• Disclaimer
  • Mijn boeken
  • Twitter
  • Facebook
  • Goodreads
  • Instagram
  • LiveJournal
  • LibraryThing
  • Linkedin
  • Deezer
  • Bookcrossing
  • Hebban
  • Mastodon
  • Boekenblogarchief
  • YouTube
  • Spotify
  • Last.fm
  • Tiktok
  • Polarsteps
  • Tumblr
  • Boekmeter
  • Pinterest
  • MySpace
  • About Me

Niets is geheel waar, en zelfs dat niet.

~ Boeken, voetbal, politiek, nieuws, reizen, onderwijs, wielrennen, kunst, foto's

Niets is geheel waar, en zelfs dat niet.

Tag Archief: Mexico

De superclasico van Mexico

26 zaterdag mrt 2022

Posted by Gerbie in Voetbal over de wereld

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Guadelajara, Mexico, themaweek, voetbal

Ik heb er meerdere dagen voor in de rij gestaan, om een kaartje te krijgen. Ik heb de route van mijn reis aangepast. Dit was de wedstrijd die ik moest zien, vertelden vele Mexicanen mij. Zo weinig kaartjes er verkrijgbaar leken, zoveel mensen zaten er in het stadion. ’s Ochtends moest ik langs de marathon van Guadelajara om bij het stadion te komen.

De wedstrijd kan ik me niet zoveel van herinneren, simpele zege voor de thuisploeg. Het irritante gedrag van pseudovedette Blanco weet ik nog wel. En de mariachiband vlak voor de wedstrijd. De vakantie die gewonnen werd in de rust. Maar vooral het publiek, ik heb net zoveel om me heen gekeken als naar het veld. Een belevenis.

Themaweek 132: Sportgebeurtenissen waar ik bij was

Valeria Luiselli – Lost children archive

03 donderdag mrt 2022

Posted by Gerbie in Boekbesprekingen 2021, Reisboeken

≈ Een reactie plaatsen

Tags

boeken, boeken 2021, boekrecensie, lezen, Mexico, reisboek, themaweek, Valeria Luiselli, Verenigde Staten

Een schrijfster waarover ik al meerdere keren goede dingen las, waarvan ik meerdere positieve recensies las, maar die ik liever niet vertaald wilde lezen, is Valeria Luiselli. Het eerste boek dat ik tegenkwam was dit Lost Children Archive. Zware titel, moeilijk onderwerp. Maar wel een logische keuze, gezien de achtergrond van de schrijfster. Met de foto’s achterin concludeer ik dan ook dat het boek niet geheel fictie is, dat er een daadwerkelijke zoektocht heeft plaatsgevonden.

In New York is de schrijfster op haar plaats. Zij mag prachtige projecten doen, haar man helpt haar – zo hebben ze elkaar ontmoet – en het samengestelde gezin is gelukkig. Maar aan de grens gaat er van alles mis. Kinderen worden opgesloten, kinderen worden bij ouders weggehaald, kinderen proberen zonder ouders de grens te passeren. En als een vriendin haar hulp vraagt, omdat haar kinderen onderweg zijn naar NY, kan ze niet meer aan de zijlijn blijven staan.

Zeker als de kinderen ook nog eens kwijtraken, iemand moet naar ze op zoek. En dus beginnen ze aan een roadtrip vanaf NY naar de grens met Mexico. De beroemde speld in de hooiberg.

Het knappe van Luiselli is dat ze beide verhalen (de zoektocht en de tocht van de kinderen) naast elkaar kan vertellen, het perspectief wisselt regelmatig. En als lezer weet je dat er een moment komt dat de paden elkaar moeten kruisen. Maar de manier waarop dat uiteindelijk gebeurt is een stuk dramatischer, spectaculairder dan verwacht.

Luiselli heeft een prachtig boek geschreven, warm, betrokken. Maar tegelijkertijd een groot maatschappelijk probleem aangekaart, de grens die meneer Trump probeerde dicht te bouwen met een gigantische muur, is een grens die al jaren lek is. Te veel mensen hebben er belang bij dat die grens niet waterdicht wordt. Maar tussen mensensmokkelaars en drugsbendes lopen dus ook gewoon kinderen op zoek naar hun ouders. Kinderen die zo jong zijn dat ze geen idee hebben hoe gevaarlijk de wereld is, die zich moeten redden tegen alle verwachtingen in.

Schitterend boek, moet meer lezen van deze dame.

Citaat: “…I realized that what I was saying made no sense, that my brain was just going round and round, empty and full of hot air only, though sometimes when the desert wind came, it cleared my thoughts for a moment, but mostly there was just hot air, dust, rocks, bushes, and light, especially light, so much of it, so much light pouring down from the sky that it was hard to think, hard to see clearly, too, hard to see even the things we knew by name, by hear,…” (p.319)

Nummer:              21-042

Titel:                     Lost children archive

Auteur:                 Valeria Luiselli

Taal:                     Engels US

Jaar:                     2019

# Pagina’s:           391 (9257)

Categorie:            Fictie

ISBN:                   978-0-00-829004-7

Themaweek 129: Reisboeken

Paul Theroux – Op de vlakte der slangen

08 donderdag okt 2020

Posted by Gerbie in Boekbesprekingen 2020

≈ 1 reactie

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, lezen, Mexico, Paul Theroux, reisboek, reizen

Paul Theroux – Op de vlakte der slangen

Ook al zijn zijn romans best de moeite waard (Mosquito coast!), de reisboeken van Theroux zijn toch echt een klasse apart. De reden voor zijn schrijverschap. Zijn nieuwste boek verhaalt over een reis door het buurland Mexico. En zelfs voor een fan is dat verhaal verrassend mooi. Het lijkt wel of hij nu, op hogere leeftijd, misschien door iets meer reflectie, levenswijsheid, nog scherper, nog politiek gemotiveerder, nog menselijker wordt. Het komt het boek zeker ten goede.

