Vanuit Verona wens ik iedereen een geweldig 2008!
Advertenties
2008
31 maandag dec 2007
Posted in Gerbie's Lifeblog
Maandelijks Archief: december 2007
Meindert Talma – Hou alsjeblieft mijn graf schoon
28 vrijdag dec 2007
Posted in Gerbie kijkt YouTube
Gerbie kijkt YouTube 009
Sinds een aantal jaren is Meindert Talma een van mijn favoriete artiesten. Hij schrijft columns in de Leeuwarder Courant, boeken (Dammen met Ome Hajo en Kriebelvisje op mijn LiveJournal besproken), maar maakt vooral muziek. Erg mooie muziek zelfs.
Bovenstaand nummer staat op zijn laatste album “Nu geloof ik wat er in de bijbel staat”, vertalingen van oude Amerikaanse blues/gospels. Het kwam nog op LP uit, een aanwinst voor mijn collectie. Het nummer is oorspronkelijk van Blind Lemon Jefferson. “Hou alsjeblieft mijn graf schoon” is gewoon een schitterend nummer.
Velden
26 woensdag dec 2007
Posted in Goal Columns, Goal Reisverhalen
Goal, Oktober 2002
Onderweg op reis blijf ik mijn ogen openhouden voorvoetbal. Het is nooit het doel, maar indien mogelijk pik ik een wedstrijdje mee. Ik lees de lokale kranten, vooral op vrijdag en zaterdag om te zien waar er gespeeld wordt, op een pas verkregen plattegrond van een nieuwe stad zoek ik waar het stadion is en ik blijf net even iets langer staan bij bars, restaurants en elektronicazaken waar voetbal op tv is. Vaak is er wel een lokale voetbalkenner die me op de hoogte brengt van de laatste voetbalberichten.
Minstens zo interessant zijn de partijtjes in parken en straten, net als officiële lokale wedstrijden op een lager niveau. Vooral in parken zie je vele jochies, maar ook nog genoeg volwassenen, die zich even Rivaldo, Beckham, Wanchope of Bergkamp voelen. Zo’n partijtje waar iedereen kan meespelen, totdat het veld dermate vol is dat de eigen medespelers niet meer bekend zijn. Niet dat het iets uitmaakt, de meeste spelers spelen toch volgens de tactiek ‘pingelen totdat ze de bal kwijt zijn’, meestal aan een tegenstander, een enkele keer omdat er gescoord is.
Op lange reisdagen zou ik graag fotograaf zijn, of op zijn minst over een goede camera te beschikken. Zittend aan het raampje van een overvolle oude Amerikaanse schoolbus die in heel midden Amerika als openbaar vervoer worden gebruikt, kwam ik langs menig voetbalveld dat een foto waard was.
Kleine veldjes in grote steden voor de lokale jeugd, grote velden op het platteland waar ruimte genoeg is. Velden met gras, vele velden ook slechts met zand. Een enkele keer zelfs zand met stenen er op. Soms met een doel van de officiële afmetingen, maar minstens zo vaak een paar houten palen verbonden door een doellat gemaakt van een boom die niet helemaal recht groeide. In het midden moet de keeper oppassen zijn hoofd niet te stoten, om bij de kruising te komen moet je de sprongkracht van een behoorlijke basketbalspeler hebben.
In meerdere dorpen is het voetbalveld multifunctioneel. Als er ook honkballers spelen, is de werpersheuvel voor de buitenspeler een extra obstakel op weg naar de achterlijn. Vooral in de Dominicaanse Republiek, Nicaragua, Panama en Venezuela is die sport belangrijker. In andere dorpen maakt het vee dankbaar gebruik van de mogelijkheid wat gras te eten en de ontlasting achter te laten. Ik heb velden gezien waar een fiets- en wandelpad dwars overheen liep, een zandstrook midden in het gras. Een keer deed het veld ook dienst als landingsstrip.
