Purpose built resorts

Tags

Cancun, Gerbie on tour, Mexico, Puerto Vallarta, purpose built resorts, reizen, toerisme, toeristen, vakantie

Puerto Vallarta gebruikt de slogan ‘Some resorts are invented, others were always there’ om aan te geven dat het ooit kleine vissersdorpje niet in de categorie ‘Purpose built resorts’ hoort. De Zona Hotelera op weg naar het vliegveld en een nieuwe zone, Nueva Vallarta, bewijzen dat deze stelling onzin is.

Natuurlijk, in Viejo Vallarta, de oude stad, is te zien dat het dorpje dateert van voor de tijden van het massatoerisme, maar ook daar zijn de traditionele winkels vervangen door souvenirshops, restaurants (alle Amerikanen zijn vertegenwoordigd: McDonalds, Burgerking, Hooters en KFC) en Cybercafés. De ouderwetse klinkers in de straat zijn samen met de kathedraal nog het enig bewijs van een leven voor de toerist.

De Zona Hotelera neemt een lange strook kust in beslag, waar de hotels elkaar opvolgen, slechts onderbroken door een enkel restaurant, een incidentele nachtclub en de onvermijdelijke shopping mall. Het strand is er slechts toegankelijk voor gasten van voornoemde hotels. Vele zwaar bewapende security guards zorgen er voor dat de Mexicaanse wet, die vrije toegang tot alle stranden garandeert, niet uitgevoerd kan worden.

Het succes is aanzienlijk. Vele touroperators uit alle rijke landen van de wereld brengen vliegtuigladingen vol toeristen van het vliegveld naar de nabijgelegen hotelzone, waar genoten kan worden van een paradijselijke vakantie. Dat de meerderheid van deze gasten het complex pas weer verlaten zodra er naar huis gereisd moet worden en dus de kans missen om ook maar iets mee te pikken van het schitterende afwisselingrijke Mexico schijnt niet van belang te zijn.

Aan de andere kant van het vliegveld is men ondertussen begonnen met het ontwikkelen van Nuevo Vallarta zodat er nog meer mensen ingevlogen kunnen worden, die net zo weinig van het land willen zien als degenen in de eerste hotelzone. Maar het vliegveld wordt tenminste optimaal benut en de zon-zee-strand liefhebbers brengen een hoop buitenlandse valuta mee, iets waar men natuurlijk nooit genoeg van kan hebben.

Diezelfde valuta waren de drijfveer, toen de regering van het land tig jaren geleden op zoek gingen naar een gebied waar ze het toerisme zouden kunnen ontwikkelen. De keus viel op Cancun. Er werd gigantisch geïnvesteerd in infrastructuur en diverse buitenlandse hotelketens werden door middel van gigantische belastingvoordelen overgehaald om in de lagune een complexje neer te zetten.

Het resultaat is duidelijk. Ruim 21 kilometer lang Zona Hotelera, oftewel hotels en resorts, disco’s en bars, restaurants en souvenirshops aan de ene kant begrensd door strand en zee, aan de andere kant mooie grasvelden en palmbomen, slechts onderbroken door 18 gaten in de grond met een vlaggetje er in. En nog eens 18 iets verderop. En voor de zekerheid nog maar eens 18 extra, de toeristen zouden zich eens gaan vervelen.

Slechts een weg dient als aan- en afvoer, al zal het de meeste toeristen een zorg zijn. Alle voorzieningen voor een goede vakantie zijn voorhanden, waar men precies is, is niet echt interessant, zo lang men maar onbeperkt kan eten en drinken in het resort waar men verblijft en de zon elke dag schijnt, is de vakantie niet stuk te krijgen.

Puerto Vallarta heeft dus nog een heel klein stukje voorsprong op Cancun als het gaat om authenticiteit, maar beide plaatsen hebben eigenlijk heel weinig met Mexico te maken.

“Hoe was je vakantie?”

“Schitterend, elke dag zon, lekker temperatuurtje, goed eten en drinken, all inclusive, dan weet je het wel.”

“Nog iets gezien?”

