17 vrijdag sep 2021
Posted in Fotooo, Reisverhalen Natuur
Een prachtig idyllisch strand moest er liggen. En dan komen er dus bootladingen vol toeristen tegelijk kijken. En is dat strandje ineens een plek waar de uitwassen van het massatoerisme duidelijk zichtbaar zijn geworden.
Themaweek 115: Vakantiefoto’s Sardinië
14 dinsdag sep 2021
Posted in Fotooo, Reisverhalen Natuur
03 donderdag jul 2014
Posted in Fotooo, Reisverhalen Natuur, Voetbal WK 2014 Brazilië
Tags
Argentinië, Brazilië, fcblogbroeders, fotooo, Iguacu, reizen, voetbal, waterval, WK 2014
Zonder enige twijfel zijn het de mooiste watervallen ter wereld. Waar ik voordien op vele plekken ter wereld watervallen zag en na een minuut of vijf verder liep, zijn die van Iguaçu zo overweldigend, zo groot, zo mooi dat je er dagen kunt rondwandelen. Op de grens met Argentinië en vlak bij de grens van Paraguay zijn de watervallen een schitterende toeristenattractie.
De tweede dag wandelden we aan de Argentijnse kant. Die was nog indrukwekkender, met nog mooiere foto’s. Niet tegen de Brazilianen zeggen hoor.
Gerbie’s WK-blog, deel 30
27 vrijdag jun 2014
Waar de Rio Negro en Rio Solimoes samenkomen, wordt het de Amazone. De grootste rivier ter wereld. De twee rivieren stromen een aantal kilometer naast elkaar door, voordat het water zich echt vermengd, wat een prachtig beeld oplevert.
Het regenwoud om de rivier heen zijn extreem belangrijk voor de wereld, velen noemen het de longen van de wereld. Voor de mens behoorlijk ondoordringbaar gebied waar nog vele dieren leven die door de mensheid niet gevonden zijn. Denkt men. Nooit zo maar zelf gaan wandelen, de kans dat je niet terugkeert is groot.
Buiten vliegen is de boot het meest logische vervoermiddel. Duurt een dag of wat voordat je van Manaus aan de Atlantische kust bent, maar je hebt wel een schitterend stuk Brazilië gezien. Op je gemak. Vanuit je hangmat bijvoorbeeld.
Gerbie’s WK-blog, deel 23
07 donderdag nov 2013
Wie een beetje heeft opgelet bij geschiedenis, wat goede boeken heeft gelezen, in Cuba is geweest of er nog naar toe wil, denkt bij de naam Varkensbaai automatisch aan de invasie van 1961 (Engelse versie is veel uitgebreider). De Koude Oorlog werd bijna de derde wereldoorlog.
Mijn verbazing was groot toen ik een van mijn studenten hoorde praten over Varkensbaai. Meestal zijn ze niet zo sterk in geschiedenis in mijn klas. Maar zij leest vrijwillig op Wikipedia en was het volgende lemma tegengekomen. Het ging niet over de varkensbaai die ik in mijn hoofd had. Wel in hetzelfde gebied, alleen iets verder noordwaarts.
Het blijkt een eiland op de Bahama’s te zijn waar varkens de belangrijkste bewoners van een klein eiland zijn. Verder onbewoond, dus ze hebben het rijk alleen, tenzij er wat toeristen langs komen varen. Even zoeken op YouTube leverde al meteen vele filmpjes op. Zoals deze:
Schitterende beelden. Ik weet eigenlijk niet of ik daar wel mensen wil zien. Is het niet een mooie gedachte dat er ergens een prachtig strand is waar geen mensen zijn. Waar varkens de macht hebben. Waar ze een paradijselijk leven hebben? Beloven jullie het niet verder te vertellen?
27 maandag feb 2012
Posted in Gerbie kijkt YouTube, Reisverhalen Natuur
Gerbie kijkt YouTube 067
Mocht je ooit de kans hebben, ga dan naar Argentinië en bezoek de gletsjer die ze daar Perito Moreno (zwart hondje) noemen. Ik ben er van overtuigd dat je net als ik ooit zwaar onder de indruk zal zijn.
Het filmpje is al mooi, de werkelijkheid is vele malen overweldigender.
Het is een lange reis, maar meer dan de moeite waard..
28 maandag jun 2010
Posted in Fotooo, Reisverhalen Natuur, Voetbal WK 2010 Zuid Afrika
Tags
In Zuid Afrika is veel meer te zien dan een aantal voetbalwedstrijdjes. Hopelijk hebben die supporters dat ook door. Ik ben geen dierenliefhebber, maar als je de volgende dieren in het wild ziet, dan denk ik dat ik die mening toch moet bijstellen. Erg indrukwekkend vond ik het.
De komende weken zal er op dit weblog regelmatig aandacht zijn voor het WK en/of Zuid Afrika. Dit is deel 15.
