Goal, juni 2018
Onlangs stopte Arsene Wenger, na liefst 22 jaar bij Arsenal. Hij veranderde de club met de bijnaam Boring Arsenal in een club met artiesten als Dennis Bergkamp, Thierry Henry en Robin van Persie. De ouderen onder ons kennen misschien nog Guy Roux. Hij speelde negen jaar voor Auxerre en werd daarna de manager. Niet alleen dat, hij bracht ze van de derde divisie naar de hoogste, werd kampioen van Frankrijk, won vier keer de beker en haalde de halve finale van de Uefa Cup. Na 44 jaar bij de club stopte hij.
Trainers zijn voorbijgangers. Meestal blijven ze een jaar of drie en dan gaan ze weer op zoek naar een nieuwe uitdaging. Maar het zijn juist de uitzonderingen op die regel die herinnerd worden. GFC is geen uitzondering. We herinneren ons Ton Pierik, die tweemaal trainer was, ook tweemaal kampioen werd. Maar wie kent nog Breukers, Jongman, Albers of al die andere uitzendkrachten?
GFC heeft een kans. Sinds een paar jaar hebben we een trainer die het in zich heeft om de Wenger of Roux van GFC te worden. Ooit kwam hij binnen als klein jochie uit Drenthe, de kleinste speler van C1, die de opdracht kreeg om te pingelen. Hij werd een van de beste voetballers die ons eerste ooit kende, was jarenlang aanvoerder en groeide als trainer. Van jeugdleider tot jeugdtrainer. Van B naar A, het tweede en als logisch gevolg het eerste.
Vorig seizoen was een lastig seizoen. Vele spelers stopten, anderen raakten geblesseerd. Ik herinner me een uitwedstrijd in Delden waar van de 11 basisspelers er 9 waren die aan het begin van het seizoen geen basisspeler waren. We hadden de nacompetitie nodig om ons te handhaven. Dat lukte.
Dit seizoen is een jaar om te onthouden gebleken. Een van de laatste ongeslagen clubs in Oost Nederland. Tot in april meegedaan om het kampioenschap. Uiteindelijk in de nacompetitie net te kort gekomen. Maar mooier dan het resultaat was het voetbal. Uitgaan van eigen kracht. Lef tonen, initiatief nemen. In de Tukker cup hoger ingeschaalde clubs wegtikken. In de competitie prachtige overwinningen, mooie goals, vermakelijke middagen.
In de jaren dat ik zelf mee mocht ballen, hadden we vaak trainers die weinig invloed hadden. Ik herinner me wedstrijden dat we in het veld omzettingen regelden. In overleg met de aanvoerder, tegenwoordig onze trainer, gaven we een teken naar de bank dat het goed kwam. Maar soms is een trainer wel bepalend. Guardiola. Mourinho. Bosch vorig jaar bij Ajax. Nagelsmann bij Hoffenheim. Wij hebben er nu ook een. Hij bepaalt het systeem. De opstelling is geen automatisme, hij schuift met sommige spelers, maar altijd zit er een gedachte achter.
Langs de kant begrijp ik de opstelling niet altijd. Wissels lijken soms onlogisch. Maar ik heb er niet voor geleerd. Ik heb vertrouwen in zijn kunde. En daar moeten we bij GFC zuinig op zijn. Een trainer met een visie, die spelers zichtbaar beter kan maken. Dat is een trainer die nog vele jaren onze trainer zou moeten blijven. Hoe mooi zou het niet zijn wanneer een van de huidige spelers hem ooit gaat opvolgen. Ik teken voor Thijs Moorman als trainer van GFC vanaf augustus 2035. Laat Romano tot die tijd gewoon zijn gang gaan. Vertrouw hem. Clubliefde, kunde en ervaring. Daar kunnen we nog jaren mee vooruit.
Bijna vijf jaar later heeft Romano weer een jaar bijgetekend en is hij in Twente de langstzittende trainer.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 