“Hoe bedoel je…”

Valladolid, Mexico, 6 maart 2000

Colombia toch maar overslaan

Tags

Colombia, Gerbie on tour, Panama, reizen, rugzak, Venezuela

De beslissing om na Panama het vliegtuig te pakken heb ik al in Nicaragua genomen. Over land is dat niet echt een pretje. Door de Darien-gap is een risico. Behalve dat er erg weinig wegen zijn, het ook nog eens regenseizoen is, schijnt het gebied vooral een trainingsplek te zijn voor Guerilla strijders. Mocht je die per ongeluk tegen het lijf lopen, dan kun je het niet navertellen. Zo gaat het gerucht tenminste. Ik ben niet van plan het te testen, hoe veel goede verhalen ik ook over Colombia heb gehoord.

Een vlucht naar Caracas dus, waar ik meteen geconfronteerd wordt met Europese prijzen. Een hotelkamertje, niet eens een goede, voor meer dan 100 piek, daar sliep in in Honduras en Nicaragua bijna een week voor. Maar keus heb je niet als je om elf uur ’s avonds in een taxi zit op zoek naar een bed.

View Gerbie on tour 2 in a larger map

Vanuit Venezuela verscheen ook nieuwsbrief 12.

Panama, het rijkste land van midden Amerika

Tags

Costa Rica, Gerbie on tour, Panama, Panama kanaal, reizen

 

Na Costa Rica was Panama weer een grote overstap. Offshore banking en vooral het kanaal hebben het land iets rijker gemaakt dan de rest van de kleine landjes waar ik al maanden doorheen reis. De mensen niet perse vriendelijker. In Nicaragua had ik mijn vlucht al geboekt naar Venezuela, dus ook in Panama had ik niet al te veel tijd. Het alternatief, over land naar Colombia via de Darien gap is niet echt aanlokkelijk. De kans een guerilla trainingskamp tegen te komen schijnt niet klein te zijn. De kans dat te overleven weer wel. Dan maar vliegen en dus een beperkte tijd om Panama te zien. Weer een week om een land te bekijken, het betekent keuzes maken.

Anders dan in Costa Rica heb ik echter bij Panama niet het idee dat ik veel gemist heb. David was de eerste stad, niet heel bijzonder, wel leuk. Maar vlak bij die stad liggen de bergen, het dorpje Boquete, wel heel mooi. Ook niet ver van David de rumfabriek van Carta Vieja, waar ik vijf jaar geleden al over schreef.

 

Daarna tot de hoofdstad veel plekken die ik snel vergeten ben, niet zonder reden denk ik. De stad Panama daarentegen was weer wel erg mooi. Vooral de oude stad, Casco Viejo of San Felipe, stond al eerder op mijn weblog. Alleen daarom al is Panama wel de moeite waard. Een bezoekje aan het beroemde (of toch beruchte) kanaal ontbrak natuurlijk niet.

View Gerbie on tour 2 in a larger map

Volgende keer verder vanuit Venezuela.

In een week door Costa Rica

Tags

Costa Rica, Gerbie on tour, reizen

Als ik nu elf jaar later terugkijk op dit deel van de reis, dan kan ik niet anders concluderen dat ik te snel ben gegaan. In een week door Costa Rica heen, je doet het land geen recht daarmee. Maar na Honduras (verpletterend) en Nicaragua (indrukwekkend) viel het land me gewoon tegen.

Dat lag dus meer aan mij dan aan Costa Rica. Toch zijn een aantal hoogtepunten van mijn reis juist daar gesitueerd. Zondag schreef ik al over een memorabele voetbalwedstrijd waar ik op de tribune zat. Ook de vulkaan Irazu was erg bijzonder. Het was voor mij de eerste keer achter het stuur met echt hoogteverschil. Ook dat viel mee. Het rijden in de hoofdstad San Jose bleek een stuk lastiger dan de vulkaan van meer dan 3000m op.

Net over de grens van Panama schreef ik mijn elfde nieuwsbrief.

