79 – Blur – Parklife

Tags

Blur, Damon Albarn, Gerbie's top 212, muziek

Nummer	79
Artiest	Blur
Titel	Parklife
Jaar	1994
Wikipedia	Parklife
Website	Blur
Tekst	Genius

Midden jaren negentig was mijn Britse tijd. Zomer en winter, beide seizoenen in dienst van, werkend met Britten. Britse toeristen, maar vooral Britse collega’s. Geweldige tijd gehad, regelmatig concludeerde ik dat ik een goede (noodgedwongen) keuze had gemaakt door voor Britse touroperators te gaan werken.

Muzikaal was Engeland in de ban van de strijd tussen Oasis en Blur. Dertig jaar na de keuze tussen de Beatles en de Stones moest men weer kiezen. De ruwe noorderlingen of de cheeky zuiderlingen. Rock en Roll of studentikoos. Als buitenstaander hoefde ik niet perse te kiezen. Ik kon beide waarderen. Om het kampvuur met flink wat drank was het vaak Oasis, andere momenten kwam Blur beter van pas.

Ik kan geen band bedenken die Britser is dan Blur. Hun ultieme anthem is Parklife. Het begint met een oerbrits ‘oi!’. De muziek, de uitspraak, de thema’s, het deuntje, alles is Brits. Vele CD’s van Blur staan te pronken in de kast achter mij. Meesterwerkjes. Muzikale hoogstandjes. Van There’s no other way tot Song 2 (Whoohoo!), Damon Albarn en zijn maten hebben de eeuwigheid allang bereikt. Met Parklife als definiërend nummer. Kort maar krachtig. Pop, maar toch alternatief genoeg.

Voor mij een titel dat staat voor een tijdperk.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Advertenties

80 – The Scene – Rigoreus

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Thé Lau, The Scene

Nummer	80
Artiest	The Scene
Titel	Rigoreus
Jaar	1990
Wikipedia	Blauw
Website	The Scene
Tekst	Songteksten.nl

The Lau speelde al mee op nummer 159. Hij was jarenlang de drijvende kracht van The Scene, tegenwoordig, niet eens onterecht, vooral bekend van ‘Iedereen is van de wereld’. Dat nummer is zo langzamerhand een anthem geworden, een statement tegen ongelijkheid.

Een beetje wrang is het ongetwijfeld dat Lau pas waardering kreeg bij het grote publiek nadat bekend was dat hij ongeneeslijk ziek was. Zijn laatste tour trok grote aantallen, in tegenstelling tot vele voorgaande tours. In Vlaanderen kreeg hij meer waardering dan in zijn eigen Nederland.

Eind jaren tachtig zag ik de band een aantal keer live. Goede Nederlandse bands gingen toen nog regelmatig het land rond, ik zag er veel. The Scene waardeerde ik ten zeerste. In de jaren negentig ebde dat een beetje weg.

De afscheidstournee van The Lau op vele podia en langs vele talkshows was een groot succes, het was hem gegund. Hij is daardoor een van de artiesten op deze lijst die is overleden (2015) na het vaststellen van de lijst en het begin van deze serie, een teken van de vergankelijkheid. Ik kies voor Rigoreus, de single staat nog ergens in de kast, een intens nummer dat het grote publiek niet bereikte, maar wel door de echte fans werd geadoreerd. Terecht.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

81 – Mo – Cheese

Tags

Gerbie's top 212, Mo, muziek

Nummer	81
Artiest	Mo
Titel	Cheese
Jaar	1982
Wikipedia	Mo
Website	Muziekencyclopedie
Tekst	Lyrics Wikia

Op de fiets naar Hengevelde, daar zouden allemaal goede artiesten komen. Los Vast komt, live op de radio, daar moet je bij zijn als tiener. Ik weet nog hoe teleurgesteld ik was. Honderden tieners onder aan het podium, Jan Rietman die de boel probeerde op te zwepen, maar alleen maar artiesten die snel een liedje kwamen playbacken.

Een enkele, positieve, uitzondering. Een bandje met veel orgeltjes, maar vooral een mooie en goede zangeres. Horse racing heette het nummer. De tent viel stil, dit hoorde er niet tussen. De meesten om me heen hadden niet door dat er live werd gezongen, dat die zangeres erg knap aan het zingen was.

