Maandelijks Archief: maart 2006

De rijdende rechter 008

31 vrijdag mrt 2006

Posted by in De Rijdende Rechter

≈ Een reactie plaatsen

Tags

,

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Ik trek bij het stoplicht wel eens op zonder mijn handen aan het stuur. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Onveilig inhalen. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Datum: 24-03-2006
Tijd: 8.10 uur
Plaats: Bornebroek
Dader: Een blauw Audi (09-RX-XT)
Situatie: Ik geef toe, mijn collega rijdt niet echt hard. Maar om nou in de bebouwde kom in te halen, terwijl duidelijk zichtbaar is dat er tientallen andere auto’s nog voor je rijden, dan snap je er toch niets van. Eenmaal in Almelo bij het stoplicht reed hij nog steeds vlak voor ons (mijn kans nog even een foto te maken). Compleet overbodige inhaalmanoeuvre dus.
Straf: Week op de fiets naar het werk.

Advertenties

Goal, Oktober 1996

30 donderdag mrt 2006

Posted by in Goal Johan 4

≈ 4 reacties

Tags

, , , , , , ,

Johan 4

Verona verloor onlangs een oefenwedstrijd met 7-0 van Allesandria. Niet vermeldenswaard tot ik de opstelling las. De ‘primavera’ (het lenteteam, klinkt stijlvoller als ‘tweede’) speelde met keeper nummer 3. Zomer.

Al lange tijd had ik Falco niet gezien en nu blijkt dat hij in Italië speelt. Weliswaar als derde keeper, maar toch, Verona speelt in de serie A.

Ooit keepte hij in teams van zijn vrienden Peter en Jan Kees. Vaak ook was hij niet goed genoeg en verdedigde hij het doel van B2 en A2. In zijn laatste jaar in A vroeg en kreeg hij de kans om in A1 te spelen. Hij greep die kans en werd de keeper van GFC A1. Al in de tweede competitiewedstrijd ging het mis. Tegen directe concurrent (en later kampioen) WVV maakte hij 2 fouten in de laatste 5 minuten. 2-2 in plaats van 0-2 en Erik Klein Beekman nam zijn plaats in. Zijn moment was voorbij, hij keepte nog in het vierde, soms ook in het derde. Hij was een keeper met aanleg, die te vaak fouten maakte. Een beetje de Menzo van GFC.

Elke keer als je hem tegen kwam leek hij zwaarder. Een blessure beëindigde zijn loopbaan bij GFC. Zijn vrienden voetbalden toen al elders, hij ontmoette ze aan de kaarttafel. Samen met Peter belde hij ooit Jan Kees op in school. De directeur haalde Jan Kees persoonlijk uit de klas. Het was vast erg belangrijk. “Of hij thuis kon komen, ze wilden namelijk kaarten.”

Zonder voetbal, zonder school en zonder werk leed hij een leeg bestaan. Zelden nog zag men hem. Met schoolfeest had je een kans hem tegen het (imposante) lijf te lopen.

Wat gebeurde er toen? Tijdens een vakantie in Italië werd hij verliefd. Wat een vakantieliefde leek, bleek meer. Moeizaam communicerend (Italiaans schoolduits en Twents) haalde zij hem over te blijven. Hij had niets te verliezen en bleef. Haar oom was de vice-president van Hellas Verona en regelde dat hij mee mocht trainen. Niet iedereen krijgt een tweede kans, maar Falco greep ook deze. Voor het minimum loon kreeg hij een contract als derde keeper.

En nu traint hij als een bezetene om het in Italië te maken. Is hij alsnog zijn vrienden voorbij gestreefd die nooit verder kwamen dan eerste divisie en zaterdag eerste klasse. Hij zal slagen bij Verona.

Dit jaar is om te leren, aan te passen en om Italiaans te leren. Volgend jaar staat hij er, waar ooit Preben Elkjaer Larsen met hulp van Hans Peter Briegel, de Scudetto binnen halen, daar staat in 1997 Falco Zomer tussen de palen.

Zijn droom: In een vol San Siro stadion een penalty van Baggio stoppen. Ook goed: in het Arke stadion voor de Intertoto tegen Twente, al zijn oude vrienden op de tribune. Zijn leven is al een droom. Hij, ooit niet goed genoeg voor GFC A1, zit op de bank in de serie A. Hopelijk herinnert hij zich de Goal nog en volgt er een interview. Of loopt er nog een keeper genaamd Zomer rond op de aardkloot. Nee toch………..

Leuker kunnen we het niet maken

29 woensdag mrt 2006

Posted by in Gerbie's Lifeblog

≈ 2 reacties

Tags

,

Eigenlijk kan het wel. Doordat je het makkelijker maakt, is het ook leuker om te doen. Belastingaangifte. Toch iets dat je altijd tot het laatst uitstelt. Wat dat betreft, ben ik nog vroeg. Ik had nog zeker 50 uur kunnen wachten. Toch is de aangifte tegenwoordig wel leuk. Dat ligt echter slechts gedeeltelijk aan de belastingdienst. Geen geklooi meer met formulieren en/of floppies, gewoon even een programma downloaden, paar papiertjes ernaast en een half uurtje later op verzenden drukken. En volgens mijn berekening krijg ik zelfs nog wat terug dit jaar. Hoezo niet leuk?

