la minute maakte hij een nieuwe. Mijn beperkte kennis van het Italiaans hielp niet. De leerlinge naast me was ook helemaal geboeid, dat lukt op school bijna nooit. En ik durf best te beweren dat ik me goed kan redden met rekenen, maar hem volgen bleek te lastig.

En hij leerde me dat ook ik met getallen de mensen kon doen verbazen. Het bleek niet al te moeilijk.

En als bewijs kreeg ik, na een kleine donatie natuurlijk, een diploma. Dus sindsdien ben ik Laurea All’Universita Stradale Mathematica d’Italia.

 

Advertenties

Fausto Brizzi – 100 gelukkige dagen

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, Fausto Brizzi, Italië, lezen

Fausto Brizzi – 100 gelukkige dagen

Italiaans is een schitterende taal, maar geen wereldtaal. Ik begrijp het een beetje, red me met de sportkrant, met een kinderboek, maar literatuur is veel te hoog gegrepen. Een boek verliest altijd in vertaling, zonder uitzondering. Ik heb ook sterk de indruk dat er genoeg mooie Italiaanse romans onvertaald nooit het buitenland halen, terwijl de grootste bagger vanuit Engeland of de VS in no-time een Nederlandse vertaling heeft. Maar goed, het is nu eenmaal zo, dus moeten we het maar accepteren.

Gelukkig komt echte kwaliteit wel bovendrijven. Brizzi bijvoorbeeld, ik had nooit van hem gehoord, maar hij schreef wel een boek dat wereldwijd wordt aangeprezen. Volgens Wikipedia is hij filmmaker, het verklaart de beeldende manier van schrijven. De overduidelijke mogelijkheid om een leuke film van te maken, een tranentrekker.

Fausto is een echte Italiaan, hij geniet van het leven, heeft een mooie vrouw, geweldige kinderen en er lijkt niets mis te kunnen gaan. Natuurlijk kan dat wel. Hij is vreemd gegaan, zijn vrouw gaat bij hem weg en een dag later komt hij er achter dat hij ongeneeslijk ziek is. Een maand of drie, geeft de dokter hem. Hij vertaalt het naar honderd dagen. En dus volgt meteen de vraag ‘hoe wil je je laatste honderd dagen doorbrengen?’

Het boek volgt Fausto tijdens deze laatste honderd dagen. We leren hem kennen, kijken terug op zijn leven, maar volgen vooral zijn pogingen om van het leven te genieten, hoe hij zijn vrouw terug wil winnen, om te genieten van het leven.

Het verhaal is een echt ‘feel-good’ script, je voelt een happy end aankomen, ook al weet je het eind al gezien de titel van het boek en het gegeven dat vrij snel duidelijk wordt. Brizzi sleept je mee, laat zien waarom die 100 dagen daadwerkelijk gelukkig werden. Een lach en een traan, het leven in ruim 300 bladzijden.

Citaat: “Ik heb de pest aan religies. Ze zijn nutteloos en zelfs contraproductief. Een ontwikkelde samenleving mag geen slaaf zijn van eeuwenoude bijgeloven. (…) Misschien is religie wel het onderwerp waarover ik het meest heb gediscussieerd. Ik kan niet tegen riten, geloofsovertuigingen en fanatisme. Maar ik kan vooral niet tegen de marketing waarmee officiële religies gepaard gaan en die er niet bij zou moeten horen.” (p. 63/254)

Nummer: 17-005
Titel: 100 gelukkige dagen
Auteur: Fausto Brizzi
Taal: Nederlands (Italiaans)
Jaar: 2013
# Pagina’s: 320 (1432)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-2181-031-7

Meer:
Boektrailer
Hebban
Goodreads
Wij testen het
Shyama Hopman
Oh my book
Christina Brouwers
De Leesfabriek
Sydney Morning Herald
Wikipedia

 

Themaweek 36: Meer boeken

Peter Moore – Vroom by the sea

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, Italië, lezen, Peter Moore, reisboek

Peter Moore – Vroom by the sea

In Australië, vele jaren geleden, ontdekte ik de reisschrijver. Ondertussen heeft hij, als zo vele Aussies, London als thuisbasis. De frequentie van zijn reisboeken is ook flink naar beneden gegaan. Zijn laatste boek dateert al weer van tien jaar geleden, ik had het nog niet gelezen. Het idee was ook niet echt origineel. In zijn vorige boek was hij op een Vespa vanuit het Noorden naar Rome gereden, nu pakt hij de Vespa en pakt een paar eilanden voordat hij vanuit Napels weer noordwaarts trekt.

