Aanrader: Klassen

Tags

in het nieuws, onderwijs, politiek, school

De afgelopen weken ontzettend genoten van de serie Klassen. Mocht u dat nog niet gedaan hebben, om welke al dan niet goede reden, doe dat alsnog. Vast wel ergens te vinden via NPO Plus/Start of hoe dat tegenwoordig heet.

Een schooljaar lang volgden de documentairemakers kinderen, in groep 8 of net daarna. Hoe gaat het met het onderwijs in Nederland? Het is de makers gelukt om goed te laten zien dat kansenongelijkheid in Nederland nog steeds een groot probleem is. Waar op de ene school de leerlingen teleurgesteld zijn met een havo/vwo-advies, waren op de andere school de juffen al blij dat de kinderen überhaupt op school zijn elke dag. Waar de ene middelbare school een Europees parlement als rollenspel kan organiseren, moeten mentoren van een andere school de leerlingen via leerplichtambtenaren op school krijgen, de jeugd er bijhouden terwijl ze net vast hebben gezeten.

Ster van de show was zonder twijfel Anyssa. Ze woonde bij haar grootouders, die ze qua ontwikkeling op haar 11e al voorbij was. Met een terminaal zieke opa en oma die tussendoor ook nog even ziekenhuis meepikte, was het meisje met van alles bezig, maar haar ontwikkeling op school stagneerde. Gelukkig zag haar juf de mogelijkheden van het meisje.

Een pleidooi voor een gigantische reorganisatie van ons onderwijs. Voor een minister van onderwijs met bevlogenheid in plaats van een bestuurder (ik zag wel een geschikte wethouder voorbijkomen overigens). Voor kansengelijkheid. Voor latere schoolkeuze. Tegen efficiencydenken. Tegen pusherige ouders. Tegen witte en zwarte scholen.

Schitterende serie. Kijk!

De gevaarlijkste wegen op de wereld

Tags

BBC, Georgia, reizen, televisie

Een van de mooiste reisprogramma’s van de laatste jaren wordt uitgezonden door de BBC. Die omroep heeft natuurlijk een reputatie hoog te houden dankzij series met Billy Connolly en Michael Palin, maar het idee van deze serie is eigenlijk nog simpeler. Je stuurt twee Britten op pad met de opdracht een van de gevaarlijkste wegen op de aardbol te rijden. Liefst een komiek aan boord, twee die elkaar slechts vaag kennen helpt vaak ook. En dat levert prachtige beelden op.

Dangerous Roads kent drie seizoenen, in totaal negen afleveringen. De kracht van de BBC is nooit de kwantiteit geweest, altijd de kwaliteit. Twaalf keer Fawlty Towers, ook de Young Ones kwamen niet verder dan dat. Vergelijk dat met Friends of Married with Children, in het begin aardige series, maar op het laatst keek niemand meer. Terug naar de reizigers.

Alaska was de eerste bestemming, de laatste trip ging dwars door Bolivia. Online is er niet al te veel terug te vinden, al denk dat ik dat als je een beetje handig bent met torrents, alle afleveringen wel te achterhalen zijn. Prachtige beelden, wegen die de naam niet mogen dragen, geweldige reacties, mooie ontmoetingen, alles zit er in. Enige nadeel is dat het soms iets te geregisseerd is. De momenten van pech lijken onoplosbaar, maar met een camerateam in de buurt zal het nooit echt levensgevaarlijk worden. De beelden worden net iets mooier en spectaculairder gebracht dan nodig.

De aflevering dwars door Georgie is nog wel te zien:

Georgia – Worlds Most Dangerous Roads (2013, BBC) from Jelger on Vimeo.

Lubach legt uit

Tags

Arjen Lubach, in het nieuws, politiek, talkshow, televisie

Tot nog toe vond ik hem altijd arrogant overkomen. Te veel overtuigd van zijn eigen kunnen, maar wat dat kunnen dan precies was, werd me niet duidelijk. Toch schakelde ik in voor zijn zondagavond talkshow. Erg Amerikaans, soms flauw, veel voorgeprogrammeerde grapjes, te weinig diepgang tijdens de interviews.

