Waarschijnlijk het beste Oranje dat er ooit was. In ieder geval het team dat het voetbal veranderde, dat het meeste invloed had. Aan de hand van Cruijff haalde het de finale. De wereld was er van overtuigd dat ze hadden moeten winnen. Zelfs de Duitsers gingen daar van uit. Dat deden ze niet, maar de indruk die ze achter lieten was verpletterend.
Onderaan het jagen, met z’n allen op de bal. Daarboven een samenvatting van de hardste wedstrijd ook, want Oranje was niet alleen een goed voetballend team. Maar eerst een wat langer clipje. Omdat alle filmpjes meestal een minuut of drie tot vijf duren. Omdat onze span of attention in een generatie flink is ingekrimpt. Omdat we toch tijd hebben, want wie kijkt er nou naar de finale van een fout WK?
In Nederland wordt deze goal nog altijd geassocieerd met het commentaar van Jack van Gelder. Volgens mij schreeuwde die de naam gewoon een keer of acht, maar goed, je zou de verslaggever kunnen vergeven omdat de goal bijzonder was. De pass van de Boer, de aanname van Bergkamp, het moment in de wedstrijd, de wedstrijd in het toernooi, alles klopte aan dat moment.
Op de BBC was het commentaar ook mooi, ietwat poëtischer. Zoals hoort bij de BBC. En gelukkig staat die versie ook op YouTube.
De eerste beelden kwamen al voordat het WK begon. Nepsupporters. Groepen betaalde Aziaten die ineens moesten doen alsof ze voor een bepaald land waren. Het eerste filmpje dat ik zag leek een parodie. Ik had het (weer) mis. Dit gebeurde echt. Ik had het niet kunnen bedenken.
Later bleek het nog erger te zijn. Voetbalsupporters uit vele landen werden benaderd, ook uit Nederland. 50 trouwe fans kregen hun reis- en verblijfskosten vergoed, wat zakgeld en hoefden daarvoor alleen maar hun land aan te moedigen. En, o ja. Een verklaring tekenen dat ze positief zouden berichten op social media én supporters die dat niet deden zouden aangeven. Een jaar of tachtig geleden werd dat landverraad genoemd. Nu was het voor de Tietenman en 49 anderen geen enkel probleem.
Zelfs al zou je niet weten dat dit WK op corrupte wijze was verkregen. Zelfs al zou je niet hebben meegekregen dat er duizenden doden waren gevallen bij het bouwen van zeven stadions. Zelfs als je niet door hebt dat mensenrechtenschendingen dagelijkse praktijk zijn in Qatar. Dan nog kun je uit bovenstaande acties lezen dat er iets niet klopt. Dat er geen of veel te weinig ‘normale’ fans naar Qatar wilden (of konden) gaan. Dat het een verdoemd WK is. Daar kan een gratis reisje toch niets aan goedmaken? Daar wil je toch niet bijhoren?
Twee jaar eerder won Oranje het EK. En dus zou het nu ook wel even het WK meepikken. Natuurlijk liep het anders. Eerst moest de bondscoach (Libregts) weg. Toen bedacht Michels dat niet de door de spelers gekozen Cruijff de nieuwe coach moest worden, maar Beenhakker. Daarna speelde Oranje drie keer gelijk in de poule en wachtte Duitsland in de achtste finale.
Toen Völler Rijkaard een gele kaart aansmeerde (kijk maar eens, hij valt al voor hij geraakt wordt), knapte er iets bij de anders zo sympathieke voorstopper. Hij spuugde, tot twee keer toe. De scheidsrechter gaf twee keer rood, niet omdat hij zag wat er gebeurde, maar omdat hij vermoedde dat dat terecht was. Nederland verloor en Duitsland werd wereldkampioen.
In 1974 was ik te jong, 1978 was te laat om op te blijven. 2010 was dus de eerste keer dat ik het Nederlandse elftal in de finale van het WK zag spelen. Tegenwoordig heeft iedereen het over de teen van Casillas, maar Stekelenburg redde ook een aantal kansen. Het was geen mooie finale. Uiteindelijk won het team dat het mooiste voetbalde, niet het team dat het fanatiekst was. Mooi voor het voetbal, jammer voor de chauvinisten.
Vier jaar ervoor was het de finale. Nu de eerste groepswedstrijd. En in de eerste helft was de wereldkampioen duidelijk sterker. Nederland mocht blij zijn dat het slecht 1-0 stond voor Spanje. In de laatste minuut voor rust kantelde de wedstrijd. Een wereldpass van Blind, een onverwachte goal van Van Persie en het stond weer gelijk.
