Verstandshuwelijk

Tags

GroenLinks, lifeblog, politiek, trouw, twijfel

 

Ik ben trouw. Mijn voetbalclub is sinds mijn geboorte dezelfde. Nooit overwoog ik een andere vereniging te zoeken, zelfs niet toen een waardeloze trainer er mij naast zette. Of toen het beleid van het bestuur me niet aanstond. Ik werk al een decennium bij dezelfde werkgever, zelfs al ben ik het tegenwoordig vaker oneens met het management dan eens. Al jaren dezelfde televisiegids, pas twee auto’s (zelfde garage) sinds mijn rijbewijs, een bank, terug in mijn geboortedorp en al jaren dezelfde vriendin.

Niet dat alles altijd naar tevredenheid is, maar een verandering hoeft niet altijd een verbetering te zijn. Ik stem ook al bijna sinds de oprichting dezelfde partij. Ik ben ook al jaren lid. Maar die partij maakt het me steeds lastiger.

Het begon met de teloorgang van het docentenkorps. Het stelde niet veel voor, maar eens in de zoveel maanden als experts de kamerleden en fractiemedewerkers op de hoogte brengen van de stand van zaken in het onderwijs vond ik erg nuttig. Al jaren niets meer van gehoord. Toen vertrok het beste kamerlid van dat moment.

Begin december was ik het grondig oneens met de speech van Femke en schreef ik daar al over (hier) en later die maand was ik het ook niet eens met de manier waarop het politieke leiderschap werd overgedragen (hier). En ook over het bijzonder onderwijs verschillen onze meningen.

Een paar dagen geleden was daar dan de stem voor een nieuwe missie naar Afghanistan. En daar ben ik ook fel tegen. Zonder twijfel. Zonder nuance. Zo langzamerhand ga ik dus twijfelen of deze partij mijn denkbeelden nog wel uitdraagt. Of de partij die ik sinds de begindagen heb gesteund, gepromoot en die mijn stem keer op keer verdiende, nog wel de partij is die in de toekomst mijn stem krijgt.

Toen ik nog voornamelijk in het Engels schreef, een jaar of zes geleden nu, schreef ik al over de kracht van twijfelen. Nu zie ik dat weer. Ik twijfel. Ik zeg niet meteen mijn lidmaatschap op. Ik zie ook dat Ineke van Gent een eenzaam lichtpuntje bleek die durfde te stemmen tegen het gezamenlijk standpunt in. Zoals dat bij vele partijen nooit gebeurt. Maar over een dikke maand moet ik een vakje rood maken. Dat vakje bepaalt indirect de eerste kamer en dus ook over de leefbaarheid van ons minderheidkabinet. Ik twijfel of ik wel op een partij moet stemmen die dit kabinet stemde tijdens een belangrijke beslissing.

Hoe lang houdt dit verstandshuwelijk nog stand?

Advertenties

Oranje in 2012, Januari 2011 (deel 2)

Tags

Bert van Marwijk, EK 2012, Nederlands elftal, Oekraïne, Oranje, Polen, voetbal

Met een gerust hart kunnen we de WK-spelers Ooijer, van Bronckhorst en Boschker afvoeren van de lijst kanshebbers voor het EK volgend jaar. Maar vooral die laatste laat een vreemde leegte achter. Wie wordt de derde keeper? Velthuizen is dat op dit moment, maar als hij op de bank blijft in Spanje, komt zijn plek in de discussiezone. Vreemd genoeg zijn mogelijke concurrenten ook bankzitters. Krul speelt nu vanwege een blessure van de nummer 1 in Newcastle en Vermeer kan niet wachten totdat Stekelenburg verkocht wordt. Zou Ten Rouwelaar als enige Nederlandse keeper in de eredivisie die regelmatig een voldoende haalt (buiten de top 2) dan de lachende derde worden? Of verrast iemand anders ons?

Ook in de verdediging is nog veel te winnen. Volgens mij maar 3 zekerheidjes, dus zeker 4, misschien wel 5 plekken om voor te vechten. Vooral op linksback is nog een plek te winnen. Gaat Emanuelson via Milaan die plek pakken of blijft Pieters de man op links?

Op het middenveld heeft Anita een achterstand opgelopen, die redt het dus niet meer. De verrassing op dit moment is Kevin Strootman, net nieuw bij FC Utrecht en nu al in de voorselectie van het Nederlands elftal. Het kan hard gaan. En Siem de Jong moet tijdelijk spits spelen, maar ziet zijn broertje, die tijdelijk middenveld speelt, voorbij gaan. Wie wint de broerdertwist? Toch lijken er hier minder plekken beschikbaar.

Voorin vooral opletten op blessures. Van Persie en Robben zijn zekerheidjes, indien fit, maar dat zijn ze niet vaak. Met Kuyt en Huntelaar zijn er dan al 4 plekken vergeven. Dus moeten achtervolgers Elia en Lens van plaats 5 en 6 spelen willen ze een groot toernooi meemaken.