View Gerbie on tour 2 in a larger map

Nicaragua, pasen 2000

Tags

Gerbie on tour, Nicaragua, reizen

Vanuit El Salvador vertrok ik naar Nicaragua, een klein stukje Honduras meepikkend. Meeliftend met een Nederlands stel (Rogier en Annemarie) dat ontwikkelingswerk deed, kwam ik het land binnen. Daar kwam ik al snel de foto tegen die ik vorig jaar gebruikte voor 1 van mijn prijsvragen. Ook bracht ik meer tijd dan gepland door in de schitterende stad Leon. De paasweek, Semana Santa, was begonnen, er reden geen bussen meer. Wel heb ik daardoor vele bijzondere processies gezien. Het huis van de beroemde dichter Ruben Dario, de extreem grote Katedraal en veel mooie oude gebouwen, Leon was zeker de moeite waard.

Ook Granada en Massaya zijn mooie steden. Bluefields, vernoemd naar de Nederlandse piraat Jacob Blaufeldt, was vooral mooi vanwege de reis ernaartoe. In een panga over de rivier, twee uur varen, omdat er geen weg meer is. Met een klein vliegtuigje terug naar de hoofdstad was ook een ervaring.

In de hoofdstad een wat mindere ervaring, lees daarover hieronder of via de link. Van de steden duidelijk de minste, de aardbeving van 1972 bleek 28 jaar later nog steeds bepalend voor het uiterlijk van de stad.

Mijn tiende nieuwsbrief verscheen ook vanuit die stad. Helaas kon Google de reis weer niet helemaal aan, vandaar dus maar weer eens twee kaartjes:

View Gerbie on tour 2 in a larger map

View Gerbie on tour 2 in a larger map

Honduras, positieve uitschieter

Tags

Gerbie on tour, Honduras, reizen

Terwijl ik toch al veel moois heb gezien, blijkt Honduras een mooier land dan verwacht. Vooraf op een dikke week ingeschat, bleek het me zeker drie weken te duren voor ik verder wil reizen. Veel bijzonder aardige mensen. Vorige week reeds beschreven in het eerste deel van het verhaal over Honduras, dit land heeft erg veel te bieden. Maya ruïnes in Copan, schitterende trein langs de Caribische kust, eiland voor duikers en rustzoekers, het mooiste museum ter wereld, goed weggestopt van de massa in Trujillo, eindeloze wandelingen in tropisch regenwoud, georganiseerde chaos in de hoofdstad Tegucigalpa, niemand hoeft zich te vervelen in Honduras.

In de hoofdstad had ik tijd om voetbalwedstrijd te bezoeken, maar ook om Nieuwsbrief 9 naar vrienden en bekenden te mailen.

Na drie weken reisde ik even via El Salvador, ik had weinig van het land gezien, op weg naar Nicaragua slechts een kleine omweg. In San Miguel, de stad met de hoogste gemiddelde temperatuur van het land, sprak ik een aantal echte lijmsnuivers, een rare ervaring. Ook nam ik hier afscheid van Karin, Duitse vrijetijdkunstenares, die me aanzette tot nog meer schrijven, die een mooie tekening maakte bij een verhaal dat ik had geschreven. Zij ging terug naar Guatemala, ik verder naar Nicaragua. Weer een nieuw land, in midden Amerika een logisch vervolg van de reis.

View Gerbie on tour 2 in a larger map

Drie landen in een week

Tags

El Salvador, Gerbie on tour, Guatemala, Honduras, reizen

Vanuit Guatemala kwam ik in El Salvador. Interessant land, vooral vanwege de geschiedenis. Helaas was er qua cultuur een stuk minder te beleven. In de hoofdstad San Salvador wel leuk om met willekeurige mensen over politiek te praten, maar meer dan een dag kon ik me er niet vermaken.

In Santa Ana, noordwesten, nog wel een voetbalwedstrijd bezocht, de achtste nieuwsbrief verzonden en weer doorgereisd naar Guatemala om een dag later Honduras binnen te komen.

Honduras bleek een positieve verrassing. Vooral de Caribische kust was mooi, de plaatsjes ooit groot dankzij de bananenexport, nu vergaan, maar daardoor in mijn ogen erg interessant. Vergane glorie staat mooier dan glorie zelf. De trein van Tela naar La Ceiba bleek ook een prachtige reis.

