Johan 4
We leven in een voetbaltijdperk waarin multifunctionaliteit (wie bedenkt zo’n woord?) steeds belangrijker is geworden. Ajax bekijkt een talent niet eens als hij niet op minstens 3 posities kan spelen. Voetballers worden steeds kleurlozer. Gelukkig bestaan er nog spelers die wel bijzonder zijn.
Deze spelers zijn onder te verdelen in 2 groepen: zij die iets goed kunnen (Frank de Boer: vrije trap, Giggs: dribbelen, van Gobbel: snelheid, Nilis: traptechniek) en zij die iets goed kunnen, maar wat het precies is, of hoe dat zo komt is onduidelijk (Desailly: teamspeler, Blind: het spelletje lezen, Romario: onvoorspelbaarheid, Klinsmann: scoren op belangrijke momenten). Hieronder vallen ook vele Italianen: Maldini (mooiste speler), Lombardi (kaalste), Toricelli (gedrogeerd uit zijn ogen kijken), Donadoni (eeuwige jeugd) en Paolo Rossi (maffiacontacten).
De specialist onder deze uitzonderingen is echter Fabrizio Ravanelli. Hij kan erg veel dingen erg goed. Hij ziet er het oudst uit (zijn eerste grijze haar ligt in een vitrine in zijn lagere school), hij kan erg goed scoren, juicht bijzonder (mei ’96 Rome), hij heeft daarnaast nog aanleg voor dingen als het irriteren van de tegenstander, het klagen bij de scheidsrechter en het negeren van medespelers.
Het allerbest is hij in verontwaardigd kijken. Niemand kan zo ontzettend goed verontwaardigd kijken als Ravanelli. Velen spelen verontwaardiging (Matthaeus, Völler, Davids, Romario, Stoijtskov), maar Ravanelli speelt nooit, hij is het.
Niet alleen zijn gezicht, zijn houding, zijn gebaren (vingers in een punt naar boven, iets op en neer bewegend) en zijn woorden, uit alles spreekt de verontwaardiging. En er is vaak een reden voor. Een vrije trap wordt niet gegeven, een inworp voor de tegenpartij, een doelschop i.p.v. een corner, een penalty wordt weggewoven. Medespelers negeren hem of durven een opmerking te maken. Een trainer die hem een aanwijzing geeft, erger: gewisseld worden. Het ergst: een trainer zet hem op de bank.
Het voetballeven van Ravanelli zit vol verontwaardiging. Scheidsrechters zien het bijna altijd verkeerd. Bijna, want soms krijgt hij een penalty. Maar dan staat er ineens een ander (Del Piero, Zola) achter de bal en hij kijkt toe (verontwaardigd).
Trainers en bondscoaches begrijpen hem niet. Het verlies tegen Tsjechie lag aan de 10 anderen. Dat hij na ruim een half uur warmlopen niet mocht invallen tegen Duitsland zal in de grafrede van Sacchi terugkomen. Zijn gedwongen vertrek bij Juventus is de beste reden voor verontwaardiging. Ooit komt er een trainer die hem niet meer nodig heeft. Hij zal stoppen met voetbal, maar niet vrijwillig en zeker niet op zijn hoogtepunt. Weer zal die verontwaardiging er zijn, gebaseerd op een gigantisch zelfvertrouwen. Als Ajax in 2018 de euro-leaugue playoffs wint van Juventus, is hij te gast bij de RAI. Hij vertelt nog een keer over die goal in Rome, mei 1996. Hij kraakt de Juventus spitsen van 2018 af. Vergeleken met zijn zelfvertrouwen heeft Sjaak Swart een minderwaardigheidscomplex.
