Als al vele jaren liep ik onlangs weer een aantal avonden langs de deuren in de buurt om te collecteren voor Amnesty International. Een organisatie waarvan ik een kwart eeuw geleden, toen ik lid werd, niet had gedacht dat die zelfs in Nederland in actie moest komen. Is afgelopen jaar op meerdere plekken gebeurd.
Wat opviel was het aantal keer ‘nee’ wat ik te horen kreeg, hoger dan andere jaren. Het aantal stickers van mensen die ‘op eigen manier’ doneren groeit ook elk jaar. Maar gelukkig ook de opluchting van velen die blij zijn dat ik nog met een ouderwetse collectebus kom, niet met een iPad. De totale opbrengst die hoger was dan ooit. Dank iedereen voor je bijdrage, in de bus, via QR of via de digitale collecte.
Traditie is een kaartje met een gedicht voor collectanten. Dit jaar van een anonieme vluchteling uit Sri Lanka. Het heet ‘Geluk’.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 
Mooi dat je fysiek ook je steentje bijdraagt. Ben zelf ook al best een tijd lid. Dan zie je ook al die berichten en hoe broodnodig een organisatie als Amnesty is. Het is elke dag vaste prik om petities te ondertekenen, dat is vaak mijn begin als ik de pc opstart. Kost maar een paar minuten, stelt niets voor in moeite. Dat onrecht, mensonterend in vele landen, ik trek dat zo slecht. Ik vind het ook fijn om te weten dat acties ook echt zin hebben gehad.
LikeLike