Vroeger was mijn aangifte iets zwaarder. Mijn vader, bijna 40 jaar werkzaam bij de Boerenleenbank ondertussen, weigerde mijn aangifte te doen. En dat terwijl hij het voor meerdere klanten (kosteloos!) wel deed. Mijn werkgevers varieerden nog wel eens namelijk. Toen ik afstudeerde nam ik mij voor om het eind van de eeuw te halen zonder vaste baan. Dit lukte zonder problemen. Nadeel was wel dat op mijn belastingaangifte de drie regels voor werkgevers steevast niet genoeg waren. In het kort zag het er meestal uit dat ik van januari tot april baas 1 had, van mei tot oktober nummer 2, in november kort een beroep deed op het GAK, om in december weer voor baas 3 te gaan werken. Ik heb zelfs jaren gehad dat mijn vorige baan doorliep tot in januari, ik in november nog tijdelijk wat werk deed, of in april/mei ook kort een uitkering genoot. Seizoenswerk is niet ideaal dus, als we het over belastingen hebben. 6 werkgevers in een jaar waren geen uitzondering, enkele buitenlandse daarbij maakte het erg zwaar.

2005 was dus een makkie. 1 werkgever. Slechts 1 bijzonderheid, voor het eerst kwam ik bij de giften boven de drempel. Mag ik dus aftrekken. De aangifte is de deur uit, ik wacht op mijn teruggave. Waar zal ik die eens aan besteden? Hoezo, kunnen ze het niet leuker maken?

Vlokken

28 dinsdag mrt 2006

Posted by in Gerbie's Lifeblog

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Een boterham met hagelslag is altijd een traktatie. Tegenwoordig alleen in het weekend, maar dan wel op een vers gebakken broodje (4 voor 22 cent bij de Lidl of de C1000). Ik hou best wel van chocola, maar ben niet zo gek op chocoladeprodukten. Pasta, pudding, vla, saus, aan mij is het niet besteed.

Ook chocoladevlokken heb ik nooit echt begrepen. Hagelslag is goed, vlokken zeker niet beter, waarom zou je ze dan eten. Tot ik in de supermarkt witte vlokken tegenkwam.

Witte chocola is altijd lekker. Vooral in Oostenrijk, toen ik daar werkte, at ik regelmatig witte chocola. De variant met rumrozijnen was mijn favoriet. Witte vlokken wilde ik dus wel eens proberen.

Net als bij hagelslag, kun je ook witte vlokken proberen zonder brood. Niet rechtstreeks uit het pak, dat gaat bij vlokken niet zo eenvoudig. Maar even voorzichtig schudden en je hebt er een aantal in je hand. En dan wat minder voorzichtig, een handvol.

Het experiment is mislukt. Het eerste pak was leeg voor ik een boterham met vlokken kon eten. Uit zelfbescherming heb ik een tijdje gewacht met het tweede pak. Dat staat ondertussen in de kast. Ik kan me inhouden. Meestal. Ik heb al een broodje gehad met vlokken. Maar ik denk niet dat ik nog een derde pak koop.

Bruna

27 maandag mrt 2006

Posted by in Boekennieuws, Gerbie's Lifeblog

≈ 3 reacties

Tags

, ,

Laat ik maar meteen vertellen wat me dwars zit: Bruna is geen boekhandel. Het is een winkel waar ze toevallig boeken verkopen, maar de term boekhandel is te royaal voor ze. Helaas woon ik in een dorp waar ze slechts een winkel hebben waar men boeken verkoopt en dat is toevallig de Bruna. Vroeger was er nog een concurrent, ook niet echt een leuke winkel, maar je had tenminste nog keus. Voor iemand die, zoals ik, graag dwaalt tussen de boeken, is de Bruna een gruwel. Weinig keus, onoverzichtelijk en dan nog weggestopt achter de kaarten, tijdschriften en kantoormateriaal.

 

Het viel helemaal op toen Kees van Kooten vorig jaar optrad in het lokale theater. Na zijn voorstelling signeert de schrijver dan boeken, die overal in Nederland door de dichtstbijzijnde boekhandel worden verkocht. Bruna had echter geen interesse om een paar extra boeken te verkopen. De auteur gooide een doosje in zijn kofferbak en verkocht daar dus maar uit. Gemiste kans.

Vorige week was het boekenweek. Ik was op stagebezoek, maar zag dat het nog erg druk was en loop even het winkelcentrum van een provinciestadje in. Een kwartiertje boeken snuffelen is altijd een goede pauze. In dit geval zag ik dat de boekenweek al was begonnen en kocht twee boeken en een tijdschrift. Ik kreeg een plastic tasje en ging er van uit dat het boekenweekgeschenk daar bij in gestopt werd. De kassameisjes hadden het zelfs over dit boek. Pas later na mijn stagebezoek zag ik dat ze dat niet had gedaan.

Het gaat me niet echt om de heb, ik heb 7 kasten vol boeken, meer om het idee. Zaterdag moest ik een boek ophalen bij de lokale Bruna, weer hetzelfde resultaat. Ik heb Japin zelf al wel, maar ook nu bleek het geen automatisme te zijn, ook al hoort dat wel zo. Ik vertik het te vragen.

Qua boekhandels kun je echt beter in een stad wonen, dan van een Bruna afhankelijk te zijn.

