Simone van der Vlugt – Blauw water (09-024)
Soms moet je buiten geijkte paden gaan. Of in mijn geval, die paden juist opzoeken. Het genre literaire thriller is in mijn ogen een vreemde. Meestal (en nu ben ik aan het interpreteren) wordt in de literatuur een zekere diepgang gezocht, personages die zich ontwikkelen, een verhaal dat meerdere lagen heeft, dat op verschillende manieren gelezen kan worden. De thriller daarentegen moet het juist hebben van de spanning. Daarvoor worden de personages niet echt uitgediept, maar bewust vaag gehouden (Ira Levin was daar zo goed in dat ik pas halverwege A kiss before dying doorhad dat de hoofdpersoon in het eerste deel nooit bij naam werd genoemd). De spanning wordt juist sterker door het boek in een bepaalde richting te sturen. Ruimte voor eigen interpretatie is er bijna niet. In mijn ogen zijn de twee genres, die ik beide lees, bijna tegenovergesteld. Daardoor is de term Literaire thriller dus eigenlijk een contradictio in terminis. Dat wil niet zeggen dat het geen bestaansrecht heeft, sterker nog, de bestseller top nogwat staat vol met boeken in dit genre.
Mijn argwaan naar bestsellers wordt hierdoor nog eens versterkt. Ik zie vooral marketingmachines die me richting bepaalde schrijvers willen sturen, mijn automatische (Pavlov?) reactie is dan een andere kant op te gaan. Nicci French las ik pas toen ik echt niets anders te lezen had en het boek me bijna letterlijk in de handen viel. Leuk, misschien zelfs wel goed. Saskia Noort las ik pas toen ik het als geschenk in de maand van het spannende boek kreeg. En ze viel me behoorlijk tegen. Het bevestigde mijn vooroordeel tegen een genre dat dat misschien niet verdient.
En toen lag daar ineens het boek van Simone van der Vlugt. Naam wel eens gehoord, genre bekend dus. En ik had twee avonden om het uit te lezen. Ik besloot dus om het juist wel te lezen. Ik legde mijn eigen boek aan de kant en begon, zo open mogelijk aan Blauw water. Al snel was daar de TBS-er. Mijn eerste foute gedachte kwam al op. ‘Weer iemand die denkt te weten wat er leeft onder de mensen, als SBS-in het land of de voorpagina van De Telegraaf tenminste het gesundes volksempfinden weergeeft, daar dan op inspeelt. Marketing boven kunst’. De gedachte ging niet meer weg. De hoofdpersoon is een moedige singlemoeder die de boef voorliegt en alles doet (ja echt) om de TBS-er tevreden te houden. De ontsnapte crimineel was gewetenloos, maar bleek eigenlijk ook wel weer menselijke trekjes te hebben. Alle clichés kwamen voorbij. Het toeval speelt natuurlijk een grote rol, maar terwijl dit in echt goede boeken heel logisch lijkt, wordt hier alleen de vraag ‘waarom’ regelmatig opgeroepen. De geloofwaardigheid van het verhaal staat meerdere keren op het spel.
Uiteindelijk lukte het me eenvoudig om het boek in twee avonden uit te lezen. Het leest lekker weg. Als je niet te veel wil nadenken over wat je leest, dan is dit vast een heel goed boek. Als je je hersens een tijdje kan uitzetten en alleen kan lezen, dan heb je misschien zelfs de illusie dat dit verhaal zou kunnen gebeuren. Kun je later met je vriendinnen van het leesclubje leuk napraten en zeggen hoe erg het wel niet is. Om in dezelfde adem verder te gaan over Jan en Yolanthe (ook erg) en de crisis (errug).
Niet mijn genre dus. Zal het ook nooit worden. Slecht boek? Nee hoor. Alleen niet een boek voor mij. Alleen daarom al ben ik blij dat ik het toch gelezen heb. Is mijn vooroordeel netjes omgezet in een oordeel.
Quote: “Anderhalve minuut, dat lijkt niet lang, tot dat moment steeds dichterbij komt, en je beseft dat het negentig seconden van brandende longen en pure doodstrijd betekent.” (Blz. 34)
Nummer: 09-024
Titel: Blauw water
Auteur: Simone van der Vlugt
Taal: Nederlands
Jaar: 2008
# Pagina’s: 220 (4948)
Categorie: Literaire thriller
ISBN: 978-90-414-1090-0