 

Na La Ceiba vond ik mezelf ineens terug op Utila, een klein eilandje in de Caribische zee waar 99% van de toeristen zich met duiken bezig houdt. Het laatste procentje (ik dus) werd er vooral goed in hangmat liggen.

Hieronder een verhaal over dat eiland.

View Gerbie on tour 2 in a larger map

Pumpkin Hill

Tags

Gerbie on tour, Honduras, natuur, reizen, Utila, wandelen

Ik zal er niet snel van beschuldigd worden een natuurliefhebber te zijn. Cultuur sprak me altijd al meer aan dan natuur, in een stad voel ik me per definitie meer thuis dan in de jungle. Niet dat ik onderweg natuurschoon vermijd, maar ik heb er domweg geen benul van wat er allemaal te zien is.

In Tikal stonden enige reizigers gefascineerd te kijken naar een specht, het vogelboek in de hand. 21 seconden later ben ik verder gelopen, 15 daarvan overigens uit beleefdheid, omdat ik me geneerde na zes seconden al weer verder te lopen. Natuurlijk heb ik onderweg ook genoten van moeder Aarde. De trein door de Barrancas del Cobre, de watervallen van Agua Azul, de vulkaan Pacaya die ik beklom en de gators in de Everglades, maar uiteindelijk loop ik toch het liefst rond in een mooie oude, ietwat vervallen stad.

Het verbaasde me zelf dan ook een beetje dat ik op Utila, een eiland voor de kust van Honduras in de Caribische zee, besloot een wandeling te maken. Niet dat ik niet gewend ben te wandelen (heel Mahnhattan, grote delen van Santo Domingo, Miami, San Antonio, Mexico city en San Salvador zag ik lopend), maar meestal maak ik mijn meters in de beschaafde wereld. Die zogenaamde beschaafde wereld bestaat op Utila uit twee straten van een paar honderd meter. De wandeling ging deze keer door de natuur van zuid- naar noordkust, naar verluidt een kilometer of drie.

Na de gebruikelijke kasten van huizen aan de rand van het dorp (hebben alle rijken dezelfde smaak of conformeren ze zich overal ter wereld?) kom ik al snel op een splitsing waar ik een keus moet maken, zonder dat ik daarbij geholpen wordt door bewegwijzering. Getrouw mijn politieke voorkeur kies ik het linkerpad. Het biedt tevens binnen zichtbare afstand schaduw, waar het rechterpad zonder einde bloot lijkt te staan aan de brandende zon.

Mijn beschrijvingen van natuur zijn simpel. Ik zie niet wat de echte liefhebber schijnt te zien en ik kom meestal niet verder dan een enkel bijvoeglijk naamwoord. Een verkoper in een stadspark geeft me zonder enige problemen genoeg inspiratie voor een verhaal van drie kantjes. Gaat het om een boom, een dier of een vergezicht, dan kom ik meestal niet verder dan ‘mooi’, ‘schitterend’ of ‘ongelooflijk’.

De wandeling naar de noordkust is mooi.

Het strand zou dat ook kunnen zijn. Het is het niet. Orkaan Mitch heeft het een paar jaar geleden een stukje ingekort. De hele kustlijn ligt vol met afval, vooral aangespoeld plastic. Toch heeft het iets. Het water is ongelooflijk helder, de rotsen en het strand geeft dit stukje eiland toch iets paradijselijks. Ik ben hier helemaal alleen, geen mens te zien in de wijde omgeving.

Het water nodig uit. De hitte heeft me flink aan het zweten gezet. De zee is me iets te sterk echter. Ik ben geen held met water. Daarbij blokkeren de rotsen eenvoudige toegang tot het water. Maar over de rotsen lopend, ontdek ik een stukje water dat beschermd wordt door het koraalrif ervoor, waar geen stroming zichtbaar is. Onhandig trekt ik mijn kleren uit. Het valt niet mee, staand op glibberige stenen, omringd door water, scherpe punten die pijn doen aan mijn voeten mijn broek en onderbroek uit te doen. Niemand die me ziet en eenzaam geniet ik van het water, al is het niet echt koel.