Twintig jaar geleden passeerde ik zelf de grens vanaf Texas om vijf weken later via Belize het land weer te verlaten. Prachtig land, schitterende cultuur, heerlijk eten, aardige mensen. Natuurlijk was ik benieuwd naar de overlap van onze trektochten. In het kort: die was erg beperkt. Hoe verder ik in het boek vorderde, hoe meer ik doorhad dat het heel goed is opgebouwd, de reis had echt een doel. Niet zoals ik zelf reisde, Theroux ook in diverse boeken: kijken wat je tegenkomt en daar dan je reis op aanpassen, maar een plan om het land te leren kennen, een visie waar je naar toe gaat om het verhaal te laten kloppen.

Het boek is opgedeeld in vijf delen, waarvan het laatste deel de terugreis erg kort is, een afsluiter, een manier om het boek ten einde te brengen. In de andere vier zien we dat Theroux niet willekeurig rondreist, maar probeert om niet het geijkte pad te volgen, zonder als backpacker toch langs toeristische hoogtepunten te trekken. Hij mist de Barrancas del Cobre, Teotihuacan en zo ongeveer heel Yucatan. Hij negeert steden als Guadelajara en Guanajuato. Doet de kust in de ban. Hij is geen toerist, zelfs nauwelijks reiziger, het meest is hij onderzoeker.

Zijn keuze voor zijn eigen auto maakt het voor hem eenvoudiger om te gaan waar hij wil, al wordt hij door velen gewaarschuwd om het niet te doen of om steden/provincies te mijden waar het te gevaarlijk voor hem zou zijn. Hij begint meteen met het actuele onderwerp de grens. Honderden kilometers rijdt hij langs de grens, wipt er tientallen keer over heen, in beide richtingen. De muur van Tromp is nog niet klaar. Hij ziet waar de grens simpel te passeren is, hij spreekt degenen die het dagelijks doen, legaal. De grensstreek waar ze decennia met elkaar leven, waar beide kanten weten dat ze elkaar nodig hebben.

In de hoofdstad wordt hij ingehuurd als gastdocent, al zijn zijn studenten niet perse op zoek naar hulp, zij werken al als journalist, hebben boeken gepubliceerd, hebben zelfs prijzen gewonnen. De workshops zijn ook voor hemzelf inspirerend, in twee weken leert hij de wereldstad kennen, maakt nieuwe vrienden, maar vooral leert hij het land kennen, begrijpt hij Mexico steeds beter.

In Oaxaca wordt zijn bezoek steeds politieker. Deze armoedige provincie kent veel problemen, hij bezoekt kleine dorpjes waar het gemiddeld inkomen op Afrikaans niveau is. Waar Spaans de tweede taal is. Waar een opleiding luxe is, waar de ‘struggle for life’ erg actueel is. Hier ziet hij om zich heen wat hij in Mexico d.f. al leerde. Hij volgt een cursus Spaans om zich beter te kunnen uitdrukken.

Als laatste gaat hij naar Chiapas. Daar waar een kwart eeuw geleden de Zapatistas in opstand kwamen. En ook daar ziet hij het verschil tussen hoe het gaat en hoe het zou kunnen. Door zijn nieuwe contacten is hij uitgenodigd op het congres waar ook de beroemde, volgens sommigen beruchte, Subcomandante Marcos zal verschijnen. En niet alleen mag hij als buitenstaander daarbij zijn, maar hij mag er ook spreken. Het is de climax van het boek, waar Theroux zich overduidelijk uitspreekt. Hij bewondert Subcomandante Marcos, hij is het eens met diens gedachtegang. Hij veroordeelt het neoliberalisme, hij staat aan de kant van de gewone man. Mexico blijkt een prachtig land, maar alle problemen die er al honderden jaren spelen, bepalen mede het wereldbeeld van Theroux. Daarmee wordt het reisboek ook een politiek statement, een opinie-essay, een persoonlijk verslag. En dat allemaal in een enkel boek. In een land waar je nog maanden kunt rondreizen en allerlei andere dingen kunt zien en doen, allerlei conclusies kunt trekken.

Theroux is niet meer de jongste, een reis als deze zal niet vaak meer voorkomen. Laten we hopen dat hij nog een aantal mooie reizen kan maken, al was het maar omdat wij fans graag nog iets nieuws zouden willen lezen.

Mexico is een prachtig land, waar vele verhalen over te schrijven zijn. Als het boek een bibliografie zou hebben, zou je zonder twijfel honderden relevante boeken kunnen lezen, tientallen heeft Theroux er ook daadwerkelijk gelezen en gebruikt in dit boek. Mexico kan gevaarlijk zijn, het land heeft erg veel problemen. Voor de doorsnee toerist zijn die niet zichtbaar, maar voor een goede reiziger is het al mogelijk om voorbij de façade te kijken. Theroux was niet op reis, hij wilde het land begrijpen. Of dat helemaal gelukt is, mag worden betwijfeld, maar het leverde in ieder geval een geweldig boek op.

Citaat: “Rijken, vooral nieuwe rijken, onderstrepen hun verhoogde status door af te rekenen met de tradities, maar armen houden er juist aan vast – omdat ze nu eenmaal weinig anders hebben om zich aan vast te klampen. De Engelse schrijver V.S. Pritchett signaleerde dat ook op zijn reizen door Spanje en elders: ‘Het verleden van een land leeft voort in zijn misdeelden.’” (p.122/123)

Nummer: 20-093
Titel: Op de vlakte der slangen (On the plain of snakes)
Ondertitel: Een roadtrip door Mexico
Auteur: Paul Theroux
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 2020 (2019)
# Pagina’s: 463 (19344)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-90-450-3551-2

Meer Theroux via gerbie.nl:
The happy isles of Oceania
China per trein
Slow trains to Simla
The Mosquito coast
Soerabaya
My secret history
The great railway bazaar
Kowloon Tong. The last days of Hong Kong
Het drijvende koninkrijk
Dr. Slaughter

Meer vlakte der slangen:
Washington Post
Goodreads
NY Times
Hebban
Volkskrant

Themaweek 94: Vakantieboeken

189 – Ana Gabriel – Y aqui estoy

02 dinsdag dec 2014

Posted by Gerbie in Gerbie's top 212

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Ana Gabriel, Gerbie's top 212, Mexico, muziek

Nummer  189
Artiest  Ana Gabriel
Titel  Y aqui estoy
Jaar  1991
Wikipedia  Mi México
Website  Pagina Oficial
Tekst  Musica.com

Perceptie is belangrijk bij muziek. Had ik dit nummer in 1989 gehoord, of in 1994, dan was het nooit in deze lijst terecht gekomen. Maar toen ik in 1992 arriveerde in de Dominicaanse Republiek werd ik overdonderd door merengue. Waar je ook kwam, ongeacht het tijdstip, overal was er merengue. Een enkele keer wat salsa of bachata, maar vooral merengue.

