Tussen de wijnranken

Tags

Duitsland, fotooo, Hans van der Meer, Moezel, reizen, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Aan de rand van Ensch, aan de Moezel, liggen deze twee veldjes. Vooral mooi omdat de wijnranken tot aan de rand van het veld staan. Maar ook mooi is het kunstgrasveldje er vlak naast. Aan de lijnen te zien, samengesteld van restjes van andere kunstgrasvelden. Met korting verkregen gok ik. Dus de wijn levert dit dorp niet zo veel welvaart op als gehoopt. Maar mooi dat ze tussen het plukken door nog wel eens een balletje trappen.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Advertenties

Estadio Jose Arcanjo

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Olhao, Portugal, reizen, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Olhao, Portugal

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Redmond O’Hanlon – De groene stad

Tags

Almere, boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Redmond O'Hanlon, reisboek, reizen

Redmond O’Hanlon – De groene stad

Als tiener keek ik graag naar de reisprogramma’s van Boudewijn Büch. Tijdens een van diens reizen ging hij op bezoek bij een Engelsman met bakkebaarden waar je u tegen zegt, die rende door bossen, prachtige verhalen te vertellen had en een huis vol boeken en souvenirs, waar je nauwelijks tussendoor kon.

Natuurlijk wilde ik ook diens boeken lezen. Zijn oeuvre bleek niet zo heel uitgebreid, wat ook wel weer verklaarbaar is. Tenslotte vergt een reis naar Borneo (of naar de Amazone) veel voorbereidingstijd, maar nog minstens zo veel uitvoeringstijd. En dan na de tijd ook nog eens een boek schrijven, geen wonder dat je dan geen planken vol schrijft, wat menig thrillerauteur zonder enige problemen lukt.

Het is O’Hanlon dan ook niet kwalijk te nemen dat hij nevenklussen aanneemt, hij is een goed observator, een inspirerend verteller. Zijn laatste klus levert dit leuke boek op. De gemeente Almere nodigde hem uit om als ‘writer in residence’ een tijdje er te komen wonen en daarover te schrijven. Ik snap de gemeente. Almere staat niet bekend als groene stad, maar is dat zeker wel. O’Hanlon is de ideale gast om te beschrijven wat hij tegenkomt.

De eerste indruk van O’Hanlon is niet goed. Hij ziet een nieuwe stad die niet echt wil gaan leven in zijn hoofd. Precies het beeld dat vele Nederlanders van de nieuwe stad hebben. De architectuur heeft niet zijn interesse, maar triggert hem ook niet. Maar hij is wel snel uit de stad. En dat blijkt overal in de stad zo te zijn, binnen vijf minuten sta je in het groen of aan het water. Er blijkt veel meer te zijn dan het eerste oog ziet. Er zit overal een gedachte achter. Er zijn ambtenaren die zich met dingen bezighouden die je niet verwacht. Dan komt de reisschrijver tot zijn recht. Hij praat met de juiste mensen, hij loopt veel, observeert nog meer, komt in de natuur dieren tegen die hij niet zou verwachten in Almere en concludeert dat de stad eigenlijk heel groen is.

En juist die ontdekkingsreis om en nabij de stad maakt het dat hij de enige is die dit boek kon schrijven. Hij denkt mee over de toekomst, ziet de enorme diversiteit die je niet verwacht als buitenstaander en schrijft er mooi over. Hij plaatst diverse zaken in een mooi historisch perspectief, met als belangrijkste referentie Ebenezer Howard, die al een eeuw eerder een ‘garden city’ ontwierp.

Veel foto’s ook in dit boek, normaal gesproken niet echt nodig, O’Hanlon schrijft zo mooi, dat het beeld wel duidelijk is, maar ik moet toegeven dat het toch een toegevoegde waarde is, aanvullend op het verhaal. Leuk initiatief, mooi boek, compliment voor degene die op dit idee kwam. Vraag me wel af waarom hij drie jaar nodig had om een relatief dun boekje te schrijven.