De elpee kon ik meteen huren bij de bieb, de band brak niet echt door, was nooit echt populair. Ha ha, the sound of laughing. Mooie plaat, vooral leuke liedjes. Ik kende er al een aantal. Meer dan drie decennia later kan ik nog steeds hele stukken zonder enig probleem meezingen. Het is me zelfs al gelukt mijn dochter het refrein mee te laten zingen. Samen op de fiets: Smiling is my way out, when I’m lonely or in doubt. Crying doesn’t cheer you up, smiling, keep on walking.

De band heeft een typisch jaren tachtig geluid, daar twijfelt niemand aan. Het volgende decennium bestond ze ook niet meer. Echt grote hits ontbreken, maar het blijft leuk om ze zo nu en dan weer een terug te luisteren. Op Spotify of Deezer bijvoorbeeld. Als je niet, net als ik, de elpees hebt bewaard. Doen.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

82 – Edith Piaf – Non, je ne regrette rien

Tags

Edith Piaf, Gerbie's top 212, muziek

Nummer	82
Artiest	Edith Piaf
Titel	Non, je ne regrette rien
Jaar	1960
Wikipedia	Non, je ne regrette rien
Website	Britannica
Tekst	French Lyrics Translations

Een rek vol singles hadden mijn ouders. De eerste plaatjes die ik zelf draaide. Een stuk of 20 waren de moeite waard, tenminste toen ik een jaar of tien was. Dan moet het eenvoudig in het gehoor liggen. Cliff Richard, Elvis Presley en mijn favoriet de ‘Baby sitting boogie’. Pas een paar jaar later begreep ik dat er tussen de door mij genegeerde plaatjes nog een pareltje zat. Dat pareltje had ik op de radio gehoord. Niet dat ik het begreep, twee jaar middelbareschoolfrans is niet genoeg om de tekst te begrijpen. Laat staan dat ik de diepte begreep.

Maar ik had als tiener wel door dat het een klassieker was, een nummer dat je raakte, zelfs zonder het echt door te hebben. Geen spijt hebben, het klonk als een regel uit de Readers Digest. Een fout tijdschrift, waar je snel doorheen was, met tegeltjeswijsheden, waarvan ik er een mijn hele leven heb onthouden. “You only regret the things you didn’t do”.

Maar die zangeres uit Frankrijk, die niet ouder werd dan dat ik ondertussen al ben, die zong het zoals je verwachtte. Piaf, waarvan je begreep dat ze het nummer voelde, niet gewoon de tekst declameerde, maar uit haar binnenste haalde. Van diep. En dat is mooi, ook meer dan een halve eeuw later ook nog.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

83 – Beatles – In my life

Tags

Beatles, Gerbie's top 212, John Lennon, muziek

Nummer	83
Artiest	Beatles
Titel	In my life
Jaar	1965
Wikipedia	In my life
Website	The Beatles
Tekst	Genius

De beste band ooit op 83, ergens klopt het niet. De discussie of er betere bands zijn, ga ik niet aan. Alleen: ik was er niet bij. De groep is een aangeleerde smaak. Papa had het beroemde rode verzamelalbum. Leuk, maar veilig. Zoals veel muziek uit hun begintijd. Toen ik mijn eigen smaak ontwikkelde, leerde ik de experimentele Beatles kennen, uit de tweede helft van de jaren zestig. Dat vond ik de moeite waard. Nog weer later realiseerde ik me dat beide fasen in hun carrière knap waren. Simpele popliedjes maken, die iedereen leuk vind, is ook een prestatie. Net zoals hun White Album een legendarische plaat werd.

Wel was het voor mij al snel duidelijk dat Lennon mijn favoriete Beatle werd. Dat zijn de jaren zeventig. Working Class Hero of Mull of Kintyre, geen discussie. In de jaren zestig hadden ze elkaar nodig, het leverde een hoeveelheid klassiekers op die een halve eeuw later nog recht overeind staan.

Mijn favoriete Beatle nummer is lastig. Ik kies voor In my life, uit 1965, de overgang van simpel naar diep. Dit nummer is daar een perfect voorbeeld van. Melodie simpel, treffend, herkenbaar (hoeveel noten heb je nodig voor je het herkend?), maar de tekst gaat verder dan Love me do of Please please me. Een duidelijk Lennon lied, al gaan de credits naar beide heren, zoals zo vaak in die tijd.

