185 – Kaiser Chiefs – Ruby

Tags

Gerbie's top 212, Kaiser Chiefs, muziek

Nummer	185
Artiest	Kaiser Chiefs
Titel	Ruby
Jaar	2007
Wikipedia	Ruby
Website	Kaiser Chiefs
Tekst	Vagalume

Een band noemen naar een Zuid-Afrikaanse voetbalclub, leuk idee. En dan ook nog eens een goede band. Voor mijn doen, in een lijst vol met muziek uit de jaren ’80 en ’90, ook nog eens een relatief nieuwe band.

Heel lang twijfelde ik tussen dit nummer en ‘I predict a riot‘, iets meer tegendraads, al is dat niet het sterkste kenmerk van de band. The Kaiser Chiefs maken gewoon leuke Britpop liedjes, een van de betere bands van de laatste jaren.

Al een tijdje ben ik bezig met de muziekopvoeding van mijn dochter. Maar waar vrienden van me kinderen hebben die naar Rage against the Machine en Foo Fighters willen luisteren, is het mij nog niet gelukt om K3 en andere kindertroep uit te bannen. Gelukkig luistert ze al wel graag naar het Klein Orkest, maar al zoekende naar muziek die niet alleen goed is, maar ook toegankelijk voor kleine kinderen (ik heb Radiohead, Pink Floyd en Mano Negra maar even overgeslagen), kwam ik bij dit nummer uit.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify.

Advertenties

Mike Gayle – The stag and hen weekend

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, lezen, Mike Gayle

Mike Gayle – The stag and hen weekend

Vakantielectuur. Voor hem en haar, net zoals in dit boek. Je moet het boek in twee delen lezen, zijn vrijgezellenfeestje en het hare. Of je met de rode of blauwe kant van het verhaal moet beginnen staat nergens, dat moet de lezer zelf maar bepalen.

Ik keek dus eerst mee met haar, een groep vriendinnen en een extreem luxe hotel, voordat ik, onvermijdelijk, in Amsterdam met hem meeliep voor zijn feestje. Ik ben er nog niet uit of ik het boek andersom gelezen anders had ondergaan.

Vanaf dat moment is alles vrij voorspelbaar. Zij komt in haar weekend haar knappe en beroemde ex tegen, die er natuurlijk alles aan doet om haar te overtuigen niet te gaan trouwen, terwijl hij is Amsterdam de opvolgende ex tegenkomt die hem vertelt wat het plan is van de gezamenlijke ex.

Beide verhalen haken dus netjes in elkaar, je hoeft niet echt te zoeken naar een diepere bedoeling, de moraal is ook vrij ver weg, gewoon een simpel boek voor tussendoor.

Citaat: “Right now Phil needed to hear Helen’s voice more than anything in the world. He missed her and wanted, if only for the duration of a three-minute call to be connected to her in some meaningful way. He scanned the square for a public phone and eventually found one back in the station next to a bank of ticket machines.” (p.108)

Nummer: 14-038
Titel: The stag and hen weekend
Auteur: Mike Gayle
Taal: Engels
Jaar: 2013
# Pagina’s: 416 (7691)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-1444708608

Meer:
The to-do list
His ‘n’ hers
Brand new friend
Dinner for two
Wish you were here
Turning thirty

Gayle’s website

Janet Evanovich – Motormouth

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, Janet Evanovich, lezen

Janet Evanovich – Motormouth

Het verzadigingspunt is bereikt. Ooit nam ik me voor om de hele serie Stephanie Plum novels op volgorde te lezen. Ik heb er acht gehad. Deze kwam er even tussendoor. Opruimingsbak van de bieb, maar of ik er voor 50 cent plezier aan heb gehad, durf ik te betwijfelen. Goed, het boek is twee keer gelezen in de zomervakantie, ik kan het nog weer gebruiken om te BookCrossen, laten we het er op houden dat dat genoeg waarde is.

Het boek zelf is het dat zeker niet. Toch maar uitgelezen. Ik moest toch wat.

