Zomerreces gerbie.nl

Tags

blogpauze, lifeblog, zomerreces

Blog gesloten tot eind van de zomer.

Via social media (zie boven) misschien nog onregelmatig wat online activiteit.

Bron: Eunmask

Terug in september!

Midden in het bos

Tags

Buurse, fotooo, Hans van der Meer, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 99

Een uitwedstrijd, zondagochtend vroeg. Onderweg komen we langs dit stukje bos. Er staan een heleboel fietsen. Er wordt gevoetbald. Geen wedstrijd zoals wij, iets verderop in Buurse, maar gewoon een partijtje. Omdat het kan. Op een mooi veldje.

Onlangs kwam ik er langs, eindelijk de kans om een paar foto’s te maken.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Voor wie moet ik zijn in Syrië?

Tags

Amnesty International, in het nieuws, oorlog, politiek, Syrië

Is er iets veranderd in die drie en een half jaar?

Volwassen blog

Tags

bloggen, livejournal, verjaardag

Kan dat? Een blog volwassen laten worden? En dan bedoel ik niet onderwerpen die voor degenen onder de 18 minder geschikt zijn (al kan je daar ook over discussiëren of dat zo is, maar daar draait het hier niet om), maar het blog zelf.

Want vandaag, 18 jaar geleden, blogde ik voor het eerst. Ik kende het woord bloggen toen nog niet eens. Begreep ook niet zo goed waarom mensen een soort van dagboek bijhielden op internet. Meer dan kale tekst was het ook nog niet, de techniek was nog niet zo ver. Het werd web 2.0 genoemd, de mogelijkheid tot interactie. Vandaag de dag kun je je niet voorstellen dat het ooit anders was.

Instinctief voelde ik blijkbaar dat dit iets voor mij was. Dat bloggen de toekomst was. Mijn eerste blogje was ook niet echt lang: Start. In het Engels natuurlijk, Nederlands op het www was toen nog schaars. Niet erg, het was de taal die ik toen dagelijks gebruikte. Ik dacht en droomde toen in die taal.

Ondertussen is bloggen achterhaald, vloggen trekt veel meer publiek. Maar ook al ben ik heel blij wanneer ik flink wat bezoekers trek, dat is nooit het primaire doel geweest van mijn blogs. En in het Engels blog ik zelden nog. Dit Nederlandstalig blog is mijn primaire blog tegenwoordig. Mijn LiveJournal bestaat nog altijd, maar is meer een backup, een archief. Dit blog nam het in 2005 over. Eerst als web streepje log, sinds 2011 via WordPress. En sinds een paar jaar mijn eigen domein. Beide blogs passeerden onlangs de grens van 3.500 blogjes. Meer dan 7000 blogjes dus, al zitten er ook dubbelingen in.

En vandaag is mijn blog dus volwassen geworden.

81 – Mo – Cheese

Tags

Gerbie's top 212, Mo, muziek

Nummer	81
Artiest	Mo
Titel	Cheese
Jaar	1982
Wikipedia	Mo
Website	Muziekencyclopedie
Tekst	Lyrics Wikia

Op de fiets naar Hengevelde, daar zouden allemaal goede artiesten komen. Los Vast komt, live op de radio, daar moet je bij zijn als tiener. Ik weet nog hoe teleurgesteld ik was. Honderden tieners onder aan het podium, Jan Rietman die de boel probeerde op te zwepen, maar alleen maar artiesten die snel een liedje kwamen playbacken.

Een enkele, positieve, uitzondering. Een bandje met veel orgeltjes, maar vooral een mooie en goede zangeres. Horse racing heette het nummer. De tent viel stil, dit hoorde er niet tussen. De meesten om me heen hadden niet door dat er live werd gezongen, dat die zangeres erg knap aan het zingen was.

De elpee kon ik meteen huren bij de bieb, de band brak niet echt door, was nooit echt populair. Ha ha, the sound of laughing. Mooie plaat, vooral leuke liedjes. Ik kende er al een aantal. Meer dan drie decennia later kan ik nog steeds hele stukken zonder enig probleem meezingen. Het is me zelfs al gelukt mijn dochter het refrein mee te laten zingen. Samen op de fiets: Smiling is my way out, when I’m lonely or in doubt. Crying doesn’t cheer you up, smiling, keep on walking.

De band heeft een typisch jaren tachtig geluid, daar twijfelt niemand aan. Het volgende decennium bestond ze ook niet meer. Echt grote hits ontbreken, maar het blijft leuk om ze zo nu en dan weer een terug te luisteren. Op Spotify of Deezer bijvoorbeeld. Als je niet, net als ik, de elpees hebt bewaard. Doen.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Weglopen

Tags

lifeblog, weglopen, Werrelhof, ziek, ziekenhuis

Onlangs fietste ik er langs. Ik moest even terug in de tijd, bijna vier decennia.
De struiken waren een stuk lager en minder dik dan nu.

