Je denkt dat het komt..

Tags

Burgerweeshuis, Deventer, Meindert Talma

Het cafe in plaats van de concertzaal. Eigenlijk sneu, wanneer je als artiest na zoveel jaar het Burgerweeshuis nog niet vol speelt. Maar voor Meindert Talma maakt dat niets uit. Sterker nog, hij maakt zijn eigen gebrek aan succes tot gimmick. Zijn inspiratie komt uit zijn eigen carrière. Eind vorig jaar verscheen zijn tweede boek ‘Je denkt dat het komt’ van zijn trilogie over zijn loopbaan als artiest. Een soort artistieke autobiografie.

En dus treedt hij dan ook op. En dan pas zie je hoe goed hij eigenlijk is. Sterker nog, ik weet niet eens wat hij is. Een zingende schrijver of een schrijvende zanger. Zeg het maar. Het maakt ook niet uit, hij zorgt er voor dat een vol cafe (beter dan een halve zaal) zich vermaakt. Dat er aan de bar gefluisterd wordt om een bestelling te plaatsen.

Een mislukte deelname aan 2 voor 12, de recensies over zijn vreemde zangstijl, vreemde dames, de piratenzender, 8mm speelfilms; alles komt voorbij. Elk nummer heeft een verhaal, elk verhaal wordt ondersteund door foto’s of video’s. Multimediaal, maar toch ook wel weer heikneuterig. Droog praat de lange zanger alles aan elkaar. Een prachtige avond. Zij die er bij waren zullen het bevestigen. Maar Nederlands onbekendste popster blijft voorlopig zijn geuzennaam eer aan doen.

Özcan Akyol – Eus

Tags

Özcan Akyol, boeken, boeken 2015, boekrecensie, Deventer, lezen, Turkije

Özcan Akyol – Eus

Een schelmenroman wordt het genoemd. Dit impliceert vaak een soort van sympathie voor de hoofdfiguur. Een boefje. Volgens mij past die ondertitel dus niet. Het boefje wordt namelijk een flinke crimineel. En daarmee is in een enkele zin eigenlijk het hele boek samengevat.

Lovende recensies alom, toen drie jaar geleden het boek uitkwam. Al lezend herken ik veel van de lof. Het verhaal is rauw, heeft vaart en de taal is simpel. Bewust volgens de schrijver in vele interviews.

Een groot deel (ik las ergens 80-90%) is autobiografisch. Het is een tragisch verhaal over een jongen uit Deventer (Koekstad staat overal) die weliswaar Turkse ouders heeft, maar zich niet Turks voelt. Maar als Nederlander val je er ook buiten met een Turkse naam en opvoeding. Dus is het eigenlijk een coming-of-age verhaal. Ook een mooi genre.

Wat mij verbaasd is het automatisme waarmee het criminele pad bewandelt wordt. Dat geld een excuus is voor elk gedrag. Eus zet zich af tegen de maatschappij. Natuurlijk kan dat nooit goed gaan, dus is het eind van het verhaal ook voorspelbaar, de cel.

Opvallend is vooral ook het afzetten tegen zijn eigen achtergrond. Het woord bats voor een Turk, vanwege een vermeend plat achterhoofd. De suryoyo’s die een hekel hebben aan Turken en omgekeerd. Eigenlijk hoort hij nergens bij. Zijn vader is een klootzak, zijn moeder zwak. Zijn broers gaan uit huis en eigenlijk verwaterd daarmee het contact. Zijn enige vriend Kareltje is een kamper, ook iemand aan de rand van de samenleving.

De vergelijking met Jan Cremer zag ik in meerdere recensies terugkomen, het verschil was dat Cremer als kunstenaar zelf de keuze maakte om anders te leven dan de rest, een bewuste keuze. Eus overkomt het. Eus laat het gebeuren. Alsof er een hand van boven sturing geeft aan een pad op weg naar criminele rijkdom.

Ik heb bewondering voor de persoon Akyol, die zich ontworstelt uit het milieu waarin hij opgroeide, waarin hij terechtkwam. Vanuit de gevangenis begint hij aan zijn schrijverscarrière. Hij weet precies op de juiste momenten publiciteit te genereren. Of hij een goede schrijver is, weet ik nog steeds niet. Dit verhaal lag klaar om geschreven te worden, het is een literaire beschrijving van zijn eigen jeugd. Maar nu? Wat wordt het vervolg?

