Het woord is een beetje besmet, sinds het blogje van “At the sea”. Toch was dat wel het primaire gevoel dat ik had. Docenten van andere opleidingen, uit andere landen kwamen mij vertellen dat ze het zo goed hadden gedaan. En ik was het daar eigenlijk wel mee eens. Ik ben wel eens te kritisch. Ik had nog taalfouten gezien in hun PowerPoint. Hun uitspraak kon wel (wat) beter. Inhoudelijk was er het een en ander op aan te merken. Maar als ik naar het geheel keek, was ik stiekem toch ook best trots.
Doe het maar. Even een businessplan in het Engels presenteren. Geen onderdeel van je opleiding, maar een project dat je er naast mocht doen. Een weekje Portugal als beloning. Geen vakantie, maar daar samen met vele studenten uit heel Europa je verhaal presenteren. Natuurlijk ben je dan zenuwachtig. En het dan toch zo goed doen dat je door velen gecomplimenteerd wordt, dat kan niet anders dan opluchting betekenen, geruststelling.
Mijn rol was klein, vandaar mijn twijfel over het woord trots. Lees het blogje van Margreet maar, als je dat nog niet gedaan hebt. Een gaf aan dat ze slecht was in Engels en daarom mee wilde doen. De ander werkte liever niet met cijfertjes. En de derde was eerst vooral bezig met andere projecten. Mijn vertrouwen was niet al te hoog. Na de drie natuurtalenten van het jaar ervoor, hadden ze het zeker niet eenvoudig.
Misschien wel daarom dat ik trots was. Het viel niet gewoon mee, dat is een negatieve uitgangssituatie. Ze deden het gewoon goed. Het was geen wedstrijd, maar zelfs als dat wel het geval was geweest, dan had het drietal een medaille gepakt. Welke kleur weet ik niet, daarvoor ben ik niet objectief genoeg. Is ook niet nodig.
Weekje Portugal. Veel gezien, veel geleerd. Maar het mooiste wat ik zag was het gewonnen zelfvertrouwen bij drie studenten. En daar kun je als docent weer een tijdje op teren.
