August Willemsen – De goddelijke kanarie

Tags

August Willemsen, boeken, boeken 2018, boekrecensie, Brazilië, lezen, voetbal, voetbalboek

August Willemsen – De goddelijke kanarie

De Nederlandse Sportbibliotheek, wat een geweldige uitvinding. Niet de voor de hand liggende onderwerpen, maar wel allemaal boeiende en leesbare boeken. Erg leuk is ook de lijst achterin, met daarin o.a. de nog te verschijnen titels. En dan titels tegenkomen die decennia later nog steeds niet zijn verschenen.

August Willemsen is de juiste persoon voor een boek over Brazilië. Al jaren vertaler van Portugese en Braziliaanse literatuur. En in Brazilië is voetbal meer dan een simpel spelletje, een boek daarover is natuurlijk goed samen te stellen.

Willemsen doet een poging om de geschiedenis in een enkel boek te proppen. Dat is best moeilijk, het ligt natuurlijk aan hoe je het aanpakt, maar dat er genoeg verhalen en anekdotes zijn voor een dozijn boeken, staat ook boven elke twijfel. De eerste drie delen lijken soms dan ook iets te veel op een opsomming. Deel 1 over de clubs, deel 2 de spelers en deel 3 de kanaries, allemaal logisch. Het tweede deel is natuurlijk het meest interessant. Want zonder die schitterende spelers, zijn de clubs en het nationale team ook nutteloos. Van Friedenreich tot Garrincha, er zijn veel goede spelers waar daarnaast nog eens de meest fantasierijke verhalen over verteld worden. Vele verhalen kent de doorsnee voetballiefhebber allang, maar ze nog eens te lezen is niet erg, in combinatie met wat andere verhalen zijn ze minstens zo goed.

Het wordt literair in het vierde deel van het boek. De antropoloog komt naar boven. Waarom is een Braziliaan anders in zijn beleving dan een Duitser of Italiaan? Waarom zit het in de taal, dieper dan het ooit kan komen? Een mooie en goede uitleg, met poëzie van Andrade. Alleen al voor dit deel zou je het boek zelf moeten lezen.

Er schijnt een nieuwe, bijgewerkte versie van dit boek te zijn verschenen, net voor het overlijden van Willemsen. Geen idee wat er veranderd is, maar aangezien deze versie bijna niet meer te vinden is, is de nieuwe editie misschien wel een noodoplossing.

Mooi naslagwerk, fijn leesvoer, goede verhalen, prachtig boek.

Citaat: “Wat zo verrassend werkte in Garrincha was paradoxaal genoeg, het feit dat hij altijd hetzelfde deed. Pele herhaalde zich niet. Pele aan de bal: wat zou hij gaan doen? Welk been zou hij gebruiken, het linker of het rechter? Iedereen maakte zich op om het nog ongeziene te gaan zien. Garrincha aan de bal: op welk moment zou hij gaan doen wat hij altijd deed? Altijd met rechts? Iedereen maakte zich op om te gaan lachen. Pele was beredenering; Garrincha was instinct. Pele was genie; Garrincha was magie. Pele wist wat hij ging doen; Garrincha wist wat hij ging doen (iedereen wist het) – maar niet wanneer.” (p.127/128)

Nummer: 18-064
Titel: De Goddelijke Kanarie
Auteur: August Willemsen
Taal: Nederlands
Jaar: 1994
# Pagina’s: 264 (12210)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-6005-430-X

Meer:
De Nederlandse Sportbibliotheek
August Willemsen
Goodreads
Hebban

Meer Sportbibliotheek:
Tim Overdiek – Rik Smits, de Dunking Dutchman
Gijs Zandbergen & Jan Brouwer – Zeven meiden om verliefd op te worden
Paul Arnoldussen – Amsterdam 1928
David Endt – Gloria Victoria
Chris Willemsen – De moord op Maradona
Chris Willemsen – De moeder aller nederlagen
Ko van Geemert – Hi ha hondelul
Marcelle van Hoof – De lieverdjes

