Contract voor het leven

Tags

column, GFC, Goal, Romano Lammertink, trainer, voetbal

Goal, juni 2018

Onlangs stopte Arsene Wenger, na liefst 22 jaar bij Arsenal. Hij veranderde de club met de bijnaam Boring Arsenal in een club met artiesten als Dennis Bergkamp, Thierry Henry en Robin van Persie. De ouderen onder ons kennen misschien nog Guy Roux. Hij speelde negen jaar voor Auxerre en werd daarna de manager. Niet alleen dat, hij bracht ze van de derde divisie naar de hoogste, werd kampioen van Frankrijk, won vier keer de beker en haalde de halve finale van de Uefa Cup. Na 44 jaar bij de club stopte hij.

Trainers zijn voorbijgangers. Meestal blijven ze een jaar of drie en dan gaan ze weer op zoek naar een nieuwe uitdaging. Maar het zijn juist de uitzonderingen op die regel die herinnerd worden. GFC is geen uitzondering. We herinneren ons Ton Pierik, die tweemaal trainer was, ook tweemaal kampioen werd. Maar wie kent nog Breukers, Jongman, Albers of al die andere uitzendkrachten?

GFC heeft een kans. Sinds een paar jaar hebben we een trainer die het in zich heeft om de Wenger of Roux van GFC te worden. Ooit kwam hij binnen als klein jochie uit Drenthe, de kleinste speler van C1, die de opdracht kreeg om te pingelen. Hij werd een van de beste voetballers die ons eerste ooit kende, was jarenlang aanvoerder en groeide als trainer. Van jeugdleider tot jeugdtrainer. Van B naar A, het tweede en als logisch gevolg het eerste.

Vorig seizoen was een lastig seizoen. Vele spelers stopten, anderen raakten geblesseerd. Ik herinner me een uitwedstrijd in Delden waar van de 11 basisspelers er 9 waren die aan het begin van het seizoen geen basisspeler waren. We hadden de nacompetitie nodig om ons te handhaven. Dat lukte.

Dit seizoen is een jaar om te onthouden gebleken. Een van de laatste ongeslagen clubs in Oost Nederland. Tot in april meegedaan om het kampioenschap. Uiteindelijk in de nacompetitie net te kort gekomen. Maar mooier dan het resultaat was het voetbal. Uitgaan van eigen kracht. Lef tonen, initiatief nemen. In de Tukker cup hoger ingeschaalde clubs wegtikken. In de competitie prachtige overwinningen, mooie goals, vermakelijke middagen.

In de jaren dat ik zelf mee mocht ballen, hadden we vaak trainers die weinig invloed hadden. Ik herinner me wedstrijden dat we in het veld omzettingen regelden. In overleg met de aanvoerder, tegenwoordig onze trainer, gaven we een teken naar de bank dat het goed kwam. Maar soms is een trainer wel bepalend. Guardiola. Mourinho. Bosch vorig jaar bij Ajax. Nagelsmann bij Hoffenheim. Wij hebben er nu ook een. Hij bepaalt het systeem. De opstelling is geen automatisme, hij schuift met sommige spelers, maar altijd zit er een gedachte achter.

Langs de kant begrijp ik de opstelling niet altijd. Wissels lijken soms onlogisch. Maar ik heb er niet voor geleerd. Ik heb vertrouwen in zijn kunde. En daar moeten we bij GFC zuinig op zijn. Een trainer met een visie, die spelers zichtbaar beter kan maken. Dat is een trainer die nog vele jaren onze trainer zou moeten blijven. Hoe mooi zou het niet zijn wanneer een van de huidige spelers hem ooit gaat opvolgen. Ik teken voor Thijs Moorman als trainer van GFC vanaf augustus 2035. Laat Romano tot die tijd gewoon zijn gang gaan. Vertrouw hem. Clubliefde, kunde en ervaring. Daar kunnen we nog jaren mee vooruit.

Bijna vijf jaar later heeft Romano weer een jaar bijgetekend en is hij in Twente de langstzittende trainer.