Citaat: “Ik nam de plant mee uit een stukje bos in Brabant. Ik dacht dat ik de enige in Almere was met die plant. Ineens zie ik een wesp waarvan de larven alleen salomonszegel eten. Sindsdien heb ik gehoord dat nog twee mensen salomonszegel hebben geplant. Maar toch. Hoe vindt die wesp mijn plant?” (p.41)

Nummer: 18-062
Titel: De groene stad
Auteur: Redmond O’Hanlon
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 160 (11807)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-90-450-3080-7

Meer op gerbie.nl:
Een verteller
Boudewijn Büch over Redmond O’Hanlon
Tussen Orinoco en Amazone
Trawler
Naar het hart van Borneo

Groene stad:
Trouw
Volkskrant
Almere deze week
TPO
Omroep Flevoland

Elders op het web:
Wikipedia
Guardian
VPRO

Themaweek 64: Meer boeken

Mart Smeets – Mijn Amerika

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Mart Smeets, reizen, Verenigde Staten

Mart Smeets – Mijn Amerika

Graag hoor ik Mart Smeets praten. Wanneer hij in zijn geheugen graaft en bij elke situatie wel een mooi verhaal weet te vertellen, dan is hij op zijn sterkst. Die verhalen doen het op papier ook goed, vandaar de twee planken met Smeetsboeken boven op zolder. En het mooie van het feit dat Smeets met pensioen is, is dat hij nu helemaal kan doen wat hij zelf wil. Niet per se een cadeauboekje dat eind november in de winkel moet liggen, waar snel even een paar stukjes voor geschreven moest worden, maar daar waar zijn hart ligt. Dat ligt in Amerika, dat zal niet onbekend zijn bij de meeste Nederlanders. En dus schrijft hij een boek over Amerika. Geen sportboek, maar een boek over alles wat in hem opkomt als we het over zijn favoriete land hebben. En dat is dus een dik boek, dat zonder enige twijfel dubbel zo dik zou kunnen zijn, wanneer we Smeets helemaal zijn eigen gang hadden laten gaan. Niet voor niets staan er op de website van de uitgever nog eens vier verhalen, die de liefhebber kan downloaden en op een schermpje kan lezen.

De hoofdstukken zijn regionaal, dat betekent dat hij per staat of streek vertelt wat hem interesseert. Daar zitten soms Wikipedia-achtige opsommingen tussen van geboorteplaatsen van beroemdheden, maar dat zij hem vergeven. Want zijn verhalen over vergeten politici, culthelden van kleine sportploegen, underground musici en beroemde sportploegen, universiteiten en sportwedstrijden zijn zonder uitzondering boeiend. Soms weet ik zelf al het een en ander, omdat ik er ooit zelf was, omdat ik er eerder over las, of omdat Smeets er zelf al eerder over schreef, maar zelfs bekende informatie is interessant.

Volgens mij zijn er weinig journalisten die het verhaal over Colin Kaepernick goed zouden kunnen uitleggen. Net zoals het muziekfestival van Monterrey de meeste Nederlanders weinig meer zegt. Kent u Wild Bill Hickok? De Memphis Pros? Heartbreak Hill? Henry David Thoreau? Smeets wel, hij schrijft er over, ik lees het graag.

Prachtig boek, ook voor de niet-sportliefhebbers erg leesbaar, pareltje in een toch al mooi oeuvre.

Citaat: “Ik heb een soms bijna maniakale interesse voor vooral de sociale leefomstandigheden van mensen uit de sport- en muziekwereld. Ik let dan op zaken als afkomst, nationaliteit, opvoeding, opleiding, geloof en levensfilosofie. Een afwijking waarmee ik niemand kwaad doe, maar die wel mijn boeken- en muziekkasten doet uitdijen en vaak flinke investeringen vraagt, maar het is mijn enige hobby.” (p.242)

Nummer: 18-026
Titel: Mijn Amerika
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 384 + 89 (5570)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-94-6297-080-9