Bart Veldkamp

25 zaterdag mrt 2006

Posted by in Overige sporten

≈ Een reactie plaatsen

Tags

,

 

Vorige week eindigde het schaatsseizoen. Op het WK in Calgary zat Bart Veldkamp helaas op de tribune. Hij mocht niet meedoen. Terwijl zelfs de 5e Nederlandse reserve zijn rondjes draaide, keek de gouden medaillewinnaar van Albertville toe. Hij schaatste zijn laatste rondjes op de 10 kilometer van Torino vorige maand. Eerder dit seizoen leek het erop dat hij de OS niet eens zou halen, gelukkig mocht hij afscheid nemen op het hoogste niveau, al was zijn eigen niveau de laatste jaren er niet op vooruit gegaan.

Op 18 januari 1998 stond ik in Innsbruck te kijken naar een World Cup race. Ik werkte vlak bij in een skidorp en had de mazzel dat ik de wedstrijd van dichtbij kon bekijken. Wat heet, toen ik het stadion inliep stond ik bijna op het ijs. Ik zag van dichtbij de warming up van Annamarie Thomas en het Duitse talent Anni Friesinger en verbaasde me over hoe iel deze twee jongedames waren. Ik stond bij het interview met Barbra de Loor die zich toch nog op het nippertje plaatste voor de spelen van Nagano en zat naast Marnix ten Kortenaar op de tribune tijdens die 1500m van de dames.

Tijdens de 10km besloot ik een rondje te lopen om de ijsbaan heen. Romme bleek in bloedvorm en ging weg onder het wereldrecord. Staand in de laatste bocht had ik een mooi overzicht over de baan. Achter mij hoor ik iemand schreeuwen om een tussentijd. Ik kijk om en zie net naast de baan iemand uit het raam hangen. Ik herken die stem. Het Haagse accent. Ik vertel Bart Veldkamp, die later vandaag in de B-groep start, de doorkomsttijd van Romme. Hij vraagt meteen om de rondetijd. “Die is gek”, was het commentaar toen hij doorhad dat de nieuwste Nederlandse ster al 3km onder het wereldrecord reed. “Dat houdt hij nooit vol”, zei hij een ronde later. Natuurlijk kreeg Veldkamp gelijk. 3 ronden later bond Romme in, nog eens 3 ronden later wist Bart genoeg en hoefde geen rondetijden meer te horen. Hij bedankte me en deed het raam dicht. Romme won die middag de 10km met voorsprong. Ik moest weer terug naar mijn werk en zag helaas de B-groep niet later die middag. Veldkamp reed een tijd waarmee hij in de A-groep op het podium was gekomen.

 

Veldkamp was een geweldige stayer en de ideale schaatser voor een interview. Als het slecht was, dan was het ook echt ‘baggûh’, mooie beelden waren dat. Schaatsen vlogen over het middenterrein, hij stopte met schaatsen, om een week later gewoon weer mee te doen om de medailles. Hij won er liefst 12 op grote toernooien, de gouden in Albertville als hoogtepunt, al mocht ook de Europese titel in 1990 er zijn, bij zijn debuut. Liefst 11 jaar later wint hij die titel bijna weer, maar komt tienden tekort op de laatste afstand.

Bart Veldkamp is gestopt. Wij zullen het beroemde Veldkamp-hupje niet meer zien in de bochten. Het schaatsen zal een stuk saaier worden.

 

Gijmink

24 vrijdag mrt 2006

Posted by in Uit het leven gegrepen

≈ 2 reacties

Tags

, ,

Als ik de straat uitrij, dan zie ik het eerste gedeelte van de wijk die de komende 15 jaar geheel vernieuwd moet worden. Twee straten zijn aan de beurt. Tot mijn verbazing is er nog geen melding geweest van gevonden asbest. De huizen in deze week zijn tenslotte ooit gebouwd voor werknemers van de Eternit. De wijk ligt er vol mee, dat is niet eens een publiek geheim, dat weet iedereen hier.

Zou er nu nog echt niets gevonden zijn, of zijn ze slimmer en houden ze het buiten de publiciteit. Ik ben benieuwd de komende jaren. Mijn straat blijft overigens gewoon intact.

Jean

23 donderdag mrt 2006

Posted by in CycloGerb Columns

≈ 1 reactie

Tags

, , , ,

“Daar gaat Rebellin. Jammer Michael, je wordt weer tweede.”

Rebellin was er nog niet langs, maar Jean zag al dat de beslissing gevallen was. Zoals Jean alles goed zag vanmiddag. Want de Amstel Gold Race was een mooie race, was het bewijs dat Boogerd inderdaad altijd goed is in Limburg, maar vooral het bewijs dat Jean te snel is afgeschreven. Hij liet zien wat we zomers missen als anderen naar de Tour mogen.

Misschien had het te maken met de woede die nog in hem zat, nadat hij al na een kilometer uit de race was gehaald door de politie. Iets met foute stickers. Het was een genot weer naar hem te mogen luisteren. Op veertig kilometer voor de finish begon Mart over de veel te grote groep voor de finale. Op de volgende berg zou toch wel wat gebeuren. “Nog 20 kilometer”, zei Jean. Ducrot zag een groepje tweederangsrenners voorop 15 seconden wegrijden en vond dat heel wat. “Wacht maar tot de afdaling”, vertelde de meester en inderdaad zat onderaan de afdaling alles weer bij elkaar. De aanval van Bettini werd afgewisseld met beelden van achterin, waar van alles en nog wat er af vloog. We hadden Kessler zien aanklampen, Boogerd zien volgen. “Alleen Di Luca ontbreekt”, vertelde Mart. “Wacht maar” repliceerde het genie en bij het volgende beeld terug bij de kopgroep reed Di Luca voorin.

