Johan 4
Het zou een schitterende dag worden voor Juan Gonzalez. Eindelijk haalde hij dan toch nog het professionele voetbal. Het hele dorp praatte over hem. Trots stond hij op de foto naast het interview met hem in het lokale sufferdje.
Misschien was dit wel het begin van een prachtige carrière. Hij was nog niet zo oud, dromen van de Primera División of zelfs Europees voetbal mocht hij zeker. En de televisie zou aanwezig zijn bij zijn debuut.
Hij ging extra vroeg van huis, het was tenslotte bijna 3 uur rijden en een warming up had hij zeker nodig. Erg veel publiek was er niet aanwezig, maar het was tenslotte ook maar de tweede divisie. De eerste helft ging prima. Foutloos, maar niet opvallend. Hij ging redelijk opgewekt naar zijn kopje thee. Dat had hij wel verdiend. Het was een saaie wedstrijd, beide teams waren aan elkaar gewaagd, kansen waren er bijna niet.
De tweede helft stond onze held zeer zelfverzekerd te vlaggen. Zijn moment zou zeker nog komen. Dat ene buitenspelgeval, op het randje of net erover. Die ene tackle die net binnen of net buiten het strafschopgebied was, beslissend voor wel of geen penalty. De scheidsrechter zou hem zeker nog nodig hebben.
Achter hem stond de aanhang van de bezoekers, hoogstens 50 man sterk. Met enkele lullige opmerkingen hadden ze al gepoogd hem uit zijn spel te halen, wat natuurlijk niet lukte. Wel zag hij aan de overkant steeds meer mensen lachen, al begreep hij niet wat er zo grappig was. Zodra de bal op zijn helft belandde en hij in beweging kwam, klonk het gebulder van de hoofdtribune over het veld. Hij hoorde wel wat achter zich, maar had natuurlijk geen tijd om achterom te kijken. Straks zou hij een buitenspelgeval missen!
Bij het volgende vlagsignaal keek hij toch vlug even over zijn schouder. Alle supporters achter hem op de staantribune kopieerden zijn signaal. Zonder uitzondering liepen ze alle 50 met hem mee. Elke beweging, elk vlagsignaal, alles wat hij deed, zag hij in vijftigvoud achter zich. Hij keek steeds vaker achterom en liet zich erdoor beïnvloeden. De volgende inworp moest hij de kant raden. De scheidsrechter mompelde wat naar hem, maar hij hoorde het niet. Dat dit nu net hem moest overkomen. Juan was niet blij.
De wedstrijd eindigde in een bloedeloze 0-0, maar hij haalde de televisie. Keer op keer kwam hij in beeld. Het spel werd niet eens gevolgd. Men filmde hem en die 50 idioten achter zijn rug. De beelden gingen de hele wereld over. Overal werd hij herkend. Hij werd gevraagd voor talkshows en mocht winkels openen. Hij was bekend, sneller dan in zijn stoutste dromen. Helaas niet zoals hij gehoopt had. Die week verdween zijn vlag in de open haard. Een veelbelovende carrière werd in de kiem gesmoord.
Kees Spiering – OM. Van aap noot mies naar apenstaart (06-062)
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 