In de loop der jaren, zoals bij veel Beatles liederen, tig keer gecoverd. Zonder twijfel de mooiste versie door Johnny Cash, die begreep hoe je dit nummer nauwelijks hoefde aan te passen. Toch kreeg hij er een traan in, erg knap.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

84 – Raymond van het Groenewoud – Je veux de l’amour

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Raymond van het Groenewoud

Nummer	84
Artiest	Raymond van het Groenewoud
Titel	Je veux de l’amour
Jaar	1980
Wikipedia	Je veux de l’amour
Website	Raymond van het Groenewoud
Tekst	Songteksten.nl

Ruim zeven jaar geleden stapte ik in de trein naar Hengelo. Tot mijn grote verbazing was de zaal niet vol. Ik had een geweldige avond. Een levende legende vanaf de voorste rij, terwijl er honderden muziekliefhebbers thuis niet door hadden wat ze misten.

Natuurlijk kende ik het nummer toen ik tien was, de talen door elkaar, ‘heute godverdomme’, grappig. Pas jaren later, toen ik meer van zijn werk kende, begreep ik hoe groot deze meneer is. Dit is een taalkunstenaar, een rasartiest, een cultureel icoon. Velen zijn schatplichtig aan hem.

Nederlandse vader, Vlaams bloed. De tekst van dit nummer, van het begin van zijn carrière, passen ondertussen beter bij de eminence grise die hij is geworden. Hij is de dertig jaar al ruim voorbij. Hij heeft vele klassiekers op zijn naam staan. Maar ook grappige niemendalletjes, komische gelegenheidsnummers en diepe levensmijmeringen. Je kunt de man niet genoeg prijzen.

Je veux de l’amour is zijn klassieker, iedereen kent het, elke artiest begrijpt het, het is subtiel maar ook sarcastisch, het is bombastisch, maar toch ook weer beschouwend. En het grappige vind ik dan weer dat hij het niet eens zelf geschreven heeft, hij heeft het vertaald en aangepast. Maar het is zo eigen geworden, dat we dat kleine detail even vergeten.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

85 – Billy Bragg – Waiting for the great leap forward

Tags

Billy Bragg, Gerbie's top 212, muziek, politiek

Nummer	85
Artiest	Billy Bragg
Titel	Waiting for the great leap forward
Jaar	1988
Wikipedia	Waiting for the great leap forward
Website	Billy Bragg
Tekst	Songteksten

Een veel groter contrast tussen twee opeenvolgende nummers is bijna niet te vinden in deze lijst. Na het pretpunknummer met slechts een woord als tekst, volgt deze week de ouderwetse, zelfs toen al, singer-songwriter met een politieke boodschap in zijn muziek.

Ook Bragg leerde ik kennen via de tweemetersessies van Jan Douwe Kroeske. Maar in de jaren negentig kwam ik geregeld in Engeland, Bragg was bezig een indrukwekkend oeuvre op te bouwen, ik volgde hem. Zijn teksten gingen ergens over, er was een boodschap, er lagen idealen aan ten grondslag.

Een van de weinige momenten waar ik daadwerkelijk spijt van heb in mijn leven, was toen ik tijdens een wandeling in Camden in 1991 een verkoper zag met illegale bootlegs, hele concerten op cassettebandjes. Er lagen er alleen van Bragg al tientallen. Mijn gezelschap die middag had er geen oog voor, ik had niet de cash en de besluitvaardigheid om snel wat aan te schaffen en het momentum was weg. Zoals Harrie Jekkers in zijn Klein Orkesttijd tussen de nummers door wat te vertellen had, zo waren ook de concerten van Bragg zo ongeveer half ‘spoken word’. Geen moment ging voorbij om de wereld te verbeteren, zijn manier was de muziek. En dankzij de aandacht die zijn muziek genereerde, kreeg hij de kans om zijn boodschap te verspreiden. Als gast in talkshows, als muzikant, bij protesten, als schrijver.

Multi-talent. En een sympathieke in die categorie. Natuurlijk gaat de titel van deze hit over de tijd van Mao, al is het eerder een referentiekader, dan een rechtstreekse verwijzing. Wanneer krijgen wij onze Great Leap?