Maar wat mij compleet overtuigde was het moment dat Arjen Lubach de moeite neemt om iets goed uit te leggen. Het lijkt zo simpel, maar het zit geweldig in elkaar. Met humor, soms kort door de bocht, maar ontzettend duidelijk. En dat niet alleen, hij kaart onderwerpen aan die in DWDD en Pauw genegeerd worden, die Humberto Tan laat liggen, maar die wel ons dagelijks leven beïnvloeden. Vorige week zondag ging het over TTIP:

Zoals hij eerder deze maand de nieuw opiumwet er al door haalde:

Of vorig jaar de belastingwet, Nederland als belastingparadijs:

En zo is hij elke zondag te zien. Kijk! Je wordt er slimmer van, wijzer. En of je Lubach zelf nu wel of niet leuk vindt, is helemaal niet zo belangrijk.

 

p.s. blogje geschreven voordat Lubach besloot zichzelf tot Farao der Nederlanden uit te roepen.

Toys for boys

Tags

Britse humor, televisie, Top Gear

Helemaal niets heb ik met auto’s. Ik was pas 28 toen ik begon met rijles. Ik blader nooit door autofolders of -magazines. Als er in de reclame wordt gesproken over zoveel procent bijtelling, weet ik dat het iets met belasting te maken heeft, maar ik weet niet of de bijtelling gunstig of ongunstig is. Voor mij is een auto een stuk blik dat me van A naar B moet brengen, dat het gewoon moet doen.

Toch blijf ik bij het zappen steeds vaker hangen bij Top Gear. Geweldige gasten, komische presentatoren, enthousiast publiek, onbeperkt budget, humor, een eeuwigdurende competitie van gasten, nog meer humor en stunts die je zelf stiekem ook wel zou willen doen, maar vooral de lol die ze zelf hebben aan het maken van deze onzin, Top Gear is gewoon een geweldig programma.

En al heb ik nog nooit een hele aflevering gezien. Ook al is het extreem milieu-onvriendelijk, maakt presentator Jeremy Clarkson vaak politiek incorrecte opmerkingen en bedenken ze de meest absurde uitdagingen. Al snap ik nog steeds niets van de fascinatie voor auto’s, van mij mogen ze nog vele seizoenen maken.

Venus in Furs

Tags

boeken, Leopold von Sacher - Masoch, lezen, Lou Reed, Mad Cow Theatre, muziek, Orlando, SM, Velvet Underground, Venus in furs

Drie keer raak. Zo heb je het er nooit over, dan komt het drie keer in een korte tijd langs. Eerst was er het toneelstuk. Ken en Debbie namen me mee. Klein theater in Downtown Orlando. Meer dan dertig pretparken, maar gelukkig ook nog wel een aantal cultuurliefhebbers. Mad Cow is nog kleiner dan de Reggehof. En dan zaten we ook nog eens in de kleine zaal. Een stuk of vijftig bezoekers, die Piper Rae Patterson zagen schitteren. Na de tijd werd al gefluisterd dat het niet lang kon duren voor Broadway haar weg zou lokken uit Orlando.

Het toneelstuk was natuurlijk gebaseerd op het boek Venus in Furs van Leopold von Sacher-Masoch. Ik las het 12 jaar geleden, toen mijn boekverslagen nog erg kort waren. De naamgever voor Sadisme, Masochisme en alle spelletjes die de twee verbinden. Zeg maar 50 tinten met een zweepje maar dan anderhalve eeuw eerder. En iets zwaardere literatuur.

Onvermijdelijk was de muziek van de Velvet Underground aan het begin van de voorstelling. Een van mijn favoriete bands. Vorige week kwam er een einde aan het leven van Lou Reed. Een muzikale held van me. En terwijl ik zijn maat John Cale twee keer live heb gezien, heb ik helaas nooit een concert van hem mogen aanschouwen. Het zal dus ook niet meer gebeuren.

Drie keer Venus in Furs in korte tijd, het leven zit vol dwarsverbanden.

P.s.: Recensie toneelstuk in de Orlando Sentinel
P.p.s.: Laurie Anderson schrijft over Lou Reed in Rolling Stone. Woorden schieten te kort.
P.p.p.s.: Het toneelstuk is al verfilmd door Roman Polanski
P.p.p.p.s.: Boek zelf kopen?

