25 zaterdag mei 2019
Posted in Fotooo, Van der Meest, Voetbalfoto's
Tags
fotooo, Gladstone Park, Groot-Brittannië, Hans van der Meer, London, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto
Gladstone Park, Brent (London)
London heeft veel stadions. Maar de parken waar gevoetbald wordt, zijn eigenlijk ook best de moeite. Zoals Gladstone Park, in Brent (Noord Londen).
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
06 maandag mei 2019
Posted in Reisverhalen Steden
Tags
Engeland, Groot-Brittannië, London, observeren, reizen, steden
16 donderdag nov 2017
Posted in Boekbesprekingen 2017
Dawn French – According to yes
Ondertussen is er in heel Engeland geen komiek meer te vinden die nog geen boek heeft geschreven, ook Dawn French doet fanatiek mee. Volgens mij is dit het tweede of derde boek van haar, de eerste las ik al eerder. French is absoluut een van mijn favorieten, tenminste als het om rollen in goede Britse comedy’s gaat. Zij is de grondlegger van Absolutely Fabulous, de ster in The Vicar of Dibley, speelde een bijrol in The Young Ones, maar vooral bekend van haar serie met Jennifer Sauders.
Maakt haar dat een goede schrijfster? Zeker een briljante sketchschrijfster. Een sitcom, geen probleem. Maar een heel boek? De twijfel die ik bij het eerste boek al had, is door dit boek helaas niet weggenomen. Het leest allemaal wel heel lekker weg, geregeld verschijnt er een glimlach op mijn gezicht, zelfs een boodschap is er, nauwelijks onderhuids, ingestopt, maar of dat allemaal genoeg is voor een goede roman, in mijn ogen niet.
Voor aan het zwembad tijdens de vakantie, prima. Even tussendoor, op het nachtkastje elke dag een hoofdstukje of twee, ook goed. Maar is het boek dat je daarna zes keer weggeeft op verjaardagen omdat je wil dat iedereen het leest. Niet dus. Kun je een half jaar na lezing het plot nog precies navertellen. Denk het niet. Voegt het iets toe aan je boekencollectie. Mwoah.
De uit de hand gelopen poging om van een sketch een heel boek te maken, meer kan ik er niet in zien. Daarmee zeker geen slecht boek, maar gewoon niet memorabel. Je ziet gewoon de hoofdfiguur voor je, maar het is onmogelijk om daar iemand anders te zien dan French zelf. Okay, French maar dan twintig jaar jonger.
Het verhaal is vrij simpel samen te vatten. Jonge lerares verhuist van Engeland naar New York om daar als kindermeisje bij een rijke familie aan de slag te gaan. Voorspelbaar: de verschillen tussen een working class Engelse nanny en een nouveau riche Amerikaanse familie zijn groot. Daar kun je natuurlijk al een heel boek aan ophangen, maar dat zou niet passen bij French. Dus moet er een flinke dosis slapstick bij in, zeg maar de Engelse humor die werd weggevaagd in de jaren tachtig door de nieuwe generatie waarbij French hoorde. Ze doet dus eigenlijk een stap terug door de ‘hi de hi’ en ‘Keeping up appearances’ geintjes in het boek te verwerken alsof het passend is.
Dat Rosie er aan de ene kant een gigantische puinhoop van maakt, maar aan de andere kant door alles en iedereen geliefd wordt (ja echt), betekent dat het boek als een rollercoaster door de ups en downs van Rosie’s leven gaat. Maar als je me nu, een flinke tijd na lezing vraagt hoe het afloopt? Geen flauw idee.
Leuk tijdverdrijf dus, maar geen prijswinnend boek.
