De rijdende rechter 008

Tags

auto, Rijdende Rechter

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Ik trek bij het stoplicht wel eens op zonder mijn handen aan het stuur. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Onveilig inhalen. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Datum: 24-03-2006
Tijd: 8.10 uur
Plaats: Bornebroek
Dader: Een blauw Audi (09-RX-XT)
Situatie: Ik geef toe, mijn collega rijdt niet echt hard. Maar om nou in de bebouwde kom in te halen, terwijl duidelijk zichtbaar is dat er tientallen andere auto’s nog voor je rijden, dan snap je er toch niets van. Eenmaal in Almelo bij het stoplicht reed hij nog steeds vlak voor ons (mijn kans nog even een foto te maken). Compleet overbodige inhaalmanoeuvre dus.
Straf: Week op de fiets naar het werk.

Goal, Oktober 1996

Tags

column, Falco Zomer, Gazetta della Sport, GFC, Goal, Hellas Verona, Italië, voetbal

Johan 4

Verona verloor onlangs een oefenwedstrijd met 7-0 van Allesandria. Niet vermeldenswaard tot ik de opstelling las. De ‘primavera’ (het lenteteam, klinkt stijlvoller als ‘tweede’) speelde met keeper nummer 3. Zomer.

Al lange tijd had ik Falco niet gezien en nu blijkt dat hij in Italië speelt. Weliswaar als derde keeper, maar toch, Verona speelt in de serie A.

Ooit keepte hij in teams van zijn vrienden Peter en Jan Kees. Vaak ook was hij niet goed genoeg en verdedigde hij het doel van B2 en A2. In zijn laatste jaar in A vroeg en kreeg hij de kans om in A1 te spelen. Hij greep die kans en werd de keeper van GFC A1. Al in de tweede competitiewedstrijd ging het mis. Tegen directe concurrent (en later kampioen) WVV maakte hij 2 fouten in de laatste 5 minuten. 2-2 in plaats van 0-2 en Erik Klein Beekman nam zijn plaats in. Zijn moment was voorbij, hij keepte nog in het vierde, soms ook in het derde. Hij was een keeper met aanleg, die te vaak fouten maakte. Een beetje de Menzo van GFC.

Elke keer als je hem tegen kwam leek hij zwaarder. Een blessure beëindigde zijn loopbaan bij GFC. Zijn vrienden voetbalden toen al elders, hij ontmoette ze aan de kaarttafel. Samen met Peter belde hij ooit Jan Kees op in school. De directeur haalde Jan Kees persoonlijk uit de klas. Het was vast erg belangrijk. “Of hij thuis kon komen, ze wilden namelijk kaarten.”

Zonder voetbal, zonder school en zonder werk leed hij een leeg bestaan. Zelden nog zag men hem. Met schoolfeest had je een kans hem tegen het (imposante) lijf te lopen.

Wat gebeurde er toen? Tijdens een vakantie in Italië werd hij verliefd. Wat een vakantieliefde leek, bleek meer. Moeizaam communicerend (Italiaans schoolduits en Twents) haalde zij hem over te blijven. Hij had niets te verliezen en bleef. Haar oom was de vice-president van Hellas Verona en regelde dat hij mee mocht trainen. Niet iedereen krijgt een tweede kans, maar Falco greep ook deze. Voor het minimum loon kreeg hij een contract als derde keeper.

En nu traint hij als een bezetene om het in Italië te maken. Is hij alsnog zijn vrienden voorbij gestreefd die nooit verder kwamen dan eerste divisie en zaterdag eerste klasse. Hij zal slagen bij Verona.

Dit jaar is om te leren, aan te passen en om Italiaans te leren. Volgend jaar staat hij er, waar ooit Preben Elkjaer Larsen met hulp van Hans Peter Briegel, de Scudetto binnen halen, daar staat in 1997 Falco Zomer tussen de palen.

Zijn droom: In een vol San Siro stadion een penalty van Baggio stoppen. Ook goed: in het Arke stadion voor de Intertoto tegen Twente, al zijn oude vrienden op de tribune. Zijn leven is al een droom. Hij, ooit niet goed genoeg voor GFC A1, zit op de bank in de serie A. Hopelijk herinnert hij zich de Goal nog en volgt er een interview. Of loopt er nog een keeper genaamd Zomer rond op de aardkloot. Nee toch………..