Alles wat Jean vanmiddag zei, kwam uit. Altijd had hij de situatie als beste ingeschat. Ducrot, ervaringsdeskundige en kenner, werd er stil van. Mart toonde zijn respect voor de veteraan uit Limburg en Herbert was verbannen naar de brommers achter de renners. Vorige week al zag hij waar Hoffman de sprint verloor, vandaag was hij de man in vorm. Had Boogerd de vorm van de Neel gehad, dan was Rebellin nooit meer terug in zijn wiel gekomen.

“Als Boogerd maar niet te vroeg aangaat”, hoorden we thuis, toen de twee langzaam naar boven kwamen en de Hagenaar angstig achterom keek naar de achtervolgers. Helaas kreeg hij ook hier weer gelijk. Is er al een comité opgericht dat er voor pleit dat Jean weer mee mag naar de Tour? Niet alleen voor, overigens prachtige, historische filmpjes, maar gewoon naast Mart. Of naast Maarten voor mijn part. Dan mag Herbert naar de Trofeo Matteoti. De Trofeu Jaoquim Agostinho. De Tour of Qinghai Lake in China schijnt ook erg interessant te zijn. De Olympische spelen voor mijn part. Maar laat Jean alstublieft mee naar de Tour!

Kijk nog eens 018

22 woensdag mrt 2006

Posted by in Kijk nog eens

≈ 3 reacties

Tags

,

Parque national Tierra del Fuego vanuit het toeristentreintje gezien. Die trein had ik eigenlijk al gemist. Maar met wat moeite werd er een extra treintje, met prive gids, ingezet zodat ik bij de eerste tussenstop alsnog kon aansluiten. Wat een service. En wat ziet de wereld er mooi uit, op die twijfelmomenten, terwijl winter nog niet op wil geven, maar de lente nog niet genoeg kracht heeft.

De rijdende rechter 007

20 maandag mrt 2006

Posted by in De Rijdende Rechter

≈ Een reactie plaatsen

Tags

,

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Ik rij wel eens over een weg die eigenlijk alleen voor bestemmingsverkeer is. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Onveilig inhalen. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Datum: 17-03-2006
Tijd: 16.10 uur
Plaats: N35, overgaand in de A35
Dader: Een werkauto van In `t Veld, facilitair bedrijf (97-VX-LV)
Situatie: Ik heb haast. Een hele dag gewerkt, nog 2 stagebezoeken te gaan. De tweebaansweg uit Almelo is traag, links nog erger dan rechts. Oorzaak, iemand houdt het verkeer op. Eindelijk, op de autobaan gaat hij naar rechts. Al vrij snel haalt hij weer in, met 110km/u deze keer. Pas na de afslag van de A1 kan ik hem inhalen. 5km lang heeft hij het verkeer opgehouden. Nutteloos links rijden!
Straf: Alleen nog maar klussen in Alkmaar, Middelburg en Sittard. Files voor de rest van zijn leven.

Goal, September 1996

19 zondag mrt 2006

Posted by in Goal Johan 4

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Johan 4

We leven in een voetbaltijdperk waarin multifunctionaliteit (wie bedenkt zo’n woord?) steeds belangrijker is geworden. Ajax bekijkt een talent niet eens als hij niet op minstens 3 posities kan spelen. Voetballers worden steeds kleurlozer. Gelukkig bestaan er nog spelers die wel bijzonder zijn.

Deze spelers zijn onder te verdelen in 2 groepen: zij die iets goed kunnen (Frank de Boer: vrije trap, Giggs: dribbelen, van Gobbel: snelheid, Nilis: traptechniek) en zij die iets goed kunnen, maar wat het precies is, of hoe dat zo komt is onduidelijk (Desailly: teamspeler, Blind: het spelletje lezen, Romario: onvoorspelbaarheid, Klinsmann: scoren op belangrijke momenten). Hieronder vallen ook vele Italianen: Maldini (mooiste speler), Lombardi (kaalste), Toricelli (gedrogeerd uit zijn ogen kijken), Donadoni (eeuwige jeugd) en Paolo Rossi (maffiacontacten).

De specialist onder deze uitzonderingen is echter Fabrizio Ravanelli. Hij kan erg veel dingen erg goed. Hij ziet er het oudst uit (zijn eerste grijze haar ligt in een vitrine in zijn lagere school), hij kan erg goed scoren, juicht bijzonder (mei ’96 Rome), hij heeft daarnaast nog aanleg voor dingen als het irriteren van de tegenstander, het klagen bij de scheidsrechter en het negeren van medespelers.

Het allerbest is hij in verontwaardigd kijken. Niemand kan zo ontzettend goed verontwaardigd kijken als Ravanelli. Velen spelen verontwaardiging (Matthaeus, Völler, Davids, Romario, Stoijtskov), maar Ravanelli speelt nooit, hij is het.

