De lijst van voormalige bandleden op Wikipedia is indrukwekkend. Eigenlijk gaat het maar om een enkele man: John Watts. Erg herkenbare stem, prachtige bijpassende muziek, nooit echt uit de jaren tachtig gekomen.
Paar kleine hits in Nederland, twee daarvan staan nog altijd in de top 2000. Bijzonder, want de band heeft slechts een klein, maar erg trouw, publiek. Na een aantal soloprojecten besloot Watts eind jaren tachtig al te accepteren dat hij de rest van zijn leven bekend zou zijn als de man van die hitjes begin jaren tachtig.
The Worker, Marliese, Pretty Paracetamol, allemaal de moeite waard. Toch koos ik voor So Long. Net iets kenmerkender, de uithaal in het refrein, Why did you tell me?, is voor mij de samenvatting van het lied, van het eigen geluid, van de zanger.
Niet vreemd was de gok van velen voor mijn nummer 1. David Bowie. Een grote naam die tot dan nog niet in mijn lijst voorkwam. Sterker nog, ik heb zelf mijn lijst op meerdere momenten gescand om te kijken of ik Bowie nu wel of niet in de lijst had staan. Niet dus.
Toch begrijp ik mezelf wel. Bowie is goed, een geweldig talent. Maar het raakte me nooit echt. In de jaren zeventig, zijn artistieke beste decennium, was ik te jong. In de jaren tachtig, toen mijn smaak zich echt ontwikkelde, was zijn muziek iets te veel gericht op het publiek. Jammer.
Sterker nog, als je me vandaag vraagt wat zijn beste album is, dan zal ik naar zijn laatste album verwijzen, een week voor zijn dood uitgekomen. Die CD heb ik, vooral in de auto, erg vaak gedraaid. Maar als ik naar mijn eigen regels kijk, kan daar nooit een nummer van in deze lijst komen. Na 2014.
Toch is het een hiaat in een lijst die pretendeert de ultieme lijst te zijn. En zonder enige twijfel voeg ik vandaag Heroes toe aan die lijst. Een nummer dat misschien wel zijn grootste hit aller tijden was. Een nummer dat zelfs vertaald naar het Duits nog goed klinkt. En dat ik eigenlijk ook best graag hoor. Zijn gastrol in het briljante Extras van Ricky Gervais was geweldig. Dat nummer, niet eens af, blijft ook dagen in je hoofd spoken.
Ik zit nog op de middelbare school, mijn muzieksmaak is zich aan het ontwikkelen. Mijn favoriete bands staan wel zo’n beetje vast. Het genre ook. En dan komt er een single uit van een Zwitserse band waar ik tot dat moment weinig mee heb.
Ze vragen een beroemde zangeres om het nummer te zingen. Shirley Bassey kende ik wel, maar meer een naam, dan dat ik naar haar luisterde. Voor James Bond was ik al te oud, daarvoor moet je een jaar of 12 tot 14 zijn, of nooit opgroeien, dat kan ook. Zij had meerdere nummers gezongen, voor meerdere films.
Er is dus geen enkele reden dat dit voor mij is. En toch raakt het me. Het raakt me zelfs zo, dat ik de moeite neem om de single te kopen. De gedragen stem, de ietwat overdreven gedragen muziek, het kwam aan.
Het nummer is mede geschreven door Billy Mckenzie van The Associates, die zelf ook een versie inzingt. Door het ruilen van platen, iets wat ik niet vaak deed, kwam ik op het spoor van die band. Ook mooi trouwens. Sindsdien is er niets van Yello dat mijn collectie heeft gehaald, ook Shirley Bassey heeft mij, ook al erken ik haar grootheid, nooit meer zo kunnen raken. Ik ben er 35 jaar later nog steeds niet achter waarom dit nummer dat wel deed. Maar zonder twijfel: Nog steeds prachtig.
De beste platen van Genesis zijn uit de jaren zeventig. Toen mijn moeder nog dacht dat de muziekschool goed voor mij was, waardoor ik kinderliedjes en klassieke muziek te horen kreeg in plaats van de door mij gewenste hitparades. Dat er meer muziek was dan die hitparade was mij niet bekend. Phil Collins werd de belangrijkste man in Genesis, niet mijn band dus.
De zanger die de band ondertussen had verlaten leerde ik kennen dankzij Sledge Hammer, de begintijd van MTV, geweldige clip, aardig liedje. Maar de politiek bewuste jongere die langzaam ontwaakte zag tijdens een concert voor Amnesty International naast Sting en de Simple Minds ook Peter Gabriel op het podium staan.
Het meest indrukwekkende lied kwam van hem. Het ging over een Zuid Afrikaan die in een cel werd vermoord door de politie. Opgegroeid in de koude oorlog was het concept Apartheid bijna onmogelijk te bevatten. Je kon uitleggen dat discriminatie niet alleen niet verboden was, maar zelfs in de grondwet verankerd, maar begrijpen was iets anders. Maar de devotie van dit lied voelde ik wel. Het boek van Donald Woods las ik, om beter te begrijpen hoe het leven in dat bijzondere land was.
Jaren later was ik op vakantie in Zuid Afrika. Apartheid bestond niet meer. Ongelijkheid nog wel. En van dichtbij kon ik het zien. Voelen zelfs. Maar begrijpen, het bleef erg lastig. Op een half lege vlakte met wat graven, stond ik aan het graf van Steve Biko. Een bijzonder moment. Onmogelijk om op dat moment niet Peter Gabriel in mijn hoofd horen zingen.
Herman Brood was een fenomeen. Een fascinerende persoonlijkheid. Een dankbaar onderwerp voor vier biografische boeken van Bart Chabot. Kunstenaar. En daarnaast ook nog muzikant. Eerlijk gezegd vond ik het fenomeen Brood altijd al boeiender dan de muziek van Brood.
Tuurlijk, hij heeft een paar mooie nummers gemaakt, een aantal flinke hits. Maar geen nummer dat er bovenuit stak, zelfs zijn wereldwijde hit Saturday Night niet.
Maar ik was even vergeten dat op een obscure cd in mijn kast nog dit prachtige lied stond. Bijna een vertelling, een mooi verhaal. Engels, maar een stukje Nederlandse uitleg halverwege. En dat nummer verdiende eigenlijk wel een plekje in mijn eeuwige favorietenlijst. Bij deze alsnog rechtgezet.
Bucket Boy blijkt al van een oudere lp te komen, zie ik nu ik dit stukje schrijf, ik de stats in het kadertje moest vullen. Ik kende alleen de live versie bij de VPRO in Villa 65. In 1991 op de verzamelcd terechtgekomen. Ik was niet zo van de compilaties, maar deze verzameling pareltjes heb ik vaak gedraaid. Het verhaal over het emmerknechtje in het bordeel was zonder twijfel een van de hoogtepunten. Geen toeval dat Brood daarover zijn mooiste nummer schreef.
Twee weken geleden de nummer 1 onthuld. Leuk project, begonnen in 2014. Jaren daarvoor voorbereid. Meer dan een decennium werk dus. En dan is het onvermijdelijk dat het niet perfect gaat. Had Elbow wel zo hoog gemoeten? Waarom Arno i.p.v. TC Matic? Waar is David Bowie? Hoort Coldplay wel boven de White Stripes? Waarom staan ooit favoriete bands als U2 en Trockener Kecks zo laag? Was dat andere nummer van Radiohead, Pink Floyd of Fratsen eigenlijk niet beter?
In de tussentijd ben ik de playlists aan het bijwerken. Spotify, Deezer en YouTube. Paar probleempjes. De keuzes die ik maakte voor Noodweer, Raggende Manne en Vic Chesnutt worden door deze apps niet aangeboden. Cloud 9, Michelle Shocked en de Snevo’s zijn helemaal nergens te vinden. Dus is de playlist van de top 212 een lijst van 206 titels. Helaas. Beter krijg ik het niet. Wel het bewijs overigens dat de uitspraak “alles staat op Spotify” onzin is.
Ik ga nog even door. Volgende week met nummer 213. Nog een aantal titels waar ik na 2014 achter kwam dat ze er eigenlijk ook in hadden gemoeten. Ook omdat ik het erg leuk vond om deze serie te bloggen.
Al meteen toen ik het nummer hoorde wist ik dat ik de plaat wilde kopen. Meerdere weken fietste ik tevergeefs naar meerdere platenzaken. De LP was nog niet klaar, de single was nog niet verkrijgbaar, omdat die niet in de top 40 stond. Platen in de tipparade werden meestal niet ingekocht. Dus bleef het bij luisteren op dinsdagmiddag, in mijn favoriete lijst, de Verrukkelijke Vijftien.
Gelukkig haalde de single de hitlijst (maar drie weekjes achteraf, 36 als hoogste notering). Zes gulden en 25 cent later kon ik eindelijk thuis luisteren, op mijn eigen pickup. Karl Wallinger heette de goede man, kwam ik achter. In de popencyclopedie (WikiPedia bestond niet) begreep ik dat hij eerst deel uitmaakte van the Waterboys. Ook een goede band. De B-kant was ook leuk, het singletje bleef weken op mijn platenspeler liggen.
Ook de LP kocht ik een tijdje later, Private Revolution. Ik had een nieuwe favoriete band gevonden. Alhoewel band, al snel begreep ik dat Wallinger eigenlijk alles zelf deed. Live huurde hij gewoon wat muzikanten in. Die zomer zou ik ze eindelijk live gaan zien. In het voorprogramma van U2, in de Kuip. Een nacht in de vrieskou voor de VVV in Enschede had ik er voor over. U2 was mijn favoriete liveband, de eerste dag stonden The Pretenders in het voorprogramma, de dag erna World Party. Helaas werd kort voor de bewuste dag bekend gemaakt dat ook wij Chrissie Hynde te zien kregen en niet Karl Wallinger.
World Party werd geen act die zelf stadions vulde. Ook kwamen er niet veel albums uit. Eens in de paar jaar, maar overduidelijk ging het over kwaliteit, niet over kwantiteit. Covers van Dylan en Beatles, de muzikale invloeden waren duidelijk. Zelf moet hij met verbazing hebben gekeken dat Robbie Williams een wereldhit scoorde (op 111) met een van zijn nummers. Dat de New Radicals zijn sound stalen en wel een hit scoorden. Logica is soms ver te zoeken.
Het verhaal van het schip der dwazen gaat ver terug in de tijd. Plato, Jheronimus Bosch en later The Doors gebruikten het als inspiratie. Een paar bijbelse verwijzingen. Het blijft actueel, zoals de nieuwe versie van de clip laat zien. Voor mij is het het ultieme poplied. Simpel, maar toch gelaagd. Niet extreem, wel bijzonder. Mijn nummer 1 aller tijden.
Meer dan acht jaar ben ik bezig geweest met mijn favoriete lijst. Mijn eigen top 212. Het duurde iets langer dan gepland, doordat ik blogpauzes en themaweken op dit blog had. Maar altijd met veel plezier geschreven. Volgende week is dan eindelijk de onthulling van de nummer 1.
En dan het zwarte gat…
Nog niet. Want doordat ik de lijst in 2014 vaststelde, kwam ik nieuwe muziek tegen die misschien de lijst ook wel gehaald had. En nummers die er eigenlijk ook wel in hadden gehoord. Kortom, ik ga nog even door. Meer lijstjes. Welke nummers van artiesten vielen af omdat ze het een-na-beste nummer waren? Welke nieuwe artiesten ontdekte ik nadat ik de lijst definitief maakte? Kortom, er komen nog heel wat dinsdagen met mooie muziek!
Gerbie’s prijsvraag. De onregelmatig terugkerende vraag (dit is deel 39) voor de bezoekers van dit blog, met slechts een virtuele veer voor de winnaar, de eerste die het juiste antwoord in de reactiebox (of onder de FB-post) weet neer te zetten.
Onlangs een poging gedaan om de top drie te laten voorspellen. Paar gokjes, maar geen goede. Beatles, Stones, Dead Moon stonden er allemaal al in. Dus doen we een nieuwe ronde. De nummer 1, wie staat er bovenaan de top 212?
De eerste beelden waren te zien bij de VPRO. Een jonge jongen met een gitaar in het Vondelpark. Om hem heen gaat het leven verder. Kinderen spelen, er wordt gejogd, geskeelerd en gepicknickt. En hij zingt een liedje, een simpel liedje dat hij zelf schreef. Na anderhalve minuut spreekt de interviewer hem aan. Verlegen vertelt hij wie hij is en dat hij in Nederland mag optreden.
Veel te jong om de hippies te hebben meegemaakt, was dit een ontwapening voor mij. Ik luisterde vooral naar bandjes die herrie afwisselden met wat gevoelige ballads, maar een zanger in zijn eentje? Ook nog eens met zo’n simpele boodschap? Alsof ik als tiener begreep wat liefde was.
Toch raakte de muziek me. En de tekst dus ook. En dit was dus een van de eerste CD’s die ik aanschafte. Niet nadat ik het al op een bandje had opgenomen van een vriend, zelf had ik nog geen CD-speler. Prachtig debuutalbum.
De zomer erna stond ik in Werchter, samen met mijn eerste vriendinnetje en we genoten van een dagje muziek (festivals duurden een dag destijds). Aan het eind van de dag was daar die zanger uit het Vondelpark. Hij was niet meer zo verlegen, zonder probleem kreeg hij het hele veld mee. Een nummer van een minuut of drie, duurde meer dan tien minuten. En iedereen zong mee, de liefde zou alles overwinnen.
Zijn tweede album was goed, maar niet meer briljant. Daarna ging het, mijn bescheiden mening, elke plaat minder. Na een handvol ben ik afgehaakt. Ik zag hem nog een keer live en het viel me zwaar tegen. Ik volgde hem niet meer. Zijn liefde bleek vooral geschikt voor een reeks van actrices en zangeressen, ik kon zijn smaak niet dissen. Zijn muziek boeide me niet meer. Maar die debuutplaat, met dit geweldige nummer, blijft een klassieker. En laten we zijn motto eindelijk eens serieus nemen. Schaf die legers af, wees lief voor elkaar, de wereld zal er een stuk mooier uitzien.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 