Leuker kunnen we het niet maken

Tags

belasting, lifeblog

Eigenlijk kan het wel. Doordat je het makkelijker maakt, is het ook leuker om te doen. Belastingaangifte. Toch iets dat je altijd tot het laatst uitstelt. Wat dat betreft, ben ik nog vroeg. Ik had nog zeker 50 uur kunnen wachten. Toch is de aangifte tegenwoordig wel leuk. Dat ligt echter slechts gedeeltelijk aan de belastingdienst. Geen geklooi meer met formulieren en/of floppies, gewoon even een programma downloaden, paar papiertjes ernaast en een half uurtje later op verzenden drukken. En volgens mijn berekening krijg ik zelfs nog wat terug dit jaar. Hoezo niet leuk?

Vroeger was mijn aangifte iets zwaarder. Mijn vader, bijna 40 jaar werkzaam bij de Boerenleenbank ondertussen, weigerde mijn aangifte te doen. En dat terwijl hij het voor meerdere klanten (kosteloos!) wel deed. Mijn werkgevers varieerden nog wel eens namelijk. Toen ik afstudeerde nam ik mij voor om het eind van de eeuw te halen zonder vaste baan. Dit lukte zonder problemen. Nadeel was wel dat op mijn belastingaangifte de drie regels voor werkgevers steevast niet genoeg waren. In het kort zag het er meestal uit dat ik van januari tot april baas 1 had, van mei tot oktober nummer 2, in november kort een beroep deed op het GAK, om in december weer voor baas 3 te gaan werken. Ik heb zelfs jaren gehad dat mijn vorige baan doorliep tot in januari, ik in november nog tijdelijk wat werk deed, of in april/mei ook kort een uitkering genoot. Seizoenswerk is niet ideaal dus, als we het over belastingen hebben. 6 werkgevers in een jaar waren geen uitzondering, enkele buitenlandse daarbij maakte het erg zwaar.

2005 was dus een makkie. 1 werkgever. Slechts 1 bijzonderheid, voor het eerst kwam ik bij de giften boven de drempel. Mag ik dus aftrekken. De aangifte is de deur uit, ik wacht op mijn teruggave. Waar zal ik die eens aan besteden? Hoezo, kunnen ze het niet leuker maken?

Vlokken

Tags

chocola, eten, flokken, lifeblog

Een boterham met hagelslag is altijd een traktatie. Tegenwoordig alleen in het weekend, maar dan wel op een vers gebakken broodje (4 voor 22 cent bij de Lidl of de C1000). Ik hou best wel van chocola, maar ben niet zo gek op chocoladeprodukten. Pasta, pudding, vla, saus, aan mij is het niet besteed.

Ook chocoladevlokken heb ik nooit echt begrepen. Hagelslag is goed, vlokken zeker niet beter, waarom zou je ze dan eten. Tot ik in de supermarkt witte vlokken tegenkwam.

Witte chocola is altijd lekker. Vooral in Oostenrijk, toen ik daar werkte, at ik regelmatig witte chocola. De variant met rumrozijnen was mijn favoriet. Witte vlokken wilde ik dus wel eens proberen.

Net als bij hagelslag, kun je ook witte vlokken proberen zonder brood. Niet rechtstreeks uit het pak, dat gaat bij vlokken niet zo eenvoudig. Maar even voorzichtig schudden en je hebt er een aantal in je hand. En dan wat minder voorzichtig, een handvol.

Het experiment is mislukt. Het eerste pak was leeg voor ik een boterham met vlokken kon eten. Uit zelfbescherming heb ik een tijdje gewacht met het tweede pak. Dat staat ondertussen in de kast. Ik kan me inhouden. Meestal. Ik heb al een broodje gehad met vlokken. Maar ik denk niet dat ik nog een derde pak koop.

Bruna

Tags

boeken, boekwinkel, Bruna

Laat ik maar meteen vertellen wat me dwars zit: Bruna is geen boekhandel. Het is een winkel waar ze toevallig boeken verkopen, maar de term boekhandel is te royaal voor ze. Helaas woon ik in een dorp waar ze slechts een winkel hebben waar men boeken verkoopt en dat is toevallig de Bruna. Vroeger was er nog een concurrent, ook niet echt een leuke winkel, maar je had tenminste nog keus. Voor iemand die, zoals ik, graag dwaalt tussen de boeken, is de Bruna een gruwel. Weinig keus, onoverzichtelijk en dan nog weggestopt achter de kaarten, tijdschriften en kantoormateriaal.