 

Doel
Maarten Stekelenburg 90
Michel Vorm 80
Piet Velthuizen 40
Tim Krul 30
Kenneth Vermeer 20
Jelle ten Rouwelaar 20
Erwin Mulder 10
Sergio Padt 10

Verdediging
Gregory van der Wiel 90
John Heitinga 90
Joris Mathijsen 90
Erik Pieters 60
Hedwiges Maduro 60
Ron Vlaar 50
Urby Emanuelson 50
Jeffrey Bruma 40
Peter Wisgerhof 40
Wilfried Bouma 30
Glenn Loovens 20
Ronnie Stam 10
Edson Braafheid 10
Patrick van Aanholt 10
Dwight Tiendali 10
Daley Blind 10
Robbert Schilder 10
Khalid Boulahrouz 10
Douglas 10

Middenveld
Mark van Bommel 90
Wesley Sneijder 90
Rafael van der Vaart 90
Ibrahim Affelay 80
Demy de Zeeuw 70
Nigel de Jong 70
Theo Janssen 60
Stijn Schaars 40
Wout Brama 30
Kevin Strootman 10
Siem de Jong 10
Leroy Fer 10
Royston Drenthe 10
Clarence Seedorf 10
Willem Jansen 10
John Goossens 10
Ismael Aisatti 10

Aanval
Dirk Kuyt 90
Klaas Jan Huntelaar 90
Robin van Persie 80
Arjen Robben 70
Eljero Elia 60
Jeremain Lens 50
Ruud van Nistelrooy 40
Luuk de Jong 30
Ryan Babel 20
Ricky van Wolfswinkel 10
Roy Beerens 10
Georgino Wijnaldum 10
Bas Dost 10
Luc Castaignos 10
Lorenzo Ebecilio 10
Florian Jozefzoon 10

 

Gerbie’s oranjeselectie. Op weg naar het EK elk kwartaal (tot de plaatsing, daarna elke maand) een inschatting van de kansen voor diverse spelers. 60 spelers hebben 2300 procent kans te verdelen. Persoonlijke voorkeur van de schrijver is niet verwerkt in deze selectie. Reacties zijn van harte welkom!

De Muur 29. De Tour in Rotterdam

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, De Muur, lezen, wielerboek, wielrennen

 

De Muur 29. De Tour in Rotterdam

Vlak voor de Tour uitgekomen, tijdens de Tour gelezen. Verhalen over de Tour en/of Rotterdam. Leuke uitgave. Zowel Bert Wagendorp als Mart Smeets schrijven zelf, als eindredactie deden ze dat vaak niet. En daarbij ook nog eens Jules Deelder, die een gedicht als verhaal schrijft, of andersom, het is maar hoe je het ziet. Willie Verhegge beheerst het genre ook overigens.

Ook mooi vind ik de vergeten geschiedenis, zoals het verhaal van Frank Heinen over Bas Hordijk, Marco Daane over de niet meer bestaande klassieker Rotterdam – Utrecht – Rotterdam en het verhaal dat ook verzonnen had kunnen zijn over de KRO wielerploeg in 1970 onder de naam Brandpunt Buitenspel.

Mooie verhalen voor de lezende wielerliefhebber.

Citaat: “De controleurs moesten limonade, citroenen, een emmer water en sponzen bij zich hebben. En verder reparatiemateriaal voor luchtbanden, een pomp, een schroefsleutel en verbandlinnen. Ook moesten ze ervoor zorgen dat tollen en spoorwegovergangen geopend zouden zijn. ‘Dit is met een goede fooi van de wachters te verkrijgen’, luidde een wenk voor de controleurs.” (blz. 62)

Nummer: 10-046
Titel: De Muur 29. De Tour in Rotterdam.
Auteur: Diversen (Jules Deelder, Bert Wagendorp, Mart Smeets, Dominique Elsschot, Frank Heinen, Willie Verhegge, Peter Ouwerkerk e.a.)
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 143 (8301)
Categorie: Sport (Wielrennen)
ISBN: 978-90-204-1229-1

Meer De Muur:

28 26 25 24 23 22 21 20 19 18 17 16 15 14 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1

Hoe zat dat ook alweer met dat zwaard en die steen?

Tags

fotooo, Kijk nog eens, reizen, Spanje

Kijk nog eens 146

Rondrijdend door Andalucië zien we het kasteel op een schitterende plek. We besluiten even rond te wandelen. En daar staat het zwaard ineens. Excalibur toch? Maar lag dat niet ergens anders? Heb ik zo slecht opgelet bij geschiedenis?

Overwegingen

Tags

nationale gedichtendag, onderwijs, poëzie, school

Omdat het vandaag Nationale gedichtendag is, wil ik daar graag aan meedoen. Dit jaar niet een eigen brouwsel, maar een mooie die ik vandaag las. Sluit nog een beetje aan bij mijn dagelijkse bezigheden ook.