Nadat ik me met de nodige moeite weer heb aangekleed, ga ik op zoek naar het ander pad dat ik op de kaart zag, toen ik mijn wandeling voorbereidde. Ik loop heen en weer langs de kustlijn, maar vind het niet. De terugreis gaat dus over hetzelfde pad. Niet dat ik dat zeker weet, maar een paar punten onderweg herken ik van een tijdje terug. Een lege batterij, een zijweg, een mierenhoop en een enkel hutje bevestigen mijn vermoeden.

Ik constateer dat ik van de wandeling geniet. De hitte is net niet ondragelijk, er is genoeg schaduw onderweg. Een enkele keer voel ik zelfs een zuchtje wind. ‘Echte’ natuurliefhebbers hadden vast en zeker veel meer gezien. Ik zie de gekko’s en hagedissen pas als ze wegschieten, al valt het me wel op dat ze meerkleuriger zijn dan ‘normaal’. Ik herken geen van de bontgekleurde vlinders en zie een dier dat er uit ziet als een kruising tussen een hert en een koeiekalf met de oren van een hond. Ik ben ervan overtuigd dat een dergelijk dier niet bestaat, maar zou niet weten hoe het anders te omschrijven.

Ik kom de eerste wandelaars tegen ongeveer op de helft van de terugweg. Of ze op de juiste weg zijn naar Pumpkin Hill willen ze weten. Of de heuvel die ik heb gezien inderdaad zo heet weet ik niet. Maar dat ze er kunnen komen wel. Nog twee keer wordt dezelfde vraag gesteld door mij tegemoetkomende wandelaars. Stiekem voel ik me een klein beetje een expert.

Bij terugkeer is het tijd voor een siësta. Vandaag heb ik die verdiend.

(Utila, Honduras, 4 april 2000)

Tekening met dank aan mijn reisgenote in Honduras, Karin, die een HiKaHu (Hirsch-Kalb-Hund) tekende voor me.

Barrancas del Cobre, Mexico

Tags

Chihuahua, Gerbie on tour, Los Mochis, Mexico, reizen, trein

Bij dit blogje hoort eigenlijk nog een verhaal. Dat was toen nog niet digitaal beschikbaar. Nu wel. Dus bij deze, hieronder, alsnog het verhaal van mijn treinreis door de Barrancas del Cobre.

De trein

Ook al ben ik in Mexico, ik heb het koud als ik wakker word. Twee dekens waren niet genoeg om de vrieskou van Chihuahua tegen te houden. Het is half zes, nog donker, als ik mijn rugzak weer inpak, klokslag zes sta ik in de receptie, een kwartier later brengt een taxi me naar het station.

Bij de ingang worden alle tassen gecontroleerd, waarom is me onduidelijk. Volgens de lokale VVV gaan er voornamelijk toeristen met deze trein, maar in de rij om me heen zie ik geen enkele buitenlander. De eerste klas trein is al een half uur onderweg. Zij die het zich kunnen veroorloven (lees: rijke toeristen) om twee keer de prijs voor hetzelfde traject te betalen moeten daarvoor dus ook nog eens eerder opstaan. Ik krijg nog een folder aan het loket, als aandenken voor de ‘tulipan’ (tulp) die hier de beroemde trein door de Mexicaanse Copper Canyon neemt. Ik krijg ook een plaatsje aan het linkerraam, waar het uitzicht het mooist schijnt te zijn.

Ik lees wat in mijn boek, wachtend op het vertrek, terwijl de paar wolkjes die zichtbaar zijn, langzaam rood kleuren, ten teken dat de zon onderweg is. Als het aan mij ligt, mag de reis beginnen. Hoe lang het gaat duren kan niemand vertellen, ook de moeder met twee kinderen die naast me is komen zitten niet. Zij gaat ook naar Los Mochis, het eindpunt, maar de reistijd is onbekend. De 1e klas trein doet er zo’n 13-14 uur over. Sneller zullen wij zeker niet zijn.