23 vrijdag apr 2010
Ik zal er niet snel van beschuldigd worden een natuurliefhebber te zijn. Cultuur sprak me altijd al meer aan dan natuur, in een stad voel ik me per definitie meer thuis dan in de jungle. Niet dat ik onderweg natuurschoon vermijd, maar ik heb er domweg geen benul van wat er allemaal te zien is.
In Tikal stonden enige reizigers gefascineerd te kijken naar een specht, het vogelboek in de hand. 21 seconden later ben ik verder gelopen, 15 daarvan overigens uit beleefdheid, omdat ik me geneerde na zes seconden al weer verder te lopen. Natuurlijk heb ik onderweg ook genoten van moeder Aarde. De trein door de Barrancas del Cobre, de watervallen van Agua Azul, de vulkaan Pacaya die ik beklom en de gators in de Everglades, maar uiteindelijk loop ik toch het liefst rond in een mooie oude, ietwat vervallen stad.
Het verbaasde me zelf dan ook een beetje dat ik op Utila, een eiland voor de kust van Honduras in de Caribische zee, besloot een wandeling te maken. Niet dat ik niet gewend ben te wandelen (heel Mahnhattan, grote delen van Santo Domingo, Miami, San Antonio, Mexico city en San Salvador zag ik lopend), maar meestal maak ik mijn meters in de beschaafde wereld. Die zogenaamde beschaafde wereld bestaat op Utila uit twee straten van een paar honderd meter. De wandeling ging deze keer door de natuur van zuid- naar noordkust, naar verluidt een kilometer of drie.
Na de gebruikelijke kasten van huizen aan de rand van het dorp (hebben alle rijken dezelfde smaak of conformeren ze zich overal ter wereld?) kom ik al snel op een splitsing waar ik een keus moet maken, zonder dat ik daarbij geholpen wordt door bewegwijzering. Getrouw mijn politieke voorkeur kies ik het linkerpad. Het biedt tevens binnen zichtbare afstand schaduw, waar het rechterpad zonder einde bloot lijkt te staan aan de brandende zon.
Mijn beschrijvingen van natuur zijn simpel. Ik zie niet wat de echte liefhebber schijnt te zien en ik kom meestal niet verder dan een enkel bijvoeglijk naamwoord. Een verkoper in een stadspark geeft me zonder enige problemen genoeg inspiratie voor een verhaal van drie kantjes. Gaat het om een boom, een dier of een vergezicht, dan kom ik meestal niet verder dan ‘mooi’, ‘schitterend’ of ‘ongelooflijk’.
De wandeling naar de noordkust is mooi.
Het strand zou dat ook kunnen zijn. Het is het niet. Orkaan Mitch heeft het een paar jaar geleden een stukje ingekort. De hele kustlijn ligt vol met afval, vooral aangespoeld plastic. Toch heeft het iets. Het water is ongelooflijk helder, de rotsen en het strand geeft dit stukje eiland toch iets paradijselijks. Ik ben hier helemaal alleen, geen mens te zien in de wijde omgeving.
Het water nodig uit. De hitte heeft me flink aan het zweten gezet. De zee is me iets te sterk echter. Ik ben geen held met water. Daarbij blokkeren de rotsen eenvoudige toegang tot het water. Maar over de rotsen lopend, ontdek ik een stukje water dat beschermd wordt door het koraalrif ervoor, waar geen stroming zichtbaar is. Onhandig trekt ik mijn kleren uit. Het valt niet mee, staand op glibberige stenen, omringd door water, scherpe punten die pijn doen aan mijn voeten mijn broek en onderbroek uit te doen. Niemand die me ziet en eenzaam geniet ik van het water, al is het niet echt koel.
Nadat ik me met de nodige moeite weer heb aangekleed, ga ik op zoek naar het ander pad dat ik op de kaart zag, toen ik mijn wandeling voorbereidde. Ik loop heen en weer langs de kustlijn, maar vind het niet. De terugreis gaat dus over hetzelfde pad. Niet dat ik dat zeker weet, maar een paar punten onderweg herken ik van een tijdje terug. Een lege batterij, een zijweg, een mierenhoop en een enkel hutje bevestigen mijn vermoeden.
Ik constateer dat ik van de wandeling geniet. De hitte is net niet ondragelijk, er is genoeg schaduw onderweg. Een enkele keer voel ik zelfs een zuchtje wind. ‘Echte’ natuurliefhebbers hadden vast en zeker veel meer gezien. Ik zie de gekko’s en hagedissen pas als ze wegschieten, al valt het me wel op dat ze meerkleuriger zijn dan ‘normaal’. Ik herken geen van de bontgekleurde vlinders en zie een dier dat er uit ziet als een kruising tussen een hert en een koeiekalf met de oren van een hond. Ik ben ervan overtuigd dat een dergelijk dier niet bestaat, maar zou niet weten hoe het anders te omschrijven.
