Einde van Voetblah

Tags

blog, fcblogbroeders, voetbal, voetbalblog, voetblah

Op dit blog schreef ik al vaker over de Blogbroeders. We vonden elkaar in onze liefde voor voetbal, maar de waan van de dag ging aan de meesten van ons voorbij. We speelden samen een potje tegen de pers, we organiseerden een alternatieve WK-pool en we bezochten wedstrijden die anderen links lieten liggen. Mooi gezelschap. We zijn niet zo actief, maar we bestaan nog wel, zo nu en dan laten we nog wel eens wat van ons horen.

De site die centraal stond was Voetblah. Blog met een knipoog, maar tegelijkertijd bepalend in voetballand. Vooraanstaande columnisten en journalisten schreven voor de site. Van de kantlijn naar agenda bepalend. Maar onlangs maakten ze bekend er mee te stoppen. Meer van hetzelfde was hun angst. In mijn ogen onterecht, maar ja, verder dan een gastbijdrage ben ik niet gekomen.

Met trots kan ik dan ook melden dat ik liefst drie keer op de site mocht schrijven. Over Ryan Giggs, Lionel Messi en de mooiste wedstrijd die ik zelf mocht spelen.

Deze dagen duiken diverse scribenten in het archief. Daar hoef ik niet aan mee te doen, er komen genoeg mooie blogjes voorbij. Maar voor de zekerheid wil ik toch nog een enkele keer het allermooiste verhaal in de tien jaar van het bestaan in het zonnetje zetten. Omdat het ons bloggers zo prachtig typeert. Omdat we allemaal begrijpen wat ze bedoelt. Omdat het woord voetbal er niet eens in voorkomt. Omdat het stil makend mooi was. Annemarie Postma schreef het.

Heren (en dame) van Voetblah: Bedankt. En we blijven elkaar nog wel tegenkomen, dat kan niet anders.

Lezen in een supporterskroeg

Tags

fcblogbroeders, Rotterdam, Sparta, Staantribune, voetbal, voetbalboek, voetbalfoto

Vorige week in Rotterdam de Staantribune ledendag bezocht. Mooie dag, elders op het web genoeg over te vinden (Staantribune, Twentesport), vele voetballiefhebbers gesproken.

De plek was geweldig. Het kasteel. Sparta. Vol traditie. Ik heb er vele prachtige foto’s kunnen maken. Velen met mij, social media waren druk. Een detail vond ik bijzonder. Onderstaande foto.

In een supporterskroeg verwacht je drank, oude voetbalfoto’s, prullaria en supporters die slap ouwehoeren over het spelletje in het algemeen, hun clubje in het bijzonder. Maar je verwacht geen boeken. Zeker geen goede boeken. Als al, dan voetbal gerelateerde. Maar geen literatuur. Toch stonden er twee rijtjes achter de bar. Herman Pieter de Boer, Tessa de Loo, Oek de Jong, Connie Palmen, Ronald Giphart, je kunt er een boekenlijst van je school mee vullen. Ook Benoite Groult, Ira Levin en Iris Murdoch kun je er tegenkomen.

Sparta, club van Jules Deelder en Hugo Borst. Maar ook van meer lezers. Sympathieke club.

Joris van de Wier – Glorious Hearts

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, fcblogbroeders, Joris van de Wier, lezen, politiek, Schotland, voetbal, voetbalboek

Joris van de Wier – Glorious Hearts

Het is altijd bijzonder om je eigen naam in een boek tegen te komen, in dit geval als Silver Member, achterin dit boekwerk over dit bijzondere project. Kortom ik had Joris al vooraf betaald voor dit boek, dat toen nog geschreven moest worden. Had ik ook gedaan als mijn naam niet zwart op wit zou zijn gekomen. Want het idee van Joris was geweldig sympathiek. Baan opzeggen, spaargeld meenemen, wat extra geld binnen harken via crowdfunding, naar Edinburgh rijden, huurwoning zoeken en een jaar lang Heart of Midlothian volgen.