Niet alleen zijn gezicht, zijn houding, zijn gebaren (vingers in een punt naar boven, iets op en neer bewegend) en zijn woorden, uit alles spreekt de verontwaardiging. En er is vaak een reden voor. Een vrije trap wordt niet gegeven, een inworp voor de tegenpartij, een doelschop i.p.v. een corner, een penalty wordt weggewoven. Medespelers negeren hem of durven een opmerking te maken. Een trainer die hem een aanwijzing geeft, erger: gewisseld worden. Het ergst: een trainer zet hem op de bank.

Het voetballeven van Ravanelli zit vol verontwaardiging. Scheidsrechters zien het bijna altijd verkeerd. Bijna, want soms krijgt hij een penalty. Maar dan staat er ineens een ander (Del Piero, Zola) achter de bal en hij kijkt toe (verontwaardigd).

Trainers en bondscoaches begrijpen hem niet. Het verlies tegen Tsjechie lag aan de 10 anderen. Dat hij na ruim een half uur warmlopen niet mocht invallen tegen Duitsland zal in de grafrede van Sacchi terugkomen. Zijn gedwongen vertrek bij Juventus is de beste reden voor verontwaardiging. Ooit komt er een trainer die hem niet meer nodig heeft. Hij zal stoppen met voetbal, maar niet vrijwillig en zeker niet op zijn hoogtepunt. Weer zal die verontwaardiging er zijn, gebaseerd op een gigantisch zelfvertrouwen. Als Ajax in 2018 de euro-leaugue playoffs wint van Juventus, is hij te gast bij de RAI. Hij vertelt nog een keer over die goal in Rome, mei 1996. Hij kraakt de Juventus spitsen van 2018 af. Vergeleken met zijn zelfvertrouwen heeft Sjaak Swart een minderwaardigheidscomplex.

Oranje in 2006 [deel 5, maart 2006]

18 zaterdag mrt 2006

Posted by in Oranje in 2006

≈ 2 reacties

Tags

, , , ,

De vijfde maand reeds. Studio sport is ook al bezig met het geweldige spel “wie mag er mee?”, zoals ik hier ook al vijf maanden probeer. Van Basten wil graag nog wat experimenteren, maar heeft nog maar twee maanden, de FIFA wil de deadline voor de definitieve selecties niet naar achteren schuiven. Mogen bondscoaches zelf ook meespelen? Ik zag Van Basten deze week scoren en volgens mij kan hij zichzelf nog beter een kwartiertje mee laten spelen, dan sommige spelers die hij ondertussen een Oranje shirt heeft gegund.
Heijtinga’s blessure doen zijn kansen krimpen. Ook Emmanuelson zal een probleem krijgen als hij niet snel weer speelt, zoals de kleine kans van Lodewijks nog kleiner is geworden nu hij geblesseerd is. Westerveld speelt wel weer (Everton) en kan dus nog een concurrent worden voor de derde plek van Stekelenburg. Van Bommel heeft zijn kansen niet vergroot tegen Ecuador, invalbeurten bij Barcelona konden voor hem wel eens niet genoeg zijn. Van der Vaart is na zijn blessure meteen weer goed. Kalou is nog een examen weg van een verplichte vakantie in juni, Huntelaar’s vorm is niet gering, is het nog op tijd om hem mee te nemen naar Duitsland? Makaay lijkt daarentegen af te vallen. Zijn score in Duitsland hield hem op de been, maar als je daar ook al op de bank zit…

De stand op dit moment:

1. Keeper (3)

Van der Sar (90)
Timmer (90)
Stekelenburg (80)
Westerveld (20)
Lodewijks (10)
Waterreus (10)

2. Rechtsback (2)

Ooijer (60)
De Jong (40)
Kromkamp (30)
Jaliens (30)
Lucius (20)
Boularouz (20)

3. Centrale verdediger (4)

Matthijsen (90)
Boularouz (70)
Vlaar (60)
Opdam (60)
Maduro (30)
Ooijer (20)
Heijtinga (20)
Cocu (20)
Stam (10)
Greene (10)
Zomer (10)

4. Linksback (2)

Van Bronckhorst (90)
De Cler (70)
Emanuelson (30)
Davids (10)

5. Rechtshalf (2)

Sneijder (80)
Landzaat (50)
Van Bommel (40)
De Jong (20)
Hofs (10)

6. Midhalf (2)

Maduro (50)
Landzaat (40)
Hofs (30)
Cocu (20)
Davids (20)
Affelatti (20)
Boateng (10)
Seedorf (10)

7. Linkshalf (2)

Van der Vaart (90)
Cocu (50)
Davids (40)
Janssen (10)
Musampa (10)

8. Rechtsbuiten (2)

Castelen (70)
Kuyt (60)
Meerdink (30)
Van Persie (20)
Kalou (10)
Yildirim (10)

9. Spits (2)

Van Nistelrooy (80)
Vennegoor of Hesselink (40)
Huntelaar (40)
Kuyt (30)
Makaay (10)

10. Linksbuiten (2)

Robben (90)
Van Persie (70)
Babel (30)
Quincy Owusu Abeyie (10)

Kijk nog eens 017

16 donderdag mrt 2006

Posted by in Kijk nog eens

≈ Een reactie plaatsen

Tags

,

Tot ik in Buenos Aires aankwam had ik nog nooit van Carlos Gardel gehoord. Hij bleek de grootste zanger van tango muziek ooit te zijn geweest. Zijn graf is op het kerkhof van Chacarita. Zelfs het graf van Peron, de man van Evita, elders op dit kerkhof is niet zo goed bezocht als dit graf.