Mijn hoogtepunten van Rio 2016

Tags

Anna van der Breggen, Brazilië, Fabian Cancellara, Greg van Avermaet, Juan Martin del Potro, Olympische Spelen, Rio 2016, Sanne Wevers, tennis, themaweek, volleybal, wielrennen

7. Fabian Cancellara. Velen rekenden op Tom Dumoulin, de Zwitser heeft al een tijdje geen belangrijke wedstrijden gewonnen. Maar net op tijd, aan het eind van zijn loopbaan, richtte hij zich nog een keer op. De kroon op een carrière. Een verdiende zege. Een prachtige tijdrit, zonder twijfel de beste op die dag.

6. De Nederlandse volleybaldames speelden hun eerste wedstrijd tegen China en wonnen verrassend met 3-2 van de nummer drie van de wereld. De wedstrijd daarna wankelden de Verenigde Staten, die pas na de blessure van de Oranje aanvoerster Balkenstein – Groothues terug in de wedstrijd kwamen en op het nippertje Oranje versloegen. Twee schitterende wedstrijden, die lieten zien dat Volleybal op topniveau een van de mooiste sporten is om te zien.

5. Mart Smeets, net als Cancellara bezig met zijn laatste kunstje. En ook hij doet dat geweldig. ’s Ochtends, net na het nieuws, de mooiste wedstrijd van de nacht ervoor. Met commentaar van DeMart. Niet een laffe vijf minuten, zoals hij zo vaak kreeg voor een NBA-wedstrijd, maar gewoon een dik half uur. Omdat het kan. Omdat de fans het willen zien.

4. De meest gepassioneerde fans waren niet de Brazilianen, die soms tot vervelens toe tegen sommige sporters floten, maar de Argentijnen. Ook de sporters konden er wat van. Niet gehinderd door enige terughoudendheid, niet gestoord door een camera of een microfoon, niet vertrouwend op enige zangkwaliteiten, zongen de Argentijnen vol passie hun volkslied. Van de Leones, de hockeydames, tot de rugbyers en de handballers allemaal zonder enige twijfel voor hun land.

3. Sanne Wevers. Op de leuning van de bank stond een meisje van zeven, op een been, draaiend, een oefening mee te doen. Ze concludeerde dat ze nog veel moet leren. Sanne Wevers is een inspiratiebron voor vele jonge meisjes. En dan in een wereldsport goud winnen. Niet Hockey waar een klein dozijn landen in aanmerking komen, of zeilen waar tig landen niet eens aan denken omdat elke beschikbare boot gebruikt wordt om te vissen. Nee, gewoon goud winnen in een sport waar bijna elk land aan meedoet.

2. Juan Martin del Potro. Van wereldtopper naar jaren blessureleed en weer terug. De nummer een van de wereld, Djokovic, trof de slechtst mogelijke loting in de eerste ronde. De oude Argentijn wilde nog een keer aan de wereld laten zien dat hij het kon. Vaak zie je dat een ronde later het effect voorbij is. Nu niet. In de halve finale moest Nadal er ook aan geloven. En toen stond de nummer 141 in de finale, tegen de titelverdediger Andy Murray.

Zelden genoot ik zo van een partij tennis. Del Potro speelde geweldig. Was al halverwege de eerste set aan het eind van zijn latijn. Zes partijen in een week, het was te veel voor hem. Bijna haalde hij nog de vijfde set, maar de Schot was een stuk fitter, dat gaf de doorslag. Maar de gunst van het publiek, zelfs de Brazilianen waren op zijn hand, het overwinnen van zijn eigen tegenslagen, als het cliché van de gouden rand ooit terecht was, dan sloeg dat wel op de zilveren medaille van Del Potro.