Citaat: “De vrouw was het toonbeeld van een blonde bimbo. Een platinablonde Cruella De Vil. Ze droeg schoenen met tien centimeter hoge stilettohakken en een couturepakje dat haar omsloot als een tweede huid. Ze had genoeg in de zon blikkerende diamanten aan haar horloge en haar oren om me te verblinden.” (p.95)

Nummer: 14-039
Titel: Motormouth
Auteur: Janet Evanovich
Taal: Nederlands (Orig.: Engels)
Jaar: 2008 (orig.: 2006)
# Pagina’s: 287 (7978)
Categorie: Whodunit
ISBN: 978-90-44322224

Meer:
Metro girl
Hard eight
Seven up
Hot six
High five
Four to get ready
Three to get deadly
Two for the dough
One for the money

Redmond O’Hanlon – Naar het hart van Borneo

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, Borneo, Indonesië, lezen, Maleisië, Redmond O'Hanlon, reizen

Redmond O’Hanlon – Naar het hart van Borneo

Tijdens een vakantie met je maaltijden geregeld, zwembad en balkon en een fatsoenlijk bed, lees ik graag hoe het ook anders kan. Bijvoorbeeld hoe een van mijn favoriete reisschrijvers in 1983 de jungle van Borneo verkende. Een gebied waar wel een kaart van bestond, maar waarvan hij wist dat die kaart niet toereikend zou zijn.

O’Hanlon is de laatste jaren erg populair in Nederland, hij mag voor de VPRO op reis, in Enschede mag hij een museum inrichten en in Utrecht is hij gastspreker aan de universiteit. Gelukkig schrijf hij nog zo nu en dan een boek. En terwijl ik er al meerdere had gelezen, maar zijn reisdebuut had ik nog niet op mijn lijstje staan.

Na een korte intensieve voorbereiding vertrekt de schrijver met zijn vriend James naar Borneo. De reis er naar toe zou voor vele reizigers al te veel zijn, maar pas in het Maleisische deel van Borneo begint zijn echte expeditie. Ze huren lokale gidsen in, slaan voorraden in en gaan stroomopwaarts, steeds verder van de kust. Als verwacht kom je dan stammen tegen die hun hele leven in afzondering hebben gewoond, die geen blanke reizigers kennen.

Het leuke van O’Hanlon is dat hij daadwerkelijk geïnteresseerd is wat er om hem heen gebeurt, dat hij wil weten hoe die stammen dan leven. Dus niet als in een fout SBS programma mooie beelden willen schieten en grappige momenten creëren, maar daadwerkelijke interesse tonen. Hij heeft zeker wel humor, maar vooral ten koste van hemzelf (hij blijft een Brit) en niet ten koste van de ‘onderontwikkelde’.

Het vreemde van het boek vond ik het redelijk abrupte einde. Terwijl we eerst uitgebreide beschrijvingen lazen, dagen die hoofdstukken duurden, was het op het eind van het boek ineens afgelopen. Het doel was bereikt, nu is het klaar. Terwijl zijn observatievermogen ongetwijfeld voor veel meer mooie anekdotes zou hebben gezorgd.

Citaat: “De rivier leek ons in te sluiten: zestig meter hoge bomen verdrongen zich op de hellingen, haast tot aan de rand van het water – een ogenschijnlijk eindeloze chaos van verschillende soorten, in alle tinten groen, zelfs onder die aanhoudende gloed van de tropenzon; woekerplanten slingerden zich overal omheen, varens ontsproten in alle vertakkingen van de bomen, lianen zo dik als benen grepen in elkaar en hingen neer boven het wateroppervlak, de uiteinden dreven als wier in de stroming.” (p.44)

Nummer: 14-037
Titel: Naar het hart van Borneo
Auteur: Redmond O’Hanlon
Taal: Nederlands (orig.: Engels)
Jaar: 1986 (orig.: 1984)
# Pagina’s: 243 (7275)
Categorie: Reis
ISBN: 90-295-3213-0

Meer:
Een verteller
Boudewijn Büch over Redmond O’Hanlon
Tussen Orinoco en Amazone
Trawler

Elders op het web:
Wikipedia
Guardian
VPRO

Sung Tan Chuk Ha

Tags

kerst, kerstgedachte, lifeblog

186 – Prodigy – Firestarter

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Prodigy

Nummer	186
Artiest	Prodigy
Titel	Firestarter
Jaar	1996
Wikipedia	Firestarter
Website	Prodigy
Tekst	Rock Genius

De jaren negentig waren mijn Britse jaren. En dus ook van de muziek uit Groot-Brittannië. En de opkomst van de house muziek eind jaren tachtig had ik genegeerd, Dance was weer iets anders. Ook niet mijn muziek, maar er gebeurde wel wat. The Prodigy gaf de muziek een andere stijl. Er zat Punk in. Rock. Protest. Allemaal elementen uit de Britse muziekgeschiedenis. Nog was ik niet overtuigd, maar ik moest het op zijn minst een kans geven.

Ik weet nog precies hoe het muziekwinkeltje in Mao (Menorca) er uit zag waar ik een aantal cassettebandjes kocht. The Fat of the Land was nog maar net uit, de single ging er aan vooraf. En zo kwam het dat ik zomer 1997 geregeld luisterde naar een band die niet bij mijn favorieten hoorde, die niet een soort muziek maakte die bij mij paste en die  ver van mij af stond. En toch luisterde ik. De controversie rondom Smack my Bitch up later dat jaar deed mij glimlachen. Britten konden naast vernieuwend geweldig conservatief zijn. Simpel te provoceren. En daar speelde de band handig op in. De titel alleen al zou genoeg zijn, een controversiële videoclip bleek de overtreffende trap.

