Goal, December 1996
Het zakje pepernoten dat iedereen weer van Sinterklaas kreeg in de kantine onlangs, bracht oude herinneringen naar boven. Kinderfeestjes waarop je een zakje snoep meekreeg ‘voor onderweg’ of een zakje chips in de kantine. 2 kwartjes kreeg je mee. Soms wel een gulden. De keus was groot (dachten we) een Mars, Stimorol, een zakje chips (paprika of zout) en als je nog wat over had een dropsleutel.
Het duurde even, maar langzaam maar zeker is de keus in de kantine iets uitgebreid. Dropsleutels en gekleurde sleutels, zure bommen en smilies, dropveters en trekdrop, GFC-drop (zouden ze dat speciaal voor onze kantine maken?) en dropjojo’s, witte muizen en aardbeien, halve maantjes, dropkrakelingen en lolly’s, confectstaven en colaflesjes, wijnlappen en kersjes. Vooral kersjes bleken mijn favoriet.
Op weg naar huis van school hadden we er al kennis meegemaakt. ‘Loodje’ net buiten Holten verkocht het allemaal. Als je slim inkocht (3 salmiakballen voor een dubbeltje) dan kon je de Holtdijk halen met een gulden snoep. De hele Borkeld was genieten. Op zaterdag was een gulden snoep de troost na een nederlaag, maar gelukkig meestal de beloning voor een overwinning. Terwijl de meeste medespelers in B en A overstapten naar bier en gehaktballen, wilde ik liever niet opgroeien. Natuurlijk at ik wel eens een gehaktbal (het gerucht dat wij thuis om de andere dag gehakt eten wil ik hierbij ontkennen), maar een gulden snoep was toch iets om naar uit te kijken. Gelukkig kreeg ik de kans, eenmaal in de senioren aanbeland, om jeugdleider te worden. 17-0 verliezen, maar toch een beker ranja en een gulden snoep. Het enige verschil met mijn spelers was de leeftijd. Zij mochten nog wel in F3 voetballen, ik was slechts hun leider. De bardienst op zaterdagochtend keek wel eens raar, maar hielp mij altijd weer. Soms zondigde ik en nam ik ook door de week wel eens wat snoep mee voor op de fiets. Ik denk dat ik niet makkelijk ben geweest voor de verschillende bardiensten in de laatste jaren. Soms mocht/moest ik het zelf uitzoeken, soms kon ik het aanwijzen. Soms werd ik de keukenkast ingestuurd (zal ik me hier laten insluiten…) soms lagen er al zakjes klaar voor een gulden. Soms kreeg je een handvol, andere keren een zakje. Meestal een frietbakje en zelfs in een koffiefilter heb ik al snoep meegenomen.
Maar ook aan voetballen komt een eind, zeker als je constant onderweg ben, zoals ik de laatste jaren. Maar tussen mijn buitenlandse reizen door kom ik dan nog weleens in de kantine. In een lager elftal meedoen, of naar de jeugd kijken. En als het effe kan: een gulden snoep. Alsof ik nooit ben weggeweest.
(p.s. een paar jaar later heb ik na enkele wortelkanaalbehandelingen deze column aan mijn tandarts gegeven. Wist hij meteen waarom ik zo vaak op bezoek kwam…)
