Volwassen blog

Tags

bloggen, livejournal, verjaardag

Kan dat? Een blog volwassen laten worden? En dan bedoel ik niet onderwerpen die voor degenen onder de 18 minder geschikt zijn (al kan je daar ook over discussiëren of dat zo is, maar daar draait het hier niet om), maar het blog zelf.

Want vandaag, 18 jaar geleden, blogde ik voor het eerst. Ik kende het woord bloggen toen nog niet eens. Begreep ook niet zo goed waarom mensen een soort van dagboek bijhielden op internet. Meer dan kale tekst was het ook nog niet, de techniek was nog niet zo ver. Het werd web 2.0 genoemd, de mogelijkheid tot interactie. Vandaag de dag kun je je niet voorstellen dat het ooit anders was.

Instinctief voelde ik blijkbaar dat dit iets voor mij was. Dat bloggen de toekomst was. Mijn eerste blogje was ook niet echt lang: Start. In het Engels natuurlijk, Nederlands op het www was toen nog schaars. Niet erg, het was de taal die ik toen dagelijks gebruikte. Ik dacht en droomde toen in die taal.

Ondertussen is bloggen achterhaald, vloggen trekt veel meer publiek. Maar ook al ben ik heel blij wanneer ik flink wat bezoekers trek, dat is nooit het primaire doel geweest van mijn blogs. En in het Engels blog ik zelden nog. Dit Nederlandstalig blog is mijn primaire blog tegenwoordig. Mijn LiveJournal bestaat nog altijd, maar is meer een backup, een archief. Dit blog nam het in 2005 over. Eerst als web streepje log, sinds 2011 via WordPress. En sinds een paar jaar mijn eigen domein. Beide blogs passeerden onlangs de grens van 3.500 blogjes. Meer dan 7000 blogjes dus, al zitten er ook dubbelingen in.

En vandaag is mijn blog dus volwassen geworden.

Advertenties

Boxing day

Tags

lifeblog, verjaardag

Uitnodigings

Tags

kleuter, mama, Suus, verjaardag

“Papa, wil je me even helpen? We moeten nog uitnodigings schrijven.” Ik zit al aan tafel met mijn stiften. Ik kan nog niet zo goed schrijven. Sommige letters schrijf ik nog verkeerd om en sommige woorden zijn ook veel te moeilijk voor mij.

“Waarvoor wil je uitnodigingen schrijven dan schatje?”, antwoordt papa. “Voor het feestje natuurlijk”, zeg ik. “Mama is toch bijna jarig? Nog maar drie nachtjes!”.

“Wie wil je dan uitnodigen?”, vraagt mama vanuit de keuken.

Ik denk even na. “Melanie, Nova, Linde, Jasmijn, Evi, Lindsay”. “Dus alle meisjes uit je klas”, concludeert papa. “Ja”, beaam ik, “het is toch een feestje?”

Ik heb sterk de indruk dat ik mijn vriendinnetjes niet mag uitnodigen voor de verjaardag van mama. “Dat gaat niet gebeuren, het is niet jouw verjaardag”, zie je wel, daar heb je het al. Ik moet wel een beetje huilen, het is niet eerlijk.

“Ben jij wel eens op de verjaardag van de mama van Melanie geweest? Of op die van de moeder van Nova?”, vraagt papa. Daar heeft hij wel een punt. Zo had ik het nog niet bekeken. Maar ik moet toch wat proberen. “Eentje dan?”, misschien mag dat wel. “Maar alle neefjes en nichtjes komen al”, zegt mama. Daar had ik ook even niet aan gedacht. Dan kan ik mooi met Silke spelen. En Linde, Anna en Yara ook. En taartje eten. En chips. Dat wordt toch nog een mooie dag. Nog drie nachtjes..

Bord in je voortuin

Tags

fotooo, jubileum, spandoek, tuin, verjaardag

Vroeger was het leven simpel. Je ging trouwen en de buurt maakte een boog. Een (paar) jaar later kwam een kind en dan stond er een kartonnen ooievaar en als je de halve eeuw bereikte, stond er een pop (Sara of Abaraham) in je voortuin. Klaar.

Dit is de laatste jaren toch duidelijk aan het veranderen. Als eerste kwam de halve Abraham. Leuk gevonden. 25 jaar en ineens laat men je weten dat je al bijna oud bent. Daarna liep het uit de hand. 30, 40, 60, bijna elk rond getal was genoeg voor een bord in je tuin.

