Een prachtig voorbeeld in het boek vind ik de manier waarop ze in Noorwegen hun gevangenissen inrichten. Tegenover het Amerikaanse systeem van orde en tucht, van ‘three strikes you’re out’ en een compleet negatief mensbeeld, zetten de Noren een gevangenis waar veroordeelden veel meer vrijheid krijgen, voorbereid worden op terugkeer in de maatschappij en waar je, als je er rondloopt, het verschil tussen gevangen en bewaarders niet eens kunt zien. De gevangenen koken in keukens waar flinke keukenmessen aanwezig zijn, gebruiken een kettingzaag om een boom op het terrein te vellen. En het gaat allemaal goed (Guardian). Niet alleen gaat het ter plekke goed, ook de recidive is lager dan waar ter wereld dan ook. En voor de neo-liberalen onder ons: de kosten zijn flink, maar de besparing door lagere recidive, meer ex-gevangenen die een baan vinden en minder uitkering maakt het ook economisch gewenst. Blijf lekker roepen dat we te soft zijn, dat we strenger moeten straffen onderbuikers!
Er zijn veel voorbeelden van out-of-the-box denken. Weg van het oude wij-zij denken, de politieke keuze van ‘winner takes it all’. Voorbeelden van overal ter wereld. Torres in Venezuela (The Nation), Porto Alegre, Brazilië (Nijmeegse stadskrant), maar ook in New York, Leicester East en Alaska, overal blijkt dat burgerparticipatie zorgt voor betrokkenheid, vooruitgang, minder criminaliteit en minder corruptie.
Ik mis Mondragon in het rijtje (Tegenlicht) maar ook hier zal Bregman wel een bewuste keuze gemaakt hebben.
Overeenkomst: als je met elkaar praat, als je elkaar vertrouwt, dan gaat iedereen erop vooruit.
Themaweek 84: Rutger Bregman – De meeste mensen deugen
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 
Pingback: Rutger Bregman – De meeste mensen deugen (7/7) | Niets is geheel waar, en zelfs dat niet.