Het zal nooit mijn favoriete muziek worden, maar er zit toch ook wel weer een verhaal aan vast, een persoonlijke herinnering, een tijdsbeeld. Alleen daarom al verdient dit nummer een plaats in mijn lijst. Al is het stiekem ook wel een erg leuk nummer.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify.

Kader Abdolah – Het huis van de moskee

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, geschiedenis, Iran, islam, Kader Abdolah, lezen, moskee

Kader Abdolah – Het huis van de moskee

Het is geen lichte lectuur, maar zware kost voor de vakantie. Toch verheugde ik me op een lekker dikke pil in de zomer. Niet zoals velen een literaire thriller op het vliegveld gauw aangeschaft, maar een boek dat al een paar jaar in de kast stond tot het juiste moment. Dat moment was dus afgelopen zomer.

Aga Djan is hoofd van de bazaar, de moskee, het huis waar vele familieleden wonen. De stamboom voorin het boek doet me even terugdenken aan 100 jaar eenzaamheid en inderdaad heb je tijdens het lezen regelmatig een momentje nodig om even te kijken over wie het ook al weer gaat, waar in de familieboom ik moet denken. Het verhaal gaat over zijn familie, die al eeuwen lang in de moskee woont, de hele stad kent hen, iedereen waardeert Aga Djan en andere prominente familieleden.

Daar komt langzaam verandering in, tijdens de jaren zeventig. Iran wordt wat conservatiever, de progressie gaat aan de ene kant door, maar wordt geflankeerd door een enorme golf fundamentalisme. Dat gaat ongetwijfeld botsen. Van een familieroman verandert het boek gaandeweg in een politieke geschiedenis. Waar je wil weten hoe het met de dochter gaat, haar conservatieve man, de laatste jaren van de oma’s en de vele neven en nichten, is het onmogelijk hun leven los te zien van de ontwikkelingen in Teheran, waar de Sjah de macht langzaam maar zeker uit zijn handen ziet glippen, terwijl hij aan de ene kant vecht voor zijn positie, onderwijl aan de andere kant zijn vlucht aan het voorbereiden is.

In Parijs bereidt een ander de omgekeerde weg voor. Gevlucht uit zijn land, keert Ayatollah Khomeini terug om Iran te leiden. Het land zal nooit meer hetzelfde zijn. Voor Aga Djan wordt dat steeds duidelijker. De moskee komt buiten zijn invloed te staan, de bevolking kent hem niet meer of wil hem niet meer kennen en de familie moet zien te overleven in plaats van verder te leven zoals ze al eeuwen deden.

Prachtig is het persoonlijke verweven met de politiek, de geschiedenis. Als jochie kan ik me nog wel herinneren dat de islamitische revolutie in Iran plaatsvond, maar begrijpen was wat anders, daarvoor was ik nog veel te jong. Dit boek helpt me dus bij het duiden van de geschiedenis. Maar doordat het mooi verteld werd, is het ook nog eens een erg boeiend boek om te lezen.

In diverse recensies valt te lezen dat een groot deel van dit boek het autobiografische verhaal van Abdolah is, de Iraanse schrijver die noodgedwongen in het Nederlands schrijft. Namen zijn veranderd, een broer werd een neef, maar in grote lijnen schijnt het wel te kloppen. Dat Abdolah de keuze maakt om zijn verhaal om te schrijven naar een roman, vind ik te prijzen. Veel waargebeurde verhalen (een eigen genre zo langzamerhand) vallen op doordat het een saaie opsomming is geworden, waardoor iemand die sympathie of erkenning verdient, saai overkomt en het effect van het boek averechts is. Abdolah heeft zijn levensverhaal als basis genomen en er een geweldige roman van gemaakt. Compliment.