De uitzondering was een Mexicaanse zangeres met een indrukwekkende stem. En dus luisterde ik toen graag naar Ana Gabriel. Ik kocht de cassettebandjes van de handelaar die bij het hotel langs kwam en zelfs een paar CD’s toen ik een jaar later weer in Nederland was. Het eerste bandje was Mi México en daar komt ook dit nummer vandaan. Achteraf ook de beste van Ana Gabriel.

Terugkijkend luister ik gewoon naar smartlappen, ook in Mexico populair. De rest van centraal Amerika en het Caribisch gebied deed mee. De teksten zijn gewoon de standaard ‘waar ben je toch?’ teksten. “Hier ben ik, wachtend op jou, ik kan niet begrijpen..” enzovoort.

Kitsch. Ultieme kitsch. En toch ook wel weer mooi. De CD’s draai ik nooit meer, ook de bandjes staan stof te vergaren in de kast. Maar toch, stiekem blijf ik dit wel een mooi nummer vinden.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify.

Gloria Trevi, kent u die?

13 woensdag feb 2013

Posted by Gerbie in Muziek column

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Brazilië, Gloria Trevi, Mexico, muziek

GloriaTrevi

Bron: fanpop.com

Laatst kwam ze langs bij Songpop, dat verslavende spelletje via Facebook, waarbij je muziekfragmentjes moet herkennen. Ik kende haar naam wel, maar moest even googlen waarom ik die naam ook al weer in mijn grijze massa had zitten. Ze heet Gloria Trevi.

Ruim twintig jaar geleden vertrok ik in een vliegtuig (voor het eerst) naar de Dominicaanse Republiek. Naast een cultuurschok en een afstudeerscriptie had ik nog wat tijd om Spaans te leren. Tenminste, de lokale variant daarvan. Als fanatiek krantenlezer hielpen de lokale dagbladen mij om mijn vocabulaire uit te breiden.

Op de roddelpagina, een van de eerste die ik volledig kon lezen, kwam haar naam nogal eens voor. Ze kwam uit Mexico. Conclusie was al snel dat ik haar het beste kon vergelijken met Sabrina of Samantha Fox. Dames die zongen, maar waar de zangkunsten ondergeschikt waren aan hun uiterlijk. Of in ieder geval twee prominente onderdelen daarvan.

Jaren later, toen ik met mijn rugzak door Centraal Amerika trok, was mevrouw weer in het nieuws. In Brazilië werd ze opgepakt samen met haar manager en een achtergrondzangeres omdat ze minderjarigen ontvoerden en misbruikten (NY Times). Ze ging de gevangenis in, prototype van een gevallen ster.

Het wordt nog absurder. Maanden later bleek ze zwanger. Niet echt logisch als je in een cel zit met slechts dames. De geruchten gingen dat ze zwanger was geworden via zaad in een balpen, zodat ze eerder vrij zou komen, volgens lokale regels.

Daarna heb ik dus meer dan een decennium niets meer van haar gehoord. Volgens Wikipedia is ze pas een paar jaar vrijgelaten en is ze ondertussen getrouwd met een advocaat. En ze leefden nog lang en gelukkig?

Purpose built resorts

20 dinsdag sep 2011

Posted by Gerbie in Reisverhalen Gerbie on tour, Reisverhalen Steden, Reizen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Cancun, Gerbie on tour, Mexico, Puerto Vallarta, purpose built resorts, reizen, toerisme, toeristen, vakantie

Zona Hotelera P.V.Puerto Vallarta gebruikt de slogan ‘Some resorts are invented, others were always there’ om aan te geven dat het ooit kleine vissersdorpje niet in de categorie ‘Purpose built resorts’ hoort. De Zona Hotelera op weg naar het vliegveld en een nieuwe zone, Nueva Vallarta, bewijzen dat deze stelling onzin is.

Natuurlijk, in Viejo Vallarta, de oude stad, is te zien dat het dorpje dateert van voor de tijden van het massatoerisme, maar ook daar zijn de traditionele winkels vervangen door souvenirshops, restaurants (alle Amerikanen zijn vertegenwoordigd: McDonalds, Burgerking, Hooters en KFC) en Cybercafés. De ouderwetse klinkers in de straat zijn samen met de kathedraal nog het enig bewijs van een leven voor de toerist.

De Zona Hotelera neemt een lange strook kust in beslag, waar de hotels elkaar opvolgen, slechts onderbroken door een enkel restaurant, een incidentele nachtclub en de onvermijdelijke shopping mall. Het strand is er slechts toegankelijk voor gasten van voornoemde hotels. Vele zwaar bewapende security guards zorgen er voor dat de Mexicaanse wet, die vrije toegang tot alle stranden garandeert, niet uitgevoerd kan worden.

Het succes is aanzienlijk. Vele touroperators uit alle rijke landen van de wereld brengen vliegtuigladingen vol toeristen van het vliegveld naar de nabijgelegen hotelzone, waar genoten kan worden van een paradijselijke vakantie. Dat de meerderheid van deze gasten het complex pas weer verlaten zodra er naar huis gereisd moet worden en dus de kans missen om ook maar iets mee te pikken van het schitterende afwisselingrijke Mexico schijnt niet van belang te zijn.

Aan de andere kant van het vliegveld is men ondertussen begonnen met het ontwikkelen van Nuevo Vallarta zodat er nog meer mensen ingevlogen kunnen worden, die net zo weinig van het land willen zien als degenen in de eerste hotelzone. Maar het vliegveld wordt tenminste optimaal benut en de zon-zee-strand liefhebbers brengen een hoop buitenlandse valuta mee, iets waar men natuurlijk nooit genoeg van kan hebben.