Meer:
Aan de meet
De afrekening
Commentator
Dagboek van een sportgek
Het Dream Team
Geel
Gepakt
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Netwerk
Niets is wat het lijkt
Nostalgie
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Rond de 40
Sportzomerdagboek
Sterren
Thuis in de Tour
De Tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Wereldtour
Zomeravondvertellingen

Themaweek 64: Meer boeken

Verhalen over onderweg

Tags

boeken, boeken 2018, lezen, reisboek, reizen

Verhalen over onderweg

Tien jonge auteurs staan in dit boek. De ondertitel zegt het al. Nu is over jong te discussiëren. Een van de schrijvers was 50 toen zijn verhaal in dit boek belandde. Ik denk dat debutanten de lading beter had gedekt. Touroperator Ashraf was medeorganisator van de wedstrijd die deze verhalen opleverde. Misschien ook iets voor mij om eens op dergelijke dingen te letten.

Het eerste verhaal speelt zich af in de hoofdstad met de mooiste naam, Ouagadougou. Goed begin dus. Het eerste verhaal dat echt de moeite waard is, is van Jeroen van der Horst, over lokale tradities in Bolivia. Het laat meteen zien dat tradities boeiend zijn, maar niet per se de moeite van het conserveren waard, zoals vele conservatieve denkers vaak schijnen te denken.

Hans Kateman verrast met een verzameling hilarische brieven, geschreven n.a.v. een bezoek aan Sint-Petersburg. De oudste schrijver, Anton van de Wardt heeft het beste verhaal geschreven. Qua compositie, qua gedachtegang bedoel ik. Leuk om de gebeurtenissen door de ogen van een van de hoofdpersonen perfect te volgen.

De andere zes verhalen waren vast niet slecht, dat zou ik me hebben herinnerd, maar zitten een paar maanden na lezing al niet meer in mijn actieve geheugen. Ongezien zou ik niet kunnen vertellen waar ze over gaan.

Citaat: “Overigens wijzen we u erop dat de opgevoerde posten ‘aanschaf reepjes oude kranten’ en ‘pantoffelhuur’ volgens artikel 14 lid 2 zeker niet voor vergoeding in aanmerking zouden zijn gekomen.” (p.90)

Nummer: 18-014
Titel: Verhalen over onderweg
Ondertitel: Jonge auteurs op reis
Auteur: Diversen (Ben Joosten, Yvan Raes, Hajo Smit, Bea C. Groen, Jeroen van der Horst, Hans Kateman, Sander Roosendaal, Pascal Vroemen, Arnold Jonk en Anton van de Wardt)
Taal: Nederlands
Jaar: 1989
# Pagina’s: 144 (3483)
Categorie: Reizen
ISBN: 90-389-0724-9

Meer reiscompilaties:
Elegance – Over Holland
Op reis
Op reis met…

Verboden te voetballen

Tags

Buje, fotooo, Hans van der Meer, Kroatië, reizen, vakantie, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 96

Mooi klein bergdorpje, binnenland Istrië, Buje. De invloed van Italië is merkbaar, vele borden zijn tweetalig. Al is de toelichting niet echt nodig, het bord geeft duidelijk aan dat je niet mag voetballen op het kerkhof.

Toch is het lastig voor de jongens in het dorp. Geen meter is er vlak. Het kerkplein en het kerkhof zijn de enige twee plekken in het dorp waar hoogteverschil absent is. Maar bij de kerk worden ze steeds weggestuurd, dat kan niet anders. Op het kerkhof is het rustiger. Daar kun je nog lekker voetballen.

Aan het schaarse gras is te zien dat ze hier vaker spelen. Aan de zijkant tegen de kapel de grafstenen die het niet hebben overleefd. Een mooi beeld op een zomeravond.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Olympische kronkel, dag 6

Tags

Olympische Spelen, PyeongChang, reizen, Sven Kramer, vliegveld

7600m heeft Bloemen gereden hoor ik van Wennemars. Het vliegtuig heeft de landingsbaan geraakt, ik zondig tegen de regels, maar ik wil de 10km horen. Als ik het vliegtuig uitben ligt Kramer 1,3 seconden achter. De 3G hapert, het ligt niet aan Erben. De eerste televisie heeft damestennis. Het is druk op Madrid airport.