Het is zijn laatste tripje alleen, voordat hij vader wordt. Moore laat zijn zwangere verloofde in Londen, vliegt naar zijn oude vrienden in Livorno, koopt een andere brommer en gaat op pad. Halverwege laat hij haar nog even invliegen, het mag nog net.

Moore gaat niet op zoek naar toeristische attracties, maar rijdt gewoon rond en observeert. Dat levert mooie verhalen op. Nu is Italië natuurlijk een prachtig land, gastvrij en heeft een lekker klimaat om met een Vespa rond te toeren. Daarbij zijn er veel Italianen die zijn Vespa zo boeiend vinden, dat hij automatisch zelf een attractie aan het worden is.

Zeker niet zijn sterkste boek, maar wel erg leuk om te lezen.

Citaat: “Neapolitans live their life for the moment. Behind the wheel of a car or on the back of a scooter, they live it for the split-second. I know this sounds crazy, but I couldn’t wait to throw my bags in the room, jump back on Marcello and plunge into the maelstrom of the Neapolitan road system.” (p.232)

Nummer: 17-001
Titel: Vroom by the sea
Auteur: Peter Moore
Taal: Engels
Jaar: 2007
# Pagina’s: 320
Categorie: Reizen
ISBN: 978-1-84024-737-4

Meer:
No shitting in the toilet
The full Montezuma
Swahili for the broken hearted
Vroom with a view
Peters Site

Themaweek 36: Meer boeken

De kracht van de metafoor

Tags

Il Postino, Italië, metafoor, Pablo Neruda, poëzie, taal, themaweek

Een van mijn favoriete films aller tijden is Il Postino. De Chileense poëet Pablo Neruda leeft in ballingschap op een klein Italiaans eilandje. De postbode vraagt hem om hulp. Hij wil het hart veroveren van het mooiste meisje van het dorp. Dit gaat hem lukken dankzij de metafoor.

Mario Roppolo is de postbode die eerst moet leren wat een metafoor is, dan een gedicht schrijft om Beatrice Russo te versieren. En omdat hij, naast de buitenlandse dichter, de enige man in het dorp is die iets van poëzie snapt, wordt Beatrice halsoverkop verliefd op de postbode.

Schitterende film. Kijken!

Themaweek 30: Poëzie

De mooiste strafschopstip sinds tijden

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Italië, Van der Meest, voetbalfoto

Van der Meest, deel 86

..vond ik in Eraclea afgelopen zomer.

Vond het hele veld wel mooi overigens.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Eenentwintig redenen waarom ik geen sleurhut wil

Tags

caravan, Italië, reizen, vakantie

1. Ik moet een extra rijbewijs halen. Ik was laat, kreeg dus niet meer automatisch E er bij.
2. Een grotere auto is nodig.
3. Ik moet leren rijden met een zwaar ding achter mijn auto.
4. De grotere auto en de caravan slurpen veel meer benzine.
5. De auto en de caravan kosten extra tol.
6. We voelen ons verplicht elke keer de caravan te gebruiken, we hebben dat ding tenslotte niet voor niets aangeschaft.
7. Een vliegvakantie is uitgesloten.
8. De caravan heeft een winterstalling nodig.
9. Wanneer ik de helft van het aantal uren dat de caravan op de oprit bij de buren staat, besteedt aan een bijbaantje kan ik weken all inclusive op vakantie.
10. Het chemisch toilet moet geregeld geleegd worden.
11. Op de autobaan waar ik nu 150 kan, mag ik dan maar 80.
12. Voor elke onvolkomenheid heb ik hulp nodig, zowel op de camping, als buiten het seizoen.
13. Als ik oud word, moet ik met omroep Max naar een uithoek van Europa rijden en elke dag verplicht gezellig doen.
14. Het grootste deel van Europa binnen caravanafstand heb ik al gezien.
15. Nog meer troep mee op vakantie. Omdat het kan.
16. Als je een stad wil bezoeken, sta je ergens buiten die stad op een camping. Niet in de stad.
17. Caravanbezitters groeten elkaar.
18. Met een caravan rijd je niet de bergen in, blijf je eeuwig in het dal.
19. Winterklaar schoongemaakt betekent niet automatisch zomerklaar is nog schoon.
20. Na een aantal jaar wil je een groter, nieuwer, beter model. Gewoon elk jaar luxe op vakantie gaan is goedkoper.
21. Schijten op een chemisch toilet.

Themaweek 9: Italië

Hoe lopen we?