 

T. van Deel – Overwegingen

 

Als ik nu tegen die jongen

zeg dat hij eruit moet gaan

zegt hij misschien waarom

meneer ik dee toch niks

en moet ik eerst staan

uitleggen dat hij weliswaar

inderdaad geen schuld heeft

maar dat het mij om di-

dactische redenen beter

lijkt dat hij verdwijnt

en hoe mooi het van hem

zijn zou als hij dat zonder

verdere discussie doen zou –

dus zeg ik maar niets.

Come fly with me

Gerbie kijkt YouTube 056

Schitterende nieuwe serie op de BBC, Come fly with me door de makers van Little Britain. Ik heb helaas de tweede aflevering gemist. Morgenavond weer een nieuwe aflevering, zaterdagavond weer een herhaling.

Tommy, Melody and Keely, Ian Foot en vele andere nieuwe karakters. Beroemde gasten zoals Gary Lineker en Ronnie Corbitt en de fameuze eigenaar van Fly Lo, Omar:

Over een tijdje vast te zien op de Nederlandse televisie, maar de echte fan kijkt natuurlijk gewoon naar de BBC.

Suus op Cuba, deel 11

Tags

Cuba, reizen, Suus, vakantie

View Suus op Cuba in a larger map

We gingen weg bij oma, dat was wel jammer. Weer in de auto, maar niet zo ver zeiden papa en mama. Nou weet ik niet welke weg ze hadden gekozen, maar het was geen goede. Sliep ik net lekker bij papa op schoot, ging mama over allerlei bulten en door kuilen rijden. Een keer was het zelfs zo erg dat ik door de lucht vloog, maar gelukkig ving papa mij wel weer op. Ik heb maar net gedaan of ik doorsliep, anders kregen papa en mama vast ruzie.

We vonden wel weer een leuk huisje om in te slapen. Dit huisje had namelijk een zwembad. En daar mocht ik in samen met mama. Dat was erg leuk. Ik hoefde niet eens mijn zwembandjes om, omdat mama er toch de hele tijd bij was. Van de kant springen in de armen van mama is ook fantastisch. Of met de bal spelen. Maar springen is toch wel het leukst. Morgenvroeg voor we gaan rijden gaan we weer zwemmen hoop ik, ik vind zwemmen heel leuk.

Mart Smeets – De afrekening

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, lezen, Mart Smeets, wielerboek, wielrennen

 

Mart Smeets – De afrekening

Wielerroman staat er bij als ondertitel. Om een nietsvermoedende potentiële koper niet op het verkeerde been te brengen? Is de naam Smeets en een nieuw boek in juni niet duidelijk genoeg. Komt de goede man niet al meer dan een decennium elk jaar twee keer met een nieuw boek en weet dus iedereen waar het over gaat. Het plaatje van de wielrenners op de voorkant nog niet duidelijk genoeg?

Maar goed, is het wel een wielerroman? Dit boek gaat over Stijn Miller, het alter ego van Smeets, reeds eerder hoofdpersoon in meerdere boeken van Smeets. Stijn Miller volgt de Tour de France al vele jaren, dus ook in dit boek. Maar volgens mij gaat dit boek helemaal niet over wielrennen. De Tour de France is de kapstok, het verhaal gaat vooral over Smeets zelf. Het is een excuus om zijn frustraties en fantasieën te vermengen en het van zich af te schrijven. De Neel komt er natuurlijk in voor, die krijgt een veer op de bekende plek, weliswaar indirect, maar voor de goede verstaander staat er een duidelijk compliment. Hopelijk heeft de Neel het boek nog gelezen voordat hij onze wereld verliet.

Het boek is zeker niet vervelend om te lezen, die kunst beheerst Smeets zeker. Maar naar mijn mening is de roman niet zijn sterkste punt. Ik zie hem liever stukjes schrijven, achtergrond verhalen maken, sfeerbeelden schetsen of reportages maken. Maar als ik zijn meer dan veertig boeken tellende oeuvre op volgorde van kwaliteit moet zetten, dan zitten zijn romans niet bij de top tien. Uitzondering is De Kopgroep, dat terecht veel complimenten kreeg en al in meerdere talen is vertaald. Ook De Afrekening zal niet in de bovenste helft staan.

Desalniettemin las ik ook dit verhaal weer met veel plezier, nadat ik de voetbalboekenleesmaand had afgesloten en overgestapt was op wielerboeken ten tijde van de Tour de France.

Citaat: “Stijn kon alleen een excuus, vermengd met een cynische opmerking, bieden. Hij kreeg bijna het gevoel dat hij het ongemanierde gedrag van al die mannen met hesjes moest verdedigen. Nergens ter wereld was de behandeling bij hekken, afzettingen en omleidingen zo bot als in Nederland.” (blz.98/99)

Nummer: 10-045
Titel: De afrekening
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 219 (8158)
Categorie: Sport (Wielrennen)
ISBN: 978-90-468-0806-1

Meer boeken van Smeets:
Geel
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Olympische spelen
Passie
Prikkels
Retro
Sportzomerdagboek
Sterren
De tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Vuur
Wereldtour
Zomeravondvertellingen

Suomenlinna, Finland

Tags

Finland, fotooo, Hans van der Meer, Helsinki, reizen, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Het is er niet zo koud meer als het er uitziet, op dat eilandje in de haven bij Helsinki. Maar ik kom wel dit schitterende veld tegen.