Ik kom de eerste wandelaars tegen ongeveer op de helft van de terugweg. Of ze op de juiste weg zijn naar Pumpkin Hill willen ze weten. Of de heuvel die ik heb gezien inderdaad zo heet weet ik niet. Maar dat ze er kunnen komen wel. Nog twee keer wordt dezelfde vraag gesteld door mij tegemoetkomende wandelaars. Stiekem voel ik me een klein beetje een expert.
Bij terugkeer is het tijd voor een siësta. Vandaag heb ik die verdiend.
(Utila, Honduras, 4 april 2000)
Tekening met dank aan mijn reisgenote in Honduras, Karin, die een HiKaHu (Hirsch-Kalb-Hund) tekende voor me.
08 woensdag mrt 2006
Posted in Reisverhalen Natuur
Het eerste dier dat je te binnen schiet als je het over Australië hebt, is de kangaroe. Simpele quizvraag. Maar een minstens zo interessant dier is de emu. Om eerlijk te zijn, weet ik niet eens of het emu of emoe is in het Nederlands, maar goed, ik bedoel dus zo’n struisvogelachtige vogel die hier in de woestijn en in de outback rondloopt.
Tijdens de paar weken die ik zo rond reed in Australië zag ik een aantal keren een emu. Niet zo vaak als kangaroes, zeker ook niet zo vaak dood (en plat) op of naast de weg, maar toch kwam ik die vogels onderweg meerdere keren tegen. De eerste keer is altijd een belevenis, de tweede keer stop je voor een foto, daarna is het een leuke onderbreking van een soms wat saaie dag in de auto.
Het zijn nu niet bepaald mooie dieren. Er zijn weinig posters of foto’s van emu’s die mensen aan de muur hangen. Toch hebben ze iets aparts. Ik zou het verschil met een struisvogel overigens niet kunnen vertellen, dus alles wat ik vertel slaat eigenlijk net zo goed op dat beest. Ze lopen wat bij een mens statig genoemd zou worden. Niet alsof het moeite kost, wel alsof ze speciaal moeite doen om de ene poot voor de andere te zetten. Ik heb er nooit een gezien die zijn hoofd in het zand stak, zoals struisvogels doen, als ik de tekenfilms en stripverhalen mag geloven, maar dat wil niet zeggen dat ze dat niet doen, er ligt tenslotte genoeg zand, ze hoeven er niet eerst een paar rotsen voor opzij te schuiven.
Hun kop is eigenlijk een raar geheel van een grote snavel, met de rest er achter hangend. Ik las ergens in een of andere gids dat de emu niet echt slim is. Zijn hoofd is inderdaad relatief klein in vergelijking met zijn lichaam. In relatie tot de mens, die een gemiddeld IQ van 100 heeft, kwamen de slimste dieren (een bepaalde dolfijnsoort) in de buurt van de 50. Een emu scoorde 4,7 Een prachtige score, al vraag ik me dan natuurlijk meteen af hoe ze dat getest hebben. De IQ-tests die ik me herinner waren vooral rekenspelletjes en woordinvuloefeningen. Ik kan me voorstellen dat een emu moeite heeft te begrijpen wat hij moet doen als hij een constructie ziet met een aantal blokken op papier. Maar goed, er waren nog dieren die slechter scoren, al kan ik me niet precies herinneren welk dier het was dat 0,3 scoorde. Ook een prachtige score overigens. Een stuk minder dan 1, dat betekent volgens mij dat je precies genoeg hersencellen hebt om te onthouden dat je moet ademhalen en eten om te overleven.
Wat me opviel is dat ik meerdere keren drie emu’s tegelijk zag. Soms ook zag ik ze alleen, maar nooit twee. Terwijl het in de dierenwereld erg gebruikelijk is om dieren, wanneer ze niet in groepen, kuddes of andere groepsvormen leven, te zien die als paar leven, blijkt dat bij emu’s niet van toepassing te zijn. Noah moet destijds een goede discussie hebben gevoerd met de ondernemingsraad toen die beesten met zijn drieën in de rij stonden. Misschien heeft hij er een geweigerd, misschien is de derde verkleed als schildpad stiekem toch meegegaan. Maar goed, ik dwaal af.
Waarom drie blijft natuurlijk de vraag. Is het een man met een kleine harem, of het is het een vrouw met twee verschillende kerels? Wat is de reden dat ze met zijn drieën rondschrijden? Je zou bijna zeggen dat het met seks te maken moet hebben. Tenslotte geeft een IQ van nog geen 5 aan dat we hier zeer waarschijnlijk niet met een literatuurstudieclub te maken hebben. De man met een harem is natuurlijk een bekend gegeven. Apen, Arabieren en Mormonen doen hetzelfde. Maar op de een of andere manier lijkt mij die laatste mogelijkheid een stuk leuker. Het spel is dan dat de vrouw haar hoofd in het zand steekt en dat dan een van de twee mannetjes seks met haar heeft. Als zij dan nadien haar hoofd weer in de lucht heeft, moet ze raden welke van de twee het was. En dan maar hopen dat ze snel genoeg gokt, want als het te lang duurt, dan weten ze het zelf niet eens meer. Met zo weinig hersenen is er natuurlijk geen ruimte voor een lange termijn geheugen. Zoals een goudvis blijkbaar een zo kort geheugen heeft dat wanneer hij eenmaal rond de kom is gezwommen, hij niet weet dat hij daar al eerder geweest is. Zo door redenerend moet Alzheimer toch wel de ergste ziekte zijn voor een Emu. Daar zouden ze eens onderzoek naar moeten doen!
