De laatste blogbroeders lopen in de verte richting metro, wij lopen zo richting onze auto. Maar we staan nog even te praten met twee Vlaamse vrienden. Ik heb het begin van het gesprek gemist, maar begrijp al snel waar het over gaat. “Voor jullie is het leuk. Dagje uit, Vlaams pintje, potje voetbal kijken in een mooi oud stadion. De traditie, de verhalen over Cruijff die hier ooit speelde, allemaal prachtig.” We bevestigen hun beeld, we hebben ook een prachtige dag gehad. Het voetbal stelde niet zo veel voor, maar het gezelschap, de sfeer en de omgeving vergoeden veel. Alles eigenlijk.
“Maar wij moeten elke twee weken hier naar kijken. Een elftal dat niet beter kan. Een stadion dat van ellende uit elkaar valt. Een beleid dat nergens op lijkt. Geen geld. Geen enkel vooruitzicht dat het beter wordt. Met deze spelers moeten wij het doen. En voor ons is dat niet leuk.”
Ik zie zijn punt. Het is geen domper op een mooie dag, maar wel een paar relativerende woorden. En hij heeft gelijk. Hoe zeer ik ook heb genoten, ik zou er niet aan moeten denken om elke twee weken naar de club met stamnummer 1 te moeten kijken. Niet met dit team, niet op dit niveau. Maar fan ben je in voor- en tegenspoed. Dat weet elke voetbalfan. Voor deze twee hoop ik dat de voorspoed spoedig zal zijn. Maar ik heb er een hard hoofd in.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 
Gewoon achter je club blijven staan. Elke wedstrijd winnen is ook niet spannend he.
LikeLike