 

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

 

Voor jou sta ik uren in de kou

Tags

concert, Hengelo, muziek, Raymond van het Groenewoud, Vlaanderen

Het was een extreme lastminute beslissing om toch te gaan. De een na de ander mailde me dat hij niet kon, ik bleef alleen over. En ik had al genoeg avonden vol die week. Toch besloot ik te gaan. Ik kon de trein nog net halen. Er waren nog kaartjes. Sterker nog, ik kwam op de eerste rij te zitten.

 

Het bleek al snel de moeite waard. Ik had hem gemist toen hij een paar jaar geleden in Almelo was, dus was dit de eerste keer dat ik hem live zag. Vreemd, want in het Nederlands taalgebied beschouw ik hem als een van de allergrootsten. Wat ik dus nog vreemder vond, was dat ik in de kleine zaal op de eerste rij zag dat de zaal niet eens uitverkocht was. Blijkbaar hebben velen niet gerealiseerd dat ze een levende legende konden zien optreden.

Voor de pauze een soort grootste hits voorstelling. Als aangekondigd eigenlijk, de Tour is ter gelegenheid van zijn veertig jarig bestaan als artiest. Al snel krijgt hij het publiek mee, wat me een beetje verbaasd. Meestal duurt dat in het theater iets langer dan in een concertzaal en gezien de gemiddelde leeftijd van mijn medebezoekers om me heen, had ik dit niet verwacht. Maar al snel zong men netjes mee: “Voor jou sta ik uren in de kou”, precies zoals hij het vroeg in de aankondiging.

Na een mooie versie van ‘Meisjes’ en een breekbare ‘Twee meisjes’ volgden vele andere hits, waaronder een iets te snel uitgevoerde ‘Je veux de l’amour’ en een heel lange ‘Brussels by night’, ideaal om alle muzikanten even de kans te geven zich uit te leven vlak voor de pauze.

Na de pauze veel nummers die ik nog niet kende. Volgens mij ook uitgezocht voor de muziek, nummers als ‘Hoe zie ik er uit?’ en ‘Lukakinovski’ zijn leuke deuntjes om te spelen voor de band. Dus waar voor de pauze de nadruk lag op de tekst, lag die na de pauze duidelijk op de muziek. Een Lou Reed vertaling bleek aan aangepaste versie van de Velvet Underground’s ‘White light/white heat’ te zijn. De afsluiter is zijn grootste hit, niet mijn favoriete nummer ‘Liefde voor muziek’.

 

Ik heb een prachtige avond gehad, en dat heb ik ook verteld toen ik een handtekening scoorde in zijn tekstboek dat al jaren in mijn kast staat. Mijn ontdekking van de avond was zoon Leander die in de band meespeelde in diverse rollen. Een komisch en muzikaal talent, hopelijk ook een artiest die zich zelf gaat ontplooien in de toekomst.

Dat ik drie kwartier in de kou op het station moest wachten tot ik weer naar huis kon was geen probleem, ik heb een legende zien optreden. Hadden meer mensen moeten doen.

Hengelo, Donderdag 6 januari 2011, Raymond van het Groenewoud

Meer:
26-11-2010 Paard van Troje, Den Haag
18-12-2008 W2, Den Bosch
1-8-2010, Suikerrock, Tienen

Hard Gras 72. Simon Kuper – Mandela wint de wereldcup

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, Hard Gras, lezen, Simon Kuper, voetbal, voetbalboek, Zuid Afrika

Hard Gras 72. Simon Kuper – Mandela wint de wereldcup

Hard Gras doet het goed. Al 15 jaar goede voetbalverhalen en een netwerk om jaloers op te worden. Dus konden ze voor het afgelopen wereldkampioenschap voetbal weer eens wat bijzonders doen. Het lag ook voor de hand. Simon Kuper, onregelmatig bijdragen leverend, was de ideale man om eens naar Zuid Afrika te kijken.

Het land van zijn grootmoeder, eigenlijk ook zijn eigen land, al groeide hij vooral elders op. Van een herinnering uit 1985 (en eigenlijk zelfs vanaf 1866, de eerste voetbalwedstrijd in Pietermaritzburg) tot mei 2010, vlak voor het begin van het WK gaat Kuper op zoek naar het Zuid Afrika zoals de doorsnee fan dat niet zal kennen, maar ook zeker niet zal zien tijdens het evenement zelf. En dat is erg leuk om te lezen. Omdat ik zelf een jaar of drie daarvoor ook een paar weken door het land heb mogen reizen, zijn een aantal dingen heel duidelijk herkenbaar. Andere zaken komen weer van de echte insider. Al met al geeft het boek een heel ander beeld dan hoe het organisatiecomité en de Fifa hebben besloten hoe het toernooi herinnert moet worden.