Citaat: “Ze kwam uit een traditionele familie en haar vader was een verre verwant van Aga Djan. De man was rijk, een edelman die een paar dorpen in de bergen bezat. Maar er was iets mis met zijn gezin, ze waren allemaal gek geworden. Zijn vrouw kreeg psychische problemen toen ze haar eerste kind baarde en ze genas nooit meer. Zijn zoon was zwakzinnig geboren, zijn oudste dochter was niet normaal en Godsi liep als een zwerfster rond in de stad.” (p.151)

Nummer: 14-036
Titel: Het huis van de moskee
Auteur: Kader Abdolah
Taal: Nederlands
Jaar: 2005
# Pagina’s: 413 (7032)
Categorie: Literatuur
ISBN: 978-90-445-1870-2

Meer Abdolah op gerbie.nl:
De kraai
De reis van de lege flessen

Meer over het Huis van de Moskee:
Wikipedia
Scholieren.com
NRC
Trouw

Goorse vragen (deel 135)

Tags

fotooo, Goor, Goorse vragen, hardlopen, verkeer

Vaak loop ik niet hard, een enkele keer. Als ik een voetbaltraining heb gemist. En er tijd voor heb. En zin. Toch heb ik hier nog nooit de maximum snelheid gehaald. Zouden er Goorenaren zijn die hier lopend in de problemen zouden komen?

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.

Tegen modern voetbal

Tags

column, fcblogbroeders, GFC, Goal, Goor, voetbal

Goal, februari 2011

Ergens na het Heizeldrama is in Engeland de knop omgegaan. Weg met de hooligans, vader en zoon moeten weer samen naar de voetbal kunnen. En als moeder mee wil, moet dat ook mogelijk zijn. Nieuwe stadions werden gebouwd, gigantische televisiedeals afgesloten, stinkend rijke eigenaren kochten clubs op, er ontstond een nieuwe rijke bovenlaag in de Premier League.

De rest van Europa volgde. De Europacup 1 werd Champions League, maar je hoefde niet perse kampioen meer te zijn om mee te mogen doen. De nummer vier van Spanje had een grotere kans dan de nummer 1 van Zweden. De nummer drie uit Duitsland bleek belangrijker dan de kampioen van Cyprus.

Het geld werd zo belangrijk dat talenten van 21 al voor geld kozen ipv sportieve ambitie. De tweedeling tussen de ‘haves’ en ‘havenots’ werd steeds duidelijker. Clubs met nieuw geld werden machtiger. Chelsea was decennialang een klein clubje, maar werd ineens een Europese topclub, Manchester City doet een vergelijkbare poging op dit moment. Ondertussen is een kaartje voor een wedstrijd onbetaalbaar geworden, als het al verkrijgbaar is.

Steeds meer fans keren zich af. Op het internet woedt een rage die naar de stadions aan het overslaan is. “Against Modern Football”, is de leuze. Een site als Football Culture is een sterk tegenstander van het moderne voetbal. Kleine sites als ‘In de hekken”, “Door de benen” en “Voetblah” schrijven prachtige stukken over voetbal in de marge. Foto’s van supporters van kleine Poolse clubjes. Filmpjes van zingende fans in de Duitse Oberliga. Stukjes over de talenten in hoofdklasse C. Een foto van een leeg veld in Egypte. Allemaal met de achterliggende gedachte ‘voetbal is van de fans, niet van het grootkapitaal’. De spandoeken met de leuze verschijnen bij steeds meer wedstrijden.

Liever een middenmoter met trouwe supporters en een goede sfeer dan tijdelijk groot, met het risico weer in de vergetelheid te raken. Clubs als KV Mechelen, Leeds United, Alaves, Hellas Verona en Blackburn Rovers waren ooit gevreesd op de Europese velden maar vielen diep. Als het aan de ‘echte’ fans ligt, overkomt het ook Red Bull Salzburg, Chelsea en Hoffenheim. Clubs met traditie mogen groot blijven. Dortmund, Newcastle, Napoli, Schalke en nu ook Feyenoord hebben klappen gehad of krijgen ze nog steeds, maar komen er bovenop omdat ze veel trouwe supporters hebben. En zo hoort het.

Ik sta helemaal achter deze fans. Dat Heracles met een net nieuw stadion al weer serieuze plannen maakt voor nieuwbouw is belachelijk. Een degradatie en al die plannen kunnen de ijskast weer in. Ietwat lager heeft elke club de laatste jaren pech gehad als ze bij Glanerbrug in de competitie zaten. Weinig toeschouwers, bijna geen jeugdelftallen, maar wel keer op keer kampioen. Zou het leuk zijn als hoofdklassespeler om voor een paar centen in de 6e klasse veertig keer te scoren? Ik kan het me niet voorstellen. Mooie traditierijke clubs als Hengelo en Haaksbergen hebben de neergang van top naar bodem amateurvoetbal al meegemaakt. Het is voor die laatste club zelfs de vraag of ze er weer bovenop komen.

GFC heeft gelukkig een trouwe supportersschare, is terughoudend als het gaat om grote veranderingen in structuur en beleid en blijft de geweldige club die het al bijna 104 jaar is. Ik hoef niet zes keer kampioen te worden om dan in 2018 uit tegen RKC te mogen spelen. Dan maar eeuwig vierde klasse B. Maar wel GFC blijven. Tegen modern voetbal.