Het standbeeld op zijn grafsteen is al bijzonder. De tientallen plakaten ter nagedachtenis maken het speciaal. Iedereen wil hem herdenken. Erg mooi is de beheerder van dit graf. De goede man komt elke ochtend met een radio naar het kerkhof, heeft een tasje met wat informatie bij zich, gekopieerde velletjes voor de onwetende toerist, zoals ondergetekende. Twee cassettebandjes met muziek van zijn favoriete zanger speelt hij de hele dag. Zou hij daar elke dag zijn of heeft zijn fanclub een schema opgezet? Mocht je ooit in de buurt zijn, bezoek het graf. Praat met de goede man. Geniet van die oude krakende muziek.

Raggende Manne – Trappe, trappe

15 woensdag mrt 2006

Posted by in CycloGerb Wielerliederen

≈ 3 reacties

Tags

, , , , , ,

Kaalgeschoren kuiten trillen heftig voor de start
Rondjes langs de kerk, alle toeclips zitten strak
Bij het vallen van de vlaggen trekken spaken klagend krom
Sleuren kerels aan het frame, het vertrek, de helse trom

In 1988 komt uit een jamsessie de band de Raggende Manne voort. Gezicht van de band is zanger Geert Timmers, die voor deze gelegenheid de naam Bob Fosko aanneemt. Fosko schrijft zijn teksten over het alledaagse leven, vooral dagelijkse frustraties zijn een goede inspiratiebron. De muziek is precies zoals de groepsnaam aangeeft, de woorden worden door de zanger meer uitgeschreeuwd dan gezongen. Ze breken landelijk door met de 6 seconden durende single `Nee, ´s niks` in 1990.

Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe

Een concert van de Raggende Manne is een belevenis. Op doktersadvies mag Fosko niet vaker dan eens per maand optreden en dan nog slechts 1 uur per keer. Ik stond in Enschede ooit, net als vele anderen, op de tweede set te wachten, maar kreeg slechts 1 toegift: voornoemde 6 seconden durende single. De hoeveelheid energie die Fosko in dat uurtje eruit gooit was echter indrukwekkend.

Na een duivelse ontsnapping vallen rijders uit elkaar
Het peloton dat scheurt in brokken, ploegen klitten bij mekaar
Het janken van de radio, gillen van publiek
Laat het bloed van renners koken, stampen trappers als muziek

Fosko zei eens dat hij verwoordde wat de gewone man dacht. Nummers over wielklemmen, kutweer en nietszeggende gesprekken bij bushaltes zijn daar getuige van. Maar ook sport spreekt de heren aan. `Hij moet erin` is het eerste nummer over sport, waarbij een commentator de legendarische tekst `Ja, dat zal de rechtsback van ADO voelen aan zijn klokkenspel` uitspreekt.

Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe

Natuurlijk heeft ook Fosko door dat de echte volkssport niet voetbal is, maar wielrennen. Op het album Zaad uit 1994 staat het openingsnummer `Trappe trappe trappe`. Uit het nummer blijkt niet echt dat Fosko, de zanger en tekstschrijver tenslotte, een echte kenner is. Geen volger maar meer iemand die van de romantiek houdt die altijd om de sport hangt. Iemand die de wielrennerij nog altijd ziet als een bijeenkomst van sterke boerenzonen en arbeiders waarvan de sterkste uiteindelijk wint. Het refrein spreekt wat dat betreft boekdelen. De simpelheid die de Raggende Manne ook in hun muziek stoppen, staat gelijk aan het beeld van de wielrenner. Gewoon vaak en veel ´trappen´ en het komt wel goed.

Honderd meter! gilt de speaker en de oorlog is gedaan
Knal naar zwaardere vertanding, trek de toeclips stevig aan
De kudde wild geworden stieren stormen gierend naar de meet
Er kan maar 1 de snelste zijn

`Er kan er maar 1 de snelste zijn`. Natuurlijk slaat dit op de winnaar van de kermiskoers die beschreven wordt in dit liedje. Maar het zou net zo goed op de band kunnen slaan. Wie anders heeft er een single van 6 seconden uitgebracht? Wie anders kan een volledige CD spelen, alle hits er achter aan, een toegift of 2 en toch binnen een uur klaar zijn?

Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe

 

Dit nummer had 1 van mijn favoriete wielernummers kunnen worden. De simpelheid van de tekst, het snelle ritme, de geheel eigen stijl van de band; alles klopt, alles past samen. Maar helaas heeft de band voor dit nummer een gast uitgenodigd. Nu doet men dit wel vaker, ware het niet dat deze keer de gast Ab Kaashoek is, bekend van Radio Tour de France. Voor mij de enige reden om Radio Tour de France voortijdig uit te zetten. In de voor hem bekende stijl sluit hij het nummer af:

” …. Mont Blanc die daarmee dan de scherprechter is geweest
in deze schitterende Tour de France. Is dat Bob Fosko die daar
onder uit gaat? Het lijkt … Ik dacht het wel. Of toch de Nederlander …
We gaan het straks rustig met elkaar … En laten we dat vooral …
Niet wegwezen! Lowie Labeur, dat lijkt wel Lowie Labeur die
daar remonte deed ….. “

Jammer. Erg jammer.

Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe

Gelukkig maakt Fosko het weer enigszins goed door de laatste keer het refrein te zingen, terwijl Kaashoek nog aan het praten is. En hoe irritant die ook is, hij is natuurlijk volledig onhoorbaar als Fosko met zijn band aan het raggen is.

“Dit was Ab Kaashoek, de la France”

Leuk nummer. Goede sfeer. Echt wielernummer ook, niet een liedje waarin toevallig het woord fiets voorkomt.

Ambassade van de Aboriginals

14 dinsdag mrt 2006

Posted by in Reisverhalen Overig

≈ 2 reacties

Tags

, , , , , ,

Embassy

Het is eerste kerstdag en alles, maar dan ook echt alles, is gesloten. Ik loop rond door Canberra, de bedachte hoofdstad van Australië. Ik heb in het park rond het Parlement house de borden gelezen die het een en ander vertellen over het ontstaan van de stad, het gebouw zelf en de dingen eromheen en ben net langs het oude Parlement house gelopen, dat ruim een decennium met pensioen mocht.

En dan zie ik tegenover dat oude gebouw een oud tuinschuurtje staan. Tenminste zo ziet het eruit. Aan de graffiti erop en de borden ernaast herken ik het als de Aboriginal embassy. Iemand zet een bord dat door de wind was omgeblazen weer rechtop en loopt naar een soort tentenkamp vlak erachter. Ik ben, natuurlijk, nieuwsgierig en loop naar de ambassade. Er zijn twee gebouwtjes.

Het eerste is klein, zit dicht en heeft een zonnepaneel boven op het dak, waarvandaan een elektriciteitskabel loopt naar het kamp, zo’n vijftig meter verderop. Op de zijkant staan politieke kreten, de grootste gaat over Redfern, een stadsdeel in Sydney, waar relatief veel Aboriginals wonen. Wat er daar precies ooit is fout gegaan is me onbekend, maar het is blijkbaar geen hoogtepunt in de Australische geschiedenis. Ik heb wel eens door Redfern gelopen en het is niet een van de mooiste suburbs van Sydney en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Aan de rand is een groot park, waar ook een soort tentenkamp is, met soortgelijke borden, Aboriginal vlaggen en een ambassade. Ik was er al eens naar toe gelopen, maar vond de sfeer er nu niet bepaald uitnodigend. Men protesteert er tegen de behandeling van de Aboriginals in Australië door de jaren heen, maar wat ze concreet doen, behalve in een park slapen in tenten en oude auto’s wordt niet echt duidelijk. Ik deed wel een poging wat dichterbij te komen, liep er vlak langs heen, met de intentie wat informatie te krijgen van een van de protesteerders, maar behalve een verzoek voor wat kleingeld van een van de aboriginals ben ik niet gekomen.

Het tweede heeft de titel ambassade gekregen. De deur staat open, maar er is niemand binnen. Ik wacht in de deuropening op iemand. De man die het bord rechtop zette? Een aboriginal woordvoerder? Ik weet het eigenlijk niet, maar besluit naar een paar minuten toch maar naar binnen te gaan. Blijkbaar is dat de bedoeling. De binnenkant van het koekblik, zo’n 5 bij 3 meter groot, hangt helemaal vol met posters, brieven, krantenartikelen, foto’s, kaarten en ander actiemateriaal. Zelfs het plafond is niet zichtbaar. Ik ben vooral geïnteresseerd in de geschiedenis van de aboriginals in het algemeen en deze ambassade in het bijzonder en wordt op mijn wenken bediend door allerlei krantenartikelen aan de muur over dit gebouwtje. Aandachtig ben ik aan het lezen, als ik achter me wat geluid hoor. Het blijkt een Aziatische toerist te zijn, die binnenkomt met een camera en aan mij vraagt of hij die mag gebruiken. Ik vertel hem dat ik net als hem een buitenlander ben, maar dat ik aanneem dat het geen probleem is.

Nog voor ik het tweede artikel aan de muur helemaal heb kunnen lezen is er een hele buslading Chinezen binnengeweest en weer vertrokken. Velen hebben alleen even gekeken, anderen hebben nog een foto gemaakt, een enkeling ging met een videocamera even rond. Het gastenboek werd fanatiek gesigneerd, ook al was men slechts een paar seconden binnen en is de ambassade niet meer dan een van de vele attracties die ze in het drukke programma moeten stoppen. Terwijl ik met een volgend artikel bezig ben komt er een Turkse familie binnen. De vader gebruikt de gelegenheid om op het oude bankstel neer te ploffen en een sigaret te roken, terwijl het kleinste kind ongehinderd overal aan mag zitten. De oudste dochter en moeder kijken even rond, maar echte interesse tonen ze ook niet. Als ze zijn vertrokken zie ik dat ze net als de Chinezen hun bezoek hebben vereeuwigd met een handtekening. Ik lees nu ook dat het geen gastenboek is, maar een petitie namens de aboriginals voor de regering, die vraagt om rechten voor de oorspronkelijke bevolking en erkenning van de fouten die de Australiërs in het verleden gemaakt hebben. Dit staat in een verhaaltje, in vrij kleine letters, bovenaan het papier, maar niemand was hier lang genoeg binnen om dat allemaal te lezen. Desondanks is het papier vandaag al half vol, op de rustigste dag van het jaar. Op deze manier moeten ze vele handtekeningen kunnen krijgen.