Dat is overigens niet altijd negatief. Natuurlijk, er staan ook in dit boek schrijnende voorbeelden over hoe mensen in Zuid Afrika (moeten) leven, maar ook de vreugde voor het spel is soms erg mooi en puur. Dit laatste in tegenstelling tot de geregisseerde blijdschap van Blatter en cachotten.

Zelf probeert hij in zijn inleiding al te verklaren hoe gecompliceerd Zuid Afrika eigenlijk is. “Dit is dan ook geen boek over Zuid-Afrika. Het is een boek over de bezoeken die ik aan de verschillende Zuid-Afrika’s heb gebracht in een poging de rol van het voetbal te begrijpen.” Het is onmogelijk een boek over het land te schrijven zonder terug te kijken naar de Apartheid. De studentenopstand, de vrijlating van Mandela, de terugkeer van de democratie, allemaal factoren van belang in de keuze van de wereldvoetbalbond voor de organisatie in 2010.

Het is erg lastig om dit boek te bespreken, omdat het niet een verhaal is. Geen begin, geen eind. Het zijn vele verhalen door elkaar. Losstaand of toch onderling samenhangend, met een rechtstreekse link naar het WK of een achterliggende oorzaak. Het is allemaal relevant, maar op het moment van lezen heb je dat niet altijd door. Soms zijn de stukjes hilarisch, dan weer triestmakend. Maar zonder enige uitzondering erg goed geschreven, al had ik dat van Kuper niet anders verwacht.

Citaat: “Nadat Mandela had gesproken, vlogen helikopters feestend over het publiek. Spontaan begonnen de genodigden de polonaise te dansen. Het was net Woodstock (..). De wereld had er een nieuw land bij gekregen, een land dat danste. Na de inauguratie reed Mandela naar Ellis Park om Bafana Bafana tegen Zambia aan te moedigen.” (blz. 44)

Nummer: 10-044
Titel: Hard Gras 72. Mandela wint de wereldcup
Auteur: Simon Kuper
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 144 (7939)
Categorie: Sport (voetbal)
ISBN: 978-90-468-0742-2
Meer Simon Kuper:
Retourtjes Nederland
WikiPedia
Hard Gras 22 (Ajax, de Joden, Nederland)
Recensie NU over Hard Gras 72
Kuper bij DWDD (26-10-2009)
Verhalen uit De Pers

Meer Hard Gras:
71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20

Schaatsbaan op Curacao

Tags

stats, zoektermen

 

Op 28 oktober publiceerde ik het overzicht van de maand augustus. Ik gaf het de titel seks filmpjes gratis kijken nl, een zoekterm uit die maand. Dit zorgde er voor dat ik in november een hoop bezoekers extra naar mijn site kreeg. Opmerkelijk, aangezien ik in november bijna een maand niet geblogd heb, ivm NaNoWriMo.

Vele bezoekers bleven ook erg kort op mijn site. Normaal is de gemiddelde tijd van een bezoeker een minuut of 2. In november was het gemiddelde 3 seconden. Met afstand de meest populaire zoekterm was seks filmpjes gratis kijken nl. Liefst 191 bezoekers bleven allemaal 6 seconden op zoek naar de bewuste filmpjes. Ook de volgende plaatsen in de top tien lijken hier op: 2. Gratis seks filmpje 3. Seks filmpjes 4. Neuken filmpjes gratis kijken

Om even een idee te geven hoe populair seks blijkt te zijn bij Google. Deze vier zoektermen leverden bijna een kwart van mijn bezoekers in de maand november. Zoekterm nummer 4 was nog altijd 32 bezoekers, nummer 5 (all inclusive suzanne vermeer) maar 10 bezoekers. En die werden waarschijnlijk teleurgesteld door mijn recensie die verre van positief was. Zelf zakte ik van 1 naar 11 in de zoektermenlijst.

Bijzondere zoekopdrachten in november 2010:

12 jaar seks filmpjes (ik hoop dat je 12 jaar lang bedoelt en niet met kinderen van 12 jaar)

apen seks filmpjes (zal blijkbaar ook wel een markt voor zijn)

column suarez past het beste in italie (die heb ik nog niet geschreven volgens mij)

dagwaarde nissan almera (en andere zoektermen met dit type auto er in. Ik heb er geen, ik heb zelfs geen verstand van auto’s. Sorry)

draaimolenpaard te kop (ik neem aan dat je te koop bedoelt. Marktplaats?)

een dier begint aan een wandeling over een rubberen band die 1 meter lang is. haar snelheid is 5 cm/sec. na elke seconde wordt de rubberen band in een mum van tijd 1 meter langer. de mier beweegt mee met de gelijkmatige uitrekking van de rubberen band (leuk verhaal. En nu?)

