Fortuyn in 2009

Tags

Geert Wilders, in het nieuws, Pim Fortuyn, politiek, populisme

Vorige week op televisie in Andere Tijden Sport de vreemde Uefa-cup finale van Feyenoord, twee dagen na de moord op Pim Fortuyn. Iets langer geleden de prachtig nep-documentaire over het Pim Fortuynmuseum: RO TV (RO Theater).

Wat mij nog het meest verbaasd is de oprechte woede, het niet gespeelde verdriet van zo vele (vooral) Rotterdammers. Mensen die hele verhalen in een condoleanceregister schrijven, ondanks dat ze de overledene nooit persoonlijk gesproken hebben, ondanks dat ze ‘m eigenlijk helemaal niet kennen.

De massahysterie die uiteindelijk uitmondde in 1,6 miljoen stemmen op een lijk. Of op een groepje gelukszoekers die in zijn naam in de Tweede Kamer terechtkwamen. Marcel van Roosmalen volgde een aantal van hen, schreef er een prachtig boek over: De Pimmels.

Ik was tien toen John Lennon werd vermoord. Ik had net zijn muziek ontdekt, kende al wel het een en ander van de Beatles en was verdrietig. Maar ik heb niet gehuild, ik heb geen stille tocht gelopen, ik heb geen kaart gestuurd naar Yoko Ono. Lennon was een held, maar stond te ver van me af voor persoonlijk leed.

Hoe komt het zover dat mensen blindelings achter iemand aanlopen die weliswaar erg veel charisma heeft, maar ook geen oplossingen had. Hij was iemand die problemen zag en ze goed kon verwoorden. Knap, maar zeker niet uniek. Als ik deze week bij Ajax een weekje mag rondneuzen, schrijf ik volgende week een rapport waarin de belangrijkste problemen worden benoemd. Dat betekent niet dat ik net zo veel van voetbal begrijp als Cruijff, maar wel dat het erg simpel is problemen te benoemen. Een maandje bij een willekeurig ministerie en ik doe hetzelfde. Elk verpleegtehuis, elke onderwijsinstelling, problemen in overvloed. Maar een oplossing is veel moeilijker.

Ook Fortuyn had geen oplossingen. Wilders heeft ze nu ook niet. Ik kan alleen maar niet begrijpen waarom sommige mensen (miljoenen blijkbaar) wel geloven in leiders als Fortuyn. Hoe slim die man ook was, hoe goedgebekt, hoe charismatisch dan ook.

Waarom ga je uren in de rij staan zodat de butler van Fortuyn jouw persoonlijke boodschap aan Pim kan lezen? Waarom overweeg je zelfs maar te stemmen op een partij die bevolkingsgroepen wil ontmenselijken en terugbrengen tot statistieken? Waarom ga je er automatisch van uit dat elke politicus waar je het niet mee eens bent een leugenaar is, een zakkenvuller?

Das gesunde volksempfinden, ik zal het wel nooit begrijpen…

Advertenties

Perfect game

Tags

baseball, honkbal, Mark Buehrle, MLB, perfect game

Afgelopen week was er in Chicago een unieke gebeurtenis te bewonderen. Mark Buehrle gooide een perfect game. Dit is tot nu toe pas 18 keer in de geschiedenis van het Honkbal gebeurt. Om even aan te geven hoe uniek dat is. Elk team speelt per seizoen 162 wedstrijden, voordat de beste teams overblijven om aan de Play Offs te beginnen. Dat zijn dus meer dan 2000 wedstrijden per jaar. In de geschiedenis van MLB hebben we het dus over honderdduizenden wedstrijden! En sinds 12 juni 1880 (meer dan 129 jaar geleden!) waren er dus tot nu toe maar 17 anderen die het lukte om een Perfect game te werpen, de laatste was Randy Johnson, al meer dan vijf jaar geleden.

Voor die niet honkbalkenners (en daar zijn er vrij veel van in Nederland): Simpel uitgelegd komt het er op neer dat in een Perfect game 27 tegenstanders aan slag komen en alle 27 uit gaan, zonder dat er ook maar het eerste honk haalt. Een bijna onmogelijke opgave dus.

YouTube heeft helaas problemen met de rechten van MLB, dus de video hier is wrs. maar kort beschikbaar. Zoek op YouTube voor bewegende beelden. Buehrle Perfect Game als zoektermen zou genoeg moeten zijn. Espn heeft ook nog wat beelden tijdens een interview.