1. Beide wegwedstrijden wielrennen. Het had gewoon alles. Een prachtig parcours met kasseien, flinke klimmen, zijwind en zware afdalingen. Een peloton dat vanaf het begin op hol sloeg, geen land sterk genoeg om het hele peloton te controleren. Het was genieten van begin tot eind. En dan ook nog eens een koersverloop dat je niet kunt bedenken. En dat tot twee keer toe. Een koploper die in het zicht van de haven strandt, een outsider die ineens in gewonnen positie ligt en de achtervolging die twijfelt maar dan toch nog terug komt. Twee fantastische dagen, spanning tot de laatste meters, twee geweldige winnaars, Greg van Avermaet en Anna van der Breggen.

Themaweek 5: Olympische Spelen

De spelen van Much Wenlock

Tags

Brazilië, Much Wenlock, Olympische Spelen, Rio 2016

bron: telegraph.co.uk

Vlak bij de grens met Wales ligt een klein dorpje van nog geen drieduizend inwoners. Een slaperig dorpje, niet al te veel te zien. Maar zonder dit dorpje hadden we nu in Rio niet kunnen kijken naar de beste sporters ter wereld. 166 jaar geleden werden in Much Wenlock namelijk de eerste Spelen gehouden van het moderne tijdperk. In naam weliswaar niet Olympisch, maar zelfs Pierre de Coubertin gaf toe dat de spelen van Much Wenlock de inspiratiebron waren voor de moderne Olympische Spelen.

Dus terwijl iedereen de Franse baron alle eer gaf voor het nieuw leven inblazen van de oude Spelen, voor de organisatie in 1896 in Athene, was het eigenlijk William Penny Brookes, de huisarts van het dorpje, die in 1850 voor het eerst de Spelen organiseerde.

Zelfs nu nog worden er elk jaar in het dorpje Spelen georganiseerd. Vier jaar geleden in London werd het dorpje geëerd, een van de twee mascottes heette Wenlock.

Themaweek 5: Olympische Spelen

Yurigate mist nuance

Tags

Brazilië, Olympische Spelen, Rio 2016, Rio de Janeiro, Yuri van Gelder

Binnen een paar uur nadat bekend werd gemaakt dat Yuri van Gelder waren de stellingen betrokken. Bijna iedereen had zijn mening klaar. Terwijl ik (en volgens mij de meeste volgers, liefhebbers) niet meer te horen kreeg dan het feit dat hij naar huis was gestuurd vanwege een paar te veel genuttigde biertjes, vormden zich al snel twee kampen.

Kamp 1 vond dat Yuri zelf mocht weten hoe hij leefde, al zou hij elke nacht bezopen terugkomen, zo lang hij maar presteert.

Kamp 2 vond het logisch dat hij werd weggestuurd, als je je niet aan de afspraken houdt, niet leeft als een topsporter, dan hoor je niet op de Spelen.

De kampen kwamen de dagen er na niet dichter bij elkaar. Sterker nog, het ging hard tegen hard. Een petitie om hem terug te sturen naar Rio werd gestuurd, een kort geding volgde al snel. Maurits Hendriks bleek al snel een gereformeerde kostschoolhouder.

Andersom werd gewezen op het gedrag dat anderen benadeelde, dat hij de regels al vaker gebroken had en dus niets te zoeken heeft op de Spelen, waar anderen wel serieus met hun sport bezig zijn.

In de discussie ontbrak alle nuance. Niemand die wilde luisteren naar de tegenpartij. Want beide kanten hebben sterke punten. De vergelijking met Best en Gascoigne is mooi. Twee spelers waar alle voetballiefhebbers gek op waren, ondanks hun levenswijze. Meteen kun je repliceren dat beide spelers veel meer hadden kunnen bereiken als ze voor hun sport geleefd hadden.

Aan de andere kant is het stringent en rigide toepassen van regels onzinnig, niet elke sporter is hetzelfde, wat voor de een goed is, is niet automatisch goed voor de ander. Maar als je eigen trainer het voorstel doet om je weg te sturen, dan weet je dat het niet om een enkel foutje gaat, dat het niet om slechts een paar biertjes gaat.