Zona Hotelera CancunDiezelfde valuta waren de drijfveer, toen de regering van het land tig jaren geleden op zoek gingen naar een gebied waar ze het toerisme zouden kunnen ontwikkelen. De keus viel op Cancun. Er werd gigantisch geïnvesteerd in infrastructuur en diverse buitenlandse hotelketens werden door middel van gigantische belastingvoordelen overgehaald om in de lagune een complexje neer te zetten.

Het resultaat is duidelijk. Ruim 21 kilometer lang Zona Hotelera, oftewel hotels en resorts, disco’s en bars, restaurants en souvenirshops aan de ene kant begrensd door strand en zee, aan de andere kant mooie grasvelden en palmbomen, slechts onderbroken door 18 gaten in de grond met een vlaggetje er in. En nog eens 18 iets verderop. En voor de zekerheid nog maar eens 18 extra, de toeristen zouden zich eens gaan vervelen.

Slechts een weg dient als aan- en afvoer, al zal het de meeste toeristen een zorg zijn. Alle voorzieningen voor een goede vakantie zijn voorhanden, waar men precies is, is niet echt interessant, zo lang men maar onbeperkt kan eten en drinken in het resort waar men verblijft en de zon elke dag schijnt, is de vakantie niet stuk te krijgen.

Puerto Vallarta heeft dus nog een heel klein stukje voorsprong op Cancun als het gaat om authenticiteit, maar beide plaatsen hebben eigenlijk heel weinig met Mexico te maken.

“Hoe was je vakantie?”

“Schitterend, elke dag zon, lekker temperatuurtje, goed eten en drinken, all inclusive, dan weet je het wel.”

“Nog iets gezien?”

“Hoe bedoel je…”

Valladolid, Mexico, 6 maart 2000

Barrancas del Cobre, Mexico

15 donderdag apr 2010

Posted by Gerbie in Reisverhalen Gerbie on tour, Reisverhalen Reizen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Chihuahua, Gerbie on tour, Los Mochis, Mexico, reizen, trein

Bij dit blogje hoort eigenlijk nog een verhaal. Dat was toen nog niet digitaal beschikbaar. Nu wel. Dus bij deze, hieronder, alsnog het verhaal van mijn treinreis door de Barrancas del Cobre.

De trein

Ook al ben ik in Mexico, ik heb het koud als ik wakker word. Twee dekens waren niet genoeg om de vrieskou van Chihuahua tegen te houden. Het is half zes, nog donker, als ik mijn rugzak weer inpak, klokslag zes sta ik in de receptie, een kwartier later brengt een taxi me naar het station.

Bij de ingang worden alle tassen gecontroleerd, waarom is me onduidelijk. Volgens de lokale VVV gaan er voornamelijk toeristen met deze trein, maar in de rij om me heen zie ik geen enkele buitenlander. De eerste klas trein is al een half uur onderweg. Zij die het zich kunnen veroorloven (lees: rijke toeristen) om twee keer de prijs voor hetzelfde traject te betalen moeten daarvoor dus ook nog eens eerder opstaan. Ik krijg nog een folder aan het loket, als aandenken voor de ‘tulipan’ (tulp) die hier de beroemde trein door de Mexicaanse Copper Canyon neemt. Ik krijg ook een plaatsje aan het linkerraam, waar het uitzicht het mooist schijnt te zijn.

Ik lees wat in mijn boek, wachtend op het vertrek, terwijl de paar wolkjes die zichtbaar zijn, langzaam rood kleuren, ten teken dat de zon onderweg is. Als het aan mij ligt, mag de reis beginnen. Hoe lang het gaat duren kan niemand vertellen, ook de moeder met twee kinderen die naast me is komen zitten niet. Zij gaat ook naar Los Mochis, het eindpunt, maar de reistijd is onbekend. De 1e klas trein doet er zo’n 13-14 uur over. Sneller zullen wij zeker niet zijn.

De trein komt langzaam op gang, terwijl de zon laatste duisternis wegjaagt. De stad blijkt groter dan ik gedacht had, de eerste heuvels zijn zichtbaar aan beide kanten van de laagvlakte, waar de spoorlijn doorheen trekt. Zo nu en dan zijn er kuddes koeien en paarden zichtbaar, een enkele keer ook een paar ezels. Muren waar ooit huizen stonden, een paar groepjes huizen, niet genoeg om de titel dorp te mogen dragen.

Met de zon recht op mijn raam is naar buiten kijken niet eenvoudig. Ik doe mijn ogen dus maar even dicht, straks halverwege ben ik dan zeker goed wakker. De siërra is mooi, maar na een kwartier weinig verrassend. Mee koeien, nog een heuvel en weer een paar huizen. Op de een of andere manier vind ik opgedroogde rivierbeddingen het meest interessant.

Na, ik gok, ruim twee uur, stoppen we voor het eerst. De stad Cuauhtémoc ligt op ruim 2000 meter, we zijn dus behoorlijk geklommen, maar zo geleidelijk dat het leek alsof we gewoon langzaam gingen. Het oponthoud is kort. Aan de rand van de stad voetballend jochies zes tegen zes op een veld dat volgens mij nog groter is dan de standaard afmetingen. Iets verderop liggen meerdere dode koeien langs het traject, in verschillende staten van ontbinding. Van net geraakt door de vorige trein tot een hoopje botten.

Het is al middag wanneer we in Creel aankomen. Ik ben al twee keer weggedoezeld, heb bijna al mijn broodjes op en heb ruim aandacht gekregen van de eerst zo schuchtere kinderen van mijn buurvrouw. Langs me heen glippend of overlangs kruipend staan ze om de beurt voor het raam, koeien en paarden halen ze nog wel eens door elkaar blijkt overigens. In Creel stap je uit als je de Barrancas de Cobre echt wil bezoeken. Ik vind een trein erdoorheen voldoende. Slapen in the middle of nowhere in slechts een slaapzak bij -10 is niet echt mijn pakkie an.

Barrancas_del_cobre_stopIn Divisadero is het tijd om te lunchen. De 1e klas uit de andere richting stopt hier ook, betekent dat ook dat we halfweg zijn? Volgens een bord op het perron hebben we al ruim 350km achter ons, nog 300km te gaan tot het eindpunt, maar we zijn nu pas echt de Barrancas del Cobre aan het doorsnijden, qua tijd zal het dus nog wel langer duren. Vijftien minuten krijgen we om op het perron voedsel te vinden. Er zijn genoeg kraampjes, de keus is niet al te gevarieerd, dus kies ik voor een paar taco’s. When in Mexico, do as the Mexicans.