Tags

Italië, reizen, vakantie

Het lijkt een eeuw geleden, maar het is veel korter. Toen ik alleen reisde, wist ik vaak waar ik naar toe wilde. Het was ook leuk om te dwalen en niet weten waar de dag me zou brengen, maar als ik ergens aankwam was het simpel. Dan liep ik er naar toe.

In de metro had ik me voorbereid. Eenmaal boven de grond even orienteren, drie blokken, afslag, nog vier blokken en ik was er. Acht minuten.

Dat moment schiet even door mijn hoofd als ik halverwege de wandeling buiten een schoenenwinkel sta te wachten, op zoek naar de wifiverbinding van de telefoonwinkel ernaast. We zijn al een behoorlijk stukje aan het wandelen. We hebben al stilgestaan bij de etalage met de Disneyfiguurtjes. Een plaspauze gemaakt in een boekwinkel.

Kinderhorloges bewonderd bij een straatverkoper. Twee schoenenwinkels bezocht. Op de plattegrond gezocht hoe we verder moesten. Een klerenwinkel meegepikt en een klein marktje grotendeels genegeerd. En we zijn pas op de helft.

Volgens mij ben ik niet veranderd. In de verte zie ik de toren boven alles uitsteken, daar moeten we zijn. Wat er anders is, is het gezelschap. De twee dames. De jongste is snel afgeleid, maar dat is logisch, een kind van zeven zit niet te wachten op een middagje sightseeing. De oudste van de twee heeft echter minstens zo veel moeite om ergens langs te lopen.

En dus zit ik een kwartiertje later op een bankje in weer een schoenenzaak. Gelukkig ligt er een sportkrant. Mijn Italiaans is niet zo goed, maar een sportkrant lukt me nog wel. Pas op de vierde pagina heb ik door dat de bijna ongelezen krant meer dan twee maanden oud is. De voetbaltransfers worden altijd uitgebreid besproken, daar kan ik het niet echt aan merken. De vooruitblik op het ondertussen reeds afgeronde EK voetbal maakt het wel duidelijk. Ook de tweede krant die ik vind, is niet veel nieuwer. De wifi werkt hier op wachtwoord, meer keus heb ik niet.

Na een wandeling van meer dan een uur zijn we eindelijk bij ons eerste doel van die middag. Twintig jaar geleden was ik al weer op weg naar het volgende doel. The times they are changing.

Themaweek 9: Italië

Rolkoffers

Tags

Italië, reizen, rolkoffer, vakantie

Dat zaterdag de wisseldag is op elke camping is een gegeven. Dat wij zelf nog twee nachten konden bijboeken, waardoor het gewoon een lekkere uitslaapdag werd, daaraan hebben anderen vanzelfsprekend geen boodschap. Maar dat velen met het vliegtuig hier kwamen had nog een andere consequentie. Rolkoffers. Vanaf de eerste schemering kwamen ze langs. De vertrekkende gasten met hun rolkoffers. Voor mijn gevoel hadden ze het perfect gecoördineerd. Elke paar minuten kwam er een langs. Als de tijdrit in de Tour de France. Allemaal achter aan op de camping beginnen en na drie minuten de volgende die naar de uitgang mocht. Het zal vast zo niet zijn gegaan, maar zo voelde het wel.

Tegen beter weten in blijf ik in bed liggen, ik wil uitslapen. Na een half uur herinner ik me een artikel over klagende Amsterdammers die dankzij AirBNB steeds vaker werden geconfronteerd met rolkoffertjes, op de meest onmogelijke tijden. Toen dacht ik nog dat ze zeurden. Nu begrijp ik ze perfect. Van uitslapen is vandaag geen sprake.

Maar een paar uur later, aan de kant van het zwembad, onder de parasol, nadat ik een paar hoofdstukken gelezen heb, vallen mijn ogen weer dicht. De verloren uurtjes worden meteen gecompenseerd. Geen reden tot klagen dus.

 

Themaweek 9: Italië

Poëzie op straat

Tags

fotooo, Italië, poëzie, reizen, vakantie

Altijd goed, poëzie toegankelijk maken voor de massa. Al is mijn Italiaans niet goed genoeg om zo even te vertalen. Al heb ik de indruk dat het nog dialect is ook. Maar wat zou de wereld er een stuk mooier uitzien als elke stad, elk dorp poëzie op zou hangen, daar ben ik van overtuigd. Santarcangelo geeft het goede voorbeeld.

