Herman Brusselmans – Guggenheimer koopt een neger

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, Herman Brusselmans, lezen

Herman Brusselmans – Guggenheimer koopt een neger

Zonder enige twijfel is Brusselmans een van mijn favoriete schrijvers. Ik lees hem al meer dan dertig jaar, ontdekte hem kort na zijn debuut. Boven staat er een heel plankje boeken van hem, ik las er nog veel meer, tientallen ondertussen. Maar met zijn productie is het bijna onmogelijk om bij te blijven. Dus lees ik ook nog wel eens boeken van hem niet. Of pas veel jaren later. Maar een gesigneerde versie kan ik in de boekhandel niet laten liggen. Terwijl ik vooraf flink twijfelde. Want Guggenheimer was een paar boeken leuk, maar is hij dat ook jaren later nog? En is die titel, ongetwijfeld provocerend bedoeld, niet juist daarom toch gewoon fout? Ik twijfel niet over de integriteit van Brusselmans, wel over de continue kwaliteit.

Lezend kreeg ik steeds meer die bevestiging. Een boek als dertien in een dozijn. Een boek zoals alleen Brusselmans kan schrijven, al denk ik dat een goed imitator met de gegevens en hoofdfiguren een levensechte pastiche zou kunnen produceren. Het gebrek aan hoofdstukken hielp niet. Vast een bewuste keuze van de schrijver, maar wanneer je een boek even neerlegt, is het wel makkelijk om de volgende dag weer verder te kunnen lezen. Nu was het soms gewoon de eerste punt op de bladzijde waar ik besloot om te gaan slapen. De volgende dag weer tien bladzijden.

Het verhaal kabbelde, sleepte niet mee, Guggenheim is zijn eigen zelf, maar voor de vijfde roman is hij niet meer verrassend, drie boeken was volgens mij genoeg geweest. De nevenfiguren zijn ook niet bepaald memorabel. Dus lees ik dag na dag een paar bladzijden, maar is er geen moment dat het boek me dwingt tot langer lezen. Geen passage die ik terug wil lezen. Geen alinea’s die ik wil overschrijven. Niets van dat alles.

Het arbeidsethos van Brusselmans is bewonderenswaardig. Inspiratie komt door transpiratie. In dit geval is hij inspiratieloos gaan zitten en heeft een oude figuur nieuw leven ingeblazen, maar de brille ontbreekt. Pas vlak voor het eind lezen we waar de titel vandaan komt, geforceerd het verhaal ingedrukt. Ik zie hem zitten achter zijn computer, na een paar weken er op los schrijven ineens bedenkend dat hij nog een draai moest geven aan het verhaal om de titel van het verhaal waar te maken. En zodra dat lukte, meteen een eind er aan breien. Had hij 280 bladzijden eerder moeten doen.

Zonde van mijn tijd. Smet op het geweldige oeuvre.

Citaat: “Hij dacht: steeds meer homoseksuelen beginnen een relatie met een vrouw. Dat komt door de vermannelijking van het hedendaagse mokkel. Kleine tieten, strakke bicepsen, een clitoris als een zeemvel, eelt op de hielen, en dol zijn op romans die door andere semilesbo’s geschreven zijn, en de kinderen zien ze als een blok aan hun been, en hun zoontjes laten ze met poppen spelen en hun dochtertjes met spade en riek, en vooruit, Alissa! Op het land gaan werken!” (p.134)

Nummer: 19-066
Titel: Guggenheimer koopt een neger
Auteur: Herman Brusselmans
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 320 (14965)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-446-3280-4

Meer:
Zeik
Danny (Muggepuut-omnibus)
Guggenheimer wast witter
Vergeef mij de liefde
De dollartekens in de ogen van moeder Theresa
Wie is Herman Brusselmans en waarom?
In de knoei
Pitface
Bloemen op mijn graf
Patient HB
De man die werk vond
De Canadese Muur (met Tom Lanoye)

Themaweek 78: De laatste boeken van 2019

Esther Gerritsen – Dorst

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Esther Gerritsen, gesigneerd, lezen

Esther Gerritsen – Dorst

Nog zo’n literaire avond in het lokale theater. En ook daar ging ik voor de bijl. Esther Gerritsen bleek een sympathieke dame, die ook nog eens een goede geïnterviewde bleek. Dus kocht ik in de pauze een boek en liet het meteen signeren. Mooi.