(Perth, Australië, juni 2001)
15 woensdag feb 2006
Posted in Reisverhalen Natuur
Tags
Standley Chasm is erg eenvoudig uit te leggen. Het ligt op zo’n 50 kilometer van Alice Springs en er is een ding te zien. Twee rechtopstaande rotswanden waar je tussendoor kunt lopen. De rotswanden zijn vrij hoog en natuurlijk de rode rotsen die in het binnenland van Australië vrij normaal zijn. Op zich leuk, maar niet extreem bijzonder. De attractie schijnt echter te bestaan uit het feit dat de zon slechts zo’n 15 minuten per dag geheel tot aan de grond komt, wat een speciaal licht geeft, waardoor de rotswanden nog roder worden dan ze al zijn.
Omdat dit ondertussen bekend is geworden en in alle reisgidsen vermeldt staat, zelfs in een klein blokje extra informatie op de wegenkaart wordt het verhaal verteld, komen de toeristen normaal gesproken slechts op dat moment van de dag. Ik was toch in de buurt en besloot dus ook om maar even gebruik te maken van het feit dat in de Northern Territory van Australië geen snelheidslimiet bestaat. Even doorkarren dus en nog net voor de middag aanwezig. De 15 minuten wandeling kan ook nog wel even snel afgelegd worden en net als meerdere anderen ben ik net op tijd bij de doorgang.
Het probleem was echter dat het weer niet meewerkte. Terwijl het de hele ochtend stralend weer was geweest, begonnen de eerste wolkjes te verschijnen rond half twaalf en toen het eenmaal twaalf uur was, was de zon achter de wolken verdwenen. Het wachten was dus op het moment dat de zon door de wolken zou breken. De doorgang was zo’n 30 meter lang, de rotswanden schat ik aan beide kanten een meter of honderd hoog. Aan het eind van de Chasm was een klein beekje, dus verder lopen was alleen mogelijk als je geen probleem had met natte voeten.
Ik kan niet zeggen dat het extreem druk was, maar er waren toch een behoorlijk aantal toeristen aanwezig. En zonder uitzondering gewapend met een fotocamera. Allemaal hopend op dat ene moment van magie, dat ene moment dat het licht tot aan de grond reikt en een unieke foto gemaakt kan worden. Er was eentje zonder fotocamera, hij stond aan de zijkant op een verhoging met een gigantische videocamera op een statief. Hij had blijkbaar de tijd genomen om de beste hoek te vinden en maakte met de camera diverse bewegingen in diverse richtingen, volgens mij nog niet filmend, maar oefenend voor het moment dat de zon zou komen.
Drie Nederlandse backpackers gedroegen zich als de irritante toeristen die Nederlanders in het buitenland kunnen zijn. Eerst bij de ingang zeuren om korting, ‘want we zijn zo arm’ (“Als je het kunt veroorloven hier te komen, dan kun je ook de entree betalen”, antwoordde de dame aan de kassa terecht) en nu ook bij de chasm. Vertrouwend op het feit dat er erg weinig buitenlanders zijn die onze taal verstaan, mopperden ze zonder einde over de hoge entree, over anderen die in hun beeld stonden, over het feit of dit nu alles was, over het lawaai van elkaar’s camera’s en Joost mag weten wat nog meer.
Twee oudere koppels maken foto’s van elkaar, ook al is het dan bewolkt. Ze hadden al moeite genoeg met de korte wandeling over rotsen en stroompjes, ze waren blij dat ze er waren. Een van de vrouwen maakt een foto, maar weet niet hoe het apparaat werkt, terwijl een van de mannen op het verhoginkje klimt waar de ‘professional’ ook al staat, om van daaruit een beeldje te schieten. Naar beneden klimmen blijkt niet zo eenvoudig en het duurt dan ook een behoorlijk tijdje voordat hij weer vaste grond onder voeten heeft.
Een Italiaans echtpaar heeft de bergschoenen aangetrokken vanochtend en hoopt ook op de ideale foto, maar de zon wil nog steeds niet komen. Een familie met twee kinderen loopt wat rond, tot grote ergernis van de Nederlandse backpackers die maar geen foto kunnen maken. Het idee is natuurlijk om de hele doorgang in een beeld te krijgen en dan met niemand er in, of liever nog, alleen jij zelf. Maar met nog een paar anderen die op een steen zitten te wachten, zijn we hier nu zeker met anderhalf dozijn aanwezig, dat maakt het zeker niet eenvoudiger.