De rondetijden lopen op, Erben schreeuwt het in mijn oor. Ik negeer de dutyfree. Bij elk toilet staat een rij, bij mijn gate geen stoel te vinden, de restaurants hebben flinke rijen. Na 5600m hebben ze op de radio door dat Kramer niet gaat winnen. Twee ronden later zit een medaille er niet meer in. Ik besluit geen rum te halen, eten uit te stellen tot Schiphol en in de rij aan te sluiten. Kramer legt uit dat hij geen moment in de race heeft gezeten. Bloemen komt na het nieuws. Ik gun hem het goud.

Wouter Schollema – Daar waar de bal rolt

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, groundhoppen, lezen, reizen, voetbal, voetbalboek, Wouter Schollema

Wouter Schollema – Daar waar de bal rolt

Sinds het WK te Brazilië is Wouter een blogvriend. In de organisatie van de CultSelecao waren het een Fries en een Tukker die elkaar vonden om wat tegengas te geven in de voornamelijk randstedelijke club die zich de Blogbroeders noemden. Sindsdien komen we elkaar onregelmatig tegen. Meestal bij een voetbalwedstrijd, in Antwerpen, Apeldoorn, Leeuwarden of Schiedam. En ik mocht de Blogbroeders vertegenwoordigen op zijn bruiloft.

De liefde voor de randverschijnselen van het prachtige spelletje is wat ons bindt, we kunnen daar flink over bomen. Daarnaast staan we ook allebei voor de klas, weliswaar voor een compleet andere doelgroep, maar ook daar vinden we elkaar. De generatiekloof is snel overbrugd. Natuurlijk wilde ik zijn boek lezen, zoals hij mijn vorige boek las. Het verhaal krijgt meer emotie wanneer je weet dat hij het boek zo snel mogelijk afschreef om zijn vader nog voor diens overlijden te kunnen laten zien dat zijn debuut uitkwam. Zijn vader, die hem ooit meenam naar Cambuur, waar zijn liefde voor het spelletje ontstond.

Het boek gaat natuurlijk over voetbal. Wouter is toch wel een beetje besmet met het groundhopvirus. Vijftien landen, 28 wedstrijden. Dichtbij, ver weg. Volle stadions en verlaten sportparken. Wouter is historicus, dus verwerkt hij veel (levende) geschiedenis in zijn verhalen. Het geeft de verhalen meer diepgang, cachet en coleur locale. Maar ook zijn eigen geschiedenis. Vader Schollema bezocht ooit een wedstrijd in Valencia, zoon doet een generatie later hetzelfde stadion aan. Hij snapt zijn vader (nog) beter.

Natuurlijk herken ik het een en ander in zijn verhalen. Drie maanden na Wouter zat ik ook in Rome te hopen dat Totti nog een paar minuten mee zou mogen doen. Allebei kijken we tijdens een buitenlandse reis toch nog even of er niet een clubje op het achtste niveau speelt met een paar dozijn toeschouwers aan de lijn.

Met veel plezier las ik deze collectie verhalen, ik hoop Wouter de komende jaren nog regelmatig ergens op een onooglijke tribune tegen te komen en ik hoop zeker nog vele mooie verhalen van hem te mogen lezen. Al was het maar omdat ik niet alle stadions kan bezoeken die ik zou willen bezoeken. Lezen erover is een redelijk surrogaat. Dat het dan geschreven is door iemand die je mag, kent en wiens oordeel je vertrouwt is alleen maar meegenomen.