Ik lees een hoop interessante feiten over de aboriginals, maar vooral over de behandeling die ze over de jaren hebben gekregen. Over hoe de Zuid-Afrikaanse politie aan het begin van de apartheid hier stage kwam lopen, om te zien hoe je met zwarten omging. Over het feit dat de levensverwachting van de aboriginals gemiddeld zeker zo’n 20 jaar korter is dan van de gemiddelde Australiër. Over moorden en zelfmoorden in politiecellen, jaar in, jaar uit. En over het ontstaan van de ambassade in 1972. Over de worsteling die de eerste jaren was, toen de politie de ambassade meerdere malen sloot, tenten afbrak of zelfs vernielde, over de massale protesten in de jaren zeventig. Hoe het tentenkamp en de ambassade over de jaren heen steeds bekender werd en sinds het begin van de jaren negentig erkend werd door de Australische equivalent van monumentenzorg. Maar dat wil nog steeds niet zeggen dat de oorspronkelijke bevolking het goed heeft. Ik lees een soort nieuwsbrief, wat eruitziet als een gekopieerd schoolkrantje en wat een soort kerkkrantje blijkt te zijn en ik verbaas me over de christelijke aboriginals erin.

Al de tijd dat ik hier binnen zit, is er niemand die even komt kijken. Ik zou de post, die in een standaard kantoorbakje op een bankje staat, kunnen openen of zelfs meenemen. Het interesseert blijkbaar niemand. Ik lees nog een ander boekje, wat een soort buurtkrantje is, blijkbaar een buurt waarin nogal wat aboriginals wonen hier in Canberra, maar echt schokkend nieuws staat daar ook niet in. Ik realiseer me dat ik al ruim vier maanden in dit land ben, maar nog niet heb gesproken met iemand van de oorspronkelijke bevolking. Natuurlijk heb ik ze wel gezien, en er ook wel eens een woord of twee mee gewisseld, maar een echt gesprek is me nog niet gelukt. Het is wat meerdere Australiërs me al verteld hebben. Men leeft naast elkaar in hetzelfde land, maar onderling contact is miniem. Het officiële sorry, waar zowel de aboriginal bevolking, als ook vele Australiërs op hopen, komt maar niet over de lippen van de premier John Howard. Aan de andere kant vind ik het moeilijk sympathie te hebben voor pamfletten waarin geclaimd wordt dat dit ‘our land’ is. Dat ‘sovereignity’ een eerste vereiste is. Natuurlijk weet ik dat ze hier al veel langer zijn dan de import bevolking die nu het land beheerst. Maar een oplossing is het natuurlijk nooit, wanneer je de situatie terug wil die al een paar honderd jaar verstoord is.

En over het ‘bezitten’ van land bestaan natuurlijk vele filosofieën, de mijne is vrij eenvoudig. Land is er, dat kun je niet bezitten. Ik teken de petitie voordat ik vertrek, voor wat het waard is en zet buiten het bord, dat ondertussen alweer is omgewaaid, weer rechtop. Ik lees meerdere taalfouten op een van de ander borden. Blak zonder c. Binnen zag ik op een van de posters een f, waarbij de streepjes de verkeerde kant opstonden. Ik vraag me af of dit gebrek aan scholing is, of dat ze de fouten bewust gemaakt worden. Om aandacht te trekken, of om de overheersers er op te wijzen dat ze weliswaar hun taal hebben geleerd, maar dat ze die taal nooit als eigen zullen zien. Ik loop langs het tentenkamp terug naar de stad. Ik zie erg weinig mensen. Er staat een portable toilet, zoals je die ook bij popconcerten ziet, nergens zie ik stromend water. De enkeling die ik zie rondlopen, nooit dichtbij genoeg of vriendelijk genoeg kijkend om aanspreekbaar over te komen, is zeker geen lid van de oorspronkelijke bevolking.

Het ziet er naar uit dat, zoals de lokale bevolking ze noemt, enkele hippies sympathiek tegenover de zaak van de aboriginals staat en wil helpen door hier het kamp te bemannen. Wat men precies hoopt te bereiken door in erbarmelijke omstandigheden hier achter dit gebouwtje te leven, blijft me onduidelijk. Zoals zoveel onduidelijk blijft. Waarom een ambassade, zonder dat die bemand wordt? (Een dag later ben ik nog een keer voorbij gegaan en trof dezelfde situatie aan. Toeristen die de petitie ongelezen tekenen en een leeg hokje. Het bord lag alweer plat op het gras.) Waarom de weinig effectieve politieke kreten zonder enige uitleg op de zijkanten van deze gebouwtjes? Waarom het tentenkamp, waar velen zouden kunnen wonen, maar waar slechts een enkeling rondhangt? Waarom de Australiërs niet van hun vooroordelen afbrengen door te laten zien dat niet alle Aboriginals dronkaards, druggebruikers en criminelen zijn? Hoe interessant ik het ook allemaal vind en hoe graag ik wat meer zou willen weten, ik heb alleen maar meer vragen en geen antwoorden.

(Canberra, Australië, 27 december 2000)