Themaweek 9: Italië

Stoplicht

Tags

Italië, reizen, stoplicht, Suus, vakantie

Ze is zeven en heeft verkeersregels geleerd op school. Met haar op de fiets steek ik over waar het hoort, niet waar het kan, zoals ik gewend ben. Nu slaat de twijfel echter toe. In de brandende zon staan we te wachten tot we de drukke weg kunnen oversteken. Het stoplicht werkt niet echt mee. Sterker nog, alle kanten zijn al twee keer aan de beurt geweest, maar ondanks het ingedrukte knopje, blijft ons mannetje op rood. Ook na de derde keer rood komen alleen de zijwegen aan de beurt, niet wij. Het verkeer raast weer voort.

De bushalte die we moeten hebben, staat aan de overkant. We hebben geen keus. Als de bus nu komt, staan wij aan de verkeerde kant van de weg. Diverse mensen die na ons bij het stoplicht kwamen, zijn al overgestoken. Zitten in de bus is straks een illusie. In het kader van opvoeden blijven we staan bij het rode stoplicht. Ik weet dat het werkt, maar waarom het voor ons nu niet op groen springt, is me een raadsel.

Als er weer anderen oversteken, geef ik het op. Nog even vertel ik haar dat dit normaal nooit mag, maar dat we nu, omdat het stoplicht het niet goed doet, voor een keer door rood lopen. Ze begrijpt het. Vijf minuten later is de bus er. Volgens mij is het stoplicht nog niet op groen geweest.

Themaweek 9: Italië

Lunch

Tags

eten, Italië, lunch, reizen

Het was zo’n typisch Italiaans etablissement in een dorp dat normaal gesproken door toeristen wordt overgeslagen. Te groot en ongezellig om als café te kunnen worden beschouwd, te kleine keuken om een restaurant te heten. Precies waarnaar ik op zoek was. Ik was al laat voor lunch, had dorst, te lang in de hete auto gezeten en had geen zin in het toeristenmenu of een uitgebreide maaltijd.

Aan de balie vraag ik of ik iets warms kan krijgen en ze wijst op de witte boterham die tot tosti kan uitgroeien. Ik bestel een tosti en een rolletje met ham en champignons en ga aan een tafeltje zitten. Plastic tuinstoeltje zoals in al dit soort horecagelegenheden, krant voor de vaste gast. Hier komen ’s ochtends vele Italianen op weg naar hun werk voor een koffie en een brioche. De rest van de dag vooral oude mannetjes die niet meer naar het werk hoeven, ik was duidelijk de buitenstaander.

Als ze me mijn eerste bordje brengt, vraag ik om water, ze brengt het snel, een glas met twee ijsklontjes. Ik ben even verbaasd, meestal krijg je een flesje als je water bestelt. Het is zo op, net als het eten. Nog steeds trek, terug naar de balie.

Nu valt me op wat ik net al vermoedde. Ze heeft moeite met mijn Italiaans. Niet gek, ik spreek het slecht, al doe ik mijn best. Dat is het niet. Ze weet niet hoe ze moet reageren. Ik ben overduidelijk een buitenlander, maar haar talenkennis is nog beperkter. Ze probeert het met een Engels woordje tussendoor, maar verwart mij daar alleen maar mee. Ik begrijp haar nog slechter dan zij mij.

Als ik ook een brioche en een glas cola op heb, loop ik naar de balie en neem mee wat er nog op mijn tafeltje stond. Met een gebaar laat ze weten dat dat haar werk is. Kleine moeite, ik ging toch die kant op. Ik wil betalen. Ze denkt even na en vertelt me dat ik 3,50€ moet betalen. Nu had ik hier niet de hoofdprijs verwacht, maar dit is wel erg weinig voor drie schoteltjes voedsel en twee glazen. Ik maak het haar duidelijk. Ze zegt de brioche vergeten te zijn en komt nu op 4,50€ uit. Nog steeds goedkoop, maar ik klaag niet. Ik overhandig een briefje van 20.

Bij de kassa zie ik het volgende probleem. Hoofdrekenen. Ze pakt een tientje, 50 cent en een twee eurostuk. Dan bedenkt ze zich en wisselt de laatste in voor een losse euro. Nu moet ik haar duidelijk maken dat dit niet klopt. Dat blijkt erg lastig. Uiteindelijk lukt het me. Ik leg de 50 cent op het bonnetje. “Dit is vijf samen”, ik wijs op het tientje, dat maakt vijftien. Ik zie dat ze heel hard meedenkt. Ineens begrijpt ze het. Ze pakt de euro en pakt een briefje van vijf. Glunderend legt ze het op de toonbank. Ik laat het muntje als fooi liggen en bedank haar.

Lunch voor vijf euro, was me iets verderop aan de kust niet gelukt.

 

Themaweek 9: Italië

Camping met stijl

Tags

camping, Italië, reizen, vakantie

Net als alle campings waar we de laatste jaren verbleven, is er ook hier elke avond mini-disco. Kinderen verwachten dat blijkbaar. En ze doen massaal mee. Niet overal dezelfde liedjes, maar kinderen zijn flexibel. Die doen zo mee.

Na de mini-disco begint dan meestal het programma voor de volwassenen. Daar haak ik meestal af. Ik geef meteen toe, als reisleiding voor een Engelse touroperator heb ik ook ooit een zomer meegedaan in een sketchshow waar alle goede smaak binnen een maand was uitgehaald en vervangen door nog plattere sketches, precies wat het publiek verwachtte. Maar op mijn eigen vakantie heb ik dat niet meer nodig. Ballonnen die op suggestieve manier aan hun eind moeten komen. Mannen die beha’s verzamelen in het publiek. Een zanger die fonetisch de grootste hits nazingt. Een presentator die zichzelf in vier talen grappig vindt. Nee, ik doe even niet mee.

Mijn verbazing was dan ook groot om op de tweede avond na de minidisco geconfronteerd te worden met klassiek ballet. Dus niet een kerel die als grapje een tutu had aangedaan en guitig naar het publiek kijkt, maar echte dansers die daadwerkelijk konden dansen.

En ook niet even als tussendoortje, nee, dit was het avondprogramma. Ik geef meteen toe. Not my cup of tea, maar wat een opluchting na vele jaren wansmaak. Ik zou er nooit voor naar een theater gaan, maar vol bewondering heb ik een heel stuk zitten kijken naar de jongelui die zich uitsloofden op het podium. In een van de pauzes zijn we afgehaakt. De kleine moest naar bed. Je kunt ook overdrijven.

Maar wat een opluchting: een camping met stijl.

 

Themaweek 9: Italië

141 – Paolo Conte – Max

Tags

Gerbie's top 212, Italië, muziek, Paolo Conte

Nummer	141
Artiest	Paolo Conte
Titel	Max
Jaar	1987
Wikipedia	Paolo Conte
Website	Official site
Tekst	Lyric Wikia

Engels is de taal die je wil leren als kind. Alles wat goed, groot en mooi is komt uit Engeland of eventueel uit de Verenigde Staten. Popmuziek leent zich daar natuurlijk perfect voor. Pas als je wat ouder wordt, realiseer je je dat er veel meer talen zijn. Dat ook andere talen de moeite zijn.

Ook je muzieksmaak ontwikkelt zich. Niet elk lied hoort hard of snel te zijn. Sterker nog, er is veel meer muziek dan popmuziek. En dan is er ineens dat ene lied, van een zanger die meer praat dan zingt, wiens muziek jazzy klinkt, maar ook klassiek zou kunnen zijn. Maar eigenlijk is het ook gewoon pop.

Paolo Conte was een ontdekking als tiener. Geen idee waarom, maar het sprak me al snel aan. Dat brommende stemmetje, die taal die mooi klonk, al had ik geen idee. Twee jaar Latijn met dalend succes is niet genoeg om Italiaans te begrijpen. Maar die oude man aan zijn piano was geweldig, dat had ik wel door. En Max was helemaal te gek. Die single moest ik hebben. Meerdere bandjes en cd’s volgden. Ik heb al eens geschreven over Bartali, de ode aan de wielerheld door Paolo Conte. Voor deze lijst kies ik toch voor Max. Zijn vriend is overleden en hij schrijf er een lied voor. Simpel maar treffend. Het raakt me. Wat kun je meer van een nummer vragen?

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Zo veel vragen…

Tags

fotooo, grensbewaking, Italië, leger, ongeluk, Oostenrijk, politie, reizen, Slovenië, Tarvisio

Waarom rijdt een politieauto zo hard tegen de muur van een tunnel? Zo hard dat beide voorbanden lek zijn? Waarom is het leger er bij betrokken? Hoe kunnen twee legerauto’s en een andere politieauto zo snel ter plekke zijn? Waarom heeft de militair die mij tegen houdt een flink geweer in zijn handen? Hoe komt het dat hij geen woord Duits spreekt, ook al is hij op nog geen vijf kilometer van de grens met Oostenrijk, in een dorp dat vroeger zelfs Oostenrijks was? Waarom mocht ik eerst de tunnel nog in, maar werd toen toch tegengehouden? Waarom moest ik zelfs omdraaien en buiten de tunnel wachten, terwijl ik meteen nadat ik dat had gedaan alsnog door mocht rijden?

Waarom…

Net buiten de stadsmuur

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Italië, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 77

Ferrara, Italië

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.