Yoeri van den Busken – De Kist

Tags

biografie, boeken, boeken 2016, boekrecensie, lezen, Simon Kistemaker, trainer, voetbal, voetbalboek, Yoeri van den Busken

Yoeri van den Busken – De Kist

Via Panenka-magazine kreeg ik de uitnodiging om naar de boekenpresentatie van De Kist te gaan. In Doetinchem op de Vijverberg, bij de club die hem een jaar geleden nog tot erelid uitriep waren vele coryfeeën uit de voetbalwereld verzameld. En de pers. En zijn fanatieke fans, vrienden en familie. En ik dus.

Een leuk evenement om eens mee te maken. Kraaij junior die uitlegt dat hij Erik ten Hag ooit betrapte bovenop de dochter van de trainer. De schrijver die zelf leuke stukjes uit het boek mocht voorlezen. Een aantal fanatieke fans over de impact die De Kist had op hun club, zelfs hun leven. En tussendoor de man zelf, die op eigen wijze een aantal verhalen van commentaar voorzag.

En wanneer je daar dan toch bent, dan blijkt het niet zo lastig om een recensie-exemplaar mee te krijgen. De officiële recensie staat natuurlijk in Panenka 9.

Citaat uit mijn eigen recensie: Wat opvalt is dat zonder enige uitzondering iedereen die met of onder de Kist heeft gewerkt extreem positief over hem is. Zijn voetbalvisie is niet zo moeilijk. Hij is nog uit de tijd ver voor de vijf secondenregel en de halfspaces. Gewoon met zijn allen flink jagen, over het hele veld, spektakel bieden, het publiek tevreden houden. Toch is Kistemaker niet van het lagere divisievoetbal in Engeland. Hij houdt ook van mooie, sierlijke voetballers. Die maken het verschil. Maar dat kunnen ze pas als hij een aantal stevige kerels, schrapers erachter staan. Hij wist zijn teams altijd goed te motiveren, presteerde vaak beter dan op basis van het materiaal verwacht mocht worden.

En ook: Zoals je mag verwachten van een boek dat door VI wordt uitgegeven, leest het boek vlot weg. De kunst van de vlotlezende biografie lijkt de zijn de chronologische volgorde los te laten. In plaats daarvan neemt de schrijver Kistemaker mee naar vele plekken uit zijn rijke trainersloopbaan. Zonder uitzondering levert dat een grote hoeveelheid prachtige anekdotes op. Als de trainer ze zelf niet vertelt, is er altijd wel iemand die er een paraat heeft. Niet altijd even netjes, maar daarom niet minder leuk.

Enige kritische voetnoot, die ik hier, achteraf, wel wil toevoegen is dat het in mijn ogen te veel is geschreven met het publiek voor ogen. Natuurlijk wil een schrijver dat hij gelezen wordt. Natuurlijk is de figuur Kistemaker ontzettend geschikt voor een boek vol mooie verhalen. Maar kan er in een biografie niet ook iets verder gekeken worden? Waarom kwam de Kist niet meer aan de bak in het betaald voetbal? Hoe kan iedereen positief zijn, maar is FC Utrecht, geen succes overigens, de grootste club op zijn CV?

Citaat: “’Volgende week gaan we een stukje rijden en een visje eten’. Het was geen vraag, maar een mededeling. Want een dag op stap met Simon Kistemaker kent altijd drie zekerheden: er wordt gelachen en gevloekt en er komt vis op tafel. Deze keer ligt er op zijn bord een kabeljauwfilet met de afmeting van een baksteen. ‘Ik denk dat ik er vast nog eentje bestel, als reserve’, zegt hij met een stalen gezicht. ‘Ik heb trek.’ “ (p.87)

Nummer: 16-052
Titel: De Kist
Auteur: Yoeri van den Busken
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 356 (12797)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-679-7123-2

Meer voetbalbiografieën:
Rene van der Gijp
Johan Cruijff
Frits Korbach
Andy van der Meijde
Michel Boerebach
Steve Mokone
Diego Maradona
Kuif den Dolder
Thomas Skuhravy
Toni Schumacher

 

Themaweek 27: Sportboeken

Vincent Ronnes – Korbach onaangepast

Tags

biografie, boeken, boeken 2013, boekrecensie, Fritz Korbach, lezen, trainer, voetbal, voetbalboek