Op mijn blog zoekend, zie ik dat ik twee keer een verhaal van haar las. In Hard Gras werd ze overschaduwd door een aantal andere schrijfster, maar in WahWah bleek ze een positieve verrassing. Wel grappig: dit constateerde ik in 2015: “Maar het mooist is het om te lezen over iemand waar je nog nooit van gehoord had, om dan geboeid te raken en teleurgesteld te zijn als het verhaal is afgelopen.” Nog geen half jaar daarvoor liet ik een boek door haar signeren. Snel vergeten blijkbaar.

In het jaar van de gesigneerde boeken besloot ik om alsnog deze titel te lezen. Zoveel ongelezen én gesigneerde boeken stonden er niet meer in mijn kast. Al vrij snel bleek dat dit niet een boek was dat voor mij was geschreven. Ik behoor niet tot de doelgroep. Kan gebeuren, maar ook wel jammer. Volgens de papieren wikkel, nog steeds om het boek na vijf jaar, zie ik dat het boek de shortlist haalde van zowel de Libris als de Opzij Literatuurprijs. Dan zal het toch wel een goed boek zijn, je krijgt niet zo maar die nominaties.

Maar wat is er feministisch aan de mislukte moeder-dochterrelatie die centraal staat in dit boek? Waarom is het literatuur, als de karakters van zo ongeveer alle hoofdpersonen halverwege al vastliggen en ophouden te ontwikkelen? Is het bijzonder dat de dochter op zoek naar snelle seks in cafés vreemde kerels oppikt, of ben je dan een powerwoman, niet meer de slet van de jaren vijftig? Ik heb het boek gewoon niet begrepen denk ik, het zal vast aan mij liggen. De relatie tussen de gescheiden ouders en hun gezamenlijke dochter komt mij gekunsteld over. De seks is plat, de gesprekken pijnlijk (al vermoed ik dat dat wel eens bewust kan zijn, het past dan wel beter in het verhaal) en de gebeurtenissen (het jeugdtrauma) voorspelbaar.

Omdat ze ooit een prachtig verhaal schreef wat mij boeide én omdat ze een aardige en aanspreekbare schrijfster was die haar boek speciaal voor mij signeerde, verdient ze een nieuwe kans, maar ik ga geen haast maken om een ander boek van haar te vinden.

Citaat: “Haar moeder zit rechtop in bed. Haar wangen lijken kleur te hebben. Coco zit tussen haar vader en stiefmoeder in, op de band de haaks op het bed staat. In een belachelijk rijtje zitten ze recht tegenover de huisarts, terwijl die zijn best doet om zich vooral tot haar moeder te wenden.” (p.129)

Nummer: 19-060
Titel: Dorst
Auteur: Esther Gerritsen
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 222 (13524)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-445-2518-2

Meer:
Wahwah 3
Hard Gras 117

Wikipedia
Librisprijs
Hebban
Tzum

Themaweek 73: Gesigneerde boeken

Ronald Giphart – Troost

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, lezen, Ronald Giphart

Ronald Giphart – Troost

Mijn themajaar ‘gesigneerde boeken lezen’ werkt als ik zie dat dit boek al 14 jaar in de kast stond te wachten. Ik kan me de avond nog goed herinneren, had geen idee dat het al zo lang geleden was. Samen met Bril en Chabot trad Giphart op in Goor. Beschamend weinig kaarten verkocht, maar wel een mooie avond. Na de tijd waren er boeken te koop (natuurlijk), om te signeren. Ik denk dat ik de enige was die van alle drie een boek kocht. Een enkeling kocht ook een enkel boek. Ik snap goed dat de heren geen goed beeld kregen van mijn stadje.