De Spanjaarden kwamen die klap niet teboven. In de tweede helft walste Nederland eroverheen.
Het lijkt me een baan die binnenkort beschikbaar komt. Iemand bij de KNVB moet de antwoorden geven op de vele kritische vragen die de pers vanzelfsprekend heeft. Roel Maalderink kruipt in de huid van het Hoofd Diversiteit.
De Nederlandse Sportbibliotheek is een serie boeken die ik tegenwoordig nog net niet blind aanschaf. Daarvoor moet je wel naar de krochten van het internet of naar tweedehandsboekenzaakjes, want er komen geen nieuwe meer uit. Zo nu en dan schaf ik er nog wel eens een aan.
Volkers dook de archieven in en vond veel over voetbal tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit was niet het officiële Nederlandse elftal, maar wel een belangrijk stukje vaderlandse geschiedenis. Nederlandse voetballers die tewerkgesteld waren in Duitsland speelden wedstrijd tegen Franse, Vlaamse en Poolse arbeiders, maar ook tegen Duitse teams.
Het is een erg interessant stuk geschiedenis, omdat het niet alleen over voetbal gaat, maar vooral over de tijd waarin het zich afspeelde. Hoe waren de levensomstandigheden, wie kwam er kijken, was het een voordeel als je kon voetballen, hoe ging het de spelers?
Boeiend, mooi geschreven.
Citaat: “In mei ’44 kreeg de Berlijnse combinatie onverwacht permissie voor een tweedaagse trip naar Saksen: op zaterdag moest worden aangetreden tegen Leipzig en de zondag daarop tegen Dresden. Vrijdagavond na de dagdienst vertrok men per trein naar Leipzig, waar een goed onderkomen was geregeld in een lager in de stad. Het elftal was nogal verzwakt. Zaterdag was immers een gewone werkdag en een aantal spelers was het niet gelukt om vrij te krijgen.” (p.124/125)
Het is wat ingewikkeld, maar wel logisch. Malen speelde niet alleen beter dan Weghorst, maar er is nog een reden dat hij zondag in de basis staat. De blessure van Luuk de Jong. Voorheen pinchhitter, het breekijzer bij een achterstand. Na diens botsing met Gakpo is zijn EK afgelopen. Betekent dat alleen Weghorst nog in aanmerking komt voor die rol. Aangezien Frank de Boer niet de meest progressieve of inventieve bondscoach is, kun je er vanuit gaan dat Weghorst nu die rol gaat krijgen. Ga maar na, mocht Wout in de basis staan en het lukt niet, je moet iets forceren, dan zijn Gakpo, Malen en Berghuis niet de gewenste breekijzers.
Omslachtig, maar indirect dankt Malen zijn basisplaats aanstaande zondag dus aan de botsing op de training tussen Gakpo en Luuk de Jong.
In de vierde of de vijfde leerde ik bij Economie over de ‘Selffulfilling prophecy’. Als je maar vaak genoeg roept dat iets zo is, dan wordt het vanzelf zo. Simpel verklaard dan. Er zit meer theorie achter, maar in het kort komt het daar wel op neer. Dit zien we nu al dagen in de pers en op social media. Het zou namelijk zo maar kunnen dat ‘wij’ de nummer drie van de Poule des Doods treffen. Op dit moment Portugal. En daar doen wij het niet zo goed tegen de laatste jaren.
Op dit moment is er inderdaad een kans dat dat gebeurt, maar mocht het inderdaad zo ver komen, dan zijn we dus bij voorbaat uitgeschakeld. We roepen namelijk al sinds het begin van het toernooi dat we Portugal niet tegen willen komen. En dus zal juist Portugal tegen ons hun beste wedstrijd spelen en Oranje de slechtste.
Ten eerste is het nog helemaal niet zeker dat we tegen de nummer 3 van Groep F spelen. Daarbij is het nog helemaal niet zeker dat Portugal derde wordt in die groep. Tenslotte is het zelfs nog mogelijk dat zij een van de slechtste nummers 3 worden, zeker met een wedstrijd tegen de favoriete Fransen in het vooruitzicht.
Maar mocht het zo ver komen, zouden de Portugezen wel zo graag tegen ons spelen? Twee van de drie wedstrijden niet gewonnen, de derde pas in de laatste 10 minuten beslist. Willen zij tegen een team dat drie wedstrijden simpel won? Mocht je willen winnen, dan moet je eerst geloven dat je kan winnen. En winnen kun je tegen elke nummer 3 in dit toernooi. Garanties bestaan niet in voetbal. Geen garantie dat Portugal automatisch van Nederland wint, geen garantie dat Nederland niet van een angstgegner kan winnen.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 