Vincent Ronnes – Korbach onaangepast

Verhalen over de kleurrijke coach kent elke voetballiefhebber. Velen kennen ook wel iemand die een verhaal zelf kan vertellen. Zelf deed hij nooit moeite om ze te ontkennen. De titel zegt het al. Hij was altijd en overal zichzelf. En dat is soms een voordeel, maar kan ook wel eens tegen je werken. Beroemd is het verhaal over zijn aanstaande benoeming bij ’s lands recordkampioen. Na de wedstrijd kwam hij de bestuurskamer binnen met de legendarische quote: “Hoe laat begint het neuken?”, waarop de club uit de hoofdstad bedacht dat dit misschien toch niet de meest geschikte trainer was voor hun selectie.

Het verhaal van zijn carrière is er dan ook een van vallen en opstaan. Zowel als het over zijn werk, als over zijn leven gaat. Drank en vrouwen zijn de rode draad. Voetbal is zijn zuurstof. Hij krijgt veel vrienden in het wereldje, maar verliest er ook veel. Er blijven er maar weinig over, de rechtlijnigheid werkt vaak in zijn nadeel. Het Korbach-effect blijkt bij de meeste clubs slechts een korte periode te werken. Zelf snapt hij dat ook best, al kost het hem moeite het te accepteren.

Soms is het boek pijnlijk openhartig. Het kan de trainer blijkbaar niet schelen, men mag alles van hem weten. De ontmoeting met zijn biologische vader is schrijnend voor alle betrokkenen, alleen Fritz interesseert het niets. Velen vinden hem sympathiek, maar dat wil nog niet zeggen dat ze hem tot in den treure steunen.

Kortom een mooi boek over een kleurrijke trainer, maar tegelijkertijd ook een boek over een tragisch figuur, een trainer die van zichzelf niet doorhad hoezeer de alcohol zijn leven bepaalde. Hoe ver weg hij was van de trainer die hij nog dacht te zijn. Zijn tekortkomingen als vader en echtgenoot. En dat maakt het boek beter, maar dat wil niet zeggen dat Fritz er goed van af komt. Maar ja, dat interesseert hem dus niets.

Citaat: “Ik drink tegenwoordig met mate. Ik ben nog hartstikke fit, lichamelijk en geestelijk. Er zijn mensen op tv die iets anders beweren, maar die kennen alleen het beeld van de oude Korbach. Die jongen die niet van de papegaaiensoep kon afblijven en als laatste de lampen eruit schoot. Tja, ik had nou eenmaal regelmatig wat te vieren.” (p.150/151)

Nummer: 13-028
Titel: Korbach onaangepast
Auteur: Vincent Ronnes
Taal: Nederlands
Jaar: 2009
# Pagina’s: 191 (4863)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-4391-252-5

Meer:
Boekenverslinders (recensie)
Volkskrant (necrologie)
Volkskrant (recensie)
Wikipedia
NOS (necrologie)

Goal, Februari 1998

Tags

column, GFC, Goal, trainer, voetbal

Johan 4

Zogenaamde top-trainers kunnen ruwweg opgedeeld worden in drie verschillende categorieën. Natuurlijk is dat een generalisatie, maar wel een die een de overgrote meerderheid van de gevallen op zal gaan.

De eerste categorie is de trainer die successen behaald met behulp van een ander. Soms is dat een team dat er al staat: Kovacs en het grote Ajax. Meestal is dat het geld van de voorzitter. Legio voorbeelden: het AZ van Molenaar (niet Kessler), KV Mechelen van Corbier (niet De Mos). Newcastle, Olympique Marseille, Blackburn Rovers en AC Milaan, zo zijn er nog wel meer voorbeelden te bedenken. Als er maar genoeg geld is, komt het succes vanzelf, zo lang je als trainer maar niets buitensporigs doet dan gaat het wel goed. Kenmerken voor deze categorie is dat deze teams slechts tijdelijk top zijn. De trainers herken je aan het feit dat ze bij bijna elke andere club niet uitzonderlijk presteren.