De boeken van Bril en Chabot las ik al, Giphart was dus de laatste die aan de beurt was. In het verleden heb ik vele boeken van hem gelezen, maar het laatste decennium dus niet. En mijn beeld van hem is het laatste decennium ook veranderd. Want waar ik hem twintig jaar geleden een talent vond, relevant, is hij nu meer een gegeven. Een broodschrijver. Maar juist tegen je eigen vooroordelen moet je ingaan, dus begon ik opgewekt aan Troost.

Troost is een chefkok. Nu is mijn beeld dat dat de mensen zijn die, na piloten, het grootste ego hebben. Daar zit zeker wel een verhaal in. Dus ging Giphart meedraaien in keukens, weten hoe het er aan toe ging, research. Sindsdien schrijft hij zelf een kookrubriek, volgens mij zelfs boeken, al weet ik dat niet zeker (te lui om te googlen).

Troost is een televisiechef, nog eens de overtreffende trap. En dus zit hij voor opnamen in een Frans gehucht, waar hij met gasten de laatste aflevering van het seizoen aan het opnemen is. En daar gebeurt natuurlijk van alles, anders heb je geen verhaal. Trouw las ik elke avond een dozijn bladzijden voor het slapen gaan, maar geen moment zoog dit boek me naar binnen. Het verhaal kwam niet echt op gang, het kabbelde. Tot ik halverwege was en twee recensie-exemplaren kregen die voorgingen, anderhalve maand verder was ik eindelijk weer aan dit boek toe. Zonder problemen pakte ik het verhaal weer op, en las ik het ten einde, kort daarna.

De vreemdgaande gasten, de souschef met ambitie, de ex op afstand, de rebellerende dochter, het waren allemaal voorspelbare romanfiguren die het verhaal ook niet op gang kregen. Troost zelf was alles wat je verwachtte, maar nooit echt verrassend, zeker niet boeiend. Ik denk dat ik nog een Giphart ga lezen, zijn reisverhaal over IJsland staat al in de kast. Daarna ben ik misschien wel klaar.

Citaat: “Het is ondankbaar om je als kok niet gebenedijd te voelen, wij zijn de hogepriesters van de maag. En toch. Ik heb de smaak van mijn vader. Mijn eerste culinaire ervaring, de eerste keer dat ik me herinner onder de indruk te zijn geweest van een smaak, en vooral van de bereiding van die smaak, en voor al vooral van de bereider van die smaak, was toen mijn vader – wie anders? – in de keuken van zijn restaurant een traditionele ragout voor me klaarmaakte.” (p.47)

Nummer: 19-059
Titel: Troost
Auteur: Ronald Giphart
Taal: Nederlands
Jaar: 2005
# Pagina’s: 222 (13302)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-5759-005-0

Meer:
Ten liefde
7 jaar goede seks
Heblust
Giphart en de meisjes (Hard Gras 28)

Themaweek 73: Gesigneerde boeken

Daniël Lohues – Zes jaar vrijdagmiddag deel II

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, Daniel Lohues, gesigneerd, lezen, muziek

Daniël Lohues – Zes jaar vrijdagmiddag deel II

De tweede bundeling al van zijn columns uit het Dagblad van het Noorden. Van maart 2008 tot de eerste column van 2016. In dit tempo is hij ondertussen al weer halverwege zijn derde verzameling, kan me er nu al op verheugen.

Lohues kan erg goed het tempo uit het leven halen. Sommige liedjes, veel van zijn verhalen, een groot deel van zijn columns zijn contemplatief, even langs de drukte van het leven kijken, even aan de zijkant observeren. En dat lees ik graag. Ik hoor hem graag, maar dat gebeurt een keer per jaar, meestal in het theater. Zijn columns lees ik online, maar met deze bundeling ook achteraf.

Het mooie is dat hij zo nu en dan ook wel even fel kan worden, een leuke afwisseling tussen de columns over het mooie landschap in Drenthe, over de grens of ergens in de Verenigde Staten. Tussen de ontmoetingen met mooie zonderlingen die de meesten van ons vermijden.