In zijn nadeel werkt dat hij misschien wel de juiste man op de juiste tijd was. Een aantal Marokkaanse schrijvers zijn er wel, Turkse Nederlanders die een goed boek schrijven zijn schaars. Hij schreef een goed boek, maar als niet hij maar Kareltje het boek had geschreven, weet ik niet of dit boek een bestseller was geworden.

Citaat: “Ik ergerde me meteen dood aan die kneuzen. Het was stom, achterlijk volk, geteisem van de bovenste plank. Ze maakten domme grapjes, plaagden elkaar en dansen op straat de halay. Een godverdomde verschutting. Die gozers leefden nog steeds in hun eigen Turkse wereld. Elke keer als ze in hun moerstaal iets vroegen, gaf ik antwoord in het Nederlands. Maar dat hadden die platte achterhoofden niet door.” (p.195)

Nummer: 15-033
Titel: Eus
Auteur: Özkan Akyol
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 271 (6007)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-446-2069-6

Meer:
Website
Scholieren punt com
De leesfabriek
NRC
Ranking the books
Vrij Nederland
Lezen TV

Mag ik van u een pond wijsheid en een onsje schoonheid?

Tags

Deventer, fotooo, Kijk nog eens

Kijk nog eens 156

Ik gok dat ik iets te nuchter hiervoor ben. Ik geloof niet dat inspiratie te koop is. Ook niet bij De Woestijnroos.

Go Ahead Eagles. Mooie club

Tags

Adelaarshorst, Ajax, column, Deventer, fietsen, Go Ahead Eagles, voetbal

Op 23 augustus 1980 zat ik in de Adelaarshorst. Ik ben opgegroeid als Ajax-fan, mijn favoriete club kwam in Deventer op bezoek. Mijn vader nam mij mee naar een ‘echte’ voetbalwedstrijd. Het was de debuutwedstrijd van zowel Wim Kieft als Frank Rijkaard. Ik kan me van de wedstrijd eigenlijk niets herinneren, ik was te klein om dat te onthouden.

Ruim 6 jaar later, 5 april 1987, was ik oud genoeg om zelf naar een wedstrijd te gaan. Ik denk dat het de eerste keer was dat ik alleen mocht. Op de fiets. Eerst naar Holten, om een klasgenoot op te halen, ook een Ajax-fan, net als ondergetekende, dan door naar Deventer, een fietstocht van twee uur.

Bij Gerard thuis kwam ik er achter dat hij op zijn vader leek. Wij noemden hem in de klas al ‘De Neus’, een eretitel die bij hem thuis alleen door senior gedragen mocht worden. Ik was vroeg, een lange fietstocht was het tenslotte en te laat komen was geen optie. Maar ik moest wel wachten tot de familie de groentesoep ophad. Daarna mochten we vertrekken.

In Deventer zetten we de fiets neer bij een oom van Gerard, die zelf al in het stadion was, we zagen niemand in ieder geval. Die oom had ook kaartjes geregeld. We stonden schuin achter een goal, geen beste plek, maar wel een mooi stadion. Het werd een vervelende middag. Het grote Ajax, dat een dikke maand later de Europacup 2 zou gaan winnen, had er geen zin. Al na drie minuten kwam Ajax voor, maar het inspireerde ze niet tot grote daden. De verwende voetballers (Rijkaard, Bosman, Blind, Wouters e.a.) hadden hun hoofd niet bij deze wedstrijd. Een magere 1-1 en een saaie wedstrijd was een domper op de fietstocht. Ondanks dit onverwachte punt degradeerden de Deventenaren dat seizoen.

Ik ben in al die jaren maar een paar keer in de Adelaarshorst geweest, maar het stadion stijgt elke keer weer in mijn achting. Net als Engelse stadions gewoon midden in een woonwijk, waar je tussen wat huizen door ineens bij de poort staat. Prachtig. Voetbal als deel van de samenleving en niet als multinational met een winst- en verliesrekening die aan het eind van het seizoen belangrijker blijkt dan de stand op de ranglijst.