Is het nou een kapitalist of een communist?

Tags

Brazilië, communisme, kapitalisme, management, Ricardo Semler, Tegenlicht

De experts weten het niet. Hij is ook erg moeilijk te plaatsen. Ricardo Semler. Ik las zijn boek twintig jaar geleden, ondanks mijn ontwikkelde afkeer van managementboeken.

Zwaar onder de indruk. Dit was pas een manager. Verantwoordelijkheid uit handen durven geven, werknemers belangrijk maken, er voor zorgen dat iedereen met plezier naar zijn werk kwam. Zo zou de wereld in elkaar moeten zitten. Zijn bedrijf Semco voer er wel bij. Honderden procenten groei.

Helaas kwam ik in mijn leven vele managers tegen, slechts weinigen hadden maar een greintje van Semler weg. De rest bleken controlefreaks, contraproductief zelfs. Ik heb het boek zelfs al eens van zolder gehaald, meegenomen om uit te lenen, maar eenmaal op mijn werk toch maar anders besloten. De positief bedoelde geste zou ongetwijfeld negatief uitgelegd worden.

Vorige week was de goede man te zien in Tegenlicht. Mooi portret. Al na zeven minuut twintig had ik de quote die mijn dag goed maakte: “Op zijn eerste dag als nieuwe baas ontsloeg hij tweederde van het management.”

Semler is multimiljonair, woont schitterend in the middle of nowhere, ergens bij Sao Paolo, heeft al een eigen school opgericht volgens de filosofie dat kinderen zelf verantwoordelijkheid kunnen dragen en is nu bezig met een heel dorp. Hij accepteert dat er dingen fout gaan. Als je geen einddoel hebt, kun je ook niet misgaan.

De discussies op diverse fora waren weer interessant. Zelfs als fan hadden wat mij betreft wat kritische vragen best gemogen. Waar zijn de querulanten, de profiteurs, die ongetwijfeld in zijn bedrijf ook rondlopen, al is het maar kort? Ben je nog geloofwaardig als je zelf in een kasteel van een buitenhuis woont? Wat ging er wel mis binnen Semco?

Maar ondanks dat, geloof ik in zijn ideeën. Welke school in Nederland durft het aan? En welk bedrijf? Of moeten we het combineren met de gedachte achter de coöperaties in Mondragon, Baskenland?

Hoe lossen we de crisis bij de banken op?

Tags

bankencrisis, crisis, economie, Joris Luyendijk, Tegenlicht, televisie, VPRO

Geweldig idee: Zet een antropoloog in Londen neer, het hart van de financiële wereld, laat hem kijken wat er gebeurt. The Guardian huurde dus de Nederlandse schrijver, journalist en antropoloog Joris Luyendijk (je weet wel, van die bestseller) in om een blog te vullen over dat vreemde wereldje. Die omgeving waar een groot deel van de crisis ontstond, waar de realiteit nog niet lijkt te zijn doorgedrongen. Waar geld minder waard lijkt te zijn dan het papier waarop het gedrukt is. Waar de nullen voor de komma doen denken aan een inflatiegevoelige valuta uit een derdewereldland.

Het blog werkt. Luyendijk krijgt een hoop aandacht en ook een hoop informatie. Velen willen met hem praten, binnen The City, maar ook daarbuiten. Zelfs een parlementaire commissie wilde hem spreken.

Vorig jaar al las ik Meltdown, een schitterend boek van Ben Elton. Iets minder inside information, maar wel een geweldig inlevingsvermogen.

In de NRC staat ook een column van Luyendijk die ik graag lees. Onderstaand begin raakte me extreem. Ik moest drie keer lezen voor ik door had dat er echt stond wat ik dacht. Hoe ver kun je als mens zakken?

Als mensheid zijn we diep gezonken. We staan toe dat wiskundigen, geniale gekken, autisten vaak, financiële producten bedenken die bewust zo ingewikkeld zijn gemaakt dat bijna niemand ze kan begrijpen. Daardoor is controle onmogelijk. De belastingdienst, politiek, niemand heeft vat op de banken. Zo lang dat wordt toegestaan, kun je er van uitgaan dat de crisis niet wordt opgelost.