Persoonlijk hoop ik dat er nog een stuk of vijf van dit soort bundelingen mag verschijnen. Betekent dat Lohues nog een jaar of dertig mooie columns kan en mag produceren. Tegen die tijd mag hij met pensioen. Alleen elk jaar nog even een kwartaal langs de theaters, terugkijkend op vijftig jaar muziek, oeuvre groot genoeg om prachtige shows te blijven geven.

Citaat: “Voor het eerst in mijn leven voelde ik mij deze week ook persoonlijk aangevallen door De Grote Leider van de PVV. Hij stond in Den Haag te kapittelen als een verongelijkte klassenvertegenwoordiger van 2 havo, over linkse hobby’s waarvan ‘kunst’ er een is. Onze politicus/propagandist/beroepsjenner gaat nog een stapje verder dan zijn voorgangers. Een van die voorgangers schilderde weleens, dus die had wel wat met kunst. Behalve Joodse kunst, dat verbood hij.” (p.62)

Nummer: 19-052
Titel: Zes jaar vrijdagmiddag deel II
Auteur: Daniël Lohues
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 527 (11539)
Categorie: Columns
ISBN: 978-94-6328-018-1

Meer:
Hier kom ik weg
Zes jaar vrijdagmiddag
Site Lohues
Lohues Allenig in Goor

Themaweek 73: Gesigneerde boeken

Thijs Zonneveld – Het Panini album

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, lezen, Thijs Zonneveld, wielerboek, wielrennen

Thijs Zonneveld – Het Panini album

Vroeger was een schrijver een pasfoto op de achterkant van het boek. Iemand die blijkbaar een heel boek kon volschrijven. Een echt boek. Tegenwoordig zijn schrijvers veel benaderbaarder, vooral dankzij social media. En zo zat ik afgelopen zomer via Twitter berichten uit te wisselen met Thijs Zonneveld. Hij schreef al zo mooi in De Muur toen hij nog wielrenner was, dat ik alleen maar kon hopen dat hij zou blijven schrijven na zijn actieve carrière. Het was nog erger, hij had zelf door dat hij als schrijver meer zou kunnen bereiken dan als renner. Dus werd het schrijven zijn eerste beroep en fietst hij nog slechts hobbymatig daarnaast.

Maar als wielerschrijver ben je nog wel eens op weg. Dus terwijl ik met hem aan het onderhandelen was over een gesigneerde versie van zijn nieuwste boek, moest hij op pad en kreeg ik dat boek via de Varagids al digitaal. Jammer om die dubbel aan te schaffen, dus ben ik overgestapt op zijn vorige. Hij schrijft genoeg om regelmatig een nieuwe titel aan zijn oeuvre toe te voegen en ook al ben ik fan, alle titels meteen aanschaffen is veel gevraagd. Gelukkig werkte hij mee en kreeg ik na de Tour alsnog mijn gesigneerde boek, ook al was het dan zijn eennalaatste, niet de nieuwste.

En met veel plezier las ik daarna dus zijn oude columns, waarvan ik er ongetwijfeld al meerdere had gelezen, in de krant of via social media. Columns moet je ook niet achter elkaar lezen, maar steeds een paar, hoogstens.

Zonneveld is niet bij iedereen even geliefd, maar is zonder twijfel een van de betere sportcolumnisten en zeker een van de allerbeste wielerjournalisten. De columns van 2017 staan in dit boek, prachtige voorkant. Dit Panini-album had ik graag gehad.