Net als ik, had hij Tim Parks gelezen over Verona, Joe McGinniss over Castel di Sangro, dat wilde hij ook. Zijn keuze viel op de net gedegradeerde club uit de hoofdstad van Schotland. Een bijzonder jaar in de tweede divisie. Kleine clubjes met vervallen stadions, maar ook de stadsderby tegen Hibs en de alom gehate doorstart van de Rangers zou hij tegenkomen. Genoeg ingrediënten voor een mooi jaar.

Via de mail had ik al wat voorproefjes gelezen. Toch was ik verbaasd toen ik mijn kopie in de brievenbus vond. Wat een geweldig dik pak papier is het geworden. Met heel veel plezier dook ik er in. Elke voetbalwedstrijd een eigen hoofdstuk. En dat zijn er nog al wat in Schotland. En omdat elke club meerdere keren voorbij komt in het boek, is er ook flink wat ruimte om eens even naast de geijkte paden te kijken. Sommige hoofdstukken gaan over de geschiedenis van Schotland, van specifieke steden, het spelletje komt er bekaaid vanaf. Een enkele alinea blijft er over voor voetbal. Geweldig. Voetbal als kapstok gebruiken en ondertussen over van alles en nog wat schrijven, ik had het zelf kunnen bedenken.

En Joris beleeft een geweldig jaar, waardoor het boek vol staat van boeiende verhalen. Van het Indyref, waar hij zelfs mag meestemmen, via een reeks hartaanvallen die hij ternauwernood overleeft tot het kampioenschap aan het eind van het seizoen. Als hij alles verzonnen had, had je hem niet geloofd. Maar na lezing heb ik mijn kennis bijgespijkerd over het onafhankelijkheidsreferendum, over het Noord-Ierse conflict en over diverse clubs waarvan ik voorheen slechts de naam las in de voetbaluitslagen.

Maar omdat Joris zichzelf ook niet spaart, weet ik ook veel meer over hemzelf, het leven in een prachtige stad, over de Schotse cultuur, zowel op de tribune, als daarbuiten. Zijn gok om dit boek te schrijven pakte goed uit. Hij heeft een klassieker op zijn naam staan, dat perfect in het rijtje mag van de eerder genoemde boeken van Parks en McGinniss.

Citaat: “Iedereen kent ze wel, van die voetballers die áltijd schieten. Zelfs al is het vanuit de meest onmogelijke positie. (…) Hearts heeft ook zo’n voetballer: Alim Özturk. Zijn specialisme is keihard van afstand overschieten. Ik heb mij zelfs al een keer bij iemand moeten verantwoorden voor zijn waardeloze schoten, omdat ik toevallig ook een Nederlander ben.” (p.133)

Nummer: 16-016
Titel: Glorious Hearts
Auteur: Joris van de Wier
Taal: Nederlands
Jaar: 2015
# Pagina’s: 400 (3861)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-823758-2-4

Meer:
Joe McGinniss – The miracle of Castel di Sangro
Tim Parks – A season with Verona
Marcel van Roosmalen – Geef me nog twee dagen
Kees ’t Hart – Het mooiste leven
Joris van de Wier – Terraces & Floodlights
Glorious Hearts
Joris van de Wier

Pieter Zwart ****

Tags

fcblogbroeders, journalistiek, Pieter Zwart, recensieprins, voetbal

Als je zijn naam intikt in Google, duurt het even voordat je hem gevonden hebt. Hij is nog niet zo bekend. Toch denk ik dat hij ondertussen al, op kousenvoeten, is opgegroeid tot een van de beste analisten van Nederland. Als het om voetbal gaat dan.

Te veel analisten vallen in een van de drie nutteloze groepen. 1. Vroeger was alles beter, volgens veel oud-voetballers. 2. De jeugd is niet met de sport bezig, de hoed van Depay bepaalt het beeld. 3. We hadden 59% balbezit, maar wisten de mogelijkheden niet in kansen om te zetten. Naar al deze zogenaamde experts hoeven we niet te luisteren, dat kan ik thuis voor de televisie minstens zo goed.

