31 zaterdag jul 2021
Posted in Gerbie's Lifeblog
Tags
Dit blog gaat weer even op slot, in ieder geval de maand augustus. Ik wens iedereen een prettige zomer, een heerlijke vakantie, gezondheid en liefde en twee keer alles wat u mij toewenst.
29 donderdag jul 2021
Op weg naar huis kom ik een stukje langs de zijtak van het Twentekanaal. Er staat een auto in de berm. Niets bijzonders, er zitten daar vaak vissers. Soms zelfs wedstrijden. Vaak een wit nummerbord overigens, zouden er dichter bij hun huis geen goede visplekken zijn?
Maar nu ik dichterbij kom, zie ik meteen achter de auto twee tuinstoelen staan. Zij zit het dichtst bij de auto, ze zit te haken. Hij zit naast haar, maakt een puzzel uit een puzzelboekje. Zweeds kruiswoordraadsel, als ik het goed zie.
Geen vissers dus, maar waarom ga je dan hier zitten? 40cm achter de stoelen begint het asfalt, de meters voor het tweetal staan vol met onkruid. Daarvoor het water. Een kanaal waar zo nu en dan een boot voorbijvaart. Geen idee waarom ze deze plek gekozen hebben. Maar ik benijd hun tevredenheid. De complete rust. De onverstoorbaarheid die ze uitstralen.
Even overweeg ik te stoppen en een foto te maken. Maar welk recht heb ik hun rust te verstoren? Ik fiets dus verder.
27 dinsdag jul 2021
Posted in Gerbie's top 212
Tags
| Nummer | 11 |
| Artiest | Shakira |
| Titel | Inevitable |
| Jaar | 1998 |
| Wikipedia | Inevitable |
| Website | Shakira |
| Tekst | Genius |
We zaten in haar auto. Ze had me uitgelegd hoe ze haar rijbewijs had gekregen. Het was even stil, er klonk muziek uit haar boxen. Het nummer had ik wel eens gehoord, je hoort overal muziek in Santo Domingo. Maar dit keer kreeg het nummer betekenis. Wat heet, dit vatte de afgelopen zeven jaar samen.
Regel voor regel verklaarde ze de tekst. En ook al spreek ik Spaans, al kon ik soms wat teksten meezingen, echt begrijpen was een ander niveau. Dit nummer kreeg heel snel een lading. Dit was ons. Er ging van alles mis, maar ‘seguir amandote’ was inderdaad ‘inevitable’. Onvermijdelijk. En ze wist ook al dat ik niet terug zou keren (zoals Shakira zong). Ze had gelijk. Dat had ik drie jaar daarvoor al besloten, maar ze wist me altijd weer aan het twijfelen te brengen, nu nog meer dan ooit. Zoals ze vaak had ze gelijk, ik heb haar nooit meer gezien.
Al snel wist ik een paar illegale bandjes te scoren van deze jonge Colombiaanse zangeres die er niet alleen leuk uitzag, maar die ook nog eens zelf prachtige muziek schreef. Libanees bloed in Colombiaanse furie, het leverde geweldige muziek op. De Unplugged sessie zat regelmatig in mijn walkman (dit was meer dan twee decennia geleden). Later vond ik meer cassettebandjes op allerlei marktjes.
Een paar jaar later ben ik docent en hoor ik wat meiden in een les kletsen over een nieuw zangeresje dat ze hadden ontdekt. Even dacht ik dat ik de stem herkende, maar ze zong in het Engels. Shakira sprak geen Engels wist ik. Ik had het mis. Ze had een cursus gevolgd, haar grootste hits vertaald, een nieuw album gemaakt. Dit werd haar internationale doorbraak. Dat album heb ik nog aangeschaft, maar ik haakte snel daarna af. De eigenzinnige tiener uit Colombia, zo getalenteerd werd nu een modepopje met doorgeproduceeerde muziek. Jammer. Maar de oude albums blijven prachtig. En via Inevitable ben ik eeuwig gelinkt aan die ene Dominicaanse jongedame.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.