En daar bleef het niet bij. Ook 18, 65, terug van een stage, van een verre reis of bij een bijzonder prestatie (uitlopen vierdaagse) word je voortuin ineen publiek domein. En dan komen daar vaak nog spandoeken bij met een leuk bedoeld rijmpje. Alle blunders van de afgelopen jaar worden in rijmvorm nog even voor iedereen herhaald. Hele lappen tekst staan er voor je huis. Alsof iemand dat kan lezen als ze voorbij komen.

En zullen we het maar niet hebben over onleesbare teksten, niet rijmende rijmwoorden en domme taalfouten…

Sugarcubes of Beatles

Tags

Bjork, muziek, Sugarcubes, verjaardag

Suikerklontjes op je verjaardag?

of toch maar Kevers?

105 jaar geleden…

Tags

boeken, fcblogbroeders, GFC, Goor, jubileum, verjaardag, voetbalboek

..werd mijn voetbalclub opgericht. Slechts 7 clubs in Twente bestaan langer. Vandaag is het dus feest.

Net als vijf jaar geleden. Het eeuwfeest. Een prachtig jaar met vele activiteiten en minstens zo veel hoogtepunten. Zelf ging mijn energie vooral in het jubileumboek. Er was zoveel te schrijven. Het resultaat had een boek van zeker drie keer de omvang kunnen zijn. En het is al een behoorlijk dik boek geworden.

Als eindredacteur ben ik nog altijd erg trots op dat boek. Veel geschreven, nog meer geredigeerd. Ontzettend veel gezocht, regelmatig vergaderd. Maar nu ligt er dan ook bij alle leden een prachtig boek. Om door te heen bladeren. Om foto’s te kijken. Om feitjes op te zoeken. Om je in te leven in hoe het was.

Voor liefhebbers van mooie voetbalboeken, voor GFC-ers die pas na 2007 lid zijn geworden, voor andere belangstellenden: Er liggen er nog genoeg in het archief. Kost ook niet alles. Mail mij, of neem contact op met de club (site).

Maar eerst vandaag feest vieren. 105 jaar, GFC gefeliciteerd!

Burgemeester op bezoek

Tags

100 jaar, burgemeester, verjaardag

Bron: BN de Stem

Onlangs las ik het nog weer op de lokale nieuwssite. De burgemeester was op bezoek gegaan bij iemand die 101 was geworden. Ik vond dat vreemd. Ik snap dat je op die leeftijd niet veel klasgenoten meer kunt uitnodigen, maar is een dergelijke visite niet een teken van een ouderwets feodaal stelsel?

Waarom komt de burgemeester op bezoek? Zit je daar echt op te wachten op die leeftijd? Bij 100 kan ik me nog iets voorstellen, maar moet je dan op weg naar een recordleeftijd elk jaar weer een stuk gebak voor klaarzetten? Zit zo’n burgemeester eigenlijk te wachten op deze saaie bezoekjes, waarvan met de vergrijzing er steeds meer zullen komen?

“Niet roken, maar wel elke dag een borreltje en naar GTST kijken, dan haal je de 100 wel”, het ongevraagde advies heeft hij al vaak gehoord. Laten we toch ophouden met die onzin. Prachtig als je die leeftijd mag bereiken, maar een bijzondere prestatie is het niet. Je hoeft alleen te blijven ademen. Velen lukte het niet, maar 100 halen is ook gewoon een kwestie van geluk. En ik gun iedereen geluk, maar ik geloof niet dat iemand die de gemeenschap klauwen vol geld kost, daar zijn gezicht moet laten zien.

En dan heb ik het nog niet eens over de tenenkrommende stukjes met foto die de week er op in de huis-aan-huis blaadjes verschijnen. Afschaffen dus die traditie, voordat het te laat is.

Het gebeurt overal blijkbaar:

de-midweek.nl
Utrecht
Ondernemersbelang
BN de Stem
Volnieuws.nl
Nieuwsblad.be
Brabantsdagblad
Leeuwarden

Gefeliciteerd

Tags

kaartje, marketing, verjaardag

Nog niet zo lang geleden was ik jarig. Gelukkig kreeg ik geen kaartje zoals hieronder.

