Wilfried de Jong – Aal

Tags

boeken, boeken 2008, boekrecensie, lezen, Wilfried de Jong

Wilfried de Jong – Aal (08-061)

Geweldig theaterduo uit het verleden: Waardenburg en De Jong. De laatste rolde het televisiewerk in, via Sportpaleis de Jong werd het Holland Sport, samen met Matthijs van Nieuwkerk, tegenwoordig weer alleen. Tussendoor zagen we hem als de minnaar van Kim van Kooten in Evelien (weer jaloers), als presentator van het erg mooie, maar niet gewaardeerde Pakhuis de Jong en als schrijvend journalist her en der.

Wilfried de Jong is nog veel veelzijdiger dan dat. Hij schreef ook een bundel verhalen. Aal, zeven jaar geleden genomineerd voor de Debutantenprijs. Afgelopen winter, met oud en nieuw zag ik hem met zijn gezin in Venetië. Ik had hem wel willen zeggen hoe zeer ik zijn werk bewonder, dat ik al in de zalen zat toen hij met Martin van Waardenburg door het land tourde. Dat ik zijn reisaflevering vanuit Mexico in Topolessen gebruik, dat ik op de Gavia, tijdens een wintersportvakantie in Bormio, precies het tunneltje herkende waar hij stond tijdens de reconstructie van de wereldberoemde giro-etappe met Johan van der Velde en Erik Breukink. Dat ik ‘De linkerbil van Bettini’, zijn bundel sportverhalen (mijn recensie) in één ruk uitlas. Maar ik liet hem toch maar met rust. Zit hij vast niet op te wachten. Hij heeft ook recht op vakantie.

Zijn boek verdient veel waardering. Mooie verhalen. Zijn liefdes komen wel duidelijk naar voren. Jazz. Boksen. Tragiek. Ze komen terug in de verhalen van Aal. Het titelverhaal een mooi voorbeeld van de absurde humor die hem in het theater al goed uitkwam. Kors slikt tijdens het vissen een levende aal compleet in. Hij voelt het leven in zijn buik. Als dierenliefhebber doet hij er alles aan om het beest in leven te houden.

Het laatste verhaal ‘De overkant’ deed al snel een lampje branden. Achterin de verantwoording schrijft De Jong dat hij geïnspireerd was door een film, ik heb het idee dat hij het verhaal achter een waar gebeurd krantenbericht heeft geschreven. Voorspelbaar dus, maar daarom niet minder goed.

Ook ‘Big fat’ leent zich door zijn absurditeit voor verfilming in een sketchprogramma. ‘Vrouwenklank’ schrijf je als je in een auto zit en die mooie vrouwenstem op de radio hoort. Eenmaal thuis snel uitschrijven, het idee heeft zich allang onderweg gevormd.

Eigenlijk is elk verhaal de moeite waard, het erg korte ‘Zand’ is denk ik mijn favoriet. Maar misschien dat ik volgende week wel een ander verhaal zou kiezen. De Jong mag van mij meer verhalenbundels uitbrengen. Over sport of zoals deze compleet verzonnen. Het maakt mij niet uit.

Quote: “Eenmaal binnen begint de bezoeker van het openbaar toilet aan de wastafel. Immers, in de loop van de dag zijn handen veelvuldig in aanraking geweest met vieze leuningen, deurknoppen en handen van andere viezeriken. Let dus op: belangrijk! Handen zijn viezer dan uw apparaat en dienen dus voorafgaand aan de plas gereinigd te worden met een weinig zeep uit de houder.” (blz.120)

Nummer: 08-061
Titel: Aal
Auteur: Wilfried de Jong
Taal: Nederlands
Jaar: 2000
# Pagina’s: 159 (11953)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-417-0641-0

Vloerbedekking

Tags

reizen, schiphol, terrorisme, vliegtuig, vloerbedekking

 

In twee bussen moeten we van de terminal naar het vliegtuig. Ik blijf nog even lezen, het vliegtuig vertrekt toch niet zonder ons. Als een na laatste stap ik in de bus die er wacht. Maar we rijden niet weg. Sterker nog, na een minuut of vijf moeten we weer uitstappen. De andere bus keert even later ook terug. Terug de terminal in en een half uur wachten voor we een nieuwe poging doen om alsnog te vertrekken.