je kunt je van je vrouw ontdoen, maar aan je voetbalclub zit je vast tot aan je dood. sparta is niets meer dan miljoenen degenererende hersencellen. sparta krimpt langzaam, zoals het brein van tonny van ede, de personificatie van sparta toen (1959) en nu (ziet er uit als een citaat van Hugo Borst)

luierplezier (ach, ik heb er ondertussen zo veel verwisseld, plezier is een groot woord. Wel een vader-dochter moment. Ook veel waard)

meisje loopt naakt op het voetbal veld (in al die jaren nog nooit gezien. Niet als ik speelde, niet als ik op de tribune zat. Kan iemand me waarschuwen?)

nederland man@yahoo.cl op zoek naar van vrouwen in nederland (en die Chileense man zoekt via mijn blog?)

recencie over garfield 71 boek (ik ben bij 32 afgehaakt geloof ik. Daarbij zijn Garfields boeken niet echt boeken die gerecenseerd worden)

schaatsbaan op curacao (dooit het daar niet behoorlijk?)

Weekendje weg

Tags

Lissabon, reizen, Stockholm, weekendje weg

Al meer dan een decennium sparen ze er voor. En om de twee jaar gaan ze een weekendje weg. Een mooie stad bekijken, sportwedstrijd, wat cafés om wat consumpties te nuttigen. Het zijn meestal geen weekendjes waarin ze veel cultuur snuiven, maar wel weekendjes waarover nagepraat wordt.

Ik sprak een aantal van hen op de voetbal, een ander in het café. Het zou weer een mooi weekend worden. Stockholm was de bestemming. Enthousiast vertelde ik over de mooie oude stad, waarschuwde ze voor de hoge alcoholprijzen, wetende dat dit toch een van de belangrijkste bestanddelen is van het weekendje weg.

Op twitter volgde ik hun onderlinge gesprekken. ‘Elke bom die nu afgaat, gaat straks niet meer af’, las ik vorige maand. De temperatuur werd uitgebreid besproken. Vrijdag vertrokken ze. De eerste berichten via twitter begreep ik niet helemaal. 3000 kilometer verder weg? Al snel heb ik het door. Ze zitten in Lissabon, niet in Stockholm.

Meer dan de helft van het groepje wist het ook niet. Zo liep er iemand met snowboots bij negentien graden rond. Een ander had vijf truien meegenomen. De organisatie had op het vliegveld de grootste lol gehad. Op afstand lachte ik met de samenzweerders mee.

Tom Egbers – Twaalf gestolen jaren

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, lezen, Tom Egbers, voetbal

Tom Egbers – Twaalf gestolen jaren

Het zal je overkomen. Je schrijft een boek over je jeugdheld. Prachtig verhaal over een zwarte Zuid-Afrikaanse voetballer in het blanke Almelooo van de jaren vijftig. De hoofdpersoon werkt mee, het boek wordt goed ontvangen, er wordt zelfs een film van gemaakt.

En dan kom je er ineens achter dat je niet het hele verhaal kent. Dat De Zwarte Meteoor, jouw held, niet alles heeft verteld. Dat hij in de Verenigde Staten jarenlang achter tralies heeft gezeten.

Dus in plaats van genieten van het succes moest Egbers op zoek naar de waarheid achter de geruchten, achter de beschuldigingen. En dus heb je dan automatisch een tweede boek.

Na het waardeloze vorige junivoetbalboekenleesmaandboek was ik toe aan wat meer inhoud. Een goed boek dat over voetbal gaat. Dat zelfs een link met Zuid Afrika heeft. Het boek van Egbers voldoet aan die kwalificatie. Al is het nog nauwelijks een voetbalboek. Het gaat over Steve Mokone, in Nederland bekend geworden als voetballer van Heracles. Maar het gaat vooral over de ongelijke juridische strijd die de zwarte dokter Mokone moest leveren in de Verenigde Staten. Een land waar de slavernij was afgeschaft, maar waar racisme nog welig tierde.

Egbers heeft daarnaast nog een persoonlijk dilemma op te lossen. Is Mokone nog een vriend? Vertrouwt hij de man nog die zo’n belangrijk deel van zijn verleden verzwegen heeft? Want dat Mokone onschuldig is, stond eigenlijk vast voor de journalist. Maar de twijfel is er natuurlijk ook. Want waarom verzwijg je de gevangenisstraf als je daadwerkelijk onschuldig bent?

Een mooi boek van Egbers, het geeft een goed beeld van New York in de jaren zeventig, maar ook van het hedendaagse land, waarin zoeken lastiger bleek te zijn dan dat het normaal gesproken zou moeten zijn. De ontzettend foute politie, mensen die niet willen praten, het wordt Egbers ook niet eenvoudig gemaakt. Aan de andere kant, als alles simpel uit te zoeken was geweest, dan had dit boek niet bestaan.

Een waardig opvolger van De Zwarte Meteoor, al blijf je achteraf nog wel met dezelfde vragen zitten waarmee ook Egbers worstelde en waarschijnlijk nog steeds worstelt. Waarom? Wat weten we nu nog niet? Wie heeft er belang bij dat dit verhaal niet bekend werd? Maar goed, romans met een open einde zijn vaak ook beter dan de simpelere versies.