In bergachtige gebieden is het soms niet eenvoudig een vlak stuk land te vinden. In de buurt van de top van de vulkaan Pacaya in Guatemala lag zo’n veld. Weliswaar vlak, maar een heel zware rit om er te komen. Ik denk dat de thuisclub er ongeslagen is. Het laatste buurtschap voor La Union in Honduras kon geen vlak stuk vinden. Het veld tegen de heuvel leek me dermate stijl dat een 0-8 ruststand geen enkel probleem is voor de thuisclub, die de tweede helft heuvel af speelt en zo elke wedstrijd nog een draai kan geven.
In een dorp zo’n twintig kilometer van Trujillo, ook in Honduras, is het veld dermate groot dat internationaal voetbal zeker op bezwaren zal stuiten van de voetbalbonden. Hoe de bezoekers omgaan met het veld van zeker 125 bij 150 meter (schatting gemaakt vanuit de laadbak van een pick-up truck, snelheid zo’n 45 km/u) is niet bekend. Een goede dribbelaar moet op dat veld zonder problemen kunnen uitblinken.
Zo heb ik, in alle landen, ondertussen al tientallen velden gezien die fotowaardig zijn. Misschien is het ook maar goed dat ik geen fotograaf ben. Wat moet je met al die foto’s? De herinnering is eigenlijk netzo mooi. Het grote veld in Honduras bijvoorbeeld groeit in mijn geheugen gewoon door. Ook mooi.
Kerstfeest
25 dinsdag dec 2007
Posted in Gerbie's Lifeblog
Plasgeitebreier
24 maandag dec 2007
Posted in Uit de school geklapt
Vroeger, op de kleuterschool, hing er een kralenketting vlakbij de deur. Als je dan moest plassen, deed je die ketting om en ging je naar het toilet. De juffrouw kon op die manier altijd zien of er een, twee of geen van haar leerlingen tijdelijk afwezig waren.
Tegenwoordig mag ik gebruik maken van de docententoiletten. Maar omdat er daar maar een paar van zijn, is het wel zo simpel om naar de ‘normale’ toiletten te gaan. Alleen viel me daar een maandje of wat na de opening van het nieuwe gebouw iets op. De urinoirs zijn namelijk voorzien van plastic matjes.
Een paar jaar geleden waren die ineens heel populair in diverse kroegen. Het nut ervan wordt op bovenstaande foto al meteen bewezen door twee eerdere plassers die het toilet als vuilnisbak gebruikten en niet het fatsoen hadden even hun kauwgom in een prullenbak te gooien.
Het meest stoor ik me echter aan de teksten op de stukjes plastic. Het is namelijk de bedoeling dat de man goed leert richten als hij plast. Op Schiphol plakten ze ooit een vliegje in de plasbak, op dit rode stukje plastic verschijnt een tekst als ik er op plas. “Na plassen, handen wassen”. Er zijn ook blauwe (“Alcohol recycle station”) en witte versies (www.urinalfun.com) her en der in het gebouw geplaatst. De warmte van de urine zorgt voor de tekst, die na het spoelen automatisch weer onzichtbaar is.
Welke idioot heeft bedacht dat dit leuk is? Zelfs in de kroeg, na anderhalf dozijn alcoholische consumpties leveren de teksten niet meer dan een flauwe glimlach op. Maar op een school? Ik kan me voorstellen dater op vrijdag- en maandagochtend een aantal leerlingen zijn die misschien nog een restje alcohol in hun lichaam hebben, maar eigenlijk wil ik er vanuit gaan dat alle leerlingen die tegenover me zitten in het lokaal op zijn minst nuchter zijn. Er is genoeg op aan te merken, maar dronken in de klas heb ik nog niet meegemaakt.
Maar zelfs al zou dat gebeuren, dan nog zijn de urinoirroosters (zoals ze op de website genoemd worden) in een school misplaatst. Terug naar de kroeg die krengen, op school is het gewoon handen wassen en terug naar de les.