Eenmaal in het vliegtuig krijgen we een uitgebreide uitleg. Toen het vliegtuig werd schoongemaakt vond men een natte plek onder een van de stoelen. Nadere inspectie bracht de aard van het goedje niet naar voren. De oplossing was simpel. Wegsnijden.

Ik moest even lachen toen ik het hoorde, maar de uitleg was bloedserieus. Omdat niet duidelijk was welk vocht de vlek veroorzaakte, werd een stanleymes gezocht. Volgens mij niet altijd voorhanden op Schiphol. Men sneed vervolgens het hele stuk uit het tapijt en heeft het vervangen. Blijkbaar ligt er dus altijd een stuk vliegtuigvloerbedekking kant en klaar ergens in een hangar. Daar een vergelijkbaar groot stuk uitsnijden. Tube secondenlijm er bij en het probleem is opgelost.

De strijd tegen terrorisme heeft vreemde consequenties. Blijkbaar moet je als piloot of stewardess ook vloerbedekking kunnen leggen. Goede kennis van vreemde vloeistoffen is ook nooit weg. Volgens mij heeft paranoia de wereld overgenomen.

Met bijna een uur vertraging vliegen we alsnog weg.

Kijk nog eens 095

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Een regenboog is altijd al bijzonder. Maar twee tegelijk? Ik kan het me niet herinneren ooit eerder te hebben gezien. Deze zomer in Dublin wel.

Kleintje diploma

Tags

diploma, onderwijs, school

Afgelopen dinsdag was er de avond die wij ‘kleintje diploma’ noemen. Elk jaar aan het eind van het schooljaar is er een diploma-uitreiking. Meestal krijgen die avond tussen de dertig en vijftig leerlingen hun diploma. Een gezellige avond, met familie en vrienden, muziek en hapjes, speeches en cadeaus.

Maar er is altijd ook een groep die niet op tijd klaar is. Er is iets mis gegaan. Een stage die mislukte. Een tijdje ziek, waardoor toetsen niet gehaald zijn. Te zware toetsen die een jaar later opnieuw gedaan moeten worden. Er kan veel mis gaan tijdens een opleiding. Als school probeer je dan de leerlingen niet meteen een heel jaar te laten missen. Indien mogelijk zorgen we er voor dat deze leerlingen voor eind september klaar zijn. Het scheelt ze, of hun ouders, een jaar schoolgeld (al snel bijna duizend euro), het scheelt ze tijd, maar ook het idee dat ze er eigenlijk nauwelijks langer over hebben gedaan.

Begin oktober is er dan meestal een klein groepje, dat alsnog hun diploma krijgt. Een klein feestje, met minder mensen, geen geld voor muziek en geen avondvullend programma. Afgelopen dinsdag waren er zeven. Vijf hadden hun hele familie meegenomen, twee wat vrienden. Het was dus een wat kleinere setting.

Eigenlijk is deze avond veel mooier dan de avond aan het eind van het schooljaar. Alle leerlingen hebben een klein vlekje, ze hebben vertraging opgelopen tenslotte. Maar ze krijgen wel hetzelfde diploma. Ze kunnen net zo goed als de klasgenoten die een maand of drie voorliggen op zoek naar een baan of een vervolgstudie. En op deze avond kun je de leerling persoonlijker benaderen. Waar we ze ‘normaal’ met een groepje tegelijk naar voren halen, kan dat nu één voor één. Elke leerling krijgt een eigen woordje.

Ik mocht de avond aan elkaar praten en deed dat met veel plezier. Niet de nadruk leggen op de vertraging, maar vooral over de prestatie praten. Een anekdote uit de opleiding er bij halen, van een werkweek of excursie of zo, een beeld scheppen van de leerling. Het ging goed. Alle zeven straalden ze. Het meisje dat dat ene vak zo graag wilde halen, dat ze elke week twee of zelfs drie keer dezelfde les volgde in parallelklassen. Het meisje dat op haar eerste stageplaats de weg helemaal kwijt was, een jaar ziek thuis zat, maar met een prachtige stage in Spanje haar opleiding afsloot, zelfs haar verslag in het Spaans schreef. Haar vader kwam me speciaal bedanken. De jongen die bijna een klacht tegen me indiende, omdat het hem moeite kostte te accepteren dat hij vakken over moest doen, bedankte me kort met ‘mooi gesproken meneer’. Het meisje dat een stage zag mislukken, tijdens haar derde stage (twee moeten er dus slagen) overgeplaatst werd omdat ze het niet aankon, maar na haar stage meteen een contract voor een half jaar aangeboden kreeg.