Pieter Zwart kan dat beter. Veel beter. Hij legt in het kort even uit wat de problemen van Oranje zijn. Als de bondscoach het artikel gelezen had, was het zeker beter gegaan. Hij ziet waarom Ajax in Nederland goed speelt, maar in Europa geen deuk in een pakje boter schiet. Hij analyseert de Hollandse school en laat zien wie er goed heeft opgelet en wie alleen nog maar pretendeert Hollands te voetballen.

Zijn verhalen zijn duidelijk, goed leesbaar, begrijpelijk voor de doorsnee liefhebber. Zijn analyses hebben meer diepgang dan de familie Mulder en de rest van de Studio Voetbalcrew bij elkaar. Zijn liefde voor het spelletje gaat verder dan juichend achter de winnaar aan lopen. Met Catenaccio heeft hij een paar jaar geleden de journalistiek getorpedeerd en dit blog is nu een van de belangrijkste voetbalsites van Nederland. Voetbal International heeft hem al ingelijfd. Goede move van het blad.

Wat mij betreft is Pieter Zwart een groter talent in de voetbaljournalistiek dan de meeste Nederlandse voetballers op het veld.

Gelukkig is hij ook menselijk. Hij heeft het ook wel eens mis.

Vier sterren, omdat hij ook niet alles kan weten. Voor de liefhebbers: volg hem op twitter!

Themaweek 5. De Recensieprins

p.s. Het nadeel van vooruit programmeren: in de tussentijd schrijft hij weer een geweldig artikel over Sampaoli als ideale bondscoach van Nederland.

Wenen van Geluk

Tags

Ajax, boeken, boeken 2015, boekrecensie, fcblogbroeders, lezen, voetbal, voetbalboek, Wenen

Wenen van Geluk

Liefst acht van de auteurs van dit kleinood sprak ik al eens. Een aantal anderen al eens via social media. Natuurlijk moest ik dit boekje hebben. Sterker nog, een stukje van mij verscheen op de site van dit boek. En stiekem ben ik wel jaloers op degenen die wel in het boekje staan. Daar had mijn verhaal best wel tussen gepast. Niet dat ik beter kan schrijven dan degenen in dit boek, maar niet elk verhaal is even relevant, even interessant.

Dat het boek er kwam snap ik weer wel. In een tijd waarin een paar punten pakken in de groepsfase van de Champions League al heel wat is, is de winst van twee decennia geleden een unieke gebeurtenis. Het allerbeste team van de wereld en dat gewoon met drie kwart eigen kweek. Kom daar nog maar eens om. Zet een aantal voetbalnostalgici samen en gezamenlijk hebben ze het over de scoringsdrift van Litmanen, de rushes van Overmars, de passes van Frank de Boer, het intikkertje van Kluivert en de terugkeer van Rijkaard. Als Ajax-fan mag ik graag meepraten.

Mooi is dat het ze is gelukt om het voorwoord door Louis van Gaal te laten schrijven, maar ook dat ze Danny Blind aan het woord laten. Vooral die unieke kans, vlak voor tijd, kwam ineens weer uit de donkere kamers van het geheugen naar boven. Wie kan zich nu nog voorstellen dat het gebeurt: 1-0 voor en met een counter komt de laatste man alleen voor de keeper? Hij mist zelfs. Wat als het was misgegaan? Voetbal begon al veel groter, veel saaier te worden, maar alleen al dat moment gaf aan dat het nog een erg mooie tijd was. Dat het spelletje zelf soms nog voorging, zelfs al was het de belangrijkste wedstrijd van het jaar.

Een boek vol persoonlijke herinneringen dus, erg leuk om te lezen. Van de busreis van Marcel Stephan, het feest langs de gracht van Annemarie Postma, het kijkje achter de schermen door David Endt, Nicky Samson op het Leidseplein tot Erik van Wijk die in Rotterdam moeite moest doen om een kroeg te vinden waar de wedstrijd te zien was, allemaal leuke verhalen. Ben wel benieuwd hoeveel niet-Ajaxfans dit boek ook hebben aangeschaft of zelfs daadwerkelijk hebben gelezen.