Ik heb mijn foto al lang gemaakt en hoop eigenlijk dat de zon niet meer komt, al was het alleen maar om de reacties te zien van de wachtende meute. Ik zit op een steen wat om me heen te kijken, voornamelijk naar de toeristen. Ik begrijp de fascinatie eigenlijk niet zo goed. Voor de meesten is die foto het belangrijkste hier. Niet het feit dat ze een mooi stuk unieke natuur zien, maar het feit dat ze kunnen bewijzen dat ze er geweest zijn. Dat ze aan anderen kunnen laten zien, dat ze er op het juiste moment waren. En als er dan inderdaad niemand anders in beeld stond, gewoon vertellen dat je daar alleen was toen die foto genomen werd. Tenslotte ziet het er zo uit en kan niemand bewijzen dat het niet zo was.
Het doel van reizen is dus niet om iets te zien, of iets te beleven, maar om anderen te laten zien hoe uniek je bent. En dan een petje of een T-shirt kopen en daar in rond lopen, om de foto’s een certificaat van echtheid te geven. En ondertussen zijn ze in plaats van uniek juist conformerend bezig. Net als iedere andere toerist, zoals miljoenen anderen dat over de hele wereld elke dag weer doen.
Even later zijn de eerste zonstralen te zien. De cameraman op de rots begint te draaien met zijn apparaat, de Nederlanders vloeken maar weer eens omdat er mensen in de weg staan, de Italianen bereiden zich voor op de foto. Een oude man blijft zitten op zijn rots, precies wat ik ook doe. Het is wel goed. Het verschil is volgens mij nauwelijks waarneembaar, de uniekheid van het moment, overdreven in de gidsen. De zon verdwijnt weer even achter de wolken en de twee oude koppels beginnen weer aan hun lange wandeling en vanaf de rots klinkt de opmerking dat ‘ik zo geen foto wil maken met al die mensen erin’.
De zon keert terug en iedereen kan nog snel even genieten van het zogenaamde unieke moment. Er komen een paar Australiërs aan die concluderen dat ze precies op het juiste moment zijn aangekomen. Een enkeling van de ‘oude garde’ hoort die opmerking en moet zich inhouden geen opmerking te maken.
Ik heb genoeg gezien en keer ook terug naar de parkeerplaats. Mijn foto is waarschijnlijk niet zo mooi als die van alle anderen, maar ik heb meer lol gehad dan de rest.
(Alice Springs, Australië, april 2001)
28 zaterdag jan 2006
Posted in Reisverhalen Natuur
Tags
Fox, Franz Jozef, Gerbie on tour, gletsjer, Nieuw Zeeland, reizen
Het duurde even voordat ik er was. In een huurauto zo’n 5 uur voordat ik bij de eerste was, de laatste uren continu in de regen, maar het vooruitzicht van twee unieke gletsjers was dermate goed, dat ik zonder probleem een hele dag in de auto wilde zitten. De weg ernaar toe was zeker ook mooi, meerdere meren, ontelbare stroompjes en riviertjes, bergen en zee, alleen al deze paar uur in de auto geven aan hoe gevarieerd Nieuw Zeeland kan zijn.
Rond een uur of drie ’s middags kom ik aan bij de Fox glacier. Het laatste stukje, zo’n 4 kilometer van de grote weg af voert over een klein weggetje, door een dicht bos heen, met zo nu en dan een bordje aan de kant waarop stond dat de gletsjer tot dat punt kwam in 1750 of een ander jaar. Vond ik wel interessant. Ik ben gek op dat soort nutteloze feitjes, tegelijkertijd vraag ik me af hoe ze precies weten waar de gletsjer eindigde in 1750. Was het precies daar, of misschien toch een paar meter naar voren. Ik parkeer de auto op de parkeerplaats, bij de tig andere auto’s en ik loop naar het pad. Het regent niet echt, meer een soort motregen, wat rondvliegend water in de lucht noem ik het meestal. Het department of conservation heeft verschillende borden neergezet om de toeristen uit te leggen over het fenomeen gletsjer. Erg interessant allemaal. Ik had in Oostenrijk al wel eens op een gletsjer geskied, maar uiteindelijk was het gewoon een veld met sneeuw, Alleen wat hoger. Dat de ondergrond daar ook ijs was, was niet te merken.
Hier is het duidelijk te zien. Vanaf het uitkijkpunt, na een paar minuten zien we het eind van de gletsjer. Ik twijfel een paar seconden of ik de uur wandeling wil maken naar de gletsjer zelf, ik wil tenslotte ook nog naar de andere vandaag en moet dus nog een hoop rijden, maar al snel werd het me duidelijk dat ik moest lopen. Dit zijn de dingen waarvoor je reist, dit zijn de dagen die je nooit weer vergeet. Op een lange reis zijn er vele dagen die leuk zijn, vele die je je wilt herinneren, maar uiteindelijk, een tijd later, zijn het alleen de extreem bijzondere dagen die je nog duidelijk bijblijven.