Citaat:”Under the same fading light, elsewhere in New York, Rosie has brought the three Wilder-Binghams to a place none of them will ever forget. They needed to rush here because the light is the thing, the whole thing. Luckily they are the only four souls in here. They are lying on the floor of he James Turrell light room, his Skyspace, which is a white room with a round hole where the roof should be, so that the sky is framed like a roof picture.”(p.137)
Nummer: 17-015
Titel: According to yes
Auteur: Dawn French
Taal: Engels UK
Jaar: 2015
# Pagina’s: 392 (3930)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-1-405-92155-8
Meer:
A tiny bit marvellous
Independent
Goodreads
Themaweek 39: Boeken
24 maandag apr 2017
Posted in Boekbesprekingen 2017
Tags
boeken, boeken 2017, boekrecensie, geschiedenis, Groot-Brittannië, Ierland, lezen, Lia van Bekhoven, Noord Ierland, politiek, Ulster
Lia van Bekhoven – Land van de gespleten god
Er is discussie mogelijk of het land uit de boektitel wel een land is. Noord-Ierland is zonder twijfel gespleten, de titel klopt. Het fascineert me mateloos. In de paar dagen dat ik er ooit was krijg je niet meer dan een indruk, maar zelfs die was indrukwekkend.
Wat ik absoluut niet kan, en wil, begrijpen is dat de interpretatie van hoe je de bijbel moet lezen al tijden voor onrust zorgt. Hoe hele bevolkingsgroepen volledig naast elkaar, maar ook langs elkaar heen, kunnen leven, zonder ooit met elkaar in contact te komen. Hoe Iers of Brits, Protestant of Katholiek, Republikein of Monarchist zo bepalend kan zijn voor je denkbeelden, je leefwereld, je omgeving, je referentiekader.
Lia van Bekhoven schreef een fascinerend boek. Of een serie achtergrondartikelen. Een aantal reportages. Het kan allemaal. Het is dus eigenlijk ook gewoon een geschiedenisboek. Een politiek verhaal. Je zou het zelfs als een reisbundel kunnen beschouwen, want waarom zou je een stedentrip Belfast boeken en geen idee hebben wat je tegenkomt?
En dus krijg je inzicht in het onbegrijpelijke. Leer je de gedachten van beide kanten kennen. Probeer je te begrijpen waarom een Oranjemars elk jaar weer plaatsvindt, ook al weet men vooraf dat het voor onrust zorgt. Lees je over de Ierse geschiedenis en waarom sommigen de IRA maar watjes vinden. Je leert de hoofdrolspelers kennen. Je gaat terug in de tijd naar de hongerstakers, maar leest nu pas dat ze eigenlijk niet zo gemotiveerd waren, maar niet op wilden geven toen ze eenmaal begonnen waren.
Geen makkelijk boek dus, maar tegelijkertijd wel aantrekkelijk geschreven, snel te lezen. Aanrader voor iedereen die meer van dit boeiende stukje Europa wil weten.
Citaat: “Zodra het nieuws bekend werd, liepen mensen hun huizen uit, de straat op. Vrouwen sloegen de deksels van grote, metalen vuilnisbakken tegen de straatstenen. In de jaren zeventig was deze tamtam gebruikt als signaal dat soldaten in aantocht waren. Het was een kwestie van minuten voordat de eerste auto’s in brand stonden en de eerste brandbommen naar pantservoertuigen werden gegooid.
De begrafenis was op donderdag. Het meest indrukwekkende was de stilte. Ruim honderdduizend mensen stonden langs de route die van de kerk St Luke, vlak bij Sands’ huis, naar de begraafplaats Milltown liep.” (p. 162/339)
Nummer: 17-010
Titel: Land van de gespleten god
Auteur: Lia van Bekhoven
Taal: Nederlands
Jaar: 2000
# Pagina’s: 195 (2675)
Categorie: Politiek
ISBN: 978-94-6225-019-2
27 donderdag okt 2016
Posted in Elders op het web
Tags
De fontein waar muntjes in gegooid wordt, heb ik op vele plekken in deze wereld gezien. Maar een boom waar je een muntje insteekt voor geluk, had ik nog nooit gezien. Die blijken in het Verenigd Koninkrijk op meerdere plekken te staan. De muntjes blijven jaren zitten en doordat de boom verder groeit, wordt het onmogelijk om de muntjes er weer uit te halen. Vooral de 2-p muntstukken zijn geliefd. Of die ook twee keer zo veel geluk brengen als de 1-p is mij niet duidelijk.
