Claus Brockhaus – Het ros van Twente
Het valt me nog niet mee, wat er zoal achtergelaten wordt in mijn Minibieb. Het kreng staat nu zo’n anderhalf jaar in mijn voortuin, ik blijf het een geweldige uitvinding vinden. De hele wereld zou meer moeten lezen, iedereen draagt op zijn eigen manier een steentje bij. Nu zit ik niet aan een doorgaande weg, er is niet heel veel reuring in mijn straat, maar het valt me nog mee hoeveel er geruild wordt door diversen, waarvan ik sommigen ondertussen (van gezicht tenminste) ken, maar anderen voor mij totaal onbekend zijn. Het type boeken dat door anderen wordt achtergelaten valt me tegen. Veel ‘waargebeurd’, al dan niet ‘literaire’ thrillers, veredelde bouquetreeks en zelfs boeken van een halve eeuw geleden die zelfs in een kringloop niet kwijt te raken zijn. Slechts een enkele keer heb ik het idee dat ik zelf eerst wil lezen, voordat het weer de wereld in mag.
Dat had ik met deze titel niet echt, maar toch werd ik wel weer getriggerd, omdat ik las dat niet alleen Twente in de titel stond, maar dat het hele verhaal zich in Twente afspeelde. Leuk gegeven, laat ik het toch maar proberen. Al op bladzijde negen komt de hoofdrolspeelster mijn geboortestadje binnen. Of eigenlijk net niet, want ze stopt bij Jachtlust. Nu kost het me al moeite om het boek te geloven. Wanneer je vanaf de randstad naar Delden wil, dan pak je normaal gesproken een afslag later, maar zelfs al neem je deze afslag, dan nog stop je niet bij een horecagelegenheid die al twee decennia weliswaar geopend is, maar een compleet sluimerend bestaan leidt. Ik weet dat het boek tien jaar oud is, ik verwijt de schrijver niet dat hij niet zag aankomen (wat iedereen hier wel zag) dat het bedrijf ondertussen gesloten is en op punt staat gesloopt te worden. Wel dat hij iemand een kop koffie laat nemen die pretendeert uit Twente te komen. Zij had beter geweten, was doorgereden Goor in om een kilometer verderop bij De Zon te stoppen, of in het centrum bij De Ster.
Initieel voordeel van de twijfel al na drie bladzijden lezen omgedraaid in nadeel van de twijfel. De dood van haar vader is het gegeven van het boek, al vrij snel wordt ze benaderd, de nalatenschap is blijkbaar belangrijker dan ze zelf dacht. Het boek krijgt vaart, er gebeurt van alles, er wordt een moordaanslag gepleegd, gevolgd door een echte moord. Ik lees ondertussen met plezier. Maar hoe verder het verhaal vordert, hoe lastiger ik het vind om het serieus te nemen. Elke al dan niet toevallige ontmoeting vindt plaats in een andere Twentse kern, in een met naam en toenaam genoemde horecagelegenheid, waardoor het boek steeds meer een reclamefolder lijkt te worden en steeds minder een serieus te nemen boek. Achterin het boek zie ik ondertussen de adverteerders, de kortingsbonnen, wat lees ik eigenlijk?
De gebeurtenissen worden hoe langer hoe meer ongeloofwaardiger, de horeca die in de tweede helft van het boek genoemd worden, zouden volgens mij hun geld terug moeten vragen, want ik kan me niet voorstellen dat de doorsnee lezer nu nog gelooft wat er in het boek gebeurt, laat staan getriggerd wordt om een van de genoemde zaken te bezoeken.
Richting het eind van het boek begin ik te fantaseren over het eind dat aan het boek gebreid moet worden, het is een thriller, er moet iets van plot volgen. Eenmaal zo ver, schrik ik van de weinige moeite die gedaan is om een plausibel plot te schrijven. Ik zie een schrijver aan zijn werktafel zitten tikken, controlerend of alle betalende sponsors in het boek zijn genoemd, waarna hij op bladzijde 300 ineens bedenkt dat het boek niet te dik moet worden, het schrikt de lezer dan af en kost daarbij ook nog eens extra voor de hoeveelheid papier, je kunt het boek niet ineens duurder maken dan gebruikelijk voor een boek in dit genre. O ja, een plot. Wie had ik al wel genoemd, maar nog nauwelijks gebruikt in dit boek?
Beetje jammer, wat zeg ik, behoorlijk jammer. Deze tijd kan ik nooit meer terugkrijgen, dit boek heeft niet alleen tijd gepikt, maar ook boekkastruimte, voordat het nu, na het schrijven van dit blogje, terug mag naar de Minibieb, op weg naar een lezer(es) die anders leest dan ik.
Citaat: “Maar behalve die agenda’s heb ik ook een stapel brieven gevonden uit dezelfde tijd. Het zijn brieven van vrouwen aan mijn vader. Beslist niet allemaal klanten, maar wel stuk voor stuk veroveringen van die boef. De meeste dames winden er geen doekjes om. Ze willen weten wanneer ze hem weer zien, ze vertellen uitgebreid wat ze zo bijzonder aan hem vinden, ze willen een kind van hem. Kortom, Helmich van Delden was onze metroman avant la lettre. En Dirk Droste was zijn trouwe vazal” (p.95)
Nummer: 20-014
Titel: Het ros van Twente
Auteur: Claus Brockhaus
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 320 (2736)
Categorie: Thriller
ISBN: 978-90-809983-5-3
Meer:
Claus Brockhaus
Hebban
Bieblog Hengelo
Je boekenblog
Ed McBain – Het scherp van de naald