Citaat: “Het is een belangrijk moment, een belangrijke dag, een belangrijke periode in de geschiedenis van Ajax zelfs. Hier begint iets, bij die zelfverzekerde man die de pers uitdagend aankijkt en zichzelf vlot en iets te gretig analyseert. Er hangt iets in de licht. Van Gaal karakteriseert zichzelf zonder na te denken als ‘zeer consequent, eerlijk en direct’. “ (p.51)

Nummer: 15-035
Titel: Wenen van geluk
Auteur: Diversen (Willem Vissers, Menno Pot, Erik van Wijk, Ron Schiltmans, Annemarie Postma, Paul Onkenhout, Marcel Stephan, David Endt, Graham Turner, Thomas Rijsman, Arthur van den Boogaard, Nicky Samson, Rodney Rijsdijk, Melle Runderkamp, Janneke van der Horst, Frank Heinen, Thomas Heerma van Voss, Peter Bogert en Thijs Pennings)
Taal: Nederlands
Jaar: 2015
# Pagina’s: 159 (6253)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-468-1944-9

Meer:
Wenen van Geluk (site)
Hard Gras 42
Eenzaam in Frankrijk
Olympisch Stadion
David Endt – Gloria Victoria

Themaweek 2. Voetbalboeken

Nu met echt kasteel

Tags

fcblogbroeders, fotooo, Frankrijk, Hans van der Meer, Lourmarin, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 75

Lourmarin, Provence

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Oranje in 2016 (deel 5, september 2015)

Tags

Danny Blind, EK 2016, fcblogbroeders, Frankrijk, Nederlands elftal, Oranje, voetbal

Deze serie is bijna overbodig geworden. Waar na het WK iedereen er van uitging dat een eenvoudige groep en een groter deelnemersveld kwalificatie automatisch zou gaan, blijkt nu dat we afhankelijk zijn geworden van de tegenstanders. Plaatsing niet meer in eigen hand. Toch is het wel interessant om te zien welke spelers er mee zouden kunnen, mocht het Nederlands elftal zich toch nog plaatsen.

De lijst is alleen maar langer geworden. Met de wisseling van de coach, de doorbraak van enkele jonge spelers (Riedewald, El Ghazi, Karsdorp), het falen van enkele gevestigde namen, lijkt het er op dit moment dat liefst 65 spelers mogen dromen van het EK. Als Oranje überhaupt meedoet…

Wist u trouwens dat de laatste keer dat een EK gespeeld werd zonder Oranje al weer 31 jaar geleden is? In Frankrijk…

Meepraten mag, graag zelfs, de discussie is geopend!

Doel
Jasper Cillessen 90
Tim Krul 80
Kenneth Vermeer 50
Jeroen Zoet 50
Warner Hahn 10
Michel Vorm 10
Maarten Stekelenburg 10

Verdediging
Stefan de Vrij 90
Gregory van der Wiel 60
Jetro Willems 60
Bruno Martins Indi 60
Daryl Janmaat 60
Ron Vlaar 40
Joël Veltman 40
Terence Kongolo 40
Kenny Tete 30
Virgil van Dijk 30
Jeffrey Bruma 30
Karim Rekik 30
Jairo Riedewald 20
Rick Karsdorp 20
Sven van Beek 10
Paul Verhaegh 10
Erik Pieters 10
Douglas 10
Patrick van Aanholt 10
Nathan Aké 10
Wesley Hoedt 10
Mitchell Dijks 10
Hidde ter Avest 10

Middenveld
Giorgino Wijnaldum 90
Wesley Sneijder 90
Daley Blind 90
Ibrahim Affelay 70
Davy Klaasen 70
Jordy Clasie 70
Nigel de Jong 50
Vurnon Anita 40
Marco van Ginkel 30
Leroy Fer 10
Jonathan de Guzman 10
Hakim Ziyech 10
Kevin Strootman 10
Daley Sinkgraven 10
Davy Pröpper 10
Siem de Jong 10
Adam Maher 10
Riecehdly Bazoer 10
Tonny Vilhena 10