De gletsjer is zo’n moment. Een gigantische ijsmassa die langzaam, zo’n 100.000 keer langzamer dan een rivier (weer zo’n prachtig feit, hoe meten ze dat?) de berg afkomt. Deze twee schijnen uniek te zijn. Regenwoud aan de voet van de berg is apart, maar het feit dat ze zo laag komen, tot zo dichtbij de zee schijnt helemaal nergens voor te komen. Ik ben in ieder geval onder de indruk als ik op een paar meter van de voet sta. De ijskoude rivier stroomt van onder het ijs de vallei in, er staan hekken om te voorkomen dat je te dicht bij het ijs komt, er is continu het gevaar dat er een brok afbreekt. Als ik er sta is er wat beweging aan de bovenkant, wat een beetje stof doet opwaaien. Het is een prachtig geheel, wat iedereen, ik dus ook, probeert te vangen in een foto, al weet je dat die foto nooit kan slagen om de indruk die de gletsjer op dit moment maakt, echt te vangen in een beeldje van tien bij vijftien centimeter.
Terwijl ik weet dat de Franz Jozef glacier ongeveer gelijk is, ben ik een ruim half uur later toch erg blij dat ik de moeite heb genomen om er ook heen te gaan. Het weer is ondertussen een stuk slechter geworden. In een moment van helderheid had ik mijn jas uit mijn rugzak gegrepen, zeker geen overbodige luxe met de hoeveelheid water die er nu naar beneden komt. Mijn broek is al snel zeiknat en plakt aan mijn benen. Vanaf de parkeerplaats is het eerste gedeelte over een mooi pad, ik kom er al diverse mensen tegen op de terugweg, het laatste gedeelte naar de gletsjer loopt door de rivierbedding. Er staat een bordje met een waarschuwing dat je of met een gids moet gaan, of dat je behoorlijk fit moet zijn om naar de gletsjer te lopen. Ik schaar mezelf dan maar in de laatste categorie, ik wil niet hier helemaal heen lopen, om dan vlak bij het ijs weer om te draaien.
Ik ben de enige die in deze richting loopt, de wind die recht in mijn gezicht blaast zorgt ervoor dat er geen regendruppel langs me heen gaat, mijn broek wordt behoorlijk zwaar en mijn hoofd is zeiknat, ik heb niet de moeite genomen de capuchon te zoeken. Hele groepen keren terug van de gletsjer. Allemaal dezelfde jas aan, allemaal een ijspik in de handen, het ziet er behoorlijk professioneel uit. Er zijn blijkbaar twee grote groepen het ijs op geweest. De donkerblauwe jassen met de houwelen en de rode jassen met de skistokachtige wandelstokken. Ze zien er allemaal behoorlijk doorregent uit, maar blijkbaar niet zo erg als ik doe, menigeen barst spontaan in lachen uit als ze mij in de andere richting zien lopen. ‘Nu al zo nat en dan moet hij nog naar de Franz Jozef’ zie ik sommigen denken. De meesten krijg je trouwens geen oogcontact mee, de capuchon is te diep over het gezicht getrokken om de ogen überhaupt te zien. Een enkeling geeft nog een vriendelijke lach, de meesten willen gewoon terug naar de bus, naar een warme douche.
De afstand van het laatste bord tot de gletsjer zelf schat ik op zo’n kilometer. Voordat ik het steile pad afdaalde, kon ik de gletsjer slechts met moeite zien, de wolken hingen al zo laag dat het behoorlijk op mist begon te lijken. Nu ik zo’n beetje halverwege ben, zie ik de ijsmassa steeds groter worden. Het mooie hier is, dat je dicht bij de rivier loopt en dat er in die rivieren meerdere ijsbrokken liggen, tegen de rotsen aan. Dit is wat je verwacht van een gletsjer. Hoe zeiknat ik ondertussen ook ben geworden – ik heb door dat alleen de rits van de jas dichtdoen niet genoeg is, de flappen ervoor hadden ook dicht moeten zijn, nu is zelfs mijn T-shirt ook behoorlijk vochtig aan het worden -, hoeveel sommigen me ook uitlachen, hoe goed ik ook moet uitkijken dat de gladde rotsen me niet de rivier inwerpen, ik heb nu al besloten dat deze gletsjer nog mooier is dan de vorige. Van onder een paraplu lachen wat andere toeristen, niet onsympathiek overigens, naar mijn natte kop. Het water loopt nu van mijn hoofd in mijn ogen, maar ik ben er bijna en geef niet op.