Na lang zeuren kreeg ik een skateboard. Ik was geen ster, maar ik kon er wel op blijven staan, veel meer was het niet. Maar ondertussen had ik elke dag meer blauwe plekken, terwijl ik zeker niet was gevallen. Mijn ouders begonnen vragen te stellen, ik kon ze niet beantwoorden. Dag in, dag uit gezeur. Ik wist zeker dat ik niets raars had gedaan, dat ik niet was gevallen, zij waren er van overtuigd dat er iets niet klopte. Achteraf hadden we allebei gelijk.

Het voelde als onrecht, voor het negenjarig jochie dat nooit tegenslag had gehad. Weglopen, voor het eerst schoot het door mijn hoofd. Maar eerst zaterdag nog kampioen worden met E1, voor het eerst in mijn leven.

Op vrijdag moest ik toch mee naar de dokter. Ik voelde me niet ziek, dus wilde ik niet. De doorverwijzing naar het ziekenhuis was er in minuten. We gingen spullen ophalen. Ik weigerde ze te pakken. Ik ga alleen mee als ik weer mee naar huis mag. Morgen de kampioenswedstrijd. De belofte werd gebroken, ik moest wel blijven.

De angst voor leukemie bleek onterecht. Het bleek de ziekte van Werrelhof. Geen weerstand, door te weinig bloedplaatjes. Na 12 nachten mocht ik naar huis. Drie maanden later, twee controles later, was ik definitief genezen.

Weglopen heb ik nooit meer overwogen. Denk ook niet dat ik het lang had uitgehouden. Een kilometer buiten de bebouwde kom. Een hut bouwen. Wat eten meenemen. Een padvinder was ik niet. Mijn wereld was nog klein, meer referentiekader heb je niet als negenjarige. Maar nog steeds als ik er langs kom, herken ik het als het plekje dat ik had bedacht om naar toe te vluchten.

GFC – FC Twente, afgelopen dinsdag

Tags

FC Twente, GFC, Goor, voetbal, voetbalwedstrijd

Vorig jaar was het onze Tourtoto, dit jaar de Diploma-uitreiking. Ik kon er dus weer niet bij zijn. Maar het was weer een mooie avond, de eerste wedstrijd van het seizoen voor de club uit Enschede. Mocht het faillissement daadwerkelijk aangevraagd worden, misschien wel de laatste wedstrijd ooit.

Vorig jaar een eredivisionist tegen een club die zich net handhaafde in de vierde klasse. Dit jaar een eerstedivisionist tegen een team dat de derde klasse net misliep. Het maakte voor de uitslag niets uit.

Mooier was de sfeerimpressie op de ochtend voor de wedstrijd:

Trots op mijn club. Ook al werd het 0-10.

Laat eens wat van je horen (097-099)

Tags

citaat, quote

Citaten uit kranten en tijdschriften die ik de afgelopen jaren de moeite vond.

097:

Empathie, ook voor mensen waar je het niet mee eens bent, is cruciaal. Als de rechtse politiek alles heeft wegbezuinigd, kunnen we elkaar wel blijven haten, maar het brengt geen van ons vooruit. Ik hou te veel van Nederland om het te laten afglijden naar een land waar uiteindelijk de portemonnee en je afkomst gaan bepalen hoe ver je komt in de samenleving.

Zihni Özdil, NRC, november 2016

 

098:

Je kunt je zorgen maken over de banken en de economie of je kunt VVD stemmen, maar niet allebei. Dat gaat niet samen.

Joris Luyendijk, 22-10-15, Pauw

 

099:

Het voorspelbare gevolg is dat het grootbedrijf steeds minder bijdraagt aan het onderhoud van de materiële en immateriële infrastructuur waar het gebruik van maakt (rechtsstaat, onderwijs, gezondheidszorg, spoorwegen, wegennet, rioleringen, waterleidingen, glasvezelkabels) en dat burgers voor het tekort mogen opdraaien. Het wordt prachtig geïllustreerd door de verschuiving in de inkomsten van de Nederlandse schatkist. Kwam in 2000 nog tien procent van de inkomsten van de Nederlandse staat voor rekening van de vennootschapsbelasting, in 2015 was dat pakweg vier procent. En droeg de inkomstenbelasting samen met de sociale premies in 2000 nog voor 53,7 procent bij aan de schatkist, in 2014 was dat gestegen tot 61 procent. 