 

Het viel helemaal op toen Kees van Kooten vorig jaar optrad in het lokale theater. Na zijn voorstelling signeert de schrijver dan boeken, die overal in Nederland door de dichtstbijzijnde boekhandel worden verkocht. Bruna had echter geen interesse om een paar extra boeken te verkopen. De auteur gooide een doosje in zijn kofferbak en verkocht daar dus maar uit. Gemiste kans.

Vorige week was het boekenweek. Ik was op stagebezoek, maar zag dat het nog erg druk was en loop even het winkelcentrum van een provinciestadje in. Een kwartiertje boeken snuffelen is altijd een goede pauze. In dit geval zag ik dat de boekenweek al was begonnen en kocht twee boeken en een tijdschrift. Ik kreeg een plastic tasje en ging er van uit dat het boekenweekgeschenk daar bij in gestopt werd. De kassameisjes hadden het zelfs over dit boek. Pas later na mijn stagebezoek zag ik dat ze dat niet had gedaan.

Het gaat me niet echt om de heb, ik heb 7 kasten vol boeken, meer om het idee. Zaterdag moest ik een boek ophalen bij de lokale Bruna, weer hetzelfde resultaat. Ik heb Japin zelf al wel, maar ook nu bleek het geen automatisme te zijn, ook al hoort dat wel zo. Ik vertik het te vragen.

Qua boekhandels kun je echt beter in een stad wonen, dan van een Bruna afhankelijk te zijn.

Blij

Tags

boeken, lezen, poëzie

het is
een soort
onverwachte
verrassing

wanneer ik
iemand
tegenkom
die ook
van boeken lezen houdt

en als we
dan ook nog eens
dezelfde boeken
gelezen hebben
ben ik blij

echt blij

Bart Veldkamp

Tags

Bart Veldkamp, schaatsen

 

Vorige week eindigde het schaatsseizoen. Op het WK in Calgary zat Bart Veldkamp helaas op de tribune. Hij mocht niet meedoen. Terwijl zelfs de 5e Nederlandse reserve zijn rondjes draaide, keek de gouden medaillewinnaar van Albertville toe. Hij schaatste zijn laatste rondjes op de 10 kilometer van Torino vorige maand. Eerder dit seizoen leek het erop dat hij de OS niet eens zou halen, gelukkig mocht hij afscheid nemen op het hoogste niveau, al was zijn eigen niveau de laatste jaren er niet op vooruit gegaan.

Op 18 januari 1998 stond ik in Innsbruck te kijken naar een World Cup race. Ik werkte vlak bij in een skidorp en had de mazzel dat ik de wedstrijd van dichtbij kon bekijken. Wat heet, toen ik het stadion inliep stond ik bijna op het ijs. Ik zag van dichtbij de warming up van Annamarie Thomas en het Duitse talent Anni Friesinger en verbaasde me over hoe iel deze twee jongedames waren. Ik stond bij het interview met Barbra de Loor die zich toch nog op het nippertje plaatste voor de spelen van Nagano en zat naast Marnix ten Kortenaar op de tribune tijdens die 1500m van de dames.

Tijdens de 10km besloot ik een rondje te lopen om de ijsbaan heen. Romme bleek in bloedvorm en ging weg onder het wereldrecord. Staand in de laatste bocht had ik een mooi overzicht over de baan. Achter mij hoor ik iemand schreeuwen om een tussentijd. Ik kijk om en zie net naast de baan iemand uit het raam hangen. Ik herken die stem. Het Haagse accent. Ik vertel Bart Veldkamp, die later vandaag in de B-groep start, de doorkomsttijd van Romme. Hij vraagt meteen om de rondetijd. “Die is gek”, was het commentaar toen hij doorhad dat de nieuwste Nederlandse ster al 3km onder het wereldrecord reed. “Dat houdt hij nooit vol”, zei hij een ronde later. Natuurlijk kreeg Veldkamp gelijk. 3 ronden later bond Romme in, nog eens 3 ronden later wist Bart genoeg en hoefde geen rondetijden meer te horen. Hij bedankte me en deed het raam dicht. Romme won die middag de 10km met voorsprong. Ik moest weer terug naar mijn werk en zag helaas de B-groep niet later die middag. Veldkamp reed een tijd waarmee hij in de A-groep op het podium was gekomen.