Freek de Jonge – Mijn vlakke land
22 zaterdag dec 2007
Posted in Gerbie kijkt YouTube
Gerbie kijkt YouTube 008
Ik heb de aflevering gemist, maar gelukkig is er altijd iemand die een dergelijk hoogtepunt op YouTube zet. Freek de Jonge gebruikt de melodie van Brel en heeft het over ‘Mijn vlakke land’ in plaats van over Vlaanderen. De tekst is mooi, erg raak, de staat van zijn en mijn land wordt goed weergegeven. Ik heb het genoegen gehad dit lied ook een keer live te mogen horen, voor wie het niet gezien heeft, is er dit filmpje. Ik blijf fan van deze geweldige artiest, die helaas te vaak wordt neergezet als iets uit het verleden. Welke opvolger kan dit niveau halen?
Zoom
21 vrijdag dec 2007
Posted in Fotooo
Ziek
20 donderdag dec 2007
Posted in Uit de school geklapt
Tags
De ziekmeldingen zijn aan het eind van de ochtend altijd een bron van vermaak. Natuurlijk, officieel zijn ze ter informatie, maar ik speur altijd naar de originele smoes. Een keer in de zoveel tijd komt er een pareltje voorbij.
Vorig jaar heb ik er nog een geprint en opgehangen. De jongeman had zich om 11.53 uur ziek gemeld. Volgens de regels mag dat tot 9.00uur. We doen niet te moeilijk, half negen beginnen de lessen, je hebt zelfs dan nog een half uur om je ziek te melden. Betreffende jongeman belde dus 173 minuten na de tijd op. Zijn excuus: ik wist het telefoonnummer van school niet.
Andere leuke excuses van de afgelopen twee maanden:
* Motor stuk
* weekend een ongeluk gehad, slecht te pas
* Bakker van Bakkerij de Kraai ziek, X moet daar vandaag werken
* Komt later, vanmiddag
* Maandag 3 dec. ziek verkeerde mail adres, dus vandaag wel goed
* bloeding in de kuit
* Verslapen 28-11 om 11.56
* Door lesuitval van X naar huis gegaan, nu wel weer les, maar kan niet meer komen i.v.m. verlopen treinkaart
* Hele week al ziek, wist niet hoe hij zich ziek moest melden
* Wil me ziekmelden dus bij deze. Sorry voor het late mailtje.
* komt later, naar gemeente voor Nederlandse nationaliteit
* Het is raar, maar waar!!! Ik heb geen enkele ziekmelding voor vandaag gekregen.
* Komt later, door hond gebeten
* Trein gemist, (gister ook al) komt later
* Vindt de opleiding niet bij haar passen
* 2 tenen gebroken, kan niet lopen
* Wordt berecht, geen gevangenisstraf
Olympisch dagboek, deel 35
19 woensdag dec 2007
Posted in Olympische dagboek Sydney 2000
Zaterdag 23 september 2000,
We hebben gegokt door laat weg te gaan en we hebben het gered. Net op tijd zitten we op onze plek in het Olympisch stadion. Een paar uur slaap was minstens zo belangrijk, dus zijn we binnen anderhalf uur vanuit het appartement tot op onze plek, we hadden geluk. De trein was erg druk, dus we moesten staan en gratis kaarten betekent dat je erg hoog zit, in dit geval zo’n 7 rijen onder de top, maar we konden niet klagen. Op het kaartje staat de prijs van 45 dollar vermeldt, wat me verbaasd omdat ik weet dat er ook 35 dollar kaarten bestaan, maar waar die dan in hemelsnaam moeten zitten (nog slechter?), blijft een vraag.
Maar ook al zitten we onoverdekt en erg hoog, we zitten ook dicht bij de ‘cauldron’, het Olympisch vuur en het zicht over het stadion is mooi. Dit is de eerste keer dat ik in het stadion kom, er schijnen er 115.000 in te kunnen, ik gok dat we net over de 100.000 halen vanochtend.