Nu vind ik een kaartje op mijn verjaardag altijd leuk, dat is het probleem niet. Wel een probleem is dat de post nooit bezorgd wordt op mijn verjaardag, dus ik krijg eventuele kaartjes altijd voor of na de tijd. Ik ben ook niet bekend bij T-Mobile. Om een voor mij onverklaarbare reden krijg ik wel regelmatig post van Vodaphone, maar gelukkig geen verjaardagskaartje.

Nee, ik vind het gewoon erg irritant dat er iemand bij T-Mobile is die bedacht heeft dat een jarige zit te wachten op een voorgedrukt kaartje van je provider. Lijkt me niet dus. Zou het daadwerkelijk personeel zijn, op deze foto, of hebben ze gewoon een groepje figuranten ingehuurd?

En daar staan ze dan, ruim veertig personeelsleden, vrolijk zwaaiend naar de fotograaf die op het keukentrapje staat. Er is goed over nagedacht. Eerlijke verdeling mannen en vrouwen, met en zonder kleurtje, jong en niet meer zo jong, iedereen moet zich vertegenwoordigd voelen. Ik hoor de fotograaf zo roepen. “Jij, met die groene shawl, kom jij maar vooraan staan. En die meneer met erg weinig haar mag naar de een na laatste rij verhuizen.” Na een kwartier staan ze eindelijk goed. Het spontane lachen is allang opgehouden.

Als ze nu allemaal persoonlijk een verjaardagsgroet hadden geschreven, dan was het nog (net) acceptabel geweest. Nu is het gewoon een irritante marketingtruc, die een hoop geld heeft gekost en waar niemand op zit te wachten. En die ook gewoon wordt doorgerekend in de tarieven. Want al zijn ze irritant, dom zijn ze vast niet.

Verjaardag

Tags

baby, Suus, verjaardag

Vlaggetjes door de hele kamer. Dat was het eerste dat ik zag. Mooi, waar ik ook keek, er hingen vlaggetjes. Het moest wel een bijzondere dag zijn. Vrijdag in de crèche hadden ze ook al voor me gezongen en mocht ik trakteren. Er moet iets aan de hand zijn? Opa en oma waren er al snel, dat was gezellig. Mama probeerde me weer iets op het hoofd te zetten, maar ik hou niet van mutsen en hoedjes. Ook niet de muts van de crèche. Dat weet ze toch?

Ik kreeg argwaan toen ze voor me op tafel een stukje taart neerzetten. Voorzichtig pakte ik een beetje slagroom. Ik at het chocolaatje op en nam nog wat slagroom. Normaal krijg ik dan meteen commentaar. Ik mag nooit met de vingers eten, niet eens een beetje knoeien en nu staat papa achter een camera en duwt mama het taartje nog dichterbij. Wat is er aan de hand vandaag? Ik vind het niet erg hoor, duik met mijn gezicht richting taartje en zit onder de slagroom. Iedereen lacht. Ik ook. Dit is leuk. Ik grijp vol in het taartje en smeer overal slagroom op. Heerlijk.

Dan is er ineens een nieuw karretje. Met een pop erin nog wel. Ook leuk, kan ik mooi mee stappen. ’s Middags is er nog meer bezoek. Het wordt zelfs druk, het hele huis is vol. Allemaal willen ze me kussen en ik krijg heel veel cadeautjes. Wat is er gebeurt? Maar ik vind het geweldig. Vooral omdat al mijn neefjes en nichtjes er zijn en nog meer andere kindjes. Gezellig met zijn allen spelen. En iedereen is vrolijk, iedereen lacht. Ik hoef niet eens voor de tweede keer naar bed, ik zeg maar niets, misschien hebben papa en mama het niet door, ze lijken wel erg druk.

Zelfs als ik per ongeluk een glas op de grond gooi is niemand boos, dit is wel een heel bijzondere dag. En elke keer als er iemand weggaat, dan komt er weer iemand anders bij. Nog meer knuffels, kussen en cadeautjes. Wat een dag. Als het al donker is en ik moe ben krijg ik eten en een fles, dan kan ik het weer even volhouden. Chipjes zijn ook lekker trouwens.

’s Avonds hoef ik pas laat naar bed, het is al bijna negen uur. Beneden zitten bijna geen mensen meer. Maar ik vond het een prachtige dag. Ik hoop dat ik binnenkort weer jarig ben.