 

20/20: Bijna vier jaar geleden schreef ik dus al over deze beweging. Ondertussen aangesloten bij de FC Blogbroeders sta ik nog duidelijker achter deze woorden en is de commercie nog overduidelijker vertegenwoordigd in de top.

De rijdende rechter 055

Tags

auto, bejaarde, Lochem, Rijdende Rechter

Ook ik ben geen heilig boontje. Aan het begin van de bebouwde kom laat ik regelmatig het gas los in plaats van te remmen. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

 

Datum: 22-9-2014

Tijd: 16.00 uur

Plaats: Rand centrum Lochem

Dader: Blauwe Renault (50-JP-GJ, gekocht te Laren)

Situatie: Soms weet je binnen een paar seconden wat voor iemand achter het stuur zit van de auto voor je.

Het is ook wel erg logisch. Op de eerste rotonde zijn er fietsers die links inhalen, wandelaars die rechts naast de auto blijven lopen. Oftewel, zelden zag ik een auto zo langzaam over een rotonde gaan.

De tweede rotonde, nog geen 100 meter verderop (wie bedenkt dat?) gaat volgens hetzelfde stramien. Extreem langzaam aanrijden. Heel erg lang wachten voordat de rotonde opgereden wordt en dan in slakkengang optrekken en meteen naar rechts gaan.

Ze hebben boodschappen gedaan, nog voor we Lochem uit zijn slaan ze van de provinciale weg af. Volgens mij heeft hij de derde versnelling nog niet gevonden. Zijn vrouw zit naast hem. Vroeger redeneerde ik dan meteen: met de auto er bij opgeteld 315 jaar. Ze kunnen er niets aan doen, als je op de boerderij woont, heb je een auto nodig. Hij kan er niets aan doen dat ze in 1935 het papiertje gewoon konden ophalen bij het gemeentehuis, dat hij nooit rijexamen heeft gedaan. Niemand kan hem ook verwijten dat hij binnenkort honderd wordt. Het gaat ze goed samen, gezellig samen oud worden.

Maar iemand moet toch wat doen? Buren, kinderen, andere familie, de huisarts, oud-collegae, iemand. Je kunt deze mensen toch niet meer de straat oplaten. Ze zijn een gevaar voor zichzelf én anderen. Dit kan alleen maar in tranen eindigen. Drie keer week een taxi bestellen is toch een stuk goedkoper en veiliger dan die eigen auto op het erf.

Straf: Voor de tweede keer in 55 afleveringen geen alternatieve straf. De oudjes valt niets te verwijten. Maar het sociale omveld wel. Maar wie welke straf verdient is te lastig te beredeneren. Maar iemand moet de verantwoordelijkheid nemen!

Bill Bryson – At home

Tags

Bill Bryson, boeken, boeken 2014, boekrecensie, lezen

Bill Bryson – At home

Maanden deed ik er over. Tussendoor las ik meerdere andere boeken. Dat is geen goed teken. Maar dat kon ook komen omdat dit niet de Bryson is die ik het liefst lees. De reisschrijver. De cynicus die anderen zo geweldig observeert. Maar ook dit boek van Bryson is zeker de moeite waard.

Na zijn vele reisboeken koos Bryson vaak een thema en ging dan aan het spitten. En dat kan hij als de beste. Oude archieven, vergeten bronnen, niets is veilig voor hem, hij vindt wat hij zoekt. In dit boek kiest hij dus voor het huis als uitgangspunt. Daardoor kan hij de hele geschiedenis terugbrengen tot een overzichtelijk geheel. Zoals hij eerst al deed met ‘a short history of nearly everything, maar dan beperkter. Beperkt bij Bryson betekent nog altijd 32 pagina’s bronnen achterin, ik schat zo’n 500 verschillende. En dus 700 bladzijden boek.

En dat is precies de reden dat ik zo nu en dan het boek na een hoofdstuk even opzij heb gelegd, een ander boek las en weer terugkeerde bij dit boek. Want ook al is het achter elkaar gelezen een beetje overdadig, overweldigend, er zit geen oninteressant hoofdstuk tussen. En dat is best een prestatie. 30 pagina’s The Hall, 34 over The Fusebox, 34 The Passage en 39 over The Dressing Room. Had me vooraf verteld dat ik het allemaal boeiend zou vinden, ik zou je hebben uitgelachen. Toch weet Bryson keer op keer interessante anekdotes te vinden, de geschiedenis te herschrijven, leuke details in te brengen en de lezer zodoende geboeid te houden.