De laatste die aan de beurt was, was een speciale. Ze heeft langer ingeschreven gestaan dan dat ik hier les geef. De laatste jaren als extraneus, er ontbrak een stage. Al drie jaar werkte ze in haar huidige baan, toen het bedrijf ineens stagiaires wilde. Zij rook haar kans. Ik was het met haar eens. Haar werk werd als tweede stage erkend. Na meer dan zeven jaar kreeg ze toch nog het diploma dat ze op basis van haar schoolprestaties zeker verdiende. Ook zij kwam me bedanken. “Met dank aan u”, waren haar woorden. Ik kon het eenvoudig afwimpelen met “je hebt het zelf verdiend”. Maar trots was ik wel.

Het was een mooie avond. Zeven jonge mensen klaar voor de toekomst. En voor een heel klein stukje heb ik daar aan mee kunnen werken. Daarom heb ik het mooiste beroep van de wereld.

Hard Gras 60 – Van Didi tot Káká

Tags

boeken, boeken 2008, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 60 (08-058)

Vijftig jaar nadat Brazilië het wereldkampioenschap te Zweden won, besloot Hard Gras om twee van zijn sterren naar het land te sturen om nog eens over die titel te praten. Van Egmond en Van Roosmalen mogen samen op zoek naar de erfenis van Didi, Garrincha en natuurlijk Pelé.

Het resultaat is een dagboekachtig verslag van de reis van de twee, om en om geschreven, met vele leuke anekdotes, maar een beetje mager (lees: dun) voor een heel boek. Maar goed, onder het motto ‘kwaliteit gaat boven kwantiteit ‘ kan dit boek leuk meedoen in de reeks.

Leuke hoofdstuktitels overigens in de trant van: Hoofdstuk 25 waarin Marcel een boom bekijkt waar Garrincha tegenaan reed. Wat overigens niet als verrassing komt is dat het leven van Garrincha veel, maar dan ook veel interessanter is, dan dat van de Pelé. Voor vele liefhebbers was de manke buitenspeler dan ook een veel grotere held dan de spelmaker die later politicus en icoon werd.

Echt nieuws lezen we overigens niet in deze uitgave van het literaire voetbalblad. Maar volgens mij is dat ook niet echt de bedoeling.

Quote: “De brandweerauto arriveerde. De kist werd over de hoofden van de mensen doorgegeven. Er was niet genoeg aarde om de kist te bedekken. De mensen gooiden er gras op. Aan het eind van de dag bleek de begraafplaats half vernield achter.” (blz. 36)

Nummer: 05-058
Titel: Hard Gras 60. Van Didi tot Kaká.
Auteur: Michel van Egmond en Marcel van Roosmalen
Taal: Nederlands
Jaar: 2008
# Pagina’s: 96 (11462)
Categorie: Sport (voetbal)
ISBN: 978-90-468-0386-8

Arnhem, Nederland

Tags

Arnhem, fotooo, Hans van der Meer, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

 

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

32 songs – Radiohead – Creep

Tags

32 songs, muziek, Radiohead

In de zomer van 1997 werkte ik op Menorca voor First Choice als resort representative, zeg maar reisleiding. Mijn gebied werd overlopen door de grijze golf, het was niet echt een opwindend deel van het toch al niet bruisende eiland. Maar ik had een prachtige zomer, veel lol gehad, de internationale crowd van reisleiders, autoverhuurders, barpersoneel, animatiestaf en excursieverkopers was een leuk clubje.