De tweede categorie is de trainer die wel de middelen krijgt en dan toch nog niet presteert. Vaak blijkt dat uit het feit dat we de trainer niet eens leren kennen, of dat de trainer voortijdig de laan uit wordt gestuurd. Het klassieke voorbeeld van deze categorie is Atletico Madrid, waar de voorzitter Gil y Gil in 4 seizoenen tijd een paar dozijn trainers versleet. Ook bij Inter Milaan en Bayern München kan een trainer het niet snel goed doen. Andere voorbeelden in deze categorie zijn bijvoorbeeld De Mos bij PSV, De Mos bij Standaard Luik of De Mos bij Werder Bremen. Andere clubs waar het erg moeilijk werken is: Wolverhampton Wanderers (al jaren de gedoodverfde favoriet voor promotie), Schalke ’04 (al doet Stevens het niet slecht) en Barcelona, waar behalve Cruijff geen enkele trainer het lang vol kan/kon houden.

De laatste categorie zijn de echte toptrainers. Zij die door gerichte aankopen en/of een goed jeugdbeleid zelf een team opbouwen. De drie grootste Nederlandse trainers aller tijden hebben dit bij Ajax gedaan. Van bijna niks met goede nieuwe jeugdspelers naar de Europese top. Andere voorbeelden zijn Scala bij Parma, Roux bij Auxerre, Robson bij Ipswich, Herrera bij Inter, Lobanovski bij Dinamo Kiev (Sovjet Unie 1986), Lobanovski bij Dinamo Kiev (Oekraïne 1997), Valdano bij Tenerife, Busby en Ferguson bij ManchesterUnited (al had die het voordeel van een goede merchandising afdeling = geld) en Wim Jansen bij Feyenoord. Deze categorie verdient het meeste respect en navolging. Hun visie is belangrijker dan het geld en teams met een veel grotere begroting worden verslagen. Als ze dit ook bij meerdere clubs kunnen doen, laten ze zien dat ze echt absolute top zijn. Michels, Scala, Valdano en Robson is dat niet gelukt. Van Gaal nog niet bij Barcelona, net zoals Wim Jansen het nu probeert bij Celtic. Cruijff en Lobanovski lijken hier de echte toppers. Cruijff die met twee verschillende clubs de Europa cup won en Lobanovski die 10 jaar later bij dezelfde club laat zien dat zijn visie klopt.

De uitzondering op alle regels is natuurlijk Ernst Happel. Bij sommige clubs waar hij werkte, valt hij in te delen in voornoemde categorieën, bij andere weer niet. Zijn visie (Kein geloel, Fußballen) lijkt erg simpel, maar zijn persoonlijkheid was dermate groot, dat hij respect afdwong bij vriend en vijand, waar hij ook was. Helaas is deze unieke trainer ons enige jaren geleden te vroeg ontvallen.

Goal, Mei 1996

Tags

column, GFC, Goal, trainer

Johan 4

– Wij, het bestuur, staan volledig achter onze trainer en wij trekken ons niets aan van een stelletje raddraaiers, dat tijdens de wedstrijd van alles schreeuwt.
– Als het zo doorgaat, waar wij natuurlijk niet van uitgaan, dan zouden we misschien maatregelen kunnen moeten nemen.
– Ik ga ervan uit dat ik hier met de kerst nog zit. Ik heb een contract tot het eind van het seizoen.
– Ik zit hier gewoon een wedstrijd te bekijken, dat mag toch? Je wilt toch bijblijven, het is je vak. Hoezo, zit de trainer hier dan op de schopstoel?
– Om hem in bescherming te nemen, hebben we besloten in een goede verstandhouding de samenwerking te beëindigen.

– Wij als spelers hebben geen commentaar. We moeten verder. Er staat een belangrijke wedstrijd te wachten.