26 maandag jul 2021
Posted in Boekbesprekingen 2021
Engeland, 1931. Bijna een eeuw geleden, maar als je leest, toch heel herkenbaar. Sterker nog, het boek heeft aan kracht niets verloren, de Britse geest ademt door alle bladzijden heen. In de manier waarop ze met elkaar omgaan, met elkaar converseren, in wat ze doen, de familie Stevens is Britser dan Brits.
Het verslag van hun vakantie aan de kust, in Bognor Regis, is een klassieker. Zonder dat het ooit spectaculair wordt, zonder dat er ook maar iemand van de familie ineens de hoofdpersoon van de roman wordt. Volwassen kinderen die meegaan met hun ouders op een strandvakantie, die bestaat uit wandelen, strandhangen, een potje cricket en middagdutjes, de tijdgeest komt ook duidelijk naar boven, al heb je het vermoeden dat dertig jaar later aan de Britse kust nog miljoenen locals precies op dezelfde manier hun vakantie vieren.
Het leuke aan het boek is dus dat je graag verder leest, terwijl het vrij voorspelbaar is wat er gaat gebeuren. Dat het perspectief geregeld verandert, waardoor je de familie Stevens steeds beter leert kennen. En ook al ben ik er nooit geweest, ik weet zeker dat wanneer je nu door Bognor Regis zou wandelen, je je goed kunt voorstellen dat de familie Stevens daar heeft rondgelopen. Je zou bij wijze van spreken de plek kunnen aanwijzen waar ze op het strand zaten.
Het is niet gebeurd, maar een soap in de jaren vijftig gebaseerd op dit verhaal was goed voorstelbaar geweest. Een jaren tachtigversie ook. En dus las ik het met plezier, zoals ik in de jaren negentig ook met veel plezier heb gewerkt voor Britse touroperators, er voor zorgend dat vele Britten een geweldige vakantie hadden. Hun eisen waren zestig jaar na dit boek wel iets veranderd. De middenklasse had meer te besteden, maar hun Britse manieren, hun manier van communiceren, de gedachtegang die in dit boek zo mooi naar boven komt, het blijft erg herkenbaar.
Citaat: “Niemand van het gezin was blijkbaar bereid zich uit te spreken. Ze wisten dat ze op het punt stonden een besluit te nemen dat de vakantie zou kunnen maken of breken. Als het huisje werd genomen en het was geen succes zouden ze overal worden gekweld door dingen die ze met het geld hadden kunnen doen, maar als ze het niet namen, zouden ze even afschuwelijk kunnen worden gekweld door de zelfvoldane gezichten van mensen die er wel een hadden: ze zouden er stiekem langsglippen, beschaamd, terwijl ze zich arm voelden, en ordinair…” (p.154)
Nummer: 21-038
Titel: Twee weken weg (The fortnight in september)
Auteur: R.C. Sherrif
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 2021 (1931)
# Pagina’s: 352 (8166)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-254-7104-0
24 zaterdag jul 2021
Posted in Goal Columns
Goal, maart 2016
Oktober, tijdens de jaarvergadering werd een verbouwing aangekondigd door het bestuur. Sinds 1975 voetballen we op het huidige complex, kantine en kleedkamers stammen uit die tijd. GFC gaat binnenkort bewust om met energie, er komen zonnepanelen, diverse subsidiepotjes worden aangesproken en alles wordt beter.
De eerste gedachte die door mijn hoofd schoot, was dat we eindelijk af zijn van koude douches. In het verleden heb ik daar al eens een column over geschreven, zonder enig resultaat overigens. Maar eindelijk komt er een eind aan deze ergernis van vele actieve leden. Gekscherend zeggen we wel eens dat de douches al draaien op zonne-energie. In de zomer bloedheet, in de winter ijskoud.