Op zich al een hele prestatie, aangezien er slechts series en voorrondes op het programma staan. We beginnen met de voorronde van het kogelslingeren en de 100 meter horden voor de dames zevenkampsters. De 5 series daarvan zijn snel voorbij, dus kunnen de allroundsters zich opmaken voor hoogspringen, terwijl het kogelslingeren doorgaat. Het is vrij saai, aangezien de cirkel waar de zwaargewichten staan aan de andere kant van het stadion is. Als de kogel eenmaal in de lucht is, is het alsof er een onzichtbare eenheid door het stadion vliegt. Je weet dat er iets is, je ziet iedereen kijken, maar waar het precies is, blijft onduidelijk. Tot de landing en je een rode kogel met een touwtje eraan over het gras zit rollen.
De zevenkampsters zijn aan onze kant begonnen met het hoogspringen, via het grote scherm krijgen we ze nu ook wat vaker in beeld. In vergelijking met de magere lange afstand loopsters, de dikke specialisten van de technische werpnummers of de extreem gespierde sprinters zijn dit met afstand de mooiste dames van de atletiek. Niet dat dat belangrijk is voor de sport, maar het helpt zeker wel als je naar het grote scherm zit te kijken.
Tussen het springen door worden ook nog de eerste series van de 800 meter gelopen. Hierin ook de enige Nederlander die we vandaag in actie zullen zien. Helaas haalt Bram het niet. Hij moest bij de eerste 3 van zijn serie zitten, of bij de snelste 5 die niet bij de eerste drie eindigden. In de langzaamste serie wordt hij in de sprint net verslagen en eindigt vierde. Binnen twee minuten zijn zijn Spelen voorbij. Sport kan hard zijn.
De ochtend duurt wel erg lang, gelukkig heb ik een krantje gekocht, zodat ik tussendoor nog wat kan lezen en op de hoogte blijf wat er zoal gebeurt in de rest van de Olympische Spelen en de rest van de wereld.
Na ruim 3 uur sport en een paar foto’s later is deze ochtend voorbij en verlaten we het stadion. Ik heb nog een ruim uur voor mijn shift begint en die gebruik ik om mijn bijdrage voor de krant te schrijven.
Ik zit weer in Jasons team en ook vandaag lopen we een tijdje doelloos, tenminste zo lijkt het, rond. Of het aan hem ligt dat we weinig doen, of dat er gewoon niet genoeg werk is voor de armada van vrijwilligers die ze hebben aangenomen is me niet duidelijk. Aan het eind van de middag verandert dat gelukkig. We worden naar het zuiden van het park gestuurd waar we een ander team mogen aflossen.
Ik krijg een megafoon in mijn handen gedrukt en mag de mensen vertellen dat ze aan de goede kant van de weg lopen en dat ze op weg zijn naar de ‘southern venues’ zoals hockey, tafeltennis, tennis en de expo, waar een groot scherm staat. Voor dat scherm was het overigens ontzettend druk, aangezien vanmiddag de finale 1500 meter vrije slag in het zwembad gezwommen werd.
Dit is DE Australische afstand, deze wordt al jaren door ze beheerst. De 2 grote favorieten zijn de titelhouder Kieren Perkens, die de eerste man zou kunnen worden die 3 olympische titels achter elkaar pakt (Alexander Popov had de eerste kunnen zijn deze week, ware het niet Pieter van den Hoogenband hem versloeg). Zijn tegenstander is het jonge talent Grant Hackett. Het zou een spannende race worden, daar was iedereen het over eens. 50.000 mensen stonden voor het scherm te kijken, de politie heeft noodgedwongen de hele expo moeten afsluiten. Ik kan het me niet voorstellen. Een heel voetbalstadion vol die naar een scherm zit te kijken met daarop een zwemwedstrijd.
Tegen de tijd dat wij er staan gaan velen van hen naar huis. De jonge uitdager versloeg de oude meester, Australië won goud en zilver, dus iedereen was tevreden. Zij die niet naar huis gaan, lopen naar een van de venues waar ze later een van de vele sporten gaan kijken. Nu het zo druk in het park is, moeten we er voor zorgen dat iedereen aan een kant van de weg blijft lopen, zodat we niet hele groepen mensen in tegengestelde richting op een weghelft hebben.