Aanval
Arjen Robben 90
Memphis Depay 90
Klaas Jan Huntelaar 90
Robin van Persie 80
Quincy Promes 50
Luciano Narsingh 30
Luuk de Jong 30
Anwar El Ghazi 30
Jeremain Lens 20
Bas Dost 20
Luc Castaignos 20
Jean-Paul Boetius 10
Ola John 10
Eljero Elia 10
Jurgen Locadia 10
Steven Berghuis 10

Eenzaam in Frankrijk

Tags

Ajax, Amsterdam, column, fcblogbroeders, Frankrijk, voetbal, Wenen

In januari 1994 belandde ik als dienstweigeraar in Amsterdam. De cultuurshock was voor een Tukker groot. In een discussie werd ik op mijn plaats gezet: “Jullie daar in de Achterhoek..”. Bijdehand antwoordde ik dat de Achterhoek voor Amsterdammers bij Utrecht begint. “Utreg? Diemen zal je bedoelen”, was het antwoord.

Voor een Ajax-fan is wonen in de hoofdstad natuurlijk geen straf. Maar omdat ik zelf voetballen ook nog erg leuk vond, maakte ik het seizoen af bij mijn eigen clubje, vierde klasse B Oost. Elke vrijdagmiddag en zondagavond in de trein. Ik zag mijn favoriete club dus niet vaak. Een inhaalweekend waarin Ajax wel speelde en ik niet, een wedstrijd van het tweede op maandagavond (“Stanley, naar vooore!”, schreeuwde men naast me) en een jeugdwedstrijd op zaterdag. Musampa speelde als A-junior Feyenoord helemaal weg. De thuiswedstrijd van Volendam tegen Ajax in het Olympisch stadion was ook bijzonder. Veertigduizend Amsterdammers, de scheidsrechter die in de eerste minuut fluit voor buitenspel en een Amsterdammer die hem meteen luidkeels beschuldigt een thuisfluiter te zijn. Volendam won wel.

In al mijn wijsheid besloot ik na de zomer een cursus te doen op woensdagavond. De cursus zat vol in Amsterdam en ik moest naar Utrecht elke week. Ik miste dus elke week de Champions League. Nu had ik daar niet zo veel verwachtingen van, de uitschakeling tegen Parma het seizoen daarvoor in de kwartfinale van de Europacup 2 was normaal in die tijd. Maar ik kocht toch een videorecorder, nam de wedstrijden op en zat dus om elf uur ‘s avonds met mijn walkman in de tram naar huis, hoofd naar beneden om maar geen Ajaxsupporter te zien of horen, ik wilde de wedstrijd ‘live’ zien. Om half twaalf begon voor mij de avond Champions League.

De twee wedstrijden tegen Salzburg waren dramatisch, ik viel in slaap voordat het rust was, maar de winst in Triest was geweldig. Ik was blij met mijn videorecorder. In 1995 moest ik op zoek naar werk. Dat viel niet mee, de economie was niet veel beter dan de afgelopen jaren en het duurde een paar maanden voordat ik besloot een contract te tekenen om in Frankrijk te werken. Kinderen vermaken op een camping had ik al vaker gedaan, mooie omgeving, beter dan thuis zitten.

De halve finale tegen Bayern München zag ik nog in Twente, daarna ging ik met rugzak op weg naar de Vendee. In de Franse krant las ik dat Feyenoord in de eigen Kuip nog even vernederd was, ik moest op zoek naar een televisie. Achter de campingkantine zat een televisiehok. Daar zat ik dus op 24 mei 1995 ruim voor de wedstrijd, op zoek naar een voorbeschouwing, sfeerbeelden of welk nieuws uit Wenen dan ook. Niets van dat alles. Een minuut voor de wedstrijd begon de Franse tv pas met de uitzending.