De tweede gedachte was, al tijdens de vergadering, dat ik wel heel vaak heb kunnen ‘profiteren’ van deze koude douches. Aan de Deldensestraat mocht ik ooit al eens meetrainen bij de F-jes, in 1976 werd ik lid en sindsdien speel ik nog steeds. Goed, ik ben nogal eens met een rugzak op pad geweest, dus ik heb een paar (delen van) seizoenen gemist. Wie zou er vaker onder een koude douche hebben gestaan?
Kan niet zo moeilijk zijn om dat uit te zoeken. Als je ouder bent dan ik en nog steeds voetbalt, kom je in aanmerking. Iets jonger dan ondergetekende, maar continu voetballend kan ook. De rest kan ik uitsluiten. Ate Brunnekreef en Henk Rustenhoven schieten me als eerste te binnen. Bij mij in het team Dinand, Theo en Sander. Even doorredenerend heb ik door dat het uitmaakt of je in de selectie hebt gespeeld of niet. Of je de jeugd getraind hebt. Of je wel eens een wedstrijdje fluit. Iets gecompliceerder dan ik dacht dus.
Maar daar heb je computers voor. Gewoon in Excel zetten. Een seizoen in de selectie geeft kans op globaal 100 koude douches. In de lagere elftallen de helft daarvan. Leiders van de F-jes douchen minder vaak dan trainers van B of A. Dan is het een kwestie van doorrekenen. Het elftal dat de grootste kans had op koude douches heeft de volgende opstelling: in het doel Ate Brunnekreef. Achter: Henk Rustenhoven, Arie Veling, Frits Toren en Sander ten Donkelaar. Middenveld: Dinand Klein Horsman, Jacob Kalsbeek, Theo Toornstra en Romano Lammertink. Voorin staan Hens ten Thije en ik zelf. Hans Kuipers en Henk Caarels zijn de wissels.
Aanvallers houden het minder lang vol, blijkt uit dit elftal. Of stoppen gewoon sneller. Dat is een voor een volgend onderzoek. Maar wie heeft nu de meeste koude douches gehad? Op de derde plek Hens ten Thije, runner up Dinand Klein Horsman en de ‘winnaar’ is onze huidige trainer Romano Lammertink. Sinds hij uit Drenthe overkwam heeft hij bijna 2800 kansen op koude douches gehad. Ik neem aan dat hij het niet heeft bijgehouden, anders was hij nooit trainer geworden bij GFC.
Wat kunnen we met deze nutteloze informatie? Helemaal niets, de term nutteloos zegt het al. Misschien is het een idee voor het bestuur om Dinand en Romano te vragen de opening te doen van de nieuwe, verbouwde kleedkamers?
Suggesties voor vervolgonderzoeken: wie heeft het meeste Warsteiner gedronken? Wie zat het meeste uren in de bestuurskamer? Hoeveel kantinediensten heeft Bert Caron gedraaid? Wie heeft het damestoilet het vaakst gebruikt? (ik denk nog steeds Jan Dekker) Wie heeft de meeste meters lijnen gekalkt? Hoeveel witte muizen zijn er verkocht in de kantine? Wie scoorde de meeste goals buiten de selectie? Hoeveel uren heeft Johnny gemaakt?
23 vrijdag jul 2021
vonden bijna 21 jaar geleden plaats in Sydney. Niet alleen voor Nederland, omdat ‘we’ de meeste medailles ophaalden, maar vooral omdat de hele stad, en de rest van het land, de Spelen tot een feest maakten. Prachtige sport, gastvrije mensen, enthousiaste supporters, geen rellen of onvrede, precies zoals je Olympische Spelen voorstelt.