Een mooi verhaal (of het klopt weet ik niet, maar dat maakt ook niet veel uit) vind ik over John Linford die in zijn stamkroeg vertelde waar hij een contract had getekend. “Go Ahead Eagles” , waarop al zijn vrienden spontaan met een fictieve basketbal begonnen te stuiteren. Dit was geen naam van een voetbalclub was de boodschap. Het was Barry Hughes, die pas in 1971 de toevoeging Eagles bedacht.

De Eagles hebben het niet makkelijk gehad. In 1996 degradeerden ze weer naar de eerste divisie en een aantal maal stond de club op instorten. Gelukkig doen ze het de laatste jaren weer wat beter en zijn ze blijven spelen in dat prachtige stadion. Ik zit er vanavond niet, maar ben dus wel getuige geweest van de laatste keer dat Go Ahead niet van Ajax verloor. Als ik geen Ajax-fan zou zijn, dan had ik de club een bekerfinale gegund. Nu gun ik ze een eervolle nederlaag na een prachtige ‘cup-run’.

P-funk rulez

Tags

concert, concertrecensie, Deventer, Gotcha, muziek

Deel twee van de concertmaand december was een week voor kerst in Deventer het concert van Gotcha. Officieel noemen ze zich nu de Gotcha all stars, zodat iedereen die op enig moment in de band heeft gespeeld weer mee kan doen. Op het niet al te grote podium van Het Burgerweeshuis pasten liefst 12 muzikanten, al moest de drummer van achter plexiglazen schermen toezien hoe de rest zich over het podium bewoog.

Vanaf de eerste klanken liet men zien dat deze Re-Onion tour niet vergelijkbaar is met de tientallen jarenzestig en -zeventig bands die een greatest hits medley spelen op ouwelullenfestivals. Niet omdat ze eigenlijk geen hits hebben gehad, maar vooral omdat hun muziekstijl, P-Funk zich niet leent voor achterover leunen en gezapig spel. Een strakke bas is de basis, de zanger en rapper doen een leuke wedstrijd voor op het podium, de saxofoon lijkt zijn eigen wereld gecreëerd te hebben, maar past tegelijkertijd toch weer schitterend in de band, het hele podium bruist van de energie, het slaat al snel over op de zaal.

Voor velen in de zaal was het een herkenning, een terugkeer naar het begin van de jaren negentig toen Gotcha in verschillende samenstellingen een viertal albums produceerde, waarbij vooral de eerste twee, niet voor niets opnieuw uitgebracht, een erg hoog niveau hadden.

Maar bovenal was en is Gotcha een liveband, de muziek komt het beste tot zijn recht in nummers als ‘Words and music from da lowlands’ en ‘Matilda da wicked witch’, waarin iedereen op het podium zich volledig geeft en in de zaal hartstochtelijk wordt meegezongen.

Zelf verbaasde ik me over het aantal nummers dat ik van begin tot eind kon meeblèren (zingen durf ik het niet te noemen). Het waren er niet twee of drie zoals ik vooraf had verwacht. P-Funk in Nederland is eigenlijk altijd een ondergeschoven kind geweest, maar Gotcha laat zien dat de uitzondering op die regel ook bijna twee decennia later nog steeds bestaansrecht heeft.

Roosbeef in Deventer

Tags

concert, concertrecensie, Deventer, Roosbeef

Anderhalf jaar geleden schreef ik voor het eerst over Roosbeef. Niet dat ik nu claim er vroeg bij te zijn, ze won tenslotte drie jaar geleden al de Grote Prijs van Nederland. Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst een concert van haar bezocht. In het voorprogramma een plezierige verrassing: Paulusma. Ooit gitarist van Daryll Ann, vijftien jaar een goede band in Nederland. Tegenwoordig is Jelle solo, al had hij wel een band van vijf andere leden om zich heen om solo te spelen. Leuke muziek die dan weer richting het melodieuzer werk van Pink Floyd neigde, dan het repetitieve van The Verve in zich had, maar ook The Doors  leken een beslissende invloed te hebben gehad. Goede opening van de avond, zonder toegift, hij moest naar zijn broer die vader was geworden.