Het hele verhaal lees je hier. Vond ik leuk.
24 zaterdag sep 2016
Posted in Boekbesprekingen 2016, Reisboeken
Paul Theroux – Het drijvende koninkrijk
Al vele jaren probeer ik de mensheid het verschil uit te leggen tussen een reiziger en een toerist. De meeste mensen komen nooit voorbij die tweede categorie. Daar is helemaal niets mis mee, (in)direct verdien ik mijn boterham al een kwart eeuw dankzij deze mensen. Ze gaan op vakantie, staan op een camping of verblijven in een strandhotel, doen wat ze leuk vinden, of dat nu een stad bekijken is, een wandeling maken of aan het zwembad liggen en gaan weer naar huis. Tevreden.
Een reiziger wil niet tussen andere reizigers zijn. Hij wil niet die bijzondere kerk bezoeken. Hij hoeft de werelderfgoedlijst van de Unesco niet af te tikken. Hij doet niets bijzonders. Hij wil opgaan in de menigte. Wat hem onderscheidt: hij wil voelen hoe een land is. Hij wil weten hoe de lokale bevolking leeft. Hij reist volgens het ‘fly on the wall’ principe.
Paul Theroux is de ultieme reiziger. Het maakt helemaal niet uit of hij naar de stille Zuidzee reist om daar met zijn kano langs eilandjes te peddelen waar volkeren wonen die nog nooit een blanke man hebben gezien of dat hij de trein pakt naar de Britse kust, een half uurtje van de plek waar hij woont. Hij observeert en beschrijft wat hij ziet. Als het mooi is, dan is het mooi. Als het lelijk is, dan is het lelijk.
Zijn reisboeken onderscheiden zich daardoor van vele reisschrijvers. Hij wordt chagrijnig bevonden. Cynisch. Maar het maakt allemaal niets uit, hij kan niet anders. Dit is de manier om te reizen, een andere manier is per definitie surrogaat.
In The Kingdom by the Sea besluit hij om langs de kust te reizen in het land waar hij al jaren woont. Maar wonend in Londen, heb je al snel het idee dat de hele wereld zich afspeelt binnen het tube-gebied. Als je er niet met de ondergrondse kunt komen, dan bestaat het niet. Hij begint in Margate en gaat dan rond, helemaal langs de kust om het land echt te leren kennen. Met de klok mee. Wandelend. Met de trein. Met de bus. Hij verblijft in bed and breakfasts of kleine hotelletjes en leert een heel ander land kennen.
Britten hebben vele vreemde eigenschappen. In de auto zitten kijken naar de kust. Alle kleine spoorlijnen langs de kust gereisd willen hebben. Mensen verwelkomen in je huis, maar dan verre van gastvrij zijn. Generaties op een eigen eiland zorgen blijkbaar voor vreemde gewoonten. Theroux woont er al jaren, maar als Amerikaan kan hij zich ook verwonderen over wat hij allemaal tegenkomt.
Zonder dat het een dagboek wordt, is het leuk om te lezen over alles wat hij ziet. Dagen dat er niets bijzonders is. Ontmoetingen met vreemde kostgangers. Wandelpaden die bijna niet meer te vinden zijn. Dorpjes waar helemaal niets te zien is. Pubs waar de vaste gasten hem vreemd aankijken. Prachtige stranden zonder bezoekers. Lelijke stranden vol met strandgasten.
Vroeger namen mijn ouders ook regelmatig mee op vakantie naar Groot-Brittannië, een aantal plaatsen waar Theroux langs kwam, herkende ik. Als klein jochie keek ik natuurlijk met andere ogen, maar toch is er genoeg blijven hangen voor een herkenning. Mooi.