Zie hoe het publiek steeds enthousiaster wordt. Luister naar de commentator die steeds harder en zenuwachtiger begint te worden. “He gone”, elke keer na een strikeout. Na acht innings zien tienduizenden dat ze bij een historische gebeurtenis zitten. “Call your sons, call your daughter, call your friends, call your neighbours”.

En dan begint de negende inning en lijkt de eerste bal er uit te gaan, een homerun dus. Zijn ploeggenoot DeWayne Wise komt met zijn hand net over de muur en vangt de bal. Als je het bedenkt, gelooft niemand het. Hier is het echt. Twee slagmensen later is het zover: Mark Buehrle gooide een Perfect Game.

Het mooie van YouTube: Ook in het publiek zat iemand met een videocamera. Prachtige beelden van de emotie, het hele stadion dat de pitcher een staande ovatie geeft.

Ik had het al gelezen. Ik had de Boxscore al gezien. Mijn Fantasy Baseball Team had al geprofiteerd. Toen zag ik de beelden. En ook al wist ik wat er ging gebeuren. Ook al heb ik weinig met de White Sox. Ook al volg ik het Baseball niet meer zo fanatiek als tien, vijftien jaar geleden, ik kreeg kippevel. En na de laatste uit zelfs tranen in mijn ogen. Wat een prachtige sport. En wat een geweldige prestatie. Gefeliciteerd Mark Buehrle!

Tour 2009 in poëzie (4)

Tags

poëzie, Tour 2009, Tour de France, wielerpoëzie, wielrennen

Regie

Opeens weet ik weer

wat er mis is met Fransen

Sarkozy in beeld

terwijl Wiggins

binnen komt

buiten beeld

 

Kale berg

De laatste winnaars:

Juan Manuel Garate

Richard Virenque

Marco Pantani

Eros Poli

geen van hen

was de sterkte

zullen we ophouden

met de mytheverhalen?

 

Catenaccio

Als een Italiaanse verdediger

beet Armstrong zich vast

in de aanvallers

een wedstrijd

binnen

de wedstrijd

jammer

Alex Roeka – De Rode Vod

Tags

Alex Roeka, muziek, wielerlied, wielerpoëzie, wielrennen

Deze week was Alex Roeka te gast bij de Vlaamse televisie, in hun Tourprogramma. Dus terwijl bij ons de alom aanwezige Leo Blokhuis mocht vertellen hoe de Franse muziekscène tegenwoordig in elkaar steekt, nodigen onze zuiderburen gewoon een goede artiest uit. Maar ook daar blijkt de beperking van televisie: Roeka mocht slechts een deel van het nummer zingen…

Volgens Bert Wagendorp, en velen met hem, heeft Roeka het mooiste sportlied aller tijden geschreven. En dan bedoelt hij niet eens het ook erg mooie Muur van Geraardsbergen, maar het nummer over de knecht die ineens kan winnen. Het nummer wat zo mooi weergeeft wat er in de hoofd van een wielrenner omgaat, tijdens de laatste kilometers. Het nummer heet: De Rode Vod.

Een schitterende tekst, mooi, ingetogen gezongen door de zanger die tegenwoordig in Antwerpen woont. Blijkbaar voelt hij perfect aan hoe een knecht zich voelt, hoe die altijd ondergeschikt blijft aan zijn kopman. En dan rijdt hij toch ineens alleen aan de leiding. In zijn hoofd de woorden van zijn geliefde. Er is natuurlijk een vrouw voor nodig om de ogen van de knecht te openen. Zo is dit nummer naast een prachtige ode aan de wielersport ook nog eens stiekem een liefdeslied. Verborgen, maar toch duidelijk aanwezig in die twee kleine woordjes: “zei ze”. Maar zonder haar woorden had de knecht nu weer gewoon zijn werk gedaan voor de kopman. Zonder liefde geen overwinning, zo lijkt de gedachtegang.