Een mooie taak voor de man met de megafoon. Ik vertel iedereen netjes aan welke kant van de weg ze moeten lopen, waar ze heen kunnen, of welke sporten zich in welk gedeelte van het park bevinden. Dat gaat een tijdje goed, maar dan gaat het me vervelen. In plaats van de standaardmededelingen waar de bus en trein vertrekken, voeg ik nu een extra trein toe, die naar Melbourne, van het niet bestaande platform 12. Er bestaat niet eens een treinverbinding geloof ik naar die stad, maar de verbaasde gezichten zijn minstens zo leuk als de lachende gezichten van degenen die het wel meteen doorhebben.
Het valt me op dat mensen beter luisteren wanneer je zo nu en dan een geintje vertelt, dus kan ik mijn fantasie laten gaan. “Voor Darwin overstappen in Alice Springs”, “Voor Wenen overstappen in München”, en “De vlucht uit Anchorage heeft een vertraging van 20 minuten maar zal nog steeds vertrekken van gate 47”. Geen mens die er iets van zegt, geen mens die zich afvraagt welk een onzin ik allemaal uitkraam.
Na het avondeten blijf ik de megafoonman. ‘Doing a goodjob”, vertelt Paul, de man die boven Justin staat. Mijn team leader verdient zo’n compliment geloof ik niet. Of hij zijn baan aankan, blijft de vraag. Ik spoor de fans in het Oranje aan tot het zingen van ‘Hup Holland Hup’, groet de Duitse en Mexicaanse fans in hun eigen taal en laat nog maar eens een trein vertrekken naar Adelaide. Aan het eind van de avond mogen we helpen op de hoek van Herb Elliot en Olympic boulevard. Oftewel het drukste kruispunt van het park. Hier komt alles samen, hier kan ook alles in de soep lopen.
Aan het eind van de dag heb ik voor het eerst dit weekend het idee dat er wat nuttigs gebeurde. Mijn aanwezigheid is toch niet voor niets.
Maarten Biesheuvel – De angstkunstenaar
18 dinsdag dec 2007
Posted in Boekbesprekingen 2007
Maarten Biesheuvel – De angstkunstenaar (07-067)
Literaire juweeltjes. Boekjes voor een euro. Leuk idee. Ik verbaasde me zelf dat ik eigenlijk zo goed als niets van Biesheuvel kende. Een verhaal op een cassettebandje, door hem zelf voorgelezen, was volgens mij het enige. En ook al was dat een leuk verhaal, een boek had ik niet eerder in handen.
De titel is natuurlijk autobiografisch. Het verhaal dat er bij hoort (het derde in dit dunne boekje) is leuk. Ik vond het eerste verhaal eigenlijk veel leuker. Een reisverhaal, ‘Verhaal over een dorp in Turkije’, met een mooie twist. Ook het tweede verhaal, ‘Probleem van onsterfelijkheid en schoenen’, kent een geweldige gedachtekronkel.
Leuke schrijver, Biesheuvel, moet ik eens iets meer van lezen.
Nummer: 07-067
Titel: De angstkunstenaar
Auteur: Maarten Biesheuvel
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 46 (11829)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-8516-101-1
Kijk nog eens 073
17 maandag dec 2007
Posted in Kijk nog eens
Tags
Bij elke attractie staan tegenwoordig fotografen die een foto van je maken. Of je nu wil of niet. En ook al heeft iedereen een digitale camera bij zich (of anders wel een mobieltje met camera), toch poseert men geduldig. Bij de uitgang is je foto, o wonder der moderne techniek, al klaar. En voor de aanbiedingsprijs van 5,95 (al heb ik zelfs 10 al gezien) euro ben je de trotse eigenaar van een foto die je ergens in een kastje gooit, waar je nooit meer naar kijkt. In ieder geval had je de foto zelf beter en mooier kunnen maken.
Als we nu eens allemaal afspreken dat niemand, maar dan ook echt niemand, deze foto’s ooit meer koopt, dan zijn we ook van dit soort ongein af. Kunnen we weer gewoon rustig de rondvaart op de Seine genieten, in plaats van tijdens de rondvaart op de foto te komen. Maar ja, dan had ik deze foto ook weer niet kunnen maken. En deze karakteristieke kop was te mooi om geen foto van te maken.