Eenmaal bij de rand van de omheining, sta ik alleen. Aan de zijkant van het ijs loopt een groepje naar boven met een gids en de verplichte ijshouweeltjes, twee anderen negeren alle waarschuwingen en lopen aan de onderkant van het ijs toch even een klein stukje naar boven, om een mooie foto te maken, paraplu in de ene hand, camera in de andere. Ik besluit om ook maar weer eens een poging te doen het ijs en de omgeving op de gevoelige plaat vast te leggen, maar als ik dan ook nog een foto wil maken van de rivier en de vele brokken ijs, blijkt mijn rolletje vol te zitten. Ik was daarop in zoverre voorbereid dat ik in ieder geval een nieuw rolletje meegenomen had, maar om nu in de regen een filmpje te verwisselen, is niet echt aanlokkelijk. Ik overweeg even om de twee van het ijs af te schreeuwen en te vragen of ik even onder hun paraplu mag staan, maar besluit om bij een meer dan man hoge rots te gaan staan, waar de wind geen vrij spel heeft en er dus eigenlijk maar erg weinig water mijn kant op komt. Ik heb nog zo’n ouderwetse camera die ik handmatig moet terugspoelen om het filmpje eruit te halen en dan de volgende goed er in stoppen, hopende dat het goed gaat (wat het helaas nog te vaak niet doet) en dat de volgende foto’s weer gemaakt kunnen worden. Het valt mee met de regen hier, ik sta met mijn gezicht naar de rots, om de regen volledig uit te sluiten en verwissel, met moeite natuurlijk, het rolletje. Ik kan weer 24 keer een poging doen om beter te zijn dan de ansichtkaart, die ik voor de zekerheid meestal toch maar koop, kwaliteit gegarandeerd.
Als ik me weer omdraai, lijkt de regen een stuk minder, is mijn camera gereed voor actie en lijk ik helemaal alleen op de wereld. De groep is verdwenen achter de eerste hoge rots en de twee regelbrekers zijn nergens te bekennen. In de verte zie ik nog een enkeling richting parkeerplaats lopen, maar voor de rest ben ik even Remy, geheel alleen op de wereld. Ik schiet nog een paar plaatjes, wetende dat de resultaten beroerd zullen zijn. Een grijze regenachtige dag aan het eind van de middag, van beneden uit een vallei. Tegen beter weten in dus. Maar in ieder geval een herinnering aan deze fantastische ervaring.
Op de weg terug zie ik de twee met paraplu terug, ze kwamen onder bij de rivier vandaan en lopen ook richting parkeerplaats. Ik maak nog een foto van een van de watervallen en de indruk die ik eerder had wordt nu bevestigd. Het regent niet alleen minder, het is echt aan het opklaren, vanaf het waarschuwingsbord heb ik nu een prachtig overzicht over de rivierbedding met de gletsjer aan het eind. De borden die er staan laten foto’s zien uit het verleden, allemaal genomen vanaf min of meer hetzelfde punt. Interessant om de veranderingen te zien. In de 19e eeuw kwam het ijs helemaal tot waar ik nu sta. In de dertiger jaren trok de gletsjer zich helemaal terug en in de vijftiger jaren was er een behoorlijk meer, waarop de toeristen met bootjes richting het ijs konden varen. In de jaren zeventig kon je het ijs nauwelijks meer zien, terwijl sinds midden jaren tachtig de gletsjer weer een stuk is gegroeid. Het schijnt zo’n 5 jaar te duren voor het effect van een erg goede winter met veel sneeuw of een slechte met weinig neerslag te zien is aan de voet van de gletsjer. Ik heb weer een hoop geleerd vandaag, denk ik bij mezelf, als ik me staand achter mijn auto omkleed. Waarschijnlijk wist ik onbewust wat er ging gebeuren, want toen ik mijn jas uit mijn rugzak haalde eerder, viel mijn korte broek er ook uit en nam ik niet de moeite om die terug te stoppen. Nu hang ik de natte broek over de achterbank en stap ik in korte broek achter het stuur.
Eenmaal terug op de grote weg pik ik een lifter op, een Maori die als beroep possumhunter is. Hij was geheel droog en had geen regen gehad, vertelde hij me.
(Queenstown, NZ, february 2001)
30 woensdag nov 2005
Posted in Reisverhalen Natuur
Tags
Aan het eind van de middag, ik heb flink doorgereden sinds ik vanochtend Adelaide achter me liet, zie ik op de kaart een vlekje, in de buurt van de weg waar ik op rij. Ik haal de Flinders range, een prachtig natuurgebied in de bergen volgens velen, toch niet meer vandaag, dus ik kan de tijd wel nemen voor een stop. De tekst naast het rode stipje zegt Kanyaka (ruins). In de Lonely Planet staan zelfs een paar regels over de ruïnes, het zal dus wel de moeite zijn. De weg vandaag was niet al te opwindend. Een paar honderd kilometer rechtdoor rijden, met slechts Port Augusta als afleiding en dat is ook maar een klein dorpje, zeker op een regenachtige dag als vandaag was het maar saai rijden, ik ben blij dat ik een cassetterecorder heb laten installeren in Adelaide. Slechts toen ik van de hoofdweg afweek werd het iets interessanter. Op het traject van de oude Ghan spoorlijn rijdt elke zondag een trein voor toeristen. En zo’n oude stoomtrein op de rails vlak langs de weg is altijd de moeite waard. Enkele oude gehuchten aan de spoorlijn zijn ook leuk. Maar om nu te zeggen dat het een opwindende dag was, dacht het niet.