Ik heb nog vier minuten, daar is de boog van de vijf
Ik heb de hele dag op kop gereden met de zon in mijn lijf
Ik hoor ze, ik voel ze
Ze hebben me laten gaan
Ze dachten: die knecht pakken we straks wel terug
Die wil teveel, die gaat eraan

Je moet eens winnen, bonkt het door mijn hoofd
Dat ik het eens proberen moest, zei ze
En dat ik dat toen heb beloofd

Ik heb nog twee minuten, daar is het bord van de drie
Ik heb mijn graf nu zo’n toen keer van binnen gezien
Maar het is nog steeds niet fini
Ik hoor ze, ik voel ze
De hyena’s worden dol
Nooit heb ik kunnen zijn die ik eigenlijk ben
Omdat ik me schikte in mijn slavenrol

Je moet eens winnen, bonkt het door mijn hoofd
Dat ik het eens proberen moest, zei ze
En dat ik dat toen heb beloofd

Ik heb nog dertig seconden, daar hangt de rode vod
Dit is het steilste stuk van de klim
Daarginder, daarboven woont god
Ik zie ze, ik ruik ze
Maar ik heb nog kans
Daarnet had ik kramp, maar het gaat alweer beter
Ik geloof dat ik weer dans

Je moet eens winnen, bonkt het door mijn hoofd
Dat ik het eens proberen moest, zei ze, winnen
En dat ik dat toen heb beloofd
Dansen, dansen, dansen, dansen, dansen, dansen…

Alex Roeka, een echte wielerliefhebber, is een van de meest onderschatte zangers in het Nederlandse taalgebied. Zoals zo vaak gebeurt met goede zangers (Bram Vermeulen!) hebben ze het in Vlaanderen beter door dan hier. Begin dit jaar zag ik hem in het theater. Verre van uitverkocht, slechts een select gezelschap had door hoe goed de zanger was. Ik schreef toen een sonnet naar aanleiding van die avond: De Muze van Roeka.

Alex Roeka toert na de zomer weer langs de theaters van Nederland. Gaat hem zien!

Menno Pot – Vak 127

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, lezen, Menno Pot, voetbal, voetbalboek

Menno Pot – Vak 127 (09-029)

In Engeland is er een genre voetbalsupportersliteratuur. Van fanatieke groundhoppers tot hardcore hooligans, allemaal hebben ze boeken geschreven. In Nederland is de literatuur karig bedeeld als het over sport gaat. Naast Hard Gras en De Muur is het eigenlijk een verzameling columns of de standaard jaarboeken en te snel geschreven biografieën van de op dat moment populairste sporter.

Gelukkig is er zo nu en dan een uitzondering die je weer hoop geeft. Dit boek is die uitzondering. Alle recensies waren dan ook terecht lovend. Erkende grootheden als Bert Wagendorp en Hugo Borst prijzen dit boek aan. En ik kan alleen maar beamen wat er beweerd wordt, dit is een van de beste boeken van de laatste jaren. Dat het toevallig over voetbal gaat is dan bijzaak.

Niet dat voetbal een bijzaak is, voetbal, daar draait het om in het leven van Daan, de hoofdpersoon in Vak 127. Samen met zijn vrienden Meijer, de Neus en J.J. volgt hij hun club. Zij zijn meer dan fanatiek. Zij zetten Ajax voorop en alles moet daarvoor wijken. Zelfs zijn baan is minder belangrijk dan een uitwedstrijd in de Champions League van Ajax.

Met gevoel geschreven, maar zeker ook met een flinke dosis humor zien we wat er allemaal misgaat op het veld (veel), zien we de vriendschap tussen de vier vrienden veranderen, en langzaam maar zeker moeten de heren keuzes maken. Wil je nog met een verplichte combi naar een uitwedstrijd als je op het punt staat vader te worden?

Menno Pot schrijft nog steeds prachtig over Ajax, zijn columntwist op Sportgeschiedenis.nl met Jurryt van der Vooren volg ik wekelijks, dit boek was een prachtig debuut die niet alleen voor Ajax-supporters, maar voor alle fanatieke voetbalfans, vele herkenbare momenten zal opleveren.

Quote: “Mijn parka raakt langzaam maar zeker doorweekt. Er is hier, aan de rand van het trainingsveld, vrijwel nergens een plek om te schuilen. Zondagochtend in de regen, nog geen drie uur geslapen, in afwachting van een retourtje Waterloo. Geweldig.” (Blz. 97)

Nummer: 09-029
Titel: Vak 127
Auteur: Menno Pot
Taal: Nederlands
Jaar: 2006
# Pagina’s: 249 (6361)
Categorie: Sport (Voetbal)
ISBN: 90-499-7026-5

Oranje in 2010, Juli (deel 2)

Tags

Bert van Marwijk, Nederlands elftal, Oranje, voetbal, WK 2010, Zuid Afrika

De voorbereiding op het nieuwe seizoen is al druk bezig, Nac heeft de eerste Europese wedstrijden al gespeeld en vele spelers hebben het WK in hun achterhoofd. Nu al. Waar gaan de Nederlanders van Real Madrid voor kiezen? Knokken voor een plek op de bank of zelfs tribune, of toch een stapje lager om wedstrijdritme te houden en het WK te halen?