Ondergetekende was onderdeel van die Spelen. Ik werkte er als vrijwilliger in het Olympisch park, zag er vele sporten. Als kind al droomde ik om er deel van uit te maken, als sporter is het me niet gelukt, maar in Sydney kwam de droom uit. De Olympische vlam bij mij in de straat, de openingsceremonie van dichtbij, marathons en wielrenners door de straten vlak bij mij, prachtige prestaties van Nederlandse hockeyers, volleyballers en honkballers, ik heb het allemaal meegemaakt.
Jaren later kwam mijn dagboek uit. Het is niet meer op papier te krijgen. Gelukkig nog wel als E-book. En speciaal voor de Olympische Spelen die morgen starten, is de prijs nu 40% verlaagd. Schaf het aan bij Kobo voor de prijs van minder dan een cocktail op een terras!
22 donderdag jul 2021
Posted in Gerbie's Lifeblog, Goal Columns
Niets te vieren vandaag. Papa viert al jaren zijn verjaardag niet meer. Maar even een oude column uit het archief opgedoken, de eerste column na zijn overlijden.
Symboliek
Natuurlijk moet deze column over papa gaan. Dat verwacht iedereen, dat wil ik zelf ook. Maar nog geen vijf jaar geleden heb ik al het verhaal geschreven over de geweldige voormalige voetballer die 65 werd. Herplaatsen? Niet nodig, staat wel op mijn blog. Ongetwijfeld staat er elders in deze Goal al wel een mooi In Memoriam, die hoef ik dus ook niet te schrijven. Maar wat dan? En dan ineens dringt het verhaal zich zelf op.
Pasen 1988. SOS uit. Mijn eerste basisplaats in het eerste. Zaterdag nog meegedaan in A1, al een aantal keer ingevallen. Oefenwedstrijden zelfs helemaal. Maar dit wordt mijn echte debuut. SOS staat laatste, wij een plekje hoger. Ik begin als rechtshalf. Speel onopvallend. In de rust nog meer blessures. Ik mag midmid spelen de tweede helft. Het gaat beter. Halverwege de tweede helft is de bal aan de linkerkant. Ik loop om Jan heen, krijg de bal mee, passeer een man en haal de achterlijn. Ik dribbel naar binnen en zie dat Hans zich aanbiedt. De keeper komt iets los van de lijn en ik schiet tussen hem en de paal door. Mijn eerste doelpunt in het eerste. We winnen met 2-3. Zij degraderen. Wij niet. Papa staat trots aan de zijlijn. Later vertelt hij mij hoe trots opa zou zijn geweest.
November 2015. Mijn eerste wedstrijd na het overlijden van papa. Hellendoorn uit. Ik loop naar het veld en krijg de flashback. De club is gefuseerd. Er ligt kunstgras. Er is een paar kilo meer mij. Maar ik kijk meteen naar links en zie de goal, waar ik 27 en een half jaar geleden die ene goal maakte. Ik vertel het een aantal medespelers. “Jij onthoudt echt alles”, klinkt het. Klopt niet. Maar je eerste goal in het eerste is bijzonder.
Halverwege de eerste helft staat Bert klaar om in te gooien. Aan de linkerkant. Weinig beweging, tot ik het gat zie en diep sprint. Hij begrijpt het en gooit de bal over de back. Ik ben eerder bij de bal dan de laatste man en passeer hem. Vanuit de linkerhoek nader ik de goal, net als toen. Deja vu, schiet het door mijn gedachten. Ik kijk niet of er iemand meeloopt deze keer. Die bal kan maar op één manier het doel in. De keeper staat bij de paal. Even twijfelt hij. Genoeg. De bal kan er tussendoor. Hij schampt de paal, maar hij gaat er in.
Een T-shirt met mijn vaders hoofd heb ik niet aan. Ik wijs ook niet naar de hemel. Daar geloof ik niet in. Maar het moment raakt me wel. De symboliek dat ik net nu, net op dit veld, deze goal mag maken. Uit precies dezelfde hoek. Ik geloof niet in leven na de dood, in over de schouders meekijkende dode ouders. Ik geloof niet in voorbestemming. In ‘het moest zo zijn’. Ik geloof niets. Maar ik ben er van overtuigd dat papa het mooi zou hebben gevonden.