Roosbeef was overdonderend. Prachtige teksten, onderkoelde humor, romantische kijk op het leven, ze maakt haar reputatie volledig waar. Jong als ze is, staat ze toch als een door het leven gemerkte zangeres op het podium. Oprechte verbazing als ze zich afvraagt ‘ga je op vakantie dan?’ in het nummer Jongen gaat het leger in. De boerderij waar ze opgroeide krijgt een prachtige ode en Onder invloed is een van de mooiste liefdesliedjes in jaren. Soms komt ze ietwat verlegen over, dan weer staat er de zelfverzekerde jongedame die vorig jaar een prachtig debuutalbum (als ik de recensies mag geloven) afleverde, met de geweldige titel “Ze willen wel je hond aaien, maar niet met je praten”. Ze is ook adrem, te verwachten van iemand die dergelijk mooie teksten kan produceren.

Een oud concert van haar is te beluisteren via Fabchannel. Ook via  YouTube heb je op dit moment de kans om 46 filmpjes van haar te bekijken. Last FM tenslotte heeft ook veel nummers van haar. Een eigen opname van Bouwvakkers gespeeld in Deventer (slechte kwaliteit, mijn camera, niet haar zang) als bonus.

Prachtige zangeres, ze zal nooit zo groot worden als de Borsato’s van deze wereld (gelukkig maar), maar ze verdient zeker veel steun. Gaat haar zien!

Freek in Deamnter

Tags

cabaret, Deventer, Freek de Jonge, theater

 

Ze komt van een andere trap als ik. We zien elkaar in de smalle foyer. Het is er erg druk. Ze wil naar me toe komen, maar vanwege de drukte lukt dat even niet. Achter haar drukt iemand. “Mag ik er even langs?” klinkt het. “We moeten allemaal wachten”, reageert ze assertief. De vrouw achter haar worstelt zich er toch langs en gaat op zoek naar haar man.

“Zag je niet wie er achter je stond?” vroeg ik. Dat had ze niet gezien. En zelfs toen ze er langs liep herkende ze haar nog niet. “Daar heb je net twee uur naar zitten kijken”, lachte ik. “Weet je hoe ver we van het podium zaten?”, daar had ze gelijk in. En dat haar ogen tussendoor zelfs nog even dichtzaten, laat ik (nog) even onvermeld.

Hella vertelde even later aan de verkoper van de CD’s hoe zeer niet langs had gekund en hoe degene die haar weg blokkeerde had gereageerd.“Ach, kon zij ook niet weten”, sprak ze vergoelijkend. Freek was ondertussen druk aan het signeren. Ik had de CD al aangeschaft en stond in de rij, die redelijk beschaafd stond te wachten, slechts een enkeling vond het nodig voor te dringen. Hij vroeg iedereen naar de naam, en schreef boven zijn handtekening dan voor wie de CD was. Ik wist dit natuurlijk al. Er staan zeker 5 gesigneerde boeken van Freek in mijn boekenkast. Toch wilde ik deze CD ook gesigneerd hebben

Tegen de tijd dat ik aan de beurt was, begon hij al meteen te signeren. Ietwat geïrriteerd (zo leek het) keek hij op, toen ik mijn naam niet tegen zijn achterhoofd wilde vertellen. “Gerben”, vertelde ik even later zijn vragende ogen. “Voor Gerben”, schreef Freek, over de tekst van het CD-boekje.

Twintig jaar geleden zag ik hem voor het eerst, samen met mijn moeder, in Hengelo. In de loop der jaren volgden voorstellingen in Leeuwarden, Amsterdam, Almelo, Apeldoorn, weer Almelo en nu in Deventer. In Almelo kreeg ik al eens een flesje water van hem, toen ik in de pauze als een van de weinigen in de zaal bleef zitten. Blijkbaar vond hij het zielig, die eenzame fan op de eerste rij, die in het schemerduister van de zaal een boek zat te lezen. Toen ik na de voorstelling geen boek kocht (ik had ze allemaal al), maar een oud boek tevoorschijn toverde, keek hij even vreemd naar wie ervoor hem stond. Zoals hij nu dus ook keek, naar de fan die hem, als was het maar een seconde of twee, had laten wachten.

Hella stond er bij en hoefde niet te signeren. De stapels boeken van haar bleven onaangetast op de balie liggen. Fans voelen blijkbaar niet zoveel loyaliteit dat ze ook haar boek massaal aanschaften.