Geen van mijn Engelse collega’s had enige interesse in voetbal, geen Fransman vond de wedstrijd boeiend genoeg om te kijken, helemaal alleen zat ik te kijken naar een zenuwachtig spelletje van twee teams die beide niet het niveau haalden van de rest van het seizoen. Halverwege de eerste helft kreeg ik gezelschap. In mijn beste Frans probeerde ik een gesprek over de wedstrijd met hem aan te knopen. Het lukte niet. In de rust ging hij weer weg.

Toen Kluivert eindelijk scoorde, juichte ik kort. De euforie is toch minder wanneer je alleen bent, wanneer je het met niemand kunt delen. Twee minuten na de wedstrijd was de uitzending al weer afgelopen. Mijn collega’s informeerden niet eens naar de uitslag. Een dag later heb ik nog L’Equipe aangeschaft voor wat meer nieuws. Foto’s. Reacties. De huldiging in Amsterdam kreeg ik niet mee. Slechts een paar maanden vertrokken uit Amsterdam en nu miste ik alles. Ik kon wel wenen.

 

Deze column verscheen eerder op Wenen van Geluk.

Zomerthemaweek 6: Voetbal

Castell d’Oro

Tags

Castell d'Oro, fcblogbroeders, fotooo, Hans van der Meer, Spanje, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 74

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Zomerthemaweek 4: Fotooo

Aan de bosrand

Tags

fcblogbroeders, fotooo, Hans van der Meer, Nunspeet, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 73

Geen idee of er echt gespeeld wordt, het zag er uit als een veld aan de rand van het dorp. Maar voor een niet officieel veld lag het er weer te mooi bij. Te goed onderhouden. Soms is het ook leuk het niet te weten. Nunspeet.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Peniche, Portugal

Tags

fcblogbroeders, fotooo, Hans van der Meer, Peniche, Portugal, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 72

Ik was al helemaal om het stadion gelopen, voordat ik een achteringang vond. De spelers die aan het trainen waren zullen hun gedachten hebben gehad bij die buitenlander op de tribune. Aan het niveau te zien, trekken ze vast niet al te veel toeschouwers, zeker niet bij een training. De lelijke betonnen bak waar ze spelen trekt ook geen groundhoppers. Als ik niet toevallig 300 meter verderop in een hotel was gedropt, was ik ook niet gestopt. Maar gelukkig heb ik de moeite wel genomen. De materiaalman had net een wasje gedraaid.

 

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Mooi uitzicht

Tags

fcblogbroeders, fotooo, Hans van der Meer, Puerto de la Cruz, Spanje, Tenerife, Van der Meest, voetbalfoto

Van der Meest, deel 71

Net naast het strand ligt het veld van Puerto de la Cruz op Tenerife. Voor de toeschouwers ligt er achter de goal een mooi kappelletje. Prachtig uitzicht over het kunstgrasveld, genoeg schaduw om de hete zon te mijden, wat wil je nog meer?

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Twentse Fries of Friese Tukker?

Tags

Abe Lenstra, FC Twente, fcblogbroeders, Heerenveen, poëzie, voetbal, Willem Wilmink

Morgen de laatste competitieronde. Veel wedstrijden gaan nergens meer om. Heerenveen speelt nog om Europees voetbal. FC Twente had het zo maar kunnen krijgen, maar heeft geen centen om naar Andorra te reizen.  De grootste voetballer in de Friese geschiedenis is zonder twijfel Abe Lenstra. In zijn nadagen speelde hij nog een tijdje in Enschede. De beste dichter van Nederland kwam daar ook vandaan. En hij  hield van voetbal. En dus schreef Willem Wilmink een prachtig gedicht over Abe Lenstra. In het Twents nog wel.

Abe

Hier daal, mien jongs, is t voetbal mangs pet,
Maeer doarboavn speelt Abe aait met,
En as e nen bal s verkeerd hef rich,
Dan zeg Oonzn Heer: ‘Ze begriept um nich.