Al met al is het voor de leek onmogelijk een goed en gedegen oordeel te geven. Jammer is dat wel gebeurd. Nog jammerder dat het überhaupt nodig was hierover te praten.

Meningen:
Thijs Zonneveld
Wilfried de Jong
Theodor Holman
James Worthy
Auke Hulst

Themaweek 5: Olympische Spelen

Rio is een geweldige stad

Tags

Brazilië, Olympische Spelen, Rio 2016, Rio de Janeiro

Twee jaar geleden was het WK voetbal in Brazilië. Toen blogde ik al meer dan een maand dagelijks over dat prachtige land. Een aantal blogjes gingen natuurlijk over Rio de Janeiro, waar nu de Olympische Spelen zijn.

Elf jaar geleden was ik in Brazilië, een schitterend land. De foto’s bij dit blogje (en bij de meeste blogjes tijdens het WK 2014) zijn van mezelf.

Een aantal links naar blogjes over Rio:

Maracana

Michael Palin in Rio

Favela

Romario

Protest wordt kunst

Copacabana

Of alle andere blogjes over voetbal, Brazilië of het WK. 46 in totaal.

Themaweek 5: Olympische Spelen

Korte samenvatting van de Olympische sporten

Tags

Brazilië, Olympische Spelen, Rio 2016, Rio de Janeiro, sport

Voordeel van een flinke zomervakantie, je kunt wat meer zien van de Olympische Spelen. Toch kost het mij nog wel eens moeite bepaalde sporten te begrijpen, andere sporten vind ik totaal oninteressant. Maar de Olympische Spelen blijf ik fascinerend vinden, deze week dus een Olympische themaweek.

Als eerste een korte samenvatting.

Te beginnen met de sporten die ik niet begrijp, of waarvan de regels mij onduidelijk zijn: Paardrijden, Hockey, Moderne Vijfkamp, Zeilen, Schieten en Gewichtheffen.

Jurysporten kunnen nooit eerlijk zijn, altijd een reden voor discussie. Jammer. Turnen,
Boksen, Duiken, Paardrijden, Synchroonzwemmen en Trampoline.

Vechtsporten heb ik helemaal niets mee, waarom zou je elkaar de kop inslaan en daar dan trots op zijn? En dan ook nog eens vreemde regels, onduidelijke scores. Meteen afschaffen wat mij betreft: Boksen, Schermen, Judo, Taekwondo en Worstelen.

Dan zijn er nog sporten waarvan ik denk dat ze leuk zijn voor een dagje op de camping, een bedrijfsuitje of vrijgezellenfeestje, maar die ik als topsport niet serieus neem: Boogschieten, Badminton, Kano, BMX, Golf en Tafeltennis.

Dan zijn er een aantal sporten die ik wel als topsport inschat, maar die ik gewoon niet zo boeiend vind om naar te kijken: Voetbal (op de Spelen dan), Zwemmen, Handbal, Roeien en Waterpolo.

Tenslotte de sporten die voor mij de Spelen boeiend maken:Atletiek, Basketbal, Beach Volleybal, Wielrennen, Rugby, Tennis, Triatlon en Volleybal.

Themaweek 5: Olympische Spelen

Beetje druk op het veld

Tags

Brazilië, fotooo, Hans van der Meer, Rio de Janeiro, Romario, Van der Meest, voetbalfoto

Van der Meest, deel 81

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Gregory McDonald – Carioca Fletch

Tags

boeken, boeken 2015, boekrecensie, Brazilië, Fletch, Gregory Mcdonald, herlezen, lezen, Whodunit

Gregory McDonald – Carioca Fletch

De eerste Fletch was een succes. Het werd ook nog eens verfilmd. Chevy Chase speelde de titelrol. Net iets over de top. Iets te. Net niet meer grappig. Nooit spannend. Dat had een teken moeten zijn. Maar iets wat eenmaal werkt, moet uitgemolken worden. Dus kwamen er meer boeken, meer films.