Sommige transfers pakken misschien wel goed uit. Braafheid mag bij een topclub bewijzen dat hij het niveau aankan. Maar krijgt Mulder die kans bij Feyenoord ook, of komt hij op de bank terecht? Gaat Huntelaar naar Stuttgart, Londen of blijft hij toch in Madrid? Vennegoor of Hesselink en Timmer hebben voorlopig nog geen club.

Nieuw in de lijst zijn Loovens en Maduro die allebei een goed seizoen draaiden bij topclubs. En nu De Guzman weer fit is, hoort hij ook op het lijstje. De keuze voor Van Marwijk blijft groot. 

Doel:  (3/9)

Maarten Stekelenburg (70)

Kenneth Vermeer (50)

Michel Vorm (50)

Edwin van de Sar (40)

Henk Timmer (30)

Piet Velthuizen (30)

Jelle ten Rouwelaar (10)

Dennis Gentenaar (10)

Erwin Mulder (10)

Verdediging: (8/18)

André Ooijer (90)

Giovanni van Bronckhorst (90)

John Heitinga (90)

Joris Mathijsen (90)

Gregory van der Wiel(80)

Edson Braafheid (70)

Dirk Marcellis (50)

Hedwiges Maduro (50)

Rob Wielaert (40)

Khalid Boulahrouz (40)

Gianni Zuiverloon (20)

Ronnie Stam (20)

Erik Pieters (20)

Tim de Cler (10)

Peter Wisgerhof (10)

Kew Jaliens (10)

Kevin Hofland (10)

Glen Loovens (10)

Middenveld: (6/16)

Mark van Bommel (80)

Wesley Sneijder (80)

Demy de Zeeuw (70)

Nigel de Jong (70)

Rafael van der Vaart (60)

Ibrahim Afellay (60)

Stijn Schaars (50)

David Mendes da Silva (30)

Urby Emanuelson (20)

Orlando Engelaar (20)

Jonathan de Guzman (10)

Ismael Aisatti (10)

Otman Bakkal (10)

Theo Janssen (10)

Sergio Wijnaldum (10)

Clarence Seedorf (10)

Aanval: (6/12)

Klaas-Jan Huntelaar(90)

Robin van Persie (90)

Dirk Kuijt (90)

Arjen Robben (80)

Ryan Babel (60)

Ruud van Nistelrooij(60)

Eljero Elia (50)

Jan Vennegoor of Hesselink (30)

Nordin Amrabat (20)

Roy Beerens (10)

Diego Biseswar (10)

Ricky van Wolfswinkel (10)

Tour 2009 in poëzie (3)

Tags

poëzie, Tour 2009, Tour de France, vrienden, wielerpoëzie

Vrienden voor 1 dag

Twee Spaanse vrienden

met een busje vanuit Barcelona

wiens televisie geen ontvangst had

een Deense familie

die samen 15 fietsen hebben

en Nicky Sörensen nog kenden als jochie

twee Noorse echtparen

op de fiets naar boven gekomen

die vooral foto’s van elkaar maakten

een jong Frans stel

met hun zoontje van 2

die alles uit de reclamecaravaan met mij wilden delen

een Andorraanse politieagent

aan het werk

met zijn tas in mijn kofferbak

en ik

allen verenigd

wachtend op het spektakel

genaamd Tour de France

Jamon Iberico

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Kijk nog eens 112

Gisteravond de laatste plakjes ham gegeten die ik had meegenomen vanuit Spanje vorige week. Niet zo maar ham trouwens. Echte Jamón Ibérico (let op de juiste accenten). Niet goedkoop, maar waard elke cent. Nog beter smaakt het in een Spaanse kroeg, zoals deze in Sevilla. De ham hangt er al, de voorraad is ruim. Gewoon een bordje bestellen. Bij je borrel. Of als lunch. Of gewoon, omdat het zo lekker is.

Tour 2009 in poëzie (2)

Tags

poëzie, Spanje, Tour 2009, Tour de France, wielerpoëzie

Afdaling

Twee dagen

nadat de tour

er naar boven moest

reed ik er

naar beneden

het schrijven van

namen

op de weg

blijkt ineens

een vreemde gewoonte

 

Oortje

De enige vraag

die ik in de discussie

over oortjes gemist heb

is simpel

ga je van een oortje

harder fietsen?