– Natuurlijk had ik dit niet zien aankomen. Ik heb vorige week nog een gigantisch goede aanbieding afgeslagen, omdat ik het hier nog naar mijn zin had.
– Wij, de spelers, hebben minstens zo veel schuld, doordat we niet de resultaten hebben behaald die we moesten behalen.
– Het hangt van toeval aan elkaar. Als de scheidsrechter die ene goal niet afkeurt en die andere bal niet op de paal komt, dan was hij nu nog trainer geweest.
– Eigenlijk was de trainer weinig te verwijten, maar ja, we kunnen niet de hele spelersgroep ontslaan.
– Dat ik persoonlijk problemen met hem had, heeft er niets mee te maken dat hij nu ontslagen is. Wij zijn professioneel genoeg om dat er buiten te houden.
– Ik ben niet bitter. Ik kan nu tenminste even afstand nemen. Dat is er al jaren niet van gekomen.
– Het is niet aan ons om te bepalen wie de nieuwe trainer wordt, dat laten we aan het bestuur over.
– Ik ben niet zielig. Ik heb nu tenminste tijd voor mijn gezin. Ik ben er deze week net achter gekomen dat mijn zoon al op de middelbare school zit.
– We laten ons niet opjagen. Er zijn genoeg kandidaten, eerst moet er rust in de tent.
– We hebben stil gestaan onder de oude trainer.
– We zijn ontzettend blij dat we hem hebben kunnen krijgen. We zien de toekomst met alle vertrouwen tegemoet.
– Nee, natuurlijk zijn de resultaten nog niet zoals gehoopt. Je moet toch even weer aan elkaar wennen.
– Ik denk dat ik bij deze club nog jaren kan volhouden, dit seizoen moet je zien als een overgangsperiode.
– Het heeft wel degelijk zin gehad om de trainer te wisselen. De groep en de trainer waren op elkaar uitgekeken. Dat de resultaten niet meteen zouden verbeteren, was ingecalculeerd. Wij geloven niet in een ‘shockeffect’.
– Het valt me tegen hoe de groep ervoor stond toen ik hier binnenkwam. Ik moet nog een hoop werk doen.
– We leren een hoop van hem. Het valt nu pas op hoe weinig vooruitgang we hebben geboekt de laatste jaren.
– De resultaten zijn momenteel ondergeschikt aan het leerproces.
– De trainer staat absoluut niet ter discussie.
– ……

Goal, november 1991

Tags

cliché, column, GFC, Goal, trainer, voetbal

Johan 4

Zondagmiddag, een uur of 1, een willekeurige bestuurskamer van een voetbalclub ergens in Nederland. 14 jongelui en enkele ouderen zitten achter een kopje koffie te luisteren naar een man, die met behulp van een schoolbord deze jongens iets duidelijk probeert te maken:

“De volle 100% wordt er vanmiddag gegeven, niet een uitgezonderd. Natuurlijk is de tegenstander van vanmiddag erg goed, maar dat zijn wij ook. En ik hoef niemand te vertellen hoe belangrijk deze wedstrijd is. We gaan dan ook voor twee punten, vol op de aanval. Ik eis dan ook dat iedereen van het begin af aan zich voor 120% geeft. Meteen wakker zijn, blijven voetballen, en praten, veel praten, help elkaar: Piet links, Jan jij die man, Karel bied je aan. Over die klote-wedstrijd van vorige week praten we niet meer. We kijken alleen naar vanmiddag. Voor 150% gaan we erin. De opstelling. Net als elke week, alleen moet ik er dan nog wel even wat aan toevoegen. De laatste man komt zoveel mogelijk op, maar kijk wel effe uit voordat je gaat: er moet een middenvelder in de buurt zijn om over te nemen. En kom pas als de bal op het middenveld is, geen overbodige risico’s. De twee spitsen zijn verantwoordelijk voor de opkomende verdedigers. De vleugels blijven operationeel gebied, daar duiken de middenvelders om de beurt in. Is er echter een middenvelder weg, dan blijven de andere middenvelders hangen. We moeten natuurlijk voorkomen dat we een counter om de oren krijgen en dan weer achter de feiten aanlopen. De mandekkers gaan mee met hun directe tegenstanders, zelfs als die gaan pissen. Nog even wat algemene dingen: we beginnen zo met een goede warming-up, we laten de ballen dus eerst liggen, en dan gaan we er voor 200% in, een wedstrijd begint bij de warming-up, dan zijn we meteen goed wakker. Kom op verdomme, vol op de aanval, die twee punten zijn voor ons vandaag, we doen het met elf man, nee met zijn veertienen. Denk aan de supporters, kom op voor 300%!!!

En weer gaan er veertien voetballers, een grensrechter, een verzorger en een leider optimaal gemotiveerd de wedstrijd in.