De eerste stop die ik maak is de Kanyaka waterhole. Ik laat de auto op de parkeerplaats en loop over het pad in de richting die de borden aangeven. Ik realiseer me dat ik nu in de buurt kom van wat ze het rode hart van Australië noemen, de grond waarop ik loop is helemaal rood, rood zand wel te verstaan. Na een tijdje in Australië erg gewoon, maar voor een buitenlander die voor het eerst erover loopt, een bijzonderheid. Het is hier droog, er staan genoeg planten en struiken hier, maar ze zijn allemaal bedekt met een droge, grauwe stoflaag. De twee beekjes die ik oversteek op weg naar de waterhole zijn niet meer dan lege beddingen. Hier valt me de kalmte op. Vanochtend was ik nog in een stad met meer dan een miljoen inwoners, nu sta ik in een streek waar slechts zeer weinigen wonen, zo ver ik zien kan, is er geen mens te bekennen, geen auto komt over de weg, geen geluid behalve de wind die langs de struiken waait, de vogels die opvliegen, de kraaien die hun typische roep produceren.
De waterhole zelf is eigenlijk weinig bijzonder, maar het was goed om even uit de auto te zijn, om te voorkomen dat ik ga jakkeren, om de kalmte van het land tot me te nemen. Ik loop terug naar de auto en kom over het traject van de oude Ghan. Hier ligt er niets meer dan een ophoging waarvan duidelijk is dat de trein er ooit over reed, de bielzen en het spoor zijn verdwenen.
Dat het spoor ooit belangrijk was, bleek al snel bij de Kanyaka ruïnes, de homestead een paar kilometer verderop. De borden bij de ruines geven een zee van informatie, al zeggen de ruines zelf eigenlijk net zo veel. Ooit woonden er zo’n 70 families op de homestead, in het midden van de 19e eeuw was het een klein dorp. De gebouwen staan allemaal bij elkaar in de buurt, slechts de stallen, waar de schapen werden gehouden zijn nog een kilometer verder het land in. Zonder de spoorlijn had deze farm hier niets te zoeken. De trein maakte het mogelijk de schapenboerderij te runnen, het was de mogelijkheid voor handel, het was het enige contact met de rest van de wereld, een paar honderd kilometer verder noordwaarts van Port Augusta, het kruispunt van diverse wegen: west naar Perth, noord naar Alice springs en Darwin, oost naar Adelaide en de andere grote steden.
Kanyaka werd gerund door een man genaamd John Randall Phillips. Hij woonde in de ‘main building’ een van de gebouwen die nu nog overeind staat, al is het dak verdwenen. Hij hield een ‘surgery’, een dokter was niet aanwezig. Allemaal prachtige informatie, die je kunt lezen op het bord voor de main building, waarschijnlijk is de info ook te vinden in boeken of op het Internet.
Maar om te zien hoe het werkelijk was, om Kanyaka te voelen, moet je hier staan. Het maakt me stil. Als je alleen reist en onderweg ergens stopt is het voordehandliggend dat je stil bent, tenzij je al zo lang alleen bent dat je tegen jezelf begint te praten, maar nu ik hier sta, ben ik echt stil. Geen radio, geen mensen, alleen maar stenen. Ruines van een homestead die ruim 100 jaar geleden nog duizenden schapen rond had lopen, waar in 1862 23.000 brieven werden gestuurd of ontvangen, maar waar nu slechts muren staan. En brokken stenen die op de grond liggen. Een enkele schoorsteen staat nog overeind, duidelijk is te zien in welke ‘kamers’ vroeger geleefd werd en waar niet. De schoorsteen lijkt me geen overbodige luxe, de zon is ondergegaan, het begint te schemeren en de wind maakt het hier echt koud. En het is nog maar net herfst, ik kan me voorstellen dat het hier ’s winters ontzettend koud wordt.
Omdat ik geen zin heb in het donker te rijden, besluit ik hier in de auto te slapen. Er staat weliswaar een bordje dat zegt dat je niet mag kamperen, maar ik slaap in de auto, niet in een tent. Ik kook in de achterklep, om te voorkomen dat het gas uitwaait, dus van kamperen is niet echt sprake. Daarbij is het land veel te groot om te controleren of er wild gekampeerd wordt. In de ochtend zien de ruïnes er nog verlatener uit, al voordat ik op de weg terug ben, zie ik een paar kangaroes springen. Mijn dag begint goed.
(Kanyaka, Australie, april 2001)