Het uitzicht na de lunch is erg mooi. Niet precies wat ik verwachtte, maar wel indrukwekkend. Door de vertaling Barrancas-Canyon denk ik meteen aan de Grand Canyon, maar het is hier zeker niet zo kaal en leeg. Sterker nog, de bergen staan vol met bossen, tenminste daar waar geen rotsen zijn. Op een gegeven moment heb ik zelfs de indruk in Oostenrijk te reizen, ware het niet dat de dorpen schaarser zijn en er toch duidelijk anders uitzien.

Nadat we ook de 2e klastrein vanuit de andere richting hebben laten passeren, stoppen we regelmatig om passagiers uit te laten stappen. Soms is er een station, soms slechts een platform. Een enkele keer zelfs staan we stil zonder dat daar enige aanleiding voor lijkt. Links beneden ons een klein stroompje, rechts een rotswand, in de verste verte geen huis te bekennen. Toch staat hier een familie te wachten op twee reizigers die hier uitstappen.

Barrancas_del_cobreIk heb door dat de beste uitkijkpunten de balkons van de trein zijn. De deur is half open (boven) en met een frisse wind langs het hoofd bewonder ik de natuur. Te groots voor een foto, tenminste met mijn camera, die, zo heb ik nu pas door, niet fatsoenlijk doordraait. Om nog iets van de film te redden, open ik de camera. Al mijn foto’s vanaf San Antonio zo die niet al mislukt waren, zijn het nu zeker. Met een mesje snij ik het gedeelte weg en hoop dat ik de rest van de film nog wel kan gebruiken. Het lijkt te lukken en snel schiet ik nog een paar kiekjes van het open achterbalkon. Voor de zekerheid morgen toch maar een paar ansichtkaarten kopen.

Met nog zo’n vier uur te gaan, is het erg rustig in de trein geworden, de zon verdwijnt achter de bergen, de overgebleven reizigers doen een poging nog wat te slapen en ik duik in mijn reisgids, zoekend naar wat mijn volgende bestemming wordt. Het is een lange dag.

De vier blijken er acht te worden, we staan regelmatig, letterlijk, op een zijspoor, om goederentreinen langs te laten. Het is zo donker dat je zelfs op het balkon nauwelijks iets ziet. Ik doe mijn ogen in de trein ook maar dicht en word wakker als we uiteindelijk, het is al 1 uur ’s nachts geweest, het eindpunt Los Mochis bereiken.

(Los Mochis, 5 februari 2000)

Mexico, het vervolg

09 dinsdag mrt 2010

Posted by Gerbie in Reisverhalen Gerbie on tour

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Gerbie on tour, Guadeloupe, Mexico, Mexico D.F., reizen

Mexico, ik kan er lang over doorpraten, vele mooie steden, prachtige natuur, interessante verhalen, grappige reizigers, je komt er van alles tegen.

Een van de mooiste verhalen speelt zich af in de hoofdstad, Mexico stad, of Mexico D.F. zoals de bewoners het zelf noemen. Het is het verhaal van de Virgen de Guadelupe. Ik vertel het verhaal al een paar jaar bij topografie, dus het zal ondertussen wel voor de helft zelf verzonnen zijn, in 10 jaar tijd kan het geheugen rare dingen doen met een mens.

Het officiële verhaal staat achter de link hierboven, het verhaal van de toerist (ik dus) die er op bezoek gaat, gaat als volgt. Eenmaal weer boven de grond vanuit de metro beland ik in een soort religieuze markt, die me richting kathedraal leidt. Ik kan het gebouw nog niet zien, maar de prullaria verkopers staan precies langs de route, dus ik kom er vanzelf. Bij het plein van de kathedraal is het druk. Aan de zijkant zie ik vele bussen staan, velen maken een foto met de kathedraal op de achtergrond. Binnen is het indrukwekkend. Ik ben niet religieus, als bekend mag worden verondersteld, maar dit maakt indruk op me. ‘The hour of power’ zou hier makkelijk inpassen. Guadalupe is voor de erg Katholieke Mexicanen een bedevaartsoord waarbij Lourdes en Santiago de Compostela in het niet vallen.

Ik ben er natuurlijk, om net als duizenden met me het beeld van de heilige maagd Maria te zien, die hier ooit verscheen aan een simpele indianenjongen. Achter in de kathedraal zie ik een rij, dus sluit ik maar aan. Ik weet niet waar het uitkomt, maar het zal ongetwijfeld goed zijn. Na een paar minuten ben ik de hoek om en zie ik de attractie van de dag. Een schilderij aan een muur, niet eens een groot schilderij. Ik zie de attractie echter anders. Om te voorkomen dat mensen (te) lang stilstaan is er een lopende band aangelegd, net als op een vliegveld (rollend trottoir heet het geloof ik). Wat heet, er liggen er vijf naast elkaar. Vandaar ook natuurlijk dat de rij best wel opschiet, ondanks de mensenmassa die hier de hele dag aangevoerd wordt.

De voorste band is het populairst, ik neem zonder enig probleem genoegen met een band verder weg van het schilderij. Staand op de vierde band, valt het me op dat de vijfde band in omgekeerde richting gaat. Aan het eind maak ik dus een korte draai en keer op die band terug. Zie ik het beeld zelfs twee keer.

Aan het eind van de band sta ik even stil en zie mensen iets gooien richting het beeld, of eigenlijk richting de muur waar het schilderij aan hangt. Ik let even goed op en zie dat het muntjes zijn. Niet iedereen komt langs een collectebus, onder aan de muur zit een soort trechtergoot, waardoor alle geworpen muntjes netjes onder de muur worden ingezameld. Die lopende band zal vast wel ergens van betaald moeten worden.

Voor mij was dit niet echt een religieuze ervaring, maar vooral het voorbeeld hoe gelovigen en toeristen er samen ingeluisd worden. Ik had het niet willen missen.

