Tags
in het nieuws, mensenrechten, pers, politiek, social media, tbs
Afgelopen zomer las ik een artikel met een verontrustende kop. Fred Teeven luidde de noodklok, zo leek het. Het zero-tolerance beleid moest in Nederland ook maar eens ingevoerd worden. Liefst 56 keer overtraden tbs’ers de regels van hun verlof.
Nu valt het me de laatste jaren al vaker op dat er meteen landelijke paniek is zodra er iets aan de hand is met tbs’ers. En dan heb ik het nog niet over de hysterische reacties op diverse social media.
Wie het artikel goed doorleest, ziet dat binnen een etmaal 43 van de bewuste 56 weer terecht waren. Slechts 13 keer duurde het iets langer, geen enkele (voormalige) crimineel loopt vrij rond. Ook in het artikel lees ik dat er per jaar zo’n 70.000 verloven plaatsvinden. Dus in plaats van paniek te zaaien, zou je ook kunnen kijken naar het succes. Het is maar hoe je het bekijkt. Want liefst 99,92% van de verloven ging perfect. Slechts in 0,02% van de gevallen was er echt wat aan de hand.
Kan iemand mij vertellen waarom we tbs als een probleem zien? Elke student die alleen 9,9 op toetsen haalt wordt als een genie gezien. Een chirurg die 99,92% van de keren succesvol is, heeft wachtlijsten en kan zijn tarieven zonder aarzeling verdubbelen. Een voetballer die 99% van de ballen goed raakt zet Messi en Ronaldo in de schaduw. Ons tbs-systeem is gewoon een gigantisch succes.
Ik wil niet eens nadenken over het alternatief. Strenger straffen, maar alle probleemgevallen komen wel zonder behandeling terug op straat. Ik moet er niet aan denken.