Ik heb nog ‘Shakespeare’ klaar staan ter lezing, maar hoop eigenlijk dat hij weer eens een tijdje op reis gaat. Ik weet zeker dat er genoeg plekken op de wereld zijn waar Bryson nog veel boeiender over kan schrijven.

Citaat: “Even what we can know, from archaeology, is often hard to fathom. For one thing, the newcomers declined to live in Roman houses, even though the Roman houses were soundly built, superior to anything thet had had at home, and there for the taking. Instead they erected far more basis structures, often right alongside abandoned Roman villas. They didn’t use the Roman towns either. For three hundred years, London stood almost empty.” (p.81)

Nummer: 14-035
Titel: At home
Auteur: Bill Bryson
Taal: Engels
Jaar: 2010
# Pagina’s: 700 (6619)
Categorie: Non fictie
ISBN: 978-0-552-77735-3

Meer:
The life and times of the Thunderbold Kid
Notes from a big country
A short history of nearly everything
African diary
A walk in the woods
Made in America
Down under
Notes from a small island
The lost continent

Haagse poëzie

Tags

boeken, Haagse Harry, In Memoriam, lezen, Marnix Rueb, poëzie

187 – Döf – Codo

Tags

Döf, Gerbie's top 212, muziek, Neue Deutsche Welle, Oostenrijk

Nummer	187
Artiest	Döf
Titel	Codo
Jaar	1983
Wikipedia	Deutsch Österreichisches Feingefühl
Website	Ich will Spass
Tekst	Golyr

Al meer dan twintig jaar geleden schreef ik een column over deze band, deze elpee. Dit nummer was een hit in 1983. Ik huurde de elpee, zoals dat ging in die tijd. Ik kopieerde het op een bandje en we luisterden er naar in de auto op weg naar een uitwedstrijd. Degene die na mij de elpee huurde bij de bieb was onze rechtshalf. Daarna de rechtsbuiten. Omdat het uitleensysteem zo heerlijk primitief was (kaartje met gebruikersnummer), konden we nog jaren zien dat niemand na ons de plaat meer had meegenomen. Tot hij in de afgeschrevenbak terecht kwam en ik ‘m voor een gulden mocht meenemen.

De Duits-Oostenrijkse samenwerking ging precies een plaat goed. Geweldige humor in een bijna onverstaanbaar dialect. Maar wel met een ontzettend aanstekelijk refrein. Ik weet zeker dat iedereen tussen de 35 en 50 op dit moment de tekst (“Ich düse, düse im Sausseschritt”) zo meezingt, op zijn minst neuriën kan.

Rondzoekend op internet kom ik wat pareltjes tegen. Een parodie door Otto. De opvolger Taxi met foute video. Arafat, een ander nummer (denn keiner nur einer hat, so sinnlichter lippen wie der Yasser Arafat) van het album. Een Engelse versie van Codo en nieuw voor mij de B-kant van de single.  5.39m er over doen om te vertellen dat er niets op de b-kant staat, dat je de plaat moet omdraaien. Je moet er voor in de stemming zijn, het is flauw, maar ik vind het onweerstaanbaar.

Zelfs een special van bijna een uur uit 1984 is bewaard gebleven, gedigitaliseerd en gedeeld met de wereld.

Er kwam nog een tweede album, maar niemand die het nog interesseerde, de glorietijd van de heren Tauchen en Prokopetz was kort maar hevig.

Een vraagje blijft hangen: Zouden de heren van Jiskefet de sketches ‘In der Tierhandlung‘ ooit gezien of gehoord hebben?

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify.

Mart Smeets – Gepakt

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, doping, Lance Armstrong, lezen, Mart Smeets, Tour de France, wielerboek, wielrennen

Mart Smeets – Gepakt

Na de onthullingen van Lance Armstrong dat ook hij een zware gebruiker was, werd journalist Mart Smeets regelmatig bedreigd. Nu kende hij al wel wat, maar dit overtrof alles. Waar de randdebielen vandaan komen vraag ik me vaak af, hoe haal je het in je botte hoofd om iemand met de dood te bedreigen omdat hij een tourwinnaar een aantal keer heeft gesproken die doping heeft gebruikt? Alsof het niets is.

Dit boek volgde. Ik had verwacht dat er zijn verhaal in zou staan. Zijn versie. Een relaas van wat hij altijd al vermoedde, maar wat pas jaren later bleek te kloppen. Of zijn verhaal over die eerste weken na de bekentenissen van Armstrong. De inleiding was leuk, interessant. Maar dan volgt op pagina 19 deel 1 van het boek, het begint met Chiapucci. Daarna het verhaal over de vete tussen Post en Raas. Huh? Wat doet dat verhaal in dit boek? Ouwe meuk opwarmen en dan niet eens in de context passend? De titel van het boek slaat ondertussen op de lezer. Meer dan 100 pagina’s oude wielerstukjes. Niks mis mee, maar was dit waar je mee komt, terwijl je op de voorkant een minzaam lachende Smeets ziet die naast een microfoon en twee pennen, zijn gereedschap, een spuit op de tafel legt? Ik snap er niets meer van.

