Tags
Onlangs in Oostenrijk keek ik ’s ochtends richting de Kitzbühler Horn, ’s avonds was de televisietoren daar bovenop altijd van verre zichtbaar. Een dagje Kitzbühl deed me terugdenken aan mijn seizoenen in Oostenrijk.
Op de bewuste berg skiede ik met mijn vader. Vanuit de lift zag ik dat we vrijwel meteen flink vaart moesten maken, om niet iets later een stukje naar boven te moeten lopen. Ik haalde het net en keek over mijn schouder. Ik had de val van papa gemist. Dat hij daarna naar boven moest lopen was sneu voor hem. Met een blauw oog kwam hij boven.
Twee dagen later zijn laatste meters ooit. Ik moest een groep Britten op sleeptouw nemen, had mijn vader meegenomen. De omstandigheden waren niet in zijn voordeel. Hoge temperatuur, felle zon. De sneeuw veranderde al snel in pap. Zijn techniek bleek ontoereikend. Jaren daarvoor had hij het zichzelf aangeleerd. Nu de piste niet meer simpel bleek, was het te lastig. Hij deed de ski’s af en liep langs de kant voorzichtig naar beneden.
Ik heb hem geholpen, nam zijn ski’s over en dwong hem iets verder weer mee te skiën. Met moeite kwam hij beneden. Hij skiede nooit meer. Ik rekende uit hoe oud hij toen moet zijn geweest. Precies de leeftijd die ik nu heb. Ik werd even stil.
Hopelijk lukt het mij om de komende jaren nog een aantal keren met mijn dochter de sneeuw op te mogen zoeken.