 

Acteur

Elke dag weer

speelt Kenny van Hummel

een geweldig spel

zondag komt hij

uit het wiel van

Cavendish

en wint

op de

Champs Elysees

Rinaldo Nocentini hoort er niet bij

Tags

prijsvraag, Tour de France, wielrennen

Gerbie’s prijsvraag. De onregelmatig terugkerende vraag voor de bezoekers van dit blog, met slechts een virtuele veer voor de winnaar, de eerste die het juiste antwoord in de reactiebox weet neer te zetten. Simpel toch?

Drie vragen liefst deze keer, het bleek toch niet zo simpel als ik had gedacht. Vooral Aschwin beet zich er in vast. De renners zijn achtereenvolgens David Millar, Stef Clement, Rinaldo Nocentini en Lance Armstrong. De Italiaan reed daadwerkelijk in de gele trui (nog een klein uurtje schat ik), de rest reed in de huidige Tour de France allemaal virtueel in het geel. De Italiaan hoort er dus niet bij.

Stand na zeven prijsvragen:
Bas 1 virtuele veer
Dinand 1 virtuele veer
Harmen 1 virtuele veer
Massi 1 virtuele veer
Aschwin 0,5 virtuele veer
Bert 0,1 virtuele veer

Op weg naar Andorra Arcalis

Tags

Andorra, Tour 2009, Tour de France, wielerfoto, wielrennen

Brice Feillu, uiterst rechts, vlak voor hij gaat aanvallen, de bocht nadat ik deze foto maakte.

Hapjes eten

Tags

baby, eten, Suus

Na de borstvoeding is het een paar maanden simpel. Een paar keer per dag begin je te huilen, je doet je mond open en ze drukken er een fles in. Daarin zit melk, tenminste poeder en water wat samen lijkt op melk. Dat is lekker, je slobbert het naar binnen, je laat een boertje en je kunt heerlijk uitbuiken. Dan weer slapen, het leven is mooi.

Sinds een tijdje echter moet ik ook met een lepel eten. Fruithapje noemen papa en mama dat. Dat komt uit een potje, ze stoppen een lepel vol in mijn mond en dan moet ik dat maar weg zien te werken. Vreemd hoor.Ik moest ook echt wennen aan de smaak. Soms komt het niet uit een potje. Dan hebben papa en mama zelf wat fruit geprakt. Banaan vind ik erg lekker. Aardbei ook wel. Peer uit een potje weer wat minder.

Maar nu beginnen ze ook met groentehapjes. Straks krijg ik mijn geliefde fles niet meer! Het wortelhapje van woensdag zat overal, behalve in mijn maag. Mijn blonde haar begon al oranje te kleuren. Ik heb iets gehoord over papa en een spinaziehapje, heel veel jaren geleden, misschien moet ik maar eens bij opa en oma informeren. Groente vind ik dus niet zo lekker. Alhoewel, vanavond kreeg ik bloemkool en aardappel, net als papa en mama, daar kon ik weer niet genoeg van krijgen.

Het leukste bij alle hapjes is om het zelf te eten. Ik grijp dan de lepel uit de hand van degene die me voedt (vooral oma is niet zo snel) en dan eet ik zelf wel. Dat de helft van het eten (minstens) dan op mijn slabbetje en in mijn gezicht belandt, vind ik niet zo belangrijk. Kan ik weer lekker in bad daarna, dat vind ik ook erg leuk. Lekker spatteren.

Terug in de tijd?

Tags

Menorca, reizen, Spanje, stagebezoek

Afgelopen maandag mocht ik op stagebezoek bij een van mijn studenten op Menorca. Het toeval wil dat ik het zomerseizoen 1997 daar al doorbracht, meer dan een half jaar was dat mijn huis. Ik heb daar een geweldige tijd gehad, dus leek het me wel leuk terug te keren naar de plek waar ik mijn laatstezomerseizoen werkte. En laat die stagiaire nou precies werken in 1 van de 2 dorpen die destijds ‘mijn gebied’ waren.

Ik was er al vroeg (wat heet, 3 uur opstaan om de vlucht om 6 uur te kunnen halen), dus ik had tijd genoeg. Mijn stagiaire kort gesproken en afgesproken om ’s avonds samen wat te eten, dus voor mij een hele dag ‘back on memory lane’. In hotel 1 herkende ik niemand, hotel 2 was anders. De receptioniste was dezelfde als 12 jaar geleden. Ze was alleen wat ouder geworden. Ik ook, denk ik. Ik herkende haar. Zij mij niet. Het gesprek ging niet bepaald vlot. Ik vertelde nog wat over die zomer, informeerde naar een van haar collega’s (‘die werkt nu in Barcelona’) en zij vertelde me heel beleefd (want Engels) dat het leuk was mij weer te zien. 4 minuten later liep ik weer buiten. Ik kende de weg, maar daar was ook alles mee gezegd.