Citaat: “Er blijkt uiteindelijk toch een dossier Mokone te bestaan. Kennelijk geen gewoon dossier, want het is zelfs voor medewerkers van justitie niet toegestaan het zomaar in te zien. Maar één van die medewerkers, een Amerikaan voor wie ‘Justice is denied no one’ nog betekenis heeft, is bereid het dossier te openen.”

Nummer: 10-043
Titel: Twaalf gestolen jaren
Auteur: Tom Egbers
Taal: Nederlands
Jaar: 2002
# Pagina’s: 192 (7795)
Categorie: Biografie
ISBN: 90-6005-246-3

Voetbal op de Paralympics

Tags

Australië, column, GFC, Goal, Olympische Spelen, Paralympics, reizen, Sydney, Sydney 2000, voetbal

Goal, December 2006

Na de Olympische spelen volgden in Sydney nog de Paralympics. Twee weken na de topsporters waren de gehandicapte sporters aan de beurt. Als altijd met minder aandacht dan tijdens de Spelen zelf. Dat is logisch. Ook al zijn er altijd weer mensen die het onterecht vinden dat de gehandicapte atleten niet net zoveel aandacht krijgen als de ‘gewone’ sporters, feit is dat er in veel gevallen absoluut geen enkele sprake is van topsport. Wereldrecords die met minuten gebroken worden op de estafettes, atleten die een half jaar nadat ze voor het eerst een bepaalde sport proberen al Paralympisch goud winnen en sporters die vlak voor de spelen nog van sport wisselen om toch nog mee te kunnen doen, zijn duidelijke tekens dat het qua sport niet veel voorstelt.

Maar de Paralympische spelen zijn de moeite van het bekijken waard. Het rolstoelbasketbal krijgt veel aandacht, ook andere sporten zijn leuk om te kijken. Ik heb twee keer een dagkaart gekocht, waardoor ik de hele dag allerlei sporten mocht bezoeken. Een prachtig systeem waarbij ik bekende sporten als tennis, volleybal, zwemmen en atletiek bezocht, maar ook sporten als goalbal voor blinden en het spectaculaire rolstoelrugby. Deze sport houdt de materiaalman van de teams continu bezig. De rolstoelen knallen als botsauto’s op de kermis regelmatig tegenstanders het veld uit, of zelfs uit hun rolstoel.

Natuurlijk heb ik ook een voetbalwedstrijd bezocht. Ik hoopte dat er een toernooi voor doven zou zijn, waar ik de spits van SVBV uit Barchem nog eens aan het werk zou kunnen zien, maar het voetbaltoernooi bleek slechts voor sporters met een ‘cerebral palsy’. Spastische sporters dus. Ik bezocht Nederland tegen Portugal. De laatste groepwedstrijd en Oranje moest met 2-0 winnen om de halve finale te halen. Vooraf werd Nederland als de grote favoriet gezien. Ze hadden niet alleen de laatste drie paralympische voetbaltoernooien gewonnen, maar ook alle overige belangrijke voetbaltoernooien. De Australische televisie vertelde dat de andere teams slechts voor zilver speelden, aangezien voor Nederland automatisch het goud ingevuld kon werden. Het toernooi bleek iets anders. Oranje verloor van Oekraïne en Argentinië en had mazzel dat het überhaupt de halve finale nog kon halen.

De regels zijn zo goed als gelijk. Het veld is echter iets kleiner en daarom wordt er met zeventallen gespeeld. Verder wordt er door sommige spelers ingerold in plaats van gegooid, dat heeft natuurlijk alles te maken met hun handicap. De wedstrijden duren twee een keer een half uur en worden gespeeld op kunstgras, waar twee weken geleden de Nederlandse hockeyers nog goud wonnen.

De eerste helft is saai. Oranje valt aan, Portugal verdedigt. In de tweede helft slaat de frustratie toe. De Portugezen blijven regelmatig liggen voor blessures, maar genezen zodra ze aan de zijlijn liggen. De spelers in het oranje laten zich provoceren en krijgen gele kaarten en zelfs een rode. Met zes tegen zeven blijven ze aanvallen. Spelverdeler en beste speler Van Dijk staat steeds vaker met zijn hoofd te schudden. Invaller De Wit, zijn haar Oranje geverfd, ligt vaker op de grond dan dat hij op de benen staat. Ook de keeper moet vroegtijdig vertrekken als hij een doorgebroken speler neerhaalt. Met vijf spelers is het natuurlijk afgelopen. De wedstrijd eindigt zoals hij begon, de Portugezen vieren feest.

Het Nederlandse legioen op de tribune, onder aanvoering van Erica Terpstra, is teleurgesteld en druipt af. Het is opvallend hoeveel supporters toch weer in het oranje aanwezig zijn. Tussen de tientallen schoolgroepen die altijd hoorbaar aanwezig zijn, is het de enige groep van supporters die duidelijk herkenbaar is.

