Het boek dat ik al jaren van mezelf moet lezen, is het standaardwerk over een oorlog die me al tijden fascineert. De voetbaloorlog tussen El Salvador en Honduras. Met mijn rugzakje trok ik door beide landen, maar het hoe en waarom van die oorlog ging langs me heen.
Online zoeken gaat een stuk eenvoudiger, zeker als het gaat om obscure boeken. De Poolse journalist schreef het boek, gelukkig werd het vertaald. En als je het dan thuis hebt, ben je blij. Trots dat het op de plank staat. En toch begin je er niet meteen in, je hebt het boek nog even tegoed. En de voorpret is daardoor nog groter, dus wacht je nog een tijdje.
Afgelopen jaar was het eindelijk zo ver, ik trok het uit de kast, begon te lezen, maar was binnen een halve bladzijde compleet verbaasd. Dit ging helemaal niet over centraal Amerika! Sterker nog, ik las over Afrika, bladerde verder en zag dat de meeste verhalen over Afrika gingen. Daar had ik het boek niet voor gekocht.
Maar toch raakte ik al snel gefascineerd door een kijkje achter de schermen van de oorlogsjournalist. Hoe geraak je in een land waar ze je liever niet zien? Hoe kom je aan juiste en objectieve informatie mocht je er toch zijn? Wat doe je als je als partij wordt gezien, terwijl jezelf overtuigd hebt dat je buitenstaander bent? Wanneer is het veilig genoeg om te reizen? Hoe goed leer je een land kennen, waar je net bent aangekomen en de taal niet vloeiend spreekt?
Kapuscinski schrijft het allemaal op, met een gevoel voor humor zelfs, wat je eigenlijk niet verwacht bij de verhalen die hij meemaakt. Geen moment heb ik het gevoel dat wat ongeloofwaardig is inderdaad niet de waarheid is. De Pool pakt mij binnen een paar verhalen helemaal in. En dan, na een dozijn verhalen, in Congo, Nigeria, Algerije en vele Afrikaanse conflicten te hebben vernomen, zijn we dan toch in Tegucigalpa.
Eindelijk het doel van het boek. En eerlijk gezegd, zit ik dan al zo diep in de Afrikaanse verhalen, het kost me moeite om de achtergrond van de voetbaloorlog te begrijpen. Al had ik beter moeten weten, begrijpen is namelijk wel veel gevraagd. Hij schildert de gebeurtenissen, verklaart hoe hij in de buurt van het front probeert te komen, observeert en trekt zijn eigen conclusies. En beter dan dat wordt het ook niet. Juist als buitenstaander kan hij daardoor als beste het verhaal vertellen. Objectieve lokale verslaggeving bestaat niet. Zoals algemeen bekend, ‘The first casualty…’.
Er volgen nog een paar verhalen en het boek is uit. Een verzamelbundel, niet het standaardwerk dat ik dacht dat het was. De omslag is volgens mij dan ook puur gekozen als marketingcampagne. Het boek had volgens mij ‘the soccer war and other war stories’ moeten heten. Ondanks dat alles, heb ik wel een erg boeiend boek gelezen. Een boek waarin ik veel heb geleerd over de wereld, al is het dan niet geschreven als boek, komt er meer humor in voor dan je mag verwachten bij de situaties. Een mooi boek waarvan ik blij ben dat ik het bezit. Wel een klein probleempje: op welke plank hoort het boek nou thuis? Want op de plank voetbalboeken waar ik het vandaan haalde, is het in ieder geval niet op z’n plek.
Citaat: “In Latin America, he said, the border between soccer and politics is vague. There is a long list of governments that have fallen or been overthrown after the defeat of the national team. Players on the losing team are denounced in the press as traitors.” (p.159)
Nummer: 21-033
Titel: The soccer war
Auteur: Ryszard Kapuscinski
Taal: Engels (Pools)
Jaar: 1990
# Pagina’s: 244 (7093)
Categorie: Non-fictie
ISBN: 978-1-86207-959-5
Meer:
Gerbie on Tour in Honduras
Gerbie on Tour in El Salvador (o.a.)
Themaweek 125: Engelstalige boeken
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 