Theroux is een geweldig schrijver en een geweldig reizigers. De combinatie is goud waard.
Citaat: “Alle reizigers zijn optimisten, dacht ik. Reizen is op zich zelf een vorm van actief optimisme. Ik dacht onder het reizen voortdurend: het zal wel goed gaan, ik zal interessante dingen zien, ik zal iets ontdekken, ik zal geen been breken of beroofd worden, en aan het eind van de dag zal ik een aardig oud huis vinden om te slapen. Alles zal prima gaan, en zelfs als dat niet gebeurt, zal het belangwekkend zijn – de moeite van de reis waard.” (p.141)
Nummer: 16-038
Titel: Het drijvende koninkrijk (The kingdom by the sea)
Auteur: Paul Theroux
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 1991 (1983)
# Pagina’s: 375 (8525)
Categorie: Reizen
ISBN: 90-295-48932
Meer Kingdom by the sea:
Hendrik Jan de Wit
2 the world
Wikipedia
Goodreads
Paul Theroux.com
NY Times
Meer Theroux via gerbie.nl:
The happy isles of Oceania
China per trein
Slow trains to Simla
The Mosquito coast
Soerabaya
My secret history
The great railway bazaar
Kowloon Tong. The last days of Hong Kong
Themaweek 10: Meer boeken
19 maandag jan 2015
Posted in Elders op het web, Nutteloze lijstjes
Tags
…en andere uitvindingen die het net niet gered hebben.
Prachtige collectie van foto’s van uitvindingen in Groot-Brittannië die het toch niet bleken te zijn. Maar juist daarom zijn de foto’s des te mooier:
01 maandag dec 2014
Posted in Boekbesprekingen 2014
Sue Townsend – The woman who went to bed for a year
Ik heb vrij veel van Townsend gelezen. Ik denk onderhand alles. Blind vertrouwen heb ik dan ook in haar schrijfcapaciteiten. Toch las ik dit boek pas, nadat ze in april overleed. Ze kon niet meer verrassen. Goede boeken, maar niet meer zo scherp.
De Adrian Mole reeks heeft haar wereldberoemd gemaakt, zorgde ervoor dat ze kon schrijven wat ze wilde. Dat deed ze de ene keer geëngageerd, de volgende keer hilarisch. Maar zonder uitzondering goed.
Ook dit boek begint goed. De dag dat haar tweeling gaat studeren, het huis uitgaat, is de dag dat Eva besluit niet meer uit bed te komen. Eindelijk hoeft ze niets meer. Haar man is eerst verbaasd, dan geïrriteerd, tenslotte apathisch. De wereld om haar heen draait door, maar zij blijft in bed.
Het gegeven is leuk, want hoe onmisbaar is iedereen? Wat gebeurt er als je ineens buiten de maatschappij komt te staan? Hoe reageren mensen op een buitenbeentje? Allemaal leuke aanknopingspunten voor een leuk verhaal. Maar eenmaal halverwege vraag je je af waar het boek me mee naar toeneemt. Wat is het punt? Genoeg aanleiding voor een flinke lach, maar net iets te weinig voor de dubbele laag. Waarom waren er meer dan 400 pagina’s nodig om het punt te maken dat elke lezer er uit zal halen: of je bedoelingen naar anderen toe nou goed of slecht zijn, uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf en is de hele mensheid een verzameling egoïsten.
Best jammer, want zoals elke Engelse comedy lopen de gebeurtenissen gigantisch uit de hand, wordt er weer verschillende geïnterpreteerd en eindigt Eva in bed als een soort goeroe die de wijsheid in pacht heeft die vele anderen zoeken.
Het laatste boek van Townsend is een aanrader, maar geen hoogtepunt in haar oeuvre.
