Johan 4
Wembley. September 1995. Engeland speelt vriendschappelijk tegen Colombia, ter voorbereiding op het EK in eigen land. In de goal bij de tegenstander staat een ietwat zonderling figuur. Ooit was hij de sensatie van Zuid-Amerika, als keeper werd hij bekend door zijn ‘voetballend vermogen’. Hij nam ook de strafschoppen, zowel bij zijn club, als in het nationale team, op die manier eindigde hij regelmatig hoog op de topscorerslijst.
Het Wereldkampioenschap te Italië zou zijn definitieve doorbraak worden. Het liep, helaas voor hem, even anders. Colombia verloor van Cameroun doordat hij de bal, ver buiten zijn eigen strafschopgebied verspeelde aan Roger Milla. Niet hij, maar die oude man, die hem de bal afpakte werd de ster van het WK.
Het ging daarna bergafwaarts met hem. Zoals bijna iedereen in Medellin had ook hij iets te maken met de cocaïnemaffia. Wat precies is nooit bekend geworden, maar het was blijkbaar genoeg om hem achter tralies te doen belanden. Hij was een persoonlijke vriend van Pablo Escobar, de grootste drugbaas van dat moment. Hij verloor zijn plek in het nationale team, belande zelfs bij zijn club op de bank.
Maar waar velen de moed hadden opgegeven, kwam hij uit het dal. Nadat Escobar bij zijn arrestatie was neergeschoten, kwam hij terug. Hij speelde weer bij zijn club en na een desastreus verlopen WK te America, werd hij zelfs weer terug gehaald in het nationale team. Tussendoor scoorde hij de beslissende vrije trap (!) in de halve finale van de Copa America, slechts het intimiderende voetbal van de Brazilianen van Gremio voorkwam dat hij tegen Ajax voor de wereldbeker mocht gaan spelen.
En dan die gedenkwaardige avond in London. Een nietszeggende wedstrijd, waar niemand het ooit over zou hebben, ware het niet dat hij iets deed dat nog nooit eerder vertoond was. Een mislukte Engelse voorzet komt op het doel af. Zelfs de Engelse spitsen namen niet de moeite om achter de bal aan te gaan: een eenvoudige vangbal voor de keeper. Niet dus. Hij laat zich voorover vallen en schopt de bal met de zolen van zijn schoenen het veld in, net voordat de bal de lijn dreigt te passeren. Wembley schrikt wakker, de televisie kan er geen genoeg van krijgen. Nog weken later verschijnt het fragment op het scherm. In de herhaling is duidelijk te zien, dat hij al lacht voordat hij de bal ook maar raakt.
Hij speelde zich die avond definitief naar een plaats in de voetbalhistorie. De welles/nietes goal in ’66, de lob van eigen helft van Pele, de volley waarmee Van Basten Dassaev passeerde, de penalty van Cruyff en Olsen, de hand van god of Maradona en zijn weergaloze solo daarna, het hakje van Madjer, het brilletje van Van Daele, de 6-5 van Abe, de Hongaren die Engeland voor het eerst op eigen bodem verslaan, de overtreding van Schumacher op Battiston, Panenka, de vliegtuigrampen van Manchester United en Torino, de overwinning van de VS op Engeland in de jaren 30 (10-1? nee: 0-1) en nu dan Rene Higuita op Wembley. Wat kan voetbal toch mooi zijn!