Al decennia ben ik een groot fan van de journalist Smeets, een liefhebber die van dichtbij sporten meemaakt die ik graag zie. Iemand met een objectieve en soms kritische blik. Iemand die in razend tempo stukjes er uit ramt, tussen al zijn andere werkzaamheden door. Tientallen boeken verschijnen, vele daarvan een verzameling van stukjes. Heerlijk om te lezen. Maar als er ooit een moment was om dit niet te doen, dan was dit het. Met dit nieuws, deze voorkant, deze gebeurtenissen, een mispeer van jewelste.

Gelukkig volgde deel 2 van het boek. Vanaf bladzijde 137. Over Armstrong, Longo, Pechstein, Contador. Over Hamilton, Ricco en Thomas Dekker. En daar lees ik ineens de stukjes die ik verwachtte. De open brieven, de beschuldigingen, de harde conclusies. Daar krijgt Rasmussen ineens wel te lezen wat Smeets denkt. En eigenlijk verbaast me het eerste deel nog meer dan voorheen. Wat deden die stukjes in dit boek?

Ik kan maar een verklaring bedenken. Het boek was half af toen Lance bij Oprah op de bank ging zitten. Smeets moest ineens een ander boek schrijven, want gewoon oude stukjes uitbrengen terwijl de wielerwereld op zijn kop stond, sloeg nergens op. Maar toen hij de nieuwe stukjes schreef, de passende oude stukjes herschreef, de commentaren bij oude columns bedacht, had hij nog steeds maar een half boek. Zijn uitgever besloot om de stukjes die toch al klaar lagen er dan maar tussen te stoppen. Weliswaar geen eenheid, maar wel een wielerboek. Nieuwe foto voor de voorkant en klaar is kees. De grote massa die de boekjes van Smeets toch vooral weggaf op verjaardagen en vaderdag zou het niet eens merken. Ik gok dat de schrijver nog even geprotesteerd heeft, maar het toen maar liet. De reacties naar zijn adres bevestigden de stelling van zijn uitgever dat het volk toch achterlijk is.

Jammer, maar helaas. Onmisbaar boek dus, maar geen onbetwistbaar hoogtepunt. Had gekund. Gemiste kans.

Citaat: “We hadden het over de vleesindustrie, waar het bedriegen blijkbaar ineens ook heel gewoon was. Ikea en de vleesballetjes… verdomme, van paardenvlees. (..) De kerk bedroog, der vertegenwoordigers van de kerk, tot heel hoog in de organisatie, zwegen en logen ook. (..) En dan hadden we natuurlijk altijd nog de politiek. We namen de huidige Nederlandse regering als voorbeeld, met een constant laverende en zich aanpassende premier Rutte voorop. (..) Waarschijnlijk zijn we in een tijdsgewricht beland dat we weinige gene meer kennen, dat we massaal bedrog dúrven te plegen, gedreven door de onderhuidse drang naar meer geld en macht.” (p.249/250)

Nummer: 14-033
Titel: Gepakt
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 253 (5791)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-91567-35-3

Meer:
De afrekening
Dagboek van een sportboek
Geel
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Netwerk
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Rond de 40
Sportzomerdagboek
Sterren
De tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Vuur
Wereldtour
Zomeravondvertellingen

Voetbal in Bern

Tags

Bern, fcblogbroeders, fotooo, Hans van der Meer, reizen, Van der Meest, voetbalfoto, Zwitserland

Van der Meest, deel 66

Het nationale stadion, met de voor Engelsen vooral komische naam Wankdorf Stadium, ligt er vlak bij. Maar gewoon op een zomeravond in het park een partijtje spelen kan ook in de Zwitserse hoofdstad.

Van der Meest, een serie foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Ode aan fotograaf Hans van der Meer.

Ontbijt

Tags

ontbijt, reizen, Rusland, Spanje, zkv

Hij zet zijn bordje schuin tegenover me, mompelt iets en loopt weer weg. Twee minuten later zet zijn vrouw, tenminste ik vermoed dat ze dat is, ook een bordje neer. Recht tegenover me. Ook zij mompelt iets. Russisch denk ik.

Ben ik aan hun tafel gaan zitten? Verwisselen ze me met iemand? Ik koos tien minuten geleden bewust voor deze tafel, wilde geen gedekte tafel van vier bezet houden in mijn eentje. Gewoon rustig alleen ontbijten, even mijn mail checken en aan het werk.