Brood
16 zondag dec 2007
Posted in Goal Columns
Tags
column, GFC, Goal, Henk Toonen
Goal. September 2002
“Witte brood, bruine brood, waaro, daaro, hiero”
Het was niet de meest originele tekst, maar het bleef welhangen. Meestal zongen we het in de kleedkamer of kantine. Als het onderwerp het zelf niet kon horen. Maar aan het eind van het seizoen, bij de barbecue op de laatste middag van het reisje, waren de remmingen verdwenen. De hoeveelheid genuttigde alcohol zal daar ongetwijfeld iets mee te maken hebben gehad. Hij hoorde het liedje waarschijnlijk voor het eerst en moest er smakelijk om lachen. Zoals wij vlak daarvoor in de lach schoten toen zijn vrouw “Burggraaf is me worst al gaar?” schreeuwde, richting de barbecue, waar onze keeper tijdelijk tot chef-kok benoemd was. We zaten in A1, ons puberaal gevoel voor humor had niet veel voeding nodig om ons tot lachen te brengen.
Het accent raakte hij nooit kwijt, maar verder voelde hij zich geloof ik wel behoorlijk thuis in Goor en bij G.F.C. Jarenlang was hij vaste supporter van A1. Eerst natuurlijk omdat zijn zoon er de keeper van was, maar nog lang nadat Rene naar de senioren was verdwenen, reed hij nog mee naar uitwedstrijden. Vele ouders zullen hem dankbaar geweest zijn, dat ze niet met vier slungels naar verre oorden hoefden te rijden op zaterdagmiddag. De geur van brood hing nog een beetje in de blauwe stationwagen. Elk seizoen werd de belangrijkste wedstrijd van het seizoen begonnen met een bespreking bij Hens thuis, de broodjes bij de soep van Dini, waren natuurlijk van Toonen. Dat sprak vanzelf.
Velen konden hem goed imiteren. Zijn uitspraak “Niet omdat het m’n zoon is, maar onze Rene hep vanochtend weer een berepartij gekeept in het tweede”, werd meerdere keren nagedaan langs de kant van het eerste ’s middags. Later hing Rene de handschoenen op en werd voetballer, de uitspraak hoefde slechts iets aangepast te worden. In die tijd moet hij toch regelmatig stiekem gehoopt hebben dat zijn vader zich eens stil hield. Toen Rene het eerste haalde als laatste man, was de publieke opinie niet altijd onverdeeld positief, de uitspraken van zijn vader werkten eerder in zijn nadeel. Dat Rene op het moment dat hij daar stond gewoon de beste beschikbare laatste man was, werd helaas wel eens vergeten.
Maar een hekel had niemand aan hem. Want hij werd toch gezien als een echte G.F.C. supporter, die in het weekend veel tijd aan de rand van het veld doorbracht. Iemand die een steentje bijdroeg aan het clubleven. Rene had een trouwe supporter. Niet een voetbalpapa die leiders tot wanhoop bracht door luid schreeuwend alleen zijn zoon van aanwijzingen te voorzien, maar gewoon een trouwe fan, die week in, week uit, stond te kijken. Weer of geen weer. Die zijn zoon, en met hem het hele team, door dik en dun onvoorwaardelijk steunde. Slechts weinig spelers zullen zo’n goede fan hebben of hebben gehad. Maar ook de teams waar Rene niet in speelde, kregen zijn support.
Hij zal mij ongetwijfeld wel eens vervloekt hebben, wanneer ik de concurrentiestrijd met Rene won en laatste man speelde in het eerste. Tegenover mij heeft hij dat nooit laten blijken. En ik was het met hem eens dat Rene in het eerste hoorde, als ik daar niet zelf stond. En met Rene kon ik goed voetballen, die enkele keer dat we samen in een team speelden.