Een nadeel van ’s Algar was dat er niet echt een gezellige kroeg was. De enige plek waar je na tien uur ’s avonds nog wat kon drinken was de karaoke bar. Niet echt mijn stijl, maar aan het eind van een lange werkdag was dat wel de plek waar de werkenden elkaar tegenkwamen terwijl de gasten al op één oor lagen. Het kwam nogal eens voor dat we de enige bezoekers waren. Dan zongen we nog zelf, maar vooral liederen die we nauwelijks kenden. Een nummer dat ik voorheen niet kende, sindsdien ook niet weer heb gehoord is Al Partir van Nino Bravo, een inzending voor het Eurovisie songfestival, vertelden de Spanjaarden onder ons, ergens begin jaren zeventig. Aan het eind van de zomer zongen we (drie Nederlanders tussen de Engelsen en Spanjaarden) dit nummer zonder problemen mee. Zelfs de tekst in beeld was overbodig.

Op een dag was het iets drukker in onze stamkroeg. En de keuze van nummers was ook bijzonder die avond. Niet zoals altijd ‘My way’, ‘Hey Jude’, ‘You’ll never walk alone’ en een hopeloze versie van ‘Cotton Eye Joe’. Halverwege de avond pakte iemand de microfoon en begon een nummer te zingen dat ik wel kende, maar al tijden niet had gehoord. “I wish I was special”, klonk het en hier leek een echte zanger te staan. Een prachtige versie van ‘Creep’ hoorden we die avond. Voor vele bezoekers een nieuw nummer, ook al was het al vier jaar oud op dat moment.

Ik kende Radiohead tot dat moment eigenlijk alleen via dat ene nummer. Later volgde ik ze meer, raakte ik ook onder de indruk van Paranoid Android, No Surprises, Karma Police en High and Dry. Hun album OK Computer kwam datzelfde jaar uit en werd een van mijn favoriete albums ooit.

Maar hoe goed dat album ook is, dat eerste nummer raakt mij nog altijd het meest. Die eerste hit. Dat lied met die lange uithalen. Met Thom Yorke die zingt alsof zijn leven er vanaf hangt. En gelukkig heeft YouTube een keuze aan ‘Creep’s’. Mensen die het nummer naspelen op de ukelele, een cover van Natural Disasters, iemand in de ondergrondse met een straatmuzikant of 456 amateurs die het nummer zelf akoestisch naspelen.

Het nummer zelf blijft prachtig, hoe vaak je het ook hoort. Ik hou van nummers met tempo- en volumewisselingen. U2 deed dat regelmatig, Queen’s beste nummers vallen in deze categorie, Radiohead maakt er een handelsmerk van. Heel rustig beginnen. Het refrein de eerste keer komt samen met de invallende gitaar. Het rustige nummer wordt ineens een rocknummer. De afwisseling blijft het hele nummer, zacht, hard, ingetogen gezongen en dan uithalen met een extreem langgerekt ‘rùùùùùùn’. Daarbij komt nog eens dat ik altijd sympathie koester voor de underdog, de outsider. En is er een ergere buitenstaander dan de hoofdpersoon van ‘Creep’? Terwijl de meeste nummers (rap!) over zelfbewuste mensen met grote ego’s gaan, is de zanger (Yorke autobiografisch?) een engerd, een vreemdeling. “I don’t belong here..” klinkt het berustend aan het eind van het nummer.

Ik ben een Radioheadfan sinds 1997. ‘Creep’ was de aanleiding en blijft een van mijn favorieten.

When you were here before,
Couldn’t look you in the eye
You’re just like an angel,
Your skin makes me cry

You float like a feather
In a beautiful world
I wish I was special
You’re so fucking special

But I’m a creep,
I’m a weirdo
What the hell am I doin’ here?
I don’t belong here

I don’t care if it hurts,
I wanna have control
I want a perfect body
I want a perfect soul

I want you to notice
when I’m not around
You’re so fucking special
I wish I was special

But I’m a creep
I’m a weirdo
What the hell am I doin’ here?
I don’t belong here, ohhhh, ohhhh

She’s running out the door
She’s running out
She run run run run…
run…

Whatever makes you happy
Whatever you want
You’re so fucking special
I wish I was special

But I’m a creep,
I’m a weirdo
What the hell am I doin’ here?
I don’t belong here

I don’t belong here…

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.