Als je ouder wordt, weet je dat je op een dag je ouders kwijtraakt. Dat je net zo trots op ze bent, als zij op jou. Het gaat niet altijd zoals je wil. Ik had papa graag willen zien voetballen. Ik had gehoopt dat hij meer zou genieten van zijn oude dag. Hij had de tachtig wel mogen halen. Maar soms lopen de dingen niet zoals je wilt.
En sinds ik vader ben, snap ik waarom ik regelmatig hoorde: “Wat zou je opa trots zijn geweest.” Ik zag een opa die extreem trots was op mijn kleine meisje. En omdat de geschiedenis zich herhaalt, weet ik ook zeker dat ik mijn vader vaak zal citeren. De verhalen die ik zal vertellen, zullen de herinneringen van Suus worden. En ik hoef niet te liegen als ik haar vaak zal vertellen dat opa trots op haar zou zijn geweest.
21 woensdag jul 2021
Posted in Wielerpoëzie
Tags
Etappe gemist
De laatste vrijdagetappe
is per definitie
saai
Sprint
Massasprint
Mont Ventoux
tijdrit
MvdP is blij dat WvA nooit
op een mountainbike zit
Champs Elysees
De finish lag 300 meter
verder dan andere jaren
geen wonder dat
Cavendish
(die hier al vier keer won)
in de war raakte
Tour de France 2021, deel 13 (slot)
20 dinsdag jul 2021
Posted in Gerbie's top 212
Tags
| Nummer | 12 |
| Artiest | Radiohead |
| Titel | Creep |
| Jaar | 1992 |
| Wikipedia | Creep |
| Website | Radiohead |
| Tekst | Genius |
De karaokebar van het dorp op Menorca waar ik werkte was de enige kroeg die na werktijd nog geopend was. Als reisleiding was dat de plek waar we dus soms noodgedwongen belandden. De Spaanse songfestivaldeelname van 1974 kenden we halverwege het seizoen uit het hoofd, terwijl we het nummer zelf nooit eerder hadden gehoord. Tot op een avond een onbekende de microfoon pakte en begon te zingen. Gesprekken vielen stil, deze jongedame kon echt zingen. Zij paste niet hier. Sterker nog, dat zong ze ook, ‘I don’t belong here’. Ik kende het nummer, maar op dat moment realiseerde ik me dat ik het een geweldig nummer vond.
Terug in Nederland luisterde ik weer wat vaker naar het cassettebandje dat ik al had. Niet veel later kwam OK Computer uit, schitterend album, een van mijn all time favourites. Radiohead werd een van mijn favoriete bands. Een van de beste bands die ik nog nooit live zag, want ze werden sneller groot dan ik kon bijhouden.
Maar ook al draaide ik dat klassieke album het vaakst, mijn favoriete nummer blijft Creep. Op YouTube staan vele versies, live, op televisie, de clip en vele (vooral matige) covers. Maar al wordt het nog zo slecht nagespeeld, zelfs dan hoor je dat het een geweldig nummer is. Ik kan het meerdere keren na elkaar draaien, dat is voor de meeste nummers niet aan te raden.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.
19 maandag jul 2021
Posted in Wielerpoëzie
Tags
ToeWEIding
Rennen door de Alpenwei
omhoog
(weliswaar in de Pyreneeën)
om een haarspeldbocht later
je favoriet nog een keer
aan te moedigen
Poels
Topsport is keihard
als je op de beslissende klim
als achttiende binnen komt
win je de bollentrui niet
Kwartet
Kruijswijk
Roglic
Vingegaard
Wie wordt de vierde podiumklant
bij Jumbo?
Tour de France 2021, deel 12
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 