Citaat: “Was het the only normal Homo sapiens left? Did the ignorant public really expect to find people like themselves living on a planet on the far side of the cosmos? It was highly unlikely that any of these aliens wrote notes to the melkman or paid pet nuance. Didn’t these ignoramuses understand that human beings were the real aliens? (p.217/218)
Nummer: 14-028
Titel: The woman who went to bed for a year
Auteur: Sue Townsend
Taal: Engels (UK)
Jaar: 2012
# Pagina’s: 439 (4810)
Categorie: fictie
ISBN: 978-0-718-19452-9
Meer over Sue Townsend:
Wikipedia
Penguin
Guardian
Meer over dit boek:
Guardian
Independent
Female first
Meer boeken op gerbie.nl:
Queen Camilla
Adrian Mole and the weapons of mass destruction
Number 10
Adrian Mole The cappucciono years
17 maandag jun 2013
Posted in Boekbesprekingen 2013, Sportboek
Tags
boeken, boeken 2013, boekrecensie, Frankrijk, Groot-Brittannië, lezen, Mart Smeets, Olympische Spelen, sportboek, Tour de France
Mart Smeets – Dagboek van een sportgek
De titel geeft precies aan wat het is. Maar na tientallen boeken is dit toch een nieuw genre voor Smeets. Meestal schreef hij veel, erg veel, over de sporten die hij ziet, verslaat en bezoekt, nu schrijft hij zelfs over wat er tussendoor gebeurt. Dat is niet altijd een toegevoegde waarde, waardoor dit boek zeker niet in de top tien boeken van Smeets’ hand komt te staan.
Natuurlijk is het leuk om te lezen over de Tour en de meteen daaropvolgende Olympische Spelen, maar ik hoef niet te weten dat hij een goede band heeft met de vrijwillig chauffeur in London, netzomin dat het mij interesseert hoe vaak hij zijn Karen ziet.
Wel vind ik het prachtig om achter de schermen van de Avondetappe te kijken, al is het dan via de ogen van Smeets. De vergelijking van de Spelen te Londen met andere Olympische Spelen is boeiend, omdat ik ooit zelf in Sydney een piepklein radartje was van de organisatie.
Zijdelings geeft hij ook nog commentaar op het EK voetbal. Niet nodig, er zijn genoeg sporten waar je een relevante over hebt, voor voetbal zoek ik mijn informatie en meningen elders.
Toch kan ik het niet laten, ook al is het niet echt relevant bij dit boek, om Smeets te verdedigen. De onzinnige aanvallen die hij moest incasseren, tot en met bedreigingen aan toe, zeggen meer over het niveau van de aanvallers, dan over de journalistieke integriteit van Smeets. Vaak genoeg erkende Smeets dat hij niet wist wat er achter de zwijgplicht van het peloton schuil ging. Hij had wel vermoedens, ook wel wat tips en kleine bewijsjes, maar het grote verhaal was er niet. Is hij daarmee onderdeel van het systeem? Natuurlijk niet. Iemand die Armstrong een aantal keer mocht interviewen is geen vriend. Net zo min als Ferry Mingelen een vriend van Balkenende was. Waarom valt men in Nederland liever een sportjournalist (dus geen onderzoeksjournalist!) aan die niet kon bewijzen wie er wel en wie er geen Epo nam, maar zoekt er niemand uit waarom we tientallen jaren zijn voorgelogen over kernwapens die in ons land lagen, zelfs al toen er in Amsterdam een miljoen protesteerden tegen de bom. Is dit het niveau waarin we in Nederland beland zijn? Zijn we allemaal PowNews en Telegraafadepten geworden en weigeren we zelf ons gezonde verstand te gebruiken?
Maar goed, Smeets dus. Leuk tussendoorboek, geen hoogtepunt in zijn omvangrijke oeuvre.