Ewald Engelen, De groene Amsterdammer, 22 maart 2017

82 – Edith Piaf – Non, je ne regrette rien

Tags

Edith Piaf, Gerbie's top 212, muziek

Nummer	82
Artiest	Edith Piaf
Titel	Non, je ne regrette rien
Jaar	1960
Wikipedia	Non, je ne regrette rien
Website	Britannica
Tekst	French Lyrics Translations

Een rek vol singles hadden mijn ouders. De eerste plaatjes die ik zelf draaide. Een stuk of 20 waren de moeite waard, tenminste toen ik een jaar of tien was. Dan moet het eenvoudig in het gehoor liggen. Cliff Richard, Elvis Presley en mijn favoriet de ‘Baby sitting boogie’. Pas een paar jaar later begreep ik dat er tussen de door mij genegeerde plaatjes nog een pareltje zat. Dat pareltje had ik op de radio gehoord. Niet dat ik het begreep, twee jaar middelbareschoolfrans is niet genoeg om de tekst te begrijpen. Laat staan dat ik de diepte begreep.

Maar ik had als tiener wel door dat het een klassieker was, een nummer dat je raakte, zelfs zonder het echt door te hebben. Geen spijt hebben, het klonk als een regel uit de Readers Digest. Een fout tijdschrift, waar je snel doorheen was, met tegeltjeswijsheden, waarvan ik er een mijn hele leven heb onthouden. “You only regret the things you didn’t do”.

Maar die zangeres uit Frankrijk, die niet ouder werd dan dat ik ondertussen al ben, die zong het zoals je verwachtte. Piaf, waarvan je begreep dat ze het nummer voelde, niet gewoon de tekst declameerde, maar uit haar binnenste haalde. Van diep. En dat is mooi, ook meer dan een halve eeuw later ook nog.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Wil Goor echt door?

Tags

Goor, in het nieuws, Molenstraat, politiek

Het vliegtuigje tijdens de optocht was de druppel. Het is een mooi democratisch recht om ergens tegen te zijn, we leven in een land waarin dat mag, en waarin je dat ook mag laten horen.

Als je de lokale en regionale media moet geloven, dan wil heel Goor door de Molenstraat rijden, terwijl de helft dat dus maar mag. Een protestprocessie, verhalen in de media, stickers, borden, reclamevliegtuigje en een petitie: hier lijkt meer achter te zitten.

Voor alle duidelijkheid, ik heb geen oordeel. Ben niet voor, niet tegen, ik sta aan de zijkant. Ik herhaal: Ik ben geen partij.

Wat mij opvalt is dat vele voorstanders van tweerichting-verkeer niet verder kwamen dan het hele beperkte argument: Nu moet ik omrijden. Als dat je sterkste argument is, dan ben ik bang dat je niet veel gaat bereiken. Ik heb de petitie op internet opgezocht. Er staan 1152 handtekeningen op, een indrukwekkend aantal. Maar klik even verder en je komt van alles tegen. Bijna 150 handtekeningen zijn niet uit Goor. Ik ben ze pagina voor pagina gaan lezen. Na 220 namen liep mijn browser vast. Op dat moment zat ik op 64 anonieme krabbels, meer dan een kwart dus. Liefst 76 mensen namen de moeite om een opmerking er bij te zetten. Tot mijn grote schrik deden liefst 55 daarvan dat met een of meerdere taalfouten (niet zo vreemd, de petitie zelf stikt er van). Ik zag namen twee keer in de lijst staan. Ik zag een handjevol dat zich niet in kon houden en taal uitte die je niet aan kinderen zou durven voorlezen. Is 1152 wel zo indrukwekkend?

Ik mis de nuance. Deze maatregel is ooit bedacht, omdat er sprake was van overlast. Omdat de gemeente verantwoordelijk is om deze overlast te beperken. Er zijn meerdere onafhankelijke onderzoeken gedaan. Natuurlijk mag je die in twijfel trekken, maar als je dat met zo weinig argumenten of met zo veel taalfouten doet, dan wek je op zijn minst de indruk dat je die twijfel hebt, ondanks argumenten.

Van alle argumenten is er slechts een enkele die gedeeltelijk klopt. Het extra verkeer langs een basisschool. Maar daar is een hele simpele oplossing voor. Als alle ouders eens beginnen met hun kind lopend of per fiets te brengen, dan scheelt dat al een hoop verkeer en dus ontstaan er ook minder gevaarlijke situaties.

Buiten dat: laten we naar elkaar luisteren. Democratie betekent niet dat wie het hardst schreeuwt gelijk heeft.