Jan Mulder – Iris

Tags

boeken, boeken 2008, boekrecensie, Jan Mulder, lezen

Jan Mulder – Iris (08-056)

Meestal houdt Jan Mulder het bij columns. Hij heeft overal een mening over en overal verstand van, dus is hij een gewilde gast in talkshows. Maar soms wil hij blijkbaar iets anders. Een roman dit keer dus. Al lijkt het meer een novelle.

Er lijken toch een aantal autobiografische elementen verwerkt te zijn in dit boek. De ex-topsporter Arend is de hoofdpersoon. Geen voetballer, maar een polsstokhoogspringer. Een van zijn zonen heeft een Noorse vrouw, zijn vrouw is een baken van rust in zijn leven. De jonge Iris is dat niet. Veertien is ze pas. Ze zet zijn leven even op de kop.

Iris is het verhaal van een vakantie op Mallorca met het hele gezin in de zomer van 2003. De actualiteit komt geregeld door het verhaal heen, Arend is een fanatieke krantenlezer. Beckham speelt een leuke bijrol door steeds in het nieuws te verschijnen. Arend heeft het niet makkelijk die hete zomer.

Leuk tussendoortje, maar niet heel bijzonder. Ik blijf meer fan van Mulder’s columns.

Quote: “Zij zijn zonen van het chattijdperk, spreken een andere taal, malen niet om een fout met d of dt. Wederkerend voornaamwoord en stomme e zijn voor hen onbekende begrippen, weetjes uit de Middeleeuwen.” (Blz. 46)

Nummer: 08-056
Titel: Iris. In de zomer van 2003
Auteur: Jan Mulder
Taal: Nederlands
Jaar: 2003
# Pagina’s: 188 (11102)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-234-1283-4

Gerbie kijkt YouTube 025

De best comedies komen al jaren uit Engeland. Een pot vol talent staat klaar bij de BBC. Op een dag was er David Brent. In dit fragment zien we een bedrijfstraining. Garreth mag zijn fantasie vertellen.
Op YouTube een schat aan clips van de serie. Ook van de Amerikaanse remake (leuk, maar nooit zo goed als het origineel) is er veel te vinden.

Ninové, België

Tags

België, fotooo, Hans van der Meer, Van der Meest, Vlaanderen, voetbal, voetbalfoto

 

Voor de meeste wielerliefhebbers is Ninové een bekende plek. De finish van de Ronde van Vlaanderen ligt er elk jaar. Zo ook dit jaar in April. Gevoetbald werd er niet die zondag, er is maar een sport belangrijk die dag natuurlijk. Zelfs de parkeerplaats van de voetbalclub werd gebruikt voor ploegwagens, pers en fans. Ik kon het, op weg naar de auto, toch niet laten om even een foto te schieten van het veld.

 

 

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Airco gezocht

Tags

airco, onderwijs, school

Zoals ik al eerder schreef valt het niet mee om fatsoenlijke lucht in een gigantisch gebouw te krijgen. Vooral de computerlokalen blijven een probleem. Het is een goed idee om om 18.00 uur de computers automatisch uit te zetten (ik heb nog 29 minuten om dit te schrijven dus, de deadline is genadeloos), daardoor wordt al veel onnodige stroom en warmte gemeden. Maar een echte oplossing is dat nog niet.

Maandag aan het begin van de pauze kwamen twee mannen met een karretje vol gereedschap en een laptop het lokaal binnen. Zonder groeten liepen ze langs me heen naar de muur. Daar zou een meetapparaat staan bleek. “Wie heeft die stekker er uit getrokken?” klonk het bars. “De stekker van de mobiele airco zit er in..” volgde al snel. De heren waren van de technische dienst en wilden de meetresultaten verwerken. Mijn reactie was niet zo gewenst bleek later deze week. Er werd tenminste over geklaagd in een E-mail:

“..en wat schetst mijn verbazing de stekker van de meetapparatuur was er uitgetrokken, en was nu in gebruik voor een mobiele airco. Dus u begrijpt deze meting kunnen we niet gebruiken. Nog vreemder was de reactie van de docent aldaar. “we weten al 1,5 jaar dat het hier te warm is dus dat met dat meten schieten we hier niets op.”