Citaat: “De overweldigende eerste helft wordt gevolgd door een zelden vertoond saai bedrijf. De schaakpartij slaat over op de tribunes, waar het bij tijd en wijle akelig stil wordt. (..) Voor de 54.000 dik ingepakte supporters op de tribune is het echter dodelijk saai. Het is een opluchting als de scheidsrechter na 90 minuten de bal opeist. (p.87)

Nummer: 17-053
Titel: Daar waar de bal rolt
Auteur: Wouter Schollema
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 165 (12769)
Categorie: Voetbal
ISBN: nvt

Meer:
Twitter
Suksawat (oude columns)
Bestellen

Themaweek 41: Bijzonder/Gesigneerde boeken

Gert Hage – Napels Een duivels paradijs

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, Gert Hage, Italië, lezen, Napels, Napoli, reisboek, reizen, themaweek

Gert Hage – Napels Een duivels paradijs

Het daaropvolgende schooltripje was met de tweedejaars die zelf hun werkweek mochten organiseren, de trip ging naar Napels en Rome. Ik had nog een boek in de kast staan, gesigneerd nog wel; verkregen door te crowdfunden, terwijl de journalist nog in Napels woonde.

Ooit, twee decennia eerder, was ik bijna een hele dag in Napels. Van eind van de ochtend tot ver in de avond zwierf ik door de straten van de stad die elk uur meer indruk op me maakte. Mijn eerste reisverslag ooit schreef ik op het station.

Erg blij was ik dus dat ik naar die stad terug mocht. En dus begon ik in het vliegtuig al met dit boek. Een mooi boek, waarin Hage het leven beschrijft. Het leven in een van de mooiste steden ter wereld. Het normale leven van de doorsnee inwoner van de stad. Mooie observaties, zoals de klagende werknemer van een atelier waar merken illegaal worden nagemaakt. De markt voor illegale producten is overgenomen door de Chinezen, waar ze de namaak blijkbaar een stuk goedkoper kunnen maken.

Napels is een stad waar men niet van regels houdt. Niet van autoriteit. En dus gebeuren de dingen er net iets anders dan in de meeste steden verder noordwaarts. Tegelijkertijd is dat ook de charme van de stad. De inwoners genieten meer van het leven, de stad voelt daardoor anders aan.

De anderhalve dag die ik er deze keer mocht doorbrengen was weer een genot. Tussendoor, en ook later in Rome, las ik de verhalen van Hage die erg veel moeite doet om je als lezer mee te nemen in zijn zoektocht naar de essentie van de stad. Hij spreekt vele mensen, kennissen van kennissen om van alles te begrijpen.

De stad van de Camorra en de voetbalclub, van de gastronomie en het goede leven, van de wanorde en de chaos. Napels blijft een fascinerende stad, daar kan ik vaak en veel over lezen. Hage’s boek is een aanrader.

Citaat: “Ik wil de kinderen laten zien dat de wereld ook mooi en waardevol kan zijn. Cultuur en schoonheid zijn machtige wapens. De camorra is banger voor boeken dan voor de politie.”(p.74)

Citaat 2: “Vijf dagen vierde Napels uitzinnig feest, het carnaval van Rio waar daarbij een bescheiden dorpsfeestje. De winkels waren maar een paar uur per dag open, de kantoren verlaten. Dag en nacht klonk vuurwerk. In de straten en stegen liepen vrouwen af en aan met pannen pasta, gefrituurde ansjovissen en gevulde inktvis. Bakkers vulden de eettafels met meterslange lichtblauwe cakes. Er werden kapelletjes voor Maradona ingericht, op de muren van pleinen verschenen metershoge muurschilderingen met zijn afbeelding. Het was meer dan een voetbalfeest, het was een bevrijdingsfeest. Op die tiende mei won geen club, maar een stad.” (p.129/130)

Nummer: 17-018
Titel: Napels een duivels paradijs
Auteur: Gert Hage
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 207 (4464)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-90-468-2074-2

Meer recensies:
Volkskrant
Staantribune
Dit is Italie

Over Gert Hage:
Vrij Nederland
Journa.com
Nieuw Amsterdam (inclusief preview)

Napels op gerbie.nl:
Napels (reisverslag)
Universiteit van de straat
La Magica Storia
Peter Moore – Vroom by the sea
Luciano de Crescenzo – Thus spake Bellevista

Themaweek 41: Bijzondere/gesigneerde boeken

In- en uitchecken

Tags

openbaar vervoer, oude doos, OV-chipkaart, overheid, reizen, themaweek

Oorspronkelijk: 18 januari 2016

Sinds de invoering van de OV-chipkaart, een idee waar ik in principe voor ben, erger ik me steeds vaker aan wat er allemaal mis is in OV-land.