Ik weet zeker dat Rene nog wel eens naar de kant kijkt, op een trieste zondagochtend. Lochem 4 uit of zo, op een bijveld, zonder enige supporters. Medespelers die nog een walm van de zaterdagavond voor zich uitduwen, een ietwat miezerige motregen, een partijdige scheidsrechter, 1-0 achter. En dat hij zich dan realiseert dat zijn vader niet aan de kant staat. Dat die daar nooit meer zal staan, terwijl hij daar altijd stond. Die middag speelt het eerste weer eens een beroerde wedstrijd. Dat zou toch het moment moeten zijn om die stem nog een keer te horen zeggen: “Niet omdat het mijn zoon is… “
De Muur 15 – Marije Randewijk – Het Kroonjaar
15 zaterdag dec 2007
Posted in Boekbesprekingen 2007, CycloGerb Wielerboeken
Tags
boeken, boeken 2007, boekrecensie, De Muur, Karsten Kroon, lezen, Marije Randewijk, wielerboek, wielrennen
De Muur 15 – Marije Randewijk – Het kroonjaar (07-066)
Michael Boogerd heeft het boek ook gelezen. Hij vindt Kroon een jankerd. Wel leuk om te zien dat sporters aan het eind van hun carrière vaak veel eerlijker en opener zijn dan tijdens hun loopbaan. Juist daarom ishet wel leuk dat Karsten Kroon het lef heeft gehad om Marije Randewijk in zijn leven te laten indringen.
En omdat Randewijk een goede journaliste is, ziet ze ook goed wat de mens achter de wielrenner allemaal denkt. De overgang van de oude vertrouwde Raboploeg naar de moderne CSC-formatie was een mooi moment. Vooral de eerste maanden is er de euforie. De inmiddels overbekende survival, de manier waarop men met elkaar omgaat, de nieuwe omgeving, de betere vorm, het lijkt allemaal hosanna. In de klassiekers die er toe doen, rijdt Kroon goed, maar net als in voorgaande jaren zijn het slechts ereplaatsen en weinig overwinningen. (detail: tijdens de Amstel Gold Race stond ik op de Cauberg te kijken dat jaar. Naast me stond een kleine mooie zwangere jonge vrouw, mij werd verteld dat dit de vriendin van Karsten Kroon was. Ze ging weg voor de kopgroep arriveerde.)
Toch gaat het seizoen niet zoals Kroon wil. En daarmee eigenlijk ook het boek. Want terwijl ik de eerste hoofdstukken geboeid las, kabbelden de laatste hoofdstukken net als Kroon’s wedstrijden maar wat door.
Toch is het een goed idee om ook in De Muur, net als bij Hard Gras, grootschalige langdurige projecten te beginnen. De vluchtigheid voorbij. Precies de reden dat ik de Wielerrevue eigenlijk bijna nooit lees, maar van De Muur geen aflevering wil missen.
Nummer: 07-066
Titel: De Muur 15 – Het kroonjaar
Auteur: Marije Randewijk
Taal: Nederlands
Jaar: 2006
# Pagina’s: 128 (11783)
Categorie: Sport (Wielrennen)
ISBN: 90-2040-732-5
Kijk nog eens 072
13 donderdag dec 2007
Posted in Kijk nog eens
Tags
Op de binnenplaats van het Hector Pieterson Museum in Soweto liggen vele baksteen. Op elke baksteen staat een naam en een datum. Elke steen ligt er voor een student die omkwam tijdens de studentenopstand in 1976 (Engelse uitleg) . Kinderen waren ze nog, die opkwamen voor het recht op onderwijs in hun eigen taal. Helaas was dat in het toenmalige Apartheidssysteem niet mogelijk.
Op de plek waar ik deze foto maak, liggen twee stenen met een bekende datum. Op mijn zevende verjaardag kwamen Dilikile Xekeshe en Mlulalemi Guwa om het leven. De rest van de dag blijft dat in je hoofd rondspoken.
Spookdocent
11 dinsdag dec 2007
Posted in Uit de school geklapt
Tags
Hij kon het moment nog precies terughalen. Die vergadering, jaren geleden. Zijn collega viel hem aan. Onredelijk, maar zo fel dat hij zich meer verbaasde over de toon in haar stem dan over de aanval zelf. Toen zijn leidinggevende stil bleef en zo zijn instemming met de aanval te kennen gaf, brak er iets in hem.