De indruk kan niet worden vermeden dat de schrijver een film in gedachten had, maar vooral zelf graag research wilde doen in Rio de Janeiro en daarom maar dit boek geschreven heeft.

Het verhaal is niet zo heel bijzonder. Er zijn een paar verhaallijnen die door elkaar lopen, maar uiteindelijk is er niet een zo bepalend dat er een mooi plot aan het eind zit. De belangrijkste lijn is dat Fletch, voor het eerst in Rio, moet uitleggen hoe hij in een vorig leven aan zijn einde kwam. De weduwe wil graag de moordenaar weten, ziet Fletch aan voor haar vermoorde echtgenoot.

In de tussentijd is het carnaval, raken er mensen kwijt, wordt er gefeest en probeert iemand Fletch ook naar een andere wereld te helpen.

Tussendoortje. Op zijn hoogst.

Citaat: “Someone had pushed him into the capoeira troupe, not just once but three times. Whoever pushed him doubtlessly was still between hi mand the edge of the parade. Arms over his head, Fletch ducked. Keeping as low as possible, he began to scurry across the parade route to the far side, towards the stands.” (p.210)

Nummer: 15-012
Titel: Carioca Fletch
Auteur: Gregory McDonald
Taal: Engels (US)
Jaar: 1984
# Pagina’s: 275 (1873)
Categorie: Whodunit
ISBN: 0-446-32223-7

Meer:
Goodreads
Joe Barone
The Armchair Critic
Meer op gerbie.nl:
Fletch wint

Zomerthemaweek 2: Boeken

Wk afgelopen, vakantiemodus

Tags

Brazilië, fcblogbroeders, voetbal, WK 2014

Het WK is nu definitief voorbij. Geen WK-blog voor mij meer dus. Best wel jammer. Ik had nog wel meer willen schrijven. 46 stukjes is blijkbaar nog niet genoeg. Nog meer mooie foto’s uit Brazilië (kijk eens op mijn Tumblr). Voetballiederen. Waarom allerlei mensen die ik nooit over voetbal hoor ineens een verhaal gaan schrijven waarom Messi niet de beste speler van het toernooi kon zijn. Het gedrag van Robben en Van Persie. Blatter. Nog meer voetbalboeken. Oranjegekte. De omslag van pers en publiek na een paar mooie resultaten. Het verschil tussen mooi voetbal en resultaatvoetbal. Het WK van Ronaldo en Messi. Volkskrantjournalist Willem Vissers die in topvorm was, ook al was niet iedereen het daar mee eens. Gijp en Derksen, al zag ik ze bijna niet.

Helaas, het WK is voorbij, over vier jaar in Rusland de volgende editie. Misschien ook wel weer een WK-blog voor mij. Misschien ook wel niet…

Gerbie’s WK-blog, deel 46 (slot)

Gerbie.nl gaat nu weer terug in de vakantiemodus. Een aantal blogjes per week. Vanaf september weer actuelere zaken. Misschien wat vaker per week. Misschien ook niet…

Maradona es mas grande que Pele

Tags

Argentinië, Brazilië, Diego Maradona, fcblogbroeders, supporters, voetbal, WK 2014

Volgens Edwin Winkels is het een versie van Bad Moon Rising (CCR), het kost me moeite het te herkennen, maar ik vertrouw hem blindelings.

Volgens Sjoerd Mossou is het het mooiste lied van dit WK. Sjoerd heeft smaak.

Diego Maradona zong het fanatiek, samen met diverse Argentijnse voetbaljournalisten. Al zal het hem vooral om de laatste regel (zie titel blogje) gaan.

Hoe dan ook hebben de Argentijnse supporters laten zien dat ze de meeste passie hebben. Niet het beste team, niet het mooiste voetbal, zelfs hun grote ster was een beetje flets dit toernooi, maar omdat ze wel mooi kunnen zingen, twee keer een versie van ‘Brasil, decime que se siente’ (Brazilië, zeg me wat je voelt).

Op YouTube voor de liefhebbers vele versies.

Gerbie’s WK-blog, deel 45