Ze keren een paar minuten later terug en beginnen aan hun ontbijt. Ze doen geen poging om contact met me te zoeken. Waarom gingen ze niet aan een lege tafel zitten? Zijn er genoeg van. In stilte eten we alle drie ons ontbijt. Na acht ongemakkelijke minuten ben ik klaar en sta op. Ik wens ze in het Engels een goede dag en loop weg.

Geen reactie.

Bert Wagendorp – Ventoux

Tags

Bert Wagendorp, boeken, boeken 2014, boekrecensie, lezen

Bert Wagendorp – Ventoux

Als er iemand is die je een bestseller gunt, dan is het journalist Wagendorp. Sympathieke man, voelt zich nooit te groot, ook al is hij uitgegroeid tot een van de opinieleiders dankzij zijn sterke column in de Volkskrant. Ooit wielerjournalist met liefde voor het vak, maar ook met relativeringsvermogen, heeft hij zijn oude liefde er toch weer bijgehaald toen hij een roman ging schrijven. Al ging het geloof ik iets anders, er zou een film komen en het script werd uiteindelijk een roman. En sinds die roman het geweldig doet, ook weer de omgekeerde weg: van roman naar script. Dus volgend jaar kunnen we in de bioscoop de verfilming van dit prachtige boek zien.

Mijn kijk was dus subjectief, dat blijkt wel uit de eerste alinea, maar ik vond het inderdaad een geweldig verhaal. Pageturner, noemt Sacha de Boer het op de achterkant. Nu is mij niet bekend dat Sacha ook recensent was, maar kniesoor die daar op let.

Vijf vrienden van de school uit Zutphen, dertig jaar na het drama. Ooit waren ze alle vijf verliefd op dat ene meisje, dat meisje dat bij hen hoorde, maar niemand durfde te bekennen dat het zo was. Gezamenlijk gingen ze naar de Ventoux. Zoals je dat doet, wanneer je jong en overmoedig bent. Maar toen ging het mis. Peter overleed in de afdaling. Dertig jaar later komen een aantal vrienden elkaar weer tegen. Ze gaan terug. Ze nodigen de anderen uit. Zelfs Laura, dat prachtige meisje is er bij. Niemand had haar meer gezien na die ene dag. Niemand wist waar ze was gebleven, maar via social media is iedereen terug te vinden.

En dan is er dat onvermijdelijke moment dat ze allemaal, dertig jaar later, op zoek gaan naar het verhaal van toen. Wat ging er mis? Waarom verongelukte Peter? Hadden ze het kunnen voorkomen? En wie had nou wat gedaan met Laura?

Wagendorp schetst een prachtig beeld van Zutphen eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Hij zet Nederland dertig jaar later ook mooi neer. En hij switcht heen en weer tussen toen en nu waardoor het verhaal vaart blijft houden, het is erg lastig het boek neer te leggen en een later moment verder te lezen. Dat is een geweldige prestatie.

Is er dan helemaal niets op dit boek aan te merken? Misschien het kleine puntje dat ik iets meer had verwacht. Ik schat Wagendorp erg hoog in, had daarom in zijn roman meer diepgang gehoopt. De vijf mannen zijn neergezet, de types zijn bekend halverwege en dat is het. Daardoor zat ik na het boek met het idee dat ik iets gemist had. Had ik toch te snel gelezen? Ik geloof het niet. Misschien over een jaar of wat het boek nog maar eens lezen…

De vragen die me bijblijven zijn triviaal. Hoeveel Bert zit er in Bart? Is de naam Hoffman toeval of een eerbetoon aan de beste Grolse wielrenner ooit, het geboortedorp van Wagendorp? Hoe veel blijft er van het boek over in de film?

Citaat: “Schuld, het ging allemaal over schuld, over dood door schuld. Dertig jaar lang. Het was de oorzaak geweest van onze verwijdering, we waren elkaar uit de weg gegaan om niet over schuld te hoeven praten. We waren nog geen twintig en de gedachte dat we verantwoordelijk waren voor Peters dood, dat iemand van ons verantwoordelijk was voor Peters dood, was veel te zwaar.” (p.246)

Nummer: 14-032
Titel: Ventoux
Auteur: Bert Wagendorp
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 288 (5538)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-254-4307-8

Meer:
De dubbele schaar
De proloog

Meer Wagendorp:
Wikipedia
Volkskrant
Scholieren

Goorse vragen (deel 134)

Tags

fotooo, Goor, Goorse vragen, Hoogenkamp, kinderen

Dit moet toch de mooiste speeltuin van Goor zijn voor kinderen?

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.