 

Veldkamp was een geweldige stayer en de ideale schaatser voor een interview. Als het slecht was, dan was het ook echt ‘baggûh’, mooie beelden waren dat. Schaatsen vlogen over het middenterrein, hij stopte met schaatsen, om een week later gewoon weer mee te doen om de medailles. Hij won er liefst 12 op grote toernooien, de gouden in Albertville als hoogtepunt, al mocht ook de Europese titel in 1990 er zijn, bij zijn debuut. Liefst 11 jaar later wint hij die titel bijna weer, maar komt tienden tekort op de laatste afstand.

Bart Veldkamp is gestopt. Wij zullen het beroemde Veldkamp-hupje niet meer zien in de bochten. Het schaatsen zal een stuk saaier worden.

 

Gijmink

Tags

asbest, Gijmink, Goor

Als ik de straat uitrij, dan zie ik het eerste gedeelte van de wijk die de komende 15 jaar geheel vernieuwd moet worden. Twee straten zijn aan de beurt. Tot mijn verbazing is er nog geen melding geweest van gevonden asbest. De huizen in deze week zijn tenslotte ooit gebouwd voor werknemers van de Eternit. De wijk ligt er vol mee, dat is niet eens een publiek geheim, dat weet iedereen hier.

Zou er nu nog echt niets gevonden zijn, of zijn ze slimmer en houden ze het buiten de publiciteit. Ik ben benieuwd de komende jaren. Mijn straat blijft overigens gewoon intact.

Jean

Tags

column, Jean Nelissen, televisie, Tour de France, wielrennen

“Daar gaat Rebellin. Jammer Michael, je wordt weer tweede.”

Rebellin was er nog niet langs, maar Jean zag al dat de beslissing gevallen was. Zoals Jean alles goed zag vanmiddag. Want de Amstel Gold Race was een mooie race, was het bewijs dat Boogerd inderdaad altijd goed is in Limburg, maar vooral het bewijs dat Jean te snel is afgeschreven. Hij liet zien wat we zomers missen als anderen naar de Tour mogen.

Misschien had het te maken met de woede die nog in hem zat, nadat hij al na een kilometer uit de race was gehaald door de politie. Iets met foute stickers. Het was een genot weer naar hem te mogen luisteren. Op veertig kilometer voor de finish begon Mart over de veel te grote groep voor de finale. Op de volgende berg zou toch wel wat gebeuren. “Nog 20 kilometer”, zei Jean. Ducrot zag een groepje tweederangsrenners voorop 15 seconden wegrijden en vond dat heel wat. “Wacht maar tot de afdaling”, vertelde de meester en inderdaad zat onderaan de afdaling alles weer bij elkaar. De aanval van Bettini werd afgewisseld met beelden van achterin, waar van alles en nog wat er af vloog. We hadden Kessler zien aanklampen, Boogerd zien volgen. “Alleen Di Luca ontbreekt”, vertelde Mart. “Wacht maar” repliceerde het genie en bij het volgende beeld terug bij de kopgroep reed Di Luca voorin.

Alles wat Jean vanmiddag zei, kwam uit. Altijd had hij de situatie als beste ingeschat. Ducrot, ervaringsdeskundige en kenner, werd er stil van. Mart toonde zijn respect voor de veteraan uit Limburg en Herbert was verbannen naar de brommers achter de renners. Vorige week al zag hij waar Hoffman de sprint verloor, vandaag was hij de man in vorm. Had Boogerd de vorm van de Neel gehad, dan was Rebellin nooit meer terug in zijn wiel gekomen.

“Als Boogerd maar niet te vroeg aangaat”, hoorden we thuis, toen de twee langzaam naar boven kwamen en de Hagenaar angstig achterom keek naar de achtervolgers. Helaas kreeg hij ook hier weer gelijk. Is er al een comité opgericht dat er voor pleit dat Jean weer mee mag naar de Tour? Niet alleen voor, overigens prachtige, historische filmpjes, maar gewoon naast Mart. Of naast Maarten voor mijn part. Dan mag Herbert naar de Trofeo Matteoti. De Trofeu Jaoquim Agostinho. De Tour of Qinghai Lake in China schijnt ook erg interessant te zijn. De Olympische spelen voor mijn part. Maar laat Jean alstublieft mee naar de Tour!

Kijk nog eens 018

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Parque national Tierra del Fuego vanuit het toeristentreintje gezien. Die trein had ik eigenlijk al gemist. Maar met wat moeite werd er een extra treintje, met prive gids, ingezet zodat ik bij de eerste tussenstop alsnog kon aansluiten. Wat een service. En wat ziet de wereld er mooi uit, op die twijfelmomenten, terwijl winter nog niet op wil geven, maar de lente nog niet genoeg kracht heeft.