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

86 – Boegies – Meh

Tags

Boegies, Gerbie's top 212, Groningen, muziek

Nummer	86
Artiest	Boegies
Titel	Meh
Jaar	1986
Wikipedia	Boegies
Website	Poparchief Groningen
Tekst	Meh

Iconische anarchopoëzie. Klinkt zwaar. Maar tegelijkertijd wel kloppend. In het voorprogramma van de Kecks, mijn eerste echte concert, stond een bandje uit Groningen waar ik wel eens van gehoord had. Op de tv had ik ze gezien bij Jonge Helden, een mooi VPRO-programma uit die tijd. We waren op tijd in Deventer, meer dan dertig kilometer gefietst. Ik wilde vooraan staan, dat had ik me voorgenomen.

Het voorprogramma begint, ik zie een papiertje op de grond bij de microfoon van de zanger. Een stuk of dertig titels. Dit kon wel eens een lange avond worden. Na twee of drie nummer gebeurde er van alles achter me. Dit was geen dansen, geen bewegen, hier was een kolkende massa die tegen elkaar aan botste en alle kanten op sprong. Gerbie maakt kennis met pogo. Ik vond het vreemd, je ging toch naar een concert om naar muziek te luisteren?

Een half uur heb ik geprobeerd oogcontact te krijgen met de zanger, die zou dit toch ook wel maf vinden? Toen raakte hij de draad kwijt. “Het volgende nummer heet..” en toen viel het stil. Hij keek op de lijst voor hem, maar wist niet precies waar ze waren gebleven. “Ach, speel maar wat”, mompelde hij en de band deed exact dat. Een ruim uur was voorbij en de setlist was af. Piepke/Speedy bedankte ons en het hoofdprogramma kon beginnen met opbouwen.

Natuurlijk bleef ik meer fan van de Kecks dan van de Boegies, maar ik heb de band wel leren waarderen. Pretpunk uit Groningen, geweldig om naar te luisteren. Meerdere goede albums. Tig legendarische nummers. Maar natuurlijk was hun doorbraakhit de klassieker. De eerste keer na 126 nummers in deze lijst dat de tekst hierboven in het vakje past, dat er geen link nodig is.

Als de Boegies ons iets geleerd hebben is dat het niet altijd diep hoeft te gaan. Dat je lol moet hebben. Dat pretpunk een genre is. En Piepke staat nu drie keer in deze lijst, na Jammah Tammah en ADHD Spietmobiel.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

87 – Don Dixon – Praying mantis

Tags

Don Dixon, Gerbie's top 212, muziek

Nummer	87
Artiest	Don Dixon
Titel	Praying mantis
Jaar	1982
Wikipedia	Don Dixon
Website	AllMusic
Tekst	LyricsMode

Don Dixon heeft nooit een hit gehad. Toch werd hij gewaardeerd door medemuzikanten. Zijn eigen muziek mag dan wel minder populair zijn, als producer had hij genoeg werk.

Zijn eerste LP, met de lange titel ‘Most of the girls like to dance but only some of the boys like to’ staat nog steeds achter me in de kast, het is een verzameling demo’s. Kwam uit in 1985, het openingsnummer werd drie jaar daarvoor al opgenomen. Een nummer over een dier dat we in Nederland niet kennen; de bidsprinkhaan. Bijzonder dier. Na het paren eet het vrouwtje het mannetje op.

Dixon voelde zich als dat dier, toen hij haar tegenkwam. Tenminste, dat doet dit nummer ons geloven. Op zijn LP staan meer leuke nummers, maar geen enkele haalde de radio. Dit nummer meestal ook niet, maar gelukkig op dinsdagmiddag nog wel. Categorie one hit wonder of vergeten pareltjes.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

88 – Green on Red – Little things in life

Tags

Gerbie's top 212, Green on Red, muziek

Nummer	88
Artiest	Green on Red
Titel	Little things in life
Jaar	1991
Wikipedia	Green on Red
Website	Green on Red
Tekst	Genius

Nieuw album, dus mag je op promotour. En dan zit je dus bij Jan Douwe Kroeske in de studio en speel je akoestisch drie nummers van Scapegoats. En wat klinkt dat geweldig. De jaren ervoor werd mijn smaak steeds extremer. Moeilijke muziek, doorgeleerde muzikanten. Maar nu hoorde ik een simpel deuntje met een simpele tekst en de boodschap kwam aan.

Hoe kun je het leven leven, de wereld veranderen, als je niet eerst de kleine dingen kunt waarderen? En dus is het ook een prachtig liefdeslied. Want pas toen hij haar ontmoette, zag hij in dat hij de kleine dingen negeerde.

Dus geloof Dan Stuart wanneer hij je verteld over het geluid van een lachend kind. Of hoe de kleur van een schemering er uit ziet. En een hele mooie: de reflectie van mijn lach in jouw ogen. Ik ben overtuigd. Geniet van de kleine dingen in het leven!

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

89 – Mojo Nixon and Skid Roper – Elvis is everywhere

Tags

Elvis Presley, Gerbie's top 212, Mojo Nixon, muziek, Skid Roper

Nummer	89
Artiest	Mojo Nixon and Skid Roper
Titel	Elvis is everywhere
Jaar	1987
Wikipedia	Bo Day Shus!!!
Website	Mojo Nixon
Tekst	mojonixon.com

Dinsdagavond 23 uur, Jan Douwe Kroeske krijgt een uurtje om muziek te laten horen die overdag niet aan bod komt. En dat is elke week een leuk uur met nieuwe nummers, onbekende bands en bijzondere artiesten. En bijzonder is Mojo Nixon zeker. Gelukkig liep er een cassettebandje mee die avond, ik kon ‘Elvis is everywhere’ de volgende dag terugluisteren. En nog een keer. In de tijd voor Spotify, voor MP3 was het lastig om meer van Mojo Nixon te vinden. Zijn platen waren niet verkrijgbaar in Nederland, zijn muziek werd op de radio genegeerd. Dus moest ik het jarenlang doen met dit ene nummer op dat cassettebandje.

Vele jaren later had ik een CD gescoord, een LP op een bandje opgenomen, leerde ik hem iets beter kennen. Zijn grootste hit heet ‘Debbie Gibson is pregnant with my two-headed lovechild‘, kortom hij neemt geen blad voor de mond. Zoek op YouTube en je komt een hele lijst prachtige songtitels tegen.

Elvis is everywhere is een mooie ode aan de overleden zanger, tegelijkertijd alle idioten die Elvis zien in wolken, verbrand brood en misvormde aardappels, op de korrel nemend. De muziek is simpel. De tekst is geweldig. Zelfs de Bermuda driehoek wordt gedemythiseerd: Elvis needs boats.

Er is veel te weinig humor in de muziek, veel artiesten nemen zich zelf veel te serieus. Gelukkig is er dan iemand als Mojo Nixon die voor relativeringsvermogen zorgt. Een uitzondering, een loner, maar wel iemand met een mening en geen angst die door te laten schemeren.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

90 – Bruce Cockburn – Nicaragua

Tags

Bruce Cockburn, Canada, Gerbie's top 212, muziek, Nicaragua, politiek

Nummer	90
Artiest	Bruce Cockburn
Titel	Nicaragua
Jaar	1984
Wikipedia	Stealing fire
Website	Bruce Cockburn
Tekst	Cockburn project

Midden jaren tachtig luisterde ik naar de LP van Overstekend Wild, zij hadden een vertaling van een nummer van Bruce Cockburn gemaakt. Cockburn? Dat is die Canadese zanger van dat hele boze nummer toch? Al snel ging ik op zoek naar het origineel.

De Nederlandse band was dicht bij het origineel gebleven, compliment voor hun vertaling. Cockburn bleek een geëngageerde Canadese zanger, die prachtige muziek voortbracht. Maar nog mooier waren zijn teksten. Poëtisch en klein, boos en groot, diep en gevoelig. Hij kan het allemaal. Hele websites zijn gewijd aan zijn teksten. Vele collega’s waarderen hem.

Nicaragua is een prachtig lied over een land in burgeroorlog, maar met een prachtige positieve insteek. Na een bezoekje aan het land had hij genoeg inspiratie voor dit nummer, waarin hij laat doorschemeren dat hij zeker is dat het beter zal gaan. Juist in de donkere jaren tachtig, waarin doemdenken geen uitzondering was, met genoeg reden voor een sombere blik op de wereld, schreef hij Nicaragua. Compliment!

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

91 – Heroes del Silencio – Entre dos tierras

Tags

Gerbie's top 212, Heroes del Silencio, Kijk nog eens, Spanje

Nummer	91
Artiest	Heroes del Silencio
Titel	Entre dos tierras
Jaar	1991
Wikipedia	Entre dos tierras
Website	Heroes del Silencio
Tekst	Musica

Soms is het een omweg, want ik weet zeker dat ik de Spaanse band leerde kennen in Oostenrijk. Het genre heeft trouwe fans, de muziek stopt niet bij een landsgrens. Hardrock is niet mijn muziek. Maar misschien hielp het moment waarop ik de Helden van de Stilte ontdekte wel bij mijn waardering. Want ook al luister ik niet vaak naar herrie, in vergelijking met de Oostenrijkse baggerhoempa, was dit een verademing.

Gelukkig kwam ik ook geregeld in Spanje nadien, een CD hier, een andere daar, de band groeide in mijn achting. Geen pure herrie, een melodie is geen vreemde eend in de bijt. De ironische bandnaam helpt. En zo nu en dan een regel die ik begrijp. Mijn Spaans is redelijk, maar een hele songtekst doorgronden gaat toch echt een stapje verder. Vertalen en begrijpen zijn twee verschillende dingen zeg maar. Maar die ene regel: ‘Yo no tengo la culpa de verte caer’ is erg mooi. Ik ben niet schuldig wanneer ik je zie vallen. In het Nederlands klinkt het al een stuk minder.

Goede band, mooi oeuvre, buiten Spanje nauwelijks bekend. Het zij zo.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

92 – Lou Reed & John Cale – Small town

Tags

Andy Warhol, Gerbie's top 212, John Cale, Lou Reed, muziek, Velvet Underground

Nummer	92
Artiest	Lou Reed & John Cale
Titel	Small town
Jaar	1990
Wikipedia	Songs for Drella
Website	Volkskrant
Tekst	Lyrics Wikia

Velen zullen het gevoel kennen, behalve zij die daadwerkelijk opgroeiden in een grote stad, tegenwoordig een steeds groter deel van de wereldbevolking. Reed zingt het, Cale speelt op de piano.

Het is het openingsnummer van Songs for Drella. De twee heren hadden elkaar jaren niet gesproken, na het overlijden van Andy Warhol voelden ze beiden dat ze iets moesten doen. Het werd deze ode aan de artiest die hen samenbracht in de Velvet Underground. Warhol die oog had voor talent. Warhol die kunst simpel maakte.

Een aantal jaren daarvoor had ik de Velvet Underground al ontdekt. Songs for Drella was een van de eerste CD’s die ik kocht, nadat ik een CD-speler had aangeschaft. Grijs draaien zoals bij elpees kon niet, maar ik speelde de CD dag in dag uit, week in week uit, kende de teksten van begin tot eind. De keuze was lastig. Style it takes gebruik ik nog altijd om kunst uit te leggen. Forever changed was de hit. A dream was zo sfeervol, dan wil je alleen maar luisteren, niet meezingen.

Het werd Small Town. Om het beeld. Omdat het bij beide paste. Omdat ik in die tijd ook nog dacht dat ik in een wereldstad zou eindigen. En ondanks dat ik dat een aantal keren heb gedaan, ben ik weer in die smalle stad terecht gekomen.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

93 – Tori Amos – Silent all these years

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Tori Amos

Nummer	93
Artiest	Tori Amos
Titel	Silent all these years
Jaar	1991
Wikipedia	Silent all these years
Website	Tori Amos
Tekst	Song Meanings

Ergens in 1994 vertelde een collega dat hij naar Tori Amos was geweest in Paradiso. De naam had ik wel eens gehoord, maar ik kon niet beweren dat ik haar kende. Zijn verhaal was dolenthousiast. “Een volle zaal, een piano en een kruk. Ze komt op, gaat half op de kruk zitten, half naar het publiek gedraaid en begint te spelen. Een lekker wijf die prachtige muziek maakt wijdbeens naar het publiek kijkend, wat wil je nog meer?” Ik was overtuigd.

Haar CD’s kocht ik daarna allemaal. Eerst de oudjes, daarna de rest. Dat heb ik nog een aantal jaren volgehouden, maar langzaam maar zeker zakte ze uit mijn bewustzijn. Kreeg niet meer mee wanneer ze een nieuw album maakte, hoorde iets wat niet bijzonder was.

Maar toen het internet groter werd, ontdekte ik via YouTube dat ze nog steeds erg vaak optrad. En dat ze graag werd uitgedaagd om een nummer te coveren. Vijf jaar geleden blogde ik al eens over de Queen of Covers. Tientallen schitterende nummers van anderen, allemaal op haar eigen wijze vertolkt.

Toch is haar eigen muziek nog beter. Persoonlijker. Passender. Gevoeliger. Het raakt je, elke keer weer. En dus ben ik na al die jaren nog stil als ik haar hoor zingen en spelen.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.