Misschien binnenkort meer verhalen vanuit Mexico, er is genoeg te vertellen. Over Flachlandtiroler in San Cristobal de las Casas, over de niet bestaande stad Cancun, carnaval in Merida en Palenque, naaktyoga op het strand van Tulum, Maya en Azteken ruïnes en meer opmerkelijke zaken. Voor nu moet u het doen met Nieuwsbrief 6, verzonden vanuit Oaxaca (25-02-2000).

View Gerbie on tour 2 in a larger map

Het begin van mijn reis door Mexico

02 dinsdag mrt 2010

Posted by Gerbie in Reisverhalen Gerbie on tour

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Gerbie on tour, Mexico, reizen, Verenigde Staten

Door de drukte en reizen in februari ben ik een beetje achterop geraakt bij mijn schema van tien jaar geleden. Maar goed, een paar weken op tien jaar maakt ook niet veel uit. Als eerste de twee nieuwsbrieven die hadden moeten staan bij de vorige stukjes.

Boca Chica, 15 januari 2000 over de Dominicaanse Republiek en Haiti.

San Antonio, 2 februari 2000 over het zuiden van de Verenigde Staten.

Dan het eerste deel van Mexico. Bijzonder land. Al snel bleek dat er nog maar 1 trein reed in het hele land. Maar dat was dan ook wel een hele bijzondere. Zelf ben ik mijn foto’s kwijtgeraakt (verhaal komt binnenkort), maar tegenwoordig is er altijd iemand die wat op YouTube zet:

De Barrancas del cobre (Copper Canyon) hebben een eigen website. De treinreis geldt als een van de mooiste treinreizen die je kunt maken. Ik was in ieder geval erg onder de indruk van de reis die voor mij 17 uur duurde.

Ik was iets minder enthousiast over de kuststeden San Blas en Puerto Vallarta. Daarentegen was de tweede stad van het land, Guadelajara, wel weer erg mooi. Niet alleen dat, ik bezocht er ook een bijzondere voetbalwedstrijd. El Clasico. Het verhaal stond al in de Goal en ook op deze weblog, drie jaar geleden.

Halverwege de maand was ik in Guanajuato, voor mij het hoogtepunt van Mexico. Wat een schitterende stad.

View Gerbie on tour in a larger map

Flachlandtiroler

03 maandag mrt 2008

Posted by Gerbie in Poëzie, Reizen

≈ 3 reacties

Tags

flachlandtiroler, Mexico, poëzie, reizen

San Cristobal de las Casas
Mooie kerk op een heuvel
Lange trap er naar toe

Niet zwaar
maar door de hitte
toch vermoeiend

Ik voel me even
alleen op de wereld
zo rustig is het

Dan, na de bovenste tree
die begroeting
“wieder ein Flachlandtiroler”

← Oudere berichten
Follow Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. on WordPress.com

Nu te lezen op dit blog:

  • Elvin Post – Arizona Blues 2 februari 2023
  • 229 – Boudewijn de Groot – Welterusten meneer de President 31 januari 2023
  • Mark Perryman – Het filosofen-elftal 28 januari 2023
  • Ruim zes jaar stappenteller 26 januari 2023
  • 228 – Supertramp – Logical song 24 januari 2023
  • 91 doelpunten 21 januari 2023
  • 2022 volgens Deezer 19 januari 2023
  • 227 – Doe Maar – Nederwiet 17 januari 2023
  • Weer voetbalplaatjes 14 januari 2023
  • 2022 volgens Goodreads 12 januari 2023
  • 226 – Buffalo Tom – Taillights Fade 10 januari 2023
  • Stadion Lehmgrube 7 januari 2023
  • 2022 volgens Spotify 5 januari 2023
  • 225 – The Who – Pinball Wizard 3 januari 2023

Recente reacties

Koen op Elvin Post – Arizona Blue…
229 – Boudewij… op Gerbie’s top 212: De…
229 – Boudewij… op Gerbie’s top 212
229 – Boudewij… op Gerbie’s top 212
228 – Supertra… op Gerbie’s top 212: De…
228 – Supertra… op Gerbie’s top 212
228 – Supertra… op Gerbie’s top 212
Koen op 91 doelpunten
Koen op 227 – Doe Maar –…
227 – Doe Maar… op Gerbie’s top 212: De…
227 – Doe Maar… op Gerbie’s top 212
227 – Doe Maar… op Gerbie’s top 212