Nog niet zo lang geleden liep ik naar het station om een trein te pakken naar mijn werk. Ik gooide wat munten in het apparaat, of pinde het gevraagde bedrag en kreeg een kaartje. Een handeling en ik kon van en naar mijn werk. Nu moet ik daarvoor acht handelingen doen: inchecken ’s ochtends, in – en uitchecken bij het overstappen en uitchecken als ik ben aangekomen. ’s Middags precies hetzelfde maar dan omgekeerd.

Het is zelfs zo omslachtig dat de aansluiting die ik normaal gesproken meestal haalde, na invoering van dit systeem vaker niet dan wel gehaald werd. Staande in de rij voor de sensoren op het perron, rijdt de volgende trein vast weg. Dus niet alleen heb ik veel meer handelingen (toename van 700%), ook duurt mijn reis daardoor langer.

Een enkele oorzaak: Onwil bij de vervoersmaatschappijen, onmacht bij de overheid.

Themaweek 37: uit de oude doos

21 redenen waarom ik geen sleurhut wil

Tags

caravan, oude doos, reizen, themaweek, vakantie

Oorspronkelijk: 18 september 2016

1. Ik moet een extra rijbewijs halen. Ik was laat, kreeg dus niet meer automatisch E er bij.
2. Een grotere auto is nodig.
3. Ik moet leren rijden met een zwaar ding achter mijn auto.
4. De grotere auto en de caravan slurpen veel meer benzine.
5. De auto en de caravan kosten extra tol.
6. We voelen ons verplicht elke keer de caravan te gebruiken, we hebben dat ding tenslotte niet voor niets aangeschaft.
7. Een vliegvakantie is uitgesloten.
8. De caravan heeft een winterstalling nodig.
9. Wanneer ik de helft van het aantal uren dat de caravan op de oprit bij de buren staat, besteedt aan een bijbaantje kan ik weken all inclusive op vakantie.
10. Het chemisch toilet moet geregeld geleegd worden.
11. Op de autobaan waar ik nu 150 kan, mag ik dan maar 80.
12. Voor elke onvolkomenheid heb ik hulp nodig, zowel op de camping, als buiten het seizoen.
13. Als ik oud word, moet ik met omroep Max naar een uithoek van Europa rijden en elke dag verplicht gezellig doen.
14. Het grootste deel van Europa binnen caravanafstand heb ik al gezien.
15. Nog meer troep mee op vakantie. Omdat het kan.
16. Als je een stad wil bezoeken, sta je ergens buiten die stad op een camping. Niet in de stad.
17. Caravanbezitters groeten elkaar.
18. Met een caravan rijd je niet de bergen in, blijf je eeuwig in het dal.
19. Winterklaar schoongemaakt betekent niet automatisch zomerklaar is nog schoon.
20. Na een aantal jaar wil je een groter, nieuwer, beter model. Gewoon elk jaar luxe op vakantie gaan is goedkoper.
21. Schijten op een chemisch toilet.

Themaweek 37: uit de oude doos

Kecks on tour?

Tags

muziek, oude doos, reizen, themaweek, Tröckener Kecks, vakantie, Zwitserland

Oorspronkelijk: 5 september 2013

Uurtje gereden. Tijd voor ontbijt. In het overnachtingshotel te Bern veel te duur, dan maar onderweg bij een wegrestaurant. Suus heeft het minispeeltuintje ontdekt, wij wachten op onze broodjes en croissants, kijken wat om ons heen. Het bestellen viel mee. Frans na Duits vanochtend, vanmiddag Italiaans als alles volgens plan gaat.

