Ik was tien, had nog nauwelijks een eigen muzieksmaak, maar begon wel steeds meer naar de hitlijsten te luisteren. Ik ontdekte een zanger uit Liverpool die een comeback maakte, toepasselijk ‘Starting over’ genaamd. Hij had ook al in een bandje gezeten dat voor mijn geboorte vrij populair was.
De dood van John Lennon was mijn JFK-moment. Ik weet nog precies waar ik was. De daaropvolgende jaren werd ik een echte fan. Bandjes, later CD’s. Boeken van en over hem staan in mijn kast. In Havanna deed ik er ooit een halve dag over om het parkje te vinden waar zijn standbeeld staat.
Deze week vraagt Mark Chapman weer gratie aan. (Telegraph), dat mag hij elke twee jaar doen. En ook al vind ik zijn daad extreem verwerpelijk en hoop ik hem nooit tegen te komen, ik zie niet in waarom hij niet vrij mag komen. Hij heeft zijn straf gehad, is geen seriemoordenaar die meteen weer aan een drang moet voldoen zodra hij vrij komt, ook Chapman verdient een tweede kans. Hem vast laten zitten appelleert slechts aan de revanchegevoelens die velen nog steeds voelen.
Het rechtssysteem waar je twintig jaar tot levenslang kunt krijgen, is mensonwaardig. Dan is ons TBS systeem, vaak bekritiseerd, heel wat menselijker. Gevangenis is een straf, daarna krijg je de kans om weer terug de maatschappij in te gaan. Nog een paar jaar en Chapman hoeft geen gratie meer aan te vragen. Dan kan hij met geen mogelijkheid meer terug de maatschappij in. Nu is het ook moeilijk, misschien wel extreem moeilijk. Voor de maatschappij, maar ook voor Chapman zelf. Maar als fan van Lennon denk ik dat zelfs de zanger hem gratie zou hebben verleend.
Naschrift: vooruit schrijven betekent soms dat de actualiteit je achterhaald. Ondertussen is bekend geworden dat Chapman weer twee jaar moet wachten voor hij opnieuw gratie mag aanvragen. (bron: BBC)