Mijn laatste tweets

Mijn tweets

Categorieën

  • Boeken (1.242)
    • Boekbesprekingen 2000 (1)
    • Boekbesprekingen 2001 (1)
    • Boekbesprekingen 2002 (1)
    • Boekbesprekingen 2003 (1)
    • Boekbesprekingen 2004 (1)
    • Boekbesprekingen 2005 (42)
    • Boekbesprekingen 2006 (60)
    • Boekbesprekingen 2007 (50)
    • Boekbesprekingen 2008 (51)
    • Boekbesprekingen 2009 (55)
    • Boekbesprekingen 2010 (50)
    • Boekbesprekingen 2011 (36)
    • Boekbesprekingen 2012 (61)
    • Boekbesprekingen 2013 (76)
    • Boekbesprekingen 2014 (65)
    • Boekbesprekingen 2015 (64)
    • Boekbesprekingen 2016 (70)
    • Boekbesprekingen 2017 (67)
    • Boekbesprekingen 2018 (78)
    • Boekbesprekingen 2019 (68)
    • Boekbesprekingen 2020 (143)
    • Boekbesprekingen 2021 (73)
    • Boekbesprekingen 2022 (30)
    • Boekennieuws (80)
    • De boekenkast van.. (8)
    • NaNoWriMo (9)
  • De Recensieprins (7)
  • De Rijdende Rechter (64)
  • Elders op het web (66)
  • Fictie (8)
  • Fotooo (374)
  • Gastschrijver Peter (3)
  • Gastschrijver Yolanda (6)
  • Gerbie kijkt YouTube (150)
  • Gerbie leest Wikipedia (16)
  • Gerbie schrijft een open brief aan (9)
  • Gerbie's Lifeblog (247)
  • Gerbie's Prijsvraag (71)
  • Gerbie's Recensies Concerten (28)
  • Gerbie's Recensies Televisie (55)
  • Gerbie's Recensies Theater (7)
  • GFC (224)
    • GFC Archief (44)
    • GFC Jubileum (7)
    • Goal Columns (159)
      • Goal Johan 4 (65)
    • Goal Interviews (2)
    • Goal Reisverhalen (8)
  • Goorse vragen (150)
  • In het nieuws (202)
    • Gerbie vindt iets (17)
  • In memoriam (37)
  • Kijk nog eens (212)
  • Kunst omdat het kan (30)
  • Laat eens wat van je horen (47)
  • Lezers helpen lezers (21)
  • Muziek (363)
    • Gerbie's top 212 (237)
    • Muziek 32 songs (9)
    • Muziek column (35)
    • Muziek teksten (7)
    • Tiny Desk Concert (7)
  • Nutteloze lijstjes (30)
  • Overige columns (17)
  • Poëzie (149)
    • Beeldprikkels (6)
    • Haiku (11)
    • Poëzie (91)
    • Vergaderpoëzie (34)
  • Politiek (164)
  • Reizen (244)
    • Mensen (24)
    • Reisboeken (20)
    • Reisverhalen Gerbie on tour (24)
    • Reisverhalen Ik (18)
    • Reisverhalen Natuur (14)
    • Reisverhalen Overig (22)
    • Reisverhalen Reizen (31)
    • Reisverhalen Reizigers (27)
    • Reisverhalen Steden (57)
  • Sport (258)
    • Olympische dagboek Sydney 2000 (14)
    • Olympische Spelen Rio 2016 (6)
    • Olympische Winterspelen 2006 (19)
    • Olympische Winterspelen 2014 (12)
    • Olympische Winterspelen 2018 (18)
    • Overige sporten (21)
    • Sport Column (22)
    • Sportboek (137)
    • Sportpoëzie (2)
    • Sportwedstrijden (10)
  • Suus (109)
    • Papa Gerbie (41)
    • Suus schrijft (64)
  • themaweek (318)
  • Uit de school geklapt (93)
  • Uit het leven gegrepen (43)
  • Uncategorized (3)
  • Voetbal (809)
    • Oranje in 2006 (7)
    • Oranje in 2008 (5)
    • Oranje in 2010 (13)
    • Oranje in 2012 (13)
    • Oranje in 2014 (16)
    • Oranje in 2016 (5)
    • Oranje in 2018 (5)
    • Oranje in 2020 (9)
    • Van der Meest (142)
    • Voetbal column (65)
    • Voetbal EK 2012 (15)
    • Voetbal EK 2020 (19)
    • Voetbal over de wereld (27)
    • Voetbal WK 2010 Zuid Afrika (21)
    • Voetbal WK 2014 Brazilië (49)
    • Voetbal WK 2022 Qatar (88)
    • Voetbalboek (222)
    • Voetbalfoto's (110)
    • Voetbalhelden (50)
    • Voetbalpoëzie (13)
    • Voetbalzondag (60)
  • Wielrennen (345)
    • Wielerboeken (125)
    • Wielerfoto (7)
    • Wielerhelden (9)
    • Wielerliederen (18)
    • Wielerpoëzie (102)
    • Wielerverhalen (18)
    • Wielerwedstrijden (26)
    • Wielrennen Artikelen (26)
    • Wielrennen Columns (24)
  • Z.K.V. (10)
  • Zoektermen stats (23)

Wat lees ik op dit moment?

Populaire berichten & pagina’s

  • Elvin Post – Arizona Blues
    Elvin Post – Arizona Blues
  • 57 - Karel van Wijnendaele - Het rijke Vlaamsche wielerleven
    57 - Karel van Wijnendaele - Het rijke Vlaamsche wielerleven
  • Als bergen bergen bergen bergen, bergen bergen bergen bergen.
    Als bergen bergen bergen bergen, bergen bergen bergen bergen.
  • Rick de Leeuw - Halverwege
    Rick de Leeuw - Halverwege
  • Keith Richards – Life
    Keith Richards – Life
  • Herman Koch – Red ons, Maria Montanelli
    Herman Koch – Red ons, Maria Montanelli
  • 38 - Freek de Jonge - De vondeling van Ameland
    38 - Freek de Jonge - De vondeling van Ameland
  • Rutger Bregman - De meeste mensen deugen (4/7)
    Rutger Bregman - De meeste mensen deugen (4/7)
  • Meubel
    Meubel