Citaat: “Bert verhaalt over de renners Jacques Anquetil en Ercole Baldini, helden van vroeger, de beste tijdrijders van hun generatie. Ooit besloten ze de Grand Prix de Nations dopingvrij te rijden, wat ongewoon was in die dagen. Het tovermiddel was amfetamine en dat was breed geaccepteerd in het peloton. Wagendorp verhaalt. De Italiaan en Fransman nemen dus beiden niets, Anquetil wint de tijdrit en loopt dan op Baldini af. ‘Zullen we dit nooit meer doen?’ vraagt Anquetil. Baldini knikt” (p.115)
Nummer: 13-025
Titel: Dagboek van een sportgek
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 256 (4170)
Categorie: Sport
ISBN: 978-94-91567-00-1
Meer:
DWDD
Wielertaal (recensie)
Meer boeken van Smeets:
De afrekening
Geel
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Netwerk
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Sportzomerdagboek
Sterren
De tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Vuur
Wereldtour
Zomeravondvertellingen
10 zondag feb 2013
Voetbal is een spelletje. Dat vergeten velen wel eens, geld lijkt dan belangrijker te zijn. Maar uiteindelijk gaat het er om dat je plezier hebt in het spelletje, dat je met elkaar een leuke tijd doorbrengt.
De club die dat blijkbaar het best doorheeft, is Hartlepool United. In het noordoosten van Engeland heb je veel voetbalclubs. Voetbal wordt er door velen erg belangrijk gevonden. In de jaren negentig kende ik daar meerdere mensen in verschillende dorpen en steden. Om ze begrijpen las ik een schitterend boek van Harry Pearson (Kopen! Kost maar een cent plus verzendkosten). Hij bezocht wedstrijden van vele clubs in de streek. Ook van Hartlepool dus.
Vorige week las ik een leuk stukje over de club. Ze hadden met 2-1 gewonnen. En kijk eens hoe de twee doelpuntenmakers heten: Peter Hartley & James Poole. Geweldig. Welke club kan ze dat navertellen?
Bron: whoateallthepies.tv
Maar nog mooier was het verhaal van de laatste uitwedstrijd van vorig seizoen. De wedstrijd ging nergens meer over. Maar omdat ze er de laatste wedstrijd altijd iets moois van maakten, gingen de heren en dames verkleed als smurf. Niet een aantal, niet veel, nee: Allemaal.
En dat levert geweldige bewegende beelden op, zeker voor de toevallige voorbijganger: op het station of op weg naar en in het stadion.
En ineens wist ik weer wanneer de club voor het laatst in het nieuws kwam. Hun mascotte, aap H’Angus, werd verkozen tot burgemeester van Hartlepool. Liefst tien jaar hield hij het uit, vorig jaar nam hij afscheid.
Schitterende club. Mooie voetbalgekke streek. Qua niveau ontbreekt er misschien wel het een en ander aan, maar qua supporters lijken ze mij onovertroffen.
09 woensdag jan 2013
Posted in Gerbie kijkt YouTube
Tags
Brigitte Kaandorp, Engeland, Gerbie kijkt YouTube, Groot-Brittannië, Holland, mannen, Nederland, tennis, vrouwen, YouTube
Gerbie kijkt YouTube 096
Je kunt veel leren door gewoon filmpjes te kijken. Bijvoorbeeld het verschil tussen Groot-Brittannië en Engeland:
Of relevanter voor ons Nederlanders: Het verschil tussen Nederland en Holland.
Of het verschil tussen mannen en vrouwen, uitgelegd door Rafael Nadal en Steffi Graf:
Of hetzelfde probleem verklaard door Brigitte Kaandorp:
31 maandag okt 2011
Posted in Boekbesprekingen 2011, Boeken
Dawn French – A tiny bit marvellous
Vorig jaar op mijn verjaardag gekregen, van mijn zusje, zoals veel goede boeken in mijn kast. Tien maanden later zie ik ineens dat de Nederlandse vertaling uitkomt. Moet ik het boek vrij ‘vers’ hebben ontvangen. Nu is een boek van French geen verrassende keuze. Mijn gevoel voor humor heeft veel te maken met de Engelse serie ‘Comic Strip’ (IMDB). Indirect is Monty Python natuurlijk de grondlegger, maar ik bestond nog niet eens toen die serie voor het eerst te zien was.