Een echte spits is schaars

Tags

column, fcblogbroeders, GFC, Goal, spits, voetbal

Goal, November 2011

Naast de linksbuiten (wordt vaak vreemd gevonden) loopt nog een bijzondere speler. De spits. Elk jochie wil spits zijn, maar slechts een enkeling wordt daadwerkelijk spits. Belangrijk kenmerk van de spits is dat hij altijd scoort. Klinkt voordehandliggend, maar dat is het niet.

De spits maakt het allemaal geen moer uit. De wedstrijd kan volledig langs hem heen gaan, maar er komt een moment dat hij, ongemerkt voor zijn directe tegenstander, op de goede plaats staat en ineens de bal krijgt. Hij scoort en zijn wedstrijd is goed. Tot dat moment viel hij alleen maar op door balverlies, hangende schouders, moedeloze blik en onhandige acties. Maar nu heeft hij gescoord en wordt hij, na een beroerde wedstrijd, alsnog gekozen als man of the match. Hij heeft de beslissende gemaakt tenslotte.

De echte spits maakt het niet eens uit wat de uitslag is. Of hij wedstrijden beslist. Hij wil gewoon scoren. Na de wedstrijd vraagt hij een medespeler onopvallend wat de stand eigenlijk was. Maar als hij zelf gescoord heeft, is het antwoord niet eens belangrijk. Zijn dag is al goed. De ultieme spits: Filipo Inzaghi.

Echte spitsen zijn schaars. Een misverstand is dat de spits een goede voetballer moet zijn. Integendeel. De spits mag het spel langs zich heen laten gaan, mag 89 minuten onzichtbaar zijn, mag alle ballen van zijn voeten laten springen, want dat ene moment dat komt. Dat ene moment waarin hij ineens alles goed doet. De verdediging in slaap gesust en daar ligt de bal al in het net.

Goede voetballers die in de spits terecht komen zijn dus geen echte spitsen. Van Basten bijvoorbeeld was een wereldvoetballer, scoorde vaak en wordt door velen als de ultieme spits gezien. Maar een echte spits was hij niet. Als middenvelder was hij ook een ster geworden, had de laatste jaren van zijn carrière ook laatste man kunnen spelen, als hij fit was gebleven. Zijn voorganger daarentegen was wel een echte spits. Wim Kieft. Voorzet, hoofd ertegen en goal. Simpel, zoals een echte spits dat graag ziet.

GFC heeft eigenlijk weinig echte spitsen gehad. De geruchten gaan dat Jan Scholte in ’t Hoff er een was. Jan Tieman wordt ook genoemd. Maar sindsdien staan eigenlijk altijd goede voetballers voorin, die scoren omdat ze goed zijn, niet omdat ze een neusje voor de goal hebben. Henk Höver, Simon Ruumpol, David Ifrah, hoe ze ook heten, het zijn geen echte spitsen. Edwin Zenderink kwam nog het dichtst in de buurt. Beetje rommelen, verdediger pesten, klutsbal mee en op het juiste moment toeslaan.

Zelf ben ik sinds vorig seizoen ook weer in de spits beland. Maar ik weet dat ik geen echte spits ben. Het pure ‘torinstinct’ ontbreekt. Het per ongeluk op de juiste plek staan zit niet in mij. Vorige maand het definitieve bewijs. Markelo uit. We missen veel kansen. Heel veel kansen. Ik ook. We hadden al met dubbele cijfers moeten voorstaan, maar het staat nog steeds maar 1-2. Vlak voor tijd loop ik mee, maar de voorzet komt net achter me. Ik sta te diep. Op de doellijn draai ik mij om en zie dat de verdediger de bal tegen zijn scheenbeen aan krijgt. Het leder rolt mijn kant op. In een reflex til ik mijn voet op en laat de bal over de lijn lopen. 1-3. Een echte spits had de bal stilgelegd of aangeraakt, als de treffer maar op zijn naam zou komen. De reflex, het moment dat je niet nadenkt maar doet, bewijst voor mij dat ik geen echte spits ben en het ook nooit zal worden. Het zal niet lang duren, ik schat een kilo of drie, en ik word weer als laatste man opgesteld.