Al jaren kom ik hem tegen, op weg naar mijn werk. Niet elke dag, niet eens elke week, maar toch vaak genoeg om hem te herkennen. Ik denk te weten op welke boerderij hij woont, zijn vrouw bracht de kinderen een aantal jaren naar school in het dichtstbijzijnde dorp, tegenwoordig fietsen de kinderen alleen. Hij fietst zelf ook, ik gok op weg naar zijn werk, hij lijkt me geen fulltime boer.
Vanochtend zag ik hem op zijn fiets stappen, op een stuk waar geen reden was om af te stappen. In zijn hand zag ik de reden dat hij wasafgestapt. Een kartonnen beker van McDonalds. Iemand vond het blijkbaar nodig deze uit het raam te gooien. Ik stoor me daar ook ontzettend aan, maar moet toegeven dat ik er niets aan doe. Hij wel. Hij stapt gewoon af en raapt het op. In de buurt van zijn huis hoort het schoon te zijn, ook al is het een openbare weg.
Te laat realiseerde ik me, ik was al langs het tafereel gereden, dat ik hem best had kunnen complimenteren. Wie doet dat nog, andermans rommel opruimen? Desalniettemin zal ik de komende jaren hem nog regelmatig tegenkomen, zonder dat we elkaar ooit spreken. De weg zal schoon zijn. Men gooit niet zo snel iets op een weg waar helemaal niets ligt. Dankzij hem.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 