Maar de makers van Comic Strip Presents, een serie die in Nederland nooit echt aansloeg, zijn ook de mensen in en achter The Young Ones, Bottom, Absolutely Fabulous, A bit of Fry and Laurie, The Vicar of Dibley en vele andere goede Britse komedies. Grappig om te zien dat velen sindsdien ook boeken hebben geschreven. Stephen Fry en Ben Elton zijn tegenwoordig zelfs meer schrijver dan wat anders, maar ook Adrian Edmonson, Hugh Laurie en Alexei Sayle staan in mijn boekenkast. In dat rijtje staat nu ook Dawn French.
Toch viel dit boek me niet mee. Waar vooral Ben Elton er in slaagt om iets van zijn engagement in zijn romans te verwerken, is het debuut van Dawn French vooral lectuur met niet al te veel diepgang. Sterker nog, het verhaal kwam niet echt op gang, leek af te streven op een stapel papier zonder plot. Gelukkig viel dat gaandeweg toch nog mee, maar ik kan niet echt dolenthousiast worden van dit boek.
Het verwisselen van standpunt werkt weliswaar goed, maar de karakters zijn zo verdomd eendimensionaal dat je na een bladzijde of dertig al kunt voorspellen hoe het volgende hoofdstuk er uit zal zien. Niet verwijtbaar, maar het is wel te zien dat French vooral schreef voor sketches. De ‘cast’ is een verzameling extreme stereotypes. De homofiele intellectuele zoon (“I merely breathe. I do not live a life worth living”). De opstandige tienerdochter (“I know I’m supposed to like be revising ‘n’ shizz but it’s not my fault Mum took me to see the nurse just before exams.”) en de onzekere van binnen maar zeker naar buiten toe moeder, tevens psycholoog, maar ondertussen begrijpt ze haar eigen kinderen niet (“Surely I am not replacing my ever-diminishing relationship with my own adolescents with an equally challenging injection of youth in the form of a young lover?”). De anderen in het boek zijn bijrollen, zelfs ‘Dad’ komt pas in hoofdstuk 74 voor het eerst aan het woord. De belangrijkste bijrol is er voor de jonge stagiaire uit Nieuw Zeeland van moeders, die de nodige avances moet zien te ontwijken.
Het verhaal is dus niet al te diep. De karakters eendimensionaal en de plot erg mager. Ondanks dat alles is dit geen vervelend boek om te lezen. Daarvoor heeft French te veel humor, te veel zelfspot. Zo lang er maar geen literatuur wordt verwacht, geen boodschap, geen diepere betekenis, dan kun je een paar aangename uurtjes doorbrengen met dit boek.
Citaat: “I just so love my new puppy? I’ve decided to call him Elvis coz he’s like so huge and black. Like the real Elvis was. Dad like laughed his head off when I told him that.” (p. 279)
Nummer: 11-020
Titel: A tiny bit marvellous
Auteur: Dawn French
Taal: Engels (UK)
Jaar: 2010
# Pagina’s: 338 (6415)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-0-718-15605-3
Meer French:
Comic Strip Presents
Dawn French (IMDB)
Dawn French (Wikipedia)
French and Saunders
Interview (Telegraph)
Recensie (Metro)
YouTube interview:
23 zondag okt 2011
Posted in GFC, Voetbal, Voetbalzondag
Goal, juni 2007
Na een feest op zaterdagavond is het voor mij tijd om kennis te maken met een typisch Engels fenomeen: de all-day-session, of ‘sesh’, zoals het ook wel genoemd wordt. Het idee is om op zondag op tijd de kroeg in te gaan, indrinken voor de wedstrijd, dan op Sky een wedstrijd uit de Premiership kijken, ondertussen niet vergeten dat je dorst hebt, na de wedstrijd nog even door te drinken, ergens wat voedsel oppikt om dan ten slotte nog een glas te nemen en de dag af te sluiten.