Citaat: “De afgelopen jaren hebben we meer en meer onverantwoorde acties gezien in massasprints. Vooral in de grote rondes, wanneer de belangen het grootst zijn. En vaak zijn het dezelfde renners. Omdat ze zelden gestraft worden blijven ze het doen. (…) Ik ben even klaar met die sprints. Ik vind er geen reet aan, de hele dag naar groeiend gras kijken en daarna een soort Jackass op de fiets. (p.94/95)

Nummer: 19-049
Titel: Het Panini album
Auteur: Thijs Zonneveld
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 208 (10663)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-90-488-4430-2

Meer:
Paniagua
De rode vod
De ereronde van de eland
De Muur 16
De Muur 20

Themaweek 73: Gesigneerde boeken

Rutger Bregman + Jesse Frederik – Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, De Correspondent, gesigneerd, Jesse Frederik, lezen, Rutger Bregman

Rutger Bregman + Jesse Frederik – Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers

Lid ben ik niet van De Correspondent. Schreef ik al eens over. Maar zo nu en dan een boek bestellen is ook een manier om ze te steunen. En als het dan ook nog eens gesigneerd kan, dan ga ik voor de bijl. De titel is ook mooi, dat helpt.

De verhalen van de Correspondent hebben per definitie meer diepgang dan doorsnee journalistiek. Er is over nagedacht, er is research aan vooraf gegaan die verder gaat dan ‘zijn er twee bronnen’, wat vaak een regel lijkt bij journalisten.

In dit boek gaat het over vraag en aanbod, over rechtvaardigheid, over belastingen, over waarom een vuilnisman meer verdient dan een bankier, over waarom dat niet het geval is, waarom meritocratie een mythe is en over moraal. Erg boeiend om te lezen, goede onderbouwd en bij vlagen zelfs grappig.

Citaat: “Misschien moeten we de ongelijkheid wel tot het uiterste beperken, tot op het punt waar iedereen schade ondervindt van nog een nivelleringsronde. In een rechtvaardige samenleving is het heffen van belastingen in ieder geval niet de uitzondering. Het is er gewoon de norm. Er moeten immers gegronde redenen zijn om bepaalde categorieën van inkomen en bezit te ontzien. Of zoals de Amerikaanse jurist Oliver Wendell Holmes eens zei: ‘Belastingen zijn de prijs die we betalen voor de beschaving.’ “ (p.71)

Nummer: 19-048
Titel: Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers
Auteur: Rutger Bregman + Jesse Frederik
Taal: Nederlands
Jaar: 2015
# Pagina’s: 104 (10455)
Categorie: Essay
ISBN: 978-90-8225-638-3

Meer:
De Correspondent
Just Read
Publieke tribune
Goodreads

Themaweek 73: Gesigneerde boeken

Kees van Kooten & Ewald Spieker – Letterlust

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, Kees van Kooten, lezen, themaweek

Kees van Kooten & Ewald Spieker – Letterlust

Het is een beetje gek om dit boek een tussendoortje te noemen, maar in de praktijk is het dat wel. Daarnaast is het ook een van de mooiste boeken in mijn collectie, de rol van Ewald Spieker is namelijk de opmaak. Zeker de helft van het boek wordt door zijn kunst bepaald. Niet dat ik hem kende, dat ik het boek daarom kocht, want natuurlijk was het Kees van Kooten waarom ik dit boek kocht. Sterker nog, ik kocht het van hem. Rechtstreeks. En dus ook gesigneerd. Twee zelfs, want ook voor Moederdag kocht ik een exemplaar. Het was een mooie avond in ons lokale theater.

De korte verhalen van Kees van Kooten lees ik al zo lang ik me kan herinneren. Deze bundeling is een ode aan de letter. Dus de taalvaardige van Kooten schrijft over letters. Leuke verhalen, soms diep, vaak teruggaand naar zijn jeugd, meestal spitsvondig. Vele letters krijgen een eigen verhaal, anderen komen voor in verhalen.

Niet het sterkste boek van Kees van Kooten, maar door de combinatie met de kunst van Spieker wel erg mooi.