De volgende dag ging hij voor het eerst, na al die jaren, met tegenzin naar zijn werk. Het was het spreekwoordelijke begin van het einde. Drie vergaderingen, twee conflicten en een functioneringsgesprek later zat hij ziek thuis. Lichamelijk ging het nog wel, maar hij kon het niet meer opbrengen. Overspannen. Burn out. Alle termen had hij langs horen komen.
Anderhalf jaar later, na vele gesprekken met de bedrijfsarts, begon hij op een andere afdeling, een andere opleiding. Maar het werd nooit meer hetzelfde als voorheen. De leerlingen die vroeger een bevlogen gemotiveerde docent zagen, liepen nu het lokaal in van een uitgebluste saaie ouwelul die op de automatische piloot zijn lesjes afdraaide.
Ook hier ging het weer mis. Allerlei vernieuwingen waar hij niets van begreep, waar hij het niet mee eens was. Dan maar ouderwets, “maar wat is er mis met een ouderwetse goede vakdocent?” was zijn motto in die tijd. Dit maal waren de klachten wel lichamelijk. Een licht infarct en weer twee jaar verder begon hij voor de derde keer op een andere school van het inmiddels gefuseerde instituut. Een nieuwe start, drie keer is scheepsrecht, hij begon positief.
Een echte kans werd het niet. Achter zijn rug klaagden zijn collega’s over hem, zelfs tegen leerlingen. Die zagen hem toch al als een fossiel uit prehistorische tijden. Met zijn hoofd kwam hij overeen dat hij geen les meer zou geven. Er waren genoeg taken te doen, hij kreeg een kantoorfunctie.
Weer een fusie en een verhuizing verder had hij nog maar een klein project over. En na afloop van het project zat hij thuis. Hij wachtte op wat ging komen, maar er gebeurde niets. Aan het eind van de maand kreeg hij echter wel zijn salaris. Zijn vrouw vond het prima. “Ze hebben jarenlang misbruik van je gemaakt”, oordeelde ze. Zelf kostte het hem iets meer moeite. Hij was opgegroeid in de jaren vijftig, de wederopbouw, de tijd waarin ieder zijn steentje bij moest dragen. Zijn arbeidsethos, van huis uit meegekregen, verhinderde dat hij genoot van de situatie. Hij was blij dat zijn ouders er niet meer waren, die had hij het niet kunnen uitleggen. Hij was ook bang. “Straks komen ze er achter, hoe verklaar ik dan dat ik thuis zit en niets doe?” maar hij wist ook niet bij wie hij moest aankloppen, wie hij moest vragen wat te doen.
En zo zit hij al 4 jaar thuis. Hij zit op de bank, leest de krant van A tot Z en terug. Zijn tuin heeft er nog nooit zo netjes uitgezien. Hij overweegt vrijwilligerswerk te gaan doen, maar weet dat er onvermijdelijk vragen komen die kan hij niet beantwoorden. Op verjaardagen houdt hij zich op de vlakte als hem naar zijn werk wordt gevraagd. “Ach, het is niet meer zoals het was, je weet het”, mompelt hij en eigenlijk liegt hij dan niet eens.
In de krant las hij onlangs over spookambtenaren. Ze staan op de loonlijst van het gemeentehuis, maar niemand weet wat ze doen, waar ze zijn. Hij concludeerde dat hij dus een spookdocent was geworden. Hij vroeg zichaf hoeveel andere docenten net als hij elke maand weer verbaasd het loonstrookje in de brievenbus vinden. Nog 3 jaar, en hij hoeft niet meer bang te zijn. Dan krijgt hij AOW. Een afscheidsreceptie zal hij wel niet meer krijgen. Als voor de tijd maar geen overijverige stagiaire bij personeelszaken ineens vragen gaat stellen, dan moet het goed komen. Nog drie jaar en de rust in zijn hoofd is ook weer terug. Hij had vanochtend wat onkruid gezien en loopt de tuin in. Nog drie jaar.