Onze sesh zal plaatsvinden in een pub in Cala’n Porter, waarboven een collega van me woont. Zij is de enige collega die een beetje van voetbal weet. Terwijl mijn mannelijke collega’s in onze eigen voetbalwedstrijden al hadden laten zien, dat niet iedere Brit voetbalgek is, is Allison ex-leidster van een heus ‘sunday-league’ voetbalteam. Daarbij is ze een geoefende drinkster, dit kon wel eens een zware dag worden. Melissa, drinkt, na de hoeveelheid alcohol van gisteren, deze middag diet-coke. Ons ontbijt bij Burgerking was goed, dus om een uur of een ’s middags staat mijn eerste cola-rum voor me. Op de tv zien we een wedstrijd uit de First Division, de Engelse eerste divisie, als een soort warming-up voor de hoofdmatch. Stoke city tegen Port Vale, een 1-1 gelijkspel.
Deze pub staat dan wel op Menorca, de uitbater en zijn vrouw zijn oer-Engels, de gasten, mezelf uitgezonderd, ook en dus hangt er ook een dartbord naast de bar en is de muziekkeus erg Engels. De uitbater woont hier al 5 jaar, heeft een bar gekocht en is gek van Formule 1, zoals alle foto’s aan de muur laten zien. Hij heeft alle vlaggen van alle landen van verschillende Formule 1-rijders opgehangen. Slechts de Nederlandse vlag ontbreekt, een bevestiging dat Jos Verstappen niet serieus genomen wordt.
Gelukkig smaakt de rum hier behoorlijk en kan ik ook behoorlijk tegen de alcohol vandaag, zeker na de end-of-season-party gisteravond. Melissa kan zelfs met diet-coke ons tempo niet bijhouden. De hoofdwedstrijd van vanmiddag is Tottenham Hotspurs tegen Sheffield Wednesday, een onvervalst degradatieduel. Het is nu iets drukker geworden. De ‘locals’, in dit geval Engelsen die hier permanent wonen, blijken dit als hun stamkroeg te zien. De wedstrijd is erg Engels, veel lange ballen, veel strijd en een enthousiast publiek. Ik kies Ginola als mijn persoonlijke favoriet van de dag en ben niet ontevreden, zijn acties zijn gevaarlijk en hij scoort een schitterend doelpunt. Tottenham is niet veel beter, maar scoort 3 keer voor rust. Sheffield is de tweede helft het beste team, maar scoort slechts 2 maal. Tottenham neemt iets afstand van de beruchte rode streep. De vijfde goal miste ik helaas, omdat ik zo langzamerhand na elk glas eerst mijn blaas moet legen, voordat ik met de volgende verder kan.
Het is tijd voor een korte onderbreking. Voedsel. We gaan naar de lokale Chinees, kopen een menu met van alles wat en eten dat met zijn drieën op. Waarom ik hier een Pomada (gin-lemon) drink is me zelf ook niet duidelijk. Melissa geeft op na de maaltijd en pakt een taxi naar huis. Wij gaan weer terug naar onze basis voor vandaag en zien nog de laatste minuten van Español tegen Real Betis (5-0). Er is gelukkig nog genoeg rum voor mij en cider voor Allison om de hoogtepunten van de Engelse competitie nog even mee te pikken. Het is ondertussen al donker geworden, de alcohol begint langzaam maar zeker naar mijn hoofd te stijgen en ik begin te begrijpen waarom dit een ‘all-day-session’ genoemd wordt. Nog een consumptie dan. Net voor middernacht is het afgelopen. De fles rum was leeg toen we weggingen en er moest een nieuwe bestelling cider geplaatst worden. O ja, we hebben ook nog voetbal gezien. Ik zou geloof ik best wel in Engeland kunnen wonen.