Het was geen beste wedstrijd. Het niveau viel me eerlijk gezegd, in vergelijking met sommige sporten, tegen. Via een huisgenote, die De Wit een aantal keren sprak, begreep ik dat de spelers werk en/of studie een tijdje opzij hadden geschoven voor de spelen. Semi-professioneel zou je zelfs kunnen zeggen. Het mocht niet baten. Titelverdediger Nederland werd roemloos laatste.

De rijdende rechter 044

Tags

auto, Rijdende Rechter, zebrapad

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik heb vorige week tijdens de gladheid hele stukken trottoir vermeden en op de weg gelopen. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Datum: 5-1-2011
Tijd: onbekend
Plaats: Iependijk Goor
Dader: Rode Citroen Saxo 1.4 (85- FX – FF)
Situatie: Ze staat te wachten bij het zebrapad, voor ze over kan steken. Dochterlief ligt heerlijk in de kinderwagen, onwetend van de grote boze wereld.

Een auto ziet het en stopt netjes. Zo hoort het. Als er iemand wil oversteken, dan stop je even. Ze drukt de wagen vooruit en stapt het zebrapad op.

Er lijkt niets aan de hand, totdat achter de nette meneer een jongedame komt aangereden. De dame, schatting: begonnen met rijles op haar 18e verjaardag, al een auto voor ze weer jarig is, heeft haast. Maar er staat een auto stil voor haar. Op haar weghelft nog wel.

Ze zal toch niet? Nee, zo dom is niemand. Toch?

Ja hoor, ze is zo dom. Ze gaat opzij om de stilstaande auto te ontwijken en kijkt niet naar andere verkeersdeelnemers. Op het zebrapad schrikt een moeder van deze jongedame die op haar 18e al een wegpiraat blijkt te zijn. Ze kan nog net opzij springen, de kar met haar dochter er in trekt ze gelukkig net op tijd weg. De wegpiraat vliegt verder zonder enige blijk te geven dat ze geschrokken is.

Straf: Nooit meer achter het stuur plaatsnemen. Daarnaast een taakstraf bij een kinderdagverblijf van een jaar of twee.

Falmouth, Jamaica

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Kijk nog eens 145

Zwartrijdende schijterd

Tags

NS, toilet, trein, zwartrijden

In de stad moet ik al nodig, maar ik heb geen zin om een kroeg binnen te lopen en daar wat drinken te bestellen om even de wc te kunnen gebruiken. Veel te veel tijd. Ik hou het nog wel even vol, het is ook een soort zelfbescherming. In de boekhandel blijf ik daardoor geen uren rondlopen en dus kom ik alleen thuis met een paar boeken die ik zeker wil lezen en niet met een stapel die ik wel eens zou kunnen gaan lezen.

Principieel heb ik niet zo veel tegen wildplassen, maar in de binnenstad is het toch wel lastig. Ietwat uit het zicht op een plek waar weinigen er last van hebben, lijkt me toch wel een vereiste. Gaat dus ook niet door. Gelukkig is er de trein.

Ik stap in met nog vier minuten te gaan voor vertrek. Ik zoek een rustig plekje op, met uitzicht op de wc-deur. Die drie minuten hou ik ook nog wel vol, dan heb ik van Enschede tot Drienerlo, een kort stukje, maar ik moet zo nodig, dat moet lukken. En omdat ik netjes ben opgevoed, voldoe ik aan het verzoek de wc niet te gebruiken op het station.

Ik doe mijn jas uit, zet mijn rugzakje naast me neer en pak mijn leesboek. Iemand loopt langs mij heen, komt op het balkon en kijkt in de wc. Hij zal toch niet? Ja hoor, hij gaat gewoon naar de wc. Maar goed, hij zal er zo wel uitkomen.

De trein vertrekt en de wc-deur blijft dicht. Ik lees mijn boek, maar kijk er toch ook vaak overheen, de druk op mijn blaas voelend. Ik moet in deze trein, de volgende trein heeft geen toilet. De conducteur komt langs, stempelt mijn kaartje en loopt langs de wc naar de volgende coupe. Ik besef ineens dat hij helemaal niet naar de wc hoeft (zo lang heeft niemand nodig toch?), maar dat het een zwartrijder is die gratis mee wil rijden.

In Hengelo stap ik gefrustreerd de trein uit en moet op zoek naar het openbare toilet. Dat blijkt er niet meer te zijn. Ik vermijd toiletten op stations, herinner me een oude man in Leeuwarden die zo eenzaam was dat hij aanbood met mij mee te gaan, het blauwe licht op het toilet van Hengelo, blijkbaar bedoelt om drugsgebruikers tegen te gaan, extreem smerige toiletten in Rome waarvan ik bijna over mijn nek ging. Maar ik heb geen keuze. Het blijkt niet meer gratis te kunnen bij de NS. Ook wegbezuinigd gok ik. Voor vijftig cent heb ik nu een smerige stalen constructie waarvan de ‘wc-bril’ automatisch naar beneden komt als ik nader. Voor mijn blaas maakt het niet uit. In de volgende trein zit ik wel op mijn gemak.