De trein komt langzaam op gang, terwijl de zon laatste duisternis wegjaagt. De stad blijkt groter dan ik gedacht had, de eerste heuvels zijn zichtbaar aan beide kanten van de laagvlakte, waar de spoorlijn doorheen trekt. Zo nu en dan zijn er kuddes koeien en paarden zichtbaar, een enkele keer ook een paar ezels. Muren waar ooit huizen stonden, een paar groepjes huizen, niet genoeg om de titel dorp te mogen dragen.

Met de zon recht op mijn raam is naar buiten kijken niet eenvoudig. Ik doe mijn ogen dus maar even dicht, straks halverwege ben ik dan zeker goed wakker. De siërra is mooi, maar na een kwartier weinig verrassend. Mee koeien, nog een heuvel en weer een paar huizen. Op de een of andere manier vind ik opgedroogde rivierbeddingen het meest interessant.

Na, ik gok, ruim twee uur, stoppen we voor het eerst. De stad Cuauhtémoc ligt op ruim 2000 meter, we zijn dus behoorlijk geklommen, maar zo geleidelijk dat het leek alsof we gewoon langzaam gingen. Het oponthoud is kort. Aan de rand van de stad voetballend jochies zes tegen zes op een veld dat volgens mij nog groter is dan de standaard afmetingen. Iets verderop liggen meerdere dode koeien langs het traject, in verschillende staten van ontbinding. Van net geraakt door de vorige trein tot een hoopje botten.

Het is al middag wanneer we in Creel aankomen. Ik ben al twee keer weggedoezeld, heb bijna al mijn broodjes op en heb ruim aandacht gekregen van de eerst zo schuchtere kinderen van mijn buurvrouw. Langs me heen glippend of overlangs kruipend staan ze om de beurt voor het raam, koeien en paarden halen ze nog wel eens door elkaar blijkt overigens. In Creel stap je uit als je de Barrancas de Cobre echt wil bezoeken. Ik vind een trein erdoorheen voldoende. Slapen in the middle of nowhere in slechts een slaapzak bij -10 is niet echt mijn pakkie an.

In Divisadero is het tijd om te lunchen. De 1e klas uit de andere richting stopt hier ook, betekent dat ook dat we halfweg zijn? Volgens een bord op het perron hebben we al ruim 350km achter ons, nog 300km te gaan tot het eindpunt, maar we zijn nu pas echt de Barrancas del Cobre aan het doorsnijden, qua tijd zal het dus nog wel langer duren. Vijftien minuten krijgen we om op het perron voedsel te vinden. Er zijn genoeg kraampjes, de keus is niet al te gevarieerd, dus kies ik voor een paar taco’s. When in Mexico, do as the Mexicans.

Het uitzicht na de lunch is erg mooi. Niet precies wat ik verwachtte, maar wel indrukwekkend. Door de vertaling Barrancas-Canyon denk ik meteen aan de Grand Canyon, maar het is hier zeker niet zo kaal en leeg. Sterker nog, de bergen staan vol met bossen, tenminste daar waar geen rotsen zijn. Op een gegeven moment heb ik zelfs de indruk in Oostenrijk te reizen, ware het niet dat de dorpen schaarser zijn en er toch duidelijk anders uitzien.

Nadat we ook de 2e klastrein vanuit de andere richting hebben laten passeren, stoppen we regelmatig om passagiers uit te laten stappen. Soms is er een station, soms slechts een platform. Een enkele keer zelfs staan we stil zonder dat daar enige aanleiding voor lijkt. Links beneden ons een klein stroompje, rechts een rotswand, in de verste verte geen huis te bekennen. Toch staat hier een familie te wachten op twee reizigers die hier uitstappen.

Ik heb door dat de beste uitkijkpunten de balkons van de trein zijn. De deur is half open (boven) en met een frisse wind langs het hoofd bewonder ik de natuur. Te groots voor een foto, tenminste met mijn camera, die, zo heb ik nu pas door, niet fatsoenlijk doordraait. Om nog iets van de film te redden, open ik de camera. Al mijn foto’s vanaf San Antonio zo die niet al mislukt waren, zijn het nu zeker. Met een mesje snij ik het gedeelte weg en hoop dat ik de rest van de film nog wel kan gebruiken. Het lijkt te lukken en snel schiet ik nog een paar kiekjes van het open achterbalkon. Voor de zekerheid morgen toch maar een paar ansichtkaarten kopen.