Gerbie on Facebook

Gerbie on Facebook

Het archief

  • februari 2023 (1)
  • januari 2023 (14)
  • december 2022 (56)
  • november 2022 (44)
  • oktober 2022 (18)
  • september 2022 (6)
  • juli 2022 (24)
  • juni 2022 (16)
  • mei 2022 (14)
  • april 2022 (16)
  • maart 2022 (30)
  • februari 2022 (28)
  • januari 2022 (26)
  • december 2021 (19)
  • november 2021 (7)
  • oktober 2021 (31)
  • september 2021 (26)
  • augustus 2021 (1)
  • juli 2021 (25)
  • juni 2021 (23)
  • mei 2021 (23)
  • april 2021 (42)
  • maart 2021 (34)
  • februari 2021 (119)
  • januari 2021 (23)
  • december 2020 (27)
  • november 2020 (30)
  • oktober 2020 (31)
  • september 2020 (31)
  • augustus 2020 (31)
  • juli 2020 (26)
  • juni 2020 (21)
  • mei 2020 (20)
  • april 2020 (22)
  • maart 2020 (31)
  • februari 2020 (28)
  • januari 2020 (17)
  • december 2019 (16)
  • november 2019 (23)
  • oktober 2019 (32)
  • september 2019 (16)
  • juli 2019 (22)
  • juni 2019 (16)
  • mei 2019 (17)
  • april 2019 (18)
  • maart 2019 (20)
  • februari 2019 (17)
  • januari 2019 (23)
  • december 2018 (14)
  • november 2018 (30)
  • oktober 2018 (31)
  • september 2018 (15)
  • juli 2018 (10)
  • juni 2018 (14)
  • mei 2018 (17)
  • april 2018 (17)
  • maart 2018 (28)
  • februari 2018 (32)
  • januari 2018 (31)
  • december 2017 (28)
  • november 2017 (30)
  • oktober 2017 (3)
  • september 2017 (1)
  • juni 2017 (15)
  • mei 2017 (16)
  • april 2017 (17)
  • maart 2017 (30)
  • februari 2017 (46)
  • januari 2017 (31)
  • december 2016 (22)
  • november 2016 (20)
  • oktober 2016 (23)
  • september 2016 (30)
  • augustus 2016 (31)
  • juli 2016 (27)
  • juni 2016 (18)
  • mei 2016 (21)
  • april 2016 (19)
  • maart 2016 (23)
  • februari 2016 (25)
  • januari 2016 (29)
  • december 2015 (21)
  • november 2015 (20)
  • oktober 2015 (18)
  • september 2015 (23)
  • augustus 2015 (22)
  • juli 2015 (26)
  • juni 2015 (22)
  • mei 2015 (23)
  • april 2015 (21)
  • maart 2015 (28)
  • februari 2015 (24)
  • januari 2015 (25)
  • december 2014 (27)
  • november 2014 (12)
  • oktober 2014 (27)
  • september 2014 (28)
  • augustus 2014 (13)
  • juli 2014 (30)
  • juni 2014 (32)
  • mei 2014 (20)
  • april 2014 (21)
  • maart 2014 (21)
  • februari 2014 (25)
  • januari 2014 (19)
  • december 2013 (20)
  • november 2013 (19)
  • oktober 2013 (20)
  • september 2013 (19)
  • augustus 2013 (19)
  • juli 2013 (19)
  • juni 2013 (29)
  • mei 2013 (29)
  • april 2013 (29)
  • maart 2013 (31)
  • februari 2013 (24)
  • januari 2013 (31)
  • december 2012 (30)
  • november 2012 (30)
  • oktober 2012 (30)
  • september 2012 (29)
  • augustus 2012 (52)
  • juli 2012 (31)
  • juni 2012 (30)
  • mei 2012 (31)
  • april 2012 (30)
  • maart 2012 (30)
  • februari 2012 (29)
  • januari 2012 (29)
  • december 2011 (2)
  • november 2011 (5)
  • oktober 2011 (26)
  • september 2011 (17)
  • augustus 2011 (15)
  • juli 2011 (26)
  • juni 2011 (29)
  • mei 2011 (24)
  • april 2011 (28)
  • maart 2011 (31)
  • februari 2011 (25)
  • januari 2011 (23)
  • december 2010 (29)
  • november 2010 (7)
  • oktober 2010 (28)
  • september 2010 (27)
  • augustus 2010 (12)
  • juli 2010 (22)
  • juni 2010 (28)
  • mei 2010 (29)
  • april 2010 (25)
  • maart 2010 (27)
  • februari 2010 (18)
  • januari 2010 (25)
  • december 2009 (29)
  • november 2009 (28)
  • oktober 2009 (24)
  • september 2009 (26)
  • augustus 2009 (20)
  • juli 2009 (18)
  • juni 2009 (24)
  • mei 2009 (25)
  • april 2009 (22)
  • maart 2009 (26)
  • februari 2009 (24)
  • januari 2009 (22)
  • december 2008 (28)
  • november 2008 (20)
  • oktober 2008 (13)
  • september 2008 (24)
  • augustus 2008 (13)
  • juli 2008 (26)
  • juni 2008 (12)
  • mei 2008 (22)
  • april 2008 (26)
  • maart 2008 (25)
  • februari 2008 (17)
  • januari 2008 (16)
  • december 2007 (25)
  • november 2007 (24)
  • oktober 2007 (20)
  • september 2007 (20)
  • augustus 2007 (7)
  • juli 2007 (9)
  • juni 2007 (5)
  • mei 2007 (19)
  • april 2007 (13)
  • maart 2007 (9)
  • februari 2007 (13)
  • januari 2007 (18)
  • december 2006 (16)
  • november 2006 (17)
  • oktober 2006 (27)
  • september 2006 (23)
  • augustus 2006 (9)
  • juli 2006 (14)
  • juni 2006 (21)
  • mei 2006 (23)
  • april 2006 (26)
  • maart 2006 (31)
  • februari 2006 (38)
  • januari 2006 (23)
  • december 2005 (26)
  • november 2005 (23)
  • oktober 2005 (21)
  • september 2005 (23)
  • augustus 2005 (3)
  • juli 2005 (14)
  • juni 2005 (19)
  • mei 2005 (15)
  • april 2005 (1)
  • maart 2005 (2)
  • februari 2005 (3)
  • januari 2005 (1)

#ikkijkniet Ajax auto boeken boeken 2006 boeken 2007 boeken 2008 boeken 2009 boeken 2010 boeken 2012 boeken 2013 boeken 2014 boeken 2015 boeken 2016 boeken 2017 boeken 2018 boeken 2019 boeken 2020 boeken 2021 boekrecensie boycottqatar Brazilië cabaret citaat column De Muur fcblogbroeders fotooo Frankrijk Gerbie's top 212 Gerbie kijkt YouTube Gerbie on tour geschiedenis GFC Goal Goor Goorse vragen Hans van der Meer Hard Gras in het nieuws In Memoriam Italië Kijk nog eens lezen lifeblog Mart Smeets muziek Nederlands elftal Olympische Spelen onderwijs Oranje politiek poëzie prijsvraag Qatar QuitQatar quote reizen Rijdende Rechter school Spanje sport sportboek sportboeken Suus themaweek Tour de France vakantie Van der Meest Verenigde Staten voetbal voetbalboek voetbalfoto voetbalzondag wielerboek Wielerpoëzie wielrennen WK 2014 YouTube Zuid Afrika

Klik hier als je een mail wilt wanneer er een nieuwe blog verschijnt.

Voeg je bij 626 andere abonnees
februari 2023
M D W D V Z Z
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728  
« jan    

Gerbie leest

  • Abubakari de Vries
  • At the Sea
  • Bad Tourists
  • Beggar
  • Edwin Winkels
  • Koen Schyvens
  • Rob Alberts
  • Rodzooi
  • Oudste Goorsche Tourtoto
  • Goors Nieuws
  • Sport Amerika

Bloglovin’

Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. gerbie7's Profile Page

Blog op WordPress.com.

Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid
  • Volg Volgend
    • Niets is geheel waar, en zelfs dat niet.
    • Doe mee met 64 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Niets is geheel waar, en zelfs dat niet.
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....