Die docent was ik dus. Maar goed, daarna ben ik maar vertrokken en heb de discussie gemeden, ik had al wel door dat ik het fout had gedaan, terwijl ik nergens had aangezetten. Wel vraag ik me af wie die airco er dan heeft neergezet. Wij hebben er niet om gevraagd, maar kregen het als noodoplossing door de strot geduwd. En nu blijkt dat er niet genoeg stekkers zijn om én de meetapparatuur én de mobiele airco van stroom te voorzien. En dat de heren langs elkaar werken, is toch niet mijn schuld?

Het werd nog grappiger toen mijn collega woensdag de airco aan wilde zetten. Het apparaat was weg. Navraag leverde niets op. Sterker nog: technische dienst, huismeesters, concierges, ondersteunende diensten, niemand wist iets. Is het een straf voor mijn opmerking van maandag? Is het apparaat in rook opgegaan of heeft iemand de beste manier gevonden om iets uit een school te jatten: gewoon brutaal het ding meenemen door de hoofduitgang? Is het mogelijk dat een machine van bijna een meter hoog, ongetwijfeld loodzwaar, verdwijnt in een kantoorgebouw?

Het raadsel blijft, net als de slechte, te warme lucht. Zal nog wel een vervolg krijgen dus…

32 songs – Plork en de aannemers – Sja la la la la

Tags

32 songs, muziek, Plork en de aannemers

Anderhalf jaar geleden waren we bij Jannarok in Diepenheim. Leuk festival op Hemelvaartsdag met altijd interessante bandjes. Een van de bandjes die die middag op zou treden was de band Plork & de Aannemers. Ze begonnen iets te laat, het regende, de bui trok langzaam weg. Er komt 1 persoon het podium op, de muziek begint te spelen en het grootste deel van het publiek draait zich om.

Ze keerden zich niet af van het podium, maar keken naar een drietal dat met plastic helm op het hoofd, gitaar om de nek, in polonaise dwars door het publiek, de eerste tonen van Y.M.C.A. beginnen te spelen. Ik moet zeggen dat ik verbaasd was. Ik wist niet wat ik hier mee aan moest. Na een aantal nummers begon ik het te waarderen.

Hier stond een band die veel plezier had aan het spelen, die allerlei nummers door elkaar speelden, van Johnny Cash tot Abba, van rock tot hiphop, maar overal een eigen draai aan wist te geven. Grappig. Na een kwartiertje was het bijna een popquiz. Wat gaan ze nu weer spelen?

De foto’s gemaakt op een mobieltje verdwenen helaas in cyberspace, maar Plork had in ieder geval een onuitwisbare indruk in mijn geheugen gemaakt.

Eerder dit jaar, na een late avond in de kroeg, ging de televisie aan. Niet slim, op dat tijdstip moet je gewoon naar bed gaan, maar met drank op neem je niet altijd de beste beslissingen. En daar waren ze. Michiel Veenstra presenteerde een radioprogramma waar blijkbaar ’s nachts de camera op gezet wordt, in plaats van testbeeld of herhalingen.

Plork was in vorm. In de studio hadden ze geweldig veel lol. Ze waren uitgenodigd voor drie nummers bleek al snel, maar ze bleven veel langer. Veenstra zag al snel dat hij een goed programma maakte met behulp van deze band uit de Achterhoek. En zo gaat het volgens mij overal waar de band komt. Dauwpop, Zwarte Cross, tentfeesten, het Glazen huis, daar waar Plork optreedt is iedereen onder de indruk.

Hoogtepunt van het nachtelijk optreden was een cover van Luv. The greatest lover ooit gezongen door Patty Brard en vriendinnen klonk geweldig. Tegen de tijd dat het lied bijna aan het eind was, wordt het publiek opgeroepen om mee te zingen. We kennen het allemaal, maar voor de zekerheid werd de tekst nog even op een tekstkaartje omhoog gehouden. Ook voor de kijkers thuis.

Wat volgde was een geweldige medley van allerlei verschillende nummers, van de meest uiteenlopende bands, allemaal passend in het uitgebreide repertoire van deze extreem flexibele band. De tekst bleef op de tekstkaart zichtbaar. Nu ook op YouTube, allemaal meezingen en meedoen, luister en bewonder. Maar vooral: ga ze zien!

En dan vooral die opmerking aan het eind: “We hebben ‘m ingekort”.

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.