Het is niet druk. Ook niet rustig. De radio staat aan. Zacht. Nauwelijks hoorbaar. Ineens hoor ik de intro van een lied dat me bekend voorkomt. Een lang intro. Past niet bij de band die ik in mijn hoofd heb. Die band hoor je hier natuurlijk ook niet, dertig kilometer van het meer van Geneve. Toch spoken de woorden al in mijn hoofd, voordat de zanger inzet. Het is wel het nummer dat ik dacht. Automatisch zing ik mee. Zachtjes. Net zoals de muziek, die hier duidelijk als achtergrond fungeerde.

De wind jaagt het huisvuil
Langs de gevels van de stad
Roemloos einde van een reis
…

De Kecks? Hier? Die hoor ik in Nederland al bijna nooit meer op de radio. En dan nog slechts een paar nummers, niet hun sterkste, helaas wel de bekendste. Maar achthonderd kilometer zuidwaarts vraag ik me af ‘waar ze zijn gebleven, de vrienden voor het leven’. Ik geniet van het moment, tegelijkertijd peinzend over hoe ik hier met de Kecks geconfronteerd kan worden.

Ik moet meteen denken aan een moment 17 jaar eerder. Op een besneeuwde avond door het Lake District in het Noorden van Engeland, kwamen we aan bij een tankstation. De auto was niet best, we hadden om moeten rijden, het was meer dan slechts een pauze, het leek op schuilen, vluchten. Ik roer wat door de opruimingsbak vol cassettebandjes. Sta ik ineens met een bandje van Herman Finkers in mijn handen. De pompbediende had geen idee hoe die daar was beland. Voor twee pond kon ik het niet laten liggen.

Themaweek 37: Uit de oude doos

Auto huren

Tags

auto, reizen

Ik twijfel nog, welke zal ik huren?

Universiteit van de straat

Tags

Italië, Napels, Napoli, reizen, wiskunde

Aan zelfvertrouwen ontbreekt het hem niet. Hij vindt dat hij na Pytagoras en Einstein komt. Nu is het ook vrij indrukwekkend. Magische vierkanten noemt hij het. Noem een getal en hij tekent een vierkant met daarin flink wat getallen die alle kanten op opgeteld precies dat getal vormen. Een soort sudoku in het kwadraat zeg maar. En hij schrijft de getallen net zo snel op als hij denkt, geen twijfel, geen seconde.

Hij mocht het op televisie laten zien. En al spreek je geen woord Italiaans, dan nog is snel te zien wat hij doet. En het is ongelooflijk.

Een maandje geleden liep ik met een groepje leerlingen door de straten van Napels. En daar stond Giuseppe. Hij liet zijn magische vierkanten zien. A la minute maakte hij een nieuwe. Mijn beperkte kennis van het Italiaans hielp niet. De leerlinge naast me was ook helemaal geboeid, dat lukt op school bijna nooit. En ik durf best te beweren dat ik me goed kan redden met rekenen, maar hem volgen bleek te lastig.

En hij leerde me dat ook ik met getallen de mensen kon doen verbazen. Het bleek niet al te moeilijk.

En als bewijs kreeg ik, na een kleine donatie natuurlijk, een diploma. Dus sindsdien ben ik Laurea All’Universita Stradale Mathematica d’Italia.

 

Je verwacht het niet

Tags

Fieberbrunn, fotooo, Kijk nog eens, Oostenrijk, reizen, skiën

Kijk nog eens 205

Valt het u ook op? Kijk eens goed.

Op hotelkamers hangt er wel vaker een föhn. Maar op het herentoilet heb ik het nog niet eerder gezien. Zeker ook vreemd, aangezien bijna iedereen die hier komt (een berghut in januari) met helm op weer naar buiten gaat. Of op zijn minst met een muts. En waar zou ik een föhn voor nodig hebben als ik even een hapje heb gegeten? Of alleen het toilet heb bezocht?