Meindert Talma, Deventer Burgerweeshuis, 08-02-06

Tags

concert, concertrecensie, Deventer, Meindert Talma, Negroes

Meindert Talma, Deventer Burgerweeshuis, 8 februari 2006

Ik val in de soundcheck. Een tafeltje niet ver van het geïmproviseerde podium is nog leeg. De geluidsman moet veel veranderen om aan de wensen van Meindert en Nyk te voldoen. Ze spelen stukjes uit een aantal nummers, andere nummers zelfs helemaal voordat het eindelijk enigszins naar wens is. Daarna gaan ze, met hun entourage, ergens wat eten in de stad.

Het café loopt leeg. Niet alleen de band is verdwenen, ook enkele gasten die blijkbaar wel voor de gezelligheid, maar niet voor de muziek kwamen, verlaten het pand. Ik haal een frisje en wil mijn boek induiken, maar wordt verrast door Jelma, die bij mij aan tafel komt zitten. Ze heeft een T-shirt van Meindert aan, is een echte fan, aan haar accent te horen verstaat zij straks wel alle teksten. Zelf ben ik al blij als ik een aantal Friese refreintjes fonetisch kan meehummen. Ze heeft meerdere vrienden op het spoor van de lange Friese zanger gezet, de tafel zit al snel vol en het is gezellig.

Het eten liep iets uit, het concert begint dus iets te laat, maar al snel zit de sfeer er goed in. Het café is behoorlijk vol gelopen, zo vol zelfs dat iemand het nodig vindt om tussen de twee tafeltjes te gaan staan om zo ons zicht flink te blokkeren. Meindert heeft een goede avond. Hij geniet van zijn band, is zelf in vorm en merkt dat het publiek het mooi vindt. Dit is de vierde keer dat ik een optreden van hem zie, de tweede keer samen met de Negroes. Vorige maand in Hengelo heb ik genoten, maar bleek het lokale poppodium geen garantie voor een sfeervolle avond. Dat lag niet echt aan hem, meer aan het (niet) aanwezige publiek. 23 betalende bezoekers volgens het garderobepersoneel. Daarvan slechts een enkele liefhebber. Als muzikant is dat volgens mij een zware opgave.

Hier in Deventer zie ik om me heen toch meer fans. Naast Jelma en ondergetekende, staan bijna vooraan nog 2 heren mee te zingen. Maar vooral zijn er vanavond muziekliefhebbers gekomen die zich laten verrassen door de band, dit lukt wonderbaarlijk goed. De keuze van de set maakt dat niet eenvoudiger, relatief veel Friese nummers, onverstaanbaar voor het merendeel van het publiek. Daarentegen wel weer erg geschikt voor de Negroes, Jan Pier trekt al tijdens het derde nummer dermate vreemde gezichten, dat het lijkt alsof hij een complete set in Paradiso achter de rug heeft. Nyk neemt het hele gangpad in beslag, hij heeft de ruimte nodig. Janke is de rust zelve, maar op haar gezicht is toch te lezen dat ze het een mooie avond vindt. Meindert baalt als het bandje tijdens Rummenigge kraakt, daardoor moeilijk verstaanbaar is. Tussen de nummers door vertelt hij wat in hem opkomt, al ontgaan deze aankondigingen vele bezoekers.

De Blauwe Fedde is een prachtig nummer voor de band. Vooral het muzikale gedeelte aan het eind doet de band denken aan sommige Pink Floyd nummers, maar nog meer aan Julian Cope tijdens zijn tijd als Druïde. De Versmobielondernemer is onderhand een klassieker, al zorgt het onverwachte einde elke keer weer voor een vertraging in het applaus. Het publiek schreeuwt terecht om meer als de band er mee ophoudt. Een prachtige vertolking van 20 jaar muzikale fruitmand volgt, het enthousiasme is aanstekelijk. Tot dat moment had ik enkele nummers meegemompeld. Als de band losgaat op het eind, “Groot is uw trouw oh Heer”, zing ik toch uit volle borst mee. Voor iemand met een hekel aan religie niet een voordehand liggende tekst.

Meindert signeert “Dammen met Ome Hajo” voor me na het concert, waarna ik me afmeldt bij mijn vrienden van deze avond. Het was een mooie avond.

voor liefhebbers meer foto’s via: http://photobucket.com/albums/v79/gerbie/Meindert