Citaat: “Zo gedrukt lijkt het nauwelijks verschil te maken, maar in schrift schoot dit ruime gebruik van klanknabootsende uitdrukkingen lekker op. Voor je het wist was het gevraagde velletje vol. Dan viel het nog niet mee om in de resterende anderhalve regel de intrige van het weids opgezette verhaal rond te krijgen, maar daarna kon je tenminste op kerstbomenjacht. Hoe vaak heb ik de slapende hoofdpersoon in mijn opstel geen ‘zzzzzzzzzzz’ laten neuzelen.” (p.54/57)

Nummer: 19-047
Titel: Letterlust
Auteur: Kees van Kooten & Ewald Spieker
Taal: Nederlands
Jaar: 2003
# Pagina’s: 129 (10351)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-6169-696-8

Meer:
Hilaria
Schrijversinfo
Wikipedia
Koot en Bie

Themaweek 72: Gesigneerde boeken

Tommy Wieringa – Alles over Tristan

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, lezen, Tommy Wieringa

Tommy Wieringa – Alles over Tristan

In de loop der jaren ben ik steeds meer antipathie gaan voelen voor Wieringa. Joe Speedboat was leuk, maar in mijn ogen gehypet. Het boekenweekgeschenk viel ronduit tegen. Twee keer zag ik hem voorlezen, geïnterviewd worden. Beide keren liet ik een boek signeren door hem, beide keren presteerde hij het om totaal gedesinteresseerd te krabbelen. Steeds meer kreeg ik de indruk dat hij graag schrijver wil zijn. Niet om het schrijven, maar de status ‘auteur’ bevalt hem. Zijn columns bevestigen dit beeld.

Bevooroordeeld begon ik dus aan dit boek. Boekje, beter gezegd. Gaandeweg begon ik mijn oordeel te verliezen. Dit is gewoon een erg leuk verhaal. Niet alleen leuk, maar ook mooi geschreven, goed opgebouwd, boeiend. Er zit veel in, ook al heb je dat vanuit het gegeven, dat al snel duidelijk wordt, niet meteen door.

De zoektocht naar informatie over de geprezen dichter blijkt erg lastig voor Jakob Keller. Niet alleen heeft Tristan slechts twee volwaardige bundels geschreven, ook is hij niet oud geworden en leefde hij in een vrijwillige verbanning. Dus moet hij op zoek naar diens vrienden, archieven in, op reis. En natuurlijk is het niet simpel een biografie te schrijven, want hoe meer informatie Keller vindt, hoe lastiger het wordt door te schrijven. De implicaties zijn enorm.

Zonder enige twijfel is dit mijn favoriete Wieringaboek. Zijn debuut, zie ik pas na lezing.

Citaat: “Ik liet de belediging voor wat ze was. Erger was de wetenschap dat Reyer ook tegenover deze man had gezeten, en net als ik hier tot stilstand was gekomen. Met een schok doorzag ik Reyers tragiek: hij had álles geweten, maar zich in ruil daarvoor tot zwijgen verplicht. Nu begreep ik ook de woede van de weduwe toen ik Tristan ter sprake bracht – zij wist dat haar echtgenoot zich had laten corrumperen door de man tegenover mij. De notaris blies een kolkende blauwe rookwolk uit terwijl hij mijn tweestrijd gadesloeg.” (p.108)

Nummer: 19-046
Titel: Alles over Tristan
Auteur: Tommy Wieringa
Taal: Nederlands
Jaar: 2002
# Pagina’s: 160 (10222)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-234-2564-9

Meer Tristan:
Goodreads
Hebban
Scholieren
Leestafel

Meer Wieringa op gerbie.nl:
De familie onderweg
Joe Speedboot
Een mooie jonge vrouw

Themaweek 72: Gesigneerde boeken

Johan Goossens – Jongens, ik wil nu toch écht beginnen

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, Johan Goossens, lezen, onderwijs

Johan Goossens – Jongens, ik wil nu toch écht beginnen

Na het optreden van Goossens in het lokale theater, een maandje voor mijn verjaardag, kocht Yolanda dit boekje, liet het signeren en verstopte het. Maanden later kwamen we het ineens tegen. De verjaardag was al geweest. Ik kreeg het boekje alsnog.

Goossens combineerde meerdere jaren zijn optredens met het lesgeven op een ROC. Daarover mocht hij ook columns schrijven in het Parool. Dit is de tweede bundeling.