Met nog zo’n vier uur te gaan, is het erg rustig in de trein geworden, de zon verdwijnt achter de bergen, de overgebleven reizigers doen een poging nog wat te slapen en ik duik in mijn reisgids, zoekend naar wat mijn volgende bestemming wordt. Het is een lange dag.

De vier blijken er acht te worden, we staan regelmatig, letterlijk, op een zijspoor, om goederentreinen langs te laten. Het is zo donker dat je zelfs op het balkon nauwelijks iets ziet. Ik doe mijn ogen in de trein ook maar dicht en word wakker als we uiteindelijk, het is al 1 uur ’s nachts geweest, het eindpunt Los Mochis bereiken.

(Los Mochis, 5 februari 2000)

Naples, reprise

Tags

auto, Florida, Gerbie on tour, Naples, reizen, Verenigde Staten

Ik was onder de indruk van de Everglades, maar een rustige wandeling plan ik liever tussen huizen dan tussen alligators. Cultuur fascineert me altijd al meer dan natuur. Naples is de eerste stad na uren rijden. De Italiaanse naamgever is nog altijd een van mijn favoriete steden, reden genoeg om ook eens in Florida te kijken naar de stad die dezelfde naam heeft gekregen. Ik parkeer mijn auto en begin aan een zwerftocht door het stadje aan de Golf van Mexico.

Het eerste wat me opvalt zijn de huizen. Er zijn drie maten. Groot, groter en grootst. Allemaal een flinke tuin rondom het huis en minimaal twee auto’s op de oprit. Meteen zie je ook dat er geen zwerver of bedelaar te bekennen valt. En dat terwijl elke familie er zonder problemen een zou kunnen adopteren. Hoewel, families. De meeste inwoners zijn oud. Herstel, erg oud. De vijftigers worden hier als jonkies verwelkomd, de niet gepensioneerden zijn de uitzondering op de regel.

Men leeft hier rustig. Haast bestaat niet. Voordat je ook maar aanstalten maakt om over te steken, staat het verkeer al stil, of je nu wel of niet naar de overkant moet. Het strand is mooi, maar ook erg rustig. De allerduurste huizen hebben natuurlijk zeezicht. Op deze winderige dag trotseren slechts een handvol surfers de kou. Ook kou is overigens relatief, koud voor lokale begrippen betekent namelijk nog altijd dat ik in T-shirt rond kan lopen. Op de pier staan een aantal vissers, enkelen van hen Latino’s. De eerste niet-wasp’s (white anglo saxon protestant) die ik tegenkom. De pier is ook erg beschaafd. Er zijn werkbanken om vis schoon te maken en er hangen instructies wat te doen als je een pelikaan vangt in plaats van een vis.

Daar zie ik ook de eerste banken met namen van overledenen er op. Families schenken de stad een bankje, ter nagedachtenis aan de geliefden. De bankjes kom je overal in het stadje tegen. Er zijn vele dingen gesponsord hier. De standbeelden, de parken en de fonteinen, allemaal geschonken door rijke families. Het oude centrum is mooi, maar doods. De vele galerieën hebben veel dure kunst, geen moderne of experimentele artiesten zullen hier ooit populair worden.

Het doet me allemaal aan Stepford denken. Het is te perfect, te idyllisch, ik heb aan het eind van de middag nog geen politie gezien, zeker een unicum in de Verenigde Staten. Hier is dat niet echt nodig. Geen gebouw is hoger dan twee verdiepingen, pas in de buitenwijken zie ik, terug in mijn huurauto, op de weg uit de stad enkele flatgebouwen staan. Venice Beach heet het daar. Zou het een sneer zijn naar Italië? De noord-zuid tegenstelling over gedaan? Eenmaal buiten de stadsgrenzen weet ik zeker dat ik de chaos van de Italiaanse havenstad tien keer liever zie dan de plastic perfectie hier.

(Naples, Florida, 20 januari 2000)