Een serie waar je gefascineerd een half uur naar zit te kijken, maar waar zo goed als niks gebeurt. En toch blijf je kijken, is het vaak hilarisch. Genoeg te vinden via YouTube, ook al eerder op dit blog. Vandaag haalt Nana dingen door elkaar, maar eindigt het gesprek abrupt.
Erg veel sketches maakten ze samen. Voetbal lag niet echt voor de hand, ze zijn toch te veel van andere sporten. Maar een enkele keer waagden ze zich er toch aan.
De coach van Laurie is een klassieker, volgens mij minstens zo goed als de Jiskefet papa. En dat het voorlezen van voetbaluitslagen een kunst is die niet eenvoudig is, zag ik op het andere filmpje.
Vanavond spelen de Engelsen hun eerste finale sinds 1966. Al dertig jaar later begon het verlangen (Thirty years of Hurt), pas nu, een kwart eeuw later wordt het (misschien) waarheid. Het nummer dat dit verlangen het beste vertelde klinkt regelmatig spontaan vanaf de tribunes. Het klinkt geweldig, een vol Wembley dat ‘Football is coming home’ zingt.
Het nummer kennen de meeste Nederlanders ook wel. Maar de oorsprong waarschijnlijk niet. In de jaren negentig keek ik veel naar de BBC. Ik werkte ook voor Britse touroperators, sprak vaker Engels dan Nederlands, las Engelse voetbalbladen (When Saturday Comes!).
Een van de mooiste programma’s was Fantasy Football op vrijdagavond, door David Baddiel en Frank Skinner. Half uurtje slap ouwehoeren over voetbal, met publiek, veel flauwe humor, maar ook scherpe filmpjes, intelligente kritiek en goede gasten. Qua niveau een stuk hoger dan Gijp en z’n maatjes bij de verschillende commerciële zenders dus.
Ik keek graag, heb zelfs nog een videoband ergens in een doos liggen. Gelukkig is er het een en ander bewaard gebleven via YouTube. Omdat we het nummer wel kennen, zelfs mee kunnen zingen.
De eerste nieuwe podcast die ik vond was een Britse: My dad wrote a porno.
Het gegeven is vrij simpel. Een jongeman komt er achter dat zijn vader een erotisch verhaal heeft geschreven, nodigt twee studievrienden uit en deze drie lezen samen elke week een hoofdstuk van het boek. Elke regel krijgt commentaar, elke stap wordt becommentarieerd, elke actie wordt besproken. En omdat het Britten zijn met een geweldig gevoel voor zelfspot, is dat erg leuk om te horen. Het boek blijkt vooral niet altijd echt erotisch, de verhaallijn blijkt er dan weer wel, dan weer niet te zijn.
De podcast werd zo populair dat het boek zelf ineens goed ging verkopen op Amazon, dat het drietal een boek over de podcast en het boek hebben geschreven, optreden in theaters, extra podcasts maken waarin grote namen graag komen opdraven en ze vele hardcore fans hebben gekregen.
Te vinden op alle social media, voor komisch commentaar. Ondertussen meerdere seizoenen, de schrijver heeft een serie boeken geschreven over Belinda Blinked.
Ook grappig: de site kan ik niet bekijken, mijn werkgever heeft ‘m geblokkeerd.
Red Nose Day is een dag die sinds 1985 wordt georganiseerd voor diverse goede doelen, voor een betere wereld. Alle groten der aarde, vooral Britten, doen mee. Deze week een paar hoogtepunten.
Elton John wordt geïnterviewd door ‘the only gay in the village’.
Een van mijn favoriete series aller tijden is The Royle Family. Eerder deze week las ik het tragische nieuws dat Caroline Aherne is overleden (Guardian. Ze schreef en speelde Denise, een rol die haar zo goed lag, dat ik altijd vermoedde dat het een real life serie was, ipv een gespeelde comedy.
Een klein fragmentje, zoek gerust zelf verder op YouTube, mocht je meer willen zien, of mocht je, om welke vreemde reden dan ook, de serie niet kennen:
Na een aantal series volgden nog wat kerstafleveringen, maar daar bleef het dan bij. Een leuke parodie kwam van The Royal Family:
Helemaal niets heb ik met auto’s. Ik was pas 28 toen ik begon met rijles. Ik blader nooit door autofolders of -magazines. Als er in de reclame wordt gesproken over zoveel procent bijtelling, weet ik dat het iets met belasting te maken heeft, maar ik weet niet of de bijtelling gunstig of ongunstig is. Voor mij is een auto een stuk blik dat me van A naar B moet brengen, dat het gewoon moet doen.
Toch blijf ik bij het zappen steeds vaker hangen bij Top Gear. Geweldige gasten, komische presentatoren, enthousiast publiek, onbeperkt budget, humor, een eeuwigdurende competitie van gasten, nog meer humor en stunts die je zelf stiekem ook wel zou willen doen, maar vooral de lol die ze zelf hebben aan het maken van deze onzin, Top Gear is gewoon een geweldig programma.
En al heb ik nog nooit een hele aflevering gezien. Ook al is het extreem milieu-onvriendelijk, maakt presentator Jeremy Clarkson vaak politiek incorrecte opmerkingen en bedenken ze de meest absurde uitdagingen. Al snap ik nog steeds niets van de fascinatie voor auto’s, van mij mogen ze nog vele seizoenen maken.