De kroeg waar we destijds ’s avonds de dag doornamen, is nu een restaurant. De mensen die er werken zijn óf nieuw óf nu net zo onbekend als 12 jaar geleden. Teruggaan had weinig zin. Niets herinnerde me aan de prachtige zomer die ik op Menorca heb beleefd.

De volgende ochtend zat ik om half zes in een taxi naar het vliegveld. De taxichauffeur was gezellig. Hij vertelde me over de voetbalclub uit Mahon, die ik toevallig ook had zien spelen 12 jaar ervoor. Ik vertelde hem ook dat ik de weg al nauwelijks meer herkende, dat terugkeren in de tijd eigenlijk nutteloos is. Ik had nog één laatste hoop. Vier keer per week deed ik een vliegveldtransfer. Ik leverde mijn gasten graag bij een bepaalde incheckbalie af. Het meisje er achter was niet alleen mooi, ook erg leuk. Als ik nu nog eens bij haar zou kunnen inchecken. De taxichauffeur lachte. Mijn verhaal indachtig reageerde hij ad rem: “Misschien is ze wel heel dik geworden”. Ze zat gelukkig niet aan de balie. Nu blijft ze voor eeuwig mooi.

Teruggaan in de tijd heeft geen zin.

P.s. Gelukkig bleek er ook uitzondering op deze regel. Hij werkt nog steeds met zeer veel plezier zag ik even later.

Tour 2009 in poëzie (1)

Tags

poëzie, Tour 2009, Tour de France, wielerpoëzie, wielrennen

Wandeletappe

De wedstrijd

Wie rijdt het zachtst

Tussen

Kopgroep en

Peloton

Maakt het

Toch nog

Spannend

 

Ploegentactiek

Met je kopman

In de tweede waaier

Rij je vol

Op kop

Omdat Armstrong

Dat wil

 

Montjuich

Het Olympisch stadion

In zicht

Je ruikt de glorie

So near

Yet so far

Paolo Giordano – De eenzaamheid van de priemgetallen

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, Italië, lezen, Paolo Giordano

Paolo Giordano – De eenzaamheid van de priemgetallen (09-028)

Sommige titels zijn zo goed, dan is het onmogelijk niet nieuwsgierig te worden naar het boek dat daarbij hoort. In het Italiaans klinkt het nog mooier. La Solitudine dei numeri primi. Ik wou dat ik Italiaans kon lezen (behalve de sportkrant dan bedoel ik), dan had ik dit boek niet in vertaling hoeven te lezen. Niet dat er iets mis is met de vertaling, ik ben alleen zo’n purist dat ik liever het origineel lees.

Het boek draait om twee hoofdpersonen, Alice en Mattia. Zij zijn al vroeg vrienden, maar blijven de rest van hun leven aan elkaar verbonden, hoe onlogisch dat soms ook lijkt. Want in hun vriendschap zit ook een afstand. De afstand van twee priemgetallen zo ver weg dat de meeste niet-wiskundigen allang de weg kwijt zijn, onwetend van het bestaan van die twee specifieke priemgetallen.

De wiskundige Mattia is het prototype. Hij kan alles met getallen, maar met mensen is hij iets minder goed. Fotografe Alice lijkt ambitieloos door het leven te gaan. Beiden hebben een jeugdtrauma.

Fascinerend boek. Ik kan me goed voorstellen dat dit boek in Italië een grote sensatie was. Ik ben in ieder geval blij het gelezen te hebben, dat ik de kans kreeg om de wereld van de priemgetallen te leren begrijpen.

Quote: “Hij pakte het pak rijst. Het was al open. Hij schudde het. Toen glimlachte hij. Het een glimlach die Alice sinister vond. Hij hield het pak schuin en de rijst begon op de grond te vallen, als een wit, licht regenbuitje.” (Blz. 252)

Nummer: 09-028
Titel: De eenzaamheid van de priemgetallen (Orig.: La Solitudine dei numeri primi)
Auteur: Paolo Giordano
Taal: Nederlands (Orig.: Italiaans)
Jaar: 2008
# Pagina’s: 319 (6112)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-234-3496-2