Het beste televisieprogramma van Nederland, Tegenlicht, ging op bezoek bij Luyendijk en sprak met mensen uit het wereldje. Een goede aflevering, maar wel een onthutsend beeld. De conclusie dat we eigenlijk medelijden moeten hebben met degenen (psychopaten!) die ons bestolen hebben en die nog steeds bezig zijn om miljoenen achterover te drukken, is een moeilijk te aanvaarden conclusie, maar misschien wel de enige mogelijkheid.

Niet gezien? Kan alsnog: Uitzending gemist

Heel groot dictee?

Tags

dictee

Bron: ntr.nl

Vanavond mag u weer. Het groot dictee der Nederlandse taal. Prachtig programma, een keer per jaar. Voor de 23e keer mag Bart Chabot proberen te winnen. Ben benieuwd of Ingeborg Beugel kan spellen. Als ik P en W aanzet en haar zie, zap ik weg. Ad van Liempt schat ik hoog in, Jan van Halst iets minder. Maar misschien weet ik er wel weinig van. Zelf zal ik deze keer niet voor de televisie zitten. Freek in het theater gaat voor. Voor degene die nog wil oefenen, op de site staan een paar leuke spelletjes.

Deelname aan het Grote Hofdictee was ook niet echt een succes. Gedeeld vierde van de zes teams is niet echt een grote prestatie. Wel hadden we het gezelligste team, tot laat hebben we de evaluatie weten te rekken in de kroeg. Met 31 fouten was ik individueel 5e. Redelijk.

‘het mekka voor addicts’ (wist niet dat dat ook een Nederlands woord was) en ‘relaistjes en ledjes’, net als de ‘acnepuber’ en ‘whatsappejes uitbrakende moeder’ bleken toch wel erg lastig. Ook in ‘gsm’etje’ en ‘bijdenhante’ wist ik fouten te proppen, net zoals in ‘tv’loze’ en ‘introverte janklaassens’. Helaas, volgend jaar maar beter?

Maar misschien moet ik wel helemaal niet meer meedoen. Na het nationale dictee van 2011 gewoon stoppen. Op je hoogtepunt.

De rode stoel van Graham Norton

Tags

Bono, Bruce Springsteen, Graham Norton, televisie

Ik neem me vaak voor te kijken, maar het komt er vaak niet van. Stukjes en beetjes krijg ik wel mee. Leuk programma, goede presentator.

Een van de beste onderdelen is de rode stoel. Daarin mag iedereen plaats nemen die denkt iets te melden te hebben. Je moet echter wel met een goed verhaal komen, anders is de hendel van de presentator onverbiddelijk.

Een van de betere verhalen kwam van deze Ierse. Moeilijk verstaanbaar, maar erg grappig:

Deze week zat er ook een fragment in DWDD. Ik vond het erg grappig, maar kon het niet terugvinden bij YouTube of andere videosites. In het kort kwam het er op neer dat een stel Bono herkende in een restaurant en diens tafelgezelschap vroeg een foto te nemen van Bono met zijn fans. Achteraf bleek dat Bruce Springsteen te zijn, die hadden ze dus niet herkend.

Het filmpje was niet te vinden. Maar wel vond ik dit verhaal. Het verhaal blijkt een Urban Myth, zelfs Graham Norton trapte er in. Net als de populairste Nederlandse televisieshow dus. Het verhaal is er niet minder om overigens.

Sinterklaasjournaal is leuk

Tags

Bert Visscher, Brigitte Kaandorp, Gerbie kijkt YouTube, Sinterklaas, Sinterklaasjournaal, YouTube

Gerbie kijkt YouTube 092

Vijf december. Mooi feest. Suus volgt al weken elke dag het Sinterklaasjournaal. Terecht. Een van de beste televisieprogramma’s. En omdat het ook voor ouders erg leuk is om mee te kijken, een formule die nog vele jaren mee kan. Volgens mij staan de artiesten in de rij om een rol te mogen spelen, bij de zwarte pieten komen we elk jaar weer nieuwe aanwinsten tegen die elders in het jaar beroemd blijken te zijn.

Vorig jaar ook een erg leuke cameo van deze twee jarentachtighelden die de tand der tijds moeiteloos hebben weerstaan. En ook nu nog de moeite zijn: