Carlos Ruiz Zafon – Het spel van de engel
Het Kerkhof der Vergeten Boeken lijkt mij een van de mooiste plekken op aarde (“Wat u hier ziet is de som van eeuwen verloren gegane en vergeten boeken, boeken die ertoe veroordeeld waren vernietigd te worden en voor altijd het zwijgen kregen opgelegd, boeken die de herinnering en de ziel van tijden en wonderen bewaren die in de vergetelheid zijn geraakt.”). In het eerste boek van Zafon speelde het een belangrijke rol. In het vervolg een bijrol. En een echt vervolg is het niet, je zou het boek zonder problemen los kunnen zien van zijn vorige roman. Als je de tijd bekijkt, is het zelfs een prequel.
Het vorige boek las ik op mijn iPhone, deze keer kreeg ik het boek, letterlijk, in mijn handen geworpen. Omdat de buren weten dat ik bezig ben mijn minibieb binnenkort te plaatsen, kreeg ik een stapel (of twee) boeken om daarin te zetten. Daar zat deze ook tussen, eerst zelf lezen dus, voordat ik het boek een ander gun.
David Martin is een getalenteerd schrijver, maar schrijft, in opdracht, vooral pulpromannetjes. Dat doet hij geweldig, heel Barcelona verslindt zijn verhalen. Maar echt bevredigend is het niet. Het is eigenlijk het klassieke verhaal van de Crossroads, je talent verkopen aan de duivel in ruil voor roem en rijkdom.
Natuurlijk kiest Martin op een bepaald moment voor zijn artistieke vrijheid en, hoe voorspelbaar, dit gaat mis. Tegelijkertijd verkoopt een boek, waarvan hij meer dan redacteur was, ongelooflijk goed. Maar niemand weet dat dat voornamelijk aan hem te danken is.
Het juiste moment om toe te slaan, een Parijse uitgever doet dat. Hij herkent het talent en vraagt David om een boek voor hem te schrijven. Niet zomaar een boek, maar een boek dat de Bijbel in de schaduw zal zetten. Een boek dat de geschiedenis zal veranderen. Hij krijgt een voorschot dat hij niet kan weigeren, een herhaling van zetten dus. Deze uitgever blijkt ooit een boek te hebben uitgegeven. Dit boek vindt hij in het Kerkhof der Vergeten Boeken. De schrijver woonde in het huis waar David nu woont. Toeval?
Ruiz Zafon kan geweldig een dikke pil voorschotelen, zonder dat het gaat vervelen. Het verhaal is eigenlijk niet zo heel bijzonder, maar de sfeer is geweldig. De draaien zijn ongelooflijk, maar wel passend. De nevenkarakters interessant. Het tijdsbeeld is schitterend. Ik kan me heel goed voorstellen dat een thematische wandeling door de Barrio Gotico van Barcelona met een goede gids erg boeiend is.
Denk dat ik deel drie ook nog maar eens moet lezen.
Citaat: “Chloe en Baltasar hadden zo hun erecode: ze liquideerden slechts uitschot en ontdeden de wereld van moordenaars, misbaksels, kwezels, fanatici, kleinburgerlijke dogmatici en allerhande stommelingen die van deze wereld een miserabelere plek maakten dan nodig was voor de rest van de mensheid in naam van vlaggen, goden, talen, rassen of welke idioterie dan ook waarmee ze hun hebzucht en benepenheid maskeerden.” (p.18)
Nummer: 18-003
Titel: Het spel van de engel (El juego del angel)
Auteur: Carlos Ruiz Zafon
Taal: Nederlands (Spaans)
Jaar: 2009 (2008)
# Pagina’s: 552 (1457)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-5672-315-6
Meer:
In de schaduw van de wind
Wikipedia
Hebban
Sprakeloos
Scholieren.com
De Muur 59 – New Wave