Humor en het ROC zijn een goede combinatie. Sterker nog, wanneer je er niet om kunt lachen, dan wordt het lesgeven soms wel erg lastig. Natuurlijk praat ik uit ervaring. Al zijn de lagere niveaus van het ROC in de Randstad echt een stuk lastiger dan mijn hogere niveaus in het oosten. Eerlijk gezegd denk ik dat zijn klassen soms weinig met onderwijs te maken hebben. Maar daardoor zijn de verhalen wel weer mooier, voor de cabaretier, voor de columnist een prachtige bron.

Goossens schrijft prachtige columns over zijn klassen, zeker wanneer hij in anderhalve bladzijde een student goed neerzet. Een aantal van die pareltjes staan in deze bundel. Helaas is een column iets persoonlijks. Daardoor gaan er ook meerdere columns over zijn eigen leven, over zijn relaties, zijn reizen. Ook wel leuk, maar thematisch minder passend in deze bundeling.

Citaat: “Mijn spreekbeurt gaat over die abortus. Ik ben tegen die abortus. Vanwege mijn zus. Want mijn zus had die abortus gedaan en die kan nu geen kinderen meer krijgen. En daar heb ik veel verdriet van gehad. Want je wil dat je zus kinderen krijgt, snap je? Dus daarom ben ik echt tegen, zeg maar. Ik snap ook niet waarom mensen dat doen, die abortus.” (p.74)

Nummer: 19-044
Titel: Jongens, ik wil nu toch écht beginnen
Auteur: Johan Goossens
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 207 (9942)
Categorie: Columns
ISBN: 978-94-004-0483-0

Meer onderwijs gerelateerde boeken:
Eefje Pleij – Juf met staarten
Theo Thijssen – De gelukkige klas
Jacques Vriens – Is de klas nog wel zo gelukkig?
Leo Prick – Onderwijs op de divan
Herman Koch – Red ons Maria Montanelli
Bert Smit e.a. – Uit de school geklapt
Johan Goossens – Wie heeft er wel een boek bij zich

Themaweek 72: Gesigneerde boeken

Jeroen Wielaert – De vele wegen naar Parijs

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, Jeroen Wielaert, lezen, Tour de France, wielerboek, wielrennen

Jeroen Wielaert – De vele wegen naar Parijs

Columns van Wielaert, een moment van rust en beschouwing in de hectiek van de Tour de France. Al jaren luisterde ik graag naar zijn verhalen op Radio Tour de France. Toen hij een paar jaar geleden in Goor kwam in het theater, had ik een mooie avond. En tevens de gelegenheid om deze verzameling columns te laten signeren.

Dit boek is een bundeling van de columns van de Tours 1996 t/m 1999. Vier Tours met een eigen dynamiek. De jaren van de Tour du Dopage, van bekentenissen en gevangenisstraffen, van Riis tot Armstrong. Wielaert gaat soms op de actualiteit in, maar legt vaker de link naar het verleden, naar de omgeving, met de cultuur. Door Wielaert leer je Frankrijk een klein beetje beter begrijpen.

Ook hij heeft te maken met het fenomeen ‘kennis van nu’, heroïsche aanvallen van toen, zijn de oplichtersverhalen van nu. Helden worden bedriegers, daar kan hij ook niets aan doen.

Mooie bundeling.

Citaat: “UCI-hoofd Hein Verbruggen heeft zich voor de start in Rouen voor de zoveelste keer teweer gesteld tegen alle sensatieverhalen over EPO-doden in de sport. Het is allemaal door vage doktoren in vuige kranten gebracht, jawel. Ik ben nog even gaan kijken op het kerkhof van Saint-Colombain. Nergens een EPO-dode te ontdekken.” (p.56)

Nummer: 19-035
Titel: De vele wegen naar Parijs
Ondertitel: Onderweg met de Tour de France
Auteur: Jeroen Wielaert
Taal: Nederlands
Jaar: 2000
# Pagina’s: 160 (7470)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 90